บทที่ 1022 สร้างความฮือฮาไปทั่วทั้งเมือง
บทที่ 1022 สร้างความฮือฮาไปทั่วทั้งเมือง
การกระทำของฉินเย่จือสร้างความฮือฮาไปทั่วทั้งเมือง กู้เสี่ยวหวานตื่นตาตื่นใจ ทุกคนมารวมตัวกันที่นั่น และดูรถม้าที่หรูหราและงดงามวิ่งผ่านไป
นี่ใช่ของขวัญวันเกิดจริง ๆ หรือ? มันยิ่งใหญ่และทรงพลังมาก และมีความยาวสิบลี้
“พี่เย่จือ นี่คือ…” กู้เสี่ยวหวานไม่สามารถปิดปากได้ด้วยความประหลาดใจ นี่คือของขวัญวันเกิด
ใครส่งมากัน
“ข้าให้ของขวัญวันเกิดแก่เจ้า” ฉินเย่จือยิ้มพลางชี้ไปที่การจราจรที่ไม่มีที่สิ้นสุดด้านหลัง เขาคลี่ยิ้มอย่างนุ่มนวลและเต็มไปด้วยความเอาอกเอาใจ
นี่คือสิ่งที่เขาใช้เวลามากมายค้นหาในโกดัง และเขายังสั่งให้ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาค้นหาสิ่งที่สวยงามทั่วดินแดน เพียงเพื่อมอบของขวัญที่ไม่เหมือนใครให้กับกู้เสี่ยวหวาน
ฉินเย่จือดูไม่เหมือนคนธรรมดา เมื่อเขาคลี่ยิ้มออกมา มันก็ยิ่งต้านทานไม่ได้
มีรอยยิ้มจาง ๆ ที่มุมปาก และแสงในดวงตาก็เจิดจ้าเปล่งประกาย
ระยะทางสิบลี้และของขวัญเข้าสู่วัยสาวที่อยู่ข้างหลังทำให้เขาแดงไปทั้งตัว
ต่างทำให้คนรอบข้างตระหนกตกใจ
นี่คือ…
ของขวัญวันเกิดที่ฉินเย่จือมอบให้กู้เสี่ยวหวาน
สิ่งของจำนวนมากมาย
“ใครจะไปรู้ว่าในนั้นจะมีของพัง ๆ อยู่หรือเปล่า?” หลิวเทียนฉือตะคอกอย่างเหยียดหยาม
นางเสียสติไปด้วยความริษยา แต่นางไม่สามารถให้คนอื่นเห็นว่านางอิจฉากู้เสี่ยวหวานได้ นางอิจฉากู้เสี่ยวหวานมาก อิจฉาจนแทบบ้า
ในหมู่พวกเขา มีคนชราที่เข้าใจ เขาลูบเคราพลางมองไปที่กล่องบนรถม้า แล้วพูดว่า “คุณหนูหลิว สิ่งที่เจ้าพูดไม่ถูกต้อง แม้ว่าเราจะไม่เห็นสิ่งของในกล่องนี้ แต่ในกล่องข้าเกรงว่าทุกคนจะไม่สามารถซื้อมันได้ มันทำจากไม้จินสื่อหนาน*[1] คุณภาพดี ไม่ต้องดูที่สิ่งที่อยู่ข้างใน แค่ราคาของกล่องเหล่านี้เพียงอย่างเดียว อาจทำให้เจ้าตกใจแทบตาย”
ไม่คิดว่าฉินเย่จือจะร่ำรวยขนาดนี้ ของขวัญวันเกิดทั้งหมดทำจากไม้จินสื่อหนานเชียวหรือ?
ฮูหยินเจียงรู้โดยธรรมชาติว่า สิ่งนี้ทำมาจากไม้จินสื่อหนาน ยิ่งนางดูมัน สีหน้าของนางก็ยิ่งมืดหม่นลง
ไม่นึกเลยว่าขอทานตัวเหม็นจะรวยขนาดนี้
“หลิวเทียนฉือ ถ้าเป็นขอทานแบบนี้ ข้าก็อยากจะแต่งด้วย เขาเหมือนขอทานที่ไหนกัน? เห็นได้ชัดเลยว่าเขาเป็นลูกชายของครอบครัวที่ร่ำรวย แต่มีเพียงคนเช่นท่านเท่านั้นที่ดูถูกคนอื่นและรู้สึกว่าไม่มีใครเทียบเท่าท่านได้”
“ต่อหน้านายน้อยฉิน ตระกูลเจียงไม่มีอะไรเลย นี่แค่วันเกิดเท่านั้น เขาก็มอบสิ่งของมากมายให้นาง ข้าเกรงว่าหากแต่งงานเข้าตระกูลเจียงคงจะไม่มีความยิ่งใหญ่เช่นนี้หรอก”
“ถ้าเขาเป็นขอทานตัวเหม็น แล้วตระกูลเจียงคืออะไร? ตระกูลเจียงเทียบไม่ได้แม้แต่ปลายนิ้วด้วยซ้ำ”
“โอ้สวรรค์ ทำไมข้าไม่เจอหนุ่มหล่อคนนี้บ้าง นอกจากหล่อเหลาแล้ว ยังรวยขนาดนี้”
“ฮ่า ๆ เจ้าฝันกลางวันอยู่หรือ? คุณหนูหลิวสวยกว่านางสิบเท่า แต่นางได้แต่มองอย่างว่างเปล่า”
เสียงพูดคุยของความอิจฉา และเสียงหัวเราะจากฝูงชนดังก้องไปทั่วทั้งถนน
วันนี้เป็นวันเกิดปีที่สิบสามของกู้เสี่ยวหวาน ตามกฎหมายของต้าชิง วันนี้เป็นวันที่นางจะเข้าสู่วัยสาวเต็มตัว อีกไม่กี่วันนางจะต้องปักปิ่น
นั่นยังหมายความว่า ลูกแมวน้อยโตขึ้นแล้ว
ฉินเย่จือมองไปที่คนข้างหน้าเขา ทันใดนั้นก็กระโดดขึ้นหลังม้า เมื่อนั่งอย่างมั่นคงแล้ว เขาจึงยื่นมือดึงกู้เสี่ยวหวานขึ้นหลังม้าและให้นั่งข้างหน้าเขา ม้าสีน้ำตาลแดงตัวใหญ่ร้องขึ้น และทุกคนก็ถอยออกไปอย่างเป็นธรรมชาติ คนทั้งสองฝั่งเงยหน้าขึ้นมองคนสองคนบนม้าสีน้ำตาลแดงตัวใหญ่
ทั้งสองนั่งบนหลังม้าอย่างสง่างาม
กู้เสี่ยวหวานนั่งข้างหน้าฉินเย่จือโดยไม่มีความขี้ขลาด
“อาโม่ ข้าฝากที่นี่ไว้กับเจ้าด้วย” หลังจากพูดจบประโยค ฉินเย่จือก็สะบัดบังเหียนและควบม้าจากไป
หลิวเทียนฉือและกู้ซินเถาตกอยู่ในอาการตะลึงอย่างสมบูรณ์ พวกนางล้มลงบนพื้นเพราะไม่สามารถทนมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าได้อีกต่อไป
รถม้าที่ประดับด้วยสีแดงแล่นผ่านหน้าพวกนางไปทีละคัน รถม้าหลายคันผ่านไปโดยที่ไม่สนใจพวกนาง
ม้าเหล่านี้บางตัวเดินเร็ว ในขณะที่บางตัวเดินช้ามากราวกับว่ามีของหนักอยู่ข้างใน
หลิวเทียนฉือจ้องมองอย่างตกตะลึงและรู้สึกอิจฉา
ทำไมกู้เสี่ยวหวานถึงได้แต่สิ่งดี ๆ ไป แล้วดูสิว่านางได้อะไรกลับมาบ้าง
ในขณะนี้ หลิวเทียนฉือลืมคำพูดถากถางที่นางเพิ่งพูดให้ฉินเย่จือไปเสียสนิท เขาไม่ใช่ขอทานตัวเหม็น เห็นได้ชัดว่าเขาคือลูกชายคนร่ำรวยที่มีทรัพย์สมบัตินับไม่ถ้วน
“ท่านแม่ สิ่งของเยอะขนาดนี้ จะใช้หมดได้อย่างไร” กู้ซินเถามองดูรถม้าที่วิ่งผ่านทีละคันด้วยความอิจฉา
ซุนซื่อรู้สึกประหลาดใจมากเช่นกัน เมื่อมองไปที่รถม้าเหล่านั้น นางไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ
สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปค่อนข้างสมเหตุสมผล
เมื่อหลิวเทียนฉือและฮูหยินเจียงเผชิญหน้ากัน ฮูหยินเจียงรู้ว่าหลิวเทียนฉือไม่ชอบความอัปลักษณ์ของลูกชายของตัวเอง ดังนั้นนางจึงไม่เคยคิดที่จะแต่งงานกับลูกชายของตัวเองเลย ดูเหมือนว่านางจะฝันกลางวันเรื่องที่จะได้รับตำแหน่งใหญ่โต
ดังนั้นนางจึงจากไปโดยไม่เหลียวหลัง และสั่งให้ผู้คนโยนสิ่งของของหลิวเทียนฉือทิ้ง
เจียงอวิ้นหลิ่วมาไม่ทัน และเมื่อเขากลับถึงบ้าน เขาก็โกรธมากจนแทบจะอาเจียนเป็นเลือดหลังจากได้ยินคำพูดของฮูหยินเจียง
ปรากฏว่าหลิวฉงหร่านทำให้เขาเป็นรู้สึกเป็นลิงได้ตลอดเวลา ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถกลืนความโกรธในใจได้
แต่ด้วยชื่อเสียงของเขา เขาจึงไม่สามารถทำอะไรที่น่าเกลียดเกินไปได้ ดังนั้นเขาจึงจัดรถม้า คนรับใช้และทาสสองสามคนเพื่อส่งหลิวเทียนฉือกลับไปที่เมืองหลวงทันที
อาโม่ไม่ได้ติดตามเรื่องของเสี่ยวเถาอีกต่อไป
วันนี้เป็นวันเกิดของกู้เสี่ยวหวาน และเขาไม่อยากให้เห็นการนองเลือด เพราะกลัวว่าจะส่งผลกระทบต่อชีวิตที่ดีของกู้เสี่ยวหวาน
เมื่อเห็นว่าอาโม่ไม่ได้ไล่ตาม ลวี่เทาก็ไม่พูดอะไรอีก
วันนี้กู้เสี่ยวหวานเป็นเหมือนขนมอบอันหอมกรุ่น ลวี่เทาก็แทบอยากจะเกาะตัวของอาโม่แล้วตามเขากลับไปที่สวนกู้ด้วย
ในหนึ่งวัน มีเหตุการณ์ที่น่าตื่นเต้นสองเหตุการณ์เกิดขึ้นในเมืองเล็ก ๆ อย่างเมืองหลิวเจีย
เหตุการณ์สำคัญทั้งสองนี้แพร่กระจายไปทั่วถนนและตรอกซอกซอยของเมืองหลิวเจีย
*[1] ไม้ยืนต้นชนิดหนึ่งที่เนื้อไม้มีลวดลายเหมือนดิ้นทอง
金丝楠木 ไม้จินสื่อหนาน
https://p4.itc.cn/images01/20220206/63fdc136c177490ab6463c59f6729a84.jpeg
————————————-
