บทที่ 218 คุณเป็น NPC ที่ระบบส่งมาใช่ไหม
คณบดีต่างก็สบตากันไปมา ทุกคนอดปรบมือไม่ได้!
ผลลัพธ์ที่พวกเขาต้องการก็คือเช่นนี้!
พลังของบุคคลมีชื่อเสียงเป็นสิ่งที่ส่งผลได้ชัดเจนมาก
เวลาที่มหาวิทยาลัยของคุณมีนักศึกษาที่โดดเด่นมีชื่อเสียง นักศึกษาคนอื่นๆ ในมหาวิทยาลัยของคุณก็จะมีแรงผลักดันกับพลังในการต่อสู้ฟันฝ่า
หลิวจิ่งเซิ่งปรบมือด้วยความพึงพอใจ เขาหันไปมองเฉียนเลี่ยง “ไม่เลวเลยใช่มั้ยครับ”
เฉียนเลี่ยงพยักหน้า “ไม่เลวจริงๆ ครับ!”
หลิวจิ่งเซิ่งหัวเราะลั่น “ผมเก่งมั้ย”
เฉียนเลี่ยงชำเลืองมองหลิวจิ่งเซิ่งทันใด “จิ่งหรานเก่ง…แล้วเกี่ยวอะไรกับคุณด้วยล่ะครับ”
หลิวจิ่งเซิ่งเลิกคิ้วขึ้น “จะไม่เกี่ยวกับผมได้ยังไงกันครับ ทั้งหมดนี้เป็นคุณงามความดีของผมนะ ไม่มีผมใครจะดึงตัวเขามาได้ ไม่มีผม…”
…
…
การปรากฏตัวของจิ่งหรานทำให้บรรยากาศภายในหอประชุมเต็มไปด้วยความอึกทึก ทุกคนต่างก็กำหนดเป้าหมายในใจ!
เฉียนหลินก็เขียนงานประพันธ์ที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกรเสร็จแล้ว!
เขาสรุปข้อมูลที่อัดแน่นอยู่ในสมุดเล่มออกมา เป็นตารางที่เข้าใจง่าย ทั้งยังมีข้อมูลครบถ้วนสมบูรณ์แบบ
เฉียนหลินชื่นชมฝีมือตนเองด้วยความพึงพอใจ จากนั้นก็หันไปสะกิดเฉินชางที่กำลังเหม่อลอย “ผู้มีพระคุณ นี่คือเป้าหมายเล็กของคุณ และนี่คือเป้าหมายใหญ่ของคุณ ส่วนเป้าหมายระยะยาวผมวางแผนแทนคุณแล้ว คุณแค่ต้องทำตามสิ่งเหล่านี้ คุณจะต้องกลายเป็นบุคคลที่เชี่ยวชาญมากที่สุดสายงานเดียวกันกับเขา จนเขาต้องตกกระป๋อง!”
เฉินชางรับสมุดมาดู แล้วเขาต้องถึงกับตกตะลึงจนอ้าปากค้างในทันใด ถึงขั้นที่พูดอะไรไม่ออกอยู่นาน
จะต้องกล่าวว่าเฉียนหลินเป็นบุคคลที่มีความสามารถจริงๆ อย่างน้อยที่สุดก็แผนการที่วางออกมาแต่ขั้นแต่ละตอนนี้ เรียกได้ว่ารัดกุมมากเป็นพิเศษ อีกทั้งแต่ละเป้าหมายที่กำหนด ก็กำหนดได้เฉียบแหลมมาก
ข้อมูลทั้งหมดอัดแน่นสี่ห้าหน้า ‘ประวัติสุดเจ๋งของจิ่งหราน’ สรุปรวบยอดออกมาเป็นรูปแบบเฉพาะที่เข้าใจง่าย เป็นบุคคลที่มีความสามารถจริงๆ!
“เป้าหมายการรับรางวัล:
ก้าวที่หนึ่ง ได้ทุนการศึกษาของรัฐบาล
ก้าวที่สอง รางวัลชนะเลิศการแข่งขันความรู้เฉพาะทาง (ระดับมณฑล)
ก้าวที่สาม มีชื่อเข้าแข่งขันระดับประเทศ”
“เป้าหมายด้านชื่อเสียงเกียรติยศ:
ก้าวที่หนึ่ง ได้รับตำแหน่งกิตติมศักดิ์ระดับมณฑล
ก้าวที่สอง เข้าร่วมชมรมระดับประเทศสองชมรมขึ้นไป
ก้าวที่สาม ได้รับสมญานามว่าเป็นบุคคลที่มีความสามารถพิเศษ (ระดับมณฑลขึ้นไป)”
“เป้าหมายด้านงานวิจัย:
ก้าวที่หนึ่ง มีวิทยานิพนธ์ที่ได้รับการตีพิมพ์ ได้ค่า IF อยู่ที่สาม
ก้าวที่สอง มีบทความวิจัยที่ได้รับการตีพิมพ์ และได้ค่า IF รวมทั้งหมดเกินสิบห้า (อิงจากค่า IF ของจิ่งหรานในปัจจุบัน)
ก้าวที่สาม มีวิทยานิพนธ์ที่ได้รับการตีพิมพ์ ได้ค่า IF เกินสิบห้า”
“เป้าหมายทางการแพทย์:
ก้าวที่หนึ่ง ผ่าตัดห้าร้อยเคส
ก้าวที่สอง ปรับปรุงเทคนิคการผ่าตัดรูปแบบเก่าด้วยเทคนิคการผ่าตัดรูปแบบใหม่สองเทคนิค (ได้รับการยอมรับจากสมาคมวิชาชีพ)
ก้าวที่สาม คิดค้นเทคนิคการผ่าตัดรูปแบบใหม่ที่ไม่เคยมีมาก่อน (ได้รับการยอมรับจากสมาคมวิชาชีพ)”
“เป้าหมายด้านรายได้:
ก้าวที่หนึ่ง บ้านหนึ่งหลังรถหนึ่งคัน (มูลค่ารวมสองล้านหยวน)
ก้าวที่สอง บ้านดีๆ หนึ่งหลังกับรถดีๆ หนึ่งคัน (มูลค่ารวมสิบล้านหยวน)
ก้าวที่สาม คฤหาสน์หรูกับรถหรูหนึ่งคัน (มูลค่ารวมหนึ่งพันล้านหยวน)”
“เป้าหมายด้านคู่ครอง:
ก้าวที่หนึ่ง มีแฟนสาวนิสัยดีหนึ่งคน
ก้าวที่สอง มีแฟนที่ทั้งสวย ทั้งนิสัยดี
ก้าวที่สาม หาแฟนสาวที่ทั้งสวย ทั้งนิสัยดี ทั้งเก่ง ทั้งมีเงิน ทั้งมีความสามารถและมีศักยภาพ (เศรษฐีนีที่หน้าตาสวย)”
หลังจากที่เฉินชางได้อ่านเป้าหมายไม่กี่ร้อยตัวอักษรที่เขียนออกมาอย่างชัดแจ้งนี้แล้ว เขาก็เกิดความรู้สึกค่อนข้างหวาดกลัว!
เฉียนหลินกล่าวเสียงเบา “ผู้มีพระคุณ ผมกำหนดเป้าหมายในแต่ละด้านไว้ให้คุณแล้ว ก้าวที่หนึ่งคือเป้าหมายขนาดเล็ก ก้าวที่สองคือเป้าหมายขนาดกลาง ก้าวที่สามคือเป้าหมายระยะยาว คุณต้องสู้ๆ นะ! แค่คุณบรรลุเป้าหมายก้าวที่หนึ่ง คุณก็เทียบชั้นกับจิ่งหรานได้แล้ว ถ้าคุณบรรลุเป้าหมายก้าวที่สอง คุณก็เล่นบทแกล้งโง่เวลาอยู่ต่อหน้าเขาได้เลย ถ้าคุณบรรลุเป้าหมายก้าวที่สาม คุณก็เมินใส่เขาได้เลย!”
เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ เฉียนหลินก็ถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือกด้วยความโล่งใจ ลักษณะดูเหมือนว่าถ้าไม่ได้พูดก็จะไม่สบายใจมาก!
มือของเฉินชางสั่นระริก เขามองเฉียนหลิน อดถอดหายออกมาไม่ได้ “ภารกิจนี้หนักอึ้งเกินไป ผมรู้สึกค่อนข้างยาก”
เมื่อเฉียนหลินได้ยินเช่นนั้น ก็หัวเราะเยาะออกมา “แหม…อายุยังน้อยต้องเพิ่มแรงกดดันให้ตัวสักหน่อย ถ้าผมเป็นเกิ่งเหยียนเห็นคุณเป็นแบบนี้ผมก็ไม่สนคุณ!…
…จะว่าไปเป้าหมายพวกนี้ก็ไม่ได้หนักหนาอะไร เทียบกับเป้าหมายของผมแล้วห่างไกลกันเยอะ นี่คุณป๊อดหรือไงครับ”
เฉินชางชะงัก เขาหันไปมองเฉียนหลิน “หรือว่า…คุณก็เคยเจอแบบผม?”
แววตาของเฉียนพลันเปลี่ยนเป็นหม่นหมองในทันใด ดูเหมือนว่าจะเคยผ่านประสบการณ์มาโชกโชน ทำให้เฉินชางค่อนข้างรู้สึกไม่สบายใจ
เฉียนหลินถอนหายใจออกมา หยิบกระดาษหลายแผ่นออกมาจากกระเป๋าเสื้อตนเอง กล่าวว่า “เป็นผู้ชายที่มีผลการเรียนยอดเยี่ยม จะไม่มีศัตรูหัวใจได้ยังไงกัน ผมมีศัตรูหัวใจเยอะมาก แล้วก็มีเป้าหมายเยอะมากด้วย เป้าหมายพวกนนี้คือสิ่งที่ทำให้ชั่วชีวิตนี้ของผมต้องเพียรพยายาม”
ขณะที่พูด เฉียนหลินก็ใช้มือรีดกระดาษให้เรียบ สายตาที่เขามองกระดาษแผ่นนั้น เหมือนกำลังมองคนรักของตนเองด้วยความรักที่ลึกซึ้ง
เมื่อเฉินชางเห็นอาการเช่นนี้ เดิมทีเขาอยากเห็นเป้าหมายของเฉียนหลิน แต่พอเห็นลักษณะเช่นนี้ของเฉียนหลิน เขาก็ไม่กล้ามือซนแล้ว
เฉียนหลินกล่าวว่า “ไม่เป็นไร คุณดูได้ พวกเราเป็นสหายร่วมรบที่สู้รบเคียงบ่าเคียงไหล่กันมา ฉะนั้น ผู้มีพระคุณ จิ่งหรานก็แค่ตัวละครตัวหนึ่ง คุณจะป๊อดไม่ได้นะครับ ถึงคุณจะเทียบเขาไม่ได้ แต่คุณต้องเปรียบเทียบตัวคุณกับตัวคุณเอง!”
“เป้าหมายของผม เป็นแรงผลักดันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของผม”
เฉินชางยิ่งอยากรู้มากยิ่งขึ้น เลยหยิบแผ่นนั้นมาไม่ได้
“เป้าหมายเหนือขีดจำกัด: เฉียนหลิน! ระดับความยากของภารกิจ: ห้าดาว”
“เป้าหมายด้านงานวิจัย…เป้าหมายด้านวิชาการ…เป้าหมายด้านชื่อเสียงและเกียรติยศ…”
เฉินชางแทบกระอักเลือด เขาหันไปหาเฉียนหลิน “คุณเอาจริงหรือเนี่ย”
เฉียนหลินพยักหน้า “เอาจริงครับ!”
เฉินชางดูระดับความยากที่ลอยขึ้นไปไกลถึงระดับรางวัลทางการแพทย์อู๋เจียผิง[1] เฉินชางถึงกับถอดหายใจออกมา มองดูความคิดของผู้ชายที่หนักเกือบร้อยกิโลกรัมคนนี้ ลำบากจริงๆ
“ทำไมคุณถึงอยากเอาชนะคุณลุงของคุณ”
เฉียนหลินส่ายหน้า “ตอนผมอายุหกขวบ ผมชอบลูกสาวคุณลุง ผลคือคุณลุงบอกกับผมว่าเป็นญาติกันแต่งงานไม่ได้ ผมคิดว่าคุณลุงดูถูกผม ผมก็เลยอยากเก่งกว่าคุณลุง! นี่เป็นเป้าหมายที่ผมตั้งไว้เมื่อตอนหกขวบ แต่พอโตขึ้น…ถึงได้รู้ว่าคุณลุงพูดถูก แต่การบรรลุขีดจำกัดยังทำอยู่!”
เฉินชางหยิบกระดาษมาอีกแผ่นมาดู
“เป้าหมายเหนือขีดจำกัด: เฉียนหมิงต๋า ระดับความยากของภารกิจ: หกดาว
เป้าหมายด้านเงินทอง…เศรษฐีอันดับหนึ่งแห่งเมืองอันหยาง เป้าหมายด้านคู่สมรส: สวยกว่าแม่??”
เฉินชางอดดันตัวเฉียนหลินให้ห่างออกไปไม่ได้ “นี่พ่อคุณ?”
เฉียนหลินพยักหน้า “ถูกต้องครับ สมัยผมเป็นเด็ก พ่อไม่ให้แม่มานอนเป็นเพื่อนผม พ่อบอกว่าแม่ต้องนอนกับพ่อ ผมก็เลยตั้งเป้าหมายนี้ขึ้นมาตอนห้าขวบ”
เฉินชางดูเป้าหมายแผ่นต่อไปอย่างต่อเนื่อง “เฉินโหม่วเฟย? เป้าหมายด้านพลังของอิทธิพลทางความคิด: ความโด่งดังระดับห้าดาว อย่างน้อยก็มีชื่อเสียงมากกว่าหลิวอี้เฟย?”
เฉียนหลินพยักหน้า “ตอนผมอายุสิบห้าผมหลงใหลหลิวอี้เฟย…”
เฉินชางเปิดดูเป้าหมายแผ่นถัดไป “เฮยเจ๋อ?”
เฉียนหลินหัวเราะด้วยความเขินอาย “หลินจื้อหลิง…”
…
…
เฉินชางยิ่งไล่ดูก็ยิ่งสงสัย หัวใจใหญ่ขนาดไหนกันเชียว ถึงบรรจุเป้าหมายได้เยอะขนาดนี้
จนกระทั่งตอนที่เฉินชางไล่ดูไปจนถึง “เทียนฉานอวี้โถว” เฉินชางก็เข้าใจเฉียนหลินแล้ว
“คุณชอบสตรีมเมอร์คนนี้ตอนที่คุณเล่นเกมใช่มั้ย”
ในตอนนี้สายตาที่เฉียนหลินมองเฉินชางเหมือนกำลังมองน้องชายของตนเอง เขาหัวเราะอย่างเป็นกันเอง “ใช่!”
เฉินชางพับกระดาษเป้าหมายที่ละแผ่นอย่างระมัดระวัง
ในตอนที่เฉินชางมองหน้าเฉียนหลินอีกครั้ง ความรู้สึกก็ไม่เหมือนตอนแรกเจอแล้ว
เจ้าก้อนเนื้อน้ำหนักเกือบร้อยกิโลกรัม บรรจุจิตวิญญาณไว้อย่างน้อยสองร้อยตันกับเป้าหมายอีกอย่างน้อยสองหมื่นล้านตัน…
เมื่อเปรียบเทียบดูแล้ว จู่ๆ เฉินชางก็พบว่าเป้าหมายของตนที่เฉียนหลินวางแผนให้มีความโอบอ้อมอารีกว่ามาก…
ทว่าในตอนนี้ เฉินชางได้ยินเสียงแจ้งเตือนดังขึ้น!
[ติ๊ง! พบภารกิจท้าทาย: รบชนะจิ่งหราน บุกโจมตีเขาให้ย่อยยับในเขตแดนที่เขาเชี่ยวชาญ
รายละเอียดภารกิจ…
หลังเสร็จสิ้นแต่ละภารกิจ คุณจะได้รับรางวัลที่เหมาะสม
สู้ๆ นะพ่อหนุ่ม!]
เฉินชางชะงัก เขารู้สึกตกใจที่ได้พบกับเรื่องที่น่าหวาดกลัว
นั่นก็คือภารกิจท้าทายที่มีรายละเอียดของภารกิจคล้ายคลึงกันกับเป้าหมายที่เฉียนหลินเขียนให้ตนอย่างคาดไม่ถึง!
ในตอนนี้เฉินชางสับสนมึนงงไปหมดแล้ว เขาหันไปมองเฉียนหลิน คุณคือ NPC ที่ระบบส่งมาใช่มั้ย
จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่า ถ้าเฉียนหลินมีระบบ ชีวิตของเขา…จะต้องลำบากแน่
มิน่าเล่าถึงได้หลบเลี่ยงเมิ่งซี?
ชีวิตแบบนี้ลำบากสุดๆ มักจะคิดถึงศัตรูที่น่าหวาดกลัวอยู่เสมอ แล้วจะนอนหลับตาลงได้ยังไงกัน?
เฮ้อ…
เฉินชางรู้สึกปวดใจจนเอามือตบไหล่เฉียนหลินพร้อมกับถอนหายใจออกมา
เฉียนหลินหันมามองเฉินชาง แล้วก็ตบไหล่เฉินชางเช่นกัน
ทั้งสองต่างสบตากันพร้อมรอยยิ้ม รู้สึกมีแรงฮึดสู้ขึ้นมาอย่างกลั้นไม่อยู่!
[1] รางวัลทางการแพทย์อู๋เจียผิง (Wu Jieping Medical Award) เป็นรางวัลระดับสูงทางการแพทย์และสุขภาพในประเทศจีน
