69 หลังสงครามกับชาติแห่งขุนเขา
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
—————————————————————
ผมนำปีปี้ไปด้วยกันกับผมขณะที่ผมกลับไปที่ราเฟน ตราบใดที่มันไม่มีสงคราม ระยะทางระหว่างดินแดนชาติภูเขาและราเฟนไม่ไกลมาก ปีปี้พูดอย่างอวดๆว่าถ้าม้าดี งั้นมันจะพิสูจน์ให้เห็นกับผมว่ามันจะใช้ไม่ถึงแม้แต่สองวันเพื่อไปถึง
และอย่างที่คาด มันใช้ไม่ถึงสองวัน ขณะที่กองทัพกลับไปที่ราเฟน และทุกอย่างได้กลับไปสงบสุข ผมบอกอดอล์ฟที่รออย่างกระหายถึงผลของอะไรที่เกิดขึ้น
ผมบอกเขาว่าผมไม่ได้เพียงแค่ฆ่าชาติภูเขา แต่ให้พวกเขาอยู่ภายใต้การปรกครองของผม อย่างน้อยที่สุด ตราบใดที่ผมยังมีชีวิต จะไม่มีการโจมตีจากพวกเขา ดังนั้นสบายใจได้ แล้วก็ผมเติมในตอนท้ายว่าผมประมาณว่าทำลายหนึ่งในบริเวณเก็บเกี่ยว
—————————————————————
「เข้าใจแล้ว ชาติภูเขาไม่สร้างแม้แต่หม้อหรือเกวียนของตัวเอง?」
「นั่นใช่แล้ว ดังนั้นในบางเวลาพวกเค้าขโมย……จากคนที่ราบที่นี่ นั่นเป็นวิธีเดียวที่จะหาได้ แต่พวกเค้าจะไม่ทำอีกแล้ว」
คนที่อยู่ที่นี่คือ อิริจิน่า ปีปี้ ผม แล้วก็อดอล์ฟและลีโอโพลต์ อดอล์ฟจะคุยกับปีปี้เกี่ยวกับอุตสาหกรรมและการค้าของชาติภูเขา ผมเลยให้พวกเขาคุยกัน…….
「ชาย 30 บางอย่างจะคุยกับเด็กเกี่ยวกับกิจการภายใน?」
ลีโอโพลต์พูดสิ่งที่ผมกำลังจะพูด แต่คนที่เกี่ยวข้องดูเหมือนจะจริงจังเกี่ยวกับมัน
「แล้วพวกเธอทำยังไงเกี่ยวกับอาวุธและชุดเกราะ?」
「พวกเราใช้หนังม้าที่ตายหรือแกะที่เรากินเป็นชุดเกราะ เราขโมยอาวุธ หรือเราแลกเปลี่ยนมันกับอาหาร」
「แล้วพวกเธอแลกเปลี่ยนกับใคร?」
「หืม ในภูเขามีชาติแห่งไฟ ถ้าเราแลกเปลี่ยนอาหารหรือปศุสัตว์ พวกเขาจะมอบอาวุธเหล็กให้เรา」
อดอล์ฟกระซิบหาผมขณะที่ผมเล่นไปทั่วกับอิริจิน่าข้างเขา
「นี่เป็นข้อมูลสำคัญ」
สำหรับผมสิ่งต่างๆอย่างการแลกเปลี่ยนอาวุธไม่สำคัญกับผม
「อาวุธของพวกเค้า – หัวธนูและดาบ – นั้นอยู่ในคุณภาพที่ต่ำ แต่พวกมันเป็นเหล็กแม้ว่าอย่างนั้น ในที่ที่เราไม่รู้บางที่ซักแห่งในดินแดนชาติภูเขา มีที่ที่ส่งสินค้า」
ยังไงซะนั่นดีและทั้งหมด แต่ยังไงล่ะ? มีช่างตีเหล็กอยู่ในทุกเมือง แม้แต่ราเฟนยังมีสองคน แม้ว่าชาติภูเขาเทคโนโลยีล้าหลังเราไป มันไม่เหมือนว่าพวกเขาทำอะไรบางอย่างแปลกเป็นพิเศษ
「อ้าาา เห้อ นี่ทำไมผมถึงเกลียดทหาร! ฟังทางนี้นะโอเคมั้ย? ท่านเจอช่างตีเหล็กที่ทำอาวุธเหล็กได้จากทุกที่ แต่เราแลกเปลี่ยนกับเค้า พูดอีกอย่าง พวกเค้าหาแร่เหล็กของตัวเอง」
เข้าใจแล้ว ซึ่งมันหมายถึงมีเหมือนเหล็กข้างในดินแดนของพวกเขาที่ไหนซักแห่ง
「ปีปี้ เธอรู้เกี่ยวกับเหมือนแร่ไหนมั้ย? มันเป็นที่ที่หินที่ใช้เป็นต้นกำเนิดของผลิตภัณฑ์เหล็ก」
「ไม่รู้ แต่หัวหน้า เหล็กคือเหล็ก มันไม่ใช่หิน」
แน่นอน เธอไม่รู้อะไรเลย
「ไม่ว่ายังไง มีเหมืองเหล็กแน่นอน บริเวณก็อยู่นอกเหนือเส้นทางแลกเปลี่ยนด้วย ดังนั้นถ้าเราขนย้ายเหล็ก มันจะมีค่าใช้จ่ายเกิดขึ้น มันจะสะดวกถ้าเราหาเหล็กได้ด้วยตัวเอง」
「ชั้นจะปล่อยส่วนนั้นไว้ให้นาย ทำอย่างที่นายต้องการเลย แต่มีบางอย่างที่สำคัญมากกว่านั้นนะ」
สิ่งที่สำคัญคือการพัฒนาสถานการณ์อาหารของเผ่าภูเขา และการรวมกองทัพของพวกเขา พวกเขาเป็นนักล่าและคนเร่ร่อน ถ้าภูมิอากาศเปลี่ยน เหยื่อของพวกเขาก็จะลดไปอย่างมาก และถ้าหญ้าตายในที่ที่เป็นเป้าหมายของพวกเขา งั้นปศุสัตว์ที่พวกเขาพาไปก็จะตายด้วย จากปีปี้ นั่นเป็นสาเหตุของการขาดอาหาร – ซึ่งไม่ได้หายากเลยซักนิด – ระหว่างช่วงเวลาแห่งความอดอยาก จะมีคนผอมอยู่บ่อยมาก และคนที่จะคัดเลือกนั่นคือหมอผี งั้นพวกเครื่องตกแต่งที่น่ารังเกียจสุดขีดพวกนั้นก็เป็นกระดูกมนุษย์จริงๆ………….
ถ้าเราป้อนพวกเขาจากตอนนี้ พวกเขาจะไม่ล่าทุกวันอีกแล้ว และถ้าพวกเขามีคนเหลือ พวกเขารวมในกองทัพส่วนตัวของผมได้ การขี่ม้ายิงธนูควรจะไม่เป็นสองรองใครในที่ราบกลาง อย่างน้อยที่สุด ผมไม่เคยเห็นคนที่ยิงเป้าหมายจากด้านข้างหรือด้านหลังระหว่างที่ขี่ม้าได้เลย
มันดูเหมือนถ้าพวกเขาเป็นผู้ใหญ่ ทุกคนจะสามารถทำได้ พิสูจน์โดยการที่คาร์ล่าโดนยิง ถ้าคุณเปลี่ยนธนูหยาบๆ เป็นอาวุธของเรา พลังของพวกเขาจะเพิ่มมากขึ้นไปอีก
พูดถึงแล้ว ค่อนข้างมีการพิพาทเมื่อคาร์ล่าและปีปี้เจอกันครั้งแรก – คาร์ล่าเห็นปีปี้ทำธุระในที่เปิดเพราะเธอไม่เข้าใจความหมายของห้องน้ำ และรู้สึกเห็นอกเห็นใจเธอ เธอเสียท่าทีที่เผชิญหน้าของเธอไป โดยเร็ว ปีปี้ได้ถูกสั่งสอนอย่างเข้มงวดโดยนนน่า และเธอถูกทำให้ใช้ห้องน้ำ
「นั่นโอเค แต่จริงๆแล้ว อาหารไม่นานมานี้ โดยเฉพาะธัญพืชได้ราคาขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ…….และอย่างที่คาด มันจะลำยบากสำหรับกระเป๋าเราที่จะเสนออาหารให้ คนภูเขา 1500 คนโดยไม่คิดเงิน ในรูปแบบของการแลกเปลี่ยน ผมอยากจะแปลงให้มากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ถึงสิ่งที่เราได้ไปเป็นเงิน」
อดอล์ฟตัดเข้ามา มันจริงที่วาคลอเดียมอ-……ให้ผมยืมทองมาบ้าง แต่ผมจะไม่สามารถสนับสนุนทุกคนได้อย่างต่อเนื่อง ในเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด ว่าผมใช้เงินทั้นหมดและต้องรบกวนเธอเพื่อเงิน ผมจะถูกเก็บ* ในเมืองสีขาวเป็นคนรักข้างกายโดยเธออย่างแน่นอนเวลานี้ อย่างไรก็ตาม เรารู้ระดับทักษะของชาติภูเขา ดังนั้นแม้ว่าเราแลกเปลี่ยนเหยื่อที่พวกเขาล่าและปศุสัตว์ และเสบียงอาหารเราลดน้อยลง เราจะให้ลำดับความสำคัญของเรากลับหลัง
«TLN: เก็บไว้เลี้ยง»
「ยังไงซะ มีเหลือรอบปีปี้ตลอด ดังนั้น ไม่ควรจะเป็นปัญหาที่จะมอบไปบ้าง ใช่มั้ย?」
「พวกเราไม่ต้องการคนพวกนั้น เราไม่ต้องการพวกไร้ความสามารถที่ล่าไม่ได้」
ผมไม่อยากจะทำให้มือผมสกปรกโดยการมีส่วนร่วมกับการขายทาสจริงๆ
「นอกจากนั้น อาจจะมีอย่างอื่นบางอย่าง หรืออุปกรณ์」
「…………ม้า」
「ไม่ใช่ว่าม้าจำเป็นเหรอ?」
「มันเป็นม้าตัวเล็กโดยธรรมชาติ ม้าที่ดิ้นรนที่ขี่ไม่ได้ ดังนั้นมันไร้ประโยชน์」
เข้าใจแล้ว พวกเขาไม่ใช้รถเกวียนที่ถูกลากโดยม้า ดังนั้นพวกเขาใช้วิธีที่ไม่มีประสิทธิภาพอย่างการให้ม้าขนสัมภาระ ผลของมัน ม้าที่ขี่ไม่ได้ไม่มีประโยชน์ แล้วก็ พวกเขาคุ้นเคยกับการเพาะพันธุ์ม้า ดังนั้นเราให้พวกเขาเกิดม้าจำนวนมากได้ อย่างเป็นธรรมชาติ จำนวนของม้าที่ขี่ไม่ได้ก็จะเพิ่มขึ้นด้วย
「ม้าพวกนั้นจะกลายเป็นเนื้อ พวกมันค่อนข้างอร่อย」
ช่างเป็นชะตาที่เศร้าสำหรับพวกมัน
「นั่นค่อนข้างเสียของ แม้ว่าม้าที่ขี่ไม่ได้ใช้ลากเกวียนได้ และยังมีการทำนาด้วย ดังนั้น พวกมันมีความสำคัญมากพอ」
「ปีปี้ ถ้าเธอมอบม้าพวกนั้นให้เราแลกกับอาหาร เธอคิดว่าผู้นำจะยอมรับเรื่องนั้นมั้ย?」
สาวหันหัวในแบบที่น่ารัก เมื่อผมเห็นเธอในสภาพนี้ มันทำให้ผมอยากจะแกล้งเธอ แต่ผมควรจะยั้งมือไว้
「ไม่มีใครจะคัดค้าน มันมหัศจรรย์ที่จะได้สิ่งที่เราต้องการสำหรับบางอย่างที่เราไม่ต้องการ」
「งั้นมาแลกเปลี่ยนม้าของเธอกับอาหารของเราเถอะ ม้ามีประโยชน์หลายอย่าง เพราะเราใช้พวกมันได้ทันทีในดินแดนของเรา หรือเราขายพวกมันเร็วๆในเมืองหลวง ชั้นจะให้อดอล์ฟคิดเกี่ยวกับรายละเอียดอัตราแลกเปลี่ยน แต่เป้าหมายของเราคือมอบที่ว่างให้พวกเขาในแง่ของเสบียง อย่าเหนียวกับอัตราล่ะ เข้าใจมั้ย?」
「ผมเข้าใจ」
「หลังจากนี้ เราต้องการทางหลวงจากราเฟนไปที่ภูเขาเพื่อที่จะแลกเปลี่ยนได้อย่างราบรื่น ถ้าเป็นไปได้ ชั้นอยากใช้แรงงานที่ถูกเสนอให้ชาติภูเขาด้วย……」
「นั่นน่าจะเป็นไปไม่ได้」
ตัวของเขาไม่ใหญ่ พวกเขาไม่ใช่แรงงานทั่วไปที่เชี่ยวชาญ ที่ต้องการความแข็งแกร่งตรงๆด้วย และก็ยังมีอีกปัญหาอย่างอื่นอีก
「ปีปี้ เธอรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้มั้ย?」
ผมนำค้อนให้เธอดู
「อาวุธทื่อ ถ้าใช้มันเพื่อตีเหยื่อเพื่อที่เธอจะกำจัดพวกมันได้โดยไม่ต้องหลั่งเลือด」
ผมเอาอิฐให้เธอดู
「หิน มันดูเปราะบาง」
ผมชี้ไปที่รถเข็นล้อเดียว
「???」
นั่นเป็นสภาพของสิ่งต่างๆ
「ท่านจะสอนพวกเขาแบบนี้ระหว่างที่ให้พวกเขาทำก่อสร้างเหรอ?」
「เฮ้ เฮ้ ชั้นจะสอน…………」
อดอล์ฟไม่ได้ดูเหมือนจะยอมแพ้ ไม่ว่ามันเป็นพรหรือคำสาป คนจำนวนมากที่ไม่คาดคิดได้ไหลมาที่ดินแดนของเรา มากจนเราไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับแรงงาน
「หัวหน้า」
ปีปี้ดึงแขนเสื้อของผม
「พวกเราสาบานว่าเราจะตามหัวหน้า อาหารและการแลกเปลี่ยนไม่สำคัญ ถ้าจำเป็น หนูให้ทั้งเผ่าไปกับนายเพื่อสู้ได้」
ผมลูบเธอเพื่อขอบคุณเธอ ไม่เหมือนซีเลีย ปีปี้ชอบการถูกลูบต้นคอไปที่หลงแทนที่จะเป็นหัว มันดูเหมือนมันทำให้เธอรู้สึกจั๊กจี้และรู้สึกดี เธอมีสีหน้าที่ลามกและมันทำให้ผมแข็งนิดหน่อย
「งั้นแบ่งพวกเค้ามาเป็นกลุ่มประมาณ 200 คนและให้พวกเค้ามาเถอะ แม้ว่าพวกเค้าเหนือกว่าในเรื่องธนูและการขี่ม้า ถ้าพวกเค้าร่วมกลุ่มกับกองทัพไม่ได้ เราใช้พวกเค้าไม่ได้ เพราะเราต้องมีนักธนูของเราและม้า」
ลีโอโพลพูดขณะที่เขาสังเกตว่าหัวเรื่องได้ไปในทิศทางเรื่องของกองทัพ แต่ปีปี้ไม่ตอบ
「นายไม่ใช่หัวหน้า นายเป็นหนึ่งในคนที่ราบ ปีปี้และคนอื่นเคารพแค่หัวหน้าเท่านั้น」
ผมรู้สึกว่าผมเห็นการตอบสนองแบบนี้ที่ไหนมาก่อน เธอคล้ายกับบางคนที่ไม่อยู่ที่นี่อย่างผิดปรกติ ผมไม่มีหัวให้ลูบดังนั้นมันเหงานิดหน่อย แต่ผมจะลูบปีปี้แทน
มันยากที่จะเรียกว่าการประชุม แต่ในการสนทนาที่ค่อนข้างเสรีนิยมนี้ เราตัดสินใจที่จะเดินทางเพื่อค้นหาเหมืองเหล็ก การบังคับใช้การแลกเปลี่ยน และการฝึกกองทัพธรรมดา เกี่ยวกับการที่จะหาเหมืองเหล็ก ทหารม้าเบาได้ออกเดินทางแล้ว และอีกสองอย่าง ปีปี้จะส่งทูต และคนที่กรนในระหว่างมัน จะโดนเลม่อนยัดอยู่ในปากเธอ
「นมู้ววว-!! เปรี้ยว นั้นอะไร?!」
ทุกอย่างได้ถูกตัดสินและทุกคนเริ่มเคลื่อนไหว ผมดื่มชาที่เซบาสเตียนชงขณะที่ผมลูบตูดริต้า ระหว่างที่ฟังเสียงครางที่มีความสุขของผู้หญิง ผมได้รู้ว่ามีอะไรบางอย่างจู้จี้ผมในหัว ผมรู้สึกว่าผมได้สัญญาอะไรกับผู้หญิง หรือผมไม่ได้ทำ
ผมพยายามจะนึกให้ออก แต่มีสาวหลายคนที่เด้นเข้ามาในหัวผม นี่ผมสัญญาที่จะ ‘โอบกอดพวกเธอครั้งหน้า’ หรือ ‘ชั้นจะมาเพื่อเจอเธออีกครั้งเมื่อชั้นมีเวลา’ แต่ผมไม่ได้ดูเหมือนว่าจะจำคนที่ถูกต้องได้ ในท้ายที่สุด ผมยอมแพ้ที่จะนึกให้ออก และดึงริต้าไปที่เตียง มันยังกลางวันอยู่ แต่การต่อสู้จะไม่นานดังนั้นมันโอเคถ้าผมดื่มด่ำกับมันนิดหน่อย
「เราจะไปที่เตียง」
「หนูยินดีที่ได้บริการท่าน」
ผมดึงมือเธอและมุ่งหน้าไปที่ห้องผม แต่บนทางไป ผมเจอกับนนน่า
「อาระ เอเกอร์-ซามะ พี่คุยเสร็จแล้วเหรอ? ……พี่จะมีผู้หญิงระหว่างที่พระอาทิตย์ยังขึ้นสูงเหรอ?」
มันเป็นจังหวะเวลาที่สมบูรณ์แบบ ผมเลยจะให้นนน่ามากับเราด้วย
「เออ๋? หนูกำลังจะไปจิบชาหรืออะไรบางอย่างนะ……อออุ หนูเดาว่ามันช่วยไม่ได้ เพราะหน้าที่ของภรรยามีความสำคัญเหนือทุกสิ่งทั้งหมด」
ไม่มีจุดหมายที่จะคิดถึงผู้หญิงที่ชื่อไม่เด้งขึ้นมาด้วย มามีความสุขกับตัวเราเองมากๆเถอะ
—————————————————————
ขณะที่เราเข้าไปที่ห้อง นนน่าและริต้ายืนอยู่ข้างกันแล้วมองหน้าผม
「นนน่าจะแก้ผ้า ริต้าถอดแค่ชุดชั้นในออก」
「ค่ะ」
「โอ้ชั้น~ หนูเข้าใจ」
นนน่าปลดปล่อยหน้าอกที่อันตรายของเธอและจับมันคู่กับตัวที่บางของเธอ เธอแสดงถึงความลามกที่ไม่สมดุลย์ออกมา ในทางกลับกัน ริกต้าหันตูดเธอมาทางผมม้วนชุดผ้ากันเปื้อนที่ถูกดัดแปลงให้สั้นเหนื่อเข่าของเธอ และลดการเกงในในแบบที่ว่าจงใจแสดงให้ผมเห็นอวัยวะเพศของเธอ
「ได้โปรดผ่อนคลาย หนูจะถอดมันออกเดี๋ยวนี้」
ริต้าถอดเสื้อผ้าผมออก แต่เธอไม่ได้แค่ถอดออกนะ เธอลูบผ่านคอและอกผมเพื่อเพิ่มความใคร่ของผม หลังจากที่ทิ้งการเกงในของผม และเห็นเอ็นของผมเด้งออกไป เธอห่อหุ้มปลายของปากเธอโดยไม่ล่าช้า แต่นนน่าบอกเธอให้รอ
「ริต้า-ซัง! หนูก็อยาก….ทำอย่างนั้น!」
ตั้งแต่เวลาที่ผมตีตูดเธอ เวลาที่นนน่าแสดงตัวในฐานะภรรยาก็ลดน้อยลง แต่แม้อย่างนั้น เธอยอมรับความจริงที่ว่าภรรยาของผมเองถูกบังคับให้รอตาของเธอ
ริต้าทำเสียงดูดน้ำขณะที่เธอเลียเอ็นที่เปียกไปด้วยน้ำลายแล้ว และตอบ
「มาดาม ได้โปรดกระซิบคำรักกับฮาร์ดเลตต์-ซามะ และมีความสุขกับความรักที่น่ามหัศจรรย์ หนูจะดูแลครึ่งล่างที่ลามกและเต็มไปด้วยความใคร่นี้……」
หลังจากที่พูดอย่างนั้น เป็นอีกครั้งที่เธอรับเอ็นผมและเติมเต็มปากของเธอ โยกหัวของเธอขึ้นและลง
「เอเกอร์-ซาม้าา~」
นนน่ามาเพื่อจูบผมระหว่างที่ยืน ขณะที่ผมลูบผมของเธอ
「หนูสวยตลอดทุกวันเลย」
「มันต้องขอบคุณความรักที่เอเกอร์-ซามะมอบให้หนู เมื่อผู้หญิงถูกรัก เธอจะสวยมากขึ้นกว่าเดิมมาก」
「หนึ-! หนึ-! หนึ-! หนึโบ่ะ-!」
ผมจับไหล่ของเธอและลูบเธออย่างอ่อนโยน
「ช่างเป็นผิวที่สวย มันเหมือนผ้าไหม」
「หนูดูแลมันทุกวัน เพื่อนที่พี่จะพูดอะไรบางอย่างแบบนั้นได้……」
「หนึโมะ-! หนึโบ่ะ-! หนึกุก-! อื้นน—!!」
ฉากหวานเหมือนบางอย่างอย่างละครรักได้เล่นกันอยู่ที่ครึ่งบน แต่ริต้าที่ยองอยู่ที่เท้าผมและทำเสียงที่ลามก นนน่าแกล้งทำเป็นไม่เห็นมัน แต่มันดูเหมือนเธอถึงขีดจำกัดแล้ว
「เฮ้! พี่คิดว่าหนูจะกระซิบคำรักได้ยังไงถ้าพี่ทำเสียงดูดแบบนั้น?!!」
「ปุ่ฮ่า-! ได้โปรดอย่าสนใจ」
「แน่นอนว่าหนูจะไม่สน!」
ผมหัวเราะโดยไม่ได้คิด
「ขึ้นบนเตียง พี่จะสร้างความรักกับหนู」
「「ค่ะ!」」
ริต้าขึ้นบนเตียงทันทีและนนน่าไม่ขยับ
「อืม……」
นั่นใช่แล้ว มาทำสิ่งที่นนน่ารักเถอะ ผมหันหลังและขาเธอด้วยมือผม และยกเธอขึ้นระหว่าวที่กอดเธอข้างๆ จากนั้นผมอุ้มเธอไปแบบนั้นและโยนเธอขึ้นบนเตียง
「อ๊าน♪」
หล่นด้วยเสียงตุ้บไปที่เตียง นนน่าปล่อยเสียงร้องที่ฟังดูมีความสุขออกมา ถ้าผมทำอย่างนั้น มันดูเหมือนมันทำให้เธออยู่ในอารมณ์อยากทำตอนนี้ ริต้าดูอย่างอิจฉา ผมทำเธอได้ด้วย แต่อย่างแรก ผมต้องทำให้เอ็นผมพอใจ ที่มันแข็งเพราะการบริการก่อนหน้านี้
「พี่พึ่งพาหนูนะ」
ผมก็ขึ้นไปเตียง และเอ็นแข็งของผมแทงตรงหน้าสองคนที่อยู่ที่นั้น ครั้งนี้ โดยไม่ลังเล นนน่านำปากเธอไปอมมัน
「หนี หนึ หนึ-! วันนี้พี่ก็ค่อนข้างงดงามด้วย……」
「หนีโม่ะ-! อื้นน~! มันแข็งมาก ดุจเหล็กกล้า……」
นนน่าเลียไม้และริต่าห่อหุ้มปลายและดูดมัน อย่างที่ผมคาด ให้พวกเธอทั้งสองบริการผมด้วยปากนั้นทนไม่ได้ ผมต้องเปลี่ยนคนเพื่อที่จะดูว่าการผสมผสานของทุกคนเป็นแบบไหน ฝันของผมใหญ่ขึ้น
「ฮ่าา……ฮ่าา……」
ดูเหมือนริต้า ที่ประกาศความรักของเธอกับเอ็นใหญ่นั้นถึงสภาพที่ใคร่จากเอ็นผมถึงขีดจำกัด ซึ่งมันมากกว่าปรกติ
「มาดาม ได้โปรด ได้โปรดให้หนูได้ลิ้มรสนี่ก่อน ถ้ามันเป็นต่อไปแบบนี้ หนูจะบ้าไป」
「มมมุ หนูก็……ไม่ ยังไงซะมันช่วยไม่ได้」
เตียงก็ได้เปียกจริงๆจากน้ำหวานที่หยด ที่มาจากหว่างขาริต้า ซ่อนโดยชุดผ้ากันเปื้อนของเธอ มันดูเหมือนมันจริงที่ว่าความมีอารมณ์ของเธอถึงขีดจำกัดแล้ว
「ขอบคุณมากค่ะ ฮาร์ดเลตต์-ซามะ」
มันจะสนุกที่จะแหย่เธอที่นี่ แต่ผมก็ต้องขอบคุณเธอสำหรับการบริการที่มีราคาก่อนหน้านี้ ดังนั้น ผมจะแค่ให้เธอใส่มันเข้าไป
「โอเค หนูขึ้นมาได้ นนน่า ให้พี่นอนบนตักหนูได้มั้ย?」
「อ้าาา หนูดีใจ! ในที่สุดหนูก็ได้เอ็นใหญ่มากนี้……《โอ》อออ้!!」
ริต้ารอนนน่าให้อยู่ในตำแหน่งหมอตักใต้ผมไม่ได้ และโดยพื้นฐานแล้วเธอกระโดดขึ้นบนผม เอ็นผมได้เข้าไปส่วนที่ลึกที่สุดของเธอทันที และแยกเธอออกจากกัน
「เอ็นใหญ่เจ็บ! มันดี! เอ็นใหญ่ดี!」
เธอสะดุ้งจากความเจ็บแต่ขยับเอวเธอและส่ายสะโพกเธอทันที ทำให้เตียงลั่นเอี๊ยด เธอยังใส่เสื้อผ้าระหว่างที่มีเซ็กส์ ดังนั้นผสมกับการเคลื่อนไหวของสะโพกของเธอ ผมเห็นได้แค่ภาพเล็กๆที่นั่นที่นี่ ที่ส่วนที่เราติดกัน มันค่อนข้างเป็นภัย นั่นแย่เกินไป ผมไม่เห็นเธอส่ายนมเธอ แต่เมื่อผมคิดเกี่ยวกับการมองที่นั่น ริต้าเห็นสายตาผมและปลดกระดุมบริเวณหน้าอกของเธอ แค่มีหน้าอกของเธอเปิดเผยและเด้ง ระหว่างที่ยังใส่ชุด ค่อนข้างเป็นภาพที่ลามก
「ริต้า-ซัง – เธอเหมือนสัตว์เซ็กส์เลย」
ผมให้นนน่าพักหัวของผมบนหมอนตักของเธอ และเมื่อผมพยายามจะมองหน้าเธอ มันถูกปกปิดด้วยหน้าอก
「……」
「ใช่ พี่อยากได้นี่ไม่ใช่เหรอ?」
นนน่าเอียงหน้าอกเธอมาและดันมันกับหน้าของผม อย่างที่คาด ผมมีความสุขกับความอ่อนนุ่มเหมือนมาชเมลโลว
「เหลือเชื่ออออ! มันใหญ่กว่าเดิมอีก!」
ที่ริต้าร้องอธิบายสถานการณ์ตอนนี้ได้อย่างแม่นยำ
「อาระ หนูดีใจที่พี่พอใจ」
ผมไม่เห็นหน้าของนนน่า แต่ผมบอกได้ว่าเธอยิ้มด้วยหน้าที่พอใจ
「ริต้า หันไปอีกด้านและชี้ตูดมาทางนี้」
ริต้าเปลี่ยนท่าของเธอและส่ายตูดใหญ่ๆตรงหน้าผม
「เธอมีตูดที่ใหญ่จริงๆ เธอไม่ได้อ้วนด้วย งั้นทำไมเธอมีตูดใหญ่แบบนี้ล่ะ?」
ตูดของริต้าใหญ่สุดขีดเมื่อเทียบกับตัวของเธอ มันเหมือนตูดเธอนั้นอวบและเต็มไปด้วยเนื้อ ดั่งมันอุทิศให้กับผู้ชาย
ผมยิ้มอย่างกว้างและหันเข้าหานนน่า……ผมไม่เห็นหน้า ดังนั้นจริงๆแล้วผมหันเข้าหาหน้าอกของเธอ ผมจะให้เธอดูดนิ้วของผมสองนิ้ว
「อึนปึ่- พี่ชอบมันแบบไหน?」
「พี่จะทำอย่างนี้」
ริต้าส่ายสะโพกของเธอระหว่างที่ครางขณะที่ผมวางมือลงไปบนตูดของเธอ และจับต้นอ่อนที่อยู่เหนือรูของเธอไปนิดหน่อย ซึ่งมันเต็มไปด้วยผม
「ฮย้าา-! ฮาร์ดเลตต์-ซามะ!」
「เออ๋!?」
ผมดันนิ้วไปตลอดทางเข้าไปในเธอโดยไม่ลังเล และไม่ใช่แค่ริต้า แต่นนน่าก็ส่งเสียงของเธอด้วย
「อ้าาา! นิ้วของพี่ มันจะสกปรกสิ!」
「เอเกอร์-ซามะทำบางอย่างที่ใจร้ายมาก……」
ใจร้าย? มันใจร้ายตรงไหน ริต้าหันกลับไปเพื่อเผชิญหน้านนน่า
「นิ้วในรูตูดของชั้น มันรู้สึกดีมากกกกกก!!」
「เอออ๋!?」
เมื่อผมขยับนิ้วของผมข้างในตูดของเธอ เธอเริ่มกระตุก
「ดีมาก! รูตูดของชั้นรู้สึกดี! แต่มันไม่พอ……เอ็นของท่าน กระแทกเอ็นใหญ่ในตูดชั้นได้โปรด!」
「อย่าไร้สาระน่า ชั้นจะต้องทำนนน่าหลังจากนี้ เธอจะต้องทนมัน!」
ผมแหย่เข้าไปอีกนิ้วเพื่อแหวกรูตูดของเธอและริต้าเด้งขึ้น
「อ้าาา—-!! รูตูดหนูไหมมมม้!!」
ริต้ากัดฟัน และทรุดไปข้างหน้า มันดูเหมือนเธอถึงจุดสุดยอดจากรูตูดเธอ
「ไม่มีทางน่า……เธอแตกจากตูดเธอ ไม่น่าเชื่อ」
ผมดึงออกมาจากริต้า และม้วนเธอไปที่มุมของเตีบง ขึ้นไปบนนน่า ผมยังไม่แตกเลย ดังนั้นความแข็งและขนาดยังเป็นสภาวะที่ดีที่สุด ผมแปะเอ็นของผมไว้บนท้องขาวๆของนนน่า
「ขอโทษที่ให้รอ ตอนนี้มาเริ่มกันเถอะ งั้นเธออยากได้อะไรละ? ตูดของเธอเะหรอ?」
「ถ้า-ถ้าสิ่งนี้เข้าไปในตูดของหนู หนูจะตาย!」
ผมยิ้มให้นนน่า ที่ต่อต้านผมอย่างจริงจัง และแค่แทงเธอจากข้างหน้าและเหวียงสะโพกของเธอ นนน่าทรมานในความทุกใจ และได้รับความรู้สึกดีจนเหงื่อออก
「เมื่อพี่กำลังจะปล่อยเมล็ดพันธุ์ พี่แทงลึกเข้าไปข้างในได้มั้ย」
「พี่ไม่ถือ แต่เพราะอะไรล่ะ?」
「ความรู้สึกที่พี่ขยายมดลูกของหนูนั่นสบายอย่างไม่คาดคิด……」
สำหรับตัวที่ละเอียดอ่อนของนนน่า มันไม่เหมือนว่าผมแทงของของผมทั้งชิ้นได้ถึงโคน และถ้าผมปรับมากไป มันจะตื้นเกินไปและเมล็ดพันธุ์มากมายจะไหลออกมา มันดูเหมือนเธออยากจะให้ผมส่งมันเข้าไปในมดลูกเธออย่างแม่นยำ
「งั้นอ้าขากว้างๆ อย่ากังวลว่าจะดูเป็นยังไง แค่ทำเต็มที่」
「อย่างนี้เหรอ?」
นนน่าแหวกขาของเธอออกกว้าง คิดไม่ได้ว่ามันเป็นท่าทางที่สง่างามของเธอ นั่นทำให้ผมตื่นเต้นขึ้นไปอีก และเอ็นของผมกระตุก แม้ว่าหลังจากมันได้รับควมรู้สึกดีที่ถูกรวบรวมโดยริต้า
「อ้า-! ได้โปรดเอาเลย!」
นนน่าวางมือของเธอบนหน้าผมดั่งจะเกาะผม และเตรียมตัวที่จะรับการน้ำแตก แต่บางอย่างมาขัด
「ความรู้สึกดีจากรูตูด ไม่ได้แค่รู้สึกได้โดยผู้หญิง……ได้โปรดมีความสุขเต็มหัวใจ」
ริต้ากระซิบคำที่หมกมุ่น และใส่หลายนิ้วเข้ามาในรูตูดของผม ขณะที่ผมแทงนนน่า
「กุ่อ่ะะะ!!」
「เอ๋! เดี๋ยว-! มันบวม-! คย้าาาา!!」
ใกล้การน้ำแตก การกระตุ้นทำให้ผมถึงจุดสุดยอดอย่างเข้มข้น และผมปล่อยอสุจิมาเป็นจำนวนมาก มากกว่าที่คาด เพิ่มเติมจากนั้น เอ็นของผมขยายไปมากกว่าเดิมอีก ดันไปถึงขีดจำกัด รูของนนน่าแหวกออกกว้างโดยเอ็นหนาสุดอีด และแรงส่งของการน้ำแตกมากพอที่จะสร้างเสียงของการพ่นน้ำ จากนั้นโดนข้างใน ดังก้องผ่านทั้งห้อง
「กุกห์! มันไม่หยุด! นนน่า!!」
การน้ำแตกดำเนินต่อไปอย่างแรง ดั่งมันจะไม่มีวันหยุด และนนน่าครางอย่างดัง ขณะที่น้ำเมล็ดพันธุ์จำนวนมากไหลเข้าไปในเธอ จับหมอนเนื่องจากปฏิกิริยาตอบสนอง เพราะเธอแหวกขากว้าง มดลูกของเธอหนีแม่น้ำของอสุจิไม่ได้
「เหลือเชื่อ……หนูบอกได้จากรูตูดของเค้าว่ามันพ่นออกไปเหมือนน้ำพุด้วย」
ริต้าขุดรูตูดของผมด้วยนิ้วของเธอต่อโดยไม่ลังเล มันเป็นซักพักแล้วตั้งแต่ผมรู้สึกดีมากจนภาพที่เห็นเป็นสีขาว
「อ๊าาาาาาา………………」
นนน่าสลบจากเอ็นที่ขยายใหญ่เกินไปและการน้ำแตก และไม่ขยับแล้ว แต่แม้อย่างนั้น เธอดูสวยในสภาพหมดสติของเธอ และตาที่เปิดครึ่งหนึ่ง
「ฮ่าา ฮ่าา ฮ่าา」
การน้ำแตกที่ผมไม่คิดว่าจะหยุด ในที่สุดก็หยุด และผมดึงเอ็นออกมาจากนนน่า และอสุจิจำนวนมากไกลออกมาและท่วมเตียง
「มันเป็นยังไง? ……อืม หน้าของท่านน่ากลัว หนูทำพลาดหรืออะไร?」
ผมต้องแก้แค้นนนน่า ผมรับริกต้าและโอบกอดเธอจากข้างหน้าดันเธอไปตลอดทางที่กำแพง แทงขึ้นไปในตัวเธอระหว่างที่ยืน ผมจับขาเธอข้างหนึ่งและยกเธอขึ้นที่ต้นขา ระหว่างที่ปล่อยให้เธอยืนเท้าเดียว ขณะที่ผมเหวี่ยงสะโพกของผม ผมอยากจะทำสิ่งนี้อย่างน้อยซักครั้งกับแม่บ้าน แต่นี่เป็นการต่อสู้แห่งการแก้แค้น
มีเซ็กส์ระหว่างที่ยืน สะโพกของริต้าดูเหมือนจะยอมแพ้ และน้ำหนักของเธอทำใหเอ็นผมจมเข้าไปลึกในเธออีก ถ้าเธอสลบ งั้นมันอาจจะไปตลอดทางถึงมดลูกของเธอ บางที่เธอรู้หรือเธอไม่รู้ แต่ริต้าขยับสะโพกเธออย่างมีความสุข
ในท้ายที่สุด สิ่งแรกที่นนน่าเห็นหลังจากที่ได้น็อคหมดสติ คือภาพของแม่บ้านที่กรีดร้อง ‘ยกโทษให้หนูด้วยมาสเตอร์’
—————————————————————
【–มุมมอง บุคคลที่สาม/โยกุริ*–】
«TLN: จากย้อกลีย์»
ในเวลาเดียวกัน บริเวณทางเหนือของอดีตอาร์คแลนด์ โซนรัฐบาลของโกลโดเกเนีย
「วันนี้ ชั้นได้ยินว่าลูกสาวของบ้านมัลนี่ขายตัวเธอเอง」
「มันช่วยไม่ได้ มันมีเหมือนเด็กห้าคนอยู่ที่นั่น มันค่อนข้างเป็นเป็นไม่ได้มากที่จะมีชีวิตรอด」
ลูกสาวของบ้านนั้นบ้านนี้ถูกขาย สามีทิ้งที่นาเพื่อไปทำงานในเหมือง
มันเป็นได้เป็นเรื่องราวที่คุ้นเคย นั่นธรรมชาติ เพราะอัตราภาษีทำให้สิ่งต่างๆเป็นไปไม่ได้ ภาษีเองได้เบากว่าวันของอาร์คแลนด์แน่นอน แต่ราคาที่จ่ายสำหรับสิ่งนั้นคือสงคราม ที่ทำให้ที่นาถูกทำลาย และเครื่องประดับที่ถูกผลิตเป็นงานเสริมขายไม่ได้ เพราะของคุณภาพดีกว่าที่นำเข้ามาจากโกลโดเนียราคาถูกกว่า
ในท้ายที่สุด วิถีชีวิตของเราไม่ได้เปลี่ยนมากจากจากการถูกปกครองโดยอาร์คแลนด์ แม้ว่ามันดีกว่านิดหน่อย มันไม่เหมือนว่าสิ่งต่างๆดีอยู่ตอนนี้เพราะมันแต่มันเป็นอะไรที่แย่อย่างแน่นอนที่สุดเมื่อตอนนั้น
มีความหวังกับอนาคต จากตอนนี้ไป ที่นาจะถูกเตรียม ประชากรจะเริ่มมั่นคง แม้อย่างนั้น เพื่อที่จะดำรงชีวิตอยู่ต่อไป เหล่าลูกสาวต้องถูกขายให้ซ่อง และผู้ชายต้องเสี่ยงชีวิตโดยไปทำงานที่เหมือน ถ้าเราอยากที่จะอยู่ข้ามคืนในฐานะนักเดินทาง เรายังต้องมีภรรยาและลูกสาวนอนด้วยกัน เพื่อที่จะได้รับเงินที่มีค่าเมื่อทำอย่างนั้น
นี่ไม่ใช่ที่สิ่งต่างๆมันควรจะเป็นนะ! เราสู้กับอาณาจักรอาร์คแลนด์ในฐานะทหารอาสา ชาวบ้านหลายคนเสียชีวิต แต่แม้อย่างนั้น เราต้องทำการสู้ต่อไปเพื่อยุคใหม่ หนูแม้แต่ได้ความมุ่งมั่นของขุนนางที่ช่วยหมู่บ้านเราและนำทัพ หนูได้ยินว่ามันดีกว่าภายใต้การปกครองของอาณาจักรเทรีย แต่ในสถานการณ์แบบนี้ มันยากที่จะคิดว่าพวกเขาจะมอบการปฏิบัตอย่างดีกับเรา
เมื่อหนูถามไปรอบๆ มันดูเหืมอนขุนนางตอนนี้เป็นฮีโร่ของสงคราม และถูกมอบดินแดน จากข่าวลือที่วนเวียนอยู่ ขุนนางคนนั้นเก็บที่ภาษีต่ำสุดขีดในดินแดนภูมิภาคชนบท และมีรัฐบาลที่ดี พลเมืองได้ไหลไปในพื้นที่นั้นก็ได้ถูกนำเข้าไปโดยแขนที่เปิดกว้าง และถูกมอบที่ให้อาศัย
ก่อนที่จะทำบางอย่างแบบนั้น ไม่ใช่ว่าท่านนมีสัญญาอะไรที่ท่านต้องเติมเต็มหรือ?!
「พ่อ หนูจะออกไปข้างนอกนิดนึง」
หนูพอแล้วกับการที่รออย่างใจเย็น
「ไม่มีทาง ไปบ่นตรงๆกับขุนนาง เธอจะถูกลงโทษ ทำไมเธอไม่เขียนจดหมายและอย่างสันติ……」
พ่อ เพราะพ่อเป็นแบบนั้น เรื่องนี้เลยออกมาไม่ดี แม้ว่าหนูจะส่งจดหมาย มันจะถูกขยี้โดยลูกน้องก่อนมันจะไปถึงตาเขา ถ้าเขาเป็นชายใจแคบที่จะลงโทษคนรู้จักผู้หญิงที่บ่นกับเขา งั้นเขาก็เป็นขุนนางที่ไร้สาระ
「ไม่ หนูจะไป มันเป็นความคิดของหนูสำหรับการที่พวกเค้าร่วมมือกำเราตั้งแต่ทีแรก หนูจะนำผลลัพท์กลับมาแน่นอน」
หนูไม่ฟังความคิดเห็นของพ่ออีกแล้วขณะที่หนูหยิบอาหารที่มีค่าจัดมันใส่ในกระเป๋าและขนมันขึ้นม้า มันเป็นม้าที่เล็กและไร้ค่า แต่มันน่าจะสามารถแบกสาวคนเดียวอย่างหนูได้
「ถ้าหนูไม่กลับมา หรือหนูกลับมาโดยเป็นบางอย่างเหมือนศพ งั้นข่าวลือเกี่ยวกับฮีโร่นั่นก็ไม่มีอะไรนอกจากคำโกหก ในท้ายที่สุด เขาเป็นแค่ขุนนางใจแคบ และน่าหัวเราะ」
แม้ว่าหนูต้องเผชิญหน้ากับอันตราย ถ้าหนูไม่พูดกับเขาต่อหน้า หนูลงหลักปักฐานไม่ได้
「เฮฮฮ้ อย่าบุ่มบ่ามเพื่อหมู่บ้าน โยกุริ!」
หนูเมินคำพูดของพ่อหนูและขี่บนม้า
ถ้าในโอกาสไหนที่เขาลืม หนูจะตบบสติกลับไปในเขา วิสเคาน์เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์นั่น
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 20 ปี ฤดูร้อน
(วิธีนับอายุแบบดั้งเดิม)
สถานะ: วิสเคาน์อาณาจักรโกลโดเนีย ผู้บัญชาการกองทัพอิสระตะวันออก จำนวนทหาร: 2000
ลอร์ดศักดินาของบริเวณตะวันออกเฉียงใต้ กองทัพส่วนตัว: 150
สินทรัพย์: 5020 ทอง (หนี้ 5000 ทอง)
อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกใหญ่
อุปกรณ์: ผ้าคลุมสีดำ, เกราะทอง (หัวเราะออกมาดังๆ)
ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อย), ซู (ลูกสาว), คู, รู,
ริต้า (เลียนแบบแม่บ้าน), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน)
เมืองหลวง: เมลิสซ่า, มาเรีย, มิทตี้, อัลม่า, ครอลล์, แคทเธอรีน
ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการกองทัพส่วนตัว), ปีปี้ (ทูตชาติภูเขา), ลีโอโพลต์ (รองผู้บัญชาการกองทัพอิสระ), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), ชวาร์ซ (ม้า)
คู่นอน: 44, เด็กที่เกิดแล้ว: 6
—————————————————————
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
เป้าหมายเดือน 5/66
ค่าเน็ต 0/200
กาแฟ 0/300
ค่าไฟ 0/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord
