ถนนสู่อาณาจักร

94 การเกิดสงครามที่คาดไว้

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

「มันเป็นฤดูใบไม้ร่วงของปีนี้」

「อย่างนั้นเหรอ?」

งั้นนั่นมันมีเหตุผล

คนที่พูดกับผมตอนนี้เป็นผู้บัญชาการสูงสุดของกองทัพกลาง ด้วยกันกับเป็นเคานต์ในอาณาจักรโกลโดเนีย…… พูดอีกอย่าง อีริช แม้ว่าปรกติแล้วเขาไม่ออกมาจากเมืองหลวงมาก ในที่สุดเขาก็สงสัยพอที่จะตรวจดูดินแดนตัวเอง ไปหยุดที่เหมืองระหว่างที่เขาทำมัน สิ่งที่เราคุยกัน คือการยืนยันการเริ่มสงครามในฤดูใบไม้ร่วง

「อย่างที่คาด เราเล็งไปที่ฤดูเก็บเกี่ยวเหรอ?」

เมื่อกองทัพกลางถูกก่อตั้ง กองทัพหลวงได้เป็นกองทัพสำรอง ในทางกลับกัน เทรียมีชาวนาที่เกณฑ์มามากมาก และความจริงที่ว่าพวกเขาต่อสู้ระหว่างฤดูเก็บเกี่ยว มันจะเป็นความเสียเปรียบของพวกเขาเอง

「นั่นก็ปัจจัยหนึ่ง แต่เหตุผลหลักคือการเคลื่อนไหวของประเทศใกล้เคียงอื่นๆ ถ้าเราปะทะกับพวกเค้าระหว่างฤดูเก็บเกี่ยว ประเทศอื่นจะไม่รีบไปช่วยเทรีย ในเวลาเดียวกัน เราจะสรุปสิ่งต่างๆอย่างรวดเร็ว」

นอกจากโกลโดเนียและเทรียภูมิภาคยังมีพันธมิตรยูเรส ซึ่งติดกับชายแดน ชาติของคยุคมากราโด ที่ถูกแยกโดแม่น้ำใหญ่และสาธารนรัฐสตูรา ไม่มีพวกเขาซักคนที่เป็นภัยกับโกลโดเนียด้วยตัวเอง แต่ถ้าพวกเขามาข้างหลังเรา ระหว่างที่เราสู้กับเทรีย มันจะยากกว่าสำหรับเรา ในทางกลับกัน ตราบใดที่เราจบเทรียซะ แม้ว่าอีกสามประเทศรวมกำลังกัน โกลโดเนียยังเป็นคู่แข่งได้

「จัดการพวกเค้าอย่างรวดเร็ว……อย่างนั้นเหรอ?」

เทรียด้อยกว่าโกลโดเนียในททั้งเรื่องพลเมืองและเศรษฐกิจ แต่ดินแดนของพวกเขายังค่อนข้างกว้างขวาง ถ้าเราใส่เงื่อไขที่ต้องจบมันให้เร็ว พวกเขาอาจจะพิสูจน์ได้ว่าเป็นคู่ต่อสู้ที่ลำบาก

「เพื่อที่จะต่อต้านป้อมปราการที่พวกเค้าสร้างขึ้นรอบประเทศ เราจะต้องเตรียมอาวุธตีเมืองจำนวนมาก แม้อย่างนั้น เราอยากจะฝ่าไปจากด้านหน้าและยึดเมืองหลวงโดยเร็ว ขณะที่แผนของวันนี้ นายจะรุกรานเค้าจากทิศตะวันออกเพื่อล่อกองกำลังเค้าออกมา และยึดภูมิภาคตะวันออกถ้าเป็นไปได้」

「ได้」

「ชั้นก็ได้ยินมาว่าพวกเค้าตั้งแคมป์ป้องกันที่ทิศตะวันออก แม้ว่าจะไม่มากจากด้านหน้า นำอาวุธตีเมืองไปกับนายด้วย」

「เกี่ยวกับเรื่องนั้น」

เราก็ทำมันอย่างลับๆได้ แต่ถ้าเราจะทำมัน มันอาจจะดีกว่าถ้าเราร่วมงานด้วยกันกับกองทัพกลาง

「หลังจากที่สงครามเริ่มขึ้น ที่ต้องทำอย่างรวดเร็ว…………」

อีริชเงียบ และฟังผมซักพัก แต่หลังจากที่เขาคิดพร้อมวางคางไว้กับมือ

「ถ้าแผนนายได้ผล มันจะเปลี่ยนสภาพของการต่อสู้ทั้งหมดอย่างแน่นอน แต่ยังมีความไม่มั่นใจมากมาย และมันไม่ได้รับประกันว่าการผ่านชาติภูเขานั้นปลอดภัย ถ้าเราเจอกับทางตัน ที่เราต้องจบที่การเดินย้อนกลับ มันจะทำให้สถานการณ์ของเราแย่ลง」

「แม้ว่าผลมันจะออกมาแย่ มันจะไม่มีผลกับการยึดป้อมปราการ มันดีถ้ามันไปได้ดี แต่ถ้ามันไม่ ไม่มีอะไรจะเปลี่ยน มันไม่ควรจะเป็นการพนันที่แย่」

「ไม่ นั่นอาจจะเป็นอย่างนั้นสำหรับชั้น แต่มันไม่สาหัสสำหรับนายเหรอ? ……ไม่ นายก็จะไปผ่านนรกด้วย ชั้นพูดอะไรไม่จำเป็น」

อีริชพยักหน้าเล็กน้อยและยืนขึ้น

「โอเค ทำตามที่นายต้องการ เชื่่อมั่นในโชคที่ดีของนาย」

และดังนั้น การประชุมเล็กๆที่ผมมีกับอีริชก็จบลง

—————————————————————

「มันจะเป็นฤดูใบไม้ร่วง แต่ชั้นไม่รู้ว่าพวกเขาจะตั้งอะไรต่างๆยังไงนะ」

หลังจากที่สนทนากับอีริชและส่งเขาไป ผมรวมด้วยกันกับลีโอโพลต์ อดอล์ฟและซีเลีย

「ถ้ามันเป็นฤดูใบไม้ร่วง เราจะสามารถทำมันได้ไม่วิธีใดก็วิธีหนึ่ง」

อดอล์ฟพึมพำโดยไม่กังวลมาก

「โอ้ มันจะไม่แย่ถ้ามันลากยาวไปเหรอ?」

「แน่นอนว่ามันจะแย่ มันโอเคสำหรับทหารม้าธนูเพราะปรกติพวกเค้าอยู่ในภูเขา แต่ทหารของกองทัพส่วนตัวถูกสนับสนุนโดยเรา เราได้รวบรวมชาวบ้านที่จนๆ ที่ไม่บ่นเกี่ยวกับรายรับ มากเท่าที่ตราบใดที่เรามอบของจำเป็นในการอยู่อาศัยประจำวัน แต่ถ้าเราจ่ายพวกเค้าเหมือนเดิม เราจะแห้งเร็วกว่าที่เราจะรู้ตัว」

เหตุผลเดียวที่ทหารไม่บ่นเกี่ยวกับการจ่ายราคาดี เพราะพวกเขาไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการหิว หรือหาที่พักตราบใดที่เขาอาศัยอยู่ในกองทัพ สำหรับภูมิภาคชนบทที่อยู่อาศัยอย่างยากจน สองปัจจัยนั้นสำคัญที่สุด อย่างไรก็ตาม ดินแดนของผมมั่นคงอย่างช้าๆด้วยราเฟนเป็นศูนย์กลาง ถ้าอย่างนั้น มันจะไม่มีผลมากกับการจ่ายน้อยเมื่อเทียบกับอาชีพอื่น

「เมื่อเราไปอยู่บนสนามรบ พวกเค้าจะปล้นสะดม ไม่ ยังมีโอกาสที่พวกเค้าจะเอาของของศัตรูมาเป็นของตัวเอง และถ้าเราชนะ กำลังใจจะเพิ่มขึ้น」

อดอล์ฟและลีโอโพลต์พยักหน้า ซีเลียพักหัวของเธอบนมือผมแล้วก็พยักหน้า

「เราจะทำมันในเวลาเดียวกันที่สงครามเริ่มขึ้น มันดูเหมือนเราทำงานร่วมกับอีริชและกองทัพกลางได้」

「ครับ การเตรียมการ กำลังดำเนินอยู่」

ผมจะส่งผู้ส่งสาส์นไปที่ชาติภูเขาด้วย ผมใส่ลูน่ามากเกินไปเมื่อวาน ดังนั้นเธอขยับไม่ได้ละรูบี้คอยดูแลเธออยู่ ผมเดาว่าผมจะส่งปีปี้

「แคลร์ควรจะอยู่ในเมือง ดังนั้นไปเรียกเธอ แล้วก็บอกอิริจิน่าให้เพลาการฝึกลง เพื่อที่พวกเค้าจะได้ไม่เหนื่อยเกินไป」

「ไม่ใช่สงครามมันเริ่มในฤดูใบไม้ร่วงเหรอ? มันยังเป็นจุดสูงสุดของฤดูร้อน มีความจำเป็นอะไรมั้ยที่ต้องทำเร็วๆ?」

ผมกอดซีเลียเข้ามาใกล้ และลูบหัวของเธอ ทำผมของเธอเสียทรง

「ว้าา! พ่อทำอะไรน่ะะะ?」

「สนามรบจริงๆได้ถูกกำหนดแล้วส่วนใหญ่พ่อคิดว่ามันดีกว่าในส่วนใหญ่ที่จะทำอะไรเร็วๆ」

「เข้าใจแล้ว……」

ซีเลียไม่ได้ดูเหมือนจะมั่นใจเลยซักนิด ความรู้ของเธอมีแกนมาจากหนังสือที่เธออ่าน ดังนั้นผมเห็นได้ว่าเธอติดอยู่กับการคิดในเรื่องทฤษฎีแบบนั้น มันจะดีกว่าถ้าเธอสามารถเรียนรู้จากลีโอโพลต์เกี่ยวกับเรื่องนั้น แต่เธอยังค่อนข้างเป็นเด็กดื้อ

ผมดึงแก้มซีเลียเป็นครั้งสสุดท้าย และลุกขึ้นจากเก้าอี้ของผม เพราะทั้งหมดแคลร์เป็นแม่ค้า ดังนั้นเธอทำอะไรอย่างเร็ว

「อดอล์ฟ เรื่องส่งกองกำลัง เราไม่มีความหรูหราพอที่จะมอบค่าจ้างตรงๆ มันเป็นเวลาของการเก็บเกี่ยว คิดเรื่องการจำกัดกำลังแรงงาน และส่งคนงานกลับหมู่บ้านด้วย」

「ผมเข้าใจ」

ผมจะปล่อยรายละเอียดไว้ให้เขาจัดการ ผมเดาว่าในกรณีที่แย่ที่สุด ที่เราเงินหมด ผมยืมจากแคลร์ได้ การไม่มีเงินมันน่ากลัวนิดหน่อย

—————————————————————

「ขอบคุณมากๆค่ะที่เชิญหนูมาวันนี้」

แคลร์ปรากฏขึ้นอย่างเร็วพร้อมกับผู้ติดตามของเธอ สาวอายุน้อย อย่างที่คาดกับแม่ค้าเต็มตัว เธอทำอะไรเร็ว ถ้าผมไม่ได้ดูมันอย่างดี ผมจะไม่สังเกตว่าการหายใจของเธอแรง

「ขอโทษที่เรียกหนูมากระทันหัน ยังไงซะ ทำไมหนูไม่ดื่มชาก่อน แล้วพักหายใจล่ะ」

「ขอโทษสำหรับปัญหาค่ะ」

แคลร์แค่จิบแก้วของเป็นมารยาท ผมเลยพูดธุระของผม

「พี่อยากจะเพิ่มเสบียงอาหาร และเหยือกน้ำทองแดง」

「อาหาร อย่างนั้นเหรอ? แต่ส่วนของธัญพืชของเดือนนี้ควรจะถูกส่งแล้วนะ」

「ไม่ใช่ธัญพืช บางอย่างเหมือนเนื้อแห้ง และขนมปังอบแข็ง」

หลังจากที่คุยกับลีโอโพลต์ ผมมอบกระดาษแผ่นหนึ่งที่มมีความคิดคร่าวๆร่วมเข้าด้วยกันพร้อมการพิจารณาอย่างดี

「นี่คือ……การเคลื่อนไหวของกองทัพ? ……ไม่ ได้โปรดอย่าสนใจเรื่องนั้น」

ทันทีที่ผมส่งการจ้องที่ดุร้ายเล็กน้อย เธอขอโทษทันที แม้เธอเป็นผู้หญิงที่ดี แต่ผมให้เธอเอาไปพูดไม่ได้

「ลูกธนูและล้อสำรองสำหรับรถเกวียน มากเท่าที่มันเขียนอยู่ตรงนนี้ ดังนั้นได้โปรดดู นี่ถูกเขียนด้วยทั้งกองทัพอยู่ในใจ ดังนั้นพี่จะปล่อยหนูให้ส่งเสบียงให้เราอะไรที่หนูทำได้ และแจกจ่ายมันให้กับช่างของเมือง……」

「พี่ไม่ต้องกังวล หนูได้ติดต่อกับพ่อค้าและช่างของเมืองนี้ถ้าหนูบอกพวกเค้าพวกเค้าจะจัดเตรียมมาให้หนู」

มันเป็นอย่างนั้นก่อนที่ผมจะรู้ตัว

「งั้นพี่จะหวังพึ่งหนูนะ มันไม่ใช่เรื่องฉุกเฉิน แต่เราไม่มีเวลาเหลือมากด้วย」

「หนูจะจัดเตรียมให้ทันที」

ระหว่างที่แคลร์ดูลายมือที่เละเทะของผม เธอเขียนจนหมายของเธอเองค่อนข้างจะราบรื่น เธอเขียนอย่างเร็ว ไม่ต้องพูดถึงตัวอักษรของเธอเป็นระเบียบและสวย

「ทันทีที่หนูรู้เรื่องเวลา หนูจะให้พี่รู้ทันที」

ด้วยนั้นพูดแล้ว แคลร์ลุกขึ้นและยืนตรงหน้าของผม เมื่อตาเราสบกัน เธอเอนมาหาผมและจูบที่ปาก

「เมื่อพี่มีเวลาอีกครั้ง ได้โปรดมอบความรักให้หนู」

「หนูจะออกจากเมืองเหรอ?」

「ใช่ค่ะ พ่อค้าเราในเทรียมีการพิพาทนิดหน่อย ดังนั้นหนูคิดว่าหนูะทำให้มันสงบ-

」

「หนูไปไม่ได้นะ」

「เอ๋?」

ผมจับมือของแคลร์และดึงเธอกลับเข้ามาในห้อง แม้ว่าเธอเพิ่งคิดเกี่ยวกับการออกไป

「สำหรับตอนต่อไปซักพัก อย่าเข้าไปที่อาณาจักรเทรีย」

「แต่หนูเป็นแม่ค้า ดังนั้น……」

「พี่จะพูดมันอีกครั้ง หนูต้องไม่ไปที่นั่น……เข้าใจมั้ย?」

ถ้าผมพูดมันแบบนี้ เธอจะเข้าใจเจตนาของผมอย่างแน่นอน มันช่วยไม่ได้ แต่มันดีกว่าที่จะมีแคลร์ไปปนอยู่กับความเละเทะแล้วได้รับบาดเจ็บ

「หนูเข้าใจ……ขอบคุณสำหรับข้อมูลที่มีค่า」

ซีเลียมองผมและถามผมว่าทำผมผมบอกเธอ แต่ผมเมินเธอ

「งั้น หนูจะอยู่ในเมืองนี้」

แคลร์ส่งจดหมายให้ลูกน้องผมคนหนึ่ง และกลับไปที่ห้องของเธอ ลูบมือผมอย่างอ่อนโยนก่อนจะจากไป

「งั้นตอนนี้เรามีเวลา……เราจะใช้มันยังไงดี?」

โดยไม่ล่าช้า เธอเกาะผมและเธอมองขึ้นมาหาผม เมื่อผมมองลงไป ผมเห็นหุบเขาของหน้าอกของเธอจากช่องว่างในเสื้อผ้าของเธอ เพิ่มเติมจากนั้น ท้องของเธอดันหว่างขาของผม ดังนั้นผมรู้สึกว่าตัวเองแข็งขึ้น

「ลอรี่อยู่ที่นี่ด้วย……เรามีความสุขกับตัวเราเองได้มากขึ้น」

สาวอายุน้อยที่เรียกว่าลอรี่ เหมือนที่เห็น – เด็กที่มีรอยยิ้มที่ไร้เดียงสา

「หนูลอรี่ค่ะ หนูได้ยินจากแคลร์-ซามะว่าท่านเป็นคนที่เหลือเชื่อและมีเมตตา หนูไม่มี……ประสบการมากกับเรื่องแบบนี้ แต่ลอรี่อยากให้วิสเคานต์-ซามะเล่นกับเธอด้วย」

หน้าของเธอไม่ได้ย้อมไปกับสีของการบีบบังคับ และมันดูเหมือนเธออยากจะได้ผมไปโอบกอดเธอของแท้ แต่รูปลักษณ์และท่าทางของเธอเหมือนกับเด็กโดยสิ้นเชิง และดูเหมือนแก่กว่าปีปี้แค่นิดหน่อย

「แต่แน่นอน ว่ามันจะไม่เข้า……」

「มันจะโอเค? ลอรี่จะทำตัวเธอดีที่สุด! และถ้ามันเป็นฮาร์ดเลตต์-ซามะ หนูจะมีความสุขที่ได้พัง……」

สาวอายุน้อยประสานมือเธอด้วยกันไว้ข้างหน้า และมองผมด้วยสายตาที่ตื่นเต้น เธอมีเสน่ห์พอที่จะทำให้ผมอยากโอบกอดเธอ แม้ว่าผมจะไม่สนใจในสาวตัวจิ๋วเหมือนเธอ ถ้ามันเป็นอังเดร เขาจะโยนเสื้อผ้าทิ้งโดยไม่ลังเล

ผมยืดมือของผมและคิดว่าจะชิมเธอนิดนิดหน่อย แค่จะลอง แต่ซีเลียปรากฏที่ปลายของมือผม

「เอเกอร์-ซามะยังมีงานที่เค้าต้องทำ แคลร์-โดโนะ ได้โปรดออกไป」

「ไม่ จริงๆแล้วชั้นไม่……」

「พ่อมี!」

ซีเลียสิ้นหวัง ดังนั้นมันช่วยไม่ได้ ผมยอมแพ้กับกการชิมเธอและให้สาวๆจากไป สาวน้อยมันแค่โชว์เสริม แต่มันเป็นความน่าเสียดายที่ผมพลาดโอกาสได้นอนกับแคลร์

「หนูเกลียดผู้หญิงที่มอบการเยินยอให้ชายใดๆทุกคนที่เธอเจอ เหล่าผู้หญิงแบบนั้นจะมีอีกฝั่งอยู่กับพวกเธอ!」

「เธอพูดผู้หญิง แต่เธอเป็นแค่สาวราวๆ 10 ปี ใช่มั้ย?」

「……พ่อกำลังจะโอบกอดเด็กคนนั้น ไม่ใช่เหรอ?」

มันไม่เหมือนว่าผมจะโอบกอดเธอจริงจัง ผมแค่จะชิม

(เด็กคนนั้น เธอใจแข็ง ไม่ใช่เหรอ?)

ทันใดนั้น เคซี่ปรากฏจากเพดาน มาจากประตูสิ หนูจะทำให้พี่กลัว

(สาวคนนั้น เธอเห็นหนูได้เมื่อหนูแอบดูระหว่างการสนทนานั่น ที่พี่มีก่อนหน้า ตาเราสบกัน)

ก่อนหน้านี้? หนูไม่ได้อยู่ที่นี่หนิ หนูอยู่หรือ?

(หนูยื่นหน้าออกมาครึ่งทางจากกำแพงข้างหลังพี่)

อย่าทำอะไรแบบนั้นหนูจะไล่แขกที่เห็นหนูได้

(ตาของเราสบกัน แต่เธอไม่สะทกสะท้าน มันค่อนข้างน่าทึ่ง แม้ว่าเธอยังเล็ก มีชายกล้ามใหญ่ที่ทำกางเกงเปียกด้วย)

เพราะทั้งหมดมันเต็มไปด้วยรูปลักษณ์ที่หลอกลวงในโลกนี้ แต่มันไม่น่าเชื่อนิดหน่อย เพราะถ้าเด็กไร้เดียงสาเห็นผีหรืออะไรบางอย่าง พวกเธอจะร้องไห้ บางทีเธอไม่ได้เห็นผี แต่มองไปทิศทางนั้นโดยบังเอิญ

(แต่หนูมั่นใจว่าเธอเห็นหนูนะ……)

ขณะที่เคซี่พึมพำบางอย่าเธอจับผลไม้จากโต๊ะและกัดมัน ไม่นานมานี้ ผีตัวนี้ได้กินสิ่งต่างๆ และได้โปรดหยุดพึมพำในหัวของพี่ มันจะทำให้พี่ปวดัว

「นั่นมันดีและทั้งหมดนั่นแหละ แต่หนูจะต้องรับผิดชอบที่ทำให้พ่อพลาดโอกาสที่จะได้ลิ้มรสสาวเหล่านั้น」

「นะ-นั้่นมัน……ได้โปรดรอเดี๋ยว ไม่ใช่ที่นี่ รอจนกว่าเราจะได้กลับไปที่ห้อง……ไม่นะ เคซี-ซังดูอยู่!」

(หนูดูอยู่~)

ผมจับแขนซีเลียไว้ข้างหลังเธอ และลดกางเกงของเธอและกางเกงนั้นด้วยกำลัง ทั้งหมดทีเดียว จากนั้นวางไม้เนื้อของผมไว้กับเธอ เธอตัวสูงขึ้น ดังนั้นเมื่อเธอลดสะโพกของเธอลง เราทำมันในตำแหน่งนี้ได้ด้วย

「ไม่ว่ากี่ครั้งที่พ่อใส่เข้าไปข้างใน……มันแน่น」

「อ๊าาาาา……ของของเอเกอร์-ซามะหนาและแข็งตลอดเลย……มันแยกหนูออก……มันจะฉีกหนนนู……」

ผมทำซีเลียแรงๆจากข้างหลัง และเธอถึงจุดสุดยอด ระหว่างที่เคซี่ดู

—————————————————————

【–มุมมอง บุคคลที่สาม–】

หลังจากซักพัก ในอาณาจักรเทรีย

「พร้อมมั้ย?」

「ไม่มีปัญหา」

「ไปได้ดี」

ชายประมาณสบคนแลกเปลี่ยนคำพูดสั้นๆหากัน และตรวจอาวุธหอกและปืนธนูของพวกเขา เหล่าชายใส่เกราะสำหรับกองทัพที่ถูกต้องของอาณาจักรเทรีย เพราะการเกณฑ์ทหารเกิดขึ้นไม่นานมานี้ มันไม่ได้หายากที่จะเจอทหารในเทรีย

「ได้เลย มันอยู่ที่นี่แล้ว」

ที่สุดสายตาของเหล่าชาย คาราวานที่คอนข้างใหญ่ เคลื่อนที่ไปข้างหน้าอย่างช้าๆ มีคนคุ้มกันบนหลังม้า ขี่อยู่กับรถเกวียนมากมาย แต่พวกเขาไมได้ดูเหมือนจะเครีดด้วย ที่นี่ไม่ใช้ทางหลวงใหญ่ที่มีการจราจรเยอะหรือที่ที่มีโจรหรือมอนสเตอร์ด้วย มีความตึงเครียดระหว่างประเทศ แต่ยกเว้นว่าสงครามจะเกิดขึ้นไม่มีเหตุผลที่พ่อค้าต้องหยุดทำธุรกิจ อย่างไรก็ตาม ผลของมันเป็นภัยพิบัติ

「ไป!!」

ชายกระโดดออกไปและยืนอยู่ตรงหน้าคาราวานเพื่อกันทางของพวกเขา คนคุ้มกันตอบสนองกับคนที่กระโดดออกมากระทันหัน แต่เมื่อพวกเขาเห็นเกราะของอาณาจักรเทรีย พวกเขาแข็งไป ชายวัยกลางคนที่ดูแลคาราวาก้าวมาข้างหน้า และมอบเอกสารพร้อมรอยยิ้มรับใช้

「ขอบคุณที่ทำงานหนัก นี่คือเอกสารจากอาณาจักรเทรียที่อนุญาตให้เราผ่านทางนี้ 」

ชายวัยกลางคนอยู่บนพฤติกรรมที่ดีที่สุดเพื่อจะผ่าน และให้กาารตรวจสอบชั่วคราวนี้เป็นไปอย่างราบรื่นเท่าที่เป็นไปได้ แต่จากนั้น หัวของเขาตกลงไปที่พื้น พร้อมรอยยิ้มที่สอพลอยังแปะอยู่บนนั้น

「อะ-อะไรกัน?!!」

ลูกน้องของพ่อค้าคนนั้นและคนคุ้มกันหันสายตาไปที่ภาพ

「ทำมัน! ฆ่ามันทั้งหมด!!」

ทันทีนั้น คนคุ้มกันถูกยิงตายด้วยปืนธนูและพ่อค้าที่พยายามจะหนีถูกฆ่า

「หยุด! ได้โปรดหยุด! เราเป็นเพียงแค่พ่อค้า……นี่มัน-!」

「แกเป็นคนของโกลโดเนีย นั่นมันเพียงพอสำหรับเรา!」

ดาบแทงเข้าไปที่หน้าเขาและหลังจากเสียงกรีดร้องที่โหยหวน พ่อค้าที่น่าสมเพชหยุดเคลื่อนไหว การสังหารหมู่จบในไม่นาน และไม่มีคนรอดชีวิตรอบๆรถเกวียน

「เอาทุกอย่างที่มีค่า และจุดไฟเผารถเกวียน! บางคนจะมาในไม่นาน เราจะวิ่งหนีไปก่อนหน้านั้น」

「เราชินกับมันมากด้วยการที่นี่เป็นครั้งที่สาม」

「มันรู้สึกเหมือนเราได้เป็นโจร แต่เราจบกับเรื่องนั้นไปแล้ว เราทำพอแล้วที่จะเติมเต็มหน้าที่เรา」

เหล่าชายทิ้งชุดเกราะกองทัพเทรียและอุปกรณ์ลงในหลุมลึกที่เขาขุดล่วงหน้าและกองดินไว้บนมันอย่างระวัง หน้าที่ของพวกเขาจบสิ้นแล้ว ด้วยการทำเรื่องนีเสร็จ ตอนนี้ พวกเขาจะกลับไปที่โกลโดเนีย ที่ที่ครอบครัวพวกเขารออยู่

「มีข่าวลือว่ผู้คนจากเทรียโจมตีและฆ่าคนจากโกลโดเนียในบริเวณนี้」

「คนอื่นก็ทำได้ดีด้วย」

แม้ว่าระหว่างการโจมตีนี้ พวกเขาแกล้งทำเป็นไม่สังเกตว่าคนคุ้มกันหนีไป และจงใจปล่อยให้พวกเขาหนีไประหว่างที่ปล้นสะดม คนคุ้มกันนั้นวิ่งเพื่อชีวิตกลับไปปที่โกลโดเนีย และควรจะบอกกับอาณาจักรถึงเหตุการณ์

「ถ้าเราทำงานเป็นกลุ่ม เราจะเด่นเกินไป ดังนั้นเราจะแยกทางกันก่อนตอนนี้……ต่อไป ไปเจอกันที่เมืองหลวง อย่าถูกจับได้」

「「「ครับท่าน! ความรุ่งโรจน์สู่โกลโดเนีย!」」」

—————————————————————

โดยเวลาไม่ผ่านไปมาก โกลโดเนียประกาศสงครามกันอาณาจักรเทรียเพื่อเลี่ยงกระกระทำอันป่าเถื่อน และเพื่อตอบโต้ต่อการฆาตกรรมพ่อค้าและนักเดินทางของพวกเขา ที่ก่อจากทหารของเทรีย

จากมุมมองของประเทศเพื่อนบ้าน พวกเขาคิดว่านี่ในท้ายที่สุด เป็นผลจากการกระทำเยี่ยงสัตว์ป่าองเทรีย แลเป็นบางอย่างที่พวกเขาก่อด้วยตัวเอง เทรียกล่าวว่าโกลโดเนียนั้นสมรู้ร่วมคิดเพื่อที่จะรุกรานและยึดดินแดนไปจากพวกเขา

และดังนั้น ยังไงไม่ผ่านไปแม้แต่สองปีหลังจากการร่วมมือกันในสงครามอาร์คแลนด์ชาติสองชาตินี้จะปะทะกันเอง—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 21 ปี จบฤดูร้อน

(วิธีนับอายุแบบดั้งเดิม)

สถานะ: วิสเคาน์อาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาของบริเวณตะวันออกเฉียงใต้ของอาร์คแลนด์ ราชาของภูเขา

กองทัพใต้บัญชาการ: กองทัพอิสระตะวันออก 2000 กองทัพส่วนตัว 3000 ทหารม้าธนู 6000

สินทรัพย์: 1300 ทอง (700) (ค่าใช้จ่ายแรงงาน -150) (ค่าใช้จ่ายกองทัพ เสบียง -5000)

อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกใหญ่

ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อยที่ท้อง), ริต้า (แม้บ้าน), แคทเธอรีน (ลามก), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), รูบี้ (ผู้ติดตามของลูน่า), โยกุริ (อยู่ฟรีกินฟรี), เคซี่ (ผี)

ลูก: ซู , มิว, เอคาเธอรีน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ้ (ลูกชาย), คู, รู, โรส (อุปถัมภ์)

เมืองหลวง: เมลิสซ่า, มาเรีย, มิตตี้, อัลม่า, ครอลล์

ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), ปีปี้ (ผู้ติดตาม), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), แคลร์ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวาร์ซ (ม้า)

คู่นอน: 83, เด็กที่เกิดแล้ว: 9

—————————————————————

TLN หยุด 1 วันครับ

เป้าหมายเดือน 6/66

ค่าเน็ต 200/200

คีย์บอร์ดมือถือ 100/100

พาวเวอร์ซัพพลาย 140/140

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย