บทที่ 1087 ข้าจะไปตามหานาง
บทที่ 1087 ข้าจะไปตามหานาง
แม้ว่าร่างกายของเกาเยว่เหมยจะเริ่มดีขึ้น แต่โรคทางนรีเวชนี้ไม่สามารถรักษาให้หายได้ด้วยการรักษาเพียงครั้งหรือสองครั้ง ดังนั้นกู้เสี่ยวหวานจึงมักจะเกลี้ยกล่อมให้เกาเยว่เหมยพักผ่อนให้เพียงพอ เพราะกลัวว่าอาการของนางจะกำเริบ
“ท่านพี่เยว่เหมย ร่างกายของท่านยังไม่แข็งแรง ท่านควรกลับไปพักผ่อนก่อน ที่นี่มีท่านป้าและท่านอาอยู่ พวกเขาจะดูแลพี่เฉินอย่างดี” กู้เสี่ยวหวานรู้สึกเสียใจต่อเกาเยว่เหมย นางดูเงียบลงเป็นอย่างมาก แต่ประกายดวงตาของนางมีหลากหลายความรู้สึกผสมปนเปกัน
ตระกูลเจียงถูกรื้อค้นและญาติทั้งหมดของเขาในเมืองหลิวเจียถูกพาตัวไป รวมถึงไอ้สารเลวแซ่ฟู่ที่ทำลายเกาเยว่เหมยด้วย
เมื่อกู้ฟางสี่บอกเกาเยว่เหมยเกี่ยวกับเรื่องนี้ สีหน้าของนางไร้อารมณ์ เมื่อเผชิญหน้ากับกู้เสี่ยวหวานและเฉินจื่อไป๋ ใบหน้าของเกาเยว่เหมยก็ปรากฏรอยยิ้มเล็กน้อย
“ไม่เป็นไร ข้าสบายดี ข้ามีขีดจำกัดของตัวเอง” เกาเยว่เหมยตอบกลับคำพูดของกู้เสี่ยวหวาน
กู้เสี่ยวหวานกังวลว่านางจะเหนื่อยเกินไป และไม่สามารถพักผ่อนได้อย่างสะดวกสบาย ดังนั้นนางจึงรีบขอให้คนไปซื้อโต๊ะตัวเตี้ย ๆ และนำมาวางไว้หน้าเตียงของเฉินจื่อไป๋ เพื่อที่นางจะได้พักผ่อนในวันธรรมดา และยังสามารถอยู่ข้างกายเฉือจื่อไป๋ได้
เกาเยว่เหมยรับรู้ถึงความใจดีของกู้เสี่ยวหวาน แต่ตอนนี้นางไม่สามารถพูดอะไรได้นอกจากส่งยิ้มให้อีกฝ่าย
หลังจากการดูแลอย่างระมัดระวังของเกาเยว่เหมย ในที่สุดเฉินจื่อไป๋ก็ตื่นขึ้นในอีกครึ่งเดือนต่อมา
ในขณะที่คู่รักทั้งสองต่างมองหน้ากันและกัน พวกเขาทั้งสองโอบกอดกันและกันไว้แล้วร้องไห้ออกมา ซึ่งทำให้ทุกคนร้องไห้ตามไปด้วย
หลังจากฟังคำพูดของเฉินจื่อไป๋ ทุกคนจึงรู้ว่าทำไมเฉินจื่อไป๋ถึงได้รับบาดเจ็บสาหัส
ครานั้นเฉินจื่อไป๋กลับไปที่บ้านตระกูลเจียงเพื่อตามหาเจียงอวิ้นหลิ่ว แต่เจียงอวิ้นหลิ่วจับตัวเขาไว้และพาไปที่ภูเขาด้านหลัง จากนั้นจึงกระหน่ำแทงเขามากกว่าสิบครั้ง
เฉินจื่อไป๋ดูเหมือนจะเหลือเพียงอึดใจเดียว หากเขาถูกแทงอีกครั้งเกรงว่าเขาอาจจะไม่สามารถรอดออกมาได้
กู้เสี่ยวหวานเดาได้ว่ามีเพียงตระกูลเจียงเท่านั้นที่จะกล้าทำเช่นนี้ จึงบอกเฉินจื่อไป๋ว่าบ้านตระกูลเจียงถูกรื้อค้น และเจียงอวิ้นหลิ่วก็ถูกประหารแล้ว ดังนั้นเฉินจื่อไป๋จึงรู้สึกโล่งใจ
ต่อมาเมื่อเฉินจื่อไป๋รู้ว่าแม่ของเขาจากไปแล้ว และกู้เสี่ยวหวานเป็นผู้ฝังนางด้วยตัวเอง นอกจากความโศกเศร้าแล้ว เฉินจื่อไป๋ยังรู้สึกขอบคุณกู้เสี่ยวหวานอย่างสุดซึ้ง
เขาไปที่หลุมฝังศพของมารดาและร้องไห้อย่างหนัก กู้เสี่ยวหวานบอกเฉินจื่อไป๋เกี่ยวกับคำพูดของเฉินซื่อก่อนจะจากไป หลังจากที่เฉินจื่อไป๋ได้ยินแล้ว เขาก็คร่ำครวญอย่างเศร้าสร้อย “ในชีวิตนี้ข้าจะดูแลเยว่เหมยอย่างดี”
กู้เสี่ยวหวานมองท่าทางที่แน่วแน่ของเฉินจื่อไป๋ คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกลืนเรื่องของเยว่เหมยกลับเข้าไป นี่เป็นเรื่องระหว่างพวกเขาสองคน ในฐานะคนนอก มันไม่ง่ายเลยที่นางจะเข้าไปแทรกแซง
เมื่อพวกเขากลับไปสวนกู้ก็พบว่าเกาเยว่เหมยหายตัวไป
ในตอนที่เฉินจื่อไป๋สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างปกติ และบอกว่าเขากำลังจะไปเยี่ยมหลุมศพมารดา กู้เสี่ยวหวานจึงพาเขาไปที่นั่น เดิมทีเฉินจื่อไป๋ต้องการพาเกาเยว่เหมยไปด้วย แต่เกาเยว่เหมยบอกว่านางรู้สึกไม่สบายและต้องการพักผ่อนอยู่ที่บ้าน ดังนั้นเฉินจื่อไป๋จึงไม่เซ้าซี้
ทำได้เพียงให้เกาเยว่เหมยอยู่ที่บ้านเพื่อพักผ่อนเท่านั้น
แต่หลังจากกลับมาแล้ว เฉินจื่อไป๋ก็กลับไปที่ห้องของเกาเยว่เหมย หากแต่ไม่พบนางที่นั่น
เมื่อทุกคนเห็นกู้เสี่ยวหวาน จึงสอบถามด้วยความกังวล “เยว่เหมยไปหาเจ้าหรือเปล่า”
“…”
เยว่เหมยหายไปแล้ว
เฉินจื่อไป๋หายดีแล้ว แต่เกาเยว่เหมยกลับหายตัวไป
เฉินจื่อไป๋ค้นหาทุกที่อย่างบ้าคลั่ง และตามหาไปทั่วเมืองหลิวเจีย แต่นางก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
ยกเว้นจดหมายที่ทิ้งไว้…
พวกเขาพบจดหมายในชุดที่เกาเยว่เหมยเย็บให้เฉินจื่อไป๋
เนื้อหาในจดหมายไม่ยาว แต่ทุกถ้อยคำล้วนทำให้ทุกคนหลั่งน้ำตา
สิ่งที่เกาเยว่เหมยเขียนคือจดหมายลา
บอกว่านางถูกทำลายศักดิ์ศรี เป็นหญิงที่ไม่บริสุทธิ์ ไม่คู่ควรกับเฉินจื่อไป๋ และขอร้องไม่ให้เฉินจื่อไป๋ตามหานางอีกในชีวิตนี้ นางจะไปในสถานที่ที่ไม่มีใครรู้จัก และใช้ชีวิตที่เหลือให้ดี
เฉินจื่อไป๋มองไปที่จดหมายและคำรามเสียงดัง
“จื่อไป๋ อย่าเกลียดเยว่เหมยเลย ตอนที่เด็กคนนั้นถูกคนอื่นโยนกลับมา นางก็เหมือน…” กู้ฟางสี่ร้องไห้อย่างขมขื่น เมื่อมองไปที่ท่าทางเศร้าของเฉินจื่อไป๋ นางก็รู้สึกอึดอัด
กู้ฟางสี่ไม่รู้ว่าทำไม แต่เรื่องนี้ทำให้นางนึกถึงอดีตของตนเอง
ถ้ามันไม่เกิดขึ้นตอนนั้น เกรงว่านางก็จะได้อยู่กับคนรักของนาง
การได้เห็นเกาเยว่เหมยก็เหมือนกับการได้เห็นตัวเองในอดีต
เมื่อนึกตอนที่นางถูกทำร้ายโดยหลิวชิงซาน นางก็คิดถึงความตายจริง ๆ
นางอยากตาย โลกดูสิ้นหวัง
เฉินจื่อไป๋ไม่สามารถจินตนาการถึงสถานการณ์ที่น่าสงสารของเกาเยว่เหมยในเวลานั้นได้ แต่ตราบใดที่เขานึกถึงคนที่เขาห่วงใยว่าถูกทำร้ายและถูกย่ำยี หัวใจของเขาก็รู้สึกราวกับว่ามีคนมาแทงเขาด้วยมีดครั้งแล้วครั้งเล่า
แทงจนเลือดไหลอาบ
เยว่เหมย ข้าไม่ได้รังเกียจเจ้า ข้าจะรังเกียจเจ้าได้อย่างไร
เฉินจื่อไป๋ค้นหาทุกที่อย่างบ้าคลั่ง
แต่ไม่เจอเกาเยว่เหมยเลย
เมื่อกู้เสี่ยวหวานคิดว่าเฉินจื่อไป๋จะยอมแพ้ เฉินจื่อไป๋ก็มาบอกลากู้เสี่ยวหวาน
“ตลอดชีวิตของข้า ข้าติดหนี้เยว่เหมยมากที่สุด มันเป็นเพราะข้าไร้ประโยชน์และไม่สามารถปกป้องนางได้ ข้าทำให้นางต้องทนทุกข์ทรมานมาก แม่นางกู้ ข้าอยากตามหานาง และตามหานางจนกว่าจะพบ” เฉินจื่อไป๋รู้ว่าในชีวิตนี้ นางและตัวเองต้องพึ่งพากันและกันไปตลอดชีวิต และคนเดียวที่เขาห่วงใยที่สุดคือเกาเยว่เหมย
ไม่มีแม่ ไม่มีบ้าน ความคิดเดียวในชีวิตของเขาตอนนี้คือการตามหาเกาเยว่เหมย
กู้เสี่ยวหวานไม่ได้รั้งเขาไว้ นี่มันคือเรื่องของเขา เนื่องจากเขามีความคิดอยู่ในใจอยู่แล้ว นางจึงปล่อยให้เขาไปทำตามความคิดตนเอง
กู้เสี่ยวหวานให้เงินเขามากพอที่จะให้เขาไปตามหาเกาเยว่เหมย และบอกเขาว่าถ้าเขาพบเกาเยว่เหมยให้รีบกลับมาบอกพวกนาง
เฉินจื่อไป๋เห็นด้วย จากนั้นเขาก็แบกสัมภาระของเขาและจากไปโดยไม่หันกลับมามอง
วันเวลาล่วงเลยผ่านไป กู้เสี่ยวหวานไม่เคยได้ยินอะไรเกี่ยวกับเฉินจื่อไป๋และเกาเยว่เหมยอีกเลย ดูเหมือนว่าพวกเขาจะหายไปจากชีวิตของนางโดยสิ้นเชิง
กู้เสี่ยวหวานเดาว่าเฉินจื่อไป๋คงยังหาเกาเยว่เหมยไม่เจอ ไม่เช่นนั้นด้วยนิสัยของเฉินจื่อไป๋ เขาจะกลับมาบอกนางอย่างแน่นอน
