เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ – บทที่ 473 หาเสื้ออยู่!

บทที่ 473 หาเสื้ออยู่!

ฉินเสี้ยวหยวนถือโอกาสตอนที่ฉินเยว่กลับไปทำกับข้าว เดินย่องไปที่ห้องนอนของตน

ขณะที่เขากำลังจะเปิดตู้เสื้อผ้า จู่ๆ ประตูก็เปิดออก ทำเอาเหล่าฉินตกใจจนหน้าถอดสี ถึงกับรีบยืดตัวขึ้นแล้วทิ้งตัวนั่งลงไปบนเตียงด้านหลังอย่างมีพิรุธ รีบทำท่าทางเหมือนไม่มีอะไร

เมื่อหันไปค่อยเห็นว่าเป็นจี้หรูอวิ๋น เขายิ้มออกมา “ที่รัก กลับมาแล้วหรือครับ”

จี้หรูอวิ๋นเห็นท่าทางลับๆ ล่อๆ ของสามีก็ถามด้วยความแปลกใจ “เหล่าฉิน คุณทำอะไรอยู่คะ ท่าทางลับๆ ล่อๆ!”

ฉินเสี้ยวหยวนหัวเราะ “ผม…ผม…อากาศเย็นแล้ว ผมเลยมาหาเสื้อน่ะครับ!”

จี้หรูอวิ๋นถลึงตาใส่ฉินเสี้ยวหยวนแล้วขมวดคิ้ว ในดวงตาเต็มไปด้วยประกายรู้ทันและความอยากรู้อยากเห็น ทันใดนั้นเธอก็คิดถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ รีบยกมือขึ้นชี้ฉินเสี้ยวหยวน กล่าวพร้อมรอยยิ้มแปลกๆ “อ้อ! ฉันรู้แล้ว เหล่าฉิน ส่งมาเดี๋ยวนี้!”

จี้หรูอวิ๋นหัวเราะพลางมองเหล่าฉิน จากนั้นก็ค่อยๆ กางมือออก

ฉินเสี้ยวหยวนมองอย่างโง่งม “ส่งอะไรครับ”

จี้หรูอวิ๋นยิ้มแล้วเดินเข้ามาใกล้ “คุณคิดว่าอะไรล่ะคะ!”

ฉินเสี้ยวหยวนถูกบีบจนต้องถอยหลังเข้าไปที่มุม เมื่อเห็นรอยยิ้มของภรรยาที่ดูน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ ก็อดพูดไม่ได้ว่า “เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวๆๆๆ ที่รัก ผมไม่รู้ว่าคุณพูดถึงอะไร!”

จี้หรูอวิ๋นชะงักไปทันที “จะให้ฉันค้นตัวคุณหรือคะ”

ฉินเสี้ยวหยวนชะงักไป “ผมไม่รู้จริงๆ ว่าคุณพูดถึงอะไรอยู่!”

จี้หรูอวิ๋นเห็นอีกฝ่ายไม่ยอมจำนนจึงพูดขึ้นว่า “เอาละ เหล่าฉิน หลายปีมานี้ฉันไม่รู้เลยนะคะว่าคุณมีนิสัยชอบซ่อนเงินด้วย รีบส่งมาเดี๋ยวนี้!”

ฉินเสี้ยวหยวนชะงักไปทันที เขาเบิกตากว้าง มองจี้หรูอวิ๋นอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ซ่อนเงินอะไรกันครับ! คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมจะไปมีเงินให้ซ่อนที่ไหนกันล่ะครับ บัตรธนาคารที่ใช้รับเงินเดือนของผมก็ผูกกับบัญชีคุณไม่ใช่หรือ บัตรที่ผูกกับวีแชทและ Alipay ก็มีเซฟอยู่ในโทรศัพท์คุณ ถ้าเงินหายไปแม้แค่หนึ่งเฟินคุณก็ต้องเห็นแล้วสิครับ!”

จี้หรูอวิ๋นเอาแต่ยิ้มไม่ยอมพูดอะไร “ถ้าส่งมาให้วันนี้ก็ยังคุยกันได้! แต่ถ้าไม่ส่งออกมา ระวังเถอะ ฉันจะลงมือเอง!”

ฉินเสี้ยวหยวนชะงักไป “ผม…ผมไม่มีจริงๆ!”

จี้หรูอวิ๋นได้ยินดังนั้นก็พูดขึ้นว่า “ในตู้เสื้อผ้าใช่ไหมคะ หลบไป ฉันจะหาเอง!”

เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ จี้หรูอวิ๋นก็ทำท่าจะเดินตรงไปด้านหน้า ฉินเสี้ยวหยวนพลันหน้าถอดสี วันนี้ซวยจริงๆ! ซวยซ้ำซวยซ้อน!

ในขณะนั้นเอง จู่ๆ ฉินเยว่ก็ตะโกนขึ้นว่า “พ่อคะแม่คะ กินข้าวได้แล้วค่ะ”

ฉินเสี้ยวหยวนรีบพูดขึ้นทันที “ที่รัก รีบกินข้าวกันก่อนเถอะ อีกเดี๋ยวค่อยมาค้นก็ได้!”

จี้หรูอวิ๋นมองฉินเสี้ยวหยวน ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย “คุณร้อนตัวใช่ไหมคะ!”

ฉินเสี้ยวหยวนชะงักไปทันที “เอาละ ผมจะมีอะไรได้ อีกอย่างคุณก็ไม่เคยจำกัดค่าใช้จ่ายของผม ถ้าผมซ่อนเงินไปแล้วจะมีประโยชน์อะไรล่ะครับ!”

จี้หรูอวิ๋นพูดอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก “ถ้างั้นเมื่อกี้คุณทำอะไรคะ”

ฉินเสี้ยวหยวนกระซิบข้างหูอีกฝ่าย “ผมจะบอกคุณให้ วันนี้ผมเจอเสี่ยวเฉินที่โรงพยาบาล เห็นเขาสวมเสื้อสเวตเตอร์เหมือนที่ผมมีเลย! ผมสงสัยว่า…เยว่เยว่ขโมยไปให้ไอ้เด็กเฉินชางนั่นหรือเปล่า!”

จี้หรูอวิ๋นได้ยินก็ชะงักไป ก่อนพูดขึ้นด้วยสีหน้าประหลาดใจ “คงไม่หรอกมั้งคะ เสี่ยวฉินจะทำเรื่องแบบนี้ได้หรือ”

ฉินเสี้ยวหยวนพยักหน้า ก่อนหน้านี้จะทำได้หรือไม่ก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้ต้องทำได้แน่นอน!

“คุณจำเรื่องสูทของผมไม่ได้หรือ”

จี้หรูอวิ๋นได้ยินดังนั้นก็รีบเปิดตู้ทันที เห็นว่ามีเสื้อสเวตเตอร์สีกากีแขวนอยู่ข้างในจึงผ่อนลมหายใจออกมา “ก็นี่ไม่ใช่หรือคะ ยังอยู่ดีนี่!”

ฉินเสี้ยวหยวนชะงักไปทันที หรือว่าเขาจะเข้าใจเยว่เยว่ผิดไปเอง ความจริงเยว่เยว่ไม่ใช่ยัยตัวร้ายหรือ

ในตอนนี้เอง ฉินเยว่ก็พูดเจือเสียงหัวเราะ “พ่อคะแม่คะ กินข้าวได้แล้ว อาหารเสร็จแล้วค่ะ!”

จี้หรูอวิ๋นถลึงตาใส่ฉินเสี้ยวหยวน “คุณคิดมากไปแล้ว ดูสิ ลูกสาวคุณทำกับข้าวให้คุณกินน่ะ ยังจะมาสงสัยเธออีก เหล่าฉินหนอเหล่าฉิน คุณทำงานมากไปหรือเปล่า”

ฉินเสี้ยวหยวนหน้าแดง “กินข้าวเถอะครับ!”

ฉินเสี้ยวหยวนกินข้าวด้วยความกระอักกระอ่วนเล็กน้อย!

หรือเขาขี้สงสัยเกินไปจริงๆ

คิดแล้วฉินเสี้ยวหยวนก็นึกถึงเรื่องของถานลี่กั๋วตอนเลิกงานวันนี้ สุดท้ายก็อดถอนใจไม่ได้

ดูแล้วเขาคงต้องคิดทบทวนตัวเองเสียบ้างจริงๆ อาจเป็นไปได้ว่าเลขาถานกำลังมอบทางลงให้เขา เป็นสัญญาณขอสงบศึก!

เฉินชางและฉินเยว่ไม่รู้เลยว่าสเวตเตอร์เพียงตัวเดียวจะทำให้ฉินเสี้ยวหยวนและถานลี่กั๋วซึ่งเป็นหัวเรือใหญ่ของโรงพยาบาลอันดับสองพัฒนาความสัมพันธ์ให้ดีขึ้นไปอีกขั้นหนึ่ง

……

……

ถึงเวลาเลิกงานตอนเย็นแล้ว เฉินชางยังคงเร่งเดินทางไปยังแผนกศัลยกรรมหัวใจของโรงพยาบาลตงต้าเหมือนเมื่อก่อน

คิดไม่ถึงว่าพอมาถึงห้องพักหมอแผนกศัลยกรรมหัวใจแล้ว จะเห็นศัลยแพทย์หัวใจดีกรีปริญญาเอกทั้งสามคนนั้นอยู่ในห้อง พวกเขายังไม่ยอมเลิกงาน! แต่ละคนทำงานอย่างขยันขันแข็ง

เก่อฮว๋ายเห็นเฉินชางมาถึงแล้วก็พยักหน้าทักทาย จากนั้นจึงจดจ่อกับงานของตัวเองต่อไป

นี่ทำให้เฉินชางสงสัยจริงๆ นี่พวกเขา…ชอบทำโอทีกันขนาดนี้เลยหรือ

ตอนนี้เอง เมิ่งซีเดินสวนเข้ามาพอดี เมื่อเห็นเฉินชาง ดวงตาก็เป็นประกาย “เสี่ยวเฉินมาแล้วหรือ”

เฉินชางพยักหน้า “ครับ สวัสดีครับอาจารย์เมิ่ง ช่วงนี้…คนไข้เยอะเหรอครับ”

เมิ่งซีส่ายหน้า “ก็ยังโอเคนะคะ เหมือนกับปกติ จริงสิ อีกเดี๋ยวจะมีผ่าตัดสองเคส คุณไปกับฉันแล้วกันค่ะ”

เฉินชางพยักหน้า “ได้ครับ!”

ตอนนี้เอง เก่อฮว๋ายก็รีบลุกขึ้นยืน “อาจารย์เมิ่ง ผมไปกับพวกคุณด้วยนะครับ!”

เมิ่งซียิ้ม มองเก่อฮว๋ายแล้วพูดว่า “หมอเก่อรีบพักผ่อนเถอะค่ะ วันนี้คุณผ่าตัดไปสองสามเคสแล้ว อย่าทำให้ตัวเองเหนื่อยเกินไปเลย เคสนี้แค่ฉันกับเสี่ยวเฉินก็พอแล้ว!”

เก่อฮว๋ายได้ยินดังนั้นก็รีบตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นไรครับ ร่างกายผมแข็งแรงมาก! พวกเราเป็นศัลยแพทย์ ควรมีร่างกายแข็งแรงอยู่แล้ว!”

หมอดีกรีปริญญาเอกเบอร์สองชะงักไป เขาเงยหน้ามองเก่อฮว๋ายที่ไรผมเริ่มถอยร่นและมี ‘วันแพ็ค’ นูนออกมาก้อนหนึ่งด้วยความริษยา จากนั้นก็ถอนใจออกมา ทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้จนท้องของตนถูกดันขึ้นเป็นสองชั้น

เขาตัดสินใจแล้วว่าตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปจะดูแลสุขภาพให้ดี ทำให้ไขมันสองก้อนนี้กลายเป็นก้อนเดียวให้ได้ จากนั้นก็ทำให้มันกลายเป็นสี่ก้อน!

ส่วนหมอดีกรีปริญญาเอกเบอร์สามก็หยิบสมุดออกมาเงียบๆ คนเดียว จดบันทึกลงไปว่า: ซื้อวิกผม!

เมิ่งซีพูดยิ้มๆ “พวกคุณรีบเลิกงานแล้วกลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ”

ทุกคนพากันยิ้มรับ หมอดีกรีปริญญาเอกเบอร์สองชิงตอบขึ้นก่อน “ไม่เป็นไรครับ กลับบ้านไปก็เอาแต่อ่านหนังสือ! อยู่ที่นี่ก็ได้ ไม่ส่งผลกระทบอะไรหรอกครับ!”

หมอดีกรีปริญญาเอกเบอร์สามพยักหน้าแล้วพูดยิ้มๆ “ใช่แล้วครับ จะได้ประหยัดค่าไฟด้วย!”

คำพูดนี้ทำให้พยาบาลน้อยหลายคนหัวเราะออกมา

หมอดีกรีปริญญาเอกเบอร์สามลอบยินดีในใจ การฝึกมุกตลกในช่วงนี้ของเขาไม่ได้เสียเปล่าจริงๆ ด้วย!

เก่อฮว๋ายและหมอดีกรีปริญญาเอกเบอร์สองรับรู้ถึงสัญญาณอันตราย พวกเขาคุยกันแล้วว่าจะแข่งขันกันอย่างยุติธรรม แต่เจ้าหมอนี่กลับแอบไปเรียนรู้นอกรอบ!

ขัดกับหลักการยุติธรรมอย่างสิ้นเชิง…

เก่อฮว๋ายคิดถึงตรงนี้ก็รีบส่ายหน้า

ไม่ได้การ กลับไปคืนนี้คงต้องหาความรู้เพิ่มสักหน่อยแล้วว่าทำอย่างไรจึงจะกลายเป็นศัลยแพทย์ที่ แข็งแกร่ง น่าสนใจและมีอารมณ์ขันได้!

———————————————–