104 ความไม่สงบในทิศเหนือ ⑩ ศึกสองคืน
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
「งั้น นายอยากพูดอะไร?」
ลีโอโพลต์อยากจะบอกอะไรผมบางอย่างไม่ว่ายังไง ผมเลยยอมแพ้กับการโอบกอดซีเลียและเราสองคนมานั่งรอบโต๊ะแทน
「ผมเชื่อว่าลอร์ดฮาร์ดเลตต์ก็รู้สึกว่าการสั่งการของการต่อสู้ของศัตรูเมื่อครู่มันแปลก」
「มันก็จริง……พวกเค้าไม่ทำอะไรเลยหลังจากที่ชั้นพุ่งเข้าตีพวกเค้า」
สิ่งเดียวที่พวกเขาทำตอบกลับมาคือการเคลื่อนที่หน่วยพลหอกขึ้นมาข้างหน้า แต่นั่นเป็นสามัญสำนึก เมื่อพูดถึง และแม้ว่ามันไม่มีการสั่งการมาจากเบื้องบน ผู้บัญชาการ ณ จุดเกิดเหตุน่าจะสั่งเรื่องนี้ด้วยตัวเอง
「ผมคิดเกี่ยวกับการที่พวกของเราเป็นคนไร้ความสามารถละไม่คิดโดยใช้สามัญสำนัก แต่ถ้ามันเป็นอย่างนั้น เหล่าที่สามควรจะถูกทำลายไปในป่าแล้ว」
ผมเดาว่าอย่างนั้น
「แทนที่จะแบบนั้น มันดูเหมือนศัตรูไม่ได้รับคำสั่ง มันดูเหมือนพวกเค้าสับสนกับคำสั่งการที่ไม่เหมือนกัน ขบวนแถวมันผสมการโจมตีและป้องกัน และระหว่างที่มีทหารที่อยากจะเดินมาข้างหน้า มันมีทหารที่ถอยหนี……เรื่องนี้มันต่างจากการตอบสนองที่ผู้บัญชาการตายในการต่อสู้」
「ชั้นก็รู้สึกแบบนั้นด้วย แต่ถ้าพูดอีกอย่าง นั่นจะหมายความว่ายังไง?」
「ผมไม่มั่นใจกับรายละเอียด ยังไงก็ตาม มันแน่นอนที่ว่าศัตรูมีปัญหาหนักในสายการบังคับบัญชา」
สีหน้าของลีโอโพลต์ไม่เปลี่ยนไป ระหว่างที่มันมีแค่น้ำเสียงของเขาที่แข็งขึ้นมา
「นั่นทำไมผมอยากจะใช้กลยุทธ์ที่ก่อกวนการบัญชาการถึงจุดสูงสุด」
พูดถึงกลยุทธ์ ที่จะทำให้เกิดความวุ่นวาย และความตื่นตกใจ
「การโจมตีตอนกลางคืนเหรอ?」
「ใช่」
「แต่นี่มันหลังจากการต่อสู้เลยนะ? ทหารไม่เหนื่อยเหรอ?」
「ทหารราบในกองทัพส่วนตัวไม่ได้มีส่วนร่วมกับการต่อสู้นี้จริงๆ พวกเค้าก็ไม่น่าจะเหนื่อยเกินไปด้วย」
ทหารราบของกองทัพส่วนตัว และทหารม้าธนู รวมกันไม่ถึง 3000 ศัตรูมี 30 000 และแม้ว่าพวกเขาพ่ายแพ้ทางเทคนิค เพราะเราไม่ได้ไล่ตามพวกเขาไป จำนวนของพวกเขาไม่ได้ลดไปมากขนาดนั้น อย่าบอกนะว่าเขาจะบอกผม ว่าเขาพยายามจะแบกความรับผิดชอบมากขนาดนั้นขึ้นบนบ่า
「เราจะไม่กดดันพวกเค้าด้วยจำนวน ถ้าคุณให้ผมจัดการ ผมจะสร้างความเสียหายให้กกับศัตรูอย่างแน่นอน」
ถ้าเราให้ศัตรูกลับไปตอนนี้ เราจะต้องู้อีกครั้งที่ไหนซักแห่งระหว่างทางข้างหน้า มันอาจจะดีกว่าที่จะให้เขาจัดการมัน ถ้าเขาพูดมากถึงขนาดนี้แล้ว
「สายลับคนนึงได้ผสมเข้าไปกับศัตรูที่หนี ตำแหน่งของศัตรูสามารถจะบอกได้แม้ว่าจะอยู่ในป่าตอนกลางคืน」
「ถ้านายได้เตรียมมามากขนาดนั้น ชั้นจะไม่หยุดนาย ชั้นจะมอบความไว้วางใจทหารราบและทหารม้าธนูทั้งหมด ลองมัน」
ลีโอโพลต์พยักหน้า และกำลังจะออกไปอย่างรวดเร็ว แต่ผมเรียกเพื่อหยุดเขา
「แม้ว่านายจะล้มเหลว พยายามอย่าตายล่ะ」
ถ้าคนนี้หายไป ปัญหาของผมจะเพิ่มขึ้น
「แล้วก็ ผู้บัญชาการศัตรูเป็นผู้หญิง…… สวยด้วย อย่าฆ่าเธอ」
ลีโอโพลต์ขมวดคิ้ว และพยักหน้าอย่างไร้ความสุข นั่นควรจะโอเค—————————————————————
【–มุมมอง บุคคลที่สาม/ยูเรส–】
ณ เวลากลางคืน ข้างในป่า แคมป์กองทัพพันธมิตรแห่งยูเรส
ทหารของยูเรสหลับเหมือนท่อนซุง การต่อสู้ตอนบ่ายทำให้พวกเขาหมดแรงและพลังงาน ถ้าพวกเขาชนะ อารมณ์จะดีกว่านี้ แต่ความพ่ายแพ้ ทำให้เหนื่อยขึ้นไปเป็นสองเท่า คนที่นำทหารเหล่านั้น ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น
「นั่นมัน……น่าเวทนา ไม่ใช่เหรอ」
「……มันเป็นผลลัพธ์ที่แย่ที่สุด」
ทั้งสองนายพล ฮูเทียและฮาร์โทเน็น นั่งแหมะตัวอย่างเหนื่อยหน่ายอยู่รอบโต๊ะสำหรับสภาสงคราม หลังจากความพ่ายแพ้ของพวกเธอเริ่มมชัดเจน สองคนที่พยายามอย่างมากที่จะเลี่ยงความพ่ายแพ้เต็มรูปแบบ รู้สึกเหนื่อยไปมากกว่าทหารทั่วไป แต่พวกเขายังระวังตัว เพราะความรับผิดชอบหนัก ที่พวกเขาแบกไว้บนบ่า
บางทีเนื่องมาจากความเหนื่อยล้า ฮาร์โทเน็น ทำให้เสื้อผ้าหลวมขึ้น และผ่อนคลาย แสดงถึงรูปลักษณ์ที่ไม่สง่างามเอาซะเลย สำหรับนายผล ฮูเทีย ก็นคลายเสื้อผ้าที่แน่นออก ที่ปกปิดคอเธออยู่ และมารยาทในการพูดของเธอมันไม่เหมาะสมกับนายพลที่สง่างามอีกต่อไป เพราะเธอใช้วิธีพูดแบบดั้งเดิมของเธอ
「สำหรับการที่ความเร็วแบบนั้น และอำนาจการทำลายแบบนั้นที่จะมีอยู่……เราจะไม่สามารถเปลี่ยนการบัญคับบัญชาการได้ทันกาล」
「เค้านั้นไม่ได้ดูเหมือนจะด้อยไปกว่าข่าวลือ เกียวกับนายพลผู้กล้าหาญ ฮาร์ดเลตต์แห่งโกลโดเนีย」
「มันจะดีกว่ามั้ยถ้าเราซักคนจะบัญชาการทุกอย่าง ถ้าอย่างนั้น เราอาจจะพอสู้ได้」
「ที่จุดนี้……กำลังใจทหารนั้นย่ำแย่ด้วย ถ้าเราไม่ทำมันให้ดีขึ้นเราจะไม่สามารถสู้ได้อีกแล้ว」
เสียงของฮูเทียฟังดูเหมือนการถอนหายใจ ระหว่างที่ฮาร์โทเน็นก็พักข้อศอกเขาไว้บนเข่า และห่อไหล่
「นายพูดถูก อย่างไรก็ตาม การเป็นหนึ่งเดียวกันของการสั่งการ ถูกตัดสินโดยเราอย่างเดียวไม่ได้」
พวกเธอไม่ได้แข่งขันกันเอง เพื่อที่จะเอาการบัญชาการให้ตัวเอง มันค่อนข้างที่จะชัดเจนว่า สองนายพลที่สถานะเท่ากัน มันไมม่สะดวกเลยตั้งแต่ทีแรก แต่มันเป็นสภา ที่แต่งตั้งพวกเขา และมันไม่ใช่บางอย่าง ที่พวกเธอไปเปลี่ยนกันด้วยตัวเองได้
พวกเธอทั้งสองคน มีลอร์ดศักดินาที่พวกเธอแนะนำขึ้นมา ถ้าสองนายพลเปลี่ยนจุดยืนบนสนามรบโดยตัวเอง ลอร์ดศักดินาที่สนับสนุนพวกเขาจะไม่เงียบอย่างเดียวเกี่ยวกับมัน ถ้าเอาเรื่องของพวกเธอไว้ก่อน มันจะเปลี่ยนเป็นการพิพาทภายใน และในกรณีที่แย่ที่สุด ทหารอาจจะแยกออกไปด้วยตัวเอง ตามฝ่ายการเมืองของพวกเขา ถ้าเรื่องนั้นเกิดขึ้น มันจะเป็นปัญหา แม้ว่าจะก่อนการต่อสู้อีก
นายพลหญิงเอนเต็มที่อย่างเหนื่อยหน่าย และเปิดเผยหุบเขาของหน้าอกเธอ หน้าอกเธอ ที่พิจารณาได้ว่ามันใหญ่ คู่มากับความงามของเธอ เธอดึงดูดสายตาของผู้ชายได้มากกว่าบนสนามรบ ที่ทหารอัดอั้นความต้องการ
「เฮ้ นายพลฮูเทีย อยากที่จะชิดใกล้กับชั้นมั้ย เพื่อที่เราจะฟื้นจากความเหนื่อยของเราได้?」
「……นายมีเมีย ไม่ใช่เหรอ?」
「อย่าเข้มงวดมากน่า……ชั้นมีความมั่นใจในตัวเองนะ ชั้นจะทำให้ดี ดังนั้นมาเอากำลังใจเรากลับมาเถอะ」
「ชั้นเข้มงวดแหละดีแล้ว; ชั้นเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เกิด ถ้านายอยากจะจีบชั้น ทำมันหลังจากที่ทิ้งเมียมาแล้ว」
「ชั้นไม่ได้พยายามจะแต่งงานกับเธอนะ มันจะเป็นแค่อะไรครั้งเดียว」
ฮูเทียทำให้หลังตรง และจัดเสื้อผ้าของเธอให้แน่น ฮาร์โทเน็นถอนหายใจอีกครั้ง กับสัญญานการปฏิเสธที่ชัดเจน มันเป็น ณ เวลานี้
「ศัตรูโจมตี—-!!」
「มันเป็นการจู่โจมตอนกลางคืนครับ! ไม่ทราบตำแหน่งศัตรู แต่คร่าวๆมาจากตรงนั้นครับ!!」
พวกเธอทั้งสองคนยืนขึ้นกระทันหัน และรีบออกไปจากเต็นท์โดยไม่ได้ใส่ชุดเกราะใดๆ ระหว่างที่ถือไปแค่ดาบเท่านั้น
「เป็นไปไม่ได้! การจู่โจมตอนกลางคืน ที่ถิ่นของศัตรูงั้นเหรอ!?」
「พวกเค้ารู้ตำแหน่งของเราในป่าได้ แม้ว่ามันเป็นตอนกลางคืนเหรอ!?」
พวกเธอรีบออกไปในความรีบ แต่ลูกธนูไฟตกใส่พวกเขาจากทุกทิศทาง มันดูเหมือนพวกเขาถูกล้อมจากทุกฝั่ง
ลูกธนูไม่อัดกันแน่นๆ แต่เต็นท์ไฟลุกขึ้นที่ละเต็นท์ที่ละเต็นท์ และลูกธนูที่ตกไปบนพื้น มันเผากองใบไม้ร่วง ที่มันยินดีต้อนรับในฤดูใบไม้ร่วง ในสายตาของทหารที่หลับอยู่ ผู้ที่เหนื่อยหน่าย ฉากนี้มาจากส่วนลึกของนรกอย่างไม่ต้องสงสัย ความสับสนมันขึ้นมา ก่อนที่พวกเขาจะวางตำแหน่งได้ และพวกเขา วิ่งไปทั่วในความตื่นตกใจ พยายามที่จะหนี
「เหี้ย เราทำอะไรไม่ได้กับทหารแบบนี้! มันไม่ควรจะมีพวกมันมากเกินไปด้วย」
เท่าที่ฮาร์โทเน็นกังวล แม้ว่าพวกเขาถูกล้อมอยู่ จำนวนของลูกธนูมันเล็กน้อย และจำนวนของศัตรูที่มาโจมตีพวกเขาก็ไม่มากด้วยเช่นกัน ถ้าทหารพวกของเขาใจเย็นลง พวกเขาควรจะสามารกำจัดพวกโกลโดเนียได้
「มาแยกกันและทำให้ทหารใจเย็นก่อนเถอะตอนนี้! ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ทุกคนจะกระจายตัว!」
ทั้งสองพยักหน้ากับข้อเสนอของฮูเทียและแยกกัน พยายามที่จะควบคุมทหารของพวกเธอ
—————————————————————
「นายตรงนั้น」
「ครับท่าน! 100 คนตรงนี้ครับ!」
「พวกมันไม่ได้มีมาก! ถอยไปที่ตะวันตกก่อนและจากนั้นจัดขบวนแถว! บอกคนอื่นข้างนายด้วย!」
「รับทราบครับ!」
ทหารวิ่งและตะโกนคำสั่ง และคนอื่นใกล้ๆทำอย่างเดียวกัน แต่เมื่อพวกเขามุ่งหน้าไปที่ทิศตะวันตก ผู้บัญชาารอีกคน ขวางทาพวกเขาอยู่
「พวกนายทำอะไรกันน่ะ?!」
「เราถูกสั่งให้ถอยมาตะวันตกและตั้งขบวนแถว……」
「มีคำสั่งแบบนั้นได้ยังไงกัน? ศัตรูไม่ได้มีทหารมาก ชิดระยะและโจมตี เพื่อที่นายจะฝ่าการล้อมของพวกเค้าไปได้」
「แต่……」
「นี่คือคำสั่งโดยตรงจากนายพลฮูเทีย! อย่าบ่นเกี่ยวกับบางอย่างที่เรื่องเล็ก และเร็วๆเข้า!」
「รับทราบครับ!」
ฮูเทีย เข้าใจว่าข้อคามที่ขัดแย้งกันทั้งสอง นำไปสู่ความพ่ายแพ้ในการต่อสู้ก่อนหน้า จึงมอบคำสั่งที่ฮาร์โทเน็นจะมอบ เพื่อที่จะไม่มีคำสั่งที่ตรงกันข้ามกัน โชคร้ายที่ว่าฮาร์โทเน็น เป็นคนที่มีความสามารถเองด้วย ก็คิดเช่นเดียวกัน และสั่งการคำสั่งป้องกัน ทั้งสองนายพล คิดถึงกันเอง และเลือกกลยุทธ์ที่พวกเธอใช้ไม่สบาย สุดท้ายจนมันมีผลในการปะทะกันของคำสั่ง
ทหารของยูเรส เคลื่อนที่ไปทุกทาง และสับสน ในท้ายที่สุดเลือกที่จะหนีในความวุ่นวาย เมื่อไม่สามารถควบคุมพวกเขา พวกเธอหยุดพวกเขาจากการหนีไม่ได้แล้ว
「เดี๋ยว! ชั้นจะจะไม่ยกโทษนายถ้านายหนี! ผู้บัญชาการ รีบเข้าแล้วทำให้ทหา- กกกุโอ้!!」
ลูกธนูแทงใส่ตัวของฮาร์โทเน็น เขากำลังจะดึงลูกธนูและโจมตีคนที่ยิงเขา แต่ลูกธนูมาแทงเขาอีกครั้ง และลูกดอกจากปืนธนูแทงทะลุคอของเขา ที่ทำให้เขาล้มลงไปที่พื้นในสภาพนิ่ง
「นายพลฮาร์โทเน็นถูกฆ่าแล้ว!!」
「มันจบแล้ว!!」
ฮูเทียที่กลายเป็นนายพลที่เหลืออยู่คนเดียว ไม่ได้กังวลเกี่ยวกับบัญหาของการบัญชาการ แทนที่จะอย่างนั้น สิ่งเดียวที่เธอทำได้ คือทำให้มั่นใจว่าทหารหนีด้วยชีวิตได้
ในการต่อสู้ที่สิ้นหวังนั้น กำลังเสริมของโกลโดเนียที่มาถึง ส่งสัญญานแห่งควมตายของเรา พร้อมความสำเร็จในการโจมตีไม่ทันตั้งตัวที่ไม่คาดคิด ศึกที่จะกำจัดให้หมดสิ้นไปมันเลี่ยงไม่ได้ และทหารม้าที่รวดเร็วจะมาถึง
「มันจบแล้วเหรอ……?」
สร้างความมุ่งมั่นตั้งใจให้ตัวเอง ฮูเทียลงมาจากหลังม้า และยืนด้วยตัวเธอเอง การถูกทำลายกองทัพในทางปฏิบัติมันชัดเจน และไม่มีอีกไรมากกว่านี้ที่เธอทำได้อีกแล้ว ถ้าชาติจะพ่ายแพ้ไปสู่ซากสิ้น ถ้าเช่นนั้นเธอจะอยากส่งทหารมากขึ้นกลับไปที่บ้าน
ทหารที่มีแรงสามคนของโกลโดเนียถูกฟันตายโดยไม่ได้คิดมากขณะที่เธอยืนและเรียกจิตวิญญานของเธออย่างต่อเนื่อง เธอเข้าสู่ท่ายืนด้วยดาบของเธอ เตรียมตัวที่จะให้ทหารวิ่งหนีไปกับความอิสระก่อนเธอจะฆ่าตัวตาย มันเป็นเมื่อตอนนี้ อัศวินที่ขี่ม้าที่ใหญ่มากปรากฏอยู่ตรงหน้าของเธอ
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
「ชั้นเพิ่งพุ่งเข้าไปแล้วมันจบไปแล้ว」
「ใช่ศัตรูพ่ายแพ้ ต่อไป เราจะแค่ต้องการคนสำหรับการต่อสู้กำจัดสิ้นซาก ดังนั้นลอร์ดฮาร์ดเลตต์ไม่ได้จำเป็นต้องมาหรอก」
ทหารม้าที่ง่วง ที่ยังขยี้ตาของพวกเขา มีประโยชน์น้อยก
ว่ามาก แต่พวกเขาไม่มีปัญหาในการไล่ตามและจบชีวิตศัตรูที่หนี ศัตรูได้พังทลายแล้ว และแค่กระจายตัวอย่างวุ่นวาย
「ผมเพิ่งยิงคนที่เหมือนนายพลก่อนหน้านี้ครับ」
「อย่าบอกชั้นนะว่า มันเป็นผู้หญิง!?」
แล้วผมอุส่าห์บอกว่าอย่าฆ่าเธอด้วย ช่างเสียของ
「ไม่ มันเป็นผู้ชายครับ」
「ถ้างั้นมันโอเค」
ทหารม้าที่มาด้วยเริ่มล่าทหารของยูเรสทีละคน ทีละคน เมื่อผมปล่อยเรื่องนี้ให้อิริจิน่า และเริ่มคิดว่ามันจะดีแค่ไหน ที่จะเลียหว่างขาของซีเลีย ผมเห็นความงามเต้นรำอยู่ในการต่อสู้ มาจากเต็นท์ที่ไฟลุกไหม้
「นั่นคือ……」
ดาบปะทะและประกายไฟบินออกมา ขณะที่เธอหันตัวของเธอและฟันทหารตาย คนที่ถูกฆ่าคือทหารของผม แต่วิธีที่เธอสู้มันงดงาม เมื่อหัวที่สามถูกตัดออกไป ทหารหยุดเคลื่อนไหวที่รูปลักษณ์ขงศัตรูที่ไม่คาดคคิด นั่นโอเค; แต่ฆ่าเธอนั้นไม่โอเค
「ทหารม้าธนู รอก่อน ชั้นจะจบมัน」
ผมหยุดทหารม้าธนูที่ดูเหมือนกำลังจะยิงคู่ต่อสู้ที่เก่ง และเดินหน้าไปข้างหน้า ผมไม่มีเจตนาจะจู่โจมเธอไม่ทันตั้งตัว ผมเลยลงจากชวาร์ซ และพยายามจะคุยกับเธอ
「ชั้นฮาร์ดเลตต์ เธอคือ?」
ความสวยงามตกใจชั่วครู่ ก่อนที่จะตั้งสติตัวเอง
「ไมล่า ฮูเทีย มันเป็นเกียรติสำหรับนายพล ที่จะมาดวลด้วยตัวเอง-!!」
เธอลดตัวและพุ่งเข้ามาใส่ผมด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อ โดยไม่มีแม้แต่เวลาให้โจมตีสวน ผมกันด้วยหอก แต่เธอพุ่งไปด้านข้าง และปล่อยการโจมตีต่อเนื่องออกมาก และนั่น ทำให้เธอดูเหมือนเธอเต้นรำ มันเป็นการโจมตีต่อเนื่อง โดยไม่มีความล่าช้าระหว่างมัน แต่เมื่อผมป้องกันต่อเนื่อง ผู้หญิงเริ่มหายใจแรง
มันจริงที่ความความเร็วมันเร็วจนน่ากลัว แต่ตาของผมเข้าใจการโจมตีของเธอได้อย่างแม่นยำ และเหนือสุดของทั้งหมด การโจมตีของเธอเบา ผมน่าจะกันการโจมตีเป็นร้อยได้ และไม่เหนื่อยจากมัน
「มีอะไร! นายควรจะโจมตีด้วย!」
ผเหวี่ยงแนวนอนไปหนึ่งครั้งด้วยหอกของผม การต่อสู้มันจะถูกตัดสินไม่ว่าผู้หญิงจะกันหรือไม่ แต่ถ้าผมทำอย่างนั้น เธออาจจะถูกฆ่า และจะบาดเจ็บอย่างไม่ต้องสงสัย ฉะนั้นเพื่อเอ็นของผม ซึ่งมันแข็งเกินความเชื่อไปแล้ว ผมอยากให้เธอ ไม่ได้รับบาดเจ็บ
「ฮ่าาา!!」
เมื่อตัดสินว่าการฟันจะไม่ได้ผล ไมล่า เล็งไปที่ช่องว่างในเกราะของผม ด้วยการแทงความเร็วสายฟ้าแลบซ้ำๆ ฮ่าา นั่นช่วยผมได้จริงๆ ผมดึงตัวผมกลับมาครึ่งก้าว และเหวี่ยงหอกของผม
ด้วยเสียงเหล็กที่คมคาย ดาบบางๆของไมล่าหักออก ที่โคนของใบมีด ผมเข้าหาผู้หญิงที่ตกตะลึง
「งั้นมันจบแล้ว……พ่อคะ แม่คะ……หนูจะไปก่อนท่าน」
ไมล่าโยนดาบของเธอและปิดตา เอียงหัวสู่ท้องฟ้า ผมกอดกายของผู้หญิงคนนั้น
「ทะ-ทำอะไรน่ะ?!!」
「ชั้นไม่มีเจตนาจะฆ่าเธอ……ทำไมเราแค่ไม่คุยกันซักหน่อยล่ะ?」
「น-นายจะข่มขืนชั้นใช่มั้ย?! สำหรับคนของตระกูลฮูเทียที่จะชิมความอับอายแบบนั้น ชั้นตายซะยังดีกว่า-!」
ไมล่ากำลังจะกัดลิ้นของเธอ แต่ผมงัดปากเธอออกและแทงนิ้วเข้าไปที่นั่นก่อนเธอจะสามารถทำได้ ถ้าผมสามารถที่จะโอบกอดผู้หญิงที่ดีขนาดนี้ ถูกกัด มันแค่ราคาเล็กน้อย ผมกอดตัวเธอให้แน่นขึ้น
「หยะ-หยุด……กกกกุ……กกก่ะ……หายใจไม่ออก……」
ผมพยายามจะไม่หักกระดูกเธอเมื่อผมกอดเธอแน่นๆ แะหลังจากที่ฮูเทียดิ้นรนและต่อต้าน เธอหมดสติและเปลี้ยไป ทหารไล่ตามต่อไป หลังจากที่อุปสรรค์น้นได้หายไป
「ยังไงซะ ชั้นเดาว่านี่หมายถึงการต่อสู้จบลงแล้ว」
「ทำการต่อสู้กำจัดให้สิ้นซากต่อไปอย่างต่อเนื่อง อย่าให้ศัตรูยืนสู้ไหว ขยี้พวกเค้าอย่างทั่วถึง」
ลีโอโพลต์จงใจจะไม่พูดถึงผู้หญิงที่ผมอุ้มพาดไหล่ของผมอยู่ ซีเลียก็มีหน้ายอมแพ้ขณะที่เธอสั่งการหน่วยคุ้มกัน และไล่ตามศัตรูต่อไป มันดูเหมือนมันไม่มีความจำเป็นที่ผมจะต้องสั่งการอีกแล้ว เมื่อผมนอนไมล่าที่หมดสติไว้บนชวาร์ซ เขาหันกลับมาและดมหว่างขาของเธอ หยุดได้มั้ยนาย นี่คือผู้หญิงของฉัน
—————————————————————
เช้าวันต่อมา
「อึนนน……ที่นี่คือ……」
หลังจากซักพัก ไมล่าเปิดตาของเธออย่างช้าๆ แม้ว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บ เธอนอนไปเป็นเวลานานจริงๆ เธอน่าจะเหนื่อยจริงๆ
「ตื่นแล้วเหรอ?」
「หนนึ……นายคือ-! ที่นี่ที่ไหน!? เกิดอะไรขึ้นตั้งแต่ตอนนั้น!?」
「นี่เป็นเต็นท์ของชั้น ในแคมป์ของโกลโดเนีย กองทัพของยูเรสถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง และกระจัดกระจายไปแล้ว」
「……อย่างนั้นเหรอ? งี้ชั้นก็พ่ายแพ้แล้ว」
ไมล่าไหล่ห่อ หลังจากที่ถามปรกติมาซักพัก ผมเรียนรู้ว่าผู้หญิงนำทัพกับชายอีกคน เธอน่าจะพบกับชะตากรรมของประเทศองเธอเองด้วย จะไม่มีมากสิ่งที่เธอยินดีจะพูดถึง
「งี้สองนายพลสำหรับหนึ่งกองทัพ? พวกเธองี่เง่าเหรอ?」
「ชั้นไร้คำพูดที่จะตอบเรื่องนั้น……」
ไมล่าหัวตก ซึ่งนั่นหมายถึงตัวเธอเองก็รู้เรื่องมัน มันยากเมื่อคนที่เหนือกว่าคุณโง่เง่า
「มันถูกสรุปแล้ว เราพูดไปถึงเรื่องต่อไปเลยมั้ย?」
「ได้……」
ไมล่าทำหน้าเศร้า ดั่งเอจะโดนประหาร ผมให้เธอยืมมือ เพื่อยืนเธอขึ้น
「วางมือไว้ตรงนี้」
「เราจะไม่ไปข้างนอกเหรอ?」
「ไม่ เราจะอยู่นี่」
มือของเธออยู่ในกล่องที่มีเกราะใส่อยู่ มันหนัก ดังนั้นมันควรจะค่อนข้างมั่นคง
「ยกสะโพกขึ้นอีกนิด และแยกขาออกนิดนึง」
「??? นี่มันอะไรบนโลกนี้? ไม่ใช่ชั้นจะโดนประหารตอนนี้เหรอ?」
ผมไม่ทำอะไรบางอย่างไร้สาระ เหมือนการฆ่าผู้หญิงสวยๆหรอก ผมจะแทงหอกอีกเล่ม
「อุมุ มหัศจรรย์」
ผมลดกางเกงไมล่าและกางเกงในด้วยกันและพักเอ็นของผมไว้บนตูดที่ขาวของเธอ
「เอ๋……นายทำอะไรบนโลกนี้อยู่……เอออออออ๋!!!!??」
ไมล่าหันกลับมาและร้องเสียงแหลมในความตกใจ เธอกรีดร้องเกี่ยวกับเรื่องอะไรกันตอนนี้น่ะ?
「น่ะ-นายทำอะไรน่ะ!? ไอนี่มันคืออะไร!?」
「อะไร? แน่นอน มันเป็นเอ็นชั้น」
「ไม่มีทางที่เอ็นมันจะใหญ่ขนาดนี้ได้! นายเป็นสัตว์ประหลาดบางอย่างเหรอ……อ๊าาน!」
ผมใส่นิ้วเข้าไปในอวัยวะเพศของไมล่าที่สับสน และกระตุ้นข้างในเธอ รูของเธอสีชมพูอย่างงดงาม และขนเพชรบางๆของเธอก็ทำให้ความอยากมีเซ็กส์ของมตื่นเต้นด้วย รูตูดของเธอมันขมิบเล็กน้อย และค่อนข้างน่ารัก
「เธอเป็นเลดี้ที่สวยอย่างมหัศจรรย์ ชั้นอยากให้เธอยอมให้ชั้นโอบกอดเธอ」
「แน่นอนว่าชั้นจะบอกว่าไม่! ล้อเล่นกันเหรอไง!?」
「ชั้นไม่ได้ล้อเล่น ชั้นอยากจะกระแทกเจ้านี้……ในความงดงามแบบเธอ」
ผมวางเอ็นที่ทางเข้าและถูมันขึ้นลง ถ้าเธออนุญาต ผมจะดันมันเข้าไปทันที
「คคคคุ! ฆ่าชั้น! ชั้นพูดว่าชั้นจะกัดลิ้นถ้านายข่มขืนชั้น!!」
นั่นไม่ดี ถ้าความสวยงามเช่นนี้เสียไป มันจะเป็นความสูญเสีย ของทั้งเผ่าพันธุ์มนุษย์
「ถ้าเป็นอย่างนีล่ะ? ถ้ามาเป็นผู้หญิงของชั้น ชั้นจะพัฒนาการปฏิบัติของนักโทษ」
เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่คิดเกี่ยวกับทหารของเธอถึงท้ายที่สุดและยืนกรานมนความคิดนั้น นี่มันดูเหมือนมันจะเป็นเงื่อนไขที่ดีที่จะแลกเปลี่ยน
「ช-ช่างขี้ขลาด……ใช้ชีวิตของนักโทษเป็นโล่……」
ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ฟังผม ผมไม่ได้มีเจตนาจะทำกับนักโทษไม่ดี ถ้าเธอฟังผม ผมแค่คิดว่จะให้อาหารพวกเขาอีกมื้อหนึ่ง
「ได้ เอาเลยแล้วข่มขื้นชั้นเหมือนที่อยากทำซะ……หลังจากนั้น ชั้นจะจบชีวิตตัวเอง!ชั้นจะชมแกและเคารพแก ทำแย่ๆที่สุดออกมาเลย!」
นั่นก็ไม่ถูกอนุญาตด้วย ผมอยากจะโอบกอดเธออีกครั้ง และอีกครั้งหลังจากนี้ด้วย
「งั้นถ้าเป็นอย่างนี้ล่ะ? ถ้ามาเป็นของชั้นจากต้อนนี้ไป ชั้นจะไปโฆษณากับราชา ให้พิจารณาถึงตระกูลของเธอเป็นพิเศษ แม้ว่ายูเรสจะพ่ายแพ้ไปสู่ซากปรักหักพัง」
ตัวของไมล่ากระตุก ในฐานะนายพล แน่นอนว่าเธอโตมากับครอบครัวขุนนาง และเป็นขุนนาง การรักษาสายเลือดของเธอมันสำคัญมากไปกว่าชีวิตของเธอ
「จ-จริงเหรอ?」
「ใช่ แม้มันจะไม่เหมือนเมื่อก่อน แต่ตระกูลของเธอจะเลี่ยงการถูกกำจัดสิ้นซาก」
「ชื่อฮูเทียจะยัง……คงอยู่」
ไมล่าเข้าไปอยู่ในความคิดระหว่างที่ยืนหันหลังให้ผม และยังอยู่ตำแหน่งเธอ พร้อมกับอวัยวะเพศและตูดที่เปิดเผยของเธอ
「นายจะถอนคำ……」
「ไม่ ชั้นก็เป็นบุคคลที่มีจุดยืน」
แม้ว่าผมไม่มีเจตนาใช้จุดยืนหรืออะไรก็ตามนั่น
หลังจากที่เงียบไปหนึ่งนาที ไมล่าหันกลับมาเผชิญหน้ากับผม
「ชั้นเข้าใจ……ชั้นจะ……เป็นผู้หญิงของนาย」
「ชั้นซาบซึ้ง งั้นชั้นจะทำทันที-」
ผมจับเอวที่บิดและจัดตำแหน่งของสะโพกของผม
「เดี๋ยว! ชั้นยังบริ-!!」
「เอาล่ะนะ……นั่น!!」
ผมกระแทกสะโพกของผมใส่เธอระหว่างที่ยังจับเธอแน่น วันนี้มันจะเป็นการทำจากก่อนหน้านี้ต่อ ที่ผมหยุดก่ออนผมจะทำมัน เอ็นมเลยแข็งและใหญ่กว่ามาก และผมรั้งมือไม่ได้ เมื่อผมดันและแทงเธอ ผมได้ยินเสียงของบางอย่างฉีก
「หืม? นี่มัน……」
「โอ้ยยย—!! แม้ว่าชั้นยังบริสุทธิ์อยู่!! นายมันโหดร้ายมาก โหดร้ายยยยยยยยยย!!」
งี้เธอก็ยังบริสุทธิ์เหรอ……? งั้นมันจะแย่สำหรับผมที่จะแทงเข้าไปโดยไม่ลูบไล้เธอถึงความพอใจก่อน ผมเดาว่า ผมจะไม่ขยับสำหรับตอนนี้
ต่อไปซักพัก ไมล่าสะอื้นและร้องไห้ จากนั้นเธอหันตาที่มีน้ำตามาหาผม
「แกมันปีศาจร้าย……มันสนุกมั้ยที่ทรมานคนบริสุทธิ์!?.」
มันสนุกเพราะหนูน่ารัก คือที่ผมอยากพูด แต่เธอจะโกรธแน่นอน ผมเลยไม่ทำ โดยไม่ตอบ ผมเข้าไปเพื่อจูบ จับหน้าของเธอเมือเธอหันหนี และดูดริมฝีปากของเธอ
「มันยากสำหรับพี่ที่จะทนนี่ระหว่างที่อยู่ในผู้หญิงที่สวยอย่างหนู มันโอเคสำหรับพี่ที่จะขยับมั้ย?」
「มันโอเค……ที่จะทำอย่างนี่นายต้องการ แต่อย่าจบมันข้างใน เพราะชั้นจะท้อง」
「ได้ พี่รู้」
ผมส่ายสะโพกของผมระหว่างที่ยืนอยู่ข้างหลังของเธอ โจมตีเธออย่างเข้มข้นหลังจากที่เธอเพิ่งเสียความบริสุทธิ์ไป มันน่าสงสารนิดหน่อย แต่ผมอยากจะเพิ่มความเร็จการปลดปล่อยเมล็ดพันธุ์ที่ผมกักเก็บมา เลือดจากการเสียความบริสุทธ์และน้ำหวานแห่งความรักที่หลั่งออกมาเพื่อปกปกป้องตัวเธอ ทำเสียงที่เปียก ขณะที่เสียงของสะโพกผมกระแทกกับเธอดังก้องในห้อง
「ม-มันเจ็บ……ได้โปรดทำมันเบากว่านี้หน่อย」
「ขอโทษ ข้างในหนูมันแน่น……」
「เอ็นของนายมันแค่ใหญ่เกินไป แม้ว่าจะเทียบกกับที่ชั้นเห็นของพี่ชายและพ่อเมื่อชั้นยังเด็ก」
「แต่ของเธอที่นี่มันค่อนข้างดีนะ รู้มั้ย?」
ผมมแนบตัวเธอและเกาะเธอ จากนั้นเมื่อผมเปิดเผยหน้าอกของไมล่า หน้าอกที่เด้งใหญ่ไหลออกมา
「หนูมีนมใหญ่ และหน้าที่น่ารัก และรูที่แน่นอย่างมหัศจรรย์……เธอมันเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุด」
ผมจับหน้าอกเธอระหว่างที่โยกสะโพกของผม และจูบเธอ แต่น้ำตา เอ่อออกมาจากตาของไมล่า
「ออออุ……ทนมันไมล่า นี่มันเพื่อตระกูลของเธอและเพื่อเหล่าทหาร」
ไม่ดีเลย ถ้าอย่างนั้นนี่จะกลายเป็นข่มขืน ผมต้องทำให้เธอรู้สึกดี ไม่วิธีใดก็วิธีหนึ่ง
「อย่างนี้เป็นยังไง?」
ระหว่างที่เอ็นผมยังแทงงอยู่ข้างในเธอ ผมควงสะโพกของผม และกระตุ้นข้างในของไมล่าอย่างช้าๆ
「อา……นั่นไม่เจ็บ」
ผมขยับแบบเดิมต่อไปซักพัก และเพิ่มการแทงหลังจากที่จะชินกับอีกการเคลื่อนไหว
「อ๊า! นั่นเจ็บ!」
「ใช่ พี่รู้」
ผมหยุดแทงหลังจากไม่กี่ครั้ง และควงสะโพกของผมอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง มือซ้ายของผมลูบหน้าอกเธออย่างอ่อนโยน ระหว่างที่มือขวาถูเม็ดถั่วของเธอ
ผมทนการเอ่อขึ้นมาของอสุจิของผม และเมื่อผมทำสลับกันซ้ำๆ หน้าของไมล่าเริ่มผ่อนคลายทีละช้าๆ
「เริ่มรู้สึกดีรึยัง?」
「ชั้นแค่ชินกับความเจ็บน่ะ!」
ผมบอกได้ว่าเธอโกหก จากการที่รูเธอเริ่มเปียกจนหยด เอ็นของผมสามารถที่จะขยับได้อย่างราบรื่นตอนนี้ด้วย หัวนมและเม็ดถั่วของเธอแข็ง ดังนั้นมันมีแค่สาวบริสุทธิ์เท่านั้นที่จะยืนกรานว่าเธอไม่มีอารมณ์
「อ๊าาน……นื๊อฮ่าาา! นื๊อออ!!」
ผมเปลี่ยนจากการควงเป็นการแทง และจากนั้นหยุดเคลื่อนไหวด้วยกันทั้งหมด
「เอ๋!? มะ-มีอะไร? นายเสร็จแล้วเหรอ?」
「อยากให้พี่…… แทงลึกๆมั้ย?」
「แน่นอนว่าไม่!」
ผมให้สะโพกของผมอยู่นิ่งๆต่อไป ระหว่างที่แค่สัมผัสหน้าอกและเม็ดถั่วของเธอ จากนั้นผมคุยกับเธอมากขึ้น
「อย่าดื้อน่า หนูบริสุทธิ์……เหมือนทหารเพิ่งเกณฑ์ พี่มีประสบการณ์มาก ดังนั้นมันช่วยไม่ได้ที่หนูรู้สึกดี ถ้าหนูยอมรับมัน สองเราจะรู้สึกดีขึ้นกว่านี้อีก」
ผมจูบเธอและพูดต่อ ระหว่างที่อยู่ใกล้พอที่จะสัมผัสจมูกกัน
「แค่คำเดียว……ถ้าหนูแค่พูดว่าหนูรู้สึกดี พี่จะขยับแรงกว่านี้และทำให้หนูรู้สึกดี」
ไมล่ามองดูผมด้วยหน้าที่เกือบจะมุ่ย และพึมพำบางอย่างเบาๆมาก จนผมค่อนข้างที่จะไม่ได้ยินเธอ
「มันรู้สึก……ดี ทำให้หนูรู้สึกดีกว่านี้……」
โอเค ตอนนี้มันเป็นการยินยอมแล้ว
「อุโอออออ้!」
「คย้าาาาา!! แรงมาก! มันเข้มข้นแต่มันรู้สึกดี!!」
การขยับก่อนหน้ามันดั่งโกหก ผมกระแทกเธอด้วยความบุ่มบ่ามสุดตัว ตามมาด้วยเสียงเนื้อตีกัน และเหวี่ยงสะโพกของผมแรงพอ ที่จะให้เธอขยับไปข้างหน้าและหลัง ระหว่างยืน
ผมทนการเคลื่อนไหวที่เข้มข้นนี้ ขณะที่ความรู้สึกดีของผมสร้างขึ้นมา และจากนั้นไปถึงจุดสสุดยอดในไม่นาน
