ถนนสู่อาณาจักร

108 บทเพลงของราเฟน

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

มันเป็นการเดินทางที่สงบสุข พร้อมทุกคนที่มาด้วยกัน และมันไม่มีปัญหาไรเป็นพิเศษในระหว่างทาง จากโกลโดเนียมาสู่ราเฟน แม้ว่ากองทัพอิสระตะวันออกจะแยกไปจากเรา เรายังมีกองทัพจำนวนหลายพันคน โจรหรือมอนสเตอร์ใดในบริเวณนี้ทั้งหลาย รู้ว่ามันเป็นการฆ่าตัวตาย ที่จะมาป้วนเปี้ยนรอบๆเรา ไม่ต้องพูดถึงที่จะมาโจมตีเรา นักเดินทางที่ติดสอยห้อยตามมาด้วย ที่มาข้างหลังเรา ก็ไม่ได้ดูจะเคร่งเครียดขนาดนั้นด้วยเช่นกัน

「……พี่คิดเกี่ยวกับอย่างอื่นอยู่เหรอ? มันไม่รู้สึกดีเหรอ?」

「ไม่ มันรู้สึกดี ถ้าเป็นไปได้ พี่อยากให้หนู ดันมันเข้าไปลึกกว่านี้」

「เคคคค~」

มันเป็นดึกดื่นตอนกลางคืนแล้ว เมื่อผมตื่นขึ้นและออกไปข้างนอกรถม้า เพื่อดับกระหายน้ำ เลอาห์ มาหาผม

「พี่จะถือมั้ยถ้าหนูทำบางอย่างที่ซุกซน?」

ยังไงซะ ผมปฏิเสธเธอไม่ได้ ทุกคนหลับอยู่อย่างสบาย โดยเฉพาะมาเรีย ที่ผมไม่อยากจะไปรบกวนเธอหลับ ผมเลยของให้เลอาห์ใช้ปากเธอเพื่อให้ความสุขกับผม โดยไม่สร้างเสียงมากมาย

「หนูจะรับมันลึกเข้าไปในคอถ้าอย่างนั้น……นนโก่ะะ」

「ออุ!」

คอของเธอถูเข้ากับไม้เนื้อของผม วิธีที่คอเธอถูผม มอบความรู้สึกที่แตกต่างออกไป แตกต่างไปกว่าข้างในปากของเธอ ผมส่งเสียงออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ และเมื่อผมมองไป ผมได้รู้ ว่าครอลล์ดูอย่างอึดอึดจากในพุ่มไม้ใกล้ๆ

โอ้ใช่ มันมีเสียงใบไม้ก่อนหน้าดังนั้น เขาอาจจะฉี่หรืออะไรบางอย่าง เราอยู่ตรงหน้ารถม้า ดังนั้นเขากลับมาไม่ได้ ผมรู้สึกสงสารเขาเพราะมันหนาวข้างนอก แต่ผมต้องให้เขาทนมากกว่านี้อีกนิดหน่อย……และตอบแทน ผมจะเอาบางอย่างดีๆให้เขาดู

ผมแหย่มือเข้าไปในกระโปรงของเลอาห์และเลื่อนกางเกงในเธอไปด้านข้าง ไม่เหมือนซีเลีย ที่ใส่กางเกงขาสั้น เลอาห์ ชอบกระโปรงสั้นๆ ถ้าผมทำสิ่งนั้นระหว่างที่เลอาห์อยู่ที่ระหว่างขาของผม และคุกเข่าสี่ขาอยู่ ครอลล์ น่าจะเห็นอวัยวะเพศได้ค่อนข้างชัดเจน จากตรงที่เขาอยู่

「อึ๋นนน!? พี่อยากจะใส่มันเข้าไปเหรอ?」

「ไม่แค่อยากจับน่ะ ทำต่อเลย」

ขณะที่เลอาห์บริการผมด้วยปากของเธอต่อไป ผมยืดแขนผมไปที่อวัยวะเพศของเธอ และแยกมันออกด้วยนิ้ว อวัยวะเพศของเธอ ถูกใช้งานไปบ่อยครั้ง เมื่อเธอยังเยาว์วัย ดังนั้นรูปร่างของมันดูเย้ายวนกว่าของซีเลีย เนินเนื้อยื่นออกมาเล็กน้อย ระหว่างที่ถูกแหย่ด้วยนิ้วของผม และมันควรจะเป็นภาพที่ไม่น่าทนได้ สำหรับคนบริสุทธิ์ อย่างครอลล์

「……กึ!! กึ!!」

ผมเริ่มได้ยนเสียงพุ่มไม้มากขึ้น มันดูเหมือนเขาเริ่มช่วยตัวเองแล้ว เมื่อได้การตอบสนองที่คาดไม่ถึงแบบนี้ มันทำให้ผมยิ้ม

เขาทำงานของเขาอย่างถูกต้อง ระหว่างเวลาที่ผมไม่อยู่ และมันดูเหมือนเขาได้ฝึกกับดาบเล็กน้อย เพื่อที่เขาจะปกป้องสาวๆได้ มันน่าสมเพช ที่จะแค่ช่วยตัวเองระหว่างแอบดู งานแรงงานรายวันก็พัฒนาตัวเขาด้วย บางทีมันได้เวลาแล้ว ที่ผมจะสอนเขาเกี่ยวกับสาวๆ

เมื่อรู้ว่าผมไปคิดอย่างอื่นอีกแล้ว เลอาห์มองผม ก่อนที่จะขยับอย่างเข้มข้นขึ้นไป หลังจากที่ถูกมอบความรู้สึกดีมาซักพัก ผมยกสะโพกของผมขึ้น และเอ็นของผมเตรียมพร้อมที่จะน้ำแตก เต้นเป็นจังหวะหลายครั้ง

「กกกกุ……พี่จะแตกแล้ว」

「♪」

มันเป็นอะไรที่เลอาห์ปรารถนา และมันช่วยไม่ได้ ผมกดหัวเธอลง และแทงลึกเข้าไป ลึกเข้าไปในคอของเธอ จากนั้น ปลดปล่อยอสุจิผมออกมา

「นื้ออออ–!!」

นั่นจะเป็นที่น่าอัดอั้นตันใจสำหรับเธอ ผมจึงใส่นิ้วของผมเข้าไปในรูเปลือยๆของเธอ และหยิกเม็ดถั่วของเธอ เลอาห์พ่นนำจำนวนมากออกมาอย่างรวดเร็ว และกระตุก ระหว่างที่โด่งตูดขึ้นมาข้างบน

「อ๊าาาออุ!!」

ณ เวลาเดียวกน ผมก็ได้ยินเสียงครวญมาจากพุ่มไม้ด้วย ยังไงซะ ต้องนี้สามเราสดชื่นแล้ว กลับรถม้าไปนอนกันเถอะ

ผมกลับไปที่รถม้า ระหว่างที่จุมพิตกับเลอาห์ และครอลล์กับมาหลังจากนั้นไม่นาน แต่……ผมเดาว่าน้องหนูของเลอาห์มันกระตุ้นความหงี่เกินไปสำหรับหนุ่มบริสุทธิ์เหมือนเขา เขาเริ่มถูตัวเองอีกครั้บ เมื่อทุกคน พล๋อยหลับไป อย่างไรก็ตาม เรื่องแบบนี้ ซีเลียจะหูตาไวมาก

「ไอ้เด็กเวรตะไล! แกทำอะไรของแกอยู่」

ซีเลียตื่นขึ้นมาอย่างฉับไว และตีหว่างขาของเขา ซีเลียเอ๋ย……ในฐานะผู้ชาย มันทำพ่อเจ็บยิ่งกว่าที่จะเห็นเอ็นที่แข็งตัวถูกเตะ เพราะฉะนั้นโปรดอย่าทำมันเลย

—————————————————————

นอกจากเรื่องเล็กๆสิ่งสองสิ่ง การเดินทางมันค่อนข้างที่จะราบรื่น อย่างที่คาดได้ และมันใช้แค่สองวัน จนกว่าเราไปถึงกำแพงเมืองราเฟน

「เฮฮฮฮ๋……มันสวยเลยอ่ะ」

「เมืองที่งดงาม ไม่ใช่เหรอ?」

เมลิสซ่าและมาเรีย เสียงพวกเธอประทับใจ พวกเธออาจจะจินตนาการไปถึงเมืองเน่าๆมากกว่านี้ จากชนบทที่ล้อมรอบมันอยู่

ที่นี้ มันค่อนข้างที่จะพัฒนาแล้ว ภายในตัวเมืองมองเห็นไม่ได้เพราะกำแพงเมือง แต่นารอบเมือง มีการควบคุมน้ำท่วมเรียงรายยู่ และฟาร์มได้แพร่ออกไป เป็นครั้งคราว พ่อค้าเร่ที่ผ่านมาด้วยรถเกวียนเพื่อจะมุ่งหน้าไปเหนือ ตกใจกลัว ด้วยภาพลักษณ์กระทันหันของกองทัพ แต่เมื่อพวกเขาเห็นผม เขาถอดหมวกออกเพื่อทักทายผม ธุรกิจ ก็พัฒนาได้อย่างดิบดี ตั้งแต่ที่แคลร์ตั้งร้านของเธอ

เมื่อผมปล่อยความคิดอาละวาดไปเรื่อง เกี่ยวกับการพัฒนาของเมือง ผมเห็นบางอย่างแปลกๆในท้องฟ้าที่ชัดเชนและสีฟ้า ตอนแรกผมคิดว่ามันเป็นนก แต่มันตรงมาหาเราระหว่างที่ลอยไปตามลม สิ่งสีขาวนั้น ถูกเป่าซ้ายและขวาโดยลมเป็นครั้งครา แต่ผมเห็นได้ ว่ามันเป็นเคซี่ที่มีผมขาวโบกสะบัด เหมือนเคย เธอเชื่องช้า……เธอบินจริง แต่ผมน่าจะเดินได้เร็วกว่านั้น

เธอบินลงสู่พื้น ในแส่งสว่างที่ส่องประกาย โดยไม่มีความรู้สึกของความลึกลับ ระหว่างที่ซีเลียกวักเรียกเธอลงมาด้วยมือของเราออกไปที่หน้าต่าง ด้วยความคิดโง่ๆที่คิดว่าเธอร่างกายอ่อนแอเมื่อครั้งที่เธอยังมีชีวิต อย่างไรก็ไม่รู้ เธอสามารถที่จะเกาะหลังคาและคาติดกับหลังคารถม้าไป

(ยินดีต้อนรับกลับมา-!)

「「กย้าาาาาาา!!」」

เคซี่โหม่หน้าของเธอจากเพดานกระทันนนหัน การปรากฏตัวที่กระทันหันของหน้าเธอ ทำให้มิตตี้และอัลม่ากรีดร้อง

มิตตี้กอดเมลิสซ่า และอัลม่ากอดครอลล์ มันเป็นในเวลาแบบนี้ ที่คุณต้องการคนที่คุณพึ่งพาได้ มิตตี้พิจารณาน่าว่าเมลิสซ่าและมาเรีย เป็นพี่สาวของเธออย่างเป็นธรรมชาติ แต่ครอลล์น่ะสิ ดูเหมือนว่าเขาจะมีสาวที่หวังพึ่งพาเขาอยู่ด้วย

ผมคิดว่ามันน่าเศร้า ที่จำเป็นจะต้องไปแอบดูคนมีเซ็กส์กัน ระหว่างที่ช่วยตัวเอง แต่มันจะโอเคเลย ถ้าเขาแค่โอบกอดอัลม่า อัลม่ายังเด็กอยู่ ดังนั้นผมไม่น่าที่จะใส่แม้แต่นิ้วชี้ของผมเข้าไปได้ แต่ครอลล์นั้น รุ่นราวคราวเดียวกับเธอ และเธอน่าจะรับเขาเข้าไปอยู่ข้างในเธอได้ เพราะยังไงเอ็นของเขามันเล็กนิดเดียว มันไม่เจ็บหรอกอัลม่า

「เคซี่……เลิกจู่ๆก็โผล่มาได้แล้ว」

(ขอโทษจ้ะ~)

ผีทะลุผ่านเพดานและมาซบอิงผม ที่หน้าอกของผม ระหว่างที่ผมลูบหัวของเธอ ผมรู้สึกถึงความรู้สึกที่ต่างออกไปได้ มันเป็นความรู้สึกที่กระตุ้น กระนั้นไม่ได้ไปสัมผัสตัวเธอเลย

「เอ๋? มีอะไรเหรอมาสเตอร? มิตตี้-ซัง และอัลม่าก็ด้วย มันคืออะไร? ตุ๊กตานี้……」

โอ้เข้าใจแล้ว เลอาห์มองไม่เห็นเธอ

「ยังไงซะ เรื่องมันยาวน่ะ เกี่ยวกับเรื่องนั้น แต่พี่เลี้ยงผีไว้ด้วย」

(หนูไม่ใช่สัตว์เลี้ยงนะ)

「เฮฮฮฮ๋……พี่ทำแม้กระทั่งกับผีเหรอ อย่างที่คิดเลย มาสเตอร์น่าทึ่งจริงๆ」

ทำไมเธอต้องพูดอย่างนั้นไปซะทุกรอบ พีบอกหนูแล้วว่าพี่จะเก็บหนูไว้ มันไม่ผิดนะ

「ของแปลกอีกอย่าง……」

(ชั้นเคซี่ ชั้นไม่แปลกนะ)

มันดูเหมือนไมล่าเห็นเธอได้ เพราะหน้าของเธอแข็งไป และอย่างที่คาดได้กับนายพลเก่า เธอไม่กร๊ดกร๊าด และสงบตัวเองลงได้

แล้วก็ เคซี่เอาตุ๊กตาไว้ใต้คอของเธอ ดังนั้นผู้คนเห็นได้ว่าเธออยู่ไหน – ซึ่งมันโอเค – แต่มันถูกใช้ไปมากมาย จนมันสกปรก และมันมีหลายส่วนที่ฉีกขาดออกมา และคอตต้อนมันเริ่มที่จะออกมา ถ้าเจ้านี่มันบินไปทั่ว มันจะน่ากลัวอย่างไม่จำเป็น ดังนั้นได้โปรดเปลี่ยนมันเถอะนะ

เรากลับมาด้วยกันที่ราเฟนกับเคซี่ ที่มาทักทายเราก่อนหน้า เพื่อหาวัตถุที่จะช่วยเธอรับรู้ถึงผี พลเมืองโห่ร้องเรา และทหารไปรวมันที่ลานที่ได้ถูกสร้างใหม่ จากนั้น แยกย้ายแถว

มันจะไม่มีสงครามไหนๆมากกกว่านี้เกิดขึ้นอีกในอนคต ดังนั้น คนคุ้มกันไม่กี่คนมันก็เพียงพอแล้ว สำหรับการรักษาความปลอดภัยของเมือง หลังจากที่ได้รับการยืนยัน ความสำเร็จของสงครามและการแบ่งรางวัล ทุกคนแยกย้ายไปเพื่อพักผ่อน

「อาาา ยุ่งมากเลย! ทุกคนมาหาหนูซ้ายขวาเลย! และหนูก็เลิกห้ามทำตูดและด้วย และรับ สามหรือสี่ในเวลาเดียวกัน」

โสเภณีก็มีไฟ ยังไงซะ พวกเธอได้เงินมากขึ้นแน่่จากทหารที่เก็บกด ที่เพิ่งรับรางวับของพวกเขา มันไม่มีคืนใดๆที่จะมากกว่านี้ ที่มันจะหากำไรได้สำหรับพวกเธอคืนนึ้ไปมากกว่านี้

「คนช่วยเราไม่พอเลย! ได้โปรดพาพี่สาวน้องสาวของเธอ แม่ของพวกเธอแต่แม้แต่น้องชายมาก็ได้ ถ้าเค้าน่ารักน่ะ!」

เฮ้ ฉันเขาใจว่าเธออยากจะได้เงินมากมายกว่านี้มากขึ้น แต่การทำให้ชายอื่นเอากับชายอื่นมันเกินไป

ผมก็ให้ทหารม้าธนูรู้ว่าพวกเขาถูกเลิกแถวแล้ว และแยกย้ายได้ และพวกเขากลับไปที่ภูเขาได้ ผมอยากให้พวกเขาไปพักผ่อนที่บ้านของเขา

「มันมีผู้เสียชีวิตไปพอประมาณ……บอกผู้นำว่าชั้นขอโทษ」

「นายพูดอะไรน่ะ? เราเป็นธนูและดาบของหัวหน้า การได้ตายในการต่อสู้ มันเป็นเกียรติของนักรบ」

「บอกพวกเค้าว่าชั้นจะจ่ายพวกเค้าคืนหลังจากเรื่องนี้」

「ผมที่ต่ำต้อย ยินดีและซาบซึ้ง」

ผมให้พี่สาวน้องสาว ลุน่าและรูบี้ ด้วยกันกับปีปี้ทำหน้าที่เป็นผู้ส่งสาส์น และให้พวกเธอกลับไปบ้านของพวกเธอซักพัก ผมจะไปตรวจดูดินแดนชาติภูเขาในอนาคตอันใกล้ แต่ ผมจะกลับบ้านก่อน ตอนนี้

มันโอเคที่จะทิ้งหลายๆงานไว้ให้ลีโอโพลต์และอิริจิน่า ผมอยากจะกลับไปไวๆที่บ้าน และโอบกอดผู้หญิงของผม

—————————————————————

「หนูดีใจที่พี่ปลอดภัย-」

「ยินดีต้อนรับกลับมาเอเกอร์–!!」

คาร์ล่ากระโดดเข้ามาและผลักนนน่า ที่ทักทายผมด้วยการคำนับแบบมิตซุยูบิ นนน่าถูกผลักลงไปที่พื้น และหน้าอกของเธอ ทำหน้าที่เป็นเบาะ ริต้าและแคทเธอรีน ก็แต่งเนื้อแต่งตัวด้วย เมื่อพวกเธอทักทายผม

「ยินดีต้อนรับกลับมา」

「หนูรู้ว่าพี่จะชอบมันกว่านี้ถ้าหนูไม่ใส่อะไรเลย」

เธอรู้จักผมดี ผมอยากจะเล่นไปทั่วกับทุกคนคืนนี้ แบบเปลือยเต็มที่

ท้ายสุด คูและรูเดินข้างเมล เมลที่ท้องของเธอขนาดเกือบจะเท่ากันกับมาเรีย มันเหมือนว่าทุกครั้งที่ผมเห็นเมลหลังๆมานี่ เธอตั้งท้อง เธอเป็นผู้หญิงที่มหัศจรรย์ที่ท้องง่ายๆ

「หม่าม๊า~」

ซู ลูกสาวของเมลและผม เดินได้แล้ว และเซมาหาผม ผมอุ้มเธอขึ้นและพักเธอไว้ที่ไหล่ของผม

「ป่าป๊า สูง หม่าม๊า」

ผมเล่นไปทั่วกับเต็กๆ ระหว่างที่จับนนน่าที่ก้มตูดโด่ง กับเธอมันเป็นแบบนี้ตลอดเลย

「อออุ คาร์ล่าโง่ หนูจะจำเรื่องนี้ไว้……ซักวันหนึ่ง การลงทัณฑ์จากสวรรค์จะ- นื้ออออ」

ก่อนอื่นเลย ผมต้องมอบจูบลึกๆให้ภรรยาของผมคนนี้ก่อน ผมพันลิ้นของผมไว้ด้วยกันกับเธอ และผ่อนคลายความโกรธาของเธอลง เธออิงแอบหน้าอกของผมอย่างเงียบๆ

「อาา……หนูรู้สึกสงบตลอดเลย เมื่อหนูอยู่ในอ้อมอกของเอเกอร์-ซามะ」

「มันก็รู้สึกยอเยี่ยมกับพี่ด้วย」

พวกมันใหญ่ ไม่ต้องถามเลย หน้าอกเธอดันเข้ามากับผม และส่วนหนึ่งของหน้าออกที่มันออกมาจากชุดที่เว้ากว้างของเธอแนบชิดกับผมอยู่

นนน่ารักการแต่งเนื้อแต่งตัว ที่บริเวณหน้าอกของเธอถูกเปิดเผย คาร์ล่าพูดว่าเธอแค่อยากจะอวดหน้าอกของเธอ แต่เจ้าตัวนนน่าเองพูดว่ามันเป็นปัญหาที่จริงจังกว่านั้น – มันดูเหมือนเธอไม่มีทางเลือก เพราะมันเจ็บจริงๆ เมื่อยัดพวกมันไว้ในเสื้อ

ผมก็ได้รู้ว่าเธอพักมันกับโต๊ะเพื่อผ่อนคลายด้วย เมื่อไม่มีใครอยู่ใกล้ๆของเธอนอกจากครอบครัวของเธอ เดาว่าหน้าอกใหญ่มันก็มีปัญหาของมันเองด้วย ผมได้ยินมาจากแคทเธอรีนและคู ว่าเธอหยุดยิ้ม

ผมให้สาวๆคนอื่นรออีกนิด และกอดนนน่า จุมพิตเธอย่างซ้ำซาก และถูหัวและไหล่ของเธอ นนน่าก็ดันตัวเธอเอง เข้ามาสู่อ้อมอกของผม และสัมผัสกับหน้าของผม ระหว่างที่ถูหน้าอกผมด้วยแก้มของเธอ

ผมมองหน้าเธออีกครั้งหนึ่ง เธอสวยจริง…….ผมไม่เคยเห็นบางคนที่สวยขนาดนี้มาก่อน นอกจากลูซี่ เมือผมนำเธอมาจากพ่อค้าทาส เธอก็งงดงามด้วย และยังดูเด็กๆ ระว่างที่ตอนนี้ เธอเป็นผู้หญิงที่สวยงาม และแพร่รังษี ความดึงดูดเพศตรงข้างออกมามากมาย

การใช้จ่ายแและการเห็นแก่ตัวที่ไม่จำเป็นนั้นเลี่ยงไม่ได้ เพื่อที่จะทำให้ความสวยเช่นนี้ และหน้าอกใหญ่ๆของเธอเป็นของผม นอกจากรูปลักษ์ของเธอ แล้ว เธอเป็นผู้หญิงมหัศจรรย์ ที่มีจุดที่น่ารัก

ผมจูบคอของนนน่า ระหว่างที่ถูจากหลังของเธอ ไปสู่ตูดของเธอ เอ็นของผมแข็ง และมันดันเข้ากับท้องของผมเธอแหย่มันโดยการเล่นเหมือนที่ลูกแมวทำ แต่จากนั้นหยุดลง ดั่งเธอจำอะไรบางอย่างได้

「ยังไงซะ……หนูมีความสุขที่พี่กลับมาอย่างปลอดภัยและแข็งแรง แต่หนูมีบางอย่างที่ต้องคุยกับพี่」

「อาาา- พี่ก็สงสัยเกี่ยกับมันด้วย」

「มันไม่ใช่ที่ที่หนูจะพูด แต่หนูก็จะพูดด้วย」

แสงในตาของคาร์ล่า และแคทเธอรีด ดูเหมือนจะทื่อไป เมลจับท้องเธอ ระหว่างที่นำเด็กๆจากไป บรรยากาศเปลี่ยน

นนน่าดึงมือของผมและเริ่มเดิน

「ห้องนอนมันอยู่ทางนี้」

「แน่นอนว่าคืนนี้หนูจะอยู่กับพี่ที่นั่น」

「แต่ห้องน้ำอยู่ทางนี้นะ……」

「เมื่อพี่เสร็จแล้ว หนูจะถูหลังให้พี่」

นนน่าออกจาประตูหลัง และเมื่อเธอมาถึงข้างนอก เธอออกจากพื้นที่ของคฤหาสน์ และมุ่งหน้าไปที่อาคารถัดไป ที่นั่นมันที่อยู่อาศัยชั่วคราวที่สร้างไว้สำหรับผู้หญิงสามสิบคน ที่ผมช่วยมาจากก็อบลิน ดังนั้นมันยังคงอยู่ที่นั่น

「หลังจากพี่เลย」

นนน่ายืนที่ทางเข้าและให้ผมเดินเข้าไปก่อน ผมเปิดประตูเพื่อที่จะดูว่าเกิดอะไรขึ้น และ…… เห็นสาวสามสิบคนที่ผมโอบกอด

「「「ยินดีต้อนรับกลับมา!!」」」

ผมดีใจที่ทุกคนฉลองการกลับมาของผม แต่มันมีบางอย่างที่ผมสงสัย

「……มีพวกเธอยี่สิบคน พวกเธอยี่สิบคนตั้งท้อง!」

ผมกำลังจะนับทุกคน แต่นนน่าพูดขึ้นมา ได้โปรดอย่าโกรธนะหนู……มันก็เป็นบางอย่างที่หนูทำด้วย ดังนั้นมันเกิดขึ้นได้กับหนูเหมือนกัน แต่ว่า มันค่อนข้างจะเป็นบางอย่างไปเลยนะ ที่ยี่สิบของสามสิบคนที่ผมเอาตั้งท้อง

「มันมีสาวๆที่ท้องไม่ได้วันนั้น」

「และมันมีสาวๆที่ไม่ได้เมล็ดพันธุ์ของพี่ไปด้วย」

「ท้องของหนู……ไม่……ใหญ่ด้วย」

มันเป็นสาวผมแดง……อลิซถ้าผมจำไม่ผิด หนูแค่ใช้ตูดของหนูนะ ดังนั้นมันแน่นอนว่าหนูจะไม่ท้องน่ะ

「การเสพติดของตูดอลิสแย่ลงตั้งแต่นั้นมา……ตราบใดที่มันมีไม้ เหมือนไม้กวาดงี้ เธอจะแทงมันเข้าไป」

「ถ้าพี่ไม่บอกให้เธอหยุดเธอจะทำร้ายตัวเอง ซักวันนึงนะ」

「แต่……ตูดของหนูเหงาถ้าหนูไม่ใส่อะไรบางอย่างเข้าไปที่นั่น……」

เว้นผมจากการไปคุยใดๆทั้งสิ้นเกี่ยวกับความชื่นชอบทำอะไรที่บ้ากามของเธอเถอะ

「งี้ เด็กที่อยู่ในท้องของพวเธอทุกคน……ทั้งหมดเป็นของพี่?」

「「แน่นอน!」」

เสียงของทุกคนซ้อนทับกัน คนอื่นน่าจะไม่อยากได้พวกเธอเมื่อพวกเธอท้อง ผมไม่มีทางเลือกนอกจากจะดูแลพวกเธอ

「เอเกอร์-ซามะ……พี่รู้มั้ยว่าผู้คนเรียกอาคารนี้ว่าอะไร?」

「ไม่」

「ฮาเร็มของลอร์ดศักดินา! มันชัดเจน ใช่มั้ย?! มีผู้หญิงหลายคนอยู่ที่นี่ ละพวกเธอมากมายก็ท้องด้วย」

พูดถึงแล้ว เหล่าสาวๆที่ผมไม่ได้โอบกอด ไปเจอผู้ชายในเมืองอย่างช้าๆ เพราะเรื่องนั้น มันกว้างขวางขึ้น ดังนั้น ผมควรจะทำการปรับปรุงใหม่ และแต่งอาคารนี้ให้เป็นที่ที่แออัดไปด้วยผู้หญิง เหมือนที่ข่าวลือนั่นว่าดีมั้ย ถ้าผมให้คนมากขนาดนี้เข้าไปทีคฤหาสน์ของผม มันจะเบียดเสียด และสร้างงานมากมายให้คนรับใช้

「พี่อย่ามาทำเป็นใจเย็นนะ! หนู ยังไม่ท้องเลย และนี่……นี่ มันจะทำให้หนูดูเหมือนผู้หญิงที่ตั้งท้องไม่ได้!!」

「ใจเย็นก่อน นนน่า บางคนไปชงชาให้เธอหน่อยสิ」

「นี่ค่ะ」

ผู้หญิงรักตูด – อลิสผมแดง – มอบกาน้ำชาให้ผม มันไม่มีไฟ กระนั้นมันค่อนข้างร้อน……ช่างมันเถอะ

「อ่ะนี่ ใจเย็นลงก่อน」

「……ฟฟฟฟฟู่」

นนน่ากินชาของเธอหมดเกลี้ยง และกลับคืนมาซึ่งสติ แม้อย่างนั้น ตาที่มองดูผม มันหวั่นไหว ไปด้วยความวิตกกังวล

「มันจะโอเค หนูเป็นเมียหลวงของพี่ ไม่ใช่เหรอ? พี่จะรักหนู」

「ออออุ……สัญญานะพี่ เพราะทั้งหมดถ้าหนูได้ถูกทิ้ง หนูจะฆ่าตัวตาย และกลายเป็นผีเหมือนเคซี่」

(จะมาเป็นผีด้วยกันกับชั้นเหรอ?)

「ไม่เอา! เอเกอร์-ซามะจะไม่ทำอะไรบางอย่างแบบนั้น!」

(ช่างอับโชค)

—————————————————————

อาจจะได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย อดอล์ฟมา เมื่อผมไปตรวจดูเมือง มันดูเหมือนคนนี้ ก็ทำไปเยอะ ระหว่างที่ผมไม่อยู่

「โอออ้ อดออล์ฟ เมื่อชั้นไม่อยู่-」「ได้โปรดมาดูทางนี้」

ผมกำลังจะขอบคุณเขา แต่เขาพูดทับผม เอกสารที่เขายื่นให้ผมมีตัวเลขและตัวอักษรมากมาย เขียนอยู่บนมัน

「งั้น ชั้นควรจะเซ็นที่ไหนดีล่ะ?」

「ไม่ใช่อย่างนั้น นี่เป็นรายได้ของฮาร์ดเลตต์-ซามะ และรายงายค่าใช้จ่ายตอนที่ท่านไม่อยู่ ดังนั้นไม่มีความจำเป็นที่ท่านต้องเซ็น……แต่ได้โปรดดูที่นี่」

อดอล์ฟชี้ไปที่ส่วนสุดท้าย มันเขียนอยู่ที่นั่น ว่า 400 ทอง และมันเป็นสัญลักษณ์แปลกๆประกอบอยู่ข้างหน้าด้วย

「นี่เป็นรายงานล่าสุด…… พูดอีกอย่างนี่เป็นสินทรัพย์ตอนนี้ของเรา」

「400 ทอง……? มันลดไปค่อนข้างเยอะนะ แต่มันช่วยไม่ได้」

「สัญลักษณ์นั้นมันเป็นเครื่องหมายลบ พูดอีกอย่าง ลบออก เราตัวแดงอยู่ 400」

งั้นเราก็ตัวแดงแล้ว? ยังไงซะ นั่นไม่ดีเลย แม้ว่าผมจะให้คลอเดียลืมเกี่ยวกับ 5000 ทองที่ผมยืมได้ มันดูเหมือนผมก็ยังตัวแดงอยู่ดี

「ได้ไปยืมมาจากใครมั้ย」

「ไม่ ผมรวบรวมเอา จากพวกนั้นที่พอมีเงนในราเฟน……หลักๆเป็นพ่อค้า ที่อยากจะสรุปภาษีรายหัวหลายปีล่วงหน้า ผมเลยลดให้ให้ส่วนหนึ่ง มันดูเหมือนมันเป็นการจ่ายภาษีล่วงหน้า」

นั่นหมายถึง เราไม่ได้ยืมมาจากใคร ดังนั้น เราเลยยังโอเคอยู่

「มันเป็นการมองโลกในแง่ดีเกินไป……แต่ผมได้ยินมาว่าท่านก็มีความสำเร็จที่มหาศาลในครั้งนี้ด้วย ดังนั้นเงินรางวัลที่ได้มาจากราชา-」

「ชั้นได้แค่ดินแดน บางอย่างเกิดขึ้น ดังนั้นไม่ไม่มีเงินอะไรเลยทั้งสิ้น ในครั้งนี้ ดินแดนชั้นเพิ่มไปเยอะ ดังนั้น ชั้นจะหวังพึ่งนายอีกครั้งนะ」

「……งั้นเราขายของที่ได้มาจากสงคราม」

「ของที่ได้มาจากสงครามส่วนใหญ่ ได้ถูกมอบเป็นรางวัลให้ทหาร และมันถูกใช้ไปค่อนข้างจะหมดแล้ว เพราะทั้งหมมด ชั้นพยายามจะรอดด้วยเงินที่มีน้อยในมือ ถ้าชั้นไม่จ่ายอย่างมีเมตตา ทหารจะไม่ตามชั้น」

