ตอนที่ 1183 เรียนรู้ให้มาก
น้ำเสียงของไป๋ชิงเหยียนหนักแน่นและทรงพลัง “ต่อมาบรรพบุรุษของตระกูลไป๋ตระหนักได้ว่ามีเพียงรวบรวมใต้หล้าให้เป็นหนึ่งเท่านั้นชาวบ้านจึงจะมีความสงบสุขอย่างแท้จริง ดังนั้นตระกูลไป๋ กองทัพไป๋และกองทัพต้าโจวทุกคนกำลังพยายามรวบรวมใต้หล้าให้เป็นหนึ่ง นี่คือสาเหตุที่ต้าโจวต้องยึดด่านเย่เฉิงและเมืองหลวงอวิ๋นจิงให้ได้ พวกเราต้องการสร้างสันติสุขให้ใต้หล้า ทำให้ชาวบ้านทั้งสองแคว้นไม่ต้องเดือดร้อนจากสงครามอีกต่อไป พวกเราไม่ได้ต้องการสังหารทุกท่าน”
ไป๋ชิงเหยียนมองไปทางชาวบ้านซีเหลียงที่เงยหน้ามองมาทางนางนิ่ง จากนั้นกล่าวต่อ “ไม่ว่าจะเป็นชาวเมืองต้าโจวหรือซีเหลียง พวกเราล้วนใช้ภาษาเดียวกัน เดินบนถนนสายเดียวกัน มีระบอบการปกครองที่เหมือนกัน เดิมทีพวกเราคือครอบครัวเดียวกันมาก่อน บัดนี้ดินแดนทางตอนเหนือของด่านเย่เฉิงกลายเป็นของต้าโจว ชาวบ้านทุกคนล้วนคือชาวบ้านของต้าโจว! หน้าที่ของกองทัพต้าโจวคือการคุ้มครองชาวบ้านทุกคนให้ปลอดภัยและอยู่กันอย่างสงบสุข!”
“ต่อจากนี้ขุนนางของต้าโจวจะปฏิรูประบอบการปกครองใหม่ของต้าโจวในเมืองทุกเมืองที่ตกเป็นของต้าโจวแล้ว พวกเราจะยกเว้นภาษี แจกจ่ายเสบียงให้ทุกท่าน ให้ชาวบ้านทุกคนมีที่นาไว้เพาะปลูก ให้พวกท่านได้กินอิ่มนอนหลับ มีชีวิตอยู่อย่างสงบสุข!”
ชาวบ้านซีเหลียงที่ยืนอยู่ด้านล่างกำแพงต่างถกเถียงกันไปต่างต่างนานา ต้าโจวจะไม่สังหารชาวบ้านในเมือง อีกทั้งยกเว้นภาษีและมอบเสบียงให้พวกเขาจริงๆ อย่างนั้นหรือ
บางคนกล่าวว่าไม่มีทางเป็นเรื่องจริง จักรพรรดินีแห่งต้าโจวกำลังหลอกลวงพวกเขาอยู่
ไป๋จิ่นเจาตะโกนออกมาเสียงดัง “หลอกลวงอย่างนั้นหรือ! พวกท่านต้องมีประโยชน์มากพอให้พวกข้าหลอกสิ พวกท่านมีสิ่งใดน่าหลอกลวงกัน!”
“ทุกท่านไม่ต้องหวาดระแวง พวกท่านคือคนของซีเหลียง รักแคว้นซีเหลียงของพวกท่าน ไม่แปลกที่พวกท่านจะรู้สึกระแวงสงสัย หากพวกท่านไม่อยากกลายเป็นชาวบ้านต้าโจว อยากไปจากที่นี่ พรุ่งนี้พวกท่านสามารถไปลงทะเบียนที่จวนว่าการได้เลย ข้าให้เวลาพวกท่านหนึ่งวัน ต้าโจวจะมอบป้ายเดินทางให้แก่ชาวบ้านที่อยากจากไป ข้าให้เวลาแค่หนึ่งวันเท่านั้น!” ไป๋ชิงเหยียนกล่าวยิ้มๆ “ชาวบ้านที่ยินดีกลายเป็นชาวบ้านของต้าโจว ต้าโจวจะปฏิบัติต่อพวกท่านเหมือนคนในครอบครัว เราจะให้ทะเบียนราษฎร์และที่นาแก่พวกท่าน”
ชาวบ้านซีเหลียงได้ยินก็ยังไม่อยากเชื่ออยู่ดี บางคนกำลังสงสัยว่าหากไม่ยอมกลายเป็นชาวบ้านของต้าโจว กองทัพต้าโจวจะไล่ตามไปสังหารพวกเขาหลังจากปล่อยพวกเขาออกจากเมืองไปแล้วหรือไม่
บางคนยินดีกลายเป็นชาวบ้านของต้าโจว ตอนนี้ราชสำนักซีเหลียงยังเอาตัวเองไม่รอด พวกนั้นจะมีเวลาส่งเสบียงมาให้พวกเขาอย่างนั้นหรือ
