ถนนสู่อาณาจักร – ตอนที่ 175 จัดการกับหลังเหตุการณ์

175 จัดการกับหลังเหตุการณ์

16 – 21 นาที

—————————————

【–มุมมอง บุคคลที่สาม–】

「ฮูเวอร์ถูกจับกุมตัวสำเร็จลุล่วงค่ะ」

「โฮฮฮ่……ถ้าเช่นนั้นเจ้ากุมตัวอ้ายคนทรยศสำเร็จ」

รีเบคก้าลากฮูเวอร์ไว้หน้าราชา

「เจ้ามีสิ่งใดจะพูดหรือไม่?」

「มารชั่ว…… ประตูนรกจะ…… เปิด」

「……เจ้านี่มันพูดอะไรกัน?」

คนบงการหลังความวุ่นวายถูกนำพามาต่อหน้าราชา แต่แทนจะพ่นน้ำลายอ้างนั่นนี่หรือสาปแช่ง ชายแก่พึมพำบางอย่างเพื่อสาปส่งเหล่าวิญญาณในลมฟ้าอากาศ

จากนั้นเอง ดวงตาของฮู่เวอร์เปิดอ้าออกกว้างแล้วตะเบ็งเสียงดังพอจนอยากจะปิดหู

「ฮฮฮาร์ดดดดเลลลตตตตตตตต์!! มันคือไอ้มารชั่ว! ผู้นำเหล่าตัวตนอสูรผู้กินคนแล้วสูบเลือดดดดดดด!」

「……ถ้าหนูต้องคาดเดา มาร์เควสได้รับความเจ็บปวดทางจิตใจลึกเพราะการกบฏล้มเหลวค่ะ」

รีเบคก้าออกความเห็นแข็งๆระหว่างปิดหู

「แกมันหน้ามืดตาบอดกับความไร้ความสามารถของแกเอง ใช้วิธีสมควรถูกเกลียดชังเพื่อสังหารบริวารของฉันและจากนั้นในที่สุดเจ้าก็สติสตังเสียไปแล้วหรือ? แกมันจะไม่ถูกปล่อยไปง่ายๆด้วยความตาย แกเตรียมตัวเองเลย!」

ณ คำสั่งราชา ฮูเวอร์ถูกปลดทุกชื่อตำแหน่งและถูกถอนตำแหน่ง  ชายแก่ไม่เป็นสิ่งใดนอกจากนักโทษแล้วถูกส่งไปสู่คุกใต้ดินในโซ่ตรวน

ระหว่างนั้น เขาตะเบ็งคำไร้เหตุผลต่อไปเช่น “ไอ้ฮาร์ดเลตต์มันเป็นอสูร” และ “เขาคือตัวตนผู้ชั่วช้า” แต่ราชาและคนเหล่านั้นรอบๆเข้าเมินชายบ้าๆ ไม่คิดอะไรกับคำพูดเขา

「ฮึ่ม ฉันเห็นได้อยู่ว่าทำไมเขาจะริษยาราดาห์ล แต่พอมาคิดว่าเขานั้นริษยาฮาร์ดเลตต์ด้วยเช่นกัน ฉันล่ะไม่เข้าใจขั้นตอนการคิดของพวกโง่เขลาเบาปัญญาจริงๆ」

ราชาส่งเสียงออกจมูกแล้วหันหน้าเผชิญรีเบคก้า

「ถ้าให้พูดตรงๆ ฉันไม่คิดว่าเจ้าจะสามารถทำคำสั่งฉันสำเร็จ นี่เพื่อทำร้ายเจ้าให้ก้มศิโรราบแต่…… ฉันมิได้คาดหวังว่าเจ้าจะนำข้อมูลกลับมา ไม่ต้องพูดถึงตัวคนก่อเหตุ」

ราชาจับเอกสารอันจำเป็นไว้ริบตำแหน่งของบางคน

หงาดเหงื่อไหลกลิ้งลงหน้ารีเบคก้า

「เจ้าแก้ไขความผิดพลาดของเจ้าด้วยความสำเร็จ อ้ายฮูเวอ์ตำแหน่งสูงๆคือหนึ่งผู้กระทำ ดังนั้นฉันแน่ใจว่าเจ้ามีบัญหาจากการแค่หาเขา แล้วไปไกลมากจนต้อนเข้าชิดติดมุม มันมากกว่าเพียงพอแล้ว ให้เราไม่ต้องพูดถึงเหตุการณ์นี้อีกต่อไป」

ราชาโยนเอกสารสู่กองไฟ

「ห-หนูผู้ต้อยต่ำขอขอบคุณค่ะ」

「ในอนาคต สร้างเครือข่ายอันสามารถจับบางอย่างแบบนี้ก่อนมันจะเกิดขึ้น แสดงถึงความสามารถพอจะประสบพบความสำเร็จซึ่งฉันคาดหวังไว้จากบริวารของฉัน เจ้าไปได้」

「ค่ะ พระองค์!」

มันเป็นครั้งแรกวันนี้ที่ราชายิ้ม แม้ว่าจะเล็กน้อย

รีเบคก้าหายใจออกถอนหายใจใหญ่หนึ่งครั้งแล้วออกจากห้อง

ด้วยนี่ จุดยืนเธอปลอดภัย

ตัดสินจากสีหน้าราชา จริงๆแล้วมันพิจารณาได้ว่าเป็นความสำเร็จสู่การเลื่อนตำแหน่งของเธอ

「แต่เขาทำอะไรกัน……?」

ณ เช้าตรู่วันนี้ ฮูเวอร์ผู้บ้าคลั่งถูกส่งตัวให้เธอจากลอร์ดฮาร์ดเลตต์

ไม่มีอะไรถูกพูดถึงเกี่ยวกับว่าเขาถูกจับตัวแห่งหนไหนหรือเขาถูกจับตัวได้อย่างไร

เขาพูดเพียงว่า “ทุกอย่างจะเป็นในชื่อเธอ และฉันจะให้เธอคืนที่เหลือเอา”

「ไม่ว่ากรณีไหน มันให้การช่วยเหลือใหญ่…… ขอบคุณความดีงาม」

เธอนึกออกหลังจากเธอพูดกับตัวเธอเอง

เขาทำบางอย่างให้เธอมากดังนั้นธรรมชาติแล้วเธอจำเป็นต้องขอบคุณเขาไม่วิธีใดก็วิธีหน่ง

「3 ชั่วโมงของความแนบชิดสนิทกาย……อย่างนั้นหรือ?」

เธอเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับเขาแม้ว่าจะไม่ต้งต้องใช้อำนาจเธอในฐานะเจ้าหน้าที่ข้อมูล

เขาคือคนเจ้าชู้มากมาย

「ขอบคุณและลาก่อนนะ ความบริสุทธิ์ 23 ปีของฉัน」

—————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

เมืองหลวง ที่อยู่อาศัยฮาร์ดเลตต์ ตอนเย็น

「หืมมม ฉันเดาว่าไม่มีทางเลือกนอกจากแบกมันกลับไปสุ่ราเฟน」

ผมเอียงหัวกับบรินฮิลด์ขณะผมจ้องภูเขาของสมบัติกองสูงในใต้ดินซึ่งใช้เป็นที่ลี้ภัยชั่วคราว

「บางทีมันจะดีกว่าที่จะโยนมันทิ้งๆไปเสียไหม? ฉันรู้ว่ามนุษย์ชอบรวมสมบัติฉันเลยนำมันทั้งหมดกลับมาที่นี่」

นี่ทั้งหมดคือความร่ำรวยซึ่งฮูเวอร์นำไปกับเขาในการหลบหนี

「ไม่ ฉันดีใจ แต่ฉันมีปัญหาในการจัดการกับมัน」

ผมใช้ทองเช่นนั้นได้เลย แต่เครื่องประดับอัญมณีและงานศิลป์จะเป็นปัญหายากรับมือ

ของเหล่านั้นเป็นของหนึ่งชิ้นเดียวอันโดดเด่นดังนั้นมันจะถูกเปิดเผยถ้าผมไม่ระวังเมื่อผมขายมัน

ผมต้องนำมันกลับไปดินแดนผมแล้วให้แคลร์ทำบางอย่างกับมัน

「ถ้าอย่างนั้นฉันจะเอาของไปหลายอย่างที่ฉันเห็นว่ามันสวยดี」

「เอาเลย เพราะทั้งหมดพวกมันเป็นของที่เธอได้มา」

บรินฮิลด์คุ้ยค้นของและหยิบของหลายอย่างเหมือนแก้วทองคำและแจกันฝังอัญมณีระหว่างพูดต่อไป

「อีกฝ่ายมันเป็นหนึ่งนั้นชื่อฮูเวอร์ เธอพูดว่าเราทำตามใจได้แล้วฉันบอกคนอื่นๆไปอย่างเดียวกัน…… แต่ตระกูลฉันกลืนกินพวกเขาไปมากมาย รู้ไหม? มันไม่ใช่บางอย่างที่เธอปกปิดมิดชิดได้ง่ายๆ」

「รีเบคก้าจะทำบางอย่างเกี่ยวกับนั่น」

ผมจะให้เธอทำอะไรเหมือนเก็บให้ผู้คนเงียบ

นั่นควรเป็นความเชี่ยวชาญของเธอ

「มันจวนได้เวลาทหารนายมาแล้วด้วยไหม?」

「ใช่」

ผมขอบรินฮิลด์ให้รวมตระกูลเธอแล้วส่งการแจ้งไปราเฟนเพื่อให้พวกเขารู้ว่าการโจมตีเกิดขึ้น

เห็นว่า ซิกฟรีดไปถึงราเฟนจากโกลโดเนียในครึ่งวัน เดินทางบนถนนซึงปรกติแล้วใช้ม้าเร็วสองวัน ผมตื่นตะลึงกับความามารถทางกายภาพของแวมไพร์แต่จากบรินฮิลด์ ซิกฟรีดคือหนึ่งความพิเศษแม้ว่าภายในหมู่ตระกูลเธอ

พวกเขาสมควรปกป้องครอบครัวผมสำหรับเมื่อการกบฏขยายตัวทั่วถึงทั้งบริเวณเมืองหลวง แม้ว่าสุดท้ายสุดพวกเขาจะมีประโยชน์ภายหลังสำหรับอย่างอื่น

ณ เวลานี้ ไมล่าน่าจะนำหน่วยคนคุ้มกันของผมมาที่นี่บนกำหนดการเข้มงวด

ไม่มีความจำเป็นสำหรับพวกเธอตอนนี้ แต่ผมจะให้มั่นใจว่าขอบคุณเธอมากๆเมื่อเธอมาถึงที่นี่

「ถ้าอย่างนั้น เธอจะอยู่นี่นานเท่าไหร่? มนจะได้เวลาสำหรับฉันที่จะกลับไปที่บ้านแล้ว」

「อืม ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือของเธอนะ ฉันว่าฉันให้เธอวิ่งกลับไปไม่ได้หรอก ฉันจะเตรียมรถม้าอันกันแสงให้เธอใช้」

「……ฉันกลับบ้านได้แล้วเหรอ?」

「ใช่ ขอบคุณอีกครั้งนะ」

「ฉัน-จะ-กลับ-บ้าน-!!」

บรินฮิลด์ตะโกนพร้อมเน้นแต่ละคำ

ขณะผมเข้าหาเธอแล้วโอบแขนรอบไหล่เธอ เธอรับมันในฐานะสัญญานเพื่อจมเขี้ยวเข้าสสู่คอของผม

ฟันเธอไม่เข้าไปลึกเกินไปและเธอแแค่ใช้กำลังเพียงพอในการจะได้รับเลือดอันเอ่อออกน้อยๆก่อนจะจบมันแล้วกดริมฝีปากเข้ากันกับริมฝีปากผม

「นื้ออ นื้ออ……」

「นึมนึม……」

ผมลิ้มรสเลือดจางๆขณะเราแลกเปลี่ยนน้ำลายแล้วถูกหลังถูตูดกันและกัน จูบด้วยไฟหลงใหลใฝ่หากันต่อไปโดยการน้ำลิ้นเกี่ยวพันกัน

「หน่ะฮ่า」

「นึน」

「…..เจอกันนะ」

ดั่งกำลังซ่อนหน้าแดงเรื่อของเธอบรินฮิลด์คลุมฮู้ดปิดหัวแล้วไปตามทางสู่บ้าน

ช่างเป็นแวมไพร์น่ารัก

ผมได้ยินเมลเรียกผมมตอนนี้ นั่นต้องเป็นรีเบคก้ามาถึง ผมรอไม่ได้

—————————————

「เอาเลย ฉันอาบน้ำแล้ว」

หลังจากถูกนำไปห้องนอนแขก รีเบคก้าวางมือบนเตียงแล้วชี้ตูดระหว่างยังคงใส่เสื้อผ้า

มันดูเหมือนเธอจะมอบรางวัลให้ผมทันที

「ตูดหนู…… ท่านจ้องมองมันมาทุกคราไป ไม่ใช่หรือ ท่านจับมันทุกโอกาสที่ท่านมี」

ผมบอกได้แม้ว่ามีกางเกงเธออยู่บนนั้นว่าเธอมีตูดน้อยๆแน่นๆ ซึ่งผมแน่ใจว่ามันจะรู้สึกมหัศจรรย์เมือผมแหวกมันออกแล้วกระแทกสะโพกผมใส่มัน

กำลังวางมือบนตูดเธอแล้วกำลังถูมันทั่วถึง ผมรู้สึกได้ถึงความนุ่มเด้งเต่งตึงผ่านกางเกงเธอ

รีเบคก้าต้องอ่านใจผมเล็กน้อยขณะเธอปลดเข็มขัดด้วยตัวเธอเอง

ถ้าผมลดการเกงเธอตอนนี้ ทุกอย่างจะมาให้เห็น

ทั้งหมดซึ่งงผมจำเป็นต้องทำหลังจากนั้นคือแค่ใส่เจี๊ยวผม

มือผมเคลื่อนที่สู่สะโพกผู้หญิง

「ออุ่……」

รีเบคก้ากระตุก และผมเห็นเธอกัดริมฝีปากเธอและทั้งตัวเธอสั่นถึงระดับหนึ่ง

「เธอยังบริสุทธิ์หรือ ?」

「อออุ่…… นั่นถูกต้อง」

ถ้าความงามงดหยดย้อยนี่ยังคงบริสุทธิ์ถึง 23 ถ้าอย่างนั่นพวกผู้ชายรอบๆเธอมันคือฝูงคนขี้แพ้

「พี่จะอ่อนโยน」

ผมระงับยั้งใจไม่ให้ฉีกผ้าเธอทันที โอบกอดเธอจากข้างหลังแล้วถูหว่างขาเธอ

เจี๊ยวของผมโด่แข็งแล้วแล้วพร้อมจะลุยอย่างอิสระบนผู้หญิง

ผมนำหูเธอใส่ปาก เลียคอเธอแล้วดันเจี๊ยวใส่เธอ

「หนูสวย รีเบคก้า แล้วตอนนนี้หนูจะเป็นแค่ของพี่เพียงคนเดียว」

「ฮ๋าาา」

「พี่รักหนู มามีความสุขกันเยอะๆนะ」

「อืม……」

เธอไม่ได้ตอบสนองดีมาก

「…………อุนนน」

ผมลูบเส้นผมเธอ จูบไหล่ กระซิบคำรักในหูเธอ กระนั้นร่างกายรีเบคก้าปฏิเสธจะผ่อนคลาย

「ท่านทำเพื่อหนูมากมายแล้ว หนูจะไม่ต่อต้านดังนั้นหนูไม่ถือถ้าท่านใส่มันเข้าไปในหนูตอนนี้……」

นั่นอะไรที่ปากเธอบอกผม แต่ร่างกายเธอกำลังบอกว่ายังไม่อยู่ในช่วงอารมณ์

ตูดน้อยๆงามๆเธอคือบางอย่างอันผมอยากจะชิมสักพักแล้วตอนนี้และมันง่ายสำหรับผมที่จะทำให้มันเป็นของผมตอนนี้

อย่างไรก็ตามถ้าผมซั่มเธอตอนนี้ผมนแ่ใจว่ามันไม่มีครั้งหน้าแล้ว

มันอาจเป็นเพราะร่างกายเธอกลัวไม่ยอมผ่อนคลายจากการถูกถูรูเธอ

「ไม่ชอบพี่ขนาดนั้นเลยหรือ?」

「เออ๋? ไม่ใช่เช่นนั้น ท่านทำอะไรก็ได้ที่ท่านอยาก…….」

「พี่หลับนอนกับผู้หญิงมามากมายในชีวิตพี่ พี่บอกได้ว่าหนูไม่อยู่ในช่วงอารมณ์」

รีเบคก้าแสงถึงการลังเลเล็กน้อย แต่เธอตัดสินใจว่ามันจะทำให้เป็นภัยที่จะซ่อนคามรู้สึกจริงๆของเธอไกลกว่านี้

「มันไม่ใช่เพราะหนูไม่ชอบมัน…… มันแค่เพราะหนูกลัว ท่านเห็นไหม…… หนูไม่มีประสบการณกับชายใดใน 23 ปีของหนู…… และเมื่อหนูแค่มุ่งเน้นทำงาน」

「หูกลายเป็นกลัวผู้ชาย」

「……น-นั่นถูกต้อง」

ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมเธอไม่รับผมเมื่อผมเชิญชวนเะอ

มันเป็นเส้นทางซึ่งทุกคนผ่านในช่วงวัยรุ่น แต่ข้ามมันไปไม่ได้ ณ อายุรีเบคก้าหมายถึงความรู้สึกมันฝังลึกอยู่ในเธอ

「หนูไม่มีประสบการณ์ถูกจับหน้าอกโดยผู้ชายหรือ?」

「ไม่มีทางว่าหนูจะมี!」

「อย่าบอกพี่นะว่า หนูก็ไม่เคยจูบด้วย?」

「…… หนูไม่เคย」

ผมยิ้มอย่างไม่ได้ตั้งใจระหว่างหน้ารีเบคก้าเปลี่ยนเป็นแดงในความโกรธ

「ฮ่าฮ่าฮ่า ขอโทษ ถ้าอย่างนั้น ก่อนหนูจะได้รับประสบการณ์ชาย หนูควรคุ้นเคยกับสักคนก่อน」

 「ต-แต่ท่านไม่เป็นไรกับนั่นเหรอ? หนูคิดอย่างแน่ใจว่าหนนูจะถูกกระทำชำเรา」   

 「ถ้าหนูชอบได้อย่างนั้นมากกว่า พี่ยินดีทุ่มสุดตัว」   

ผมนำมือผู้หญิงสู่หว่างขาแข็งๆผม

 「ฮฮฮฮฮฮฮฮิ้!」   

 「พี่จะไม่สามารถซั่มหนูได้แบบนี้หรอก มันไม่ใช่แนวพี่ที่จะโอบกอดผู้หญิงผู้ไม่อยากมันด้วยตัวเธอเอง」   

ผมจะมีเซ็กส์กับผู้หญิงอื่นใต้อิทธิพลของแอลกอฮอล์หรือยา แต่เวลาเหล่านั้นคือข้อยกเว้น

 「ถ้าอย่างนั้นเรามาคุยกันมะ? เราแค่คุยเกี่ยวกับอะไรก็ได้ซึ่งน่าสนใจ-……」   

รีเบคก้าผู้ดูโล่งใจอย่างเปิดเผยรัดเข็มขัดเธอล้วนั่งบนเตียง

 「ไม่ เพราะทั้งหมดการคุ้นเคยกับผู้ชายสำคัญ」   

 「ฮ๋าา…..นื้มมม!!」   

ผมดันรีเบคก้าสู่เตียงแล้วชิงริมฝีปากเธอ

 「ตอนนี้พี่คือชายผู้รับจูบแรกหนู」      

ผมจูบเธออีกครั้งเมื่อผมพูดจบประโยคตอนแรกๆ การจูบมันแค่ชนๆริมฝีปากกัน แต่สุ่ดท้ายผมหาช่องเปิดเพื่อไล้ฟันเธอด้วยลิ้น

 「นื้มมม! นื้อออฮู่!」   

 「ปุ่ฮ่า ชินกับมันรึยยัง?」      

 「ฮ่าา……ฮ่าา…… ริมฝีปากหนู…… ถูกช่วงชิง…….」   

 「พี่จะไม่ทำอย่างออื่นนอกจากจูบ ผ่อนคลายเถอะ」   

เราประกบริมฝีปากอีกครั้งแต่ครั้งนี้ผมส่งลิ้นผมสู่ส่วนลึกของปากเธอ

ลิ้นผมคืบคลานในปากรีเบคก้าแล้วเจอลิ้นเธอม้วนขึ้นอยู่หลังๆ

 「นึมมุ-!!」   

ลิ้นผมเต้นไปกับเธอขณะเราจูบกันเละเทะ

น้ำลายสร้างขึ้นมาระหว่างริมฝีปากเราแล้วหยดลงสู่เตียง

 「นื้อ……นื้ออออ……」   

เราจูบกันต่อสักพักนานกว่านั้นแล้วในที่สุดเธอก็ชินกันมัน

มือเธอโอบรอบหัวผมแล้วลิ้นเธอเข้าปากของผม

ตำแหน่งบนเตียงเราก็สลับกัน

ห้องถูกครอบงำด้วยเสียงเสื้อผ้าขยุกขยิกและเสียงเปียกของแลกน้ำลาย

 「รีเบคก้า หัวนมหนูถูกับเสื้อผ้า ดูเหมือนพวกมันค่อนข้างแข็งนะ」   

ผมพยายามพูดกับเธอโดยไม่มีคำให้เกียรติ ซึ่งไม่ได้ดูเหมือนจะทำให้เธออารมณ์เสีย

 「ดูตัวท่านเองเถอะ คุณมาเกรฟ กางเกงคุณกำลังจะฉีกแล้ว」   

 「เรียกพี่เอเกอร์เมื่อมีแค่สองเรา」   

 「เอเกอร์……?」   

 「นั่นถูกแล้ว รีเบคก้า」   

เรากลับไปจูบกันดูดดื่มและเต็มเปี่ยมไฟใหลหลง

ในท้ายที่สุดแค่สิ่งเดียวที่เราทำใน 3 ชั่วโมงซึ่งดูเหมือนยาวนานไปตลอดกาลคือม้วนกันทั่วบนเตียงกับจูบกัน

แต่นั่นไม่เป็นอะไร นั่นผ้าหนึ่งผืนถูกเปลื้องออกไปในหัวใจเธอ

เมื่อผ้าทั้งหมดถูกเปลื้องไปแล้ว  เธอจะเป็นผู้หญิงของผมเต็มตัวและทั่วถึง

 「ฟฟฟฟฟู่…… ริมฝีปากหนูรู้สึกบวมเป่ง」   

 「ฮ่าฮ่าฮ่า มันเป็นไงบ้างล่ะ?」   

 「……การจูบไม่น่ากลัวอีกต่อไปแล้ว」   

ผมปล่อยผู้หญิงในหนึ่งจุ๊บสุดท้าย

 「พี่จะอยู่ในความดูแลเธอในอนาคตด้วย」   

 「ท่านกำลังพูดถึงธุรกิจ? หรือบางทีส่วนตัว?」   

 「ทั้งสอง」   

 「ฟุฟุ ได้โปรดให้หนูรู้ถ้าท่านได้ข้อมูลมีค่า หนูก็จะรายานกับท่านด้วยถ้าหนูได้ผ่านข้อมูลอันทำให้ท่านไม่สะดวก」   

 「ได้ ปล่อยพี่ได้เลย เราทำแค่จูบกันเท่านั้นในครั้งนี้ แต่ครั้งต่อไปหน้าอกหนูจะถูกจับและเวลาหลังจากนั้นหนูจะเปลือยแล้วให้พี่เลียทั้งตัวหนู และสุดท้าย-」   

 「หนูจะจากลาความบริสุทธิ์ของหนู……? แต่หนูจะไม่สัญญาหรอกนะ ท่านจะต้องชนะใจหนูแต่ละครั้งและทุกครั้งเลยล่ะ」   

 「แค่แบบที่พี่ชอบ」   

เรายิ้มให้กันก่อนผู้หญิงเตรียมตัวไป

 「โอ้ เดี๋ยว หนูควรมัดนี่ไว้ที่เอวก่อนหนูไป」   

 「ผ้าคลุม? ทำไม……?」   

 「ดูหว่างขาหนูสิ」   

 「ฮ๋าา……. ฮฮฮฮฮี้!」   

หน้าและหลังของการเกงรีเบคก้าเปียกแฉะ ทำให้ผ้าดำดั่งเธอฉี่ราด

ผู้หญิงห่อผ้าคลุมรอบตัวเธอแล้วออกห้องด้วยหน้าแดง

 「อะร้า เธอจะกลับแล้วเหรอ? ฉันเตรียมห้องน้ำไว้ให้เธอกับทุกอย่างเลยนะ」   

 「หนูไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ!」   

นั่นเสียงโดโรเธีย

 「เรามียาคุมหลังเสร็จกิจ เธอจะคิดอยากรับมันมั้ย?」   

 「เราไม่ได้ทำมันค่ะ ดังนั้นหนูไม่เป็นไร!」   

ตอนนี้เป็นเสียงเมล ตามมาด้วยเสียงรีเบคก้าตะโกน

 「ถ้าเธอวิ่งแบบนั้น มันจะเปิดแผลเธอมากขึ้นนะ!」   

 「ไม่มีอะไรเข้าไปในฉัน!」   

นั่นเสียงดังของอิริจิน่า – แล้วผมมาคิดๆดู ผู้หญิงกี่คนแล้วที่ผมชวนเข้ามาในห้องแล้วปล่อยไปโดยไม่โอบกอด?

 「ฉันทำกางเกงเละ ไม่ใช่เหรอ」   

ผมรั้งมากเกินไปแล้วเจี๊ยวโด่ผมฉีกกางเกงขาดตรงรอยเย็บ

มันจะดีกว่าที่จะถอดมันออกก่อนมันขาด

 「ครอล ฉันจะออกไปตอนนี้」   

 「เออ๋? ไม่มีทางน่า ท่านจะทิ่มผมเหรอ!?」       

 「ใครว่าจะทำอย่างนั้นเล่า? ฉันพูดว่าฉันจะพาไปที่ดีๆ ไม่ใช่เหรอ? เราจะไปตอนนี้แล้ว」   

 「อ-โอ้ ขอบคุณความดีงาม」   

ขุนนางในเมืองหลวงยังอยู่กันในความวุ่นวายแต่มันควรจะเป็นวันทั่วๆไปสำหรับคนทั่วไปและโสเภณี

มาสนุกกันเถอะ

สองเราเดินข้างกันสู่ซ่อง

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ครอล ผู้ใส่ชุดทางการ จัดเส้นผมระหว่างเดินเกร็งๆ

 「มันธรรมชาติที่จะแข็งที่นี่ ดังนั้นไม่ต้องกังวล นายจะยิ่งเด่น」   

 「เอเกอร์ซามะ  ท่านน่าจะแข็งอย่างไม่น่าเชื่อด้วยตัวเองด้วย ไม่มีใครจะมองบางคนแบบผมหรอก ความต่างในขนาดมันน…… มากเกินไป」   

มันช่วยไม่ได้ เพราะทั้งหมดผมใจเย็นไม่ได้เลย

ขณะเราเดินต่อด้วยรอยปูดในกางเกงเรา เสียงเงียบๆเรียกออกมาจากซอยเปลี่ยว

 「อืม……ถ้าพี่หาผู้หญิงถ้าอย่างนั้นหนูว่าง……」   

หันไปในทิศทางเธอ ผมเห็นสาวค่อนข้างดูสกปรกพร้อมผมเงิน…… เธอยังดูค่อนข้างเด็ก

เธอเตี้ยประมาณความสูงเดียวกับลอรี่หรือปีปี้

 「ได้โปรดดูตรงนี้」   

สาวเลิกปลายผ้าขึ้นเพื่อเปิดอวัยวะเพศเธอให้กับเรา

เธอเห็นง่ายๆว่าเป็นโสเภณีถนน  ไม่ต้องพูดถึงว่าเธออยู่ในซอยเปลี่ยว ซึ่งหมายถึงเธอเป็นโสเภณีชั้นต่ำสุดผู้ที่ไม่แม้แต่จะสามารถหาตำแหน่งซึ่งกำหนดไว้ให้ตัวธอเองทำธุรกิจได้

ปรกติแล้ว ผมจะแค่ผ่านไป

 「หนูจะ…… ลดให้」   

อย่างไรก็ตามมันดูเหมือนครอลถอนสายตาจากเธอไปไม่ได้เลย

 「อยากได้น้องคนนี้เหรอ?」   

 「เอ่อ ผม-……」   

เจ้านี่เข้าใจง่ายดี

ที่ซึ่งเรามุ่งหน้าไปคือซ่องชั้นสูงสุด

แต่มันไม่ได้รับประกันว่าคุณจะเจอผู้หญิงยอดเยี่ยมแค่จากการจ่ายทองมากสุด ในความเป็นจริงคุณน่าจะแค่มีความสุขที่สุดถ้าคุณโอบกอดผู้หญิงที่คุณชอบ

 「แต่มันหนาวไปที่จะอยู่ข้างนอกนะ พาเธอไปโรงแรมที่มีน้ำอุ่นๆสิ」   

ผมมอบหนึ่งเหรียญทองให้ครอล

 「ข-ขอบคุณมากๆครับ!」      

 「อืม…… ได้โปรดมากับเราด้วย คุณขุนนาง ถ้าท่านจ่าย ถ้าอย่างนนั้นหนูไม่ถือท่านสองคนใช้หนูในเวลาเดียวกัน」   

 「ฮ่าฮ่าฮ่า ถ้าฉันทำอย่างนั้น หนูจะระเบิด ฉันยังจะจ่าย แค่มีความสุขกับเวลาที่อยู่กับเจ้านี่เถอะ」   

ผมทำการเข้าไปกระซิบในหูครอล

 「สาวผอมแล้วหนาวเหน็บ อย่างแรก นายต้องไม่โลภ ให้เธออาบน้ำอุ่นๆเอาอาหารดีๆให้เธอเยอะๆ แล้วการเอาใจแบบนั้นก็จะไปถึงหัวใจเธอ」   

 「ครับท่าน!」   

ผมมองดูครอลกับสาวน้อยควงแขนแล้วหายไปสู่โรงแรม

ข้ออ้างมาที่นี่เพื่อมอบรางวัลให้ครอลตอนนี้หายไปแล้ว ตอนนี้ผมมาที่นี่เพราะเจี๊ยวผมต้องการโสเภณีเพื่อมอบความรัก

ผมแค่ต้องเขมือบหญิงผู้ผมแผนจะคู่เธอกับครอล

ตอนดึกคืนนั้น ครอลและผมกลับบ้านคนแรกสีหน้านุ่มๆและคนหลังพร้อมกลิ่นน้ำหอมหนักๆฟุ้งเต็มตัว

โดโรเธียมองดูครอลดุๆระหว่างเเมลมองผมเย็นชา

โดโรเธียรู้ว่าครอลกับเอลม่าอยู่ในความสัมพันธ์กันดังนั้นเธอพูดกับเขาเกี่ยวกับการกระทำตัวนอกใจ

 「เมื่อเอเกอร์ซังเข้าใกล้เธอ คำพูดเธอกลายเป็นไร้น้ำหนัก มันช่วยไม่ได้เพราะเขาเป็นชายมหัศจรรย์ เขาแค่ดึงผู้หญิงแต่ละคนและทุกคนเข้าหา」   

ลีอาห์และผพยายยามจะให้เมลอารมณ์ดีขึ้นโดยนวดเธอ ช่วงอารมณ์ของเมลไม่พัฒนาขึ้นมากไม่ว่าอย่างไรและแม้ว่าอิริจิน่าเข้าร่วมด้วย เมลบ่นต่อระหว่างกรีดร้อง

ดั่งช่วยเธอจากสถานการณ์ลำบาก เสียงของเกือกม้าหลายเกือกก้องในคฤหาสน์ – มันดูเหมือนททหารได้มาถึงจากราเฟนหลังจากได้รับแจ้งแล้ว —————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูหนาว

สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ

พลเมือง: 155,000  เมืองหลัก – ราเฟน: 22,000 ลินต์บลูม: 3500

สินทรัพย์: 63,100 ทอง (ของเก็บได้ ทองอย่างเดียว +3000) (ซ่อมคฤหาสน์ -100)

มาด้วยกัน: เมล (ภรรยาน้อยผู้โกรธเคือง), ลีอาห์ (คนรัก), อิริจิน่า (ผู้คุ้มกัน), ปีปี้ (ผู้คุ้มกัน?), โดโรเธีย (คนรักผู้โกรธเคือง), อลิส (คนรัก), ครอล (เพิ่งเที่ยวซ่อง)

คู่นอน: 153, เด็กผู้เกิดแล้ว: 32

—————————————   

แปลโดย: wayuwayu

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl