ตอนที่ 1168 อันตราย
ทว่า นี่คือแผนที่ต้องล้มเหลวแน่นอน!
กองทัพใหญ่ของต้าโจวอยู่ใกล้ถึงเพียงนี้ การส่งกองทัพออกไปตอนนี้ไม่เพียงแต่ไม่สามรถช่วยเหลือฝ่าบาทได้ ทหารที่ออกไปจากด่านคงไม่ได้กลับมาอีกแล้ว
“ท่านแม่ทัพจะรอช้าไม่ได้แล้วนะขอรับ ข้ายินดีนำทัพออกไปช่วยเหลือฝ่าบาทเองขอรับ”
รองแม่ทัพจ้าวขออนุญาตอีกครั้ง
“ข้ายินดีนำทัพออกไปช่วยเหลือฝ่าบาทขอรับ!”
“ข้าก็ยินดีนำทัพออกไปช่วยเหลือฝ่าบาทขอรับ! หากท่านแม่ทัพไม่ได้คิดตั้งตนเป็นอ๋องเอง ท่านแม่ทัพได้โปรดอนุญาตข้าด้วยเถิดขอรับ”
เย่โส่วกวนมองไปทางรองแม่ทัพจ้าวที่มีสีหน้าร้อนใจ จากนั้นมองไปทางแม่ทัพคนอื่นที่กำลังไม่พอใจในตัวเขา ในเมื่อพวกเขารีบร้อนอยากออกไปตายถึงเพียงนี้เขาก็ไม่จำเป็นต้องรั้งไว้
“ท่านแม่ทัพ!” รองแม่ทัพจ้าวกล่าวเสียงร้อนรน
เย่โส่วกวนเม้มปากแน่นพลางเอ่ยขึ้น
“แม่ทัพจ้าว เจ้าคือแม่ทัพที่กล้าหาญที่สุดในด่านเย่เฉิง ข้าขอสั่งให้เจ้านำทหารห้าร้อยนายออกไปจากเมือง อย่าคะนองศึกเด็ดขาด เมื่อช่วยฝ่าบาทได้แล้วจงรีบกลับมาทันที”
“ท่านแม่ทัพ นำทหารไปเพียงห้าร้อยนายน้อยไปหรือไม่ขอรับ”
แม่ทัพคนหนึ่งเอ่ยถาม
เย่โส่วกวนมองไปทางแม่ทัพผู้นั้นด้วยสายตาเย็นชา จากนั้นตวาดลั่น
“พวกเรายกทัพออกไปเพื่อช่วยเหลือฝ่าบาทกลับมาเท่านั้น ไม่ได้ยกทัพออกไปเพื่อสู้กับต้าโจว! บัดนี้กองทัพต้าโจวอยู่ใกล้กับด่านเย่เฉิงถึงเพียงนี้ หากส่งคนออกไปมากเกินไปพวกเขาอาจย้อนกลับมาไม่ทัน พวกเราอาจปิดประตูด่านไม่ทันอีกด้วย ทีนี้ชาวบ้านทั้งเมืองจะเดือดร้อนกันหมด!”
“ทว่า ทหารห้าร้อยนายจะสังหารกองทัพใหญ่ของต้าโจวได้เช่นไรขอรับ”
แม่ทัพคนหนึ่งโต้เถียงกับเย่โส่วกวน
รองแม่ทัพจ้าวกลัวว่าหากยังเถียงกันต่อไปอาจทำให้เขาไปช่วยฝ่าบาทและเย่อิงน่านไม่ทันจึงรีบยกหมัดคารวะและวิ่งลงจากกำแพงเมืองไปทันที
“เครื่องยิงธนู พลธนูเตรียมพร้อม! เมื่อรองแม่ทัพจ้าวช่วยฝ่าบาทออกมาได้จงยิงธนูใส่ต้าโจวทันทีโดยไม่ต้องออมมือ ต้องยิงสกัดต้าโจวที่ไล่ตามกองทัพของแม่ทัพจ้าวไว้ให้ได้ ให้ฝ่าบาทหนีเข้ามาในเมืองอย่างปลอดภัย!”
เย่โส่วกวนตะโกนสั่งเสียงดัง
แม้จะโมโห ทว่า ทหารเหล่านี้ล้วนเป็นทหารของเขา เย่โส่วกวนไม่อยากส่งพวกเขาออกไปตายเปล่า
“ขอรับ!” เหล่าทหารต่างรับคำอย่างพร้อมเพรียง
เมื่อรองแม่ทัพจ้าวพาทหารหน่วยกล้าตายยืนรอยู่ด้านหลังประตูด่าน เขากำดาบในมือแน่นพลางตะโกนสั่งเสียงดัง
“เปิดประตู!”
ประตูใหญ่และหนักอึ้งที่ถูกแสงไฟส่องกระทบจนเห็นอย่างริบหรี่ค่อยๆ เปิดออก รองแม่ทัพจ้าวและทหารห้าร้อยนายสวมชุดนักรบที่เบาและคล่องตัวที่สุด พวกเขาถอดกระทั่งเสื้อเกราะออก ไม่ให้ทหารนำคบเพลิงติดตัวไปด้วยเพราะต้องการชิงตัวฝ่าบาทและเย่อิงน่านมาให้ได้ก่อนที่กองทัพต้าโจวจะไหวตัวทัน
รองแม่ทัพจ้าวจ้องไปยังร่างที่ถูกมัดติดกับบันไดไม้เขม็ง คนหนึ่งคือจักรพรรดินีแห่งซีเหลียง อีกคนคือคนที่เขาสาบานต่อหน้าท่านแม่ทัพชราเย่ว่าจะปกป้องด้วยชีวิต เขาจะช่วยสองคนนั้นกลับมาให้ได้!
หลังม้าสั่นคลอน ม้าทวีความเร็วมากขึ้นเรื่อยๆ
ไม่นานทหารต้าโจวจึงแสร้งทำเป็นเพิ่งรู้ตัวว่าทหารซีเหลียงและรองแม่ทัพจ้าวกำลังบุกมาแย่งชิงตัวคนจากพวกเขา
เว่ยจ้าวเหนียนคำนวณระยะที่ปลอดภัย จากนั้นกระตุกบังเหียนม้าพลางตะโกนสั่งเสียงดังลั่น
“เตรียมตัว พลธนูเตรียมพร้อม!”
ทหารที่ทำหน้าที่แบกบันไดของเย่อิงน่านและหลี่เทียนฟู่หยุดอยู่กับที่ พลทหารโล่ซึ่งอยู่ทางด้านหลังหยุดลงเช่นเดียวกัน พลทหารโล่แหวกทางให้พลทหารม้าเหล็กขี่ม้านำออกไป จากนั้นพวกเขาจึงบุกตามหลังพลทหารม้าเหล็กไปติดๆ
เย่อิงน่านซึ่งถูกมัดติดกับบันไดค่อยๆ ฟื้นขึ้นมา เมื่อเห็นตัวเองถูกมัดติดกับบันไดจึงกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ ก่อนหน้านี้นางอยู่กับบุตรชายของตัวเองแท้ๆ เหตุใดตอนนี้จึงถูกจับมัดเช่นนี้ได้!
นางมองไปด้านหน้า ไม่ห่างออกไปคือด่านเย่เฉิง
“ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย!”
เย่อิงน่านตะโกนร้องออกมาสุดเสียง นางหันไปมองสตรีที่สวมชุดสูงศักดิ์ของซีเหลียงที่อยู่ด้านข้างนาง จากนั้นหันไปตะโกนใส่ทหารต้าโจว
“ข้ามีความแค้นกับเย่โส่วกวน เขาไม่มีทางเปิดประตูด่านเพื่อข้าแน่นอน พวกเจ้าปล่อยตัวข้าไปเถิด!”
เย่อิงน่านเห็นพลทหารม้าเหล็กและพลทหารโล่ของต้าโจวบุกไปด้านหน้า นางรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนจากบันไดที่อยู่ติดกับตัวนาง นางร้องไห้จนตัวสั่นระริกเพราะกลัวตายอยู่กลางสนามรบที่นี่
เย่อิงน่านหลับตาลงด้วยความหวาดกลัว ใบหูของนางเต็มไปด้วยเสียงอาวุธกระทบกันและเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของทหาร
รองแม่ทัพจ้าวสั่งให้ทหารทุกคนถอดเสื้อเกราะออก สวมเพียงเครื่องแบบทหารที่คล่องตัวเท่านั้น เดิมทีเขาคิดว่าการทำเช่นนี้จะทำให้พวกเขาแย่งชิงตัวฝ่าบาทและเย่อิงน่านได้รวดเร็วขึ้น ทว่า เขานึกไม่ถึงเลยว่าทหารต้าโจวจะเตรียมรับมือไปไว้ก่อนแล้วเช่นนี้ พลทหารเหล็กและพลทหารโล่ของต้าโจวพุ่งเข้าโจมตีจนทหารของเขาหล่นลงจากหลังม้าทีละคน เมื่อพวกเขาตกอยู่ในวงล้อมของทหารต้าโจว พวกเขาล้วนสิ้นใจอยู่ที่นั่น
รองแม่ทัพจ้าวบุกต่อสู้จนร่างเต็มไปด้วยเลือดในระยะเวลาเพียงสั้นๆ เขาเงยหน้ามองเย่อิงน่านและฝ่าบาทที่อยู่ห่างจากเขาออกไปเพียงไม่กี่คืบ เขาเตรียมตะโกนบอกให้ทหารบุกเข้าไปชิงตัวคนทั้งสองออกมา ทว่า เขาถูกดาบคมเล่มหนึ่งซึ่งไม่รู้โผล่มาจากทิศใดปักทะลุหน้าอกเสียก่อน
ไป๋ชิงเหยียนเล็งธนูเซ่อรื้อไปที่บ่าของรองแม่ทัพจ้าวนิ่ง หญิงสาวพยายามควบคุมแรงของธนู จากนั้นยิงออกไป…
ลูกธนูลอยผ่านอากาศแทงเข้าที่หัวไหล่ของรองแม่ทัพจ้าวและปักนิ่งอยู่ตรงนั้น รองแม่ทัพจ้าวเจ็บจนกระชากบังเหียนม้าในมือแน่น ม้าชูสองเท้าหน้าขึ้นกลางอากาศอย่างตกใจจนรองแม่ทัพจ้าวเกือบหล่นลงจากหลังม้า
ทหารซีเหลียงคนหนึ่งเข้าไปช่วยจับบังเหียนม้าของรองแม่ทัพจ้าวไว้ จากนั้นตะโกนเสียงดังลั่น
“รีบคุ้มกันแม่ทัพหนีไปก่อน พวกเราถอยทัพเร็วเข้า!”
รองแม่ทัพจ้าวใช้มือข้างหนึ่งจับมือของทหารซีเหลียงผู้นั้นแน่น มืออีกข้างกุมบาดแผลของตัวเองไว้ เขายังไม่รู้แน่ชัดว่าเกิดสิ่งใดขึ้น ทว่า เขาแน่ใจว่าสภาพเขาในตอนนี้คงช่วยฝ่าบาทและเย่อิงน่านออกมาไม่ได้ เขาขบกรามมองไปทางฝ่าบาทและเย่อิงน่านแวบหนึ่ง จากนั้นหันม้ากลับ
“ถอยทัพ!”
สภาพเขาในตอนนี้แม้จะช่วยฝ่าบาทและเย่อิงน่านมาได้ก็ไม่มีปัญญาพาทั้งสองคนหนีกลับไปยังด่านเย่เฉิงได้อย่างปลอดภัยได้อยู่ดี ไม่แน่เขาอาจทำให้ฝ่าบาทและเย่อิงน่านเดือดร้อนจนถึงขั้นเสียชีวิตไปด้วยก็ได้!
ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นฝ่าบาทหรือเย่อิงน่านล้วนยังมีประโยชน์ต่อต้าโจวทั้งสิ้น ต้าโจวไม่กล้าเสี่ยงสังหารฝ่าบาทหรือเย่อิงน่านตอนนี้แน่นอน
รองแม่ทัพจ้าวข่มความเจ็บปวดบริเวณบาดแผลพาทหารซีเหลียงขี่ม้ากลับไปยังด่านเย่เฉิง ทว่า เขากลับไม่ได้สังเกตว่าทหารที่เขาพากลับมาด้วยมีจำนวนมากผิดปกติ
“เปิดประตูเมืองให้ท่านรองแม่ทัพเข้ามา พลธนูเตรียมยิงทหารต้าโจวที่ไล่ตามมา!”
เย่โส่วกวนซึ่งยืนอยู่บนกำแพงเมืองสูงตะโกนสั่งรองแม่ทัพจ้าว “เร็วเข้า!”
“เปิดประตูเมือง!” รองแม่ทัพจ้าวตะโกนลั่น
ประตูเมืองถูกเปิดออกช้าๆ เย่โส่วกวนตะโกนเสียงดังลั่น
“ยิงธนู!”
“ยิง!”
พลธนูที่ยืนหนาวจนร่างเกือบแข็งอยู่บนกำแพงรีบยิงธนูไปยังทหารต้าโจวทันที
ประตูเมืองถูกเปิดออกครึ่งหนึ่ง รองแม่ทัพจ้าวพาทหารเข้าไปในเมือง ขณะที่เขาเตรียมถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกกลับได้ยินเสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังมาจากในประตูเมืองเสียก่อน เขากุมบาดแผลของตัวเองพลางหันไปมองจึงเห็นว่าทหารที่ติดตามเขากลับเข้ามาในเมืองกำลังสังหารพวกเดียวกันเอง
“ฆ่า!”
พลทหารม้าเหล็กและพลทหารโล่ที่สู้รบกับพวกเขาเมื่อครู่ไม่ได้หวาดกลัวลูกธนูที่ยิงลงมาแม้แต่น้อย พวกนั้นบุกเข้ามาใกล้ประตูด่านเย่เฉิงขึ้นเรื่อยๆ รองแม่ทัพจ้าวเบิกตาโพลงมองดูสหายที่หนีเข้ามาในเมืองด้วยกัน
เจ้าแผนการและโหดร้ายจริงๆ!
“ข้าศึกบุกเข้ามาในเมืองแล้ว! สังหารพวกมันเร็ว!”
รองแม่ทัพจ้าวหันไปต่อสู้กับทหารต้าโจวที่ปลอมตัวเป็นทหารซีเหลียงบุกเข้ามาในเมือง
