บทที่ 1090 สวีเฉิงเจ๋อจากไป
บทที่ 1090 สวีเฉิงเจ๋อจากไป
สวีเฉิงเจ๋อฝืนยิ้ม “ท่านแม่ ข้าทำให้ท่านกังวล”
เขาเข้าใจความหมายในคำพูดของฮูหยินสวี แต่เขาแค่ต้องการทำให้ตัวเองมีความสุข และฮูหยินสวีก็รู้ว่าทำไมสวีเฉิงเจ๋อจึงไปที่นั่น
ดวงตาของสวีเฉิงเจ๋อเป็นสีแดงก่ำและมีคราบน้ำตาบริเวณหางตา นางก็รับรู้ได้ในใจว่าลูกชายของตัวเองแอบร้องไห้มาคนเดียว
ฮูหยินสวีรู้ นางจึงไม่พูดอะไร และพาสวีเฉิงเจ๋อไปล้างหน้ากินข้าว
เนื่องจากมีศิษย์คนอื่น ๆ ในหอหนังสืออวี้ที่สอบผ่าน สวีเซียนหลินจึงได้รับเชิญให้ไปฉลองในคืนนี้
เนื่องจากสวีเฉิงเจ๋อไม่อยู่บ้าน เขาจึงไม่ได้ติดตามไปด้วย
สองแม่ลูกทานข้าวกันอย่างเงียบ ๆ และฮูหยินสวีก็พาสวีเฉิงเจ๋อไปเดินเล่นรอบลานหลังบ้าน
ลานหลังบ้านสว่างไสวด้วยแสงจันทร์ที่ส่องสะท้อนลงมายามค่ำคืน บรรยากาศรอบด้านนิ่งงันและเงียบสงบ สวีเฉิงเจ๋อไม่พูดอะไรและไม่มีใจที่จะชื่นชมทิวทัศน์ในลานหลังบ้าน เขาเอาแต่เดินเงียบ ๆ อยู่ข้างมารดา
หลังจากผ่านไปนาน ในที่สุดฮูหยินสวีก็ยอมเปิดปากพูดด้วยรอยยิ้มว่า “หนิงอันผ่านการสอบแล้ว เจ้าคงโล่งใจแล้วสินะ”
ปีที่แล้วเมื่อเขาได้ยินว่ากู้จือเหวินขโมยผลการสอบของกู้หนิงอัน สวีเฉิงเจ๋อสาบานว่าจะสืบค้นเรื่องเหล่านี้ให้จงได้
หากไม่ใช่เพราะกู้หนิงผิงเป็นคนหุนหันพลันแล่นและทำให้เรื่องนี้ยุ่งเหยิง กู้หนิงอันก็จะไม่เสียคะแนนที่ดีไปโดยเปล่าประโยชน์
เมื่อพลาดแล้ว ครั้งหน้าก็ต้องไม่พลาดอีก
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา สวีเฉิงเจ๋อให้ความสำคัญกับการสอนกู้หนิงอันมากขึ้น และสอนทุกสิ่งที่เขารู้แก่กู้หนิงอัน และเรียนไปพร้อม ๆ กันกับเขา เมื่อมีอะไรไม่เข้าใจก็ไปถามสวีเซียนหลิน
เช่นเดียวกับการสอบซิ่วไฉ สวีเฉิงเจ๋อก็ประสบกับความยากลำบากมากมายเช่นกัน
มันยากยิ่งกว่าตอนที่ตัวเองเป็นบัณฑิตในสมัยก่อนเสียอีก
กู้หนิงอันเป็นคนที่ขยันหมั่นเพียรและเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น และเมื่อร่วมมือกับสวีเฉิงเจ๋อ ในปีนี้เขาจึงมีความก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว
เหตุใดถึงต้องทุ่มแรงกายแรงใจมากขนาดนี้
สวีเฉิงเจ๋อไม่เคยทำงานหนักขนาดนี้มาก่อน
บางที…ยกเว้นเสี่ยวหวานที่มองเห็นไม่ชัดเจน แต่ใครก็ตามที่มีสายตาเฉียบแหลมจะรู้ว่า เหตุใดสวีเฉิงเจ๋อถึงทำเช่นนี้
คำพูดของฮูหยินสวีทำให้สวีเฉิงเจ๋อนึกถึงท่าทางเศร้าและความโกรธของกู้เสี่ยวหวาน เมื่อรู้ว่ากู้หนิงอันสอบไม่ผ่าน และรู้ว่ากู้จือเหวินทำอะไรลงไป สิ่งนั้นมันทำร้ายจิตใจเขาเป็นอย่างมาก
ความขุ่นเคืองปะทุขึ้นในใจ หากแต่ไม่ได้พูดสิ่งใดออกมา ได้แต่บอกตัวเองในใจว่าขอแค่นางมีความสุข ตราบใดที่นางมีความสุข จะให้เขาทำอะไรก็ยอม
ครั้นฮูหยินสวีเห็นว่าสวีเฉิงเจ๋อยังคงนิ่งเงียบ จึงคลี่ยิ้มจาง ๆ ออกมา นางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดสิ่งที่จะทำให้ลูกชายของตนตัดใจจากกู้เสี่ยวหวานได้
“เฉิงเจ๋อ ตระกูลสวีของเราอยู่ในเมืองหลิวเจีย และเป็นเพียงครอบครัวธรรมดา แต่ตอนนี้กู้เสี่ยวหวานเป็นถึงเสี้ยนจู่ และตอนนี้น้องชายของนางได้รับการยอมรับให้เป็นบัณฑิตแล้ว หากหนิงอันสามารถอดทนต่อความยากลำบากได้ เส้นทางในอนาคตของเขาจะดีขึ้นเรื่อย ๆ ตระกูลกู้จะไม่ใช่ครอบครัวคนธรรมดาอีกต่อไป”
คำพูดของฮูหยินสวีชัดเจนมากจนสะท้อนในจิตใจ สวีเฉิงเจ๋อจะไม่รู้เรื่องนี้ได้อย่างไร
เขาส่ายศีรษะและฝืนยิ้ม “ท่านแม่ ข้ารู้ ข้ารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้”
ของขวัญยาวสิบลี้ของฉินเย่จือเป็นเรื่องที่ทุกคนกล่าวขานกันจนถึงตอนนี้
มีเพียงเสี้ยนจู่คนนี้เท่านั้นที่คู่ควรกับของขวัญยาวสิบลี้
เมื่อลองคิดดู ไม่ใช่แค่เมืองหลิวเจีย แต่ยังรวมถึงทั้งเมืองรุ่ยเสียนและทั้งอาณาจักรต้าชิง เกรงว่าไม่มีลูกสาวของใครที่เมื่อถึงเวลาปักปิ่นแล้วจะมีขบวนของขวัญยาวสิบลี้เช่นนี้
ตระกูลสวีไม่ดีเท่าตระกูลฉิน และตระกูลสวีก็ไม่คู่ควรกับตระกูลกู้
สวีเฉิงเจ๋อไม่มีอะไรเทียบกับฉินเย่จือได้ สิ่งเดียวที่สามารถเปรียบเทียบได้คือ เขารู้จักกับกู้เสี่ยวหวานก่อนฉินเย่จือก็เท่านั้น
แต่ความรักไม่เคยมาก่อน ตกหลุมรักแล้วก็คือตกหลุมรัก ชอบแล้วก็คือชอบ ไม่มีใครรู้ว่าจะเจอใครหรือจะตกหลุมรักใคร
สวีเฉิงเจ๋อรู้ความจริงข้อนี้ดี…
หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อฮูหยินสวีกำลังจะพูดเกลี้ยกล่อมให้เขายอมแพ้นับจากนี้ สวีเฉิงเจ๋อก็พูดอย่างแผ่วเบา “ท่านแม่ ข้าอยากออกจากเมืองหลิวเจีย ข้าไม่อยากสอนแล้ว ข้าอยากไปเมืองหลวงเพื่อดูว่าข้าจะสร้างความแตกต่างได้หรือไม่”
นี่คือแผนในใจของสวีเฉิงเจ๋อ และเขาขบคิดเรื่องนี้มาอย่างดี
สวีเฉิงเจ๋อรู้ว่าตอนนี้เขาไม่คู่ควรกับกู้เสี่ยวหวาน และเขาไม่สามารถแข่งขันกับฉินเย่จือได้ แต่เขายังต้องการสู้ต่อไป
กู้เสี่ยวหวานยังไม่ได้แต่งงานกับฉินเย่จือไม่ใช่หรือ
ถ้าเขาสามารถทำอะไรได้บ้าง บางทีเขาอาจมีความกล้าพอที่จะแข่งขันกับฉินเย่จือ
หลังจากที่ฮูหยินสวีได้ยินคำพูดของสวีเฉิงเจ๋อ นางมองไปที่ลูกชายอย่างแน่วแน่ ดวงตาของเขาดูเรียบง่าย และรู้ว่าไม่ว่านางจะพูดอะไรมันก็จะไร้ประโยชน์
จึงแค่ถามว่า “เจ้าคิดดีแล้วใช่หรือไม่ ถ้าเจ้าตัดสินใจแล้ว ข้าจะสนับสนุน ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไร ท่านพ่อของเจ้าและข้าจะคอยสนับสนุนเจ้าอยู่ข้างหลังเสมอ”
สวีเฉิงเจ๋อพยักหน้าอย่างแน่วแน่ ท่ามกลางแสงเทียนสลัว ใบหน้าของเขาดูเหมือนจะย้อมด้วยแสงไฟสลัว และเขาพูดอย่างหนักแน่น “ท่านแม่ ข้าตัดสินใจแล้ว ข้าต้องการไปเมืองหลวง”
บางทีในอีกหลายปีต่อมา สวีเฉิงเจ๋อจะปีนขึ้นไปทีละขั้นโดยอาศัยความสามารถของเขาเอง
หากเขาเจอกู้เสี่ยวหวานอีกครั้ง เขาอาจพบว่าเขาทำได้เพียงเงยหน้าขึ้นมองเท่านั้น
บางทีเขาอาจจะไม่สามารถเดินตามรอยเท้าของกู้เสี่ยวหวานได้ตลอดชีวิตของเขา
……
ในวันต่อมา ก่อนออกจากเมืองหลิวเจีย สวีเฉิงเจ๋อได้ไปที่สวนกู้
แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า
เมื่อตอนเช้าตรู่ อาโม่ได้พาสมาชิกตระกูลกู้ไปที่เมืองรุ่ยเสียนแล้ว
สวีเฉิงเจ๋อไม่เสียเวลาเมื่อเห็นว่าประตูถูกปิดและลงกลอนอย่างแน่นหนา
ตนเองรู้ว่าพวกเขาออกไปแล้ว เพียงแค่อยากมาบอกลา แต่กลับไม่มีโอกาสเสียด้วยซ้ำ สวีเฉิงเจ๋อยิ้มอย่างเศร้าใจ และทำได้เพียงเดินไปรอบ ๆ สวนกู้ครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับว่าเขาต้องการเก็บภาพสถานที่ที่กู้เสี่ยวหวานอาศัยอยู่ไว้ในจิตใจ…