「งั้นท่านจะคาดให้ผมทำอะไร!?」

อดอล์ฟขึ้นเสียงของเขาอย่างผิดปรกติ มันเป็นสถานการณ์ที่แย่ ยังไงซะผมจะให้ขาใจเย็น โดยการขอให้อลิซมอบชาให้เขา

「ขออภัยนะที่ผมต้องพูดแบบนี้ไป แม้อย่างนั้น ผมมีแผนที่จะทำการคำนวนอย่างละเอียด เพื่อรักษาจำนวนแรงงานให้น้อยที่สุด ระหว่างที่ไม่พยายามจะลึกลงไปในตัวแดดงมากกกว่า จนกว่าฮาร์ดเลตต์-ซามะ จะกลับมามีเงินมีทองได้!」

「โฮฮฮ่ การคำนวนที่ต่างออกไปเหรอ?」

「มาดาม……นนน่า-ซามะไม่ได้บอกอะไรกับผม และตัดสินใจกับตัวเอง ที่จะคุยกับพ่อค้าเกี่ยวกับการก่อสร้างโรงละคร! วัตถุดิบและคนเหล่านั้นมันรวมด้วยกันเป็น 500 ทอง ซึ่งหมายถึง เราจะหลงเหลือด้วยแค่ 100 ทอง ถ้าเธอไม่ทำมันให้เสร็จ!!」

ผมหันกลับไป แต่นนน่าไม่อยู่ที่นั่นแล้ว คาร์ล่าบ่งบอกด้วยท่าที ว่าเธอวิ่งหนีไปไหนซักที่แล้ว

งั้นมันก็เป็นไอ้นั่นที่ถูกสร้างในลานเมือง……มันไม่ใช่อะไรบางอย่างที่ไม่ธรรมดาเกินไป แต่มันเป็นโรงละครที่ถูกสร้างอย่างงดงาม พร้อมหลังคา และที่นั่งมากกว่า 100 ผมคิดมันมันผิดปรกติสำหรับอดอล์ฟ ผู้ที่จะสร้างสิ่งต่างๆเพื่อไว้สำหรับใช้งานจริง

「แต่ชั้นนึกว่าชั้นให้นายดูแลเรื่องนั้นแล้วนะ」

「ถ้าเมียของลอร์ดศักดินาสร้างสัญญา พ่อค้าและช่างไม้จะไปทำมัน แม้ว่าผมจะไม่อนุญาติ」

ผมเดาว่าเรื่องนั้นถูกต้อง

「ดังนั้น มันไม่มีอะไรอย่างอื่นที่ผมทำได้ ฮาร์ดเลตต์-ซามะต้องเลือกระหว่างยืมมันจากบางคน เพิ่มภาษีชาวบ้านชั่วคราว และให้พวกเขาเกลียดท่าน หรือไม่ก็หยุดแรงงาน ไล่คนรับใช้ และทำเหมือนเต่าไปสู่ฤดูเก็บเกี่ยว」

มันค่อนข้างเป็นสามตัวเลือกที่ยากลำบาก ผมจะเอาไว้ก่อนตอนนี้

—————————————————————

「มันมีปัญหาอะไรอื่นมั้ย?」

ผมออกมาจากอดอล์ฟ ผู้ที่ยังเอะอะอยู่และคุยกับคาร์ล่า

「อ้าา มันมีอีกอย่าง มันเกี่ยวกับโยกุริ」

「โยกุริอยู่ในบ้าน หือห์」

แล้วผมก็คิดซะแน่นอนเลยว่าเธอจากไปที่หมูบ้านอื่นแล้ว มันจะเป้นเรื่องดีสำหรับเธอ ที่จะทักทายผมด้วย ถ้าเธอยังอยู่ในคฤหาสน์ด้วย

「มันเพิ่งจะเลยเที่ยง เธอน่าจะยังหลับอยู่」

「นั่นมันอะไรกันวะ?」

「ยังไงซะ แค่มาตรงนี้ก่อนตอนนี้」

ผมตามคาร์ล่าไปและมุ่งหน้าไปที่คฤหาสน์อีกครั้ง เมื่อเราไปถึงข้างหน้าของห้องที่โยกุริใช้ ประตูเปิดขึ้น โดยไม่ได้เคาะ นนน่าก็กลับมาหลังเรา ก่อนผมจะรู้ตัว ผมจะพูดกับเธอนิดหน่อยทีหลังถ้าอย่างนั้น

「เฮ้! จะนอนอีกนานแค่ไหนกันห้ะ?! เอเกอร์ได้กลับมาแล้ว และเธอไม่ทำแม้แต่การจะไปทักทายเค้าเลยนะ!!」

ม่านของห้องปิด และมันสลัวมากจนคุณเชื่อไม่ได้ว่าเช้า โยกุริดูเหมือนจะอยู่ในเตียง

「อึน……มันยังไม่สว่างเลย……อาาา กลับมาแล้วเหรอ ยินดีต้อนรับกลับมา……ฟฟฟี้」

「อย่ามาหลับนะ นังงี่เง่า!」

คาร์ล่าและลิตตี้ จับผ้านวม และโยนโยกุริอกไป โยกุริผู้ที่ใส่แค่ชุดนอนบางๆ สั่นไหวและตื่นขึ้นเนื่องจากความหนาวที่ได้ออกมาจากผ้านวม

「เฮฮฮ้~ มันหนาวนะะะ~」

「เร็วๆแล้วเปลี่ยนเป็นชุดอยู่บ้านได้แล้ว ไร้ยางอายจริงๆ」

ในฐานะแม่บ้าน น้ำเสียงของริต้าค่อนข้างที่จะเข้มงวด เมื่อคุยปรกติกับสาวๆ

「อุเอออ่ะ…… 」

โยกุริออกจากชุดนอน และกลายเป็นเปลือยเปล่า ตรงหน้าผม อวัยวะเพศของเธอถูกเปิดเผยโดยสิ้นเชิงและหน้าอกของเธอก็เด้งด้วย แต่เพราะเธอไม่ได้ทำตัวซุกซน มันไม่ได้ทำให้ผมมรู้สึกมีอารมณ์

「ใครก็ได้ไปเอาอะไรร้อนๆมาให้กินหน่อยสิ~」

「ไปเอาเองเลย!!」

เข้าใจแล้ว นี่มันแย่แล้ว หลังจากที่เธออุส่าห์ทำงานหนักเพื่อหมูบ้านของเธอ ทำไมโยกุริมากลายเป็นบางอย่างแบบนี้

—————————————————————

「ชั้นคิดวาชั้นเหมาะสมที่จะเป็นนักแสดงหญิง」

นั่นเป็นสิ่งแรกที่ออกจากปากของโยกุริ

「ดังนั้น ชั้นมาที่นี่เพื่อทำการแสดงด้วยกัน กับนักแสดงเดินทาง แต่งานแบบนั้นปรกติแล้วมันอยู่ในตอนเย็น ใช่มั้ย? นั่นทำไมชั้นหลับในตอนเช้าและตื่นมาตอนกลางคืน」

ผมคิดว่ามันเปิดแค่ระหว่างตอนเย็น ระหว่างที่ใช้เวลาทีเหลือเพื่อเตรียมตัว

「เธอยืนกรานว่าเธอเป็นหนึ่งในผู้หญิงของฮาร์ดเลตต์-ซามะ นักแสดงเดินทางพูดเอาไว้ว่า เทคนิคของเธอไม่แม้แต่จะไปถึงระหว่างนักแสดงธรรมดาทั่วไปเลย เธอเลยร้องไห้มาหาหนู ให้หนูทำบางอย่างเกี่ยวกับมัน」

นนน่ากระซิบบางอย่างกับผมเพื่อจะให้ผมเข้าใจมากกว่านี้ นั่นใช่แล้ว; คนเหล่านั้นผ่านความยากลำบากมามากมาย เพื่อจะให้ได้มาซึ่งทักษะ มันไม่ใช่ว่าทำได้ใช่ช่วงระยะเวลาสั้นๆ

「แต่อย่างที่คาด ยังไม่มีอะไรดัง…… แม้ว่าหนูคิดว่าบทของหนูออกจะยอดเยี่ยม」

อาา…… ผมพูดอะไรได้ล่ะเนี่ย?

「เธอไปผลักดันบทที่เหมือนขยะของเธอให้คณะละครเวที และพวกเค้ามาขอร้องหนูในน้ำตา ให้หนูทำบางอย่างเกี่ยวกับมัน」

นนน่านั้นจริงๆแล้วฟังผู้ฟังคน

「นั่นแปลกนะ ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ~? บทของละครมันจะมีขีดจำกัดอยู่กับมัน ไม่ว่ายังไง……การแสดงของคนันจะมีข้อจำกัดบางอย่าง ใช่มั้ย? แต่ของหนูมันไม่มีข้อจำกัดแบบนั้น นั่นทำไมตอนนี้ หนูเขียนเนื้อเรื่องอยู่」

เธอส่งหนังสือที่ยังไม่เสร็จที่อยู่บนโต๊ะให้ผมอย่างร่าเริง ซีเลียหยิบมันและอ่านหน้าแรก แต่ยู่หน้านิดหน่อยหลังจากนั้น ไม่ มันไม่แม้แต่มีค่าพอจะอ่านเลยเหรอ?

「คนในหมูบ้านของหนู แน่นอนว่าได้ใช้ชีวิตอยู่ง่ายกว่าก่อนหน้านี้ ดังนั้นหนูอยากจะหาวิธีใช้ชิวิตใหม่」

「เธอนอนไปทั่วและไม่ทำอะไรเลยตลอด มาที่ห้องทานอาหารเพื่อกินและดื่ม」

ดูเหมือนริต้าก็ทนกับเธอไม่ไหวแล้วด้วย

「จากที่หนูจำได้ เธอก็อยากจะไปยุ่งวุ่นวายกับพวกนักร้องเพลงในเมือง」

แคทเธอรีนก็แซมเข้ามา พูดว่านักร้องเพลง เห็นเธอมากแค่เท่ากับความน่ารำคาญ พวกเขาวิ่งหนีเธอทันทีที่เห็น

「ไม่ใช่แค่นั้น แต่เธอยังเล่นไปทั่วกับชายอื่นด้วย」

คาร์ล่าขึ้นเสียง อย่างที่คาด นั้นให้อภัยไม่ได้ โยกุริไม่ได้ถูกมองเป็นเมียน้อยของผมอย่างเป็นทางการ แต่มันจะไม่ใช่สภาพแวดล้อมที่สงบ ถ้าเธอไปนำชายคนอื่นมาที่คฤหาสน์

「ฮันเนสไม่ใช่แบบนั้น! เค้าเป็นบางคนที่เขียนเน้อเรื่องด้วย ตอนนี้เค้าลำบากและมีปัญหาที่จะหางาน แต่ในที่สุดเขาจะสร้างงานชิ้นเอก ที่จะทิ้งร่องรอยไว้ในประวัติศาสตร์」

「ยังไงกัน! เค้าเป็นขอทานตกงาน! เค้าแค่ไปเล่นละเลงกับเงินที่เธอให้เค้าไป」

สาวๆถูกมองเงินค่าใช้จ่ายให้สม่ำเสมอ และถูกอนุญาติ ให้ใช้มันได้อย่างอิสระกับอะไรก็ตามที่พวกเธอหวังจะซื้อ มันเช่นกันกับโยกุริ แต่การเอามันไปให้ชายอื่น มันก็เป็นอีกปัญหาหนึ่ง

「ความโง่ของนนน่าก็อย่างนึง แต่เธอจะไม่ได้เงินค่าขนมอีก เริ่มจากวันนี้ด้วย! เงินเราไม่พอแล้ว!」

เมื่อหัวเรื่องมาวนเวียนเกี่ยวกับเรื่องเงินๆทองๆ นน่าพยายามจะหนีไปอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอถูกจับได้

「เอออ๋! หนูจะทำยังไงดีล่ะ หนูสัญญากันฮันเนสว่าจะให้ยืมเงินค่ากระดาษและหมึกด้วย! !」

「เงินทั้งหมดนั่น มันไปลงเหล้ากับอีตัวหมดแล้ว! เธอควรจะหยุดเรื่องไร้สาระได้แล้ว!」

โยกุริ เกือบจะถึงจุดที่ว่าเธอเลี้ยงเสียอาหารสุกไปเปล่าๆ ไม่มีใครสนับสนนุนเธอเลย ผู้หญิงที่ถูกต้อนจนมุม สุดท้ายได้ไปจบที่การบูดบึ้ง และพร้อยหลับไป เธอกล้ามากนะที่มาจากหลังจากทั้งหดนั่นนะ

สำหรับตอนนี้ ผมจะเมินความความจริง ที่ว่าเธอไปมั่วซั่วข้างนอก เธอไม่ใช่เมียของผมด้วย ผมเลยจะไม่พูดอะไรที่เธอไปเล่นกับชายอื่น แต่ผมจะหักคอพวกมัน ถ้าผมได้ไปเห็นพวกมันในคฤหาสน์ของผม

ผมคิดซะว่าผมจะหลับนอนกับสาวๆ แต่กองปัญหาใหญ่นี้ทำให้ผมหมดอารมณ์ไปเลย

「อืม……มันมีเรื่องหนึ่งเบื้องหลังเรื่องนี้……」

นนน่าจับผมและมอบข้ออ้างให้ผมอย่างสิ้นหวัง นั้นทำให้ผมจำได้ ผมได้หยาบกับนนน่าจริงๆเมื่อเธอต่อต้านผมแบบนี้ในอดีต เมื่อผมคิดย้อนกลับไป มันทำให้เอ็นของผมแข็งตัวอีกครั้งหนึ่ง ผมจะฟังข้ออ้างของเธอบนเตียงละกัน

—————————————————————

ค่ำ

「หนูขอโทษ! หนูเหงาและเอเกอร์-ซามะไม่ได้อยู่ใกล้ๆหนู……หนูไม่มีลูกด้วย หนูเลยอยู่คนเดียวมาตลอดเลยนะ」

「นั่นทำไมหนูตัดสินใจที่จะสร้างโรงละครด้วยตัวเองเนี่ยนะ?」

นนน่านอนหงายหลัง มอบข้ออ้างของเธอ ระหว่างที่ผมกระแทกเอ็นของผมเข้าไปในเธอ

「หนูคิด ว่าอย่างน้อยๆ หนูก็ไปดูละครที่หนูชอบ และเบี่ยงเบนความสนใจของตัวหนูเองได้」

เธอปิดหน้าเธอด้วยสองมือและร้องไห้

「แน่นอนว่าช่างเป็นคนที่สิ้นหวัง」

การกระทำของภรรยา โดยพื้นฐานแล้วคือการกระทำของสามี ถ้าเธอไปทำสถานการณ์การเงินเละ ผมจะต้องทำบางอย่างเกี่ยวกับมัน

「เอเกอร์-ซามะก็ผิดด้วย……ถ้าพี่อยู่ข้างหนูตลอดเวลา หนูจะไม่เหงา」

เธอเอามือเธอที่ปิดหน้าของเธอออกและห่อมันรอบคอของผม หน้าอกที่มหึมาของเธอแนบชิดกับผม และผมรู้สึกถึงความรู้สึกจางๆขอองหัวนมกับผิวของผมได้

「หนูก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ กับการรับใช้กองทัพของพี่」

「ถ้าอย่างน้อยหนูมีลูกได้ เมล็ดพันธุ์ที่ทำให้สาวๆเหล่านั้นทั้งหมดตั้งท้อง…… ทำไม มันไม่ได้ผลกับหนูเลย?」

ผมก็คิดว่ามันเป็นความลึกลับด้วย แม้ว่าผมน้ำแตกไปมากกว่าร้อยครั้งในนนน่า มันดูเหมือนจะไม่ได้ผล

「โอบกอดหนูเข้มข้นกว่านี้! หนูมอบทุกอย่างของหนูให้เอเกอร์-ซามะ」

ผมเปลี่ยนตำแหน่งและให้นนน่าขี่อยู่บนผม นำหน้าอกทั้งสอง เข้าในใกล้หน้าของผม และดูดหัวนมของเธอ

「อาา……เท่าไหร่ก็ไม่พอ……มีแค่หนู ที่มีหน้าอกสัตว์ประหลาดแบบนี้」

「มีแค่เอเกอร์-ซามะ ที่มีเอ็นสัตว์ประหลาดด้วย」

นนน่ายิ้ม และช่องคลอดของเธอขมิบรอบเอ็นของผม รองเราขยับสะโพกด้วยกัน และเราดื่มด่ำไปในความรู้สึกดี

「หนขอโทษสำหรับบางอย่างที่เห็นแก่ตัวมาก……ได้โปรดยกโทษให้หนูนะ」

นนน่าโยกสะโพกของเธอ และเกาะแกะหน้าอกของผม ดันหน้าอกของเธอมาใส่ผม วิธีที่เธอมองขึ้นมาหาผม มันน่ารักจนทนไม่ได้

「หนูมันหญิงสิ้นหวัง ปรึกษากับอดอล์ฟนะครั้งหน้าน่ะ เข้าใจมั้ย?」

「แน่นอนค่ะ! อย่างที่หนูคิดไว้เลย เอเกอร์-ซามะ ไม่ใช่คนหัวใจคับแคบ และมาโกรธอะไรกับผู้หญิงที่เห็นแก่ตัว」

นนน่ากอดผมแน่น ผมจับตูดเธอและแทงเข้าไปในเธอให้แรงขึ้น และการสนทนาของเราในที่สุดก็เปลียนเป็นเสียงคราง และกรีดร้อง และการครวญของผม

「「「พี่ใจอ่อนกับนนน่ามากเกินไป!」」」

ผมคิดว่าผมได้ยินสาวๆคนอื่นพูดอะไรบางอย่าง

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 22 ปี ฤดูหนาว เปลี่ยนปี

(การนับอายุแบบดั้งเดิม)

สถานะ: เคานต์แห่งอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาของทั้งบริเวณตะวันออกของโกลโดเนีย ราชาแห่งภูเขา

กองทัพที่ บัญชาการ: กองทัพส่วนตัว – จัดระเบียบใหม่

สินทรัพย์: -400 ทอง (ค่าใช้จ่ายแรงงาน -100)

อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกใหญ่

ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อยที่ท้อง), เมลิสซ่า (คนรัก), มาเรีย (คนรักที่ท้อง), ริต้า (แม่บ้าน), แคทเธอรีน (คนรัก), ไมล่า (คนรัก), เลอาห์ (ประกาศตัวเองว่าเป็นทาสเซ็กส์), โยกุริ (หมกตัวอยู่บ้าน), เคซี่ (ผี), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), อัลม่า, ครอลล์, มิตตี้ (คนรัก)

เดินทางของเธอเอง: ปีปี้ (ผู้ติดดตาม), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), รูบี้ (ผู้ติดตามของลูน่า)

ลูก: ซู, มิว, เอคาเทอริน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ (ลูกชาย), คู, รู, โรส (บุญธรรม)

ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), แคลร์ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวาร์ซ (ม้า)

คู่นอน: 88, เด็กที่เกิดแล้ว: 9

—————————————————————

ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท

ขอบคุณสำหรับเงิน 20 บาท

เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 120/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1028/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu