บทที่ 1102+1103 ทุกคนกลับบ้านแล้ว/มาหาเรื่อง
บทที่ 1102 ทุกคนกลับบ้านแล้ว
ขณะที่กู้เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ กำลังคุยกันว่าจะทำอย่างไรกับสิ่งเหล่านี้เมื่อพวกเขากลับไป ถานอวี้ซูและกู้หนิงผิงก็กลับมา
ใบหน้าของถานอวี้ซูแดงก่ำจากการเล่น และหน้าผากของนางยังเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเล็กน้อย
กู้หนิงผิงตามหลังอย่างใกล้ชิดไม่เคยละสายตาจากถานอวี้ซูเลย เขามองที่นางตลอดเวลา โดยยมีอาอวี้เดินไปถือบางอย่างอยู่ด้านหลัง
“ท่านพี่เสี่ยวหวาน เรากลับมาแล้ว!” ถานอวี้ซูตะโกนทันทีที่นางเข้าประตูร้านจิ่นฝูและเห็นกู้เสี่ยวหวานโบกมือให้นางจากบนชั้นสอง นางจึงรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนอย่างมีความสุข
กู้หนิงผิงตามหลังถานอวี้ซูอย่างใกล้ชิดตลอดเวลาราวกับกลัวว่านางจะตกบันได
กู้เสี่ยวหวานยืนอยู่บนชั้นสอง นางมองไปที่ท่าทางระมัดระวังของกู้หนิงผิง นางไม่รู้ว่ามันเป็นความสุขหรือความเศร้าในใจของนาง
ดูเหมือนว่ากู้หนิงผิงจะตกหลุมรักถานอวี้ซูจริง ๆ ไม่อย่างนั้นทำไมเขาถึงหวงแหนนางมากขนาดนี้?
นั่นเป็นสิ่งที่ดีและก็ไม่ใช่เรื่องดีเช่นเดียวกัน
เมื่อพวกเขาทั้งสามขึ้นไปชั้นบน ถานอวี้ซูก็หยิบสิ่งของทั้งหมดที่ซื้อมาและแนะนำให้กู้เสี่ยวหวานทีละชิ้น “พี่เสี่ยวหวาน ดูนี่สิ พอกดตรงนี้ มันก็จะขยับ และนี่สีนี้สวยมาก ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน และนี่ นี่ นี่”
ถานอวี้ซูอายุเพียงสิบปีและนางยังเป็นเด็ก นางจึงชอบเล่นตามธรรมชาติและจะซื้อทุกอย่างที่ดูน่าสนุก โชคดีที่กู้เสี่ยวหวานให้เงินจำนวนมากไว้กับกู้หนิงผิงก่อนพวกเขาจะออกไป
ถานอวี้ซูต้องการออกไปซื้อของ ดังนั้นจึงไม่สามารถให้นางจ่ายได้
เมื่อกู้เสี่ยวหวานเห็นใบหน้าที่มีความสุขของถานอวี้ซูและรอยยิ้มที่พึงพอใจของกู้หนิงผิง นางก็รับรู้ได้ว่าการเดินทางครั้งนี้สนุกมาก
ดังนั้นทุกคนที่เหน็ดเหนื่อยจากการเล่นในตอนเช้า ทุกคนจึงอิ่มเอมใจหลังจากการทานอาหารมื้อนี้ หลังจากทานอาหารเสร็จ ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับห้องเพื่อไปพักผ่อน
กู้เสี่ยวหวานหยิบของเข้ามาในห้อง และขณะที่นางกำลังเก็บเครื่องประดับไม่กี่ชิ้นที่นางเพิ่งซื้อมาลงในกล่อง กู้เสี่ยวอี้ก็บังเอิญไปเห็นเข้า
พบว่ามันเป็นปิ่นที่มีรูปแบบเฉพาะตัวที่ไม่เคยเห็นมันมาก่อน ดังนั้นนางจึงรีบหยิบออกมาดู และพูดอย่างมีความสุข “ท่านพี่ซื้อมาจากที่ไหน”
กู้เสี่ยวหวานพยักหน้าให้นาง “อืม ที่นี่มีอยู่ร้านหนึ่ง ของในนั้นค่อนข้างมีเอกลักษณ์ เมื่อข้าเห็นก็รู้สึกชอบ เลยซื้อมันมา”
กู้เสี่ยวอี้เล่นกับมันในมือ มันดูไม่เหมือนใครจริง ๆ “ท่านพี่ดูสิ หยกชิ้นนี้ฝังอยู่แบบนี้และปิ่นปักผมนี้ดูเหมือนจะมีชีวิต”
กู้เสี่ยวหวานตอบรับและพยักหน้า หยกนั้นช่างดูงดงาม
ปิ่นปักผมนี้สลักรูปหงส์ หงส์นั้นราวกับมีชีวิตจริง ๆ จะเห็นได้ว่าฝีมือของเจ้าของร้านนั้นประณีตมาก แกะสลักได้เหมือนจริง
กู้เสี่ยวอี้เล่นกับสิ่งของในมือและถาม “ท่านพี่ ทำไมข้ารู้สึกว่าท่านพี่รองช่วงนี้ดูเหมือนจะแตกต่างไป”
กู้เสี่ยวหวานรู้โดยธรรมชาติเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงของกู้หนิงผิง และเชื่อว่าหลายคนก็น่าจะสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของเขา แต่นางไม่คาดคิดว่ากู้เสี่ยวอี้จะรู้เช่นกัน
…
บทที่ 1103 มาหาเรื่อง
นางได้ยินกู้เสี่ยวอี้บ่น “ก่อนหน้านี้ท่านพี่ชอบเล่นกับข้า แต่ช่วงนี้เขามักจะติดตามท่านพี่อวี้ซูคนนั้นและไม่สนใจข้า”
กู้เสี่ยวอี้อายุน้อยกว่าถานอวี้ซูไม่มาก นั่นคือถานอวี้ซูแก่กว่ากู้เสี่ยวอี้ประมาณสองเดือนเท่านั้น แต่กู้เสี่ยวอี้ก็ยังคงเรียกถานอวี้ซูว่าท่านพี่
กู้เสี่ยวอี้พูดอย่างอิจฉาเล็กน้อย
ดูเหมือนว่าพฤติกรรมที่ผิดปกติของกู้หนิงผิง ทุกคนมองเห็นได้อย่างชัดเจน
“ท่านพี่ก็ยังคงเป็นพี่ชาย แต่เป็นเพราะว่าในใจของเขามีใครบางคนเพิ่มเข้ามา จึงทำให้เขาเปลี่ยนไปจากเดิม”
“เพิ่มท่านพี่อวี้ซูเข้ามาใช่หรือไม่ นางใช่คนที่เพิ่มขึ้นมาในใจของท่านพี่ใช่หรือไม่” กู้เสี่ยวอี้ถามด้วยความสงสัย
กู้เสี่ยวหวานพยักหน้า “ใช่แล้ว”
โดยธรรมชาติแล้ว ความคิดทั้งหมดมักจะมีถานอวี้ซู
กู้เสี่ยวหวานไม่ได้พูดครึ่งหลังของประโยค ถานอวี้ซูไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาจริง ๆ
หากเป็นหญิงสาวธรรมดา กู้เสี่ยวหวานจะไปจับคู่กู้หนิงผิงโดยไม่พูดอะไรสักคำ
ความแตกต่างในสถานะของคนทั้งสองนั้นมากเกินไป กู้เสี่ยวหวานรู้สึกว่านี่ไม่ใช่ลางดี
กู้เสี่ยวหวานตัดสินใจว่าสักวันหนึ่งนางจะบอกกู้หนิงผิง
ในมุมมองของกู้เสี่ยวหวานเกี่ยวกับความรักก็คือ การไม่มีความรักก็จะไม่มีความเจ็บปวด
หากกู้หนิงผิงชอบไปแล้ว และนางมาบอกความจริงที่โหดร้ายนี้แก่เขา กู้หนิงผิงอาจไม่สามารถทนต่อความเจ็บปวดใจได้เลย
ปล่อยให้ภาพลวงตาของเขาแตกสลายไปเสียแต่เนิ่น ๆ ดีกว่า เพื่อที่เขาจะได้ไม่เศร้าเกินไป
กู้เสี่ยวหวานตัดสินใจเมื่อเห็นความพยายามของกู้หนิงผิง หัวใจของนางก็มีหลากหลายความรู้สึกปนเปกัน
ด้วยการดูแลของกู้หนิงผิง ถานอวี้ซูจึงสามารถเพลิดเพลินในเมืองรุ่ยเสียนได้
ตลอดทั้งวัน หลังอาหารเช้าก็ออกไปเล่น เมื่อถึงเวลาอาหารกลางวันก็กลับมา พักสักครู่แล้ววิ่งออกไปเล่นอย่างมีความสุขอีกครั้ง
กู้หนิงผิงราวกับร่างกายที่เชื่อมต่อกัน เขาจะคอยอยู่ข้างกายของถานอวี้ซูตลอดทั้งวันด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า
เมื่อเห็นเขามีความสุข กู้เสี่ยวหวานก็ทนไม่ได้
แค่อยากจะรอให้ถานอวี้ซูบอกกู้หนิงผิงด้วยตัวเอง แต่ก่อนที่ถานอวี้ซูจะเริ่มเปิดเผยตัวตนของนาง สิ่งต่าง ๆ ก็เกิดจุดเปลี่ยนครั้งใหญ่
คนเสเพลแซ่จินผู้ซึ่งลวนลามถานอวี้ซูในเวลานั้นได้นำกลุ่มคนมาที่ร้านจิ่นฝู
เห็นคนผู้นั้นเป็นหัวหน้า ตามมาด้วยหมู่ชาวบ้านน่าจะหลายร้อยคน
รอบ ๆ ร้านจิ่นฝูทั้งหมด ผู้คนเหล่านั้นถือมีด ดาบ หรือขวานอยู่ในมือ และพวกเขาล้อมร้านไว้อย่างดุเดือด
บรรยากาศของทั้งถนนแปลกไปทันที
เมื่อเห็นท่าทางดุร้ายของคนแซ่จินและคนที่พาเขามาราวกับกำลังจะกินคน ผู้คนบนถนนก็รีบหนีไปด้วยความตกใจ รีบซ่อนตัวในบ้านและปิดประตู
เมื่อเห็นสถานการณ์นี้ แขกที่รับประทานอาหารในร้านจิ่นฝูก็ไม่มีความตั้งใจที่จะทานอาหารอีกต่อไป ดังนั้นพวกเขาจึงโยนตะเกียบทิ้งแล้ววิ่งออกไป คนแซ่จินไม่ได้ขัดขวาง ใบหน้ายิ้มเยาะ มีดพร้าแวววาวในมือของเขาควงไปมา และจ้องไปที่ร้านจิ่นฝูด้วยเจตนาร้าย
ดังนั้นแขกเหล่านั้นจึงวิ่งหนีจนมีเสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นในร้านจิ่นฝู และกู้เสี่ยวหวานที่อยู่บนชั้นสองก็ได้ยินเสียงข้างนอกอย่างชัดเจน
ยังมีคนตะโกนเสียงดังว่า วิ่ง วิ่ง และมันทำให้กู้เสี่ยวหวานรู้สึกงงเล็กน้อย นางจึงรีบออกไปดูและเห็นว่าชั้นแรกของร้านจิ่นฝูเกิดความโกลาหลขึ้น
แขกเหล่านั้นรีบวิ่งออกไปข้างนอก แม้ว่าต้องกลิ้งและคลานก็ตาม และบางคนที่วิ่งไม่เร็วพอก็ถูกคนที่อยู่ข้างหลังดันจนสะดุดและล้มลงกับพื้นโดยตรง และคนที่อยู่ข้างหลังก็เหยียบคนที่ล้มลงแล้ววิ่งออกไปท่ามกลางเสียงคร่ำครวญ
กู้เสี่ยวหวานตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แอบคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติ
จากนั้นได้ยินเสียงที่ดุร้ายจากข้างนอก “กู้หนิงผิง ออกมาหาข้า”
กู้หนิงผิงไม่อยู่ เพราะเขาพาถานอวี้ซูออกไปข้างนอก
กู้เสี่ยวหวานที่ได้ยินคนกำลังตามหากู้หนิงผิง ดังนั้นนางจึงออกไปโดยไม่คิด
ฉินเย่จือตามมาติด ๆ เพื่อปกป้องกู้เสี่ยวหวานอยู่ข้างหลังและเดินตรงไปข้างหน้า
เมื่อออกไปข้างนอก เขาเห็นชายคนหนึ่งที่มีร่างกายผอมและผิวเหลืองเหมือนคนขาดสารอาหารจ้องมองคนที่เข้ามาข้างในอย่างดุดัน และมองไปที่คนที่ออกมา
ชายอายุยี่สิบปีเศษ แต่งกายด้วยชุดสีขาว เสื้อผ้าบนตัวของเขามีแสงระยิบระยับยามต้องแสงแดด ผู้หญิงตัวเล็กและงดงามข้าง ๆ เขา แม้ว่านางจะดูเด็ก แต่ด้วยกิริยาท่าทางของนางเทียบได้กับกับชายที่อยู่ข้าง ๆ
เมื่อมองไปที่กู้เสี่ยวหวานที่ออกมา ดวงตาของคนแซ่จินก็เหยียดตรง
เขาจ้องมองกู้เสี่ยวหวานด้วยรอยยิ้มลามกบนใบหน้า
ฉินเย่จือต่อต้านความต้องการที่จะไปควักลูกตาของชายคนนั้นออกมา และดันกู้เสี่ยวหวานไปไว้ข้างหลังของเขาเพื่อปกป้องนาง
เมื่อเห็นว่าเขาไม่สามารถมองมองกู้เสี่ยวหวานได้ และคนที่ออกมาไม่ใช่คนที่เขากำลังมองหา เขาจึงพูดด้วยความโกรธว่า “กู้หนิงผิง รีบส่งตัวกู้หนิงผิงมา ไม่เช่นนั้นข้าจะเผาร้านจิ่นฝูของเจ้าเสีย!”
ผู้คนที่ตามมาถือคบเพลิงอยู่ในมือ ราวกับว่าพวกเขากำลังรอให้คนแซ่จินออกคำสั่ง จากนั้นจึงจะโยนคบเพลิงเข้าไปในร้านจิ่นฝู
คนกลุ่มนี้ไม่เป็นมิตร กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกกระวนกระวาย แต่ก็สงบลงทันที
ฉินเย่จือเอามือข้างหนึ่งไพล่หลังและมืออีกข้างจับมือนางไว้ แล้วบีบเบา ๆ ใบหน้ายังคงอบอุ่นเหมือนฤดูใบไม้ผลิ แต่ในช่วงเวลาต่อมามันเย็นราวกับน้ำแข็ง
“เจ้าเป็นใคร” น้ำเสียงของฉินเย่จือเยือกเย็นมากราวกับน้ำแข็งในเดือนสิบสอง
เมื่อคนแซ่จินเห็นฉินเย่จือถามว่าเขาเป็นใคร สีหน้าของเขาก็ไม่พอใจทันที
ชายร่างเล็กที่ติดตามเขาชี้หน้าอย่างประจบสอพลอทันที “นายน้อยของข้าคือนายน้อยตระกูลจิน เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงไม่รู้จักนายน้อยของข้า เจ้ากำลังเสแสร้งอยู่หรือ!”
