ถนนสู่อาณาจักร

86 ลูก

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

「อาาาา…………」

ผมแช่ตัวของผมลงไปในน้ำร้อนและผ่อนคลาย แผ่แขนและขา และถอนหายใจอย่างใหญ่โดยไม่ได้ตั้งใจ

ฤดูนี้เป็นฤดูที่หนาวที่สุดของทั้งปี แต่มันหนาวเป็นพิเศษวันนี้ และหิมะเริ่มปลิวลงมารอบๆ

การที่จะสามารถอยู่ในอ่างน้ำร้อนในเวลานี้ เป็นความรู้สึกที่ดีที่สุด

เมื่ผมเปิดหน้าต่างห้องน้ำ ผมเห็นสิ่งที่คุณเรียกว่าความพิเศษของราเฟน – แสงจากคบเพลิงของคนงานตอนกลางคืน มันดีที่จะที่จะสามารถเห็นคนที่ทำงานหนักเหล่านั้น ที่พยายามอย่างดีที่สุด และสิ้นหวังในหิมะ จากด้านข้าง แต่สิทธิพิเศษนั้นมีได้แค่กับลอร์ดศักดินา ผมจะแช่หัวในน้ำร้อนด้วย

「～♪」

เมื่อผมจมมิดไปในน้ำ ประตูเปิดขึ้นละบางคนเดินเข้ามาระหว่างทีฮัมเพลง แม้ว่าจะพูดอย่างนั้น คนพวกนั้นที่จะเข้ามาได้คือคนที่อยู่ในตระกูลของม แต่ผมสงสัยว่าเป็นใครไปได้

「หืมม～♪ อุ่นจัง~ อ่างอาบน้ำดีจริงๆ……」

「โอเน่-จัง อย่านำไปโดยไม่มีหนูสิ!」

「มันเพราะรูช้า ทำไมมันใช้เวลานานขนาดนั้นที่จะถอดเสื้อผ้า?」

ห้องน้ำที่เคยเงียบมีชีวิตชีวาขึ้นทันที พี่สาวน้องสาวคูและรูสนิทสนมกันมาก เพราะพวกเธอกินอาหารและอาบน้ำด้วยกัน ผมคิดเกี่ยวกับอะไรบางอย่างแบบนั้น แต่ลมหายใจผมจะหมดแล้ว

「มาน่า รู รีบเข้าและเข้าไปในน้ำเพื่อล้างตัวเอง น้องจะเป็นหวัดนะ」

ในระหว่างการสั่งของคู ผมยกตัวของผมขึ้นจากน้ำและยืนขึ้นคูที่งอตัวเพื่อที่จะลงมาในน้ำนำหน้าของเธอไว้ที่หว่างขาผมจะอยู่พอดี

「เอ๋……น้ำ? เอ๋? กระ-……」

「พวกเธอสองคนก็จะอาบน้ำด้วยเหรอ?」

「……กระ…………กระ-……」

「ฮาว้าว้า!」

คูจ้องวัตถุที่ที่ปรากฏตัวกระทันหันและแข็งอยู่กับที่ รูหาผ้าเพื่อปิดตัวของเธอ แต่ได้รู้ว่าไม่มีอะไรบางอย่างแบบนั้น เธอใช้มือของเธอเพื่อปกปิดรอยแยกของเธออย่างเดียวด้วยความเขินอาย

—————————————————————

「เห้อ! ทำไมถึงซ่อนล่ะ!?」

หลังจากที่ได้สติของพวกเธอกลับคืนมา ผมฟังพี่สาวน้องสาวสองคนบ่นหลังจากเข้ามาในน้ำ ผมไม่ได้ซ่อนอยู่จริงๆ ผมแค่อยากจะให้หัวผมอุ่นขึ้น และเธอได้เข้ามาในเวลาที่ไม่ดี

「แต่ตอนนี้ ในที่สุดเราก็เข้ามาด้วยกันกับเอเกอร์-ซังได้แล้วหลังจากเวลานาน」

รูนั่งข้างผมและพิงหัวของเธอไว้ที่ไหล่ของผม เธอไม่ได้ซ่เนหน้าอกเธอหรือรอยแยกของเธออีกแล้ว เมื่่อผมลูบหัวเธอ เธอทำตัวเขินอาย แต่ดูเหมือนจะมีความสุข

「อออุ แม้ว่าเราจะเพศตรงข้ามกัน……」

ในทางกลับกัน คูไม่สามารถที่จะผ่อนคลายได้เลยซักนิด แทนที่จะอย่างนั้น เธอดูกระสับกระส่ายมากกว่า หลังจากที่ได้เห็นสิ่งที่แขวนอยู่บริเวณหว่างขาของผมสักครู่หนึ่ง มันดูเหมือนเธออยากจะตรวจมมันอย่างเมินเฉย แต่มันค่อนข้างชัดเจนกับจากมุมมองของผม มันอย่างที่นนน่าพูดเลย

「หนูอยากจะเห็นมัน? บอกพี่ก็ได้」

ผมยืนขึ้นและโชว์เอ็นที่เปลี้ยที่ห้อยลง

「ฮฮฮฮิ้! ไม-ไม่ใช่-! หนูไม่ได้หมายความถึงนั่น!!」

แม้ว่าเธอพูดอย่างนั้นตาของเธอไม่เปลี่ยนไปที่อื่นเลย

「มันธรรมชาติที่ผู้หญิงจะสนใจในผู้ชาย นี่ พยายามจับมัน」

ผมจับมือของคูและวางมันไว้บนเอ็นของผม โดยไม่ละสายตาไป มือของเธอลูบไล้มันอย่างอ่อนโยน

「มันนิ่ม……แม้ว่ามันแข็งจริงๆระหว่างที่พี่โอบกอดแม่ของหนู」

「มันเพราะพี่ไม่ได้ใคร่ผู้หญิงตอนนี้……แค่ก่อนหน้า พี่ถูกรีดจนแห้งโดยแคทเธอรีนและนนน่า」

ในทางทฤษฎี มีผู้หญิงเปลือยอยู่ข้างผม แต่รูยังเด็กที่กำลังโต และคูปิดบริเวณที่สำคัญของเธออย่างแน่นหน้า

「เห้อ! แม้ว่าท้องแม่ในที่สุดก็ใหญ่ขึ้น!」

「มันจะได้เวลาแล้ว ไม่ใช่เหรอ? เธอเป็นยังไงบ้าง?」

「ยังไงซะมันดูเหมือนเธอจะโอเค เธอมีเวลาที่ง่ายกว่าเมื่อเธอมีซู หนูคิดจริงๆว่ามันเป็นเพราะเอเกอร์-ซังอยู่ข้างเธอ……」

พวกเธอสองคนพูดคุยกันว่าพวกเธอภาวนาให้เด็กที่เกิดมาแข็งแข็งแรงแบบไหน อย่างไรก็ตาม มันเป็นสถานการณ์ที่แปลกที่จะคุยเกี่ยวกับลูกระหว่างที่เอ็นผมถูกจับแบบนี้

「หนูอยากเห็นมันใหญ่ขึ้นกว่านี้มั้ย?」

「เอออ๋!? ไม่มีทาง มันไม่เหมือนว่าหนูอยากเห็น……แต่」

เธออยากจะเห็นมันแน่นอน ผมแกะมือที่คูใช้เพื่อซ่อนหน้าอกของเธอและนวดมันอย่างอ่อนโยน

พวกมันไม่ใหญ่แน่นอน แต่เธอก็ไม่ได้แบนด้วย ขนาดของมันใหญ่พอที่จะเต็มมือของผม และมันมีความยืดหยุ่นที่มีแต่ความเยาว์วัยที่จะให้มันได้ แค่จากการเห็นว่าหัวนมเธอแข็งก็อาจจะพอแล้วที่จะให้สมาชิกของผมแข็ง คูพยายามจะไม่แสดงมันออก แต่เธอลามกอย่างไม่น่าเชื่อ

「อ๊า! อืนน! มันรู้สึกดี…… อุว้าา…………มันอวบและขยายอ่ะ」

เอ็นของผมเต็นเป็นจังหวะและใหญ่ขึ้นอย่างช้าๆ ในท้ายที่สุดมันแข็งเต็มที่ ไม้เนื้อเป็นหอคอยอยู่บนคู่ที่มุม 45 องศา และมันสร้างเงาที่ข่มขู่

「มันแข็งเป็นหินโดยไม่ใช้เวลาเลยซักนิด……」

ผมเข้าไปใกล้คูที่ตกใจและลากเอ็นที่แข็งจากหน้าของเธอไปที่คอของเธอ

「เฮ้ คู มันได้เวลาที่เธอจะลองรับพี่เข้าไปข้างในได้รึยัง?」

คูไม่ตอบ แต่ลุกขึ้นจากน้ำและวางมือไว้ทีขอบของอ่าง

「อออุ……ยังไงซะ บางอย่างที่ใหญ่ขนาดนั้นจะเข้าไปไม่ได้……」

「ตัวของผู้หญิงสร้างมาแบบนั้น มาลองมันเถอะ」

ผมกอดเธอจากข้างหลังและวางเอ็นของผมไปที่ทางเข้ารอยแยกของเธอ ดันมันเข้าไป ปลายดันกับอวัยวะเพศที่อวบของคู และกำลังจะแทงเธอ แต่คูสร้างระยะของตัวเธอเองกับผม

「หนูขอโทษ! มันน่ากลัว!!」

「จริงเหรอ?……โอเค」

คูกลัวอย่างแท้จริง การเสียความบริสุทธิ์จะถูกเลื่อนออกไป

「งั้นอย่างน้อยให้เจ้านี่ใจเย็นลงได้มั้ย」

ผมให้คูนั่งอยู่ที่ขอบของอ่างและเข้าใกล้หาเธอ เมื่อเธอถูมันด้วยมือของเธอ ผมนำเธอเข้าไปใลกล้ และวางของของผมตรงหน้าของเธอ

「ด-ด้วยปากของหนูเหรอ??」

「รูอยากจะร่วมด้วยมั้ย?」

「ฮะว้าว้าว้า!!!」

อารมณ์ที่พี่สาวและผมกำลังจะทำบางอย่างทางเพศ ทำให้รูจมหน้าของเธอเข้าไปในน้ำระหว่างที่เธอดู เพราะเธออยู่ที่นี่ทำไมไม่ให้เธอเข้าร่วมด้วยล่ะ เธอเป็นแค่เด็ก แต่มันควรจะโอเคถ้าผมให้เธอแค่เลียมนั

「ยังไงซะ ชั้นจะหวังพึ่งเธอนะ」

—————————————————————

「อึนน……รู พี่จะปล่อยหัวไว้ให้น้องนะ」

「เค คย้าา! มันกระตุก!」

ผมนั่งที่ขอบของอ่างและพี่สาวน้องสาวสองคนเริ่มดูดเอ็นของผมระหว่างที่ยังอยู่ในน้ำ แบบนั้น พวกเธอจะไม่หนาว มันควรจะเป็นครั้งแรกที่พวกเธอสองคนได้มีเซ็กส์ทางปาก แต่บางทีเพราะพวกเธอเป็นพี่น้องกัน พวกเธอทำเป็นจังหวะเดียวกันอย่างสมบูรณ์แบบกับกันและกัน

คูค่อนข้างอาย และค่อนค้างกล้าที่จะดูด และผมรู้สึกไม่พอกับลิิ้นที่เล็กของรูด้วยเช่นกัน มันอาจจะดีที่จะให้พี่สาวน้องสาวสองคนนี้บริการผมอย่างสม่ำเสมอ

「อึนน-! มันแข็ง」

「อึนนนน! ใหญ่มาก」

สิ่งเดียวที่อับโชคคือผมให้พวกเธอห่อหุ้มผมด้วยปากของเธอไม่ได้ ผมจะต้องฝึกพวกเธอ และให้พวกเธอฝึกมากพอที่จะรับผมไปถึงคอได้

มันค่อนค้างเป็นการกระตุ้นที่อ่อน แต่การบริการดำเนินต่อไป 30 นาที และไม้เนื้อของผมเริ่มที่จะกระตุก และร้องขอการปลดปล่อยสิ่งที่มันเก็บไว้

「พี่จะแตกแล้ว ดูดมันจากทั้งสองข้าง」

ผมจับหัวของพี่สาวน้องสาวสองคน และดันไม้เนื้อใส่พวกเธอ จากนั้นมมองขึ้นไปบนเพดาน พวกเธอสองคนดูดเอ็นของผมอย่างร้อนรุ่ม และถูมันด้วยลิ้น ผมรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ร้อนเหมือนแม็กม่าขึ้นมาจากไข่ของผมทันที มันได้ถูกส่งผ่านไปยังสาวๆ ระหว่างที่พวกเธอยังดูดผม และพวกเธอเปิดตากว้างในคววามประหลาดใจ

「โออออ้!」

「คย้าา!!」

「ว้าา! มันออกมาแล้ว!!」

ไปด้วยกันกับเสียงซดอสุจิบินออกไปทุกที่ เปื้อนหน้าตาของพี่สาวน้องสาว หยดลงในน้ำร้อน และแม้แต่ไปติดกับเพดาน

「อย่าหยุด! เลียต่อไปนานกว่านี้อีกหน่อย!」

พี่สาวน้องสาวแยกปากจากไม้ของผมเมื่อพวกเธอตกใจกับการถึงจุดสุดยอด แต่ผมจับหัวของพวกเธอไว้ใกล้ จนถึงจุดจบของการปะทุ การปลดปล่อยถูกสร้างด้วยการกระตุ้นที่เบา แต่มันยัเป็นการปลดปล่อยที่ยาวนาน หลังจากทุกอย่างได้ถูกยิงออกไป ไม้เนื้อของผมเหี่ยวลง ผมก็จมลงไปในน้ำด้วย

「อาาา…………นั่นมันดี…………」

「หน้าหนูเหนียวไปหมดเลย……」

「ว้า มันไปถึงแม้แต่เพดาน……」

ซักพักหลังจากนั้น เราผ่อนคลายในน้ำ และผมออกมาจากห้องน้ำก่อน

「มันค่อนข้างหนาว ดังนั้นอยู่ต่ออีกซักพัก」

「โอ้ ใช่ ไมมีเสื้อผ้าอยู่ในห้องแต่งตัว นั่นทำไมหนูคิดว่าไม่มีใครอยู่ที่นี่」

「นั่นเพราะชั้นมาที่นี่เปลือยๆ ตรงมาหลังจากที่โอบกอดนนน่าและคนอื่นๆ」

「……งั้นพี่จะกลับไปเปลือยๆด้วยเหรอ?」

「ชั้นจะทำมันกับซีเลียต่อ」

「「………………」」

ผมออกจากห้องแต่งตัว ระหว่างที่พี่สาวน้องสาวจ้องผมมาอย่างยอมแพ้ ไม่ว่าพวกเธอจะมองผมากแค่ไหน การถูกมองด้วยผู้หญิงเป็นความรู้สึกที่ดี

—————————————————————

หลังจากซักพัก

「ท่านทำฟาร์มไม่ได้เมื่อฤดูหนาว ดังนั้นหลายคนได้ทำรวมกันเพื่อทำงานแรงงาน~」

「ว้า นั่นดีจัง」

「ทหารม้าธนูเสร็จการฝึกพื้นฐานแล้ว~」

「อย่างนั้นเหรอ? นั่นดีจัง」

「ก่อนหน้านี้ การเข้าสมัครกองทัพส่วนตัวเพิ่มขึ้น แต่สมดุลย์ของประชากร~」

「โฮฮฮ่ นั่นดีจัง」

「「พ่อ/ท่านไม่ได้ฟังเลย」」

อดอล์ฟและซีเลียทั้งสองคนตะโกนใส่ผม รายงานมันเฉยเกินไป ผมเลยเกือบจะหลับ จริงๆแล้วลีโอโพลต์ไปด้วยตัวเอง โดยพื้นฐานแ้ว ถือว่าผมมอบคำอนุญาตให้เขาแล้วเพราะไม่มีการบ่นมาจากผม

「ประเด็นก็คือ ไม่มีการเปลี่ยนแปลงมากมาย และมันเป็นสถานการณ์ที่เหมือนเดิม ไม่ใช่เหรอ? มันโอเคถ้าหนูไม่ต้องพยายามที่จะรายงานทุกอย่างให้พ่อ」

「เราทำอย่างนั้นไม่ได้ ตั้งแต่ทีแรก มันเป็นฮาร์ดเลตต์-ซามะที่เห็นด้วยอย่างเห็นแก่ตัว ที่จะทำการฝากเงินไว้กับบริษัทฟลิตช์ จนอิสระของการซื้อของเรา……」

แต่การอธิบายของอดอล์ฟยาวยอย่างไม่จำเป็น เจ้าหน้าที่กิจการภายในต้องการการพูดที่ยาวและไร้ค่านะ

「ท่านเข้าใจมั้ย? เมื่อซื้อของ เราซื้อจากระยะใกล้ ดังนั้นความเสี่ยงที่จะถูกสกัดกั้นลดลงไป…….」

ในตอนนี้ เสียงเดินที่เบาและเสียงเดินที่หนักมาจากทางเดิน ประตูของสำนักงานเปิดโดยไม่มีแม้แต่การเคาะประตู และคนที่เข้ามาไม่ใช่ปีปี้หรือคาร์ล่า แต่เป็นแม่บ้านที่ตะโกนเสียงดัง โดยไม่ให้ผมทำการทักทายใดๆ

「เมล-ซามะจะคลอดแล้ว!!」

「อดอล์ฟบอกชั้นทีหลัง」

「มันช่วยไม่ได้」

ซีเลียก็ไม่คัดข้างด้วยและวิ่งยองๆตามผม ผมไปที่ห้องนั่งเล่น เมลถูกหนุนจากแม่บ้านและเซบาสเตียน และถูกพาไปที่ห้องนอนมันได้เวลาใกล้กับที่เธออาจจะคลอดแล้วดังนั้นผมให้หมอผดุงครรภ์อยู่กับเราถาวร

「……เอเกอร์-ซามะ……..ในที่สุดเด็กก็-」

「ใช่ พี่รู้ อยากให้พี่อยู่ด้วยกันกับหนูมั้ย?」

「ไม่ เมื่อผู้หญิงคลอด พวกเธอเป็นเหมือนสัตว์……พี่ไม่ควรจะดู」

「อย่างนั้นเหรอ? ถ้าอย่างนั้นพี่จะอยู่ทีนี่ ทำเต็มที่นะ」

เมลมุ่งหน้าไปที่ห้องนอน ปกคลุมไปด้วยเหงื่อเย็น ประตูปิดและมีความเงียบที่แปลกผ่านไป ข้างหน้าประตู คาร์ล่าที่ท้องโตคล้ายๆกัน ดูอย่างกังวล ระหว่างที่นนน่าปิดตาของเธอ และภาวนาให้เมลคลอดอย่างปลอดภัย อิริจิน่าและซีเลียก็กระสับกระส่ายเหมือนกันบางที่อยู่ในบ้าน

กาารคลอดนั้นเรื่องใหญ่ เป็นงานที่เสี่ยงชีวิต ทุกคนประหม่า และริต้าแค่เตรียมน้ำและขนมเบาๆในความคาดหวังว่ามันจะนาน แต่แค่ 10 นาที หลังจากเมลเข้าไปในห้อง ผมได้ยินเสียงร้องของเด็ก

「หืม? เด็กเกิดแล้วเหรอ?」

「เอ๋? น้ำยังไม่อุ่นเลย」

แต่หมอผดุงครรภ์เปิดประตูและทักทายผม

「มันเป็นเด็กผู้หญิง มันต้องเป็นการช่วยเหลือจากพระเจ้าแน่ที่มันเป็นการคลอดที่ปลอดภัยแบบนี้」

「รีบแล้วให้เด็กอาบน้ำแรกก่อน! น้ำยังไม่พร้อมเหรอ?」

มันเป็นการคลอดที่กระทันหัน จนน้ำอาบน้ำเด็กกต้องเวลานานกว่านี้ก่อนมันจะพร้อม

「เมล หนู……เหนื่อยมั้ย?」

「อุฟุ พูดตรงๆ หนูไม่ได้เหนื่อยขาดนั้น ลูกแข็งแรงมั้ย?」

「ใช่ ดูเหมือนเธอแข็งแรง」

「ขอบคุณพระเจ้า…….ลูกสาวอีกคน งั้นเมื่อพวกเธอสี่คนอยู่ด้วยกันมันจะมีชีวิตชีวามากในอนาคต หนูมั่นใจ」

เพราะมันเป็นการคลอดที่สั้นสุดขีด หน้าของเมลไม่ได้ดูเหนื่อย ผมมอบสิ่งหนึ่งใ้ผู้หญิงที่ยิ้มระหว่างที่อุ้มลูกสาว สิ่งนั้นคือการจูบที่เบาบาง และออกจากห้อง มันดูเหมือนมันจะดีที่สุดที่จะให้ที่แม่ทันทีหลังจากเด็กคลอด

「ลูกสาว หือห์? ……,มันน่าทึ่งที่มีพวกเธอสี่คน」

「หนูดีใจที่แม่โอเค……」

「เราจะต้องคิดชื่อให้เธอ」

「นั่นเป็นที่ที่ภรรยาตามกฎหมาย เข้ามา………… อีคาเทอรีน่าฟังดูเป็นยังไง?」

「คู รู ซู อีคาเทอรีน่า? เธอไม่มีเซ็นส์การตั้งชื่ออเลย ใช่มั้ย」

เด็กๆได้สร้างความวุ่นวายโยนชื่อออกมาอย่างสุ่มๆ ชื่ออะไรนั้นไม่สำคัญ; เมลก็พอใจกับความจริงทีเด็กเกิดมาโดยไม่ทุลักทุเล แค่เมื่อคนรับใช้กำลังจะส่งแอลกอฮอล์ในการฉลองเสียงครวญสามารถได้ยินได้

「อุกกกกกก……โอ้ยยย มันเจ็บ……นี่มันอะไร……ท้องของชั้น…….」

เมื่อผมมองดู คาร์ล่ายองลงและจับท้อง ทุกคนมองกันทันที

เป็นอีกครั้งที่ทุกคนเริ่มวิ่ง หมอผดุงครรภ์ถูกเรียกจากข้างเมล และนำคาร์ล่าไปกับเธอ มันไม่มีใครคาดคิดว่าเธอจะคลอดววันเดียวกัน ดังนั้นการเตรียมห้องยังไม่เสร็จ แม่บ้านได้จับผ้าปูเตียง และอย่างอื่นหลายอย่าง และวิ่งไปทั่วอย่างรีบ

「ในเวลาเดียวกันเหรอ? ……ซื่งหมายถึงพวกเธอท้องวันเดียวกันเมื่อพี่ทำพวกเธอด้วยกันเหรอ?」

「ได้โปรดอย่าพูดอะไรที่หยาบคายในเวลาแบบนี้」

นนน่า ที่เล่นตลกเกี่ยวกับคาร์ล่าก่อนหน้า ค่อนข้างหวั่นไหว และเสียความสงบกับการเปลี่ยนสีหน้าของคาร์ล่าที่เปลี่ยนกระทันหัน ไม่เหมือนเมล มันเป็นการคลอดแรกของคาร์ล่า ดังนั้นมันอาจจะเจ็บสำหรับเธอ

—————————————————————

นั่นคือสิ่งที่ผมคิด แต่หลังจาก 30 นาที หมอผดุงครรภ์อุ้มเด็กสาวออกมา มันเป็นการคลอดที่ปลอดภัยมากจนมันทำให้ผมคิดว่าเธอคลอดหรือไม่; แม้แต่หมอผดุงครรภ์ ก็ยังรู้สึกว่ามันไม่ตื่นเต้นนิดหน่อย

「ทางที่เด็กต้องออกมาค่อนข้างกว้าง ดังนั้นเธอผ่านออกมาได้อย่างง่าย」

ผมสงสัยว่าเธอพูดถึงอะไร

นนน่าและริต้ามองหน้ากัน

「ยังไงซะ ขนาดของหัวเด็กมันเกือบจะเท่ากัน……ใช่มั้ย?」

「มันได้เข้าและออกเธอ ใช่มั้ย?」

มันดูเหมือนพวกเธอคุยอะไรบางอย่างด้วยกัน

ไม่ว่ายังไง ครอบครัวของผมได้เพิ่มมาสองคน ลูกสาวเมลชื่อมิว และลูกคาร์ล่าชื่ออคาเธอรีน่า……อย่างที่คาดพวกเธอสนิทกันดี

「ยัง……ชั้นยังมีโอกาสที่จะคลอดผู้สืบทอด!」

มันดูเหมือนนนน่าจริงจังในที่สุด

ส่วนที่ยากคือที่ตามมา ผมไม่ได้มีเจตนาที่จะแพร่ข่าวลือว่าลูกผมเกิดแล้ว แต่เซบาสเตียนได้พูดว่ามันเป็นเรื่องทั่วไปที่จะเขียนจดหมายให้คนรู้จักใกล้ชิด ยกเว้นว่ามันเป็นลูกนอกสมรส; ดังนั้น ผมแค่เขียนส่งไปให้อีริช

เมื่อผมทำอย่างนั้น ขุนนางและพ่อค้าที่ผมไม่รู้ชื่อได้มาเพื่อมอบของขวัญฉลองทีละคนทีละคน สิ่งที่แหกคอกรวทไปถึงเพลงฉลองการเกิดด และไวรน์ฉลองได้อยู่ในห้องใต้ดิน ตามไปด้วยชื่อความสำเร็จ มีไอ้โง่ที่ถามถึงการแต่งงานกับลูกชายอายุสามขวบ และที่แย่กว่านั้น มีอีโง่ที่ใหญ่กว่านั้น ที่อยากจะหมั้นกับผมระหว่างที่เธอท้องด้วยความเป็นไปได้ว่าจะเป็นลูกชาย

「แต่มันไม่ได้ผิดปรกติที่จะตัดสินคู่แต่งงานหลังจากพวกเธอได้เกิดแล้วนะ?」

ผมได้คุยกับนนน่าเกี่ยวกับสิ่งโง่ๆที่ขุนนางพวกนั้นทำ แต่เธอตอบในท่าทางที่เมินเฉย มันดูเหมือนผมจะไม่สามารถตามสังคมขุนนางทัน

ตั้งแต่ทีแรก ต้องโทษอีริชที่แพร่ข่าวลือ ครั้งต่อไปที่ผมเจอเขา ผมจะสร้างปัญหาบางอย่างให้ับเขา

「ถ้าเป็นอย่างนั้น ไม่มีเวลาให้ใช้เลยสิ…」

ซีเลียได้มาข้างผม เธอน่ารัก ดังนั้นผมลูบหน้าและหัวของเธอ

「ว้าาา! ผมของหนู!」

เธอต้องทำบางอย่างกับผมเธอแน่; งั้นผมก็ทำอะไรบางอย่างแย่ๆกับเธอ… ซีเลียแก้ผมของเธและจากนั้นพูดต่อ

「แค่ก่อนหน้านี้นิดหน่อย ไม่ใช่ว่าคนส่งสาส์นมาเหรอ? จะมีการรวมพลในฤดูใบไม้ผลิผลิ คำสั่งโดยตรงจากราชาคือให้กองกองกำลัง มาที่เมืองหลวงเพื่อการฝึกใหญ่ในฤดูใบไม่ผลิ」

อย่างนั้นเหรือ? ฤดูได้ใกล้กับฤดูใบไม้ผลิแล้ว ผมจะต้องเรียกทหารม้าธนูไปในการรวมพลด้วย มันเป็นซักพักแล้ว ตั้งแต่ผมอยู่ในเมืองหลวง ดังนั้นผมไปเจอเมลิสซ่าและมาเรียได้ด้วย มาเก็บเรื่องกับอีริชไว้ก่อนตอนนี้

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 21 ปี ฤดูใบไม้ผลิ

(วิธีนับอายุแบบดั้งเดิม)

สถานะ: วิสเคาน์อาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาของบริเวณตะวันออกเฉียงใต้ของอาร์คแลนด์ ราชาของภูเขา

กองทัพใต้บัญชาการ: กองทัพอิสระตะวันออก 2000 กองทัพส่วนตัว 3000 ทหารม้าธนู ประมาณ 3000 (ฝึกอยู่)

สินทรัพย์: 13000ทอง (8000) (วัตถุดิบกองทัพ -2000 ทอง) (แรงงาน -3000)

ฤดูหนาว~ฤดูใบไม้ผลิ

(เงินฝากที่เหลือ: 8000)

อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกใหญ่

ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อย), ริต้า (เลียนแบบแม่บ้าน), แคทเธอรีน (ลามก), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), โยกุริ (แขกของบ้าน), ลูน่า, รูบี้

ลูก: ซู , มิว, อีคาเธอรีน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ้ (ลูกชาย), คู, รู, โรส (อุปถัมภ์)

เมืองหลวง: (เมลิสซ่า X มาเรีย), มิทตี้, อัลม่า, ครอลล์

ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการกองทัพส่วนตัว), ปีปี้ (ผู้ติดตาม), ลีโอโพลต์ (นักยุทธศาสตร์), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), แคลร์ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวาร์ซ (ม้า)

คู่นอน: 50, เด็กที่เกิดแล้ว: 9

—————————————————————

เป้าหมายเดือน 6/66

ค่าเน็ต 200/200

คีย์บอร์ดมือถือ 100/100

พาวเวอร์ซัพพลาย 400/500

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu