บทที่ 270 หมอเสี่ยวเฉินของฉันบอกว่ารักษาได้
“เราจะทุ่มเทอย่างสุดความสามารถครับ!”
หลังจากที่กัวจื้อหย่งได้ยินคำนี้ เขาก็รู้สึกอบอุ่นในหัวใจทันใด
คำพูดของถานจงหลินให้ความรู้สึกเหมือนกับตอนที่เขาเห็นเด็กสามคนนั้นบนทางม้าลาย เขาวิ่งเข้าไปช่วยเด็กๆ โดยไม่มีความลังเลใดๆ
เรื่องบางเรื่องทำไปแล้วก็ย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้แล้ว
รู้สึกเสียใจภายหลังที่ต้องมาบาดเจ็บแบบนี้หรือไม่ บอกเลยว่าไม่
แค่สมองสั่งการว่าต้องช่วยก็ช่วย
เหตุการณ์ในช่วงเวลานั้นเกิดขึ้นเร็วมาก ถ้ามัวแต่วางตัวสุขุมเยือกเย็น คงเป็นวีรบุรุษไม่ได้…
กัวจื้อหย่งไม่ได้อยากเป็นวีรบุรุษ แต่ในเวลานั้น เขาเมินเฉยต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าไม่ได้จริงๆ
ทุกคนล้วนมีความเลื่อมใสศรัทธาในอาชีพตนเอง
ก็เหมือนที่ถานจงหลินกล่าวออกมาว่าจะทุ่มเทอย่างสุดความสามารถ
กัวจื้อหย่งต้องการเป็นแค่ครูบาอาจารย์ที่ดีคนหนึ่ง ปกป้องคุ้มครองนักเรียนของเขาให้ดี
ถ้าถามว่าเขารู้สึกเสียใจภายหลังที่ต้องมาบาดเจ็บเช่นนี้ไหม
เขาตอบได้เลยว่า เขาไม่เสียใจ!
เมื่อคิดถึงรอยยิ้มของเด็กทั้งสามคนนั้น กัวจื้อหย่งก็อดยิ้มไม่ได้ แม้แต่หลังมือที่เลือดไหลเนื้อเยินบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ ในเวลานี้ก็ไม่รู้สึกอะไรแล้ว
นี่คือรสชาติของชีวิต!
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ กัวจื้อหย่งก็ยกยิ้มหัวเราะออกมา “ฝากด้วยนะครับหัวหน้า”
ถานจงหลินพยักหน้า
หลังจากที่ตรวจผู้ป่วยเสร็จแล้ว ถานจงหลินก็ร่วมหารือกันในแผนกว่าจะรักษาอย่างไรดี!
สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือวางแผนการรักษาที่ยอดเยี่ยมที่สุด
โจวหยางค่อนข้างเข้าใจในอาการของกัวจื้อหย่ง เขากล่าวก่อนว่า “ผมมองว่าสิ่งที่สำคัญมากที่สุดก็คือการฟื้นฟูของเส้นประสาทหลังมือ หลอดเลือด เส้นเอ็นหลังการรักษา นอกจากเส้นประสาทแกนสำคัญอย่างเส้นประสาทเรเดียลกับเส้นประสาทอัลน่าแล้ว สิ่งที่สำคัญมากที่สุดคือฟังก์ชันการทำงานกับการรับรู้ความรู้สึกของระบบการทำงานของระบบประสาทกับหลอดเลือดแดงเล็กๆ โดยรอบ สิ่งเหล่านี้จำเป็นต้องฟื้นฟู…
…การทำงานของตำแหน่งหลังมือจำเป็นต้องอาศัยการทำงานของเส้นประสาทเล็กกับหลอดเลือดแดงเล็กเหล่านั้นที่อยู่โดยรอบ แน่นอนว่าการปลูกถ่ายผิวหนังแก้ปัญหาได้มาก แต่…อาการของผู้ป่วยยังมีความเป็นไปได้ที่จะฟื้นฟูเองได้ ผมมองว่าเราควรพักเรื่องปลูกถ่ายผิวหนังเอาไว้ก่อน แล้วพยายามรักษาสิ่งที่ยังมีอยู่ให้เต็มที่”
…
รองหัวหน้าถอนหายใจออกมา “หมอโจวพูดถูกครับ แต่อาการของผู้ป่วยในตอนนี้ค่อนข้างสาหัส คิดจะรักษาฟื้นฟูเส้นประสาทกับหลอดเลือดโดยรอบ นี่เป็นกระบวนการที่ซับซ้อนและต้องใช้ความละเอียดรอบคอบเป็นพิเศษ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พวกเราไม่ได้มีเชี่ยวชาญด้านการซ่อมแซมเส้นประสาทกับหลอดเลือดเป็นพิเศษ คิดจะซ่อมแซมเส้นประสาทกับหลอดเลือดโดยรอบ นับว่าเป็นกระบวนการที่ยากมาก”
การผ่าตัดซ่อมแซมเส้นประสาทกับหลอดเลือดโดยรอบ จัดว่าเป็นการผ่าตัดแบบจุลศัลยกรรม[1] การผ่าตัดประเภทนี้ยากกว่าการต่อนิ้วมาก
หลอดเลือดแดงเล็กโดยรอบมีเส้นเลือดที่แตกกิ่งก้านสาขาออกมาอีกจำนวนมาก เส้นประสาทโดยรอบยิ่งละเอียดอ่อนเข้าไปใหญ่
การรักษาฟื้นฟูยิ่งยากหลายเท่าตัว
เมื่อถานจงหลินได้ยินสิ่งที่ทุกคนหารือกัน สีหน้าของเขาก็ดูเคร่งขรึม เราพยายามรักษาให้สุดกำลังความสามารถกันเถอะ!
ช่วงเวลาในการผ่าตัดที่ดีที่สุดต้องดำเนินการภายในสี่ชั่วโมง เพราะถึงอย่างไรการขาดเลือดหล่อเลี้ยงเป็นระยะเวลานาน สุดท้ายวิธีรักษาก็จะเหลือแค่วิธีปลูกถ่ายผิวหนังเพื่อคงสมรรถภาพการทำงานของมือ
ซึ่งวิธีปลูกถ่ายผิวทำได้แค่เฉพาะทำให้มือดูเป็นมือ แต่การใช้งานเคลื่อนไหวอาจไม่ครบ
คิดไปคิดมา จู่ๆ ถานจงหลินก็นึกถึงเฉินชางขึ้นมา
เสี่ยวเฉิน…เจอกับสถานการณ์เช่นนี้เขาจะจัดการยังไงนะ
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เขาก็ลุกขึ้นทันที ส่งรูปภาพบาดแผลกับฟิล์มเอกซเรย์ทั้งหมดของกัวจื้อหย่งไปให้เฉินชาง
ถานจงหลิน: [เสี่ยวเฉิน อาการแบบนี้ คุณมองว่ายังไงครับ]
เฉินชางกำลังผ่าตัดอยู่ ไม่มีเวลาดูโทรศัพทือถือเลยสักนิด
เมื่อถานจงหลินเห็นว่าเฉินชางไม่ตอบสักที เขาก็ร้อนใจก็เลยกดโทรออกไป
โทรไม่ติดก็โทรอีก!
โทรไม่ติดก็โทรซ้ำอีกครั้ง!
ที่แท้เฉินชางกำลังผ่าตัด โทรศัพท์มือถือวางอยู่บนโต๊ะในห้องผ่าตัด พยาบาลกำลังดูการผ่าตัดของเฉินชาง ส่วนอันเยี่ยนจวินเป็นผู้ช่วย
เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังต่อเนื่องไม่หยุด เฉินชางขมวดคิ้วเล็กน้อย “ใครโทรมานะ”
พยาบาลสาวมองชื่อสายเรียกเข้า “หมอเสี่ยวเฉินคะ ถานจงหลินค่ะ”
เฉินชางชะงัก เขาขานรับ “อ๋อ ครับ” เขาขยับช้าลง “ช่วยรับสายแล้วเปิดลำโพงให้ผมหน่อยครับ”
พยาบาลสาวพยักหน้า หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเปิดลำโพง แล้วยื่นโทรศัพท์มือถือไปใกล้เฉินชาง
หลังจากกดรับสายแล้ว เฉินชางก็กล่าวขึ้นว่า “หัวหน้าถานครับ ผมกำลังผ่าตัดอยู่ครับ มีอะไรหรือครับ”
ถานจงหลินชะงัก กล่าวด้วยความเกรงใจ “เอ่อ เสี่ยวเฉินครับ ที่โรงพยาบาลผมมีผู้ป่วยรายหนึ่ง เคสด่วนมาก คุณช่วยดูให้ผมหน่อยครับว่าคุณมีความเห็นยังไง”
เฉินชางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาพยักหน้า “ได้ครับ”
เมื่อถานจงหลินได้ยินเช่นนั้น เขาก็รู้สึกปีติขึ้นมาทันใด “ผมส่งรูปให้คุณทางวีแชท คุณลองดูนะครับ”
หลังจากที่พยาบาลสาวกดเข้าไปในวีแชท เฉินชางก็เห็นอาการบาดเจ็บของกัวจื้อหย่ง
หลังจากที่เลื่อนดูไปทีละรูปแล้ว เฉินชางก็ตรึกตรองครู่หนึ่ง แล้วบอกกับพยาบาลว่า “คุณช่วยบอกเขาให้ผมหน่อยว่า ‘รักษาได้’ ”
พยาบาลพยักหน้า กดส่งข้อความเสียง “หัวหน้าถานคะ หมอเสี่ยวเฉินของฉันบอกว่ารักษาได้ค่ะ!”
ทันทีที่พยาบาลสาวกล่าวออกไป พยาบาลคนอื่นๆ กับพยาบาลที่มีหน้าที่ส่งเครื่องมือผ่าตัดก็ถึงกับตกตะลึงจนตาค้าง!
แววตาที่แฝงไว้ด้วยความเคร่งขรึมเย็นชากับพลังพิฆาตจับจ้องที่พยาบาลสาวอย่างเพิ่มทวีคูณเมื่อพยาบาลสาวพูดประโยคนั้นออกไป!
จะพูดอะไรซี้ซั้วแบบนี้ไม่ได้นะ!
อะไรที่เรียกว่าหมอเสี่ยวเฉินของเธอ
เฉินชางเองก็ชะงัก ถึงแม้ว่าคำพูดนี้จะฟังดูแล้วไม่มีอะไรผิดกติ แต่ก็รู้สึกแปลกๆ บอกไม่ถูก
เฉินชางส่ายหน้า ลงมือเย็บเส้นเอ็นต่อ นิ้วมือพลิ้วไหวปราดเปรียวเต็มไปด้วยชีวิตชีวา พยาบาลเหล่านั้นที่ยืนดูอยู่มองดูด้วยใจที่กระสับกระส่าย
ส่วนอันเยี่ยนจวินกลับมองด้วยใจที่จดจ่อไม่วอกแวก ดู ‘วิธีของเฉิน’ อย่างตั้งอกตั้งใจ เหมือนว่ากำลังครุ่นคิดอะไรอยู่
หูทั้งสองไม่สดับเรื่องซุบซิบ หัวใจเสาะแสวงหาวิธีเย็บเส้นเอ็น
…
…
เมื่อถานจงหลินได้ยินพยาบาลในปลายสายกล่าวเช่นนั้น เขาก็ดีใจขึ้นมาทันใด!
รักษาได้!
เฉินชางบอกว่ารักษาได้ งั้นก็จะต้องไม่มีปัญหาแน่นอน
ตอนนี้ที่เฉินชางรักษาสิงอวี่ เฉินชางก็กล่าวเช่นนี้
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ถานจงหลินก็ค่อนข้างตื่นเต้นดีใจ
แต่…เมื่อคิดให้ถี่ถ้วน คนที่พูดสายเป็นพยาบาล?
แล้วที่บอกว่า ‘หมอเสี่ยวเฉินของฉัน’ หมายความว่ายังไง
ช่างเถอะๆ
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เดิมทีถานจงหลินคิดจะเชิญเฉินชางมา แต่พอคิดอีกที เขาก็รีบส่ายหน้า
แค่นี้ยังวุ่นวายไม่พออีกหรือไง
วันนี้ผู้ป่วยที่มาเป็นวีรบุรุษของประชาชน ใครจะไปรู้พรุ่งจะเป็นจะมีใครมาอีก
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ถานจงหลินก็เกิดความคิดที่เฉียบแหลมขึ้นมาทันที
ย้ายโรงพยาบาล!
ถึงอย่างไรเสี ยกัวจื้อหย่งจะผ่าตัดที่นี่ หรือไปผ่าตัดที่โรงพยาบาลอันดับสองก็ไม่ต่างกัน เพราะสุดท้ายแพทย์ผู้นำทีมผ่าตัดก็คือเฉินชาง ตนตามไปเป็นผู้ช่วยก็พอแล้ว
จะผ่าตัดที่โรงพยาบาลไหนก็ไม่ต่าง
แล้วอีกอย่า งตอนนี้เฉินชางก็ติดเคสผ่าตัดอยู่ ถ้าจะจะให้เฉินชางเป็นฝ่ายมาที่นี่ก็ต้องรอจนกระทั่งผ่าตัดเสร็จแล้วถึงจะนั่งรถมาที่นี่ได้ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหน ส่งตัวผู้ป่วยไปที่นั่นเลยก็จะพอดีกับเวลาที่เฉินชางเพิ่งผ่าตัดเสร็จ แบบนี้ก็ไม่ส่งผลกระทบกับอะไรทั้งสิ้น
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ถานจงหลินก็ตบหน้าขา ตัดสินใจอย่างเฉียบขาด!
หลังจากที่เดินออกมาจากห้องหัตถการ ผู้อำนวยการหลี่ฮุยกับรองอธิบดีกระทรวงศึกษาธิการยังคงยืนอยู่ตรงนั้น
ถานจงหลินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงกล่าวกับหลี่ฮุยว่า “ผู้อำนวยการหลี่ครับ ผมดูอาการโดยรวมของผู้ป่วยแล้วนะครับ แต่…แต่วิธีรักษาผู้ป่วยที่ยอดเยี่ยมที่สุดไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาลเราครับ…
…ผมแนะนำให้ส่งตัวผู้ป่วยไปที่แผนกฉุกเฉินโรงพยาบาลอันดับสองครับ ที่นั่นผู้ป่วยจะได้ผลลัพธ์หลังการรักษาที่ตอบโจทย์ครับ”
หลี่ฮุยชะงักทันใด “ทำไม”
รองอธิบดีเหอขมวดคิ้วหนักยิ่งกว่า เขามองถานจงหลิน “หัวหน้าถานถานครับ คุณหมายความว่ายังไงครับ”
ถานจงหลินมองทั้งสองคนแล้วอธิบายว่า “คืออย่างนี้นะครับ อาการของผู้ป่วยยากมากที่จะรับประกันผลการรักษาได้ ที่โรงพยาบาลอันดับสองมีหมอเฉิน เขามีแผนการรักษาที่ดีกว่า ผมแนะนำให้ส่งตัวผู้ป่วยไปที่นั่นครับ”
เมื่อรองอธิบดีเหอได้ยินเช่นนั้นก็คิดว่าถานจงหลินปัดความรับผิดชอบ สีหน้าของเขาพลันเปลี่ยนเป็นไม่พอใจในทันใด กล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “หัวหน้าถาน นี่คุณกำลังปัดความรับผิดชอบ สหายเสี่ยวกัวเป็นวีรบุรุษแห่งเมืองอันหยางของเรา แผนกศัลยกรรมมือโรงพยาบาลประชาชนแห่งมณฑลของพวกคุณมีชื่อเสียงโด่งดัง เวลานี้คุณจะให้ย้ายโรงพยาบาล คนอื่นจะมองพวกผมยังไง คนอื่นจะหาว่าพวกผมใจดำกับวีรบุรษท่านนี้?”
เมื่อหลี่ฮุยเห็นสถานการณ์เช่นนี้ เขาก็ดึงถานจงหลินเดินไปคุยกันที่ข้างทาง “เหล่าถาน เวลานี้คุณจะทำอะไร คุณเหอเป็นถึงรองอธิบดีกระทรวงศึกษาธิการ สถานการณ์แบบนี้คุณดูไม่ออกหรือไง นี่เป็นเรื่องการเมือง คุณต้องทำให้ดีที่สุด!…คุณจะพูดจาไม่เหมาะไม่ควรไม่ได้!
…แล้วก็อีกอย่าง คุณต้องการให้ใครรักษา คุณก็โทรเรียกเขามาที่นี่ ต้องผ่าตัดที่โรงพยาบาลเรา นี่เป็นชื่อเสียงเกียรติยศของโรงพยาบาลเรา คุณจะส่งตัวผู้ป่วยไปโรงพยาบาลอื่นแบบนี้ไม่เข้าท่า…
…สถานการณ์คับขันแบบนี้ ผู้ป่วยต้องได้รับการรักษาให้ทันท่วงที โดยเฉพาะอย่างยิ่งต้องรักษาที่โรงพยาบาลของเราจะดีที่สุด คุณต้องการให้ใครช่วย คุณบอกมาก็พอแล้ว เป็นหัวหน้าก็ออกคำสั่งไปสิครับ!”
[1] จุลศัลยกรรม การผ่าตัดเนื้อเยื่อของอวัยวะที่มีขนาดเล็กมาก เช่น หลอดเลือด เส้นประประสาท จำเป็นต้องใช้กล้องจุลทรรศน์กำลังขยายสูงช่วยในการผ่าตัด
