บทที่ 346 ถึงกับมาทำตัวเสแสร้งที่แผนกฉุกเฉินเชียว! ในมือใครบ้างไม่กุมชะตาชีวิตของคนอื่นไว้
เฉินชางยืนอยู่ตรงมุมกำแพงด้วยท่าทางลับลับๆ ล่อๆ ปรายตามองไปยังชายที่อยู่ในห้องตรวจ
ทันใดนั้นเขาก็ชะงักไปเล็กน้อย!
ไม่ใช่เด็กคนนั้นหรือ คนที่มาให้เขาเย็บแผลบนใบหน้าให้เมื่อหลายวันก่อนน่ะ ถึงกับมาขอเปลี่ยนยากับฉินเยว่เชียว เห็นได้ชัดว่าต้องการประกาศศึกสินะ
ผมควรก้าวออกไปเรียกร้องสิทธิ์ของตัวเองหรือเปล่า
เฉินชางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ขณะที่กำลังจะเดินออกไปก็ได้ยินเสียงโอดครวญดังแว่วมา
“ซี้ดๆ…โอ๊ยๆ เบาหน่อย เจ็บ!”
“โอ๊ย อะ…โอย เจ็บจัง…”
เฉินชางหยุดฝีเท้าลงทันที
อืม ไม่เลว!
ตนเองไปเปลี่ยนยาให้เขาไม่ได้ ต้องรู้ว่าการล้างแผลทำแผลของเขามีคุณสมบัติพิเศษ
คิดไปคิดมาเฉินชางก็รู้สึกว่าจะไปเอาเปรียบเด็กคนนี้ไม่ได้
คราวหน้าให้หวังเชียนมาช่วยเปลี่ยนยาเถอะ ให้เขาลงมือจะ ‘ปลอดภัย’ กว่า!
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฉินชางก็ตัดสินใจรอให้เปลี่ยนยาเสร็จก่อนแล้วค่อยหารือเรื่องนี้กับฉินเยว่อีกครั้ง
ขณะที่เฉินชางเตรียมจะเดินออกไปด้วยใจสงบ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงดังแว่วมาจากด้านใน!
“เสี่ยวเยว่ เลิกงานแล้วว่างหรือเปล่าครับ” ชายคนนั้นแสยะยิ้มถาม
ฉินเยว่ส่ายหน้า “ไม่ว่างค่ะ”
ชายคนนั้นได้ยินก็ลังเลครู่หนึ่ง “คุณมีอคติกับผมเหรอ”
ฉินเยว่ชะงักไปเล็กน้อย ฉันต้องมีอคติกับนายด้วยหรือไง
“คุณคิดมากไปแล้วค่ะ…” ฉินเยว่ยิ้มอย่างอึดอัด
อีกฝ่ายได้ยินมาถึงตรงนี้ ดวงตาก็จ้องมองตรงไปที่ฉินเยว่ พูดออกมาด้วยท่าทางไร้เดียงสาว่า “ถ้างั้นทำไมคุณถึงได้ปิดกั้นผมขนาดนี้ล่ะ ผมรู้สึกได้!”
ฉินเยว่ถูกท่าทางหลงตัวเองของอีกฝ่ายทำเอาขำแทบตาย!
คุณไปหาแฟนคลับคลั่งรักของคุณเถอะ ขับรถสปอร์ตวนรอบมหา’ ลัยจะดีกว่าหรือเปล่า
นี่ถึงกับขับมาถึงประตูโรงพยาบาลเพื่อมาแสดงความเสแสร้งเชียว…
ฉินเยว่อดยิ้มไม่ได้ “จางฝาน คุณคิดมากไปหรือเปล่าคะ ฉันไม่จำเป็นต้องปิดกั้นคุณเลย”
ชายคนนั้นมองฉินเยว่ตรงๆ แล้วพูดว่า “คุณพูดเองนะ! พรุ่งนี้เป็นวันสุดสัปดาห์แล้ว ผมได้ยินคุณอาบอกว่าคุณไม่ต้องทำงาน ไปด้วยกันนะ…”
ยิ่งพูดชายหนุ่มก็ยิ่งรู้สึกกระตือรือร้น
ฉินเยว่ไม่อยากพัวพันกับเขาจริงๆ เธอคิดว่าแผลบนใบหน้าเขาคงถูกสาวน้อยข่วนมาสินะ
เธอกับจางฝานรู้จักกันตั้งแต่เด็ก พ่อของเขาทำบริษัทยา ครอบครัวร่ำรวยมาก ทำธุรกิจกับโรงพยาบาลอันดับสองมาตลอด ดังนั้นทุกปีใหม่หรือเทศกาลก็จะมาเยี่ยมหาบ่อยๆ แต่จางฝานคนนี้ไม่ใช่คนดีอะไร เพื่อนของฉินเยว่เคยพูดกับเธอแล้วว่าให้อยู่ห่างเขาสักหน่อย
ฉินเยว่เห็นเขากระตือรือร้นขนาดนี้ก็พูดไปตามตรงว่า “เอาละ จางฝาน แผลหายแล้วลืมความเจ็บปวดหรือไงคะ ทำไมไปทำร้ายจิตใจสาวน้อยจนถูกข่วนแบบนี้ได้ล่ะคะ”
จางฝานเห็นฉินเยว่ถามเช่นนี้ก็อดพูดไม่ได้ว่า “เสี่ยวเยว่ คุณอย่าฟังคำพูดไร้สาระของคนอื่นนะ คนพวกนั้นอยากให้ผมมีเรื่อง ตอนนี้ผมพยายามทำงานอยู่ ฉินเยว่ พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปดูบริษัทของผม เป็นบริษัทสื่อบันเทิงสมัยใหม่…”
ฉินเยว่รีบหยุดไว้ทันที “พอๆๆ ฉันต้องเตรียมตัวสอบ ไม่มีเวลาไปดูบริษัทคุณหรอกค่ะ”
เดิมทีฉินเยว่ก็มีนิสัยตรงไปตรงมาอยู่แล้ว ไม่ชอบทำเป็นเล่น เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ของจางฝาน ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “อีกอย่าง ถ้าฉันจะหาแฟนก็จะหาคนที่ทำอาชีพเดียวกัน หรือคนที่เรียนหมอ คุณอย่าคิดเพ้อเจ้อไปเลยค่ะ”
พูดจบฉินเยว่ก็ล้างมือ “นอกจากนี้แผลที่หน้าของคุณก็ไม่ต้องเปลี่ยนยาทุกวัน แล้วฝีมือของฉันก็มีจำกัด คุณไปให้หมอเฉินทำให้เถอะ คนที่ผ่าตัดให้คุณน่ะ คุณจะมาหาฉันทำไมคะ”
เฉินชางที่ยืนฟังอยู่ด้านนอกได้ยินดังนั้นก็ปลื้มปริ่มเหมือนกับได้กินน้ำผึ้ง!
ไม่สิๆ! ไม่ถูก!
จะพูดให้ถูกก็คือตอนนี้เฉินชางเหมือนผู้ป่วยน้ำตาลในเลือดต่ำที่จู่ๆ ก็ได้ยินคำพูดหวานหยดย้อยรัวๆ จนกระตุ้นค่าน้ำตาลในเลือดให้เพิ่มสูงขึ้น!
สบายไปทั้งตัว!
ขณะที่เฉินชางกำลังจะหมุนตัวเดินจากไปด้วยความพึงพอใจนั้น จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงดังแว่วมาจากข้างในว่า
“จางฝาน ทำอะไรน่ะ! ปล่อยฉันนะ!”
เสียงของฉินเยว่ดังแผ่วออกมา
จางฝานดึงแขนฉินเยว่เอาไว้ “เสี่ยวเยว่ พวกเรารู้จักกันมานานแล้ว ผม…ชอบคุณจริงๆ นะ! จริงๆ นะ แต่คุณไม่ให้โอกาสผมเลย ผม…”
เฉินชางสีหน้าเปลี่ยนไปทันที เขารีบพุ่งตัวเข้าไป อยากจะซัดหน้าจางฝานจริงๆ
แต่เมื่อเข้าไปแล้วก็พบว่าจางฝานล้มอยู่บนพื้น หลับตาปี๋ ส่วนฉินเยว่กำลังสะบัดแขน
ดูเหมือน…หมัดนี้ จะทำให้มือเจ็บไม่หยอกเลยนะครับ!
ฉินเยว่มองจางฝานด้วยใบหน้าโกรธเกรี้ยว “จางฝาน คุณทำแบบนี้ระวังฉันจะแจ้งตำรวจล่ะ จะบอกอะไรให้! ฉันไม่ใช่สาวน้อยในบริษัทสื่อบันเทิงของพวกคุณที่จะถูกท่าทางแบบนั้นของคุณหลอกได้! กลับไปแล้วฉันจะโทรหาพ่อของคุณแน่”
พูดจบฉินเยว่ก็หมุนตัวเดินไป
เฉินชางเห็นว่าฉินเยว่ไม่เป็นอะไรก็เดินออกไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แสร้งทำเป็นไม่เห็นอะไรทั้งนั้น แค่ฉินเยว่ไม่เป็นอะไรก็พอแล้ว
ความจริงตอนที่เฉินชางได้ยินเสียงฉินเยว่ร้องออกมา เขาก็รู้สึกเหมือนเลือดสูบฉีดไปถึงสมอง
ฉินเยว่ที่หันมากำลังจะเดินออกไป เห็นว่าเฉินชางเดินเข้ามาพอดี จู่ๆ ในใจก็เกิดความรู้สึกยินดีพลุ่งพล่าน ความพึงพอใจบางอย่างวิ่งไปถึงสมอง
แต่เธอทำตัวโง่ๆ เหมือนในละครด้วยการดึงเฉินชางเข้ามาแล้วแนะนำว่านี่คือแฟนของเธอไม่ได้หรอก ถ้าทำแบบนั้นจะเป็นการหาเรื่องให้เฉินชาง
คิดถึงตรงนี้ ฉินเยว่ก็จงใจถลึงตาใส่เฉินชาง “คุณว่างมากเหรอคะ”
เฉินชางกระแอมออกมา “อ้อ! ผมมาเอาไอโอดีน ห้องข้างๆ ไม่มีน่ะครับ!”
พูดจบเฉินชางก็หยิบขวดไอโอดีนขึ้นมาตามใจแล้วเดินออกไป
ฉินเยว่หัวเราะเสียงเย็นแต่ไม่ได้เปิดโปงเขา
เฉินชางปรายตามองไปยังจางฝานที่ล้มอยู่บนพื้น อยู่ดีๆ ก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาซะอย่างนั้น
มาเต๊าะสาวถึงแผนกฉุกเฉิน! ไม่รู้จักที่ตายเลยจริงๆ
ในมือของพวกเรา มีมือใครบ้างที่ไม่ได้กุมชะตาชีวิตของคนหลายคน
จิ๊ๆๆ
สมน้ำหน้าแล้ว…
คิดแล้วเฉินชางก็เดินออกไปด้วยใจอันปลื้มปริ่ม ยิ่งคิดถึงประโยคเมื่อครู่นี้ของฉินเยว่ที่บอกว่าจะหาแฟนเป็นคนร่วมอาชีพ เฉินชางก็ยิ่งรู้สึกกระตือรือร้น
ขอสลับฉากสักเล็กน้อย
หลังจากเฉินชางเลิกงานแล้วก็ตรงไปยังโรงพยาบาลตงต้าทันที ระหว่างเดินทาง เฉินชางก็ยิ่งรู้สึกว่าฉินเยว่ไม่เลวเลยจริงๆ
มีหลักการ!
มีไอคิว!
มีความน่าสนใจ!
อืม…
ที่สำคัญก็คือมีสายตาที่ดี รู้ว่าควรหาเพื่อนร่วมอาชีพเป็นสามี ใช่แล้ว โรงพยาบาลของเราผลิตเองขายเองแต่ก็ยังไม่พอ จะต้องปล่อยให้ไปอยู่ในมือคนอื่นด้วยหรือ
ไม่เหมาะ!
คิดถึงตรงนี้ ฝีเท้าของเฉินชางก็เบาสบายขึ้นเยอะ
……
……
เมื่อมาถึงแผนกศัลยกรรมหัวใจของโรงพยาบาลตงต้าแล้ว เฉินชางก็พบว่าประตูห้องหมอปิดอยู่ ดูเหมือนว่ายังไม่เลิกงาน ไม่รู้ว่าข้างในกำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่ เฉินชางเห็นดังนั้นก็ยืนรออยู่ตรงประตู
ดูเหมือนด้านในจะถกเถียงกันเรื่องเคสผู้ป่วยที่รักษายาก
เฉินชางก็อยากเข้าไปฟังด้วย แต่ถ้าเข้าไปตอนนี้จะเป็นการรบกวนการประชุมและดูไร้มารยาท อีกทั้งเขาก็ไม่ใช่หมอในแผนก หากเข้าไปคงกระอักกระอ่วนแย่
คิดไปคิดมา เฉินชางก็ตัดสินใจนั่งรออยู่ข้างนอก แต่ในตอนที่เฉินชางได้ยินเสียงอันแผ่วเบาดังแว่วมาจากข้างในก็ต้องชะงักไป!
“นี่เป็นการผ่าตัดเร่งด่วนที่ทำในห้องฉุกเฉิน ผมหวังว่าทุกคนจะใช้เรื่องนี้เป็นสิ่งเตือนใจ กำจัดความเย่อหยิ่งและนิสัยเอาตัวเองเป็นใหญ่ออกไปซะ!”
“คนอื่นเขาเป็นหมอแผนกฉุกเฉินคนหนึ่ง แต่ยังผ่าตัดโรคเลื่อนที่เกิดบริเวณถุงเยื่อหุ้มหัวใจได้ถึงขนาดนี้ แล้วพวกเราล่ะ พวกเราเป็นผู้เชี่ยวชาญเฉพาะทางด้านศัลยกรรมหัวใจ…”
เฉินชางอดตะลึงไม่ได้จริงๆ!
ทำไมคำบรรยายของซย่าเกาเฟิงถึงได้ฟังคุ้นๆ แบบนี้นะ นี่หมายถึงตัวเองหรือเปล่า
