บทที่ 1116 การสู้รบอย่างดุเดือด
บทที่ 1116 การสู้รบอย่างดุเดือด
“เจ้าเป็นใคร” จินโหย่วกุ้ยถามด้วยน้ำเสียงเดือดดาล
ครั้นมองไปจินซื่อข่ายที่นอนสลบไสลก็พลันโกรธเกรี้ยวขึ้นมา คนกลุ่มนี้แต่งกายดูดี ทั้งยังได้ยินมาว่ามีบางคนที่รู้ศิลปะการต่อสู้ และทักษะของเขาก็ยอดเยี่ยม จินโหย่วกุ้ยจึงต้องระวังคนกลุ่มนี้ให้มาก
แล้วคนเหล่านี้มาจากที่ใดกัน?
มีจุดประสงค์ใดที่มาบุกรุกบ้านตระกูลจิน
“ข้าแซ่ฉิน พวกเขาคือคนในครอบครัวของข้า จินซื่อข่ายลักพาตัวพวกเขามา ดังนั้นข้าจึงมาที่นี่เพื่อช่วยเหลือพวกเขา”
ฉินเย่จือชี้ไปที่กู้หนิงผิงซึ่งร่างกายเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด เลือดตามร่างกายของกู้หนิงผิงเริ่มแห้งกรังและเปลี่ยนเป็นสีดำ ถานอวี้ซูซึ่งได้รับการช่วยเหลือจากกู้เสี่ยวหวานก็กำลังอ่อนระโหยโรยแรงเช่นกัน
จินโหย่วกุ้ยเห็นรูปร่างหน้าตาของพวกเขาสองคน จากนั้นมองไปที่ท่าทางของจินซื่อข่ายและพูดอย่างไม่เป็นมิตรนัก “เจ้ามาที่บ้านจินของข้าเพื่อสร้างปัญหา ทั้งยังบอกว่าบุตรชายของข้าลักพาตัวคนในครอบครัวของเจ้าไป แล้วทำไมลูกของข้าต้องทำเช่นนั้น”
เมื่อจินโหย่วกุ้ยกลับมา มีคนรายงานเขาว่า บ่ายวันนี้มีเด็กสามคนมาที่บ้านเพื่อสร้างปัญหา พวกเขามีความกล้าจริง ๆ ดีแค่ไหนแล้วที่ยังไม่ฆ่าพวกเขา
ทั้งที่พวกเขาทุบตีจินซื่อข่ายเช่นนี้
ยิ่งจินโหย่วกุ้ยคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไร เขาก็ยิ่งโกรธเคืองมากขึ้นเท่านั้น และเขาก็ไม่ได้สนใจที่จะคุยกับฉินเย่จืออีกต่อไป
ฉินเย่จือเห็นท่าทางที่ดุร้ายรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ของอีกฝ่ายจึงเพิ่มความระแวดระวังขึ้น เขาเกรงว่าจะเกิดการต่อสู้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“ไปพาพวกนั้นลงมาให้หมด!” จินโหย่วกุ้ยคำราม ท่ามกลางความเงียบสงบ เสียงของเขายังฟังดูน่าเกรงขาม
กู้เสี่ยวหวานอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจเมื่อเห็นกลุ่มคนรับใช้ที่ดูดุร้ายและเต็มไปด้วยพลัง
เมื่อตอนที่พวกเขาอยู่ที่ลานหน้าบ้าน คนรับใช้จำนวนนับไม่ถ้วนถูกทุบตีจนล้มลงกับพื้นและร้องโอดครวญ
แต่คนที่กลับมาคราวนี้ดูเหมือนว่าพวกเขาถูกฉีดสารกระตุ้น และตอนนี้พวกเขาไม่มีท่าทางหวาดกลัวเหมือนเมื่อครู่
เมื่อเห็นคนที่กลับมา ดวงตาของกู้เสี่ยวหวานก็หม่นลง
ตระกูลจินเลี้ยงดูคนรับใช้ไว้กี่คน?
มีการเฆี่ยนตีและล้มลงมากมาย ทำไมยังมีคนเหลืออยู่อีกมาก
คบเพลิงส่องสว่างไปทั่วลานบ้าน
กู้เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ ถูกล้อมรอบไปด้วยคนรับใช้เหล่านั้น
คนรับใช้เหล่านั้นเดินไปทางกู้เสี่ยวหวานทีละก้าวด้วยท่าทางที่ดุร้าย
มือของกู้เสี่ยวหวานสั่นเล็กน้อย ฉินเย่จือที่ยืนอยู่ตรงหน้ากู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนเล็กน้อยที่ส่งมาจากร่างกายของนาง
เขารีบหันกลับมามองกู้เสี่ยวหวานและพูดเบา ๆ ว่า “ไม่ต้องกลัว”
จากนั้นร่างของเขาก็ลอยขึ้นไปในอากาศ เตะกลุ่มคนที่ล้อมรอบพวกเขาจนล้มลงกับพื้นทีละคน
“อาโม่ ดูแลดูแลพวกเขาด้วย” ทันทีที่สิ้นเสียงของฉินเย่จือ ดาบในมือของเขาก็เหวี่ยงใส่คนรับใช้เหล่านั้นอย่างไร้ความปรานี
ฉินเย่จือต่อสู้ในสนามรบนับครั้งไม่ถ้วน เขาได้เห็นทหารชั้นยอดและแม่ทัพที่แข็งแกร่งมากมาย แต่เขาก็ยังไม่เปลี่ยนสีหน้า และหัวใจของเขาก็ไม่เต้นแรง
แม้ว่าจะมีคนรับใช้มากมาย แต่ก็ไม่มีใครที่ทรงพลังเท่ากับทหารเหล่านั้นในสนามรบ
ฉินเย่จือไม่กลัวและเขาไม่ได้จะดูถูกคนรับใช้เหล่านี้ด้วยซ้ำ
อาโม่ปกป้องกู้เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ ที่อยู่ข้างหลังเขาอย่างแน่นหนา ยกดาบขึ้นและจ้องมองไปที่ผู้บุกรุกไม่ละสายตา
คนรับใช้ที่กำลังจะลุกขึ้นจากพื้นก็ถูกหยุดโดยอาโม่ และต้องร้องด้วยความเจ็บปวด
พวกเขาทั้งหมดพ่ายแพ้
แม้ว่าจะมีคนรับใช้มากมาย แต่เนื่องจากทักษะศิลปะการต่อสู้ระดับสูงของฉินเย่จือ คนรับใช้เหล่านั้นก็เหมือนว่าไร้ประโยชน์ จินโหย่วกุ้ยเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ และคนรับใช้ที่ทรงพลังเหล่านี้ถูกฉินเย่จือจัดการ ทุกคนล้มลงกับพื้น และดวงตาของพวกเขาจมลึกลงไปอีก
เขากำลังถอยห่างออกไปเรื่อย ๆ และซ่อนตัวอยู่ข้างหลัง
กลัวว่าดาบในมือของฉินเย่จือจะมาทักทายเขา
ยิ่งจินโหย่วกุ้ยคิดเรื่องนี้ เขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้น ทันใดนั้น เขาก็ตะโกนเสียงดัง “เตรียมคันธนูและลูกธนูให้ข้าด้วย”
ครั้นเห็นคนรับใช้ยืนอยู่บนหลังคาของบ้านในบางช่วง ถือคันธนูและลูกธนูอยู่ในมือ พวกเขาอาจยิงได้ทุกเมื่อ
กลุ่มคนรับใช้ที่ล้อมรอบกู้เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ แยกย้ายกันไปทันทีเมื่อได้ยินว่าพวกเขากำลังจะยิงธนู มีเพียงฉินเย่จือและอาโม่เท่านั้นที่ล้อมรอบกู้เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ
อาจมีผู้รับใช้หลายสิบคนยืนอยู่บนหลังคา หากลูกศรเหล่านี้ถูกยิงพร้อมกัน ฉินเย่จือจะรับประกันได้ยากว่ากู้เสี่ยวหวานจะไม่ได้รับบาดเจ็บ
ฉินเย่จือขมวดคิ้วและจับดาบให้แน่นยิ่งขึ้น
เขากางแขนออกและปกป้องกู้เสี่ยวหวานที่อยู่ข้างหลังเขาแน่นยิ่งขึ้น
ลูกศรส่องประกายอย่างเย็นชา แต่กู้เสี่ยวหวานก็ตัวสั่นไม่หยุดหย่อน
ดาบไม่มีตา หากฉินเย่จือได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย นางไม่กล้าแม้แต่จะคิดเกี่ยวกับมัน
ยิ่งไปกว่านั้น ฉินเย่จือยังคงยืนอยู่ตรงหน้า ท่าทางของการเปิดแขนของเขาเพื่อปิดกั้น เห็นได้ชัดว่าเป็นการปิดกั้นลูกศรเหล่านั้น กู้เสี่ยวหวานไม่กล้าปล่อยให้ฉินเย่จือเสี่ยง
กู้เสี่ยวหวานเป็นกังวล นางจึงยื่นมือออกไปดึงฉินเย่จือ ป้องกันไม่ให้เขายืนอยู่ข้างหน้านาง “พี่เย่จือไม่ต้อง”
นางจ้องมองที่ฉินเย่จืออย่างกระวนกระวาย ดวงตาของนางเต็มไปด้วยการอ้อนวอน
นางไม่สามารถใช้ชีวิตของฉินเย่จือเพื่อปกป้องตัวนางเอง
ฉินเย่จือรู้สึกถึงความกังวลของกู้เสี่ยวหวานและรีบหันกลับไปดูสีหน้ากังวลของนาง การเคลื่อนไหวที่ต้องการดึงเขาออกไป เขารีบปกป้องนางที่อยู่ข้างหลังเขาและพูดปลอบโยน “ไม่ต้องกลัว มีข้าอยู่ จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
จินโหย่วกุ้ยถอยกลับไปยังพื้นที่ปลอดภัย เมื่อเขาเห็นว่ามีคนเหลืออยู่กลางลานบ้านเท่านั้น เขาก็ยกมือขึ้นโดยไม่ถามราวกับจะออกคำสั่ง
ฉินเย่จือชำเลืองมองด้วยตาอันเฉียบคมของเขา และในทันทีเขาก็ลอยขึ้นไปในอากาศ เมื่อทุกคนเห็นเขาลงมาอีกครั้ง พวกเขาพบว่าฉินเย่จืออุ้มจินโหย่วกุ้ยและยืนอยู่กลางลานบ้าน
ดาบในมือของเขากดลงที่คอของจินโหย่วกุ้ยอย่างแรง และดูเหมือนว่ายังมีร่องรอยของเลือดไหลซึมออกมา
จินโหย่วกุ้ยไม่คาดคิดว่าศิลปะการต่อสู้ของฉินเย่จือจะทรงพลังขนาดนี้ เขาเป็นคนที่โลภต่อชีวิตและกลัวความตาย ในขณะนี้ เขายังตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว “ไว้ชีวิตข้าด้วย ไว้ชีวิตข้าด้วย!”
คนรับใช้บนหลังคาชักคันธนูและลูกธนูแล้ว เมื่อจินโหย่วกุ้ยเห็นสิ่งนี้ เขาก็ตะโกนอย่างตื่นตระหนก “ทุกคนหยุด อย่ายิงธนู!”