「มันมาแล้ว ไมล่า! พี่จะปล่อยเมล็ดพันธุ์พี่แล้วตอนนี้!!」
ผมจับมือของไมล่า และวางมันลงที่ไข่ของผม หลังจากที่อัดอั้นจากการหยุดก่อนมีเซ็กส์ก่อนหน้า เธอควรจะสามารถรู้สึกว่ามันปูดขนาดไหนแล้ว
「ทำมันข้างนอก! ไม่ใช่ข้างใน หนูจะท้อง!!」
「พี่รู้ หนูน่าจะเกือบสุดแล้ว อ่ะ แตก!!」
เสียงของเราและเสียงการขยับสะโพกที่เข้มข้นมันดังพอที่ข้างนอกจะได้ยิน แต่เราไม่สนใจ ขณะที่เมล็ดพันธุ์ของผมในที่สุดก็ขึ้นมา และไม้ของผมระเบิดออก
「พี่แตกแล้ว!」 「คย้าาา!?」
ตามสิ่งที่ไมล่าพูด ผมกำลังจะดึงออกเพื่อปลดปล่อยเมล็ดพันธุ์ของผม แต่ ณ ทันใดนั้นเอง กล่องที่หนุนตัวเธออยู่ล้มไป เพื่อที่จะปกป้องเธอจากการที่ถูกทับโดยของหนักๆและได้รับบาดเจ็บ ผมพลิกเธอไปด้านข้าง และเพราะเอ็นของผมยังเชื่อมต่อกันเธอ มันดันลึกมากกว่าเดิมเข้าไปอีก ไปกระซวกมดลูกของเธอ
「คย้าาา!! พี่แทงลึกขนาดนั้นไม่ได้นะ!!」
「กุ่อ้าา ขอโทษ พี่จะถึงขีดจำกัดแล้ว!!」
ในช่วงเวลาสุดท้ายที่เอ็นของผมขูดกับมดลูกของเธอ ทำให้ผมเสียวสุดตัวและปลดปล่อยเมล็ดพันธุ์ของผมเหมือนน้ำพุ
「อุ่โอออ้!! โอออออออออ้」
เสียงของการน้ำแตกของมผมมันดังจนน่ากลัว จนทั้งสองเราได้ยินมันได้ และท้องของไมลาบวมขึ้นหลังจากนั้น มันปรากฏว่าเยอะมากที่มันออกมมา
「เอ๋? ……ล้อเล่นกับหนูใช่มั้ย?มันออกมาแล้ว……แกแตกข้างในเหรอ? ม่ายยยยยยยย แกมันโกหก!! คนทรยศ!」
ไมล่าเอะอะระหว่างที่ถูกจับกดโดยผม แต่การน้ำแตกของผมไม่หยุดหย่อน อย่างที่คาด ผมไม่มีเหตุผลเหลืออยู่พอที่จะดึงเอ็นของผมออกมา ระหว่างที่ผมอยู่ในระหว่างการถึงจุดสุดยอด
「ขอโทษ มันแค่ออกมาน่ะ」
「อย่ามา ‘มันแค่ออก’ กะชั้นนะ แกมันโหดร้าย น้ำแตกออกมามากมายเลย……ท้องแน่กู……」
หลังจากที่ผมปล่อยทุกกอย่างออกไป และแยกตัวผมออกจากกายเธอ และพยายามจะทำให้ผู้หญิงที่โกรธใจเย็น ไม่วิธีใดก็วิิธีหนึ่ง
「เฮ้ ร่าเริงหน่อยหนู นั่นมันอยู่เหนือการควบคุม」
「กูไม่พูดกับคนโกหก! อออุ……มันลึกมมมากจนมันไม่ออกมา……อาจจะสายไปแล้วแน่ๆเลย」
มันช่วยไม่ได้ ผมจะกล่อมเธอผ่านกายของเธอ
「เอออ๋! จะเอาอีกเหรอ?! พอได้แล้ว……」
「พี่แตกไปเยอะแล้วครั้งแรกอ่ะ ครั้งสองหรือสามมันไม่ควรจะต่างไป」
「นั่นไม่มีทาง- อ๊าาา!! อย่าใส่มันตอนหนูยังเหนียวอยู่!!」
ในท้ายที่สุด ผมสามารถที่จะเลี่ยงปัญหามากกว่านั้น – เธอล้มไประว่างยกที่ห้า อ้อนวออนให้ผมทำเธอท้องกับเมล็ดพันธุ์ของผม หลังจากที่ผมชิมเธอซ้ำแล้วซ้ำอีก
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 21 ปี ฤดูใบไม้ร่วง เวลาสงคราม
หน่วยของลูกน้อง: 9400
ทหารราบ: 2000, ทหารม้า: 1200, นักธนู: 700, ช่างศึก: 200, ทหารม้าธนู: 5300
กองทัพกลางหน่วยที่สาม: 11 000
ทหารราบ: 8500, ทหารม้า: 900, นักธนู: 1600
ลูกน้อง: ลีโอโพลต์ (หัวหน้าของเจ้าหน้าที่และรองผู้บัญชาการกองทัพ), ซีเลีย (ผู้ช่วย, กัปตันผู้คุ้มกัน), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการทหารม้าธนู), ปีปี้ (มาสคอต), เลอาห์ (เพื่อนตอนกลางคืน), เฮลเกน (ผู้บัญชาการเหล่าที่ 3
ไมล่า (นักโทษ)
ตำแหน่งปัจจุบัน: พันธมิตรแห่งยูเรส ตะวันออกของบาร์เรล่า
ความสำเร็จ:
กวาดล้างกองกำลังป้องกันทิศตะวันออก (ยอมแพ้), ยึดครองโรเลล, กำจัดกองทัพมากราโด, ทำลายกองทัพจักรวรรดิของเทรีย, ทำให้ป้อมปราการมาจิโน่พ่ายแพ้ (ร่วม), ต่อต้านกองทัพพันธมิตรแห่งยูเรส
—————————————————————
ขอบคุณสำหรับเงิน 464 บาท
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 928/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook
