135 ราชินีตัวเล็กๆ
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
「งั้นอะไรที่คนเล่าเรื่องบอกมันเป็นเรื่องจริง จริงๆใช่ป่าวจ้ะ~!? ที่คนๆเดียวยืนอยู่ต่อหน้าประตูปราสาท และฟันศัตรูเป็นพันตายจน่ะจ่ะ~!」
ผมได้ถูกอนุญาตให้เข้าเฝ้าพระนาง เซเลสติิน่า ราชินีของอาณาจักรมอลต์……หรือมันควรจะเป็นการเข้าเฝ้า
「แล้วเกี่ยวกับแมงมุมยักษ์ที่คลานออกมาจากที่ลึกๆของโลกล่ะจ้ะ~!? มันใหญ่แค่ไหนจ้ะ~!? แมงมุมที่ชั้นเห็นคืนก่อนในห้องน้ำ มันตัวใหญ่เท่านี้แน่ะจ่ะ~」
สาวที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ แม้แต่ขาก็ยังไม่ไปถึงพื้น แต่แกว่งมันไปมา ระหว่างที่คุยอย่างตื่นเต้น ทั้งหมดที่ผมเห็นได้ คือเด็กคนหนึ่ง ที่พูดเกี่ยวกับเรื่องที่แต่งขึ้น ที่เธอได้ยินมาจากที่ไหนซักที่
「พระนาง อย่าบอกนะว่า หนูไปเชิญพวกคนหยาบคายเหมือนคนเล่าเรื่อง เข้ามาในวังหลวง ถ้าหนูต้องการ จีจี้จะบอกท่านได้ ดังนั้น……」
TLN: จากผู้แปลภาษาอังกฤษ เขาพูดถึงตัวเองโดยใน jiji (จีจี้) แม้ว่าเขาไม่ใช่ตาแท้ๆ เขาแค่ชายแก่ คลายกับที่เรียกคนแก่ว่า โอจี้ซัง หรือ โอนี่ซัง ผมไม่คิดว่ามันเป็นการล้อเลียนในฐานะที่เป็นชายที่แก่มากหรือแก่แล้ว แต่บางทีเพราะเขาพูดถึงตัวเองแบบนี้ เพื่อที่พยายามจะพูดกับเด็กๆ เหมือนกับบางครั้งที่คุยเหมือนกับเด็ก เมื่อคุณคุยกับเด็ก…
「ไม่เอา! เรื่องที่บอกจากจีจี้มันทื่อและน่าเบื่อ หนูจเปลี่ยนเป็นคนแก่ถ้าได้ฟังพวกมัน」
「โหดร้าย……」
ถ้านี่เธอภาพจากบ้านชาวบ้านทั่วไป มันจะเป็นการคุยทท่อิ่มอกอิมใจ ระหว่างเด็กสาวและตาของเธอ แต่โชคร้าย ที่นี่เป็นวังหลวง เพราะเราถูกขัด ผมจะแค่พูดอะไรที่จำเป็น
「พูดถึงแล้ว พระนาง ผมได้ยินมาจากผู้ส่งสาส์น ที่ผมถูกเชิญมาครั้งนี่ก็เพื่อปรึกษา เกี่ยวกับหัวเรื่องของสันติ และการแลกเปลี่ยน」
ผมชำเลืองมองชาย ที่เรียกว่า ‘จีจี้’ ระหว่างที่พูดกับเด็กสาว มันชัดเจนกับผม ว่าเด็กคนนี้ ไม่มีประสบการณ์ ดังนั้นคนที่ใกล้กับการเป็นราชาที่สุด และคนที่มีอิทธิพล ชื่อชายชราคนนี้
「มุ คุยกับจีจี้ เกี่ยวกับเรื่องยากๆพวกนั้นจ้ะ」
「ผมจะจัดการแทนพระนาง」
ชายที่เรียกว่าลอร์ดข้าหลวง* ชื่อมาร์เควสลาวอย และแน่นอนพอ ว่าเป็นบางคนที่ถูกแต่งตั้งเป็นเป็นข้าหลวงของเธอ อย่างที่ผมคาดไว้
TLN: จากผู้แปลภาษาอังกฤษ Sesshou (เซตโช) คือบางคนที่ช่วยเจ้าของประเทศ ผู้ที่ยังอายุน้อยๆอยู่ (ภาษาอังกฤษใช้ Lord Regent หรือผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน, ข้าหลวง)
「ประเทศของเราได้ตกลงในสัญญาไม่รุกรานกันกับอาณาจักรเทรีย เราได้เก็บสัญญานั้นไว้ มาใกล้กับ 50 ปีแล้วจ้ะ」
「เทรียหายไปแล้ว」
「หาย? หายไปไหนอ่ะ?」
「พระนาง นี่ค่ะขนมหวานของหนู」
「โออ้ ชั้นล่ะชอบลูกอมหวานๆ!」
บางทีรู้สึกเบื่อกับการสนทนากันระหว่างผมและลอร์ดข้าหลวงเซเลสติน่าขัด และถูกมอบขนมโดยแม่บ้านข้างเธอ
「แน่นอน ว่าอาณาจักรเทรียได้หายไปแล้ว และชาติของท่านได้กลายเป็นชาติเพื่อนบ้าน แม้ว่าชาติเพื่อนบ้านของเราเปลี่ยนไป ความต้องการสันติสุขของเราไม่ได้หายไปด้วย อย่างไรก็ตาม เราได้พยายามที่จะผูกสัญญาไม่รุกราน หลายครั้งหลายคราแล้ว ละไม่สามารถที่จะได้รับการตอบที่ดีเลย」
แน่นอนเลย ไม่มีใครจะตกลงหรอก ตั้งแต่ทีแรก สัญญาไม่รุกรานกันทั้งสองฝ่าย จะถูกเซ็นเมื่อทั้งสองฝ่าย ได้มองเห็นกันว่าเป็นภัยคุกคามเท่านั้น มันไม่มีความหมาย ที่จะไปเซ็นตกลง แบบเท่าเทียมกัน กับศัตรูที่คุณขยี้ได้ง่ายๆ และราชาของเราไม่ได้ไร้เดียงสาที่จะทำอย่างนั้น
「หว๊านหวานนนนนนน! หนูอยากกินอีก」
「พระนาง ถ้าท่านทานมากกว่านี้ ฟันของท่านจะถูกแมลงกิน」
「ระหว่างเวลานั้น เพราะท่านก็ได้เคลื่อนไหวกองทัพของท่าน เราไม่รู้สึกสบายใจด้วย」
แน่นอนว่าผมเคลื่อนไหวทหาร สำหรับการลาดตระเวณ แต่นั่นแค่พวกเขา 2000 ซึ่งไม่ควรจะเพียงพอให้ประเทศรู้สึกมีภัยคุกคามเลยซักนิด
「เรื่องราวที่กล้าหาญของลอร์ดฮาร์ดเลตต์ ก็ได้มาถึงประเทศทางใต้ ด้วยคำเล่าขานจากปากของคนเล่าเรื่องด้วยเช่นกัน ถ้านายพลที่กล้าหาญเช่นนั้น ได้เคลื่อนไหวกองทัพของเขา หัวใจของท่านจะอยู่ในความสงบไม่ได้」
「ผมจะขอโทษสำหรับเรื่องนั้น ยังไงก็ตามแต่ สุดท้ายแล้วนั่นเป็นส่วนหนึ่งของการดำเดินการจัดการกับสิ่งต่างๆหลังจากสงคราม และความจริงที่ว่าทหารของผมได้กลับไปที่ของตัวเองแล้ว ควรจะทำให้คุณชัดเจนกัน ว่าผมไม่มีเจตนาจะรุกราน」
「ครับ แม้จะเป็นอย่างนั้น ผมจะรู้สึกสบายใจถ้าสัญญาถูกเซ็นเป็นข้อพิสูจน์」
ฟุมุ มันดูเหมือน เขาจะอยากให้ผมเซ็นสัญญาไม่รุกรานไม่ว่ายังไง ผมได้ปรึกษามันกับลีโอโพลต์แล้ว และผมไม่ได้ถือมันเป็นพิเศษ แต่ผมมอบการชำเลืองมองให้ทริสตันหนึ่งครั้ง
「พูดอยู่นั่นว่า ‘สันตินี่’ และ ‘สันตินั่น’ ……ในทางปฏิบัติแล้วพวกเค้าแค่กรีดร้อง ‘หนูกลัว’ และ ‘หนูไม่อยากจะสู้’ ผมไมเห็นว่ามีอะไรผิดไป? ยังไงพวกเราก็จะไม่โจมตีเค้า ถ้าพวกเค้าจะทำตัวเหมือนเด็ก พวกเค้าไม่ควรจะข่มขู่เราตั้งแต่แรก」
ฟุมุ ถ้าอย่างนั้นผมเดาว่ามันไม่เป็นไรที่จะตกลง
「เหมือนกับที่เราพูดก่อนหน้า เราไม่มีคำคัดค้าน ที่จะเซ็นสัญญาไม่รุกราน」
ความตึงเครียดในอากาศสงบสงอย่างรวดเร็ว
「นี่นั้นมหัศจรรย์ ถ้าอย่างนั้น……มันปลอดภัยที่จะพูดดมั้ย ว่าราชวงศ์โกลโดเนียก็คิดเช่นเดียวกันด้วย?」
「ข้อตกลงสุดท้ายท้ายสุดนั้นคือระหว่างประเทศของคุณและของผม ยังไงก็ตา ผมไม่คิดว่าอาณาจักรโกโดเนียจะคัดค้านการกระทำเช่นนี้」
「โออ้! ถ้าอย่างนั้น มาเซ็นทันทีเถอะ!」
แต่นั่นเป็นแค่สำหรับตอนนี้นะ เพราะไม่มีทางเลยที่ผมจะเห็นหัวใจของราชาได้ ผมสงสัยว่าพวกเขารู้ว่าถ้าราชาต้องการ เขามอบคำพูดและพวกเขาจะหายลับไปจากผิวของโลกนี้ แม้ว่าผมจะได้เซ็นสัญญาไม่รุกรานกับพวกเขา
「ผมไม่รู้ว่าพวกเค้าแค่สบายกันจังหรืออะไร」
ผมมีความเห็นเดียวกัน แต่อย่าพูดมันออกมมาดังๆสิ ทริสตัน พวกเขาจะไดิยินนาย
โต๊ะและเก้าอี้ถูกนำออกมาตรงหน้าผม พวกเขาดูเหมือนจะนำเอกสารข้อตกลงออกมา ซึ่งพวกเขาได้เขียนมันไว้ก่อนหน้านี้ คนเหล่านี้เตรียมตัวมาอย่างดี
「พระนาง ลายเซ็นครับได้โปรด」
「มืม……เสร็จละ!」
ลอร์ดข้าหลวงมอบเอกสาร ที่มีลายเซ็นเซเลสติน่าให้กับผม ช่างเป็นลายมือที่เละเทะ……แล้วก็ เพราะมีขนมหวานอยู่ในมือนั้น น้ำตาลนิดหน่อยติดกับกระดาษ
ผมให้ซีเลียยืนยันมันหนึ่งครั้งเผื่อไว้ ก่อนที่ผมจะเซ็น แม้ว่าผมจะไม่ได้ใส่ใจมาก ผมแค่เมินสิ่งที่ผมไม่ชอบที่หลัง อะไรจะหยุดการรุกรานของผม มันคือกองทัพและกำแพงปราสาท ไม่ใช่เศษกระดาษแผ่นนึง
「ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมอะไรเยี่ยงนี้ เพราะท่านทั้งสองมมีลายมือที่เละเทะ」
เงียบเลยนะ ผมรู้ว่าลายมือผมเละเทะ ผมให้คนอื่นเขียนจดหมายทั้งหมดของผมไม่นานมานี้ มันเลยแย่ลงไปอีก
「ต่อไปเป็นปัญหาของการแลกเปลี่ยน」
เมื่อผมมองไปที่เซเลสติน่า ผู้ที่นั่นอยู่บนบัลลังก์ หัวเธอโยกหน้าหลัง และดูเหมือนเธอจะงีบหลับไปตอนไหนก็ได้
「มันได้เวลานอนตอนบ่ายของท่านแล้วแล้วค่ะ」
แม่บ้านด้านข้างออกความเห็น พร้อมหน้าตามีปัญหาบนในหน้าของเธอ
「ถ้าอย่างนั้น เราจะแค่ให้พระนางยอมรับมันที่หลัง」
「รับทราบ พระนางไปกันเถอะค่ะ」
「นูยู้……ให้ชั้นได้ยินมากกว่านี้เกี่ยวกับเจ้า เมื่อชั้นตื่นมานะจ้ะ……」
หลังจากนั้น ราชินีน้อยๆ ตกสู่ความหลับไหลบนหลังของแม่บ้าน ช่างเหมาะสมกับอายุของเธอ เธอแค่เป็นเด็กที่ถูกเอาใจ และไม่ใช่อะไรอย่างอื่นเลย
「งั้น เรามาเปลี่ยนที่กันดีมั้ย?」
นั่นจะโสภา ผมอยากที่จะไปที่ที่ผมนั่งได้สบายๆมากกว่า ผมจะชอบมากกว่าถ้าพวกเขามีแม่บ้านสวยๆด้วย
ที่ที่เราถูกพาไป นั้นเป็นห้องประชุมที่ไร้พิษพัย และดูไม่น่ารังเกียจ นองจากนายกรัฐมตรีที่มาด้วย มีชายอื่นอีกสองคนนั่งอยู่ในห้อง โชคร้ายที่ไม่มีแม่
บ้านสวยๆหรือหน้าอกใหญ่ๆ
ทันทีที่ลาวอยเข้าไปในห้อง เขาคำนับลึกๆ กับชายคนหนึ่ง ผมไม่เข้าใจ ถ้าเขาถูกแต่งตั้งเป็นลอร์ดข้าหลวง คนเดียวที่จะระดับเหนือกว่าเขาไปได้ ควรจะเป็นสาวน้อยคนนั้น ผู้ที่เป็นราชา
「ผมขอโทษทีแนะนำตัวช้า ผมคือ ดิเอโก้ที่สอง บางทีมันจะดีกว่าที่จะเรียกผมว่าดิเอโก้ตอนนี้ ผมเป็นพ่อของคริสติน่า」
「อื้ม ผมนั้นหยาบคายจริง……」
อย่างน้อยผมจะคำนับราชาคนก่อน ที่ปรึกษาวันนี้ ที่ใช้มารยาทอย่างต่อเนื่อง มันทำให้ผมอึดอัด ผมคิดอย่างมั่นใจ ว่าทั้งสองพ่อแม่ของเขาตาย ละสาวน้อยได้สืบทอดบัลลังก์เพราะความจำเป็น แต่ราชาคนเก่ายังดูค่อนข้างจะสุขภาพดี แน่นอนว่าเขาไม่หนุ่ม แต่เขาก็ยังไม่ชราด้วยเหมือนกัน อย่างน้อยมากๆ ผมคิดว่าเขาอาจจะเป็นราชาได้ดีกว่าเด็กสาวที่ตอนนี้
「เพราะทั้งหมดเด็กคนนั้นยังนั่งบัลลังก์ที่อายุน้อยๆ ดังนั้นไม่มีหลายคนที่สนทนาสบายๆได้ คนรับใช้ พูดมากมายไม่ได้ เพราะความกลัวและความเคารพ และผมถูกบอกคุยกับลาวอยนั้นน่าเบื่อ」
「อภัยให้ผมด้วยที่ไร้ประสบการณ์」
ดิเอโก้มองไปที่ไกลๆ และพูดต่อไปมากกว่าเดิม
「พี่น้องของเธอ ก็ไม่สามารถที่จะสนทนาอย่างถูกต้องกับเซเลสติน่า…….ดังนั้น มันค่อนข้างที่จะหายากสำหรับเธอ ที่จะคุยได้อย่างอิสระ กับบางคนเหมือนที่ท่านทำ」
ผมมีเจตนาจะรั้งมือ แต่มันอาจจะไม่ได้ทำเพียงพอ ถ้าคุณกังวลมากเกี่ยวกับเรื่องนั้น มันจะดีกว่าที่จะไม่สละบัลลังก์ให้กับลูกสาว
「ฮ่าฮ๋าฮ่า ท่านดูสับสน มันน่าตกใจขนาดนั้น ที่ผมมอบบัลลังก์ให้เซเลสติน่าเหรอ?」
「ผมสนใจในการที่จะได้รู้ว่าทำไม」
「เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว งั้นผมจะอธิบาบายก่อนจะเจรจา เพื่อความสนใจของท่าน……」
ดิเอโก้ดูเหมือนจะรักที่จะคุย เพราะผมยังไม่ได้แม้แต่ถามเขามากมายเลย แต่เขาพล่ามและพล่ามไป
「งี้เค้าก็พูดไม่จบเลยดิ……」
ทริสตันดูเหมือนจะตกตะลึง และถอนหายใจ ซีเลียก็ดูเหมือนจะตกใจด้วย
รายละเอียดของการสนทนานั้น ตามนี้:
นอกจากเซเลสติน่า ดิเอโก้มีลูกชายสองคน ทั้งสองอยู่กลาง 20 และได้เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้ว แต่ทั้งสองน้นชั่วร้ายสุดขีด ลูกชายคนโตสุด มืดมนและเล่ห์เหลี่ยมเยอะ ระหว่างที่ลูกชายคนที่สอง หยิ่งยะโสและหยาบคาย และมีนิสัยที่ชั่วช้า ไม่สามารถที่จะตกลงอะไรได้กับคนที่มีคุณธรรมอย่างดิเอโก้ ในทางกลับกัน เซเลสติน่านั้นน่ารัก ลูกสาวคนเล็กสุด ที่รักพ่อของเธอ หลังจากที่แม่ได้ตายไปเพราะการป่วยไข้
จากนั้น ดิเอโก้ได้มีความคิด ถ้าเขานั้นได้ตายลงไป มันจะมีความขัดแย้ง ว่าใครจะสืบทอดบัลลังก์อย่างแน่นอน และในกรณีที่แย่ที่สุดนั้น เซเลสติน่าที่น่ารักของเขา อาจจะถูกฆ่าตาย และเปลี่ยนเป็นเครื่องมือ สำหรับความขัดแย้งทางการเมือง
และดังนั้น เขาคิดแผนการที่ชาญฉลาด ที่จะทำให้เซเลสติน่า เป็นราชา ระหว่างที่เขายังคงแข็งแรงอยู่ เพื่อที่เหล่าพี่ชายของเธอ จะมาลงไม่ลงมือกับเธอมิได้
ดังนั้น สาวน้อย ได้กลายเป็นราชา และพวกเขาใช้ชีวิตอยู่กันอย่างสงบสุขนิรันดร
「แน่นอนเลยว่ามันเป็นการเคลื่อนไหวที่โง่เง่า ผมรู้สึกเสียใจกับประชาชนด้วย」
ทริสตันพึมพำในเสียงที่เบา และผมก็พยักหน้าอย่างมากมาย ยังไงซะ พวกเขานั้นจะทำอะไรที่พวกเขาต้องการก็ได้ เพราะนี่มันคิดกังวลแทนชาติอื่นด้วย
「การมาบอกข้อมูลสำคัญๆ เกี่ยวกับชาติตัวเองแบบนี้ให้คนนอก ชาติของพวกเขาเองนั้นก็ค่อนข้างจะไม่น่าเชื่อเลย」
เรายังคงอยู่ในความตกใจ และส่งมอบการชำเลืองมองข้างไปให้ดิเอโก้ แต่เขาเล่าเรื่องของเขาต่ออย่างร่าเริง
「ลูกสาวผมนั้นเป็นเด็กที่มีเมตตาจริงๆ มาร์เควสมัลนีย์ ผู้ส่งสาส์นที่ถูกส่งไปหาท่าน จริงๆแล้วมมาจากตระกูลบารอน แต่มันดูเหมือนเขาพุ่งเข้าไปลงน้ำเย็นๆ ระหว่างหน้าหนาวเพื่อช่วยเด็กๆที่ตกน้ำ หลังจากที่ได้ยินเรื่องนั้น ลูกของผม ประทับใจสุดขีด และมอบตำแหน่งให้เป็นมาร์เควส」
ผมไม่แม้แต่จะตกใจอีกแล้ว ไม่มีประโยชน์ ที่จะบ่นเกี่ยวกับอะไรที่เด็กทำ
「มันมีกรณีคล้ายกันหลังจากนั้น และชาติของเรา ตอนนี้มีตระกูลมาร์เควส 8 ตระกูล ทั้งหมดนั้นเพราะความเมตตาของหัวใจของเด็กคนนั้น」
ช่างไร้สาระ แม้ว่าพวกเขามีตำแหน่งมาร์เควส มันแค่ในนามเท่านั้น เขาไม่ได้ใช้ราชินีน้องเป็นหุ่นกระบอก แต่มอบอำนาจจริงให้เธอ
ดิเอโก้ ต้องรักลูกสาวเขาเป็นสมบัติ แต่เขาจะเสียดายมันทีหลังอย่างแน่นอน คนที่มีคุณธรรม จะมีความสุขได้แค่เพียงเมื่อรอบๆเขา มีคุณธรรมด้วยเท่านั้น เขาน่าจะไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนั้น แต่มาไปต่อเรื่องการคุยเกี่ยวกับการแลกเปลี่ยนเถอะ
「และสำหรับการแลกเปลี่ยน สิ่งเดียวที่ประเทศเราส่งออก นั้นคือข้าวสาลีและเหล้า」
ผมคาดว่ามันจะเป็นอย่างนั้น เพราะเรานั้นสืบมาแล้ว ดินแดนของผม ก็มีการควบคุมน้ำท่วม และการเพาะพันธุ์ และอย่างอื่นหลายๆอย่าง แต่การที่จะให้พื้นที่นาดำเนินไปดีๆ ใช้เวลามากกว่าการค้าขายและอุตสาหกรรม การได้อาหารมาเก็บไว้สำหรับเรา จะไม่เป็นปัญหาสำหรับเรา ในอนาคตอันใกล้
รายละเอียดที่ละเอียดมากว่านี้ จะถูกปรับเปลี่ยนโดยอดอล์ฟทีหลัง แต่สำหรับตอนนี้ เราตกลงที่จะเริ่มการแลกเปลี่ยน
「อุมุ อุมุ ดังนั้นตอนนี้ของเราจะมั่นคงอีกครั้ง ผมก็โล่งใจ และจะสามารถที่จะใช้ชีวิตได้อย่างสบายใจด้วย」
「ฮ่าฮ่า……」
เข้าใจรอยยิ้มที่เกร็งๆของผมผิดไป ดิเอโก้เริ่มพูดอีกครั้ง
「ลาวอยนั้นช่วยผม เมื่อมันเป็นเรื่องของกิจการภายในและการทูต แต่ไม่มากมายนั้นเกี่ยวกับกองทัพ…… ไอ้ลูกชายโง่เง่าของผมค่อนข้างเป็นคนที่ภาคภูมิใจในตัวเอง แต่แม้แต่ว่าจะมองเขาดีๆในฐานะพ่อ พรสวรรค์ทางกองทัพของเขาค่อนข้างที่จะมีขีดจำกัด ผมไม่รู้วาจะทำอะไรดี ถ้าท่านนั้นได้สร้างสงครามระหว่างเรา」
เมื่อได้ยินอย่างนั้น ผมสงสัยว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับชายคนนี้ ถ้าผมนั้นได้ละเมิดข้อตกลงไม่รุกราน และรุกรานเขา เพราะการหยุดโจมตีระหว่างมากราโด จะหมดเขตในฤดูใบไม้ร่วง
「แต่ผมมีนายพลที่กล้าหาญอยู่ฝั่งผมด้วยเหมือนกัน」
คนนี้ ไม่ได้พูดซักคำตั้งแต่แรกเริ่มสุดๆ และแค่ยืนที่นั้นพร้อม ผมก็คิดจริงว่าชุดพิธีการของเขา ดูเหมือนจะหรูหราไปสำหรับยาม
「ผมจะแนะนำท่าน นี่เป็นนายพลที่ดีที่สุดของชาติของเรา นายพล มาร์เกรฟ บรูตัส ชายคนนี้ สรุปความขัดแย้งที่เกิดขึ้นภายในประเทศของเรา เขาจงใจมาที่เมืองหลวง เพื่อใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ และเป็นชายที่อุทิศตน ผู้ที่จับตามองศัตรูต่างชาติใดๆก็ตาม!」
「ชีวิตของผม อุทิศให้กับราชวงศ์ ของอาณาจักรมอลต์」
บรูตัส คำนับอย่างค่อนข้างที่จะเคารพ แต่เป็นนายพลที่ยอดเยี่ยม ในชาติที่สงบสุขเช่นนี้ มันค่อนข้างที่จะน่าสงสัย และชายคนนี้ มีบรรยากาศที่อธิบายไม่ได้เกี่ยวกับเขา
「เคานต์ฮาร์ดเลตต์ ผมรอคอยที่จะได้ทำงานกับท่าน」
「เช่นกัน」
ทันทีที่เราจับมือกัน ชายคนนี้บีบมือผมอย่างแน่น ตามมาด้วยเจตนาฆ่า มันจะรบกวนผม ที่จะปล่อยให้ชายคนนี้ทำอะไรตามใจของเขา ดังนั้นผมเอาคืนการติดค้าง โดยจ้องเขาและบีบกลับไป
「อึก……」
ผมสามารถได้ยินกระดูกเริ่มจะร้อง และบรูตัสปล่อยการกำของเขาด้วยสัญชาตญาณ ผมชนะ
「ทำอะไรน่ะ……?」
ผมอาบในชัยชนะ ระหว่างที่ทริสตันถอนหายใจข้างหลังผม
「พ่อ~ แขกอยู่ที่นี่มั้ย?」
ผมได้ยินเสียงของเซเลสติน่า เธอน่าจะตื่น จากการงีบตอนบ่าย ผมจะต้องคิดเกี่ยวกับจะคุยเกี่ยวกับอะไรต่อดี
เซเลสติน่า อยากจะคุยกับผมไม่จบไม่สิ้น และมันได้ค่ำคืนก่อนที่ผมจะรู้ตัว หลังจากที่ทานอาหรเย็นเสร็จแล้ว เราได้รับห้องข้างในวัง และไม่ใช่แค่ห้องใดๆก็ตามแต่ แต่เป็นห้องที่ใกล้กับห้องนอนของราชินี อย่างที่คาด ผู้คนรอบๆเธอพยายามที่จะคัดค้าน แต่แม่ว่าเธอจะยังแค่เด็ก เธอยังเป็นราชินี และคำสั่งของเธอจะไปละเมิดโดยพวกเขาไม่ได้ การงอแงเอาแต่ใจของเด็ก ถูกอนุญาติไปแค่แบบนั้นเลย คนเดียวที่หยุดเธอได้นั้นคืออดีตราชา แต่ดิเอโก้ทำแค่เอาแต่ใจลูกสาวเท่านั้น ดันนั้นการตำหนิเธอ เป็นสิ่งที่อยู่ไกลที่สุดจากใจของเขา
「……ดังนั้นมันเป็นอย่างนั้น น่าสนใจ ใช่มั้ย?」
「ช่าย ช่างเป็นการคุยกันที่น่าพึงพอใจ」
เซเลสติน่าพูดเกี่ยวกับทุกอย่าง ระหว่างที่เดินไปทั่วในชุดนอนสตรี ข้างในห้องที่เธอให้ผมมา ส่วนใหญ่ของมันทั้งหมดนั้นเด็กน้อยและตลกขบขัน แต่สาวนั้นไม่ได้ปรากฏมากในวังหลวง ดังนั้นสำหรับเธอแล้ว มันเป็นประสบการณ์ที่มีค่า
「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ใจดีจังจ้า แค่เหมือนพี่ชายแท้ๆเลยจ้า」
แม้ว่าเธอยังเป็นแค่เด็ก เธอเป็นราชาของชาติอื่น ดังนั้นผมบอกเธอให้หุบปากแล้วไปนอนไม่ได้ อย่างไรก็ตาม หน้าของเธอนั้นสวยอย่างน่ากลัว แม้ว่าจะยังเป็นแค่เด็ก เธอน่าจะเป็นความงามที่จะหันหัวคนอื่น เมื่อเธอโตขึ้น ผมจะมาเย็นชากับคนที่มีศักยภาพว่าจะเป็นสตรีสวยๆไม่ได้
「ผมได้ยินมาว่าพระนาง มีพี่ชายแล้ว ผมผิดพลาดเหรอ?」
เซเลสติน่าคุยน้อยลงทันที
「ชั้นมีท่านพี่ฮิลาริดอนี่ซามะ และท่านพี่พาโบลนี่ซามะ พวกท่านพี่เค้าชื่นชมยินดีกับชั้นผิวเผิน และจะมองดูชั้น ด้วยสายตาดูถูก ทุกโอกาสที่พวกท่านพี่เค้ามีเลยจ้า」
ขณะที่ผมนั่งอยู่บนโซฟา เซเลสติน่ากระโดดขึ้นมาบนผม แม่บ้านของคนที่พร้อมอยู่ร้องเสียงแหลมสั้นๆออกมา ผมจับเธออย่างรวดเร็ว อุ้มเธอขึ้น และยืนเธออย่างช้าๆ
「เจ้านั้นค่อนข้างที่จะแข็งแรง แขนเจ้าแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อเลยจ้า」
เธอยิ้มอย่างกว้าง ขณะที่เธอเด้งอยู่บนเตียง กลิ้งไปรอบๆและเตะเท้าของเธออย่างซุกซน
「ชื่อเจ้า……เอเกอร์ ใช่มั้ยจ้ะ?」
「ใช่ เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์」
「ถ้าอย่างนั้น มันไม่เป็นไรที่จะเรียกจ้าว่าเอเกอร์ ใช้มั้ยจ้ะ? ฮาร์ดเลตต์มันยาวไปจ้า」
ผมไม่รู้ว่าผมจะรู้สึกยังไง ที่ราชาเรียกชื่อของผม แค่มันเป็นแค่ความไม่คิดของเด็ก
「ผมไม่ถือ」
「ถ้าอย่างนั้นมันตัดสินใจแล้ว! เอเกอร์ บอกชั้นเกี่ยวกับดวอร์ฟต่อเลยจ้ะ!!」
「เข้าใจแล้ว ดวอร์ฟทั้งหมดรวมไปถึงผู้หญิง มีจั๊กแร้และระหว่างขาของพวกเธอ ดกๆแค่เหมือนป่าทึบเลย……」
ในท้ายที่สุด มันเป็นดึกมากยามค่ำคืน และตาของเซเลสติน่าเริ่มที่จะหนัก ดังนั้นเธอกลับไปที่ห้องนอนของเธอ ตอนแรก เธอนั้นอยากจะนอนที่นี่ แต่แม่บ้านที่ดูแลอยู่ไล่เธอกลับไป เพราะทั้งหมดถ้าบางโอกาส นิ้วของผมได้เข้าไปในเธอ มันอาจจะก่อเกิดสงคราม
เมื่อเห็นว่าราชินีกลับไป ซีเลีย แคทเธอรีน และทริสตัน โหม่ออกมาจากการรอในห้องคนรับใช้ ข้างห้องนอนของผม
「เป็นพี่เลี้ยงเด็กได้ดีนี่」
ทริสตัน ไม่ได้มีความเคารพเท่าอดอล์ฟหรือลีโอโพลต์ ผมจะไม่ช่วยเขา แม้ว่าเขาจะโดนแขวนคอ
「หนูล่ะกังวลเกี่ยวกับเมื่อไหร่ที่พี่จะเอาเอ็นออกมา」
ผมไม่ได้ชอบเด็กสาวเล็กๆ
「ที่สำคัญมากกว่านั้น มีอะไรที่พูดวันนี้ ที่ชั้นควรจะให้ความสำคัญมั้ย?」
「มาดูกัน……อัตราการแลกเปลี่ยนข้าวสาลี ค่อนข้างที่จะถูกและ……」
จากนั้น ทริสตันพูดทับซีเลีย
「ชายคนนั้นที่เรียกว่าบรูตัส จะก่อกบฏในไม่นานนี้」
ทุกคนแข็งไป ซีเลียหยุดกลางประโยคและแข็งไป พร้อมด้วยปากที่ยังเปิดอยู่
「และข้อพิสูจน์นายล่ะ?」
「โดยการคัดประเด็นออก ถ้าคุณนำการพรางตัว และการกระทำที่เห็นว่าทำ เพื่อที่จะทำให้มั่นใจว่าตัวเขาจะไม่ถูกสงสัย จากเรื่องราวแห่งความกล้าหาญ และเรื่องราวของอาชีพของเขาที่ราชาพล่ามออกมา คุณจะเหลือด้วยการเตรียมการก่อกบฏ」
「หมายความว่ายังไงที่ว่าไม่นาน?」
「จากอะไรที่ผมได้ยินมา ความหยาบคายของเค้าโดดเด่น จากการกระทำเมื่อไม่นานมานี้ของเค้า ผมไม่รู้ว่าเค้าแค่ซ่อนมันไม่ได้อีกต่อไปแล้วรึเปล่า แต่ทั้งหมดที่ผมรู้ คือมันจะเกิดขึ้นในไม่นานนี้」
ผมมองดูซีเลีย แต่เธอส่ายหัว เพื่อที่จะบอกผมว่าเธอก็ไม่เข้าใจมันเหมือนกัน
「เข้าใจแล้ว ยังไงซะ ชั้นจะเก็บเรื่องนั้นไว้ในใจ」
「ท่านจะไม่สงสัยในตัวผมเหรอ?」
「ชั้นตัดสินใจที่จะว่าจ้างนาย รู้มั้ย? ไม่มีอะไรที่นายจะทำได้ แม้ว่าถ้านายไปสงสัยกับการกระทำของตัวเอง เราคิดว่าจะทำอะไร หลังจากที่เราผิดแล้วได้」
「ฮ่าาา……อีกแล้ว กับความแข็งแกร่งที่ทำเรื่องนั้นได้」
ด้วยนั่นที่พูด มันจะมีปัญหา ถ้าเขาได้ทรยศผมตอนนี้ ถ้าผมตัดสินใจจะกลับไปที่บ้าน แล้วไปพบว่าเขาล้อมทั้งเมืองหลวงอยู่ นั่นมันจะไม่ตลกเลย
「ท่านไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้น ถ้าผมทำท่านถูกฆ่า มันจะไม่จบในการกบฏ แต่โกลโดเนียจะเริ่มสงคราม ดังนั้นอย่างน้อยๆ ท่านปลอดภัยจนกว่าท่านจะกลับไปบ้าน」
เขาทำให้ผมสบายใจ แต่ชะตาราชินี นั้นค่อนข้างที่จะน่าเศร้า
「หลังจากที่เป็นราชา ท่านหนีไม่ได้ แม้ว่าท่านรู้สึกเสียใจ ไม่มีอะไรที่ท่านทำได้」
「นั่นไม่จริงเลย เธอจะเป็นสตรีสวยอย่างไม่น่าเชื่อ แค่อีกห้าปี เธอจะเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดและ……」
「ไปนอนเถอะตอนนี้」
「พูดถูกแล้ว」
「ชั้นจะเตรียมให้พื้นพร้อม」
พวกเธอมันเป็นจังหวะเดียวกันจริงๆ แต่ทริสตัน คิดว่าทำอะไรอยู่กัน?
「ไม่ ผมแค่คิดว่าโซฟาตรงนั้น มันดูนอนง่ายกว่าห้องคนรับใช้」
「นายสมองทึบหรืออะไรซักอย่างเหรอไงวะ?」
ซีเลียแยกเขี้ยวใส่ทริสตัน หลังจากที่ได้แต่งตัวเบาๆแล้ว ระหว่างที่แคทเธอรีนคลานเข้ามาใต้ผ้าห่ม และเปลือย
「เราสามคนจะเอากันแล้วตอนนี้ แต่นายแค่จะอยู่นั่นน่ะเหรอ?」
「ถะ ถ้าแกแอบดู ชั้นจะฆ่าแก!」
ทริสตันปล่อยถอนหายใจที่ใหญ่ที่สุดของวันนี้ ขณะที่เขาถูกตะคอกใส่โดยซีเลีย หยิบผ้าห่ม และไปซ่อนที่ห้องคนรับใช้ หลังจากนั้น เราสามคนใช้ช่วงเวลาสร้างความรักแก่กัน
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 22 ปี ฤดูใบไม้ผลิ
สถานะ: เคานต์แห่งอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออกของโกลโดเนีย ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ
พลเมือง: 140,000 เมืองศูนย์กลาง ราเฟน: 15,000 (ประชากรใหม่)
กองทัพที่บัญชาการ: 1800 (ยกเว้นทหารม้าธนู)
สินทรัพย์: 49,300 ทอง (แรงงาน -200) (เรียกรวมพลกองทัพ -300) (ของขวัญ -500) หนี้: 20 000 ทอง
อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกดวอร์ฟ, ดาบเหล็กกล้ามือเดียวชั้นสูง
ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย),เมล (ภรรยาน้อย), คู (คนรัก), รู (คนรัก), มิเรล (คนรัก), เลอาห์ (ประกาศตัวเองว่าเป็นทาสกาม), เคซี่ (ผี). มิทตี้ (คนรัก), อัลม่า, ครอลล์ (ไม่ใช่หนุ่มบริสุทธิ์), เมลิสซ่า (คนรัก), มาเรีย (คนรัก), ริต้า (หัวหน้าแม่บ้าน), แคทเธอรีน (คนรัก), โยกุริ (หมกตัวอยู่แต่บ้านครั้งใหม่), ปีปี้ (ผู้ติดตาม), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), โดโรเธีย (คนรัก อยู่ในเมืองหลวง)
ลูก: ซู, มิว, เอคาเทอริน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ, คลอดด์, กิลบาร์ด (ลูกชาย), โรส (ลูกสาวบุญธรรม)
ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), รูบี้ (ผู้ติดตามของลูน่าและคนรัก), ไมล่า (เจ้าหน้าที่เพื่อสันติสุข), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), กิโด้ (คนคุ้มกัน), ทริสตัน (ผู้ติดตาม), แคลร์ & ลอรี่ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวาร์ซ (ม้า), ลิเลียน (ดาราหญิง)
คู่นอน: 122, เด็กที่เกิดแล้ว: 11
—————————————————————
TLN: สวัสดีครับ wayuwayu ครับ ผู้ที่แปลเรื่องนี้อยู่
ผมคิดว่าจะไม่พูดอะไร แต่พวกท่านควรจะเริ่มสังเกตได้แล้วว่าทำนองการแปล มันเปลี่ยนไปจากดิบเถื่อน มาเป็นเริ่มออกโรแมนติก ผมคิดว่าทำนองของเรื่อง มันโรแมนติกมากขึ้น ผมเลยแปลไปตามเรื่องหลักครับ ผมไม่รู้ ว่าการเปลี่ยนแปลงนี้ได้ทำให้มันดีขึ้นมั้ย แต่ผมเชื่อว่ามันดีขึ้น และมันน่าอ่านมากขึ้นครับ เพื่อการพัฒนาไปในอนาคต ได้โปรดเชิญออกความคิดเห็นกันได้ตามสบายนะครับ ขอบคุณครับ
เป้าหมายเดือน 9/66
ค่าเน็ต 0/200
กาแฟ 0/300
คอมใหม่ 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook
