178 อนาคตของคุณหนู
21 – 27 นาที
—————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
「เอะอะเรื่องอะไรกันอยู่ตรงนี้」
เพื่อช่วยโพลเต้จากการถูกโจมตีโดยขุนนางสาวคนอื่นๆที่มารวมกันโดยมีศูนย์กลางรอบๆลูกสาวเคานต์ เกรเทล ผมแกล้งทำเป็นเพิ่งได้ยินความวุ่นวายที่มันสร้างแล้วเข้าห้องเรียน
「อ๊ะ ฮาร์ดเลตต์ซามะ!」
หน้าตาของความโล่งใจชำระล้างทั่วหน้าตาของโพลเต้ขณะที่เธอเห็นผม ระหว่างเกรเทลกับคนอื่นๆไปนั่งที่นั่งของตัวเองอย่างกระอักกระอ่วน
「เอะอะใหญ่อะไรกัน?」
「ไม่ มันไม่มีอะไร」
ผมแน่ใจว่ามันยากสำหรับการที่โพลเต้จะพูดอะไรสักอย่างออกมา
「นั่นใช่แล้ว เกรเทล…… ใช่มั้ย? อะไรเกิดขึ้น?」
สาวถอยหนีเสี้ยววินาทีก่อนจะไอให้เกลี้ยงคอหนึ่งครั้งแล้วยืนขึ้นอย่างกล้าหาญ
「ผู้ฝึกสอนไม่ได้ดูเหมือนจะรู้สึกสบายดี หนูจึงแนะนำว่าให้เธอได้ไปพัก」
「ฟุมุ นั่นฟังดูจริงจัง」
「……มันเพราะฮาร์ดเลตต์ซามะกระแทกหนูมากมายด้วยเจี๊ยวของเขานั่นแหละ」
เสียงกระซิบหนึ่งซึ่งฟังเกือบเหมือนการมุ่ยเล็ดออกจากโพลเต้ใต้ลมหายใจขอเธอ ซึ่งหลังจากนั้นเธอแก้มันในเสียงที่ดังยิ่งกว่าเพื่อให้ทุกคนได้ยินมันได้
「มันแค่เจ็บขาเล็กน้อยเท่านั้น มันไม่ควรมีผลกับการเรียนการสอนเลยสักนิด」
「เธอพูดด้วยตัวเธอเองว่าเธอไม่เป็นอะไร ไม่มีความจำเป็นที่ทุกคนต้องกังวล」
ผมดึงเก้าอี้มาแล้วนั่งต่อจากแท่นสอนของเหล่าครู
「มาเกรฟ ท่าน?」
「ฉันสนใจเล็กน้อยในการจะได้เรียนกี่ยวกับกิจการภายในด้วย ให้ฉันได้ฟังการสอนวิชานนี้จากที่นี่」
โพลแต้ส่งเสียงหายใจเร็วตกใจและนักเรียนเริ่มพึมพำในหมู่พวกเขาเอง
「ตอนนี้ ได้โปดกลับไปเรียนกันต่อ」
「ห-หนูเข้าใจ อืมม……จุดของพื้นที่ซึ่งชาวนาคนเดียวพรวนได้ไม่ได้จำกัดอยู่ในบริเวณของมัน……」
ผมำให้มันดูเหมือนผมกำลังฟังโพลเต้สอนแต่จริงๆแล้วผมแค่กำลังดูตูดเธอส่ายซ้ายขวา
รู้ว่าตูดนั้เป็นของผมเมื่อคืนวันก่อนคือความรู้สึกน่าพึงพอใจจริงๆ
「นั่นทำไมมน้ำเท่านี้จะจำเป็นสำหรับการควบคุมน้ำท่วมถึงจุดนี้」
เกือบเหมือนความวุ่นวายก่อนหน้าไม่ได้แม้แต่จะเกิดขึ้นเลย ทุกคนทำลังฟังบทเรียนอย่างขยันขันแข็ง
นักเรียนบางคน โดเฉพาะนางเกรเทลปรากฏว่าดูไม่พ่อใจเพราะพวกเธอแค่ส่งเสียงบ่นของพวกเธอเกี่ยวกับผู้ฝึกสอนออกมาไม่ได้ระหว่างผมกำลังดูอยู่
บทเรียนดดำเนินต่อไปอย่างราบลื่นหลังจากนั้นและพวกเธอสามารถเรียนครอบคลุมไปถึงงต้นแบบที่จำเป็นเพื่อให้ทันเข้ากับเนื้อหาบทเรียนหลัก
โพลเต้คำนับมาทางผมพร้อมหน้าตาดูโลงใจบนใบหน้าเธอ
มันไม่เป็นไร ไปดื่มด้วยกันอีกครั้ง
พี่จะโอบกอดหนูหลังจากสร้างช่วงอารมณ์อันดีกว่านี้ครั้งหน้า
การทิ้งสิ่งต่างๆไว้แบบนี้ไม่เพียงพอเพราะอย่างเดียวกันจะเกิดขึ้นซ้ำรอยของมันเองขึ้นมาอีกครั้งเมื่อผมไม่อยู่
ผมจะไม่สามารถอยู่กับโพลเต้ตลอดไปด้วยเหมือนกัน
มาสร้างแรงจูงใจเพิ่มเติมบางอย่างแล้วกัน
「มาจบบทเรียนไว้ทีนี่ ตอนนี้ฉันมีบางอย่างต้องประกาศให้ทุกคน」
ทุกคนชี้ความสนใจของพวกเธอมาที่ผม
เกรเทลและฝ่ายของเธอทำเหมือนกัน
สาวคนนี้…… ตอนนี้เมื่อผมดูเธออีกครั้ง จริงๆแล้วเธอสวยมากๆ และมันทำให้ผมโหยหาเธอแม้ว่าเธอจะทำตัวเป็นเด็กเล็กน้อย
「หลังจากที่พวกเธอจบการศึกษาแล้วเริ่มหางาน พวกเธอเข้าเรียนในชั้นเรียนไม่ได้อีกแล้ว」
อีริชก็บอกผมมาเหมือนกันว่ามีแค่เจ้าหน้าที่กิจการภายในน้อยๆไม่กี่คนมากๆผู้ถูกแทนที่ดังนั้นมันยากในการหาตำแหน่งเปิดพร้อมสำหรับทำงานแม้ว่าหลังจากเรียนจบไปเรียบร้อยแล้ว
「เริ่มจากตอนนี้ไป จะมีการทดสอบเป็นประจำซึ่งวัดความเข้าใจของพวกเธอ คนเหล่านั้นผู้ได้คะแนนสู่งจะได้รับจดหมมายแนะนำจากฉันไป」
เหล่านักเรียนกลายเป็นมีชีวิตชีวา
คนเหล่านั้นผู้พยายามขายตัวเองให้แก่ลอร์ดศักดินาโดยไม่มีความสัมพันธ์รู้จักอะไรเลยจะไม่ได้รับความสนใจ แต่ถ้าคุณได้จดหมายแนะนำตัว พวกเขาจะหากำหนดการมาเจอให้ได้เป็นอย่างน้อยๆ
「แน่นอน เนื้อหาของการสอบ……จะถูกตัดสินโดยผู้ฝึกสอนและประกอบความรู้รวมกันเป็นเอกสาร นั่นทั้งหมด」
หลังจากพูดอย่างนั้น ผมยืนขึ้นจากที่นั่งของผม
พร้อมๆกัน เหล่านักเรียนผู้ทำตัวสงวนตัวรอบเกรเทลกับพรรคพวกมาจนถึงตอนนี้เริ่มมารวมกันรอบโพลเต้เพื่อถามเกี่ยวกัยประเด็นซึ่งไม่ชัดเจนที่พวกเธอมีกับการสอนของวันนี้
ลูกหลานของขุนนางชั้นสูงเหมือนเกรเทลพึ่งพาตระกูลตัวเองได้ในสถานการณ์กรณีที่แย่ที่สุด แต่มีนักเรียนจำนวนเยอะจนท่วมท้นผู้ทำแบบนั้นไม่ได้
ถ้างานในอนาคนถูกรับประกันไว้ได้ พวกเขาจะไม่ทำอะไรโง่ๆเหมือนลดคะแนนการเรียนของตัวเอง
นี่หมายถึงว่าผู้ฝึกสอนผู้ตัดสินเรื่องที่ครอบคลุมกับหัวเรื่องของการสอบ รวมถึงโพลเต้ด้วย จะได้รับประสบการณ์เพิ่มอำนาจมากขึ้น
ผมจะยินดีชวนบางคนผู้มีทักษะให้มาสู่ดินแดนผมเพื่อทำงานให้ผมด้วย
「มาร์เกรฟ ฮาร์ดเลตต์」
「หืม?」
หนึ่งผู้เรียกออกมาหาผมคือเกรเทล
เมื่อผมหันไป เะอจับขอบของชุดของเธอแล้วถอนสาบบัวอย่างสง่างาม
「ช่างเป็นความรู้สึกดีและเป็นเกียรติที่ได้เจอท่าน พอหนู่ส่งความซาบซึ้งที่สุดสำหรับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่งานเลี้ยงเต้นรำ」
ถ้าอย่างนั้นเขาอยู่ที่งานเลี้ยงเต้นรำหลังจากทั้งหมด
「พ่อหนูได้กลับไปสู่ดินแดนของเขาแล้วดังนั้นหนูจะขอบคุณท่านเป็นตัวแทนขอองตระกูลเคานต์เบลท์ซ」
「ฉันก็เป็นหนึ่งในขุนนางของโกลโดเนีย การกำจัดศัตรูของประเทศให้ดับสิ้นก็คือหนึ่งในหน้าที่ของฉันด้วย ได้โปรดบอกเขาว่ามมันไม่ใช่เรื่องใหญ่」
คิ้วเกรเทลผูกกันกับคำตอบค่อนข้างดิบๆของผม
ไม่เหมือนโพลเต้ เธอยังเป็นแค่เด็ก ดังนั้นเธอรู้สึกถึงความรู้สึกว่าไม่สบายใจบกเว้นว่าเธอพูดในน้ำเสียงสุภาพ
「มาพร้อมกันกับนี่ หลังจากบทเรียนของวันนี้จบ ทนอยากจะมาด้วยกันกับหนูเพื่อมื้ออาหารสำหรับสานสัมพันธ์ระหว่างตระกูลให้ลึกซึ้งขึ้นมั้ยคะ?」
มันมาถึงนี่จากการสนทนาที่เรามีได้อย่างไร?
「ได้ ทำไมถึงจะไม่ล่ะ」
อย่างไรก็ตาม ปากผมขยับก่อนผมคิดเกี่ยวกับมันได้
มันช่วยไม่ได้ ดังนั้นผมจะพาตัวผมใกล้เข้าไปสู่สาว
「แต่นักเรียนถูกห้ามจากการออกเดินทางสั้นๆยกเว้นบนวันหยุดสุดสัปดาห์นะ ฉันจะปฏิบัติกับนี่ว่าเป็นการสัมภาษณ์พิเศษดังนั้นได้โปรดเก็บมันไว้เป็นความลับ」
「ค่ะ ขอบคุณสำหรับความเห็นอกเห็นใจของท่าน」
ผมไม่คิดว่าเกรเทลจะคือคนผู้ชวนผม
พื้นฐานแล้วเธอขอให้ผมหลับนอนกับเธอ ไม่ใช่หรือ?
ผมเกือบแน่ใจเต็มที่
สาวยังเด็กอยู่ แต่หน้าอกเธอใหญ่กับเรือนร่างเธอโตมาพอสมควรแล้ว
ผมยินดีรับโอกาสนี้
—————————————
คาบเรียนจบและผมสมควรกลับไปสู่ชั้นเรียนกับไมล่า
「เฮ้ไมล่า…… พี่มีสัมภาษณ์พิเศษวันนี้」
「……กับผู้ฝึกสอน? หรือกับนักเรียน?」
「นักเรียน」
「……」
「มันแค่การสัมภาษณ์ แต่เพราะสถานการณ์บางอย่าง พี่เลยตัดสินใจที่จะไปทานอาหารกับคนนั้นด้วยเหมือนกัน」
「……」
ไมล่าจ้องผมค้างระหว่างถอยหลังไป
「นั่นทำไมพี่อยากให้หนูบอกซีเลียกับเมลว่ามันไม่ใช่อะไรแปลกๆ」
「……」
ไมล่ายังคงเงียบ กลับไปสู้ชั้นเรียนระหว่างจับตามองผม
หืมม นี่อาจสร้างความเอะอะให้เมื่อผมกลับไปที่บ้าน
「อะร้า หนูทำให้ท่านรอมั้ย?」
ขณะผมกำลังคิดเกี่ยวกับข้ออ้างที่จะมอบให้คนอื่นๆ เสียงหนึ่เรียกออกมาจากข้างหลังผม
มามีสมาธิกับเกรเทลตอนนี้เถอะ
「ไม่ ผู้หญิงจำเป็นต้องมีเวลาเตรียมตัวโดยเฉพาะคนสวยๆอย่างหนู」
ผมติดตามคุ้มกันเกรเทลผู้ใส่ชุดยิ่งหรูหรามากขึ้นกว่าหนึ่งชุดอันเธอใส่ไปโรงเรียน
ขณะเธอสับสนกับความต่างของน้ำเสียงพูดของผม ผมนำเธอไปสู่รถม้าอันผมเตรียมการมาไว้ก่่อนหน้า
「พาเราไปที่ทะเลสาบสีทอง」
「ได้ครับท่าน」
「……ทะเลสาบสีทอง?」
ทะเลสาบสีทองคือร้านอาหารที่ชั้นสูงที่สุดในเมืองหลวง
เพื่อจะได้รับการจองที่นี่กับรถม้า เราข้ามคาบวิชาบ่ายไป
「ที่อันเหมาะสมตำเป็นสำหรับการคุยกับคุณนายผู้ละเอียดละอออย่างหนู」
「โอ้ฉัน……」
เกรเทลน่าจะไม่ต้องการที่ซึ่งเธอกินอย่างสบายๆได้
เมื่อเรามาถึงร้านอาหาร พนักงานแต่งตัวเรียบร้อยเรียงแถวแล้วลดหัว
「「「ยินดีต้อนรับสู่สถานที่อันต้อยต่ำของเรา มาเกรฟฮาร์ดเลตต์ ท่าน เกรเทล เบลท์ซ」」」
「นายได้เตรียมห้องส่วนตัวไว้ให้เราไหม?」
「แน่นอนครับ ท่าน ได้โปรดตามผมมาทางนี้」
ผู้จัดการร้านนำเราสู่ห้องส่วนตัวข้างหลังด้วยตัวเขาเอง
ข้างในห้องมีแสงหลายสีส่องแสงลงโต๊ะกับเครื่องเรือนจากโคมระย้าฝังเพชร และมีตู้ปลาทำหน้าที่เป็น ‘ทะเลสาบ’ ในชื่อของร้านอาหาร
ลำแสงหลากสีสันอันสะท้อนจากน้ำในตู้สร้างการแสดงแสงอันสวยงาม
「ว้าาา! มันสวยมาก」
เกรเทลแกล้งว่ามันมันไม่ใช่อะไรพิเศษเมมื่อมองผ่านๆแต่เธอดูเหมือนอยู่ในช่วงอารมณ์ดีๆโดยดูพื้นฐานจากสีหน้าของเธอ
สองเรานั่งที่นั่งของเรา อาหารเรียกน้ำย่อยถูกวางไว้ตรงหน้าเรา
「ฉันแน่ใจว่าเธอรู้อยู่แล้ว แต่ฉันมันแค่สามัญชนไร้มารยาทเหมือนพวกมีต้นกำเนิดเป็นคนะรมดา ฉันอาจจะไม่รู้ภาษาเกี่ยวกับมารยาทแล้วทำเธอเสียอารมณ์ไปแบบนั้น ดังนั้นได้โปรดเพลาๆกับฉันหน่อยแล้วกันนะ」
เกรเทลหยิบหนึ่งชิ้นของอาหารเรียกน้ำย่อยในท่าทางที่สง่างามเข้าไปในปากเธอระหว่างดื่มแก้วไวน์ชั้นหนึ่ง
สีหน้านั้นแสดงออกว่าเธอมีความสุขจริงๆมากเพียงไร ซึ่งดี เพราะผมกังววลเล็กน้อยว่าอาหารนี้จะดีพอหรือไม่เมื่อผมได้ยินว่าเธอคือลูกสาวของเคานต์
「ก่อนเราจะคุยกันสบายๆ มาดื่มดำกับอาหารและไวน์ก่อนเถอะ」
「ค่ะ มาทำอย่างนั้นกัน」
หลังจากนั้น พนักงานดูแลโต๊ะจะนำจานอาหารมาให้เรามากมายอย่างช้าๆเรื่อยๆ
ผมคิดว่ามันจะช้าเกินไปแล้วขอให้พวกเขขานำมันทั้งหมดออกมาทีเดียว แต่อาหารเหล่านี้ทั้งหมดคืออาหารเรียกน้ำย่อยของผมจานหลักของผมคือร่างกายเกรเทลดังนั้นผมจะอดทนมัน
「จานนี้คืออาหารซึ่งมีเฉพาะฤดูหนาวสเต็กสัตว์ดำตรงมาจากราเฟน」
โอ้ มันเป็นสักพักแแล้วตั้งแต่ผมได้เห็นเนื้อนั้น
「!? ด-ดีมาก…… ใครจะรู้ว่าเนื้ออร่อยขนาดนี้มีตัวตนอยู่」
เธอยังคงทำตัวในท่าทางละเอียละออต่อไป แต่เธอยังอยู่ในระหว่างเติบโตอย่างที่คาด และเอื้อมออกสู่หลายๆคำยิ่งมากๆขึ้นระหว่างตรวจดูการตอบสนองของผม
ไม่สำคัญว่าเธอพูดอะไร เธอยังเป็นแค่เด็กสาว
สาวเพิ่งดื่มพร้อมกับกินดังนั้นหน้าเธอต้องแดงขึ้นเรื่อยๆตามนาที
มันควรได้เวลาแล้วตอนนี้
「คุณเกรเทล ไม่ใช่ว่ามีบางอย่างที่อยากจะพูดกับฉันอย่างนั้นหรือ?」
ผมเข้าใกล้กับเธอมาพอที่ไหล่เราชนกันแล้วนำหน้าผมเข้าสู่เธอ
ตอนแรก เรากินระหว่างหันหน้าหากัน แต่ขณะที่สาวยิ่งเมาขึ้น ที่นั่งเรายิ่งเข้าใกล้กันมากขึ้น
ณ ตอนนี้ ผมนั่งติดข้างสาวตรงๆ
「อา ใช่」
เกรเทลมองผมแล้วเช็ดปากของเธอด้วยท่าทางสง่างาม
「เอ่ะเฮ่ม มีช่องว่างมหาศาลระหว่างตระกูลเคานต์ดั้งเดิมที่อยู่มานมนานกับตระกูลซึ่งขึ้นและกำลังยิ่งใหญ่ของลอร์ดฮาร์ดเลตต์ ดินแดนของตระกูลของเราอยู่ในทิศเหนือของเมืองหลวงดังนั้นเลยมีโอกาสได้พบกับลอร์ดศักดินาน้อยด้วย」
「นั่นจริง」
「อย่างไรก็ตาม มันต้องเป็นโชคชะตาบางอย่างสำหรับเราที่ได้เจอกันในสถานที่เหมือนสถาบันศึกษาแห่งราชวงศ์เช่นนี้ หนูคิดว่าเราควรพัฒนาปฏิสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองตระกูลของเรายิ่งมากขึ้นไปอีก」
ผมไม่รู้ว่าเธอหมายถึงอะไร ผมค่อนข้างมั่นใจวาเธอไม่ได้คิดว่าพวกเราขุนนางใหม่สูงหนักหนา กระนั้นเธอจงใจอยากแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมหรือ
「หนูขยายความมากกว่านี้ได้มั้ย?」
ผมทับมือผมไว้บนมือเกรเทล
ผมส่งสัญญานเด็กดูแลโต๊ะให้นำของหวานเข้ามาแล้วบอกเขาด้วยสายตาว่าอย่างเข้ามาในห้อง
「ความจริงก็คือ……」
ถูกดึงดูดความสนใจทั้งหมดโดยอาหาร เหล้า กับบรรยากาศ เกรเทลกลายเป็นปากไว
「หนูเชื่อว่าท่ารู้ว่าหนูเป็นลูกสาวคนที่สี่」
「ใช่ นั่นอะไรซึ่งพี่เคยได้ยินมา」
「นอกจากพี่สาวสามคนของหนู หนูก็มีพี่ชายห้าคน นั้นไม่ได้รวมไปถึงลูกนอกสมรส」
โอ้ว้าว พ่อแม่เธอทำงานหนัก
「หนู้เป็นลูกคนนเล็กที่สุดและจะถูกเก็บเลี้ยงไว้ในดินแดนจนกว่าพวกเขาจะตัดสินใจทิ้งหนู่ไปกับบริวารหรือผู้ช่วยบางคน」
“แค่เหมือนชิ้นของงานอัญมณี” – เกรเทลเติมในเสียงดังขึ้น
「หนู 16 แล้ว มันจะไม่แปลกถ้าพวกเขาแต่งงานหนูออกไปพรุ่งนี้」
ขุนนางดั้งเดิมเห็นลูกๆของพวกเขาโดยเฉพาะลูกสาวเป็นพิเศษ เป็นอุปกรณ์สำหรับการแต่งงาน
ไม่ใช่แค่เธอเป็นอุปกรณ์ในฐานะลูกสาวคนที่สี่ แต่ผมเคยได้ยินว่าลูกสาวในตำแหน่งคล้ายกับเธอถูกปฏิบัติเหมือนรางวัลสู่หุ้นส่วนขุนนางระดับต่ำในกรณีส่วนใหญ่
「หนูอยากจะใช้ชีวิตด้วยความแข็งแกร่งของตัวเอง นั่นทำไมหนูจึงสมัครเข้าในสถานศึกษาแห่งราชวงศ์นี้แม้ในความคัดค้านของพ่อแม่ของหนู」
แน่นอนว่ามันจริงที่ว่าแม้แต่พ่อแม่เธอก็ไม่สามารถเข้ามมายุ่งเกี่ยวได้มากเกินไประหว่างเธออยู่ในโรงเรียน
ผมจินตนาการไม่ได้เลยว่าพวกเขาจะหาเรื่องกับราชาหรืออีริชเพื่อพวกเขาจะทำให้เธอเลิกเรียนจากโรงเรียนแล้วแต่งงานเธอออกไปให้บางคน
「ฉันเข้าใจส่วนนั้นได้ แต่ทำไมเป็นฉัน?」
น้ำเสียงผมกลับสู่น้ำเสียงปรกติ แม้ว่าเกรเทลไม่สังเกต
เธอดื่มไวน์ซึ่งผมแนะนำให้เธอยิ่งมากขึ้นเข้าไปอีก
「พ่อหนูคิดถึงขุนนางใหม่ไม่ดี แต่เขาจะอยากได้ความสัมพันธ์ฉันมิตรที่ดีกับลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่เหมือนลอร์ดฮาร์ดเลตต์ ดังนั้นถ้าหนูทำหน้าที่เป็นตัวกลางได้……」
「หนูจะไม่ถูกมองเป็นแค่อุปกรณ์สำหรับการแต่งงานหรือ?」
ผมเติมแก้วด้วยไวน์ยิ่งมากขึ้น
「เนี่ยนถูกแย้ว ถ้าหนูโอ้อวดความยู้ของหนูดั้ย และได้รับตำแหน่งที่มีฟามรับผิ้ดชั่บในอาณาจักรถ้าอย่างนั้นหนูใช้ชีวิตด้วยตัวเอ้งดั้ย~」
มันไม่เป็นไรที่บอกผมมากขนาดนั้นหรือ?
เธอเมาเต็มที่แล้ว ไม่ใช่หรือ
「หืมม」
แต่สาวไม่ได้ดูเหมือนตั้งใจโหยหารการเรียนรู้
ในความคิดเห็นของผม มันแค่ดูเหมือนเธอทำตัวสำคัญเต็มที่รอบๆผู้ฝึกสอนและไม่ได้ทำอะะไรดีแต่สร้างแต่ความเสียหายเยอะ
「ยังไงซ้า หนูโก้วหยั่กจะเยียนยู้แต่ฟามภาคภูมิจายหนู๋ววว~」
ความภาคภูมิใจของการใช้ชีวิตในฐานะขุนนางได้แกะสลักซึมอยู่ลึกข้างในเธอและเธอทนไม่ได้ที่ต้องลดหัวเธอกับบางคนผู้ระดับต่ำกว่า
มัอาจเลี่ยงไม่ได้เมื่อเธอแค่เป็นเด็กคนหนึ่ง
นนน่าก็ทำตัวเอาแต่ใจตลอดเวลาด้วย
「หนูเปนยู้กฉาวของเคานต์ แต่หนูม่ายยยด้ายยเงินค่าข้ะโหนมเยอะเยย~」
ตระกูลเบลท์ซไม่ได้จนโดยพื้นฐานของตระกูลเคานต์ แต่พวกเธอไม่ได้เป็นตระกูลร่ำรวยเป็นพิเศษด้วยเหมือนกัน
พวกเธอไม่ได้ปรากฏว่ามีความหรูหราพอเหลิอมอบเงินทุนอุดมสมบูรณ์ให้กับลูกสาวคนที่สี่ผู้ดื้อด้านแล้วออกไปเมืองหลวงด้วยตัวของเธอเอง
นั่นทำไมเธอเลือกเสื้อผ้าและเครื่องประดับอย่างตั้งใจเพื่อรักษาไว้ซึ่งศักดิ์ศรีของเธอในกลุ่มของเธอเอง
「ฉันเข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นฉันจะพูดถึงเธอดีๆสูงๆกับเคานต์เบลท์ซ」
「ท่านจะทำเหรอ!?」
「ปล่อยมันให้ฉันได้เลย แล้วเราก็จำเป็นต้องสนิทกันดีกว่านี้ด้วย」
ผมเรียกผู้จัดการร้านและทำให้มั่นใจว่าเขาไม่พูดกับใครก็ตามเกี่ยวกับเหตุการณ์ซึ่งเกิดขึ้นคืนนี้
สวก็อยากได้รับความสัมพันธ์กับผมพูดอีกอย่าง เธอยินยอมแล้ว
「ได้ครับ ท่าน เหตุการณ์คืนนี้จะหายไปจากความทรงจำของพนักงานทั้งหมดที่นี่」
「ฉันหวังพึ่งมันล่ะ」
ผมช่ยจับเกรเทลผู้แดงและไม่มั่นคงโดยการกอดเธอแล้วจากนั้นนำเธอเข้าไปในรถม้า
เราจะมุ่งหน้าไปสู่โรงแรมหนึ่ง ที่เราจะรู้จักกันยิ่งใกล้ชิดมมากขึ้นไปอีก
—————————————
「อึนน ที่นี่ที่ไหน?」
ดูเหมือนเกรเทลสร่างขึ้น
นั่นดี มันจะน่าเบื่อถ้าหัวเธอขุ่นมัวเต็มที่
「หนูจะไม่สามารถกลับไปหอได้ถ้าหนูเมาพี่เลยจองโรงแรมไว้ให้เรา ตอนนี้ เราจะเป็นหนึ่งเดียวกันดีไหม?」
「เมา? หนูมันช่างหยาบคาย ……เป็นหนึ่งเดียวกันเหรอ?」
เกรเทลกำลังนอนคว่ำหน้าระหว่างผมอยู่บนเธอ ทั้งสองเราเปลือยและเจี๊ยวผมดันเข้ากับทางเข้าของเธอแล้ว
มีความต่างชัดเจนในขนาดแต่เธอรู้สึกนุ่มนิ่ม ดังนั้นผมแน่ใจว่าผมดันตัวผมเองเข้าไปข้างในได้โดยไม่มีปัญหามาก
「เอ๋? เออออ๋?」
「เอาล่ะนะ เกรเทล!」
ผมจับเอวสวยๆน้อยๆเธอด้วยสองมือแล้วดันสะโพกของผมไปข้างหน้า
อย่างไม่ได้คาดไว้ ผมสามารถดันเอ็นของผมเข้าไปเร็วพอในท่าสุนัขเพื่อฉีกผ่านความบริสุทธิ์องเธอทันที โดนส่วนลึกที่สุดของรูเธออย่างแม่นยำ
มันสร้างเสียงหนึ่งเดียวในหนึ่งชีวิตของบางอย่างฉีกขาด
「โออ้ นั่นไม่ได้แย่มาก」
「ฮ๊ากกก!」
เกรเทลโยนหัวเธอกลับและดวงตาของเธอเปิดกว้างในความตกใจ
ปากของเธอเปิดปิดเหมือนปลาขึ้นจากน้ำแม้ว่าเธอสร้างเสียงสักหนึ่งเสียงไม่ได้
「ถ้าอย่างนั้นหนูยังบริสุทธิ์เหมือนพี่คิด ขอบคุณ พี่จะกินเธออย่างยินดี」
「อ่ะ อั่กกกก……กิ่ย้าาาาาาา!! มื้อออ!」
ผมผนึกปากเกรเทลเมื่อเธอกรีดร้องกระทันหัน
ผแน่ใจว่าทุกคนใกล้ๆจะตกใจโดยนั่น
「หนูจะไมม่เป็นไร ความเจ็บปวดมันแค่ตอนเริ่มแล้วหนูจะรู้สึกดีถ้าหนู่แค่ทิ้งทุกอย่างไว้ให้พี่」
มันจะเจ็บถ้าผมกระแทกเธอลึกทันทีเลย ดังนั้นผมแค่งัดบริเวณใกล้ทางเข้าของเธอ
「นื้ออออออออ–!! นื้ออออ—!!」
「นั่นใช่แล้ว พี่อยากทำบางอย่างแบบนี้กับหนู」
ผมยืนเกรเทลขึ้นระหว่างยกน้ำหนักเธอแล้ววางมือเธอไว้บนกำแพง
ผมโยกสะโพกผมในท่ายืนหันหลังให้นี้และหน้าอกอุดมสมบูรณ์เธอเด้งขึ้นลง
ผมทำแบบนี้เทท่าไหร่ก็ไม่พอ นี่คือดีที่สุดเลย
「นื้อออออ—-!!」
ผมสงสัยว่าเธอมีปัญหาในการหายใจไหม ถ้าเป็นอย่างนั้นผมจะช่วยเธอ
「ปุ่ฮ่าา! ท-ท่านทำอะ-!! ค-ความบริสุทธิ์ของหนู!! ม่ายยยย!」
「ยังไงหนูก็จะเสียมันอยู่ดี อย่ากังวลเกี่ยวกับมันมากเกินไป」
「หนูกังวลซี่!! หนูเก็บความบริสุทธิ์ของหนูไว้จนกว่าหลังแต่งงาน เมื่อมันจะถูกรับไปในบรรยากาศโรแมนติกกว่านี้……」
「มันฉีกไปแล้วตอนนี้ดังนั้นไม่มีอะไรซึ่งหนูทำเกี่ยวกับมันได้ ทำไมหนูไม่แค่มีความสุขกับตัวหนูเองเล่าตอนนี้」
「ตั้งแต่ทีแรก นี่คือการข่มขืน! ทำให้หนูเมาแล้วจากนั้นกระโจนใส่หนูมันมากเกินไปแล้ว!」
เธอพูดอะไรกัน?
「ไม่ใช่หนูเป็นคนผู้ชวนพี่ให้ไปกินกับหนูเหรอ?」
「แล้วนั่นมันมีอะไรเกี่ยวกกับนี่-!?」
「อาหารมื้อนี่ที่เรากินด้วยกันคือเพื่อทำให้ความสัมพันธ์เราลึกซึ้งขึ้น หรือไม่ใช่?」
「นั่นถูกแล้ว!」
「พี่คือผู้ชายคนนึงและหนูก็ผู้หญิงคนนึ่ง」
「นั่นชัดเจน!」
「ถ้าอย่างนั้นไม่มีอะไรจะเริ่มถ้านี่ไม่เข้าไปข้างใน」
「ทำไมมันต้องเป็นแบบนั้นด้วยเล่า!?」
เพื่อทำให้เกรเทลผู้ตะโกนอย่างโกรธเคืองเงียบ ผมแทงสะโพกผมออกไป
「มันเจ็บ มันเจ็บปวดมากๆ ได้โปรดอย่าขยับ! ท่านใส่อะไรบาางอย่างใหญ่เท่าท่อนซุงเข้ามาในหนูได้ยังไงกัน-?」
「โอ๋ โอ๋ แค่ปล่อยทุกอย่างไว้ให้พี่」
เพื่อจะเบี่ยงความสนใจเธอจากความเจ็บของการเสียความบริสุทธิ์ของเเธอ ผมเล่นคลิตอริสที่มีแรงเสียวสูงด้วยหนึ่งมือและจับหน้าอกเธอด้วยอีกมือ จากนั้นงอตัวผมไปข้างหน้าเพื่อจูบริมฝีปากเธอ
「นึนหมุ่! แม้แต่จูบแรกของหนู! นื้ออมมมู้!」
ร่างกายของเธอจะไม่รู้สึกถึงความเสียวมากถ้าผมเข้มข้นมากเกินไปเมื่อเธอยังไม่คุ้นเคยกับผม ผมควงสะโพกของผมวนอย่างช้าๆแล้วลูบคลำทั้งร่างกายเธอทั้งตัว
ในท้ายที่สุด เหงื่อเย็นของเธอเปลี่ยนสู่ความมันเงาส่องสว่างซึ่งเป็นป็นสัญญานบอกความเงี่ยนของงเธอ
รูแน่นๆของเธอเคลือบตัวมันเองอย่างช้าๆเรื่อยๆด้วยน้ำลื่นเหนียวเหมือนน้ำเชื่อมและหลวมขึ้นด้วย
「มันรู้สึกดีขึ้น ถูกมั้ย?」
「ท-ท่านผิดแล้ว คิ่ย้าา!」
ขาสวยๆของเกรเทลเริ่มปัดๆสั่นๆและมันรู้สึกเหมือนเข่าเธอจะทิ้งตัวลงพื้นเวลาไหนก็ได้
「ปล่อยมันให้พี่」
ผมดันสาวเข้ากับกำแพงเพื่อยกร่างกายกำลังจะล้มของเธอขึ้น
ราคาที่เธอจ่ายสำหรับให้ร่างกายเธอตั้งขึ้นดีๆคือเอ็นของผมฝังตัวมันเองยยิ่งลึกเข้าไปมากขึ้น แม้ว่าเธอไม่รู้สึกเจ็บปวดคมๆใดๆเพราะน้ำเงี่ยนจำนวนอุดมสมบูรณ์
「นมของหนูทั้งนุ่มทั้งใหญ่…… พวกมันค่ดึงดูดผู้ชายใกล้เข้าไป」
ผมไม่จำเป็นต้องเล่นกับคลิตเธออีกแล้ว
ผมนำทั้งสองมือมาแล้วคว้าหน้าอกเธอ
「ฮู้ววว!」
「หน้าอกหนูใหญ่มาก กระนั้นหัวนมหนูน่ารักและเล็กๆแล้วสีมันสวยด้วยนะ」
ผมบีบนเธอระหว่างปั้มสะโพกของผมและจากนั้นเจี๊ยวของผมไปถึงขีดจำกัดของมัน
มันอาจเนื่องมาจากกเหล้า แต่ผมค่อนข้างเร็ววันนี้
โอ้อืม ค่ำคืนยังเพิ่งเริ่มดังนั้นผมจะปล่อยออกไปหนึ่งน้ำก่อนสำหรับตอนนี้
「ไม่ว่าอย่างไร มันไม่สำคัญว่าเหตุผลอะไรแต่ได้โปรดรีบๆแล้วเอามันออก!」
「อย่างนั้นเหรอ? ได้เลย แค่ทนกับมันนิดหน่อยนะ」
ผมจับมือเกรเทลแล้วเปลี่ยนจากการปั้มเป็นจังหวะสู่การเคลื่อนไหวสะโพกแรงกล้าขึ้นหลังจากขอโทษห้วนๆของผม
「คิ่ย้าา! ท่านกำลังทำอะไร!?」
การประท้วงของเธอจะไม่ทำอะไรเพื่อหยุดผมในนช่วงเวลานี้ ผมดูหลังของสาวขณะผมดันเจี๊ยวของผมลึกเข้าไปข้างในครั้งสุดท้ายสำหรับการพุ่งน้ำ
「อออุ่! อออออุ่! กุ่โออออ้!」
ตามเสียงคำรามต่ำๆเหมือนสัตว์ป่าของผม อสุจิผมมุ่งออกไปจากเจี๊ยวของผม
มีเสียงเต้นเป็นจังหวะเปียกๆไม่กี่วินาที่หลังจากนั้น
「อาา…… รู้สึกดีมาก……」
「มันร้อนนนนนนน! อะไรบนโลก-……เอ๊ะ? อย่าบอกหนูนะ……ไม่มีทาง…… ท่านปล่อยสเปิร์มเข้ามาข้างในเหรอ……!?」
เกรเทลดิ้นในแขนของผมขณะเธอสั่นชัดจากการถึงจุดสุดยอด
อย่ากังวล มันจะไม่จบหลังจากน้ำเดียว
พี่จะทำให้หนูแตกจากท่าสุนัขด้วย
「ห-หยุดนะ มากกว่านี้แล้วหนูจะท้อง!」
「ไม่ต้องกังวล พี่จะรับผิดชอบถ้าหนูท้อง」
เกรเทลหยุดดิ้นตูดเธอในความดิ้นรนจะต่อต้านผมอย่างสื้นหวัง
เธอหยุดแล้วมองผมค้างอย่างว่างเปล่าแต่ผมจำไม่ได้ว่ามพูดอะไรสักอย่างน่าตกใจออกไป
「จ-จริงๆนะ? พี่จะ ‘ยอมรับ’ หนูจริงๆ?」
แน่นอน พี่จะไม่ทำบางอย่างโหดร้ายเหมือนการทิ้งหนูหลังจากหนูท้อง
ถ้าหนูต้องการ พี่จะปกป้องหนูอย่างถูกต้องด้วย
「แน่นอน」
「หนูจะเป็นภรรยาของมาร์เกรฟ…… อู้วววว!」
ผมมอบข้างในของเกรเทลหนึ่งการแทงลึกๆเมื่อเธอเชื่อฟังแล้ว
มันฟังดูเหมือนเธอกำลังจะพูดบางอย่าง แต่ผมอยากจะแทงเข้าไปในเธอตอนนี้
「พี่ใหญ่เกินไปจนมันเจ็บ……แต่ …….หนูจะทนมัน」
เธอกลายเป็นยอมง่ายๆกระทันหัน
ผมต้องตอบมันอย่างถูกต้องโดยการทำให้เธอรู้สึกดีด้วยถ้าอย่างนั้น
「เส้นผมหนูสวยมากๆเลยนะ」
เธอต้องดูแลผมสีเกาลัดยาวๆหยักศกของเธออย่างดี ความเงาของมันและพื้นผิวเนียนลื่นทั้งสองมันสุดยอดที่สุด
「ใช่ หนูภาคภูมิใจกับผมหนูมาก พี่สนใจมันเหรอ?」
「ใช่ ถ้าหนูไม่เป็นไร…… จะให้พี่จับมันได้มั้ย?」
「ไม่…… คืออะไรที่หนูอยากพูด แต่นี่สำหรับอนาคตดังนั้นหนูไม่ถือ ได้โปรดทำอย่างที่พี่ปรารถนาเลย」
「ขอบคุณ เกรเทล」
ท่าทางอันเธอมีกับผมผ่อนคลายขึ้นจริงๆ ดังนั้นมันน่าจะเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องในการแตกข้างในเธอ
ผมจับเส้นผมสาวเหมือนบังเหียนแล้วกระแทกสะโพกของผมเข้าไปในเธอยิ่งแรงมากขึ้นกว่าผมทำตอนแรก
ตอนนี้ที่เธอยอมรับผมในฐานะผู้ชายลึกลงไปในหัวใจเธอแล้ว รู้เธอต้องรู้สึกดียิ่งมากขึ้นกว่าก่อนหน้า
—————————————
「นั่นรู้สึกยอดเยี่ยม เกรเทล」
「โอว……โอว……」
เกรเทลคุกเข่าก้มอยู่บนเตียพร้อมด้วยน้ำเชื้อหยดออกจากด้านตูดเธอ
ผมน้ำแตกไปสี่ครั้งระหว่างเธอน่าถึงจุดสุดยอดไปประมาณสิบครั้ง
「หนูจะ……บริการ…… พี่ โฮ่ง*」
<วายุ: ปรกติแบบโอโจซามาะ เธอจะใช้ ~เดสุวะ(desu wa) ตอนนี้เธอใช้ ~โฮ่ง(wan) ซึ่งคล้ายกับเสียงสุนัขเห่า>
「ฮ่าฮ่าฮ่า พี่จะปล่อยมันให้หนูนะ」
ขณะผมนอนหงายหลัง สาวดิ้นใกล้เข้ามาหาหว่างขาของผม
「พี่ใหญ่มากๆ พอมาคิดว่าบางอย่างแบบนี้เข้ามาในหนู…… โฮ่ง」
อย่างคาดความเชี่ยวชาญโม้กเอ็นเธอพื้นฐานแล้วไม่มีตัวตน แต่วิธีซึ่งเธอเลียทั้งไม้อย่างระมัดระวังเพื่อทำความสะอาดทุกซอกทุกมุมกระตุ้นความต้องการของผมให้ปกป้องเธอและความต้องการครอบงำเธอให้กับผม
เมื่อผมลูบผมเธออย่างอ่อนโยน เธอยิ้มอย่างน่าพึงพอใจ
「มันสะอาดเกลี้ยงหมดแล้ว…… โฮ่ง」
「เฮ้ หนูยังจะทำอย่างนั้นอยู่เหรอ?」
เมื่อผมจับผมเกรเทลแล้วแทงจากข้างหลังเธอ มันดั่งสุนัขสองตัวกำลังร่วมเพศกันอยู่
ผมติดอยู่กับช่วงเวลา บอกเธอให้ร้องเหมือนสุนัขตัวเมียที่เธอเป็น ซึ่งดูเหมือนทำให้เธอเข้าไปในบทบาทจริงๆ
「เอ๋งง~」
「เด็กดี อยากได้จูบมั้ย?」
เธอยืนสี่ขาหน้าผม ส่ายตูดเธอแล้วมองผมด้วยดวงตาซึ่งหิวโหยหาบางอย่าง
เห็นได้ชัดว่านั่นสมวรจะเป็นการที่เธอกระดิกหาง
「ช่างน่ารักจริง」
ผมเห็นตะวันกำลังขึ้นจากนอกหน้าต่าง
ผมจะไม่สามารถสร้างข้ออ้างให้เมลหรือไมล่าได้
ผมจะซื้อดอกไม้ให้พวกเธอรือบางอย่างภายหลัง
ผมคิดถึงว่าจะซื้ออะไรดีขณะผมลูบหัวเกรเทลที่ครางผู้ไต่ขึ้นมาบนผม
—————————————
วันต่อมา ในชั้นเรียน
「อรุณสวัสดิ์ สุภาพสตรีและสุภาพบุรุษ」
「อรุณสวัสดิ์」 「เป็นยังไงบ้าง?」 「ได้โปรดดูแลผมดีๆวันนี้ด้วยนะครับ」 「โฮ่ง!」
ดวงตาทุกคนเน้นไปที่เกรเทล
「…….ทุกคนเป็นยังไงบ้างวันนี้?」
ตั้งแต่เมื่อเวลาเรราอยู่ด้วยกัน เธอและผู้ติดตามของเธอหยุดคัดค้านผู้ฝึกสอนจุกจิก
แล้วทุกคนก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตลอดกาลหลังจากนั้น
—————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูหนาว
สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ
พลเมือง: 155,000 เมืองหลัก – ราเฟน: 22,000 ลินต์บลูม: 3500
สินทรัพย์: 62,970 ทอง (ค่าอาหาร -30)
มาด้วยกัน: เมล (ภรรยาน้อย), ซีเลีย (ผู้ช่วย), ไมล่า (ผู้บัญชาการ), ลีอาห์ (คนรัก), อิริจิน่า (ผู้ติดตามคุ้มกัน), ปีปี้ (ผู้ติดตามคุ้มกัน?), โดโรเธีย (คนรัก), อลิส (คนรัก), ครอล (นอกใจหลายอย่าง), กิโด้ (หน่วยติดตามคุ้มกัน)
โพลเต้ (ภรรยาเก็บ), เกรเทล (สุนัขตัวเมีย)
คู่นอน: 155, เด็กผู้เกิดแล้ว: 37
—————————————
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl
