อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว [ 坑爹儿子鬼医娘亲 ] – ตอนพิเศษ 184 ไท่จื่อเสด็จแล้ว

ตอนพิเศษ 184 ไท่จื่อเสด็จแล้ว

ตอนพิเศษ 184 ไท่จื่อเสด็จแล้ว

เนี่ยนเนี่ยนไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีกต่อไป เพราะเหวินหย่าเดินนำหน้านางพลางพยักหน้าเล็กน้อยให้ ปกป้องนางเหมือนผู้พิทักษ์ ขณะจ้องมององค์หญิงสิบสามอย่างระแวดระวัง

จากนั้นนางก็ถอนสายบัวคำนับฮูหยินเฒ่าไป๋และซูกั๋วกง “คำนับท่านฮูหยินเฒ่า ท่านกั๋วกง”

นางถอนสายบัวให้ทั้งคู่ด้วยความเคารพ แต่สำหรับคนอื่นนั้น นางไม่แม้แต่จะมองด้วยซ้ำ นับประสาอะไรกับคำทักทาย

มุมปากของเนี่ยนเนี่ยนกระตุก เหตุใดนางถึงรู้สึกว่าเหวินหย่าหยิ่งผยองกว่านางอีก?

ตอนนี้ฮูหยินเฒ่ารู้สึกไม่แปลกใจที่จะได้เจอใครอีก วันนี้โถงเล่อฝูของนางคึกคักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ด้วยผู้คนที่บุกเข้ามาโต้เถียงกัน ว่าแต่สาวใช้ที่อยู่นอกประตู… ไม่แม้แต่จะขวางไว้เลยหรือ?

แต่เมื่อมองเห็นกระบี่ที่เหวินหย่าพกติดตัว นางก็เข้าใจทันที คนเหล่านี้มีวรยุทธ์ ตอนที่เข้ามา สาวใช้เหล่านี้น่าจะยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

แต่ความสนใจของซูกั๋วกงอยู่ที่อื่น เขามองเหวินหย่า ก่อนจะหรี่ตาถามว่า “เมื่อครู่นี้เจ้าหมายความว่าอย่างไร? พบไท่จื่อที่นี่หมายความว่าอย่างไร?”

หลังจากพูดจบ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป “ไท่จื่อเสด็จมาแล้วหรือ?”

“อืม” หลังจากที่เหวินหย่าพยักหน้า หัวหน้าไป๋ก็ส่งเสียงกระหืดกระหอบขณะกระวีกระวาดมาที่หน้าห้อง

“ท่านฮูหยินเฒ่า นายท่านใหญ่ นายท่านรอง ไท่จื่อเสด็จมาแล้ว กำลังเสด็จมาทางนี้ขอรับ”

สีหน้าของผู้คนในห้องเปลี่ยนไป องค์หญิงสิบสามเป็นคนแรกที่รีบออกไปก่อน และพูดลงท้ายอย่างแข็งกร้าวว่า “ข้าจะให้เสด็จพี่ตัดสินใจ”

ฮูหยินเฒ่ารู้สึกกระวนกระวายใจทันที “เร็วเข้า เร็วเข้า รีบออกไปพบไท่จื่อ”

ทุกวันนี้ฮ่องเต้แห่งอาณาจักรเทียนอวี่จดจ่ออยู่กับการพักฟื้นจากอาการป่วยเท่านั้น กิจการในราชสำนักทั้งหมดจึงถูกส่งมอบให้กับไท่จื่อ

แม้ว่าปัจจุบันเขาจะเป็นผู้ปกครองอาณาจักรแค่ในนาม แต่หน้าที่และอำนาจที่เขาสามารถใช้ได้ก็ไม่ต่างจากฮ่องเต้

การที่เขามาที่จวนซูกั๋วกงด้วยตนเอง จึงเทียบเท่ากับการเสด็จมาเยือนเป็นการส่วนพระองค์ของฮ่องเต้ ทำให้ทุกคนในจวนซูกั๋วกงเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่

ซูกั๋วกงรีบก้าวเข้าไปช่วยพยุงฮูหยินเฒ่าออกไป แล้วทุกคนก็เดินไปที่ห้องโถงด้านหน้าด้วยความตื่นเต้น

เนี่ยนเนี่ยนอยู่ท้ายสุด นางหันไปมองไป๋หลิวอี้ สายตาของฝ่ายหลังไม่ได้เปลี่ยนไป ไม่แม้แต่… จะเปลี่ยนไปสักนิดเลย

เนี่ยนเนี่ยนมองเขาด้วยความแปลกใจ “ท่าน… ดูไม่แปลกใจเลยที่ข้ามีเหรียญทองจากราชสำนัก”

“ไปกันเถอะ อย่าให้ไท่จื่อรอนานเกินไป” ไป๋หลิวอี้จับมือนางอีกครั้ง แล้วก้าวไปข้างหน้า

เนี่ยนเนี่ยนชะงักไปเพราะเขา นางมองไปด้านหลังด้วยความรู้สึกสับสนมาก

คนผู้นี้หมายความว่าอย่างไร? เขาไม่มีความสงสัยในใจแม้แต่น้อยเลยหรือ?

แต่เนี่ยนเนี่ยนรู้สึกว่ามือของเขาที่กุมมือนางนั้น อบอุ่นและทรงพลังมาก ทำให้นางรู้สึกสบายใจเกินจะพรรณนา

ทุกคนเดินไปอย่างรวดเร็ว เมื่อไท่จื่อมาถึงห้องโถงด้านหน้า ฮูหยินเฒ่าไป๋ ซูกั๋วกงและคนอื่น ๆ ก็รออยู่ที่นั่นแล้ว

องค์หญิงสิบสามรีบไปหาถังมู่เทียน “เสด็จพี่ไท่จื่อ…”

นางร้องออกมาเบา ๆ หน้ามุ่ยราวกับว่าไม่พอใจมาก

ถังมู่เทียนไม่ได้เจอพระขนิษฐาองค์สุดท้องคนนี้มานานแล้ว เมื่อเห็นนางตอนนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

องค์หญิงสิบสามเริ่มฟ้องแล้ว “เสด็จพี่เพคะ มีคนกล้าเถียงข้า และเพิกเฉยต่อข้า ท่านต้องช่วยตัดสินให้ข้านะเพคะ”

ถังมู่เทียนเลิกคิ้วขึ้น เมื่อเขาเดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว ฮูหยินเฒ่าไป๋ก็ก้าวเข้ามาทำความเคารพ

ถังมู่เทียนรีบเดินเข้าไปประคองนางขึ้น แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านฮูหยินเฒ่าไม่จำเป็นต้องสุภาพเกินไป ที่นี่ไม่ใช่วังหลวง หากท่านฮูหยินเฒ่าทำเช่นนี้ จะไม่ถือว่าเป็นความผิดของข้าหรือ?”

เมื่อฮูหยินเฒ่าไป๋ยังคงทำความเคารพเสร็จ ซูกั๋วกงและคนอื่น ๆ ก็คำนับด้วยความเคารพเสร็จพอดี

เนี่ยนเนี่ยนยืนอยู่ตรงมุมโดยไม่สร้างความรำคาญ

ถังมู่เทียนเดินเข้าไปข้างในขณะพูดคุยกับซูกั๋วกง

หลังจากนั่งบนเก้าอี้ประธานแล้ว เสียงก็เงียบลง

ถังมู่เทียนหันไปมององค์หญิงสิบสาม เมื่อเห็นนางสวมใส่ชุดคนรับใช้ชาย เขาก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง แล้วถามองค์ชายเก้าว่า “น้องเก้า น้องหญิงสิบสามกำลังทำตัวเหลวไหล เจ้าเองก็เหลวไหลด้วยงั้นหรือ? องค์หญิงจะได้รับอนุญาตให้แต่งตัวเป็นคนรับใช้ชาย เพื่อออกมาสร้างปัญหาที่จวนซูกั๋วกงได้อย่างไร?”

เนี่ยนเนี่ยนมองถังมู่เทียน พ่อแม่และพี่ใหญ่ของนางพูดอย่างชัดเจนว่า เสด็จลุงเป็นคนใจดีและผ่อนคลายมาก เหตุใดตอนนี้ถึงไม่เป็นเช่นนั้น?

องค์หญิงสิบสามกรีดร้องในใจ นางลืมไปด้วยซ้ำว่าตนยังสวมเสื้อผ้าเช่นนี้อยู่

นางรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่ก็รีบแสดงท่าทางออดอ้อนออเซาะใส่ถังมู่เทียน “เสด็จพี่ สิบสามสร้างปัญหาที่ไหนเพคะ? ท่านฟังผู้ใดนินทามาหรือเพคะ?”

ผู้ใดนินทางั้นหรือ? อะแฮ่ม เป็นเป่ยเป่ยที่มาบอกเขา โดยบอกว่าองค์หญิงสิบสามกำลังจะจัดการเนี่ยนเนี่ยนอย่างจริงจัง นั่นไม่น่าจะเรียกว่าการนินทาแล้ว

“ยังบอกว่าไม่ได้สร้างปัญหาอีกหรือ? เจ้าทำให้ซูกั๋วกงและเสนาบดีฝั่งขวาตื่นตระหนก เจ้าสร้างปัญหาให้คนอื่นทันทีที่เจ้ามาถึง แล้วเจ้ายังกล้าจะกล้ามาพูดจาเล่นลิ้นอีกหรือ?”

ทั้งซูกั๋วกงและไป๋หลิวอี้ที่ถูกกล่าวถึงไม่ได้เอ่ยคำใด ซูกั๋วกงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ เพราะไม่แน่ใจว่าไท่จื่อหมายความว่าอย่างไร เหมือนว่าเขาจะมาช่วยองค์หญิงสิบสาม แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่

องค์หญิงสิบสามไม่พอใจ “เสด็จพี่เพคะ เป็นที่ชัดเจนว่ามีคนทำลายหยกหรูอี้ที่ท่านประทานให้ เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับราชวงศ์ เมื่อข้ารู้แล้ว จะให้ข้าเมินเฉยได้อย่างไรเพคะ? ยิ่งกว่านั้นคือยังมีคนกล้าเถียงข้า การดูหมิ่นองค์หญิงถือเป็นโทษที่ไม่อาจให้อภัยได้ แล้วเหตุใดท่านพี่จึงตำหนิข้าอีกเล่าเพคะ?

ถังมู่เทียนขมวดคิ้วอีกครั้ง เขาไม่ชอบน้ำเสียงขององค์หญิงสิบสาม เขาไม่ได้เจอน้องสาวคนนี้มานานแล้ว ไม่คิดจะถามสารทุกข์สุกดิบกันบ้างเลยหรือ?

“เอาล่ะ เช่นนั้นก็บอกข้ามาว่าใครเป็นคนทำลายหยกหรูอี้? ใครกล้าโต้เถียงกับเจ้า?”

เมื่อองค์หญิงสิบสามได้ยินคำถามนั้น ใบหน้านางก็ฉายแววไม่พอใจ นางสอดส่ายสายตาไปยังฝูงชน ก่อนจะชี้ไปที่หงหยาเป็นคนแรก “เป็นนางเพคะ นางทำลายหยกหรูอี้ของไท่จื่อ”

“โอ้?” ถังมู่เทียนเหลือบมองสาวใช้ หงหยาคุกเข่าลงทันที ไม่กล้าพูดอะไร

เมื่อเทียบกับองค์หญิงสิบสาม ที่ตะโกนว่าจะทุบตีและสังหารคนอื่น รัศมีของไท่จื่อนั้นน่าเกรงขามและน่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่า

ถังมู่เทียนเพียงแค่มองไปที่นาง แล้วมองไปยังองค์หญิงสิบสาม

ฝ่ายหลังชี้นิ้วไปที่เนี่ยนเนี่ยนอีกทันที เสียงของนางดังกว่าเดิม “ส่วนนางผู้นี้โต้เถียงกับข้า และทำให้สาวใช้สองคนของข้าบาดเจ็บต่อหน้าข้าด้วยเพคะ” แต่นางไม่พูดถึงเรื่องที่เนี่ยนเนี่ยนครอบครองเหรียญทอง เห็นได้ชัดว่านางต้องการยืมมือของไท่จื่อเพื่อลงโทษนาง

สายตาของถังมู่เทียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย ขณะจับจ้องใบหน้าของเนี่ยนเนี่ยน

อืม สาวน้อยคนนี้ดูโดดเด่นมากขึ้นเรื่อย ๆ รูปร่างหน้าตาของนาง สืบทอดความงดงามของชาวเหมิงมาอย่างสมบูรณ์ ไม่น่าแปลกใจที่สิบสามถือว่านางเป็นหนามยอกอก

เนี่ยนเนี่ยนก็มองเขาโดยไม่กะพริบตาเช่นกัน นางมองถังมู่เทียน ขณะพยายามเชื่อมโยงเขากับคนที่นางประทับใจ คนที่เขียนจดหมายถึงนาง และมอบหลายสิ่งหลายอย่างให้กับนาง

ทั้งคู่มองหน้ากันเงียบ ๆ หากไป๋หลิวอี้ไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาดีพอ ตอนนี้เขาก็คงไม่อาจทนยืนเฉยตรงหน้าพวกเขาได้

ทุกคนในห้องมองหน้ากัน แล้วมองทั้งสองด้วยความงงงวย

……………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

คนใหญ่คนโตมาเยือนถึงที่ จะมีใครกล้ากำแหงอีกบ้าง?

ไหหม่า(海馬)