115 อาวุธใหม่และลูกน้อง
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
เช้าวันต่อมา
「นายไม่ต้องการรางวัลเรอะ?」
บนวันหลังจากงานฉลองต้อนรับ และหลังจากคืนแรกที่เรียนรู้เรื่องพื้นฐาน ผมกำลังจะมอบรางวัลให้ผู้นำ สำหรับความสำเร็จในสงคราม ก่อนที่จะเดินทางกลับ แต่พวกเขาปฏิเสธ
「ความภักดีของเรา ดั้งเดิมแล้ว มันอยู่ในคำสาบานที่เราสาบานไว้กับภูเขา บางอย่างเหมือนค่าตอบแทนมันไม่จำเป็น」
แต่นั่นมันดีอยู่ฝ่ายเดียวเกินไปนะ มันโอเค ถ้าพวกเขาพูดว่าไม่ต้องการมัน แต่คนที่สูญเสียครอบครัวของพวกเขาไป อาจจะอยู่ในความไม่พอใจ ถ้าพวกเขาไม่ได้อะไรคืนมาเลย ผมอยากให้พวกเขาพูดอะไรบางอย่าง แม้ว่ามันจะต้องบังคับออกมา
「มันบางอย่างที่ชั้นอยากจะทำ แค่บอกกับชั้น อะไรก็ได้」
ผู้นำมองหน้ากัน และจากนั้น เปิดปากเพื่อพูดบางอย่าง
「ถ้าอย่างนั้น สำหรับเผ่าที่ตายไปมากที่สุด ถ้าหัวหน้าจะ……ได้โปรด มอบเมล็ดพันธุ์ ที่แข็งแกร่งให้กับผู้หญิงของเผ่า ลูกของหัวหน้า……จะเป็นกำลังต่อให้เราไปอีก 100 ปี」
「ถ้าเรามีนักรบจากสายเลือดหัวหน้า มันไมมีอะไรจะต้องกลัว!」
「กำลังของพวกเค้า จะมีค่ามากกว่าพันคน!」
พวกเขาเชื่อว่ามันสำคัญ ที่จะต้องมีเลือดที่ยอดเยี่ยมอยู่ในครอบครัว และมันจะเป็นความสุขสวรรค์สำหรับผม ถ้าผมโอบกอดผู้หญิง และพ่นเมล็ดพันธุ์ของผมได้ มันไม่มีรางวัลไหน ที่จะสะดวกมากไปกว่านี้
「ได้เลย เอาผู้หญิงดีๆมาให้ชั้น มีอะไรอื่นอีกมั้ย」
「ผู้คุ้มกันของหัวหน้า ที่อยู่ข้างเค้า มาจากที่ราบเหรอ?」
「ใช่นั่นถูกแล้ว」
พวกเขาเป็นคนที่ซีเลียเลือกมา และเธอนำหน่วยคุ้มกันของผม ทางเทคนิคทำให้มันเป็นหน่วยของซีเลีย พวกเขามีจำนวนอยู่น้อยแต่พวกเขาเป็นทีมที่ชั้นสูง และเหนือกว่าทหารทั่วไป ในแง่ของกำลังกายและศิลปะการต่อสู้
「มันน่าเสียดาย ที่หัวหน้ามีแค่นักรบจากที่ราบ อยู่ข้างเค้าเพื่อปกป้องเค้า เราอยากจะให้นักรบของเรา เติมเต็มหน้าที่นั้นด้วย」
ฟุมุ ผมไม่ถึง แต่ถ้าพวกเขาได้เข้ามาร่วมกับหน่วยคุ้มกัน นั่นจะหมายถึง พวกเขาจะใช้ชีวิตอยู่ที่ราเฟน ผมจะไม่ปฏิบัติกับพวกเค้าเป็นพิเศษแบบปีปี้ ลูน่า และคนอื่นๆ แต่พวกเขาน่าจะโอเค
「ผมจะถามหาพวกนั้น ที่คุ้นชินกับชีวิตความเป็นอยู่ของที่ราบได้ ผมจะเลือกคนที่ยังเด็ก และไม่ดื้อรั้น」
นั่นโอเคกับผม
「นี่มันแยกกันกับรางวัล แต่ชั้นจะเติมเสบียงอาหารให้นายเพิ่ม เพื่อที่นายได้สู้ได้ในความสบายใจ มั่นจะ และกินจนกว่าจะอิ่มท้องนะ」
อดอล์ฟพยักหน้ากับผม ตั้งแต่ทีแรก พวกเขาต้องการอะไร ที่ไม่ได้คล้ายไปกับรางวัลเลย ดังนั้น มากเท่านี้ควรจะโอเค
「งั้น นาย ทำได้ดีในครั้งนี้ ชั้นไม่คิดว่าชั้นจะต้องเรียกคนซักพัก แต่เหมือนเดิมนะ มาที่ราเฟนระหว่างเวลาฝึกของเรา」
หัวหน้าลดหัวของพวกเขาด้วยกัน
「อืม……ให้ชั้นไปมอบเมล็ดพันธุ์ที่ไหนล่ะ?」
「ทางนี้ได้โปรด หัวหน้า」
—————————————————————
ผู้หญิงที่ถูกเลือก รอผมอยู่ในความเปลือยกาย ที่ที่ผมถูกพาไป พวกเขาต้องพิจารณาถึงรูปลักษณ์แล้วด้วย เพราะเธอ ค่อนข้าที่จะสวยและเด็ก และมีหน้าอกที่ค่อนข้างใหญ่ ถ้าผมได้ไปพบเห็นเธอในเมือง เธอจะเป็นผู้หญิงประเภทที่ว่า ผมจะจ่ายเงินเพื่อที่จะอยู่ด้วย และเพราะเธอเปลือยอยู่ แก่นกายของผมแข็งชูชันอย่างเพียงพอ
「แต่นิดหน่อยนะที่นี่มัน-」
อย่างที่คาด นี่มันจะยากสำหรับผมที่จะทำมัน
「ได้โปรดอย่าใส่ใจ และทำให้เธอท้อง」
ปัญหา คือผู้หญิงวัยกลางคน ที่ใส่ชุดสุภาพ ที่นั่งอยู่ที่ที่สาวและผมจะสร้างความรักกัน
「แม่……หนูกลัว」
「พูดอะไรกัน? ลูกจะได้รับเมล็ดพันธุ์จากหัวหน้าผู้ยิ่งใหญ่ ในความเป็นผู้หญิง มันไม่มีความสุขไหน จะยิ่งใหญ่ไปกว่านี้แล้ว」
「หนูรู้ แต่……หนูได้ยินมาว่าของของหัวหน้ามันใหญ่เท่าม้า……」
มันดูเหมือนว่า เผ่าของพวกเขา ปรกติแล้ว จะส่งผู้หญิงมาอยู่กับสาวๆ เพื่อคอยดูพวกเธอ ขณะที่พวกเธอท้อง – ที่ครั้งนี้ ดูเหมือนว่า ผู้หญิง เป็นแม่ของเธอเอง มันค่อนข้างที่จะเป็นสถานการณ์ที่พิเศษ ที่สามารถจะสมสู่กับลูกสาว ต่อหน้าแม่ของเธอ
.「นี่ไม่ใช่เรื่องตลกระหว่างชายหญิง นี่เป็นการทำอะไรที่ศักดิ์สิทธิ์ ที่จะได้รับเมล็ดพันธุ์จากหัวหน้า」
เสพสมลูกสาวต่อหน้าแม่ของเธอ และมากกว่าน้น ลูกสาวนั้น ดูเหมือนจะเป็นสาวบริสุทธิ์ เมื่อดูจากความกลัวที่เธอทำท่าทำทาง ไม่มีประโยชน์ที่จะคิดเกี่ยวกับมัน แท่งร้อนของผมมันแข็งดุจหินแล้ว ไม่ว่าจะอย่างไร ดังนั้น ผมควรที่จะแค่ใส่เข้าไปในเธอสำหรับตอนนี้
「นี่ จะเข้าไปในเธอ」
ผมลดกางเกงของผม และเปิดเผยแก่นอุ่นแข็งชูชันของผม
「ฮฮฮฮฮิ้!! มันของของม้า เหมือนที่หนูคิดดเลย!!」
「นะ-……นี่คือ……!?」
แม่และลูกมองหน้ากันและตกใจ ผมควรจะหยุดคิดเกี่ยวกับมัน แม่ มองอย่างว่างเปล่าไปที่แท่งแข็ง ระหว่างที่ปิดลูกสาวของเธอและเล้าโลมร่องสวาทของเธอ
เพราะเธอกลัว เธอจะไม่ใจเย็นลงไป และผ่อนคลายอย่างเป็นธรรมชาติ หลังจากที่เล้าโลมรูของเธอไปชั่วครู่ ในที่สุดแม่ก็เริ่มทำให็กลีบกุหลาบของลูกสาวแฉะ โดยการหยดน้ำลาย ที่มารวมกันอยู่ในปาก ด้วยการเตรียมการที่มากขนาดนี้แล้ว เธอจะไม่บาดเจ็บมาก
「ถ้ามันเจ็บ อย่ากลัว จะจิกเล็บ หรือกัดด้วยฟันก็ได้ พี่ไม่ถือ」
「อ-……โอเค」
ผมกอดเธอจากด้านหน้า พร้อม พร้อมที่จะแทงเธอ ดอกไม้ของเธอ ที่เปียกไปด้วยน้ำลายยังค่อนข้างแน่นอยู่ ผมเข้าไปไม่ได้ แม้ว่าผมจะออกแรงนิดหน่อย
「อา……อาาาาาาาาาา……อ๊าาา—!! อ๊าา–!!」
เสียงร้องของผู้หญิงดังขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่ผมททำต่อไป ผมจับไหล่เธอ และดันสะโพกของผม ผมได้ยินเสียงเนื้อเยื่อของเธอ ฉีกขาดขณะที่แก่นกลางกายของผมแทงเธอเข้าไปทีเดียว และผมรู้สึกว่ามันดันไปตลอดทาง ไปถึงหลังสุด
「ขอโทษนะ มันจะเจ็บนิดหน่อย……นั่น!」
「ฮฮฮฮฮิ้—-!!」
ในเวลาเดียวกัน เธอจิกหลังผม ด้วยเล็บของเธอ และกัดเข้าไปในไหล่ของผม ด้วยฟันของเธอ มันดูเหมือนเธอไม่ยั้งมือเลย เมื่อเธอกัดผม ผมรู้สึกไปถึงเลือดไหลจากไหล่ของผม
「เฮะ-เฮ้! ลูกไปทำอย่านั้นกับหัวหน้าได้-」 「ชั้นไม่ถือ ผู้หญิงกัดชั้นมันไม่ใช่เรื่องใหญ่」
ผมทำให้แม่ที่ลนลานใจเย็นลง และโยกสะโพกของผมอย่างอ่อนโยน
「กัดมากเท่าที่อยากกัดเลยนะ พี่จะขยับๆช้าๆ หนูผ่อนคลายตัวนะ」
สาว ผู้ที่ร้องในเสียงอู้อี้ ปิดตาของเธอ และพยักหน้า
ผมได้ฉีกเยื่อพรหมจรรย์ไปบ้างแล้ว ถ้าคุณถามผม ผมชอบสาวที่มีประสบการณ์ ที่ผมมีเซ็กส์ที่เข้มข้นได้มากกว่า……แต่ มันมีครั้งแรกสำหรับทุกคน
มันดูเหมือนผมค่อนข้างที่จะใหญ่ ดังนั้นผมจบที่การ ทำให้สาวบริสุทธิ์เจ็บ ไม่ว่าจะยังไง จนมันมาถึงคำถาม ที่ว่ามันแม้แต่เป็นไปได้มั้ย สำหรับผมที่จะให้ความรู้สึกดีๆกับเธอ ตั้งแต่แรกเริ่มเลย ผมขยับสะโพกของผมต่อ ในท่าทางที่สงบ ขณะที่ผมคิดเกี่ยวกับอะไรแบบนั้น
ผมอยากที่จะให้ผมถึงการหลั่งไหลเร็วขึ้น ไม่ว่าจะวิธีใดวิธีหนึ่ง แต่การกระตุ้นมันอ่อนเกินไปสำหรับผม แม้ว่าผมจะบังคับตัวเองให้หรรษา มันจะใช้เวลาหลายสิบนาที สาวได้เหนื่อยจากความเจ็บ และแรงกดดันไปแล้ว ผมต้องแตกอย่างรวดเร็ว
ผมเลียคอเธอ หยิกหัวนมเธอและกระตุ้นความกระสันของผม จากนั้น ในที่สุดไม้เนื้อของผมก็เริ่มกระตุก และพร้อมที่จะปล่อยน้ำเหนียวขาว
「เมล็ดพันธุ์จะออกมาแล้ว……ตอนนี้ ท้องนะ」
「ด-ได้……เมล็ดพันธุ์……ท้อง……」
แม่จับมือของลูกที่เหนื่อยไป และดูเธอ ผมเพิ่มความเร็วของการสอดใส่ และหลังจากกระแทงเข้าในเธอหลายครั้ง ผมกอดเธอและกอดเธอแน่น เมื่อลูกสาว ถูกห่อหุ้มโดยชายอย่างแน่น หน้าของเธอเติมเต็มไปด้วยความสุข และครางเบาๆ
「อุโอออ้……」
「อะอู้ว!」
「เมล็ดพันธุ์……มันยิงออกมาอย่างแรงเลย……」
พร้อมเสียงของการเต้นเป็นจังหวะ ของการน้ำแตกของผม ท้องของสาวขยายขึ้น เธอดูเหมือนผู้หญิงท้องวินาทีหนึ่ง และลูกสาวทำหน้าของความไม่เชื่อ ระหว่างแม่ของเธอ ลูบท้องของเธอ
「อา……พี่ยังแตกอยู่เลย……อีกนิดนะ……」
น้ำรักเหนียวมากกว่าที่ผมคาดไว้ได้ออกมา ระหว่างที่ผมขยับสะโพก เพราะความรู้สึกของการปลูกเมล็ดพันธุ์ในสาวบริสุทธิ์
「ฟฟฟู่……」
「ขอบคุณที่ทำงานหนัก」
เมื่อผมดึงความเป็นชายผมออกมา น้ำข้นเหนียวเอ่อกกลับออกมา และลูกสาวนอนในความมัวเมา มองขึ้นไปที่เพดาน และไม่สามารถที่จะพูดอะไรได้ แม่ขอบคุณผมสำหรับตอนนี้ แต่สายตาของเธอจับจ้องอยู่ที่แก่นกายของผม ที่เพิ่งจะออกมาจากประตูสวรรค์ของลูกสาวของเธอ
「มันสกปรกนิดหน่อย ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ」
「ด-เดาว่่าอย่างนั้น」
เอ็นของผม ยังเปียกอยู่ในน้ำแห่งความรัก และอสุจิ และยังไม่สูญเสียความชูชันไปแม้แต่เล็กน้อย ผมยืนขึ้น และดันเอ็นของผมไปไว้ตรงหน้าแม่
ผมมั่นใจว่าเธอจะเข้าใจ ว่าผมอยากให้เธอดูดผม และแน่นอนว่า การสอดใส่มันรออยู่หลังจากนั้นด้วยเช่นกัน
「ช-ชั้นได้ผ่านเลยอายุที่จะได้เมล็ดพันธุ์มากขึ้นแล้ว……」
ผมเมินว่าเธอพูดอะไร และก้าวไปข้างหน้าต่อไป นำความเป็นชายของผมใกล้เธอมากขึ้นและมากขึ้น อย่างช้าๆ สู่หน้าของแม่
「สาวคนต่อไปควรจะรอนายอยู่ด้วย…….」
แม้ว่าเธอจะปฏิเสธต่อไป แม่ดูเหมือนจะตะลึงกับภาพที่แท่งแข็งของผมได้เข้าไปหา สูญเสียภาพของทุกอย่างไป และเปิดปากของเธออย่างช้าๆ และยื่นลิ้นของเธอออกมา มันเป็นสัญชาตญาณในฐานะผู้หญิงมากกว่าเหตุผล ที่ทำให้เธอต้องการน้องชายของผม ลมหายใจเธอเริ่มที่จะหยาบถี่ และหน้าของเธอเริ่มแดง มันเป็นช่วงเวลานั้น เมื่อลิ้นที่ยื่นออกมา กำลังจะสัมผัสกับปลายของแก่นกลางของผม
「หัวหน้า เสร็จรึยัง? สาวคนต่อไปได้เตรียมพร้อมแล้ว」
ผู้นำข้างนอกเต็นท์ ต้องเรียกผมเพราะมันเริ่มเงียบ และไม่มีเสียงคราญแล้ว ดั่งจะดีดกลับเข้ามาในสติของเธอ แม่รีบปลีกตัวจากผม และผมก็ไม่ได้ไล่ตามเธอไป ผมเกือบจะถึงที่นั่นแล้วด้วย
「สาวคนนี้ดีที่สุดเลย ถ้าเธอท้อง จะดูแลเธอมั้ย?」
「ด-ได้! แน่นอน ผมจะเลี้ยงเผ่าของเราอย่างงดงาม!!」
แม่ไม่สามารถจะซ่อนความวุ่นวายใจ จากการได้ใกล้กับการได้ดูดของของผม
「ถ้าชะตาอนุญาต……ชัั้นจะให้เธอดูดชั้นครั้งหน้า」
ผมกระซิบเข้าไปในหูแม่ ก่อนที่จะเลียหูเธอเบาๆ ผู้หญิงถอนหายใจอย่างลามก ก่อนที่จะจมลงไปในพื้น โดยที่ไม่สนใจว่าเธออยู่ตรงหน้าลูกของเธอ ลูกที่เพิ่งเสียความบริสุทธิ์ไป เธอจับหน้าอกเธอ และยื่นมือไปที่หว่างขาของเธอ ช่างเป็นเลดี้ที่น่ารักดี
ไปคนต่อไปเลยเถอะ
หลังจากนั้น ผมได้อยู่คู่กันกับสาวที่รวมกันแล้วอีกเจ็ดคน และคล้ายกับจำนวนนั้น ผมฉีกเยื่อพรหมจรรย์ ไปเจ็ดเยื่อมันไม่ได้เยอะ ในแง่ของจำนวน แต่ผมต้องระวังเป็นพิเศษกับสาวบริสุทธิ์ ดังนั้น ผมจบที่การเหนื่อยอย่างแปลกๆ แต่ถึงอย่างไร ผมยิงเมล็ดพันธุ์ออกไปเป็นจำนวนมากในทุกๆคน ดังนั้นคนที่ดูสาวๆอยู่ ดีใจจนฉลอง กับความแน่นอนที่พวเธอจะท้อง
—————————————————————
นั่นคืออะไรที่เกิดขึ้น กับรางวัลของการทำให้ผู้หญิงบางคนท้องจบลงไป เป็นสัญลักษณ์ของเวลา ที่ผมจะจากชาติภูเขาไปก่อนสำหรับตอนนี้ ผมจะกลับไปที่ราเฟน ด้วยกันกับปีปี้ ลูน่า และรูบี้ ที่ไม่นานมานี้ ได้เป็นของผมแล้ว
จะนวนของคนที่ผมพากลับมันมากกว่าจำนวนของคนที่ผมมามามาก ด้วยนักรบ 30 คนที่ถูกเพิ่มเข้ามาจากชาติภูเขา เพื่อที่จะเป็นส่วนหนึ่งของหน่วยคุ้มกันของผม และเพราะ พวกเขาในท้ายที่สุดแล้ว จะต้องไปปรับตัวกับชีวิตในราเฟน กิโด้ ผู้ที่ผมช่วยเขาผ่านคืนแรกไป ก็อยู่ที่นั่นด้วย ดูเหมือนเขาขออาสามาเอง แม้ว่าเขาจะเป็นลูกชายของผู้นำ
「ไม่ใช่ว่าชั้นขอคู่แต่งใหม่ ให้พวกเค้าจากบ้านเกิดมาเร็วมากไปนะ」
「ไม่…….ผมก็อยากจะเห็นโลกใบใหม่ด้วย หลังจากทั้งหมด」
ผมเดาว่าเด็ก จำเป็นต้องมีความรู้สึกเรื่องการไปผจญภัย
「ผมอยากจะโตให้ใหญ่เหมือนกับหัวหน้า」
นั่นโอเค แต่ทำไมนายมองดูหว่างขาของนาย และหว่างขาของชั้นล่ะ
「ชั้นไม่ไม่ขอให้นายทำอะไรเป็นพิเศษ และนายจะเจอคำตอบอยู่ในงานของนาย……ยังไงก็ตาม นายถูกลบแต้มสำหรับนั่นเมื่อกี้นี้」
「ผมขอโทษอย่างมาก」
สิ่งที่ผมพูดถึงนั่นคือ ก่อนหน้านี้ ที่กิโด้บอกผม ว่าเขาจะมาด้วย และจะทิ้งเมียไว้ข้างหลัง หลังจากแต่งเธอ แม้ว่าผู้หญิงที่รักกิโด้จะยินยอม เธอยังจบที่การร้องไห้ นั่นทำไม ผมหยิบสาวขึ้นมา และวางเธอไว้บนหลังม้า ถ้าคุณไม่เข้าใจความรู้สึกที่สาวที่กอดคุณจากข้างหลัง และดูพอใจอย่างแท้จริง คุณจะไม่มีวันเป็นผู้ชายที่ดี หรือเขาคิดว่าผมจะไม่เตรียมที่ไว้ให้เมียเขาอยู่
เมื่อผมมองกิโด้อีกครั้ง เขาดูสูงกว่าเล็กน้อย และใหญ่กว่าซีเลียเล็กน้อย เขามีตัวที่ค่อนข้างหนา มันยังมีที่ให้โตขึ้นอีกเยอะ เมื่อคุณคิดถึงอายุของเขา ดังนั้น มีความเป็นไปได้ว่าเขาจะเป็นนักรบที่ยอดเยี่ยม เพราะทั้งหมด ผู้คนของชาติภูเขาไม่ได้มีขนาดตัวที่ใหญ่กันตั้งแต่ทีแรก
ในแง่ของรูปลักษณ์ เขาเกือบ แต่ยังไม่ค่อยจะสมชายพอ อย่างไรก็ตาม แม้แต่ผม ยังคิดเลยว่าหน้าของเขาหล่อเหลา และเขาก็ยังเป็นแค่คนเดียว ที่สามารถทำให้ผู้หญิงของเขาไปถึงจุดสุดยอดได้ด้วย ระหว่างการมีเซ็กส์ครั้งแรกของพวกเขา เขาอาจจะกังวลเล็กน้อย เกี่ยวกับขนาดของความเป็นชายของเขา เมื่อเทียบกกับผม แต่ตราบใดที่เขาไปแก้ อาการหลั่งเร็ว ผมคิดว่าเขาจะเป็นชายที่โอเค
「กิโด้……หนูมีความสุข จนหนูกลัว……」
「เฮ้ อย่าทำอะไรที่ไม่จำเป็นต่อหน้าหัวหน้า」
「ได้……เราจะอยู่ด้วยกัน ตลอดไป กิโด้」
ซีเลียจ้องคู่แต่งใหม่ทั้งสอง ผู้ที่ปล่อยบรรยากาศหวานๆ ถ้าหนูผูกตัวเองกับอะไรแบบนี้ หนูจะจบที่การแสดงออกถึงอะไรโง่ๆ หนูนั่นแหละจะจบที่การอายแทนนะ
「มีอะไรเหรอ?」
ซีเลียเรียกผม เมื่อเราอยู่ที่ชาติภูเขา ผมไม่ได้สนใจเธอมากเลย
「พ่อมีหน้าที่เยอะ ขอโทษที่มองข้ามลูกไป」
ผมลูบหัวเธอ
「การเอาสาวบริสุทธิ์มาเรียงกัน และฉีกความบริสุทธิ์ของพวกเธอ เป็นงานที่งดงามนะ ไม่ใช่เหรอ!?」
「ไม่เพียงแค่นั้น มันจะสำเร็จในท้ายที่สุด เมื่อลูกเทเมล็ดพันธุ์เข้าไปในพวกเธอแล้ว」
ซีเลียมุ่ยหน้ามากขึ้นไปอีก และไปดึงแก้มของเลอาห์ที่ปรบมืออยู่ในการระเบิดของความโกรธ ผมจะลูบหนูๆทั้งสองคนด้วยกัน ดังนั้นร่าเริงหน่อย
「ครับ ครับ ผมได้ยินมาเยอะเกี่ยวกับชาติภูเขา แต่จริงๆแล้วมาเห็นด้วยตัวเอง ทำให้ความต่างในวัฒนธรรมมันโดดเด่น」
อดอล์ฟอาจจะเปลี่ยนวิธีคิด หลังจากที่ได้เห็นพวกเขาจริงๆ เขาได้คิดอยู่ว่าเขาใช้พวกเขาสำหรับงานแรงงาน หรืองานพัฒนาอะไรบางอย่างได้หรือไม่ แต่ผมมั่นใจว่าเขารู้แล้วว่ามันน่าจะเป็นไปไม่ได้ พวกเขาเป็นผู้คนที่วิ่งไปทั่วในป่าเขา ดังนั้นมันจะเป็นไปไม่ได้ ที่จะให้พวกเขามาอยู่รวมกันในที่หนึ่ง เพื่อที่จะทำบางอย่าง
「ไม่ว่าผมได้ยินมันจากคนมากเท่าไหร่ ผมจะไม่เข้าใจ ถ้าผมไม่ได้ไปเห็นมันด้วยตัวเอง มันเป็นประสบการณ์ที่มีค่า」
มันดูเหมือนอดอล์ฟได้เริ่มคิด ผมดีใจที่เขากระตือรือร้นเกียวกับงานของเขา เพราะชีวิต ของพลเมืองวางอยู่ที่ไหล่ของเขา
「หนูก็ ……มีประสบการณ์ที่มหัศจรรย์」
แคลร์ส่งเสียงออกความคิดเห็นของเธอต่อ
「เห็นอะไรที่น่าสนใจเหรอ?」
「ค่ะ มันเป็นบางอย่างที่ยอดเยี่ยมที่ไว้อ้างอิง」
เดิมที มันไม่ใช่บางอย่างที่ผมจะเอาให้แคลร์ดู ผู้ที่ไม่ใช่แม้แต่ลูกน้องของผม แต่เธอยอมให้ยืม และเราจะร่วมมือกัน สำหรับการพัฒนาเหมืองในอนาคตด้วย ผมต้องเชื่อใจเธอถึงจุดๆหนึ่ง
「อย่าไปแพร่ข่าวมากเกินไปล่ะ」
「อย่างเป็นธรรมชาติเลยล่ะค่ะ หนูได้ประสบการณ์นี้มาด้วยความเจ็บปวดที่ยิ่งใหญ่ ดังนั้น ถ้าหนูไปบอกทุกคน มันจะเสียมูลค่าไป……นอกจากนี้ มันไม่ประโยชน์อะไรถ้ามันทำให้ท่านไม่สะดวก ผู้ที่เป็นเคานต์ เพราะทั้งหมด เราเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ร่วมกัน」
แคลร์พิ่งผมและทำตัวจีบๆ ใช่เสน่ห์ความเป็นผู้ใหญ่ของเธอ ที่มันไม่มีอยู่ในซีเลียและเลอาห์ ซึ่งทำให้ผมเอื้อมไปหว่างขาของเะออย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่เธอวิ่งหนี
「แต่ในฐานะแม่ค้า แทนที่จะเป็นวิถีชีวิตของชาติภูเขา……หนูสนใจในเหมืองและกึ่งมนุษย์ที่อยู่ที่นั่นมากกว่า」
「อย่างนั้นเหรอ? แต่พวกเค้าไม่ได้ดูเหมือนจะอยากออกมาจากภูเขานะ」
「นั่นทำไมถึงมีค่า ได้โปรดดูนี่」
แคลร์หยิบแก้วเหล้าออกมา แก้วเหล้าที่ถูกใช้กินเหล้าโดยดวอร์ฟ เธอนำนั่นมากับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่? แต่มันไม่ได้เป็นของที่มีค่านะ
「มันไม่ใช่เหล็ก หรือทองแดง……มันดูเหมือนมันเป็นโลหะมีค่าบางอย่าง แต่มันดูเหมือนจะเป็นบางอย่างที่ต่างออกไป」
พวกเขาน่าจะไม่ได้ออกมาจากภูเขา ดังนั้นพวกเขาไม่ควรจะมีของอะไรที่เป็นไม้ พวกเขาสร้างทุกอย่างจากโลหะที่ขุดออกมาได้จากภูเขา นั่นทำให้ผมจำได้ ขวานของบัลบาโน่ ก็สร้างจากอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่เหล็กด้วย
「มันทนทานพอ จนมันไม่แตกเมื่อตีมันหรือเหยียบมัน กระนั้น มันงดงามและตกแต่งอย่างดี หนูว่าหนูขายพวกนี้ให้ขุนนางได้ 20 ทอง」
「ถ้าหนูคิดอย่างนั้น ถ้าอย่างนั้นได้โปรดเอามันไปคืนด้วย」
พวกเขาดูเป็นคนดี แต่พวกเขาดูเหมือนจะโกรธกับเรื่องที่เล็กที่สุด
「ถ้าเราได้ผลิตภัณฑ์ของพวกเขาและขายมัน…….แต่ค่าตอบแทนจะ………จัดหาสาวมากกว่านี้ให้เร็ว……ขนเยอะ…….หนา……」
แคลร์มองแก้ว และพึมพำบางอย่างระหว่างที่คิดกับตัวเอง นี่ไม่ใช่เรื่องที่ผมรู้เรื่องเลย ดังนั้นผมจะปล่อยมันให้เธอ เพราะเธอเป็นแม่ค้า
จากที่ผมเห็นได้ในแก้วที่ตกแต่ง ทุกสิ่งทุกอย่างที่ดวอร์ฟสร้าง มันสุดท้ายท้ายสุดแล้ว สร้างมาพร้อมกับความทนทานอยู่ในใจ แม้แต่ของที่มันมีการตกแต่ง ดังนั้น ผมคาดหวังไปถึงบางอย่างที่ยอดเยี่ยมได้กับหอกที่ผมให้พวกเขาสร้าง
—————————————————————
หลายวันต่อมา เหมือง
(ตำแหน่งที่วางแผนไว้)
「ชั้นกลับมาแล้ว! หอกเสร็จรึยัง!?」
ผมยืนอยู่ตรงหน้าภูเขาสีน้ำตาลแดง และพยายามจะตะโกนลงไปในรูสุ่มๆ แต่มันไม่มีการตอบสนองเลย
「พวกเค้ารู้ว่าพ่อดูเป็นยังไง ทำไมไม่ลองเข้าไปข้างในล่ะ」
เห็นด้วยกับซีเลีย ผมกำลังจะไปข้างหน้า แต่หยุด
「แล้วรูไหนมันถูกล่ะ?」
「……」
ผมหันสายตาออก เพิ่มเติมจากการมีถ้ำอยู่มากมาย พวกมันทั้งหมดดูเหมือนๆกัน ผมเลยไม่รู้ว่ารู้ไหนที่ผมเข้าไปก่อนหน้า ถ้าเราไปเลือกอะไรสุ่มๆ บางอย่างที่เป็นภัยพิบัติอาจจะเกิดขึ้นข้างใน
「ช่างลำบาก」
ผมไม่ได้มีเจตนาจะมาใช้เวลาสบายๆอยู่ที่นี่ด้วย ผมอยากจะกลับไปที่เมืองเร็วๆ และกินอาหารดีๆ และโอบกอดผู้หญิงที่รอผมอยู่ โดยเฉพาะ ถ้าผมปล่อยให้นนน่า รอนานเกินไป เธอจะมุ่ยหน้า และเริ่มผลาญเงินอีก
「เอาค้อนมาให้พ่อหน่อย พ่อจะสร้างเสียง」
「……พ่อจะทำแบบนี้อีกแล้วเหรอ?」
ถ้าพวกเขาไม่ออกมาเมื่อเราเรียก ถ้าอย่างนั้นสิ่งที่ผมต้องทำคือเคาะ ผมเหวี่ยงค้อนที่ถูกมอบให้ผม และทุบข้างกำแพงถ้ำสุ่มๆ เสียงของหินแตก ก้องไปอย่างดัง
「ดูสิ มันไม่ถล่มครั้งนี้ มันไม่เหมือนว่าจะถล่มทุกครั้งไป」
ทันทีที่ผมพูดแบบนั้น ผมรู้สึกถึงการไหวของพื้น ลึกเข้าไปในความมืดมิด ในท้องของถ้ำ หลังจากที่หยุดชั่วครู่ หมอกควันและทรายถูกพ่นออกมาจากทางเข้าถ้ำ
「……งี้มันถล่มหลังจากทั้งหมด ไม่ต้องพูดถึงว่ามันไกลออกไป」
「มันบังเอิญน่า ถ้ำถล่มมันเกิดขึ้นนานๆครั้ง เรืองแบบนี้มะ-」 「มันเป็นนายอีกแล้ววววว!!?」
ดวอร์ฟจะไม่ออกมา ถ้าคุณไม่เคาะนิดหน่อย
—————————————————————
「เพื่อน หอกที่สัญญาเสร็จแล้ว เพราะทั้งหมดเราเพิ่งกินมื้อสุดท้าย」
「อย่างนั้นเหรอ? ซื่อสัตย์ดีนี่」
「ดวอร์ฟรักษาสัญญา โดยเฉพาะกับคนที่เราดื่มด้วยกัน」
ในรูที่ดวอร์ฟใช้ชีวิตอยู่ ผมหันหาบัลบาโน่และดื่มกับเขา มันดูเหมือนพวกเขาดื่ม ก่อนที่จะทำอะไรทุกอย่าง
「นี่ไง」
ผมหยิบหอกที่ถูกมอบให้ผมขึ้นมาหาแสง เพื่อที่จะตรวจดูมัน มันเป็นสีผสมของดำและน้ำตาล
ระยะของมันมากกว่า 3 เมตร นิดหน่อย และมันมีใบมีดที่เหมือนขวานอยู่ตรงปลาย และมันไม่มีตะขออยู่ข้างหลัง ดังนั้นผมไม่ต้องกังวล เกี่ยวกับการที่จะแทงได้ไม่ราบรื่น มันหนักมากกว่าหอกเก่าของผม แต่ศูนย์กลางแรงโน้มถ้วงของมันสมบูรณ์แบบ และเมื่อผมลองเหวี่ยงมันดู สมดุลผมไม่เสีย มันมีการยุบในบริเวณด้ามจับ ในรูปทรงของมือผม แม้ว่าผมไม่ได้ปิดมันด้วยหนัง มันจะไม่ลื่น ผมใช้มันได้โดยไม่มีปัญหาใดๆ ถ้าผมมือเปล่าหรือใส่เกราะกันมือ
「ชั้นเข้าใจทรงของมือนาย หลังจากทีจับมือกัน」
เดาว่าการปล้ำกันที่สกปรกนั้นมันไม่ได้เสียเปล่า
「ลองตัดอะไรบางอย่างเลย」
เขาหยิบแผ่นที่ทำจากโลหะที่ดูเหมือนเหล็ก ผมไม่ลังเลที่จะเหวี่ยงหอกผมและแยกมันเป็นสองชิ้นแนวนอน
การสั่นสะเทือนของการสีกันของเหล็ดดังออกมา แผ่นแยกและบินออกไป มันไม่ได้คล้ายกันกับวิธีที่แอ่งคู่ตัดสิ่งต่างๆอย่างเกลี้ยงเกลา แต่เหมือนเนย สุดท้ายท้ายสุดผมไม่ได้รู้สึกว่าเฉือนบางอย่างแต่เหมือนผ่ามันแรงๆ แต่ไม่เหมือนหอกเหล็กกล้า ผมไม่ได้รู้สึกถึงการบิ่นหรือสึกเกิดขึ้นในหอกเลย และผมรู้สึกเหมือนว่า แม้ว่าหลังจากจะฟันไปหลายร้อยครั้ง หอกมันไม่ได้รู้สึกเหมือนจะหัก
「ชั้นรับประกันความคงทน ของที่ดวอร์ฟสร้างทั้งหมดมันคงทน แต่เจ้านี่มันเป็นพิเศษ」
ยอดเยี่ยม ผมไม่ต้องกังวล แม้ว่าผมจะอาละวาดในสนามรบ ผมรับหอกนี้ไปอย่างยินดีกับผม
ผมเอ่ยคำขอบคุณ และจู่ๆ ผมสังเกตอีกฝั่งหนึ่งของหอก มันไม่ได้เป็นสีฉูดฉาดหรือส่องสว่างเหมือนแองคู่ แต่ถ้าผมดูมันดีๆ มันมีลดลายที่ละเอียดบางอย่างสลักอยู่ที่ผิวของมัน การออกแบบถูกสลักอย่างระวังบนหอก ดังนั้นมันไม่มีผลต่อการทำงานของมัน มันดูสวยแม้ว่าจะสำหรับคนที่ไม่ได้มีความรู้เรื่องงานศิลป์แบบผม
「เพื่อเป็นของขวัญให้กับพวกพ้องของเรา มันจะน่าเบื่อถ้ามันเป็นแค่แท่งเหล็ก เราทำมัน ในแบบที่ว่ามันจะไม่มีผลต่อความแข็งแกร่งของมัน」
「นายทำได้ดีนะที่ตกแต่งแบบนี้ ในเวลาที่สั้นแบบนี้」
「อืม สำหรับเรา การตีเหล็กมันสำคัญรองลงมากจากเหล้าแค่อย่างเดียว ดังนั้นมันง่าย…… จริงๆแล้วชั้นคิดว่าจะทำให้มันหนักกว่านี้ แต่เมื่อชั้นคิดไปถึงการถืออาวุธสองมือ นี่มันรู้สึกกำลังดี」
「ชั้นจะไม่มีวันทำบางอย่างแบบนั้นอีก แต่นี่มันดี ถ้ามันหนักไปกว่านี้ ไม่ใช่แค่ชั้น แต่ม้าชั้นจะเหนื่อยด้วย」
มันน่าจะไม่มีโอกาสใดอีก ที่จะเหวี่ยงทั้งขวานและหอกใหญ่ ในเย็นวันนั้น กล้ามเนื้อของผมเจ็บเหมือนที่คาด
「ว่าแต่ หอกที่ทำมาจากอะไร? มันไม่ได้ดูเหมือนเหล็กกล้าและชั้นไม่เคยเห็นสีนี้มาก่อน」
「อย่าไร้สาระน่า! เราจะไม่ใช้เหล็ก สำหรับของขวัญที่จะให้เพื่อนเราหรอก! เราใช้บางอย่างที่พิเศษมากกว่านั้น!」
เขาพูดถึงชื่อโลหะบางอย่าง แต่เพราะผมไม่เคยได้ยินมันมาก่อน ผมลืมมัน
「เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ชั้นใช้วัตถุดิบที่เหลือผลิตดาบด้วย」
หลังจากพูดอย่างนั้น บัลบาโน่นำดาบออกมา ระยะของใบมีด มันประมาณ 80 เซนติเมตร ดังนั้นมันดูเหมือนดาบใหญ่มือเดียว
「เจ้านี้เพื่อนเราให้มันเล็กนิดหน่อย ดังนั้นเอานี่ไว้ที่เอวด้วย」
ผมรู้สึกว่าเขาทำแบบนี้เป็นของเสริม แต่ไม่ได้ใช้หัวใจทำมัน แต่ยังไงผมก็รับมันไว้อยู่ดี
「มันไม่ได้เป็นของตอบแทนจริงๆ……แต่ ชั้นเอาเนื้อแห้งมาด้วย กินมันแกล้มเหล้าหรือบางอย่างละกัน」
「เนื้อเรอะ?! ชั้นรอคอยมันนะ เพราะทั้งหมด เนื้อของหนูถ้ำมันค่อนข้างแฉะๆ」
หลังจากพูดอย่างนั้น เราแค่กินเหล้าให้หมด และไม่พูดอะไรเพิ่ม บัลบาโน่ไม่ใช่คนประเภทที่มีความสุขกับการคุยเรื่อยเปื่อย
「ง้นชั้นจะกลับบ้านแล้วตอนนี้」
「ได้เลย มาใหม่อีกครั้งจะเพื้อนซี้」
ยังไงซะ นี่คือจบ เราทิ้งที่อยู่ของดวอร์ฟไว้ข้างหลัง
ไม่มีอะไรอื่นให้ทำอีกแล้ว ทั้งหมดที่เหลือ คือกลับไปราเฟน
「โอ้ ใช่ ซีเลีย」
「ว่าไงพ่อ? มีอะไร?」
「อยากจะใช้มันมั้ย?」
ผมมอบดาบที่ผมได้รับจากบัลบาโน่ก่อนหน้า
「เอออ๋!? นั่นโอเคเหรอ!?」
ปรกติแล้วผมไม่ได้ใช้ดาบมือเดียวมาก ยังไงถ้าผมจะเขาไปสู้ระยะดาบ แบบนั้นผมมีแอ่งคู่ มันเป็นดาบที่ไว้ใช้งานจริง ดังนั้น มันดีกว่ามากถ้าซีเลียใช้มัน แทนที่ผมจะใช้มันเป็นเครื่องประดับเอว
「ขอบคุณมากๆพ่อ!」
ซีเลียดูเหมือนจะความสุขล้นปรี่เล็กน้อยและกอดดาบของเธอ ผมดีใจถ้ามันทำให้เธอดีใจขนาดนั้น
ซีเลียอยากจะลองเหวี่งลองใช้ดู และกำลังจะนำมันออกมาจากฝัก อาา……เข้าใจแล้ว
「กกกุ……หนัก……」
มันแค่ใหญ่กว่าดาบมือเดียวเล็กน้อยสำหรับผม แต่มันกลายเป็นดาบสองมือสำหรับซีเลีย สำหรับซีเลีย ทีชอบเคลื่อนไหวรวดเร็ว และเล็งไปที่ช่องว่างในเกราะศัตรูเมื่อเธอโจมตี ดาบนี้มันสัตว์ป่าที่ต่างออกไปเลย
「……ใช้ดาบที่ใช้ประจำ ถ้าไปทำอะไรแปลกๆบนสนามรบ ลูกจะตายเอา」
「หนูจะสามารถใช้มันในการต่อสู้ต่อไปได้อย่างแน่นอน! หนูจะสร้างกล้ามเนื้อมากขึ้น!」
ได้โปรดอย่า ซีเลียกล้ามโตสุดยอดจะไม่น่ารัก ผมกอดซีเลีย ที่ไม่ยอมจะปล่อยดาบพร้อมกับตาที่มีน้ำตา และถูหัวของเธอ ผมของซีเลียเริ่มที่จะยาวขึ้นหลังๆ ผมเลยทำมันเสียทรงและเละ หลังจากที่ผมหัวเธอ ทำให้เธอครวญเล็กน้อย
ผมคิดว่าจะไม่มีอะไรอื่นเกิดขึ้น ขณะที่เรามุ่งหน้าไปที่ราเฟน
「หัวหน้า สัตว์สีดำตามเรามาจากข้างหลัง พวกมันมีสามตัว」
ผมเดาว่าผมคิดผิด กิโด้ที่ถูกใส่มาที่หน่วยคุ้มกันของผมไม่นานมานี้ ตะโกน
สัตว์สีดำ คือตัวที่เราเจอ บนทางมาตรงที่ที่สร้างทางหลวงอยู่ มันสมควรจะตายไปแล้ว ด้วยตาของผม ผมบอกได้แค่ว่ามันเป็นแค่สัตว์อะไรบางอย่าง แต่เมื่อพิจารณาว่าตาของคนชาติภูเขาดีแค่ไหน มันต้องถูกต้อง
「ฟุมุ รู้เกี่ยวกับมอนสเตอร์ที่ตามเรามามั้ย?」
ผมถามกิโด้ สิ่งเดียวที่ผมรู้เกี่ยวกับมัน คือมันฆ่า และมันดำ
「ใช่ พวกมันโผล่มาบางครั้ง ในที่ที่เราอยู่ เนื้อมันอร่อย แต่มันเก่ง ดังนั้นมันง่ายที่จะมีเหยื่อ และผมไม่ได้ล่าด้วยตัวเอง」
เข้าใจแล้ว งี้เนื้อมันอร่อยเหรอ……?
「ถ้าเราอยู่เป็นกลุ่มใหญ่ มันอยู่ไกลๆและตามเรา……ถ้าเราไม่ระวัง และคนนึงของเราอยู่คนเดียว มันจะไปหาพวกเค้า」
ดังนั้น นั่นทำไมมีพวกมันสามตัวตามเรามาอย่างช้าๆ อย่างที่คาด มันจะไม่พยายามโจมตี ระหว่างที่เรามีทหารติดอาวุธ 40 คน แต่ผมให้มันตามเรา ไปตลอดทางที่สร้างทางหลวงกันอยู่ไม่ได้ด้วย
「เราจะทำมันที่นี่ กิโด้ ทิ้งเมียไว้กับเลอาห์ในรถเกวียน」
「เอ๋? แต่หัวหน้า มันจะหนีถ้าเราไล่มันด้วยหลายคน มันเร็วจนม้าวิ่งตามไม่ทัน」
「พูดอะไรน่ะ นายกับชั้นจะไปทำมัน」
ผมปลุกไฟเพื่อที่จะสร้างแรงจูงใจให้กิโด้ที่ตกตะลึง และเรียงเขาข้างผม แม้ว่าซีเลียและลูน่า ยืนกรานที่จะสู้ด้วยกันกับผม ผมปล่อยให้พวกเธอกับรถเกวียน
โดยมีฐานจากความรู้สึกที่ผมได้สู้ก่อนหน้านี้ ผมน่าจะสังหารหมู่มันทั้งสามตัวได้ด้วยตัวเอง แต่ผมอยากจะเห็นทักษะและความกล้าของกิโด้ จากที่เขาท้าทายผม มันไม่ได้ดูเหมือนว่าเขาจะมีทักษะพอที่จะสู้พวกมันได้ง่ายๆ
「ไปกันเถอะ」
「ด-ได้ครับ!」
ม้าควบไปคู่กัน มอนสเตอร์สามตัว ดูเหมือนจะพร้อมหนีเมื่อมันเห็นม้าที่พุ่งเข้ามา แต่หลังจากที่ยืนยันว่ามีแค่เราสองคน มันวิ่งเข้าหาเราแทน มันเป็นโอกาสที่จะล่าพวกมันเลย ไม่ต้องมาขอหรอก
「ฮ่าา!」
กิโด้ยิงธนูออกไปอย่างรวดเร็ว ลูกธนูที่บินแนวนอนฝ่าอากาศไป และแทงเข้าคอและหน้าของมอนสเตอร์ แต่มันไม่ได้เป็นความเสียหายถึงตาย
มอนสเตอร์ร้องในความเจ็บปวด กระนั้นมันไม่ช้าลงเลย กิโด้ตัดสินใจว่าจะไม่มีเวลาพอให้ปล่อยลูกธนูอีก และชักดาบของเขา เข้าใจแล้ว เขามีความสามารถในการตัดสินใจที่ดี
มอนสเตอร์เคลื่อนที่เข้าไปสู่ตำแหน่ง เพื่อที่จะกินกิโด้ ไปด้วยกันกับม้าของเขา วิ่งตรงมาข้างหน้า และเล็งไปที่ม้า กิโด้สามารถที่จะเปลี่ยนทิศทางม้าของเขาได้อย่างเกือบๆ หลบเขี้ยวของมอนสเตอร์ ด้วยความเฉียดที่หนาเท่ากระดาษแผ่นเดียว จากนั้น เขาเอียงไปข้างหน้า บนม้าของเขาและพุ่งเข้าตีอย่างรวดเร็วไปที่มอนสเตอร์ เฉือนหน้าของมัน
ดาบของกิโด้เล็ก เมื่อเทียบกับขนาดของตัวมอนสเตอร์ แต่เมื่อนำแรงส่งของเขามาคิด เขาสามารถที่จะเฉือนเข้าไปได้ลึกในหน้าของมอนสเตอร์ เขี้ยวของมันหลุดออกมา ขณะที่มอนสเตอร์ลังกาหลังและพลิกไปพลิกมา
「หัวหน้า!! มันมาจากด้านหน้า!!」
ผมลืมเกี่ยวกับเรื่องนั้นเลย เพราะผมดูกิโด้อยู่ มีตัวหนึ่งมาทางผมด้วย ชวาร์ซร้อง ดั่งจะบอกผมว่าอย่าไปสนใจเรื่องอื่น
「เดาว่างั้น!」
ผมเล็งหอกไปที่ศัตรูที่เข้าหา และแทงออกไปอย่างทรงพลัง ถ้ามันเป็นหอกที่ทนทานที่สร้างมาจากดวอร์ฟ ผมไม่คิดว่ามันจะพัง แม้ว่าผมจะตีมอนสเตอร์จากข้างหน้า……
ใบมีดเหมือนขวานใหญ่ที่ติดอยู่กับปลายของหอก ขยี้หน้าของมอนสเตอร์ และแทงเข้าไปในคอ มันโผล่ออกมาตลอดทางถึงอีกฝั่งของหน้าของมัน
มันไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะส่งเสียงร้องออกมา มันกระตุกครั้งหนึ่งในความตกใจ ก่อนจะตายลงไปและล้มไปด้านข้าง
ความคมของหอกนี้มันเหนือกว่าหอกเหล็กกล้าที่ผมเคยมี แค่สิ่งที่สำคัญที่สุด แม้ว่าเมื่อผมแทงมอนสเตอร์จากข้างหน้า ระหว่างที่มันพุ่งเข้ามาหาผม ด้วยน้ำหนักทั้งหมดอยู่ข้างหลังมัน มันไม่งอหรือบิ่นเลยซักนิด ถ้าผมมีหอกนี้ มันน่าจะไม่พังเลย ไม่ว่าผมจะหยาบแรงกับมันมากแค่ไหน
「ช่างเป็นเวลาที่สมบูรณ์แบบที่จะลองมัน」
「ในทีเดียวเลย……」
「กิโด้ ไม่ใช่เวลามายืนประทับใจ มันไปทางนั้นแล้ว」
ตัวสุดท้าย เทียบเราสองคน และตัดสินใจที่จะวิ่งเข้าใส่กิโด้ แม้ว่าผมจะชอบถ้ามันวิ่งมาหาผม
กิโด้ รีบให้ม้าของเขาวิ่ง แต่เขาช้าไปก้าวหนึ่ง ผมก็มุ่งหน้าไปเพื่อที่จะสนับสนุนเขาด้วย แต่ถ้าเป็นแบบนี้ มอนสเตอร์จะไปถึงกิโด้ก่อนที่ผมจะสามารถไปถึงเขา มอนสเตอร์มันเร็วกว่าม้าธรรมดา
「ชั้นจะเกือบไปทัน ทำอะไรบางอย่างด้วยตัวเอง」
กิโด้ทำหน้าที่น่าสมเพชทันที แต่เตรียมตัวเองดั่งเหล็กกล้าทันทีหลังจากนั้น เขาโยนดาบทิ้งไปเปลี่ยนไปเป็นธนูและเล็ง มันดูเหมือนคนบ้าที่จะใช้ธนูที่ระยะสั้นขนาดนี้
「ชิ-!」
หันตัวของเขาและบิดตัวเพื่อที่จะเผชิญหน้ากับมอนสเตอร์ข้างหลังเขา ซึ่งกำลังจะกินม้า เขาปล่อยลูกธนูที่ระยะใกล้ และลูกธนูทิ่มแทงตาขวาของมันอย่างแม่นยำ ในเวลาเดียวกัน เขาเอียงตัวม้าไปทางซ้าย อย่างเป็นธรรมชาติ ความเร็วของเขาช้าลงไป และมอนสเตอร์กระโดดเพื่อฆ่าทันที แต่พลาด และไปกลิ้งกับพื้น
「เข้าใจแล้ว เค้าหันทันทางเดียวกับตาที่บาดเจ็บ」
เขาค่อนข้างมีการตัดสินใจฉับพลันที่ดี มันจะมีหลายครั้งในสนามรบ ที่การกระทำจากความหยั่งรู้ขึ้นมาเองแบบนี้จะช่วยชีวิตไว้
มอนสเตอร์ลุกขึ้นทันที และไล่ตามกิโด้อีกครั้ง แต่มันสายเกินไปแล้ว ผมมาแล้ว
「รับไป」
เนื้อของมันอร่อย ดังนั้นผมไม่อยากจะทำให้มันเละเกินไป ด้วยการเหวี่ยงลงที่แม่นยำของหอกผม มันไปติดกับพ้น และคอหนาๆของมอนสเตอร์ร่วงลงไป มันก็ทำให้ไล่เลือดได้ง่ายขึ้นถ้าผมทำมันแบบนั้นด้วย
「กิโด้ หนึ่งในพวกนี้เป็นความสำเร็จของนาย」
「หนึ่ง.…..?」
เมื่อกิโด้กลับมา เขามีหน้าที่ไม่พอใจ เขาน่าจะอยากพูดว่าเขาจัดการไปสองตัว แต่ตัวที่ตาบอดมันยังไมม่ตาย……
ผมเหวี่ยงหอกลงด้วยสองมือจากข้างหลัง และแยกร่างของศัตรู
「นายไม่ได้จบตัวแรก มีสองตัวเกือบตาย นายเลยฆ่าได้ตัวเดียว」
ผมหัวเราะ ระหว่างที่ดึงหอกออกมา มันถูกปกคลุมไปด้วยเลือดอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ใหม่เอี่ยมได้ไม่นานมานี้ แต่ผมจะล้างมันด้วยน้ำ เพื่อที่จะทำให้มันสวยและสะอาดหลังจากนี้
กิโด้ดูไม่พอใจ ขณะที่เขาเตะหัวที่แยกออกของศพมอนสเตอร์
เขายังไร้เดียงสาอยู่ ในบางบริเวณ แต่ได้การติ้กผ่าน ผมเห็นแนวโน้มที่ดีในตัวเขา
「มอนสเตอร์นี้……เพราะมันหาได้แค่จากที่นี่ มันจะเป็นผลิตภัณฑ์พิเศษมั้ย」
อดอล์ฟพึมพำ ยังไงซะ ถ้าเราล่ามันได้อย่างดี มันก็เป็นได้
แต่ที่สำคัญไปกว่านั้น ผมอยากจะกลับไปโดยเร็ว ชาติภูเขาทั้งหมด มีหน้าอกเล็ก เลอาห์ ใหญ่กว่าเมื่อนำมาเทียบกัน แต่พวกมันไม่ได้ใหญ่จริงๆ และผมหิวใหญ่ๆ นนน่า คาร์ล่าและเมลิสซ่า……เมื่อผมกลับไป ผมอยากจะเล่นไปทั่วระหว่างถูกล้อมไปด้วยนมใหญ่ๆ
「พ่อคิดถึงอะไรบางอย่างที่ซุกซน ใช่มั้ย」
ซีเลียจ้องผม
「พูดอะไรน่ะ จู่ๆ?」
「ข้างหน้า……โปรดปิดมันด้วย」
เมื่อผมลดสายตาลง มันมีการปูดที่มันดูเหมือนมันจะฉีกกางเกงของผมเร็วๆนี้ กิโด้ตกตะลึง และเมียของเขาปิดหน้าด้วยมืออย่างรวดเร็ว แต่แอบดูในระหว่างช่องว่างที่นิ้ว
「……พ่อจะไปพักในเกวียนแปป เลอาห์ มา」
「เคคค~」 「ห-หนูด้วย!」
ผมจะไปต่อสู้เล็กๆนี้ก่อน
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 22 ปี ฤดูหนาว
สถานะ: เคานต์แห่งอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออกของโกลโดเนีย ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ
กองทัพที่ บัญชาการ: กองทัพส่วนตัว – หน่วยคุ้มกัน: 80, อื่นๆ: ยังจัดระเบียบอยู่
สินทรัพย์: 8600 ทอง (แรงงาน -100) (โบนัส -200) หนี้: 20 000 ทอง
อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกดวอร์ฟ
ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อยที่ท้อง), เมลิสซ่า (คนรัก), มาเรีย (คนรักที่ท้อง), ริต้า (หัวหน้าแม่บ้าน), แคทเธอรีน (คนรัก), ไมล่า (คนรัก), เลอาห์ (ประกาศตัวเองว่าเป็นทาสเซ็กส์), โยกุริ (หมกตัวอยู่บ้าน), เคซี่ (ผี), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), มิตตี้ (คนรัก), อัลม่า, ครอลล์, ปีปี้ (ผู้ติดตาม)
ลูก: ซู, มิว, เอคาเทอริน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ (ลูกชาย), คู, รู, โรส (บุญธรรม)
ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), รูบี้ (ผู้ติดตามของลูน่าและคนรัก) , ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), กิโด้ (ผู้คุ้มกัน), แคลร์ & ลอรี่ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวาร์ซ (ม้า)
คู่นอน: 99, เด็กที่เกิดแล้ว: 9
—————————————————————
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook
