เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ – บทที่ 554 นายท่านใหญ่เฉิน ปล่อยแม่ฉันไปเถอะค่ะ

บทที่ 554 นายท่านใหญ่เฉิน ปล่อยแม่ฉันไปเถอะค่ะ…

หลังจากเฉินชางได้ยินคำพูดของผู้หญิงคนนี้ เขาก็สะอึกทันที ตอนนี้กำลังมอง…กล่องสีดำ แล้วอดกลืนน้ำลายไม่ได้…

หน้าดำ[1]ก็มีความผิดด้วยเหรอ

ถ้ามีความผิด ก็คงไม่ดำถึงขั้นนี้หรอกมั้ง

เรียกน้ำย่อยฉันแต่เช้าเลย…ทำแบบนี้เหมาะสมแล้วเหรอ…

เฉินชางหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก

ตอนที่เขากำลังเหม่อ หญิงสาวก็ถอนหายใจแล้วบอกว่า “คุณหมอรีบดูสิคะ!”

เฉินชางมองหญิงสาว “ครับ มีอาการแบบนี้มานานเท่าไรแล้ว”

หญิงสาวเห็นเฉินชางจ้องตนก็ส่ายหน้าตอบว่า “คุณหมอคะ ไม่ใช่มองฉันค่ะ มองอุจจาระของฉันสิ…”

เฉินชางถอนหายใจ ช่างเถอะ ใครใช้ให้ฉันทำอาชีพนี้ล่ะ…

ตอนนี้เฉินชางอิจฉาหวังเชียนสุดๆ

บางทีแผนกฉุกเฉินก็ต้องการฮีโร่แบบเขา จู่ๆ เขาก็รู้สึกอยากบ่นหลี่เป่าซานนิดหน่อย เป็นหัวหน้าแผนกผู้สง่าภูมิฐาน ปกติไม่รู้จักมาส์กหน้าเยอะๆ บ้างเหรอ หน้าจะได้ไม่ดำ

ช่างเถอะ ช่างเถอะ!

เฉินชางก้มหน้ามองอย่างละเอียด อื้ม หยาบ…สีเทา…รูปร่างยาว…(เดารสชาติออกแล้ว!)

เฉินชางอดเงยหน้ามองผู้หญิงที่หน้าตาท่าทางอ่อนปวกเปียกคนนี้ไม่ได้

ผู้หญิงคนนี้เหมือนสังเกตเห็นเช่นกันว่าอุจจาระของตัวเองค่อนข้างแปลก เธอหน้าแดงทันที “นี่คืออุจจาระในช่วงสองสามวันนี้ค่ะ ปกติไม่ได้สังเกต แต่วันนี้ยังไม่ทันกดชักโครก…

…คุณหมอ…อย่ามองฉันสิคะ มองมันสิ…”

เฉินชางพยักหน้า “ครับ ปิดไว้เถอะครับ ผมทราบแล้ว”

เขาเงยหน้าถาม “ก่อนหน้านี้เคยป่วยเป็นอะไรมาก่อนหรือเปล่าครับ เคยกินยาอะไรมาก่อนหรือเปล่า หรือเคยกินอาหารอะไรมา”

หญิงสาวทำท่าครุ่นคิด “อืม…ก่อนหน้านี้เคยเป็นริดสีดวงทวาร ผ่าตัดเมื่อปีที่แล้วค่ะ อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรแล้ว…

…อ้อ ใช่แล้ว ช่วงนี้กินข้าวค่อนข้างเยอะ กินอาหารมันๆ เยอะ ส่วนยา…ไม่ได้กินค่ะ”

เฉินชางฟังแล้วบอกว่า “เอาอย่างนี้แล้วกันครับ ผมจะให้คุณไปตรวจเลือดกับตรวจปัสสาวะ แล้วก็ดูว่าการทำงานของตับมีปัญหาหรือเปล่า”

หญิงสาวพยักหน้า เธอไม่ได้ปฏิเสธ แต่ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่า “คุณหมอคะ ฉันไม่เข้าใจ ขอถามหน่อยค่ะ ฉันอุจจาระสีเทา แต่ทำไมต้องตรวจเลือดกับตรวจฉี่คะ ไม่ใช่ว่าควรตรวจระบบทางเดินอาหารเหรอคะ”

เฉินชางชะงัก…

คุณคิดว่าอุจจาระจะช่วยล้างระบบทางเดินอาหารของคุณให้สะอาดจนเป็นสีขาวงั้นเหรอ

แต่หน้าที่หมอไม่ใช่แค่คอยรักษาคนอย่างเดียวเท่านั้น ควรให้ความรู้ทางการแพทย์บางอย่างด้วย แต่หมอในประเทศมีจำนวนน้อย ทรัพยากรทางการรักษาก็ขาดแคลน หลายครั้งแพทย์จึงไม่มีความอดทนเวลาให้ความรู้กับผู้ป่วย

แน่นอน…ที่จริงก็เป็นไปได้ว่าหมอบางคนก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน…

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าทำไมยามเช้าอันงดงามแบบนี้ หมอแผนกฉุกเฉินที่เพิ่งกินข้าวอิ่มต้องมาอธิบายความรู้เรื่องอุจจาระให้ผู้ป่วยฟังอย่างจริงจัง!

เฉินชางอธิบายว่า “สาเหตุที่อุจจาระปกติเป็นสีน้ำตาลเหลือง ก็เพราะหลังจากน้ำดีที่หลั่งออกมาจากเซลล์ตับเข้าไปหมุนเวียนที่ตับและลำไส้แล้วพอผ่านการย่อยอย่างต่อเนื่อง วิตามินบีสองสีเหลืองออกเขียวในน้ำดีจะเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลอมเหลือง และถูกระบายออกมานอกร่างกายทางอุจจาระ

ยกตัวอย่างเช่นท่อน้ำดีอุดตัน ช่องทางที่น้ำดีเข้าลำไส้อุดตันจนในระบบทางเดินอาหารไม่มีน้ำดี ก็จะทำให้อุจจาระสีเทาเหมือนดินปั้น

พูดให้เข้าใจง่ายก็คือ เม็ดสีเข้าระบบทางเดินอาหารไม่ได้ ทำให้สีของมันหายไป!”

เฉินชางอธิบายได้ชัดเจนเข้าใจง่ายมาก ทำให้หญิงสาวหอบกล่องของเธอเดินออกไปอย่างรวดเร็ว…

เฉินชางทยอยตรวจผู้ป่วยอย่างต่อเนื่อง จากนั้นก็กลับมาที่ห้องทำงาน

ตอนนี้หวังเชียนกำลังกินมื้อเช้า

“ทำไมวันนี้กินเช้าขนาดนี้” เฉินชางสงสัย

หวังเชียนถอนหายใจ “จะอะไรเสียอีก ช่วงนี้เมียท้อง มีภาวะซึมเศร้าในคนท้อง[2] หกโมงผมก็ตื่นแล้ว อยู่ที่บ้านนานอีกนาทีต้องโดนด่าแน่!”

เฉินชางมองหวังเชียนกินอาหารเช้า เป็นเต้าฮวยกับปาท่องโก๋ ซึ่งเป็นภาพพบเห็นได้ไม่บ่อย

เขาจึงถามอย่างแปลกใจทันที “เอ? นี่ไม่เข้ากับสไตล์ของคุณเลยนะ คุณต้องกินอาหารเช้าหรูๆ ของเคเอฟซีไม่ใช่เหรอ”

หวังเชียนส่ายหน้า “เมียมีภาวะซึมเศร้าตอนตั้งครรภ์ มีแค่สิ่งเดียวที่รักษาได้ ก็เลยไม่มีเงินแล้ว”

เฉินชางแปลกใจทันที “มันคืออะไร ขนาดภาวะซึมเศร้าตอนตั้งครรภ์ก็ยังรักษาได้ ผมต้องเรียนรู้หน่อยแล้ว! มีผลข้างเคียงหรือเปล่า จะส่งผลเสียต่อเด็กหรือเปล่า”

หวังเชียนยิ้มอย่างมีเลศนัย “ไม่หรอก ใช้ดีมันก็ใช้ดีอยู่ แต่แพงไปหน่อย คุณดูสิ อาหารเช้าของผมลดลงเหลือห้าหยวนแล้ว”

เฉินชางยิ่งแปลกใจ “มันคืออะไร ทำไมใช้ดีขนาดนั้น!”

หวังเชียนโยนปาท่องโก๋ลงในน้ำเต้าฮวย คนเล็กน้อย แล้วพูดช้าๆ ว่า “กระเป๋าเยียวยาสารพัดโรค!”

เฉินชางงงอีกแล้ว “กระเป๋าเยียวยาสารพัดโรค?”

หวังเชียนพยักหน้า “พอซื้อกระเป๋าให้ ก็รักษาได้สารพัดโรคแล้ว คุณไม่เคยได้ยินเหรอ เชยมาก…”

เฉินชางเข้าใจทันที!

วันๆ ในหัวหวังเชียนคิดแต่เรื่องอะไร

สำนวน [หัวใจฉีกปอดแตก] เมื่อวานยังรับไหว แต่นี่มี [กระเป๋าเยียวยาสารพัดโรค] โผล่มาอีกแล้ว…

“ไม่แปลกใจที่ยังโสด ชางเอ๋อร์ คุณควรเรียนรู้จากผมให้เยอะๆ หน่อยนะ…” หวังเชียนกัดปาท่องโก๋คำหนึ่ง แล้วพูดอย่างภาคภูมิใจมาก…

ส่วนเฉินชางพอได้เห็นว่าบนปาท่องโก๋เต็มไปด้วยเนื้อเต้าฮวย จู่ๆ ก็มองหวังเชียนอย่างจริงจัง “พี่รองเชียน ผมจะเล่าเรื่องบางเรื่องให้ฟัง!”

หวังเชียนพยักหน้า “หา! ว่ามาสิ…”

เฉินชางเล่าเรื่องผู้ป่วยของเช้าวันนี้ให้ฟังอย่างจริงจัง “เมื่อกี้ผมเพิ่งตรวจผู้ป่วยไปสองคน หนึ่งเป็นผู้หญิงที่มีอุจจาระ…อืม…สีเทา ยาวประมาณนี้…”

พอเฉินชางเล่าจบ ก็หันตัวเดินออกไป

หวังเชียนมองอาหารเช้าของตัวเองด้วยสีหน้าเหม่อลอย กำลังคิดวนเวียนว่าจะกินหรือไม่กินดี…

ถ้าจะให้กิน ก็น่ารังเกียจเกินไป แต่ถ้าไม่กิน ตอนเช้าที่ต้องวิ่งทำงานแน่ ต้องหิวแน่นอน…

เป็นปัญหาที่ทำให้คิดไม่ตก!

พอคิกถึงตรงนี้ หวังเชียนก็ส่ายหน้าเล็กน้อย เฮ้อ…

……

……

ทั้งครึ่งเช้า เฉินชางพบว่าหวังเชียนมองตนด้วยสายตาแปลกๆ อยู่ตลอด พอคิดถึงจุดนี้ เขาก็อดถอนหายใจไม่ได้ จะอาฆาตกันไปทำไม

พยาบาลเล่อเล่อเดินเข้ามาในห้องทำงานแพทย์ หลังจากหลี่เป่าซานเห็นเล่อเล่อก็รีบถามว่า

“เล่อเล่อ การผ่าตัดของแม่คุณ…”

เล่อเล่อเบิกตากว้าง แล้วรีบกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “หัวหน้าแผนก ไม่ต้องรบกวนคุณแล้วค่ะ”

หลี่เป่าซานงงทันที “ไม่ผ่าแล้วเหรอครับ”

เล่อเล่อยิ้ม “ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่ หัวหน้าแผนกงานยุ่งขนาดนี้ แค่ผ่าตัดไส้ติ่งง่ายๆ เอง ไม่ต้องเอาวัตถุดิบใหญ่มาใช้กับงานเล็กๆ หรอกค่ะ”

เล่อเล่อยิ้มบางๆ “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันให้หวังเชียนผ่าให้ก็ได้”

“หรือคุณจะขอให้เสี่ยวเฉินผ่าล่ะ การผ่าไส้ติ่งของเสี่ยวเฉิน ผมว่ายอดเยี่ยมมาก” หลี่เป่าซานถาม

เล่อเล่อได้ยินแล้วสีหน้าเปลี่ยน ก่อนจะส่ายหน้าบอกว่า “ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้อง ฉันรู้สึกว่าคุณหมอหวังเชียนผ่าได้ดีมาก ไม่ต้องรบกวนหมอเฉินหรอกค่ะ”

หลี่เป่าซานเห็นเล่อเล่อแน่วแน่ขนาดนี้ก็พยักหน้าแล้วเดินออกไป

เฉินชางเองก็แปลกใจเช่นกัน “เล่อเล่อ คุณ…มีอคติอะไรกับผมหรือเปล่าครับ”

เล่อเล่อชะงักไปชั่วขณะ แล้วก็หัวเราะทันที “เปล่าค่ะ ไม่มี จะอคติได้ยังไงคะ”

เฉินชางรับคำ เขารู้สึกแปลกๆ จึงบอกว่า “งั้นผม…ไปเป็นผู้ช่วยพี่รองเชียนแล้วกัน”

เล่อเล่อได้ยินแล้วสีหน้าเปลี่ยนทันที เธอแทบจะคุกเข่า!

“หมอเฉิน พี่ใหญ่เฉิน นายท่านใหญ่เฉิน…ท่านปล่อยแม่ฉันไปเถอะค่ะ…”

คนในห้องทำงานงงทันที มองมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น อย่าบอกนะว่ามีความลับอะไรที่บอกให้คนอื่นรู้ไม่ได้

[1] หน้าดำ หมายถึง โชคร้าย

[2] ภาวะซึมเศร้าในคนท้อง เป็นภาวะที่อาจเกิดขึ้นในเนื่องจากความเครียด หรือปัจจัยกระตุ้นต่าง ๆ ซึ่งส่งผลกระทบทั้งต่อทารกในครรภ์และแม่ตั้งครรภ์