บทที่ 799 หนูขุดโพรง
บทที่ 799 หนูขุดโพรง
อย่างที่ลู่ฉาวอวี่กล่าว หนูเหล่านั้นกำลังรีบร้อนขุดโพรงหลบหนี
คนเหล่านี้ล้วนเป็นนักโทษประหารที่โหดเหี้ยมทารุณหรือไม่ก็เป็นลูกหลานของพวกเขา เมื่อเห็นว่าลู่ฉาวอวี่และคนอื่น ๆ ไม่ได้ตกหลุมพรางของตน พวกเขาก็ตามมาและเริ่มลงมือโจมตีคนแล้วคนเล่าอย่างไม่ปรานี
“ฆ่าลูกสุนัขของราชสำนักพวกนี้ซะ ฆ่าได้หนึ่งคนจะตกรางวัลอย่างงาม!” นักโทษสีหน้าชั่วช้าผู้หนึ่งตะโกนขึ้น
ลู่ฉาวอวี่ส่งสัญญาณมือ “ผู้ใดต่อต้าน ฆ่าไม่ละเว้น!”
เมื่อได้ยินดังนี้แล้ว เจ้าหน้าที่ทางการหลายสิบคนก็ถกแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นเกาทัณฑ์แขนเสื้อ*[1] ที่อยู่ข้างใน
ทันทีที่เปิดเกาทัณฑ์แขนเสื้อออก เข็มที่ทำมาอย่างประณีตนับไม่ถ้วนก็ถูกยิงออกไปทันที
เข็มบาง ๆ เหล่านั้นอาบด้วยพิษที่สามารถทำให้คนขยับตัวไม่ได้ไปชั่วขณะ
ถึงแม้ว่านักโทษเหล่านี้จะไม่เกรงกลัวความตาย แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาอยากตาย ครั้นเห็นการต่อสู้ดุเดือดเช่นนี้ แต่ละคนล้วนหวังว่าตนจะติดปีกบินหนีไปได้
อย่างไรก็ตาม อุโมงค์ที่พวกเขาขุดแคบเกินไป นักโทษที่ถูกเข็มเล็ก ๆ นั้นยิงใส่ล้มลงไปคนแล้วคนเล่า บนพื้นจึงเกลื่อนกลาดไปด้วยคนจำนวนมาก
“ตาม…” ลู่ฉาวอวี่เห็นบางคนกำลังหลบหนีผ่านอุโมงค์ใต้ดิน เขาจึงนำคนไล่ตามไป
“ใต้เท้า ระวังเป็นกับดัก” อีเจี้ยนขวางลู่ฉาวอวี่เอาไว้ “ข้าน้อยจะนำคนไล่ตามไปเองขอรับ”
“หากข้ากลัวตาย คงไม่ใช่ใต้เท้าของเจ้า” ลู่ฉาวอวี่ลอดเข้าไปในอุโมงค์
อุโมงค์นั้นแคบเป็นอย่างมาก สามารถลอดผ่านไปได้ทีละคนเท่านั้น แสงสว่างในอุโมงค์มืดสลัว อากาศไม่ถ่ายเทเท่าใดนักทำให้ยากแก่การหายใจ
ไม่รู้ว่าเดินมานานเท่าใดแล้ว ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงดังก้องสะท้อนมาจากด้านหน้า
อีเจี้ยนบังอยู่ด้านหน้าทันที เมื่อเห็นถังขนาดขนาดใหญ่ใบหนึ่งกำลังกลิ้งมา เขาจึงเตะมันกลับไป
ถังนั้นกลิ้งกลับไปอีกครั้ง
“อ๊ากกกก” เสียงกรีดร้องดังขึ้นมาจากด้านหน้า
ดูเหมือนมือมืดที่ลงมือผู้นั้นจะถูกถังนั้นโจมตีกลับแล้ว
“ถังนั้นมีกลิ่นแปลก ๆ” อีเจี้ยนเอ่ย “ใต้เท้า ดูเหมือนจะเป็นกลิ่นน้ำมันขอรับ”
เป็นดังคาด ข้างหน้าเกิดไฟลุกไหม้ทันที คงเป็นคนเมื่อครู่นี้ที่จุดไฟบนถังน้ำมันเอาไว้
ลู่ฉาวอวี่จำต้องหยุดฝีเท้าและหันกลับไปเอ่ยกับลูกน้องด้านหลัง “ไม่ต้องตามแล้ว”
เดิมทีเขาคิดจะลอดอุโมงค์นี้ไปดูว่าปลายทางไปสู่ที่ใด ตอนนี้กลับถูกไฟขวางไว้ หากยังไม่ออกไป เกรงว่าหากไม่ถูกไฟคลอกตายก็คงต้องถูกควันรมตายเสียก่อน
พวกเขาทำได้เพียงกลับไปตามทางที่เข้ามา
“ใต้เท้า จะปล่อยไปอย่างนี้หรือขอรับ?”
“ไฟไหม้เร็วเพียงนี้ หากพวกเขาอยู่ในอุโมงค์ ควันไฟย่อมทำให้พวกเขาหายใจไม่ออกเช่นกัน ถ้าพวกเขากล้าจุดไฟ หมายความว่าคงจนตรอกจึงต้องใช้วิธีนี้หยุดพวกเรา ขณะเดียวกัน นี่ก็บ่งบอกได้บางอย่าง คืออุโมงค์นี้จะต้องไม่ยาวเป็นแน่ พวกเขาจึงจะออกไปได้ในทันที ดูจากระยะทางแล้ว คงหนีไปไม่พ้นเมือง”
“ใช่แล้ว ยังคงเป็นใต้เท้าที่ฉลาด เหตุใดข้าน้อยจึงนึกไม่ถึง?” เจ้าหน้าที่ทางการที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ย “หากพวกเขายังอยู่ในอุโมงค์ เช่นนั้นควันหนาเช่นนี้จะต้องทำให้พวกเขาหมดสติไปเป็นแน่ พวกเขากล้าจุดไฟ หนึ่งคือกลัวว่าพวกเราจะตามทัน สองคือพวกเขาใกล้ถึงทางออกแล้ว ใต้เท้า ข้าน้อยจะส่งตัวคนไปค้นหาทั่วทั้งเมืองประเดี๋ยวนี้ เราจะต้องนำตัวหนูพวกนั้นออกมาให้ได้!”
“อย่างที่ข้าบอกครั้งก่อน ค้นหาตามสถานที่ที่ข้าเน้นย้ำ ดูว่ามีร่องรอยของอุโมงค์เหล่านี้หรือไม่” ลู่ฉาวอวี่เอ่ย “ยังมีอีกอย่าง นำตัวคนที่อยู่ข้างนอกพวกนั้นกลับไปไต่สวนด้วย”
หรงเซิงที่ลู่ฉาวอวี่ส่งออกไปนำกำลังเสริมมาจับคนอย่างรวดเร็ว นักโทษเหล่านั้นที่ถูกยิงด้วยอาวุธลับถูกพาตัวไปแล้ว
ประตูเมืองถูกสั่งปิด ทั่วทั้งเมืองถูกตรวจค้น
เจ้าหน้าที่ทางการผู้หนึ่งติดประกาศไว้หน้าประตูสำนักตรวจการ
“เขียนว่าอย่างไรน่ะ?”
“บนนั้นเขียนไว้ว่า เด็กถูกนักโทษเมืองใต้ดินลักพาตัวไป ตอนนี้กำลังอยู่ระหว่างการค้นหาทั่วทั้งเมือง หากผู้ใดกล้าให้ที่ซ่อนพวกเขาจะถูกลงโทษในโทษสถานเดียวกัน”
“พวกเขาไม่ได้ถูกกักตัวอยู่ที่เมืองใต้ดินหรือ? เหตุใดปล่อยให้พวกเขาหลบหนีออกมาก่อกรรมทำชั่วได้เล่า? หลานชายคนโตของข้า… หากตกไปอยู่ในมือพวกเขาแล้ว ยังจะมีชีวิตรอดได้อย่างไร?”
…
เจ้าหน้าที่ทางการปูพรมออกตามล่า
นักโทษก็มีจุดอ่อนเช่นกัน หลังจากใช้เครื่องมือทรมานหลากหลายรูปแบบ ย่อมมีผู้รักตัวกลัวตายสารภาพออกมาจนหมดเปลือกไอรีนโนเวล
เพียงแค่สารภาพออกมา คิดจะตามจับพวกเขาย่อมง่ายขึ้นแล้ว
อย่างไรก็ตาม ยังมีคนบางส่วนที่หลบซ่อนตัวอยู่ เมื่อเห็นว่าท่าไม่ดีจึงไม่ได้ไปตามจุดหมายปลายทางเดิม
นักโทษเจ็ดร้อยกว่าคนถูกยิงด้วยอาวุธลับบาดเจ็บสองร้อยกว่าคน ที่เหลือถูกสหายทรยศหักหลัง และถูกคนที่ลู่ฉาวอวี่ส่งออกไปจับได้อีกสามร้อยกว่าคน แต่ยังมีอีกร้อยกว่าคนที่กำลังหลบหนี
คนเหล่านี้ล้วนเป็นคนชั่วช้าฆ่าคนตาไม่กะพริบ บัดนี้ถูกขังไว้ในเมืองหลวง คิดจะหาคนเหล่านี้ออกมาย่อมไม่ง่ายดาย
ชาวบ้านทางหนึ่งล้วนก่นด่าสาปแช่งพวกเขาที่โหดเหี้ยมอำมหิต ทางหนึ่งกลับหวาดกลัวที่จะพบคนเหล่านี้
“ใต้เท้า ข้าได้ยินมาว่านักโทษเหล่านี้เชี่ยวชาญการปลอมแปลงตัวตน เกรงว่าหากต้องการหาพวกเขาออกมาคงไม่ง่ายดายนัก”
“ฉะนั้น มีเพียงต้องล่องูออกจากถ้ำแล้ว” ลู่ฉาวอวี่กล่าวเสียงเรียบ
“ล่ออย่างไรขอรับ?”
“ไปบอกพี่น้องทั้งหลายว่า ไม่จำเป็นต้องค้นหาละเอียดนัก แต่ไม่อาจทิ้งร่องรอยให้จับได้เป็นอันขาด” ลู่ฉาวอวี่เอ่ย “มอบโอกาสให้พวกมันได้หลบหนี”
“อย่างนี้จะไม่ชัดเจนเกินไปหรือขอรับ? พวกมันเจ้าเล่ห์เพียงนั้น จะตกหลุมพรางหรือ?”
“เจ้าหน้าที่กรมอาญาผู้นั้นเป็นหมากชั้นดี”
“เพียงแต่ ใต้เท้า คนผู้นั้นกล้าร่วมมือกับนักโทษเมืองใต้ดิน เกรงว่าจะไม่ใช่คนซื่อสัตย์อะไรนะขอรับ”
“ข้าส่งคนไปตรวจสอบพื้นเพของคนผู้นี้แล้ว เขารับสินบนจริง ๆ เพียงแต่อาจไม่รู้ว่าต่อไปจะเป็นอย่างไร เขาคงเกิดโลภขึ้นมาเพราะผลประโยชน์ที่ได้รับจึงกระทำผิดไปและถูกหลอกใช้ บัดนี้เกิดเรื่องใหญ่ถึงเพียงนี้ เพื่อครอบครัวตนเอง เขาย่อมต้องให้ความร่วมมือกับเราแสดงละครฉากนี้ให้ดี ๆ แล้ว”
“เช่นนั้นข้าน้อยจะไปหาเขา หากเขากล้าไม่เชื่อฟังคำสั่ง ข้าน้อยจะทำให้เขาได้รู้ซึ้งถึงความร้ายกาจของสำนักตรวจการเรา”
ลู่ฉาวอวี่มองดูรายชื่อลูกหลานของราษฎรที่หายตัวไป
“เด็กมากถึงเพียงนี้ หากคิดจะส่งออกไป จำต้องสร้างความวุ่นวายขึ้นมา เพื่อที่จะหลบเลี่ยงสายตาผู้คน พวกมันย่อมไม่กล้าใช้เส้นทางหลัก พบเมืองใดย่อมไม่กล้าเข้าไป ทำได้เพียงใช้เส้นทางชนบท หากข้าเดาไม่ผิด พวกมันจะต้องใช้เส้นทางน้ำจากเมืองซานหลิน เนื่องด้วยมีเด็กจำนวนมาก พวกมันไม่มีทางขึ้นเรือสินค้าของผู้อื่น แต่จะขึ้นเรือที่ตนเองเตรียมไว้”
“เมืองซานหลินเปิดเส้นทางการค้าแล้ว ที่นั่นในแต่ละวันมีเรือเข้าออกนับสิบลำ บางลำยังส่งสินค้าไปอาณาจักรข้างเคียง หรือแม้กระทั่งไปที่ที่ไกลกว่านั้น” ผู้ใต้บังคับบัญชาที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยขึ้น “อย่างนี้ยากที่จะตรวจสอบนะขอรับ!”
“เหตุใดจึงตรวจสอบยาก? กิจการเรือสินค้าในเมืองซานหลินเป็นของมารดาข้า เพื่อหลีกเลี่ยงข้อพิพาท เรือที่เข้าออกทุกวันจึงต้องรับการตรวจสอบอย่างเข้มงวด นี่ไม่เพียงแต่ต้องลงทะเบียนอย่างรัดกุม หลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดอะไรขึ้น แต่ยังต้องตรวจสอบเพื่อหาสิ่งที่ไม่ควรนำออกไปขายข้างนอกด้วย หากคนเหล่านั้นพาตัวเด็กไปจำนวนมาก เรือลำนั้นต้องมีบางอย่างผิดสังเกต ถ้าต้องการจะตรวจสอบยิ่งง่ายดายกว่าเดิม”
“เช่นนั้น ข้าน้อยจะส่งคนไปตรวจสอบที่เมืองซานหลินประเดี๋ยวนี้”
“ขอเพียงเด็กเหล่านั้นยังมีชีวิตอยู่ ต้องช่วยพวกเขาออกมาให้ได้” ลู่ฉาวอวี่เอ่ย “ยังมีคนชั่วช้าเหล่านั้นอีก เราต้องรวบแหในคราเดียว”
“ขอรับ”
ไม่นานแผนของลู่ฉาวอวี่ก็ประสบผลสำเร็จ
นักโทษที่หลบหนีออกจากเมืองใต้ดินเหล่านั้นสังเกตเห็นว่าเจ้าหน้าที่กรมอาญาที่พวกเขาติดสินบนได้รับการปล่อยตัวแล้วจึงทดสอบอีกฝ่ายก่อน พวกเขาเข้าใจว่าเจ้าหน้าที่กรมอาญาขจัดข้อสงสัยของทางการได้และตอนนี้ก็ปลอดภัยแล้ว จึงใช้เงินจำนวนมากเพื่อลวงฝ่ายนั้นให้หาวิธีส่งคนที่เหลืออยู่ออกจากเมือง
ภายใต้การกล่าวเตือนสติของลู่ฉาวอวี่ เจ้าหน้าที่กรมอาญาผู้นั้นจึงกระตือรือร้นที่จะสร้างความชอบและให้ความร่วมมือกับการเตรียมการของใต้เท้าลู่น้อยผู้นี้เป็นอย่างดี
[1] เกาทัณฑ์แขนเสื้อ เป็นอาวุธลับโบราณชนิดหนึ่ง กระบอกยิงและตัวลูกศรขนาดเล็กพอที่จะมัดติดแขนและซ่อนไว้ใต้แขนเสื้อได้ ใช้กลไกในการยิง