เมื่อได้ยินเสียงวิจารณ์ต่างต่างนานาของชาวบ้านซีเหลียงไป๋ชิงเหยียนจึงกล่าวเสริมขึ้นอีกครั้งเสียงดังลั่น “ทหารของต้าโจวจะปกป้องคุ้มครองชาวบ้านของต้าโจว จะมอบแผ่นดินที่มีแต่สันติสุขให้ชาวบ้านต้าโจว! ข้ามีเรื่องจะกล่าวเพียงเท่านี้ จะอยู่หรือไปขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของพวกท่านเอง ข้าขอสาบานในฐานะจักรพรรดินีแห่งต้าโจวว่าจะไม่ตามไปสังหารชาวบ้านที่ยังอยากเป็นชาวบ้านซีเหลียงอยู่และต้องการเดินทางไปจากด่านเย่เฉิงเด็ดขาด”
กล่าวจบไป๋ชิงเหยียนหมุนตัวเดินลงจากกำแพงเมือง
คำกล่าวของไป๋ชิงเหยียนเปรียบเสมือนคลื่นลูกใหญ่ คืนนี้ต้องเป็นคืนที่นอนไม่หลับสำหรับคนหลายคนแน่นอน คืนนี้ชาวบ้านซีเหลียงต้องตัดสินใจว่าจะยอมกลายเป็นชาวบ้านของต้าโจวหรือจะเป็นชาวบ้านซีเหลียงต่อและเดินทางออกไปจากด่านเย่เฉิงที่กลายเป็นของต้าโจวแล้ว
เมื่อแจกจ่ายบัวลอยให้ชาวบ้านในด่านเย่เฉิงเสร็จ ไป๋ชิงฉี ไป๋ชิงอวี๋ ไป๋จิ่นซิ่ว ไป๋ชิงเจวี๋ย ไป๋ชิงอวิ๋นไปปรึกษาเรื่องแผนการรบกับเซียวหรงเหยี่ยนที่จวนว่าการ
ไป๋จิ่นเจา ไป๋จิ่นหวาและไป๋จิ่นเซ่อกลับไปยังจวนเจ้าเมืองพร้อมกับไป๋ชิงเหยียน ระหว่างทางไป๋จิ่นเจาขมวดคิ้วถาม “พี่หญิงใหญ่ เหตุใดพวกเราต้องปล่อยชาวบ้านที่ไม่อยากกลายเป็นคนของต้าโจวจากไปด้วยเจ้าคะ บางทีพวกนั้นอาจรู้แล้วว่าพวกเรามีจำนวนทหารมากเท่าใด ไม่แน่พวกเขาอาจนำข่าวนี้ไปบอกให้แม่ทัพซีเหลียงรู้อย่างละเอียดก็ได้นะเจ้าคะ”
ไป๋จิ่นเซ่อกล่าวยิ้มๆ “พี่หญิงห้า พี่หญิงใหญ่จงใจปล่อยชาวบ้านในด่านเย่เฉิงเหล่านั้นไปเพื่อให้พวกเขานำข่าวไปบอกให้แม่ทัพ ชาวบ้านและทหารของซีเหลียงที่อยู่เมืองอื่นรับรู้เจ้าค่ะ”
ไป๋จิ่นเจาหันไปมองไป๋จิ่นเซ่อ จากนั้นมองไปทางไป๋ชิงเหยียนอีกครั้ง เมื่อเห็นพี่หญิงใหญ่กำลังอมยิ้มน้อยๆ สาวน้อยยิ่งไม่เข้าใจ “เพราะเหตุใดกันเจ้าคะ”
“เพราะพี่หญิงใหญ่ต้องการคนที่เต็มใจอยู่อย่างไรเล่า” ไป๋จิ่นเซ่อเงยหน้ามองไป๋ชิงเหยียน “ใช่หรือไม่เจ้าคะพี่หญิงใหญ่”
“ใช่แล้ว” ไป๋ชิงเหยียนเอื้อมมือลูบศีรษะไป๋จิ่นเซ่ออย่างแผ่วเบา จากนั้นอธิบายเหตุผลให้ไป๋จิ่นเจาฟัง “พี่ต้องการให้ชาวเมืองซีเหลียงที่ต้องการไปจากด่านเย่เฉิงช่วยแพร่กระจายข่าวนี้ออกไป ชาวเมืองซีเหลียงที่ได้รับความเดือดร้อนจากสงครามครั้งนี้และยินดีกลายเป็นชาวบ้านของต้าโจวสามารถเดินทางมาที่นี่ได้ทุกเมื่อ แต่ไรมาพวกเราทำสงครามเพื่อแย่งชิงเสบียงอาหาร ดินแดนหรือไม่ก็ชาวบ้าน ทว่า พี่คิดว่าชาวบ้านคือสิ่งสำคัญที่สุด ไม่ว่าจะเป็นการก่อสร้างหรือเพาะปลูกล้วนต้องการกำลังคน ดังนั้นกำลังคนจึงเป็นสิ่งสำคัญที่สุด!”
“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง…” ไป๋จิ่นเจาพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“ที่สำคัญซีเหลียงขาดแคลนเสบียงอาหารติดต่อกันเป็นเวลานานแล้ว แม้แต่กองทัพยังขาดแคลนเสบียง ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงชาวบ้านทั่วไปเลย พี่หญิงใหญ่ต้องการให้ชาวบ้านและทหารที่อยู่เมืองอื่นของซีเหลียงรับรู้ว่าต้าโจวจะไม่สังหารพวกเขา จะรับพวกเขากลายมาเป็นชาวบ้านต้าโจว พวกเขาจะได้รับการปฏิบัติที่เท่าเทียมกับชาวบ้านต้าโจว” ไป๋จิ่นเซ่อวิเคราะห์ต่อ
ไป๋จิ่นหวาเข้าใจเรื่องทุกอย่างขึ้นมาเช่นเดียวกัน สาวน้อยมองไปทางไป๋ชิงเหยียน “เช่นนี้ชาวบ้านซีเหลียงจะไม่ต่อต้านกองทัพต้าโจว ทหารซีเหลียงจะไม่ปกป้องชาวบ้านจนตัวตาย ต่อไปพวกเราจะทำสงครามได้ง่ายขึ้นกว่าเดิมมาก พวกเขาจะไม่สู้จนตัวตายเพราะคิดว่าเมื่อต้าโจวยึดครองเมืองของพวกเขาแล้วพวกเขาจะถูกสังหารหรืออดอยากใช่หรือไม่เจ้าคะ”
ไป๋ชิงเหยียนลูบศีรษะไป๋จิ่นหวาอย่างอ่อนโยน “เสี่ยวลิ่วของพวกเราฉลาดมาก!”
“เสี่ยวชีฉลาดสุดในพวกเราเจ้าค่ะ แค่นิดเดียวก็ทราบแล้วว่าพี่หญิงใหญ่คิดสิ่งใดอยู่ ช่างเก่งกาจเสียจริง…” ไป๋จิ่นเจาชูนิ้วโป้งให้ไป๋จิ่นเซ่อ “เสี่ยวชีคือขงเบ้งสาวในหมู่พวกเราเจ้าค่ะ”
สาวน้อยได้รับคำชมจนเริ่มทำตัวไม่ถูก ดวงตาของนางเปล่งประกาย ใบหูเริ่มแดงก่ำ นางประคองไป๋ชิงเหยียนเดินขึ้นบันไดอย่างระมัดระวังพลางกล่าวกับไป๋ชิงเหยียน “พี่หญิงใหญ่ เสี่ยวชีทราบดีว่ารบสู้พี่หญิงห้าและพี่หญิงหกไม่ได้ อีกทั้งอาจเป็นตัวถ่วงพี่ชายและพี่สาวในสนามรบ ทว่า เสี่ยวชีจะพยายามให้มากกว่านี้ จะพยายามไม่ให้ตัวเองกลายเป็นตัวถ่วงของพี่ๆ ทุกคนเจ้าค่ะ”
หิมะขาวโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้า ไป๋ชิงเหยียนเงยหน้าสบตากับดวงตาที่หนักแน่นของน้องสาว จากนั้นเอื้อมมือปัดเศษหิมะที่ติดอยู่ตามร่างกายของนาง
“ไม่ใช่เสียหน่อย ผู้ใดกล่าวว่าเจ้าคือตัวถ่วงกัน เสี่ยวชีของพวกเราเก่งกาจที่สุด!” ไป๋จิ่นเจาเอื้อมมือเขกศีรษะของไป๋จิ่นเซ่อเบาๆ “เจ้าคิดสิ่งใดอยู่กัน เจ้าเป็นคนวางแผนให้พวกเรายึดด่านเย่เฉิงได้เชียวนะ! พี่กับเสี่ยวลิ่วยังคิดไม่ได้เลย จริงหรือไม่”
ไป๋จิ่นหวารีบพยักหน้า “นั่นนะสิ พวกเราคิดไม่ออกสักคน เสี่ยวชีเก่งที่สุด พวกเราทำสงครามตามแผนการของเสี่ยวชีเลยนะ”
“ได้ยินที่พี่หญิงห้าและพี่หญิงหกของเจ้ากล่าวหรือไม่” ไป๋ชิงเหยียนมองไป๋จิ่นเซ่อยิ้มๆ
น้องชายและน้องสาวของนางล้วนอยู่ที่นี่ ไป๋ชิงเหยียนรู้สึกอบอุ่นหัวใจยิ่งนัก หญิงสาวเอื้อมมือไปกอดน้องสาวทั้งสามคน “ส่งพี่แค่นี้ก็พอ ไปฟังพี่หญิงรองและพวกพี่ชายของพวกเจ้าปรึกษาแผนการรบกับอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนที่ค่ายทหารเถิด ฟังให้มาก มองให้มาก เรียนรู้ให้มาก!”
