191 ศึกกวาดล้างมากราโด ⑤ อย่างที่วางแผนไว้
–มุมมองเอเกอร์–
หลับนอนกับผู้หญิงเท่าที่ผมพอใจปรกติมันจะทำให้ผมเหนื่อยดังนั้นสุดท้ายผมหลับช้ากว่าปรกติ
ขณะผมงีบหลับไปบนเตียงนุ่ม ผมรู้สึกถึงลมหายใจออกมาร้อนๆสู่ริมฝีปากของผมและจากนั้นมีบางอย่างนุ่มสัมผัสพวกมันไม่นานหลังจากนั้น
ผมไม่ต้องคิดก็คิดออกว่ามันคืออะไร – ริมฝีปากผู้หญิง
「อึนนนน」
เมื่อรู้ว่าผมนอนค้างอยู่ไม่ได้ ผมเปิดตาของผมเล็กน้อยและเห็นซีเลียดันริมฝีปากเธอมาหาริมฝีปากของผม
ช่างแปลก ซีเลียมาให้ผมเอาใจบ่อยครั้งแต่เธอจะไม่บังคับให้ผมตื่น
แน่นอนว่าผมนอนต่อไปไม่ได้ตอนนี้ ดังนั้นผมเปิดตาผมกว้างขึ้น
「ออุ…… เอเกอร์ซามะ หนูทำท่านตื่น…… หนูขอโทษจริงๆ」
「อึน พี่ไม่ได้ถือจริงจัง แต่ทำไมหนู…… โออ้」
ขณะผมลูบไล้หน้าของซีเลียที่ดูอยากขอโทษและพันลิ้นกับเธอ ผมรู้สึกถึงความเสียวเข้มข้นในหว่างขาของผม
「ไม่ยุติธรรมเลย แม่! แม่เอาหัวไปแบบนั้นได้ยังไง?」
「มันจะหยาบคายที่จะปล่อยไว้ให้สาวไม่มีประสบการณ์เหมือนลูก ได้โปรดเลียด้านข้างแทน เซฟิร่าซัง ดูแลไข่เขา」
「ฮั่มฮั่ม…… ไข่เขาก็ใหญ่ด้วยลูกเอาพวกมันทั้งหมดเข้าไปในปากลูกไม่ได้」
ของหลังสงครามเอาใจเมื่อวานบริการผม – เมียราชายัดปลายเอ็นผมเข้าไปในปาก น้องสาวรับไข่ของผมเข้าไปในปากของเธอ และลูกสาวของเธอพองแก้มระหว่างเลียข้างแท่งยาวของผม
「หนูอยากจะบริการท่านอย่างช้าๆขณะท่านตื่นขึ้นแต่เจี๊ยวของท่านถูกชิงไปโดยคนอื่นก่อนหน้าหนู……」
「ถ้าอย่างนั้นนั่นทำไมหนูอยากได้ริมฝีปากพี่……อออุ่! อย่างที่คาด ช่างมีทักษะ」
「ข้าพอรับได้ถ้ามันใหญ่เพียงแค่นี้เท่านั้น เพราะข้าชินกับการเลียผัวข้าแล้ว ถ้ามันใหญ่มากเท่าเมื่อวาน กรามข้าจะหลุด…… ไม่ แม้ว่ามันจะหลุด ข้าจะกลืนมันไปทั้งอันถึงท้อง ดังนั้นได้โปรดอย่ายั้งมือและใหญ่เท่าที่ต้องการได้เลย」
ไม่ได้มีผู้หญิงมากมายผู้รับเจี๊ยวของผมได้ เธอมีทักษะมากเท่านี้ด้วยปากของพวกเธอ แน่นอน สาวๆในบ้านของผมก็ทำมันได้ด้วย แต่การได้รับการกระตุ้นแบบใหม่นั้นดีงาม ผมปิดตาของผมและดื่มดำไปกันความรู้สึกของการได้เข้าไปอยู่ในปากของเธอ
「มมมุ-! ช่างน่าโมโห!」
ซีเลียหงุดหงิดเมื่อเธอเห็นผมเสียวจนลอย ใช้มือเธอเพื่อเล่นหัวนมผมเพิ่มเติมจากการจูบผม
ช่างเป็นวิธีแสดงออกถึงความอิจฉาที่น่ารัก
ขณะผมกอดเธอใกล้ เธอมองลงไป ณ สามสาวผู้ห้อมล้อมรอบหว่างขาผมดั่งพยายามทำให้พวกเธอประทับใจ
「ออุ่……ข้าอยากได้ริมฝีกปากเขาด้วย」
「จูบนั้น…… ข้ารู้สึกถึงความรักข้างหลังมัน」
ลูกสาวและน้องสาวอิจฉาซีเลียกลับ
「ไม่ต้องกังวล เรามีเอ็นอยู่ในมือเรา ถ้าเรามอบความเสียวให้เขาอย่างทั่วถึง เราจะชนะแน่ๆ」
ผมไม่รู้ว่าพวกเธอจะชนะอะไรกันบนโลกนี้ แต่มันรู้สึกดีสำหรับผม ดังนั้นทำเต็มที่เลย
ซีเลียและอีกสามสาวเพิ่มความเข้มข้นในการบริการกายผมดั่งพยายามจะเทียบกับกันและกัน และความเสียวถูกสร้างขึ้นมามากขึ้นและมากขึ้นโดยไม่ต้องทำอะไรด้วยตัวเอง
「ปุ่ฮ่า ดาฟเน่ซัง ไข่เขาเพิ่งเคลื่อน เขากำลังจะถึงนั่น……」
「ถูก ปลายของเขาก็บวมขึ้นด้วย เขาจะระเบิดน้ำ」
「แม่! ได้โปรดให้หนูดื่มน้ำเชื้อของเขา……」
ผู้หญิงสามคนเริ่มถกเถียงกับกันและกันเมื่อการสังเกตอันคมคายของพวกเธอรับรู้ว่าผมใกล้ถึงการปล่อยของผม
ซีเลียตัดสินใจที่จะให้การจูบอันเร่าร้อน
「ไม่มีทาง! ข้าจะไม่ยอมปล่อยน้ำเชื้อข้นพิเศษจากการน้ำแตกยามเช้าให้ใครคนใดทั้งสิ้น แม้แต่ลูกสาวของข้า ข้าจะกลืนมันลง」
「อ๊าาาา ไม่ยุติธรรม! อุว้า ทั้งอันมันเริ่มเต้นเป็นจังหวะ……เขาจะแตกตอนนี้」
ความอดทนผมถึงขีดจำกัด
แม่ ดาฟเน่ ทำให้ลูกสาวผู้ขอร้องเธอไปไกลๆขณะเธอดันทั้งไม้ของผมลึกเข้าไปในคอเธอ
「จะแตกแล้ว……จะมีมากมาย เตรียมตัวเองด้วย!」
ด้วยการครวญสุดท้ายผมดันสะโพกไปข้างหน้า
เอ็นของผมสีใส่เข้าไปลึกในคอของเธอคืบคลานเข้าไปใกล้กับท้องของเธอ
「อึกโก่ะ! อึก!!」
เมื่อดาฟเน่เริ่มส่งเสียงเหมือนเธอกำลังดิ้นรน น้องสาวและลูกสาวมาช่วยเธออย่างเป็นธรรมชาติ
「เอออ้!」 「นี่เป็นการลงโทษที่เก็บของดีไว้กับตัวเองเพียงคนเดียว」
อย่างคาดไม่ถึง พวกเธอสองคนจับหัวดาฟเน่ไว้ให้อยู่กับที่จากข้างหลัง ทำให้เจี๊ยวของผมฝังตัวลึกลงไปในคอของเธอ
「อึกกึ—! นื้อออออ—! นื้อออออ–!」
เจี๊ยวของผมพ่นน้ำเหนียวหนักออกมาหลังจากทำให้ตัวมันเองคงอยู่กับที่ ณ ล่างคอเธอ
ตอนแรก ดาฟเน่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อจะกลืนทุกอย่าง แต่ในท้ายที่สุดท้องของเธอก็ถูกเติมเต็มและจับท้องของเธอ ดิ้นรนเพื่อให้หลุดออก
อย่างไรก็ตาม สองสาวข้างหลังเธอไม่ปล่อยหัวเธอ
「นื้อออ-…….หนึกกึ……」
เมียผู้เติมเต็มท้องด้วยน้ำทำน้องของชายอีกคนมองดูผมด้วยดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา
「ขอโทษนะ ฉันยังไม่ได้ปล่อยแม้แต่ครึ่งของ ฉันยังแตกอยู่」
ไม้เนื้อของผมยังคงเต้นอย่างใหญ่โต ขยายหลอดอาหารด้วยน้ำเหนียวข้น
ในท้ายที่สุดดาฟเน่ใช้กำลังเธอหมดและสลบไปพร้อมตาเหลือก
「ถ้ามากไปกว่านั้นเธออาจตาย บางทีเธอควรปล่อยเธอไปได้แล้วตอนนี้」
「ข้าก็ว่าอย่างนั้น ถ้าอย่างนั้น……」
ทันทีเมื่อพวกเธอทั้งสองคนปล่อยมือ ดาฟเน่กลิ้งตัวเธอออกไปจากเตียง
สองมือคอยทำให้ปากเธอปิดต้องหมายถึงท้องของเธอได้ไปถึงความจุเต็มที่ของมันแล้ว
เธองอตัวกับถังใกล้ๆและอ้วกอสุจิออกมาจำนวนมหาศาล
「โอ่บบบบบ! อุ่บโบ่บบบบบ! ……ฮ่าา ฮ่าา」
「อุว้า แม่สกปรกมากเลยแม่…… นั่นค่อนข้างหยาบคายกับฮาร์ดเลตต์ซามะ ช่างเป็นการทำให้การน้ำแตกของเขาเสียเปล่า」
「พวกเธอสาวๆทำเกินไปแล้ว แม้ว่า พี่ยังแตกอยู่……」
「อะร้า อะร้า ข้าไม่รู้」
นองสาวเปิดปากของเธอและนำช่องเปิดไปที่เจี๊ยวของผม รีบกลืนทุกอย่างที่พุ่งฉีดออกมาลงอย่างเร็ว
มันเป็นสักพักแล้วตั้งแต่ผมเริ่มน้ำแตก ดังนั้นทั้งแรงส่งและจำนวนมันก็ลดลงไประดับหนึ่งซึ่งรับมือได้ง่ายกว่า
「อ๊า-! มันถูกชิงไปจากหนูอีกแล้ว」
「อย่ากับวล แค่จับไข่พี่ ยังมีเหลืออยู่มาก เธอสองแค่ต้องรีดน้ำมันออกมา」
ซีเลียมองดูผมด้วยสีหน้าเจ็บปวด
น่า น่า พี่จะเก็บไว้ให้หนูบ้างด้วย
ไข่ผมทำหน้าที่อย่างยากที่สุดเพื่อให้น้องสาวพอใจ ลูกสาวก็สามารถได้กินอสุจิของผม และผมมีพอที่จะให้ซีเลียได้กินบ้างด้วย
หลังจากทำให้ถุงไข่ผมว่างเปล่าในตอนเช้า สะโพกของผมรู้สึกค่อนข้างเบา
สองสาวนอนข้างกันกับผม กำลังใช้แขนผมเป็นหมอน ระหว่างคนอื่นๆไปกอดอยู่แถวเท้าของผมขณะผมนอนแนวขวางบนเตียง
มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนราชา
พูดถึงราชา ราชาจริงไปไหน?
เมื่อคืน เขาซั่มคนรับใช้สาวมากจนเธอมองเพดานอย่างสมเพชโดยสายตาที่ไม่ได้จ้องอยู่กับอะไร
ฉีดน้ำหวานแห่งรักไปเสียทุกที่ขณะลิ้นของเธอห้อยปล่อยยาวออกจากปากของเธอ
「เอ่ะเฮฮฮฮะ…… กิลเดรสซามะ…… อ่าเฮ่ะ」
การรับมือราชาด้วยตัวเองกลางดึกกลางดื่นอาจทำให้เธอกลายเป็นบ้าไป
ผมหวังว่าเธอจะไม่พัง
ขณะผมสูดหายใจเอาความหมดเรี่ยวหมดแรงเข้าไปซึ่งผมรู้สึกหลังจากปลดปล่อยภาระของผมหูของผมรับเสียงอู้อี้จากห้องข้างๆที่ถูกใช้โดยคนรับใช้
「กิลเดรสซามะ! ท-ท่านต้องไม่ทำนะ ดิฉันอายุ 60 ปีแล้วและมีหลานสามคนแล้ว」
「ฟุฟุฟุ หัวหน้าแม่บ้าน ข้าล่ะอยากจะโอบกอดเจ้าอย่างน้อยหนึ่งครั้ง」
「ถ้าท่านหลับนอนกับย่าเหี่ยวๆเหมือนฉันมันจะแค่ทำให้ของตรงนั้นของท่านสกปรก……อ๊าา! ท่านใส่เข้าไปข้างในจริงๆ!」
「ว่ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! เรือนร่างเหี่ยวย่นอย่างนี้ยังค่อนข้างดี! รู้สึกยังไงที่มีไม้ของข้าอยู่ข้างในเจ้า」
「อ่ะฮฮฮฮฮฮี๊! รูซึ่งไม่เคยถูกใช้มา 20 ปี……ฤดูใบไม้ผลิได้มาถึงรูย่านี้อีกครั้ง!」
มันดูเหมือนบางอย่างที่ผมไม่อยากเห็นหรือได้ยินมันเกิดขึ้นจากอีกฝั่งหนึ่งไม่นานหลังจากผู้หญิงแก่กรีดร้องขอให้หยุด กิลเดรสเข้าห้องผมระหว่างยังเปลือย
「คิ่ย้า!」
ไม่อยากที่จะแสดงเรือนร่างให้ชายใดๆยกเว้นผม ซีเลียรีบซ่อนตัวเธอเองใต้ผ้าห่มและมุดใต้แขนของผม
「ฮาร์ดเลตต์ ชอบรสชาติของครอบครัวข้าไหม?」
「พวกเธอดีที่สุดเลย」
กิลเดรสยืนอย่างกล้าหาญหน้าประตูพร้อมสมาชิกแข็งเด่ชี้ออกมาที่กว้าง
ผมไม่ได้คาดว่าเขาจะโอบกอดผู้หญิงแก่ด้วยช่างเป็นชายผู้น่าถูกชัง
「อุมุ แน่นอนพวกเธอดี เพราะทั้งหมดพวกเธอคือผู้หญิงที่ข้าเลี้ยงดูมาและดูแลอย่างดิบดีเป็นการส่วนตัว」
ผมไม่เห็นเงื่อนงำของความอารมณ์เสียหรืออิจฉาในเขา ขณะกิลเดรสวางมือของเขาไปบนสะโพกและหัวเราะอย่างอิ่มอกอิ่มใจ
เขาเป็นคนน่าสนใจ แต่ผมไม่ได้อยากเป็นอย่างเขา
「จะกลับไปแล้วตอนนี้หรือ?」
「ใช่ เพราะทั้งหมดเราอยู่ในระหว่างล้อมเมืองฉันต้องกลับไปอย่างเร็ว」
และจากนั้นกิลเดรสมายืนอยู่ข้างผมทันทีเมื่อผมยืนขึ้น
ไปไกลๆ ไอ้เจี๊ยวเปื้อนน้ำเหนียวแกอยู่ใกล้ฉันเกินไปแล้ว
「การต่อสู้จบไปแล้ว ข้ารู้ว่านี่อาจไม่ใช่ที่ของข้าที่จะพูดเมื่ออโตรัวกำลังจะแตกพ่าย แต่…… มันเป็นคำขอร้องจากเพื่อนเก่าของข้า อย่างน้อยเจ้าไว้ชีวิตนายกเทศมนตรีของอโตรัว อิซาเบลล่าได้มั้ย?」
เขาเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ผมและถามพร้อมด้วยสีหน้าที่น่ากลัว แต่เขาเปลือยเต็มที่เลย
「……ฉันไม่มีแผนที่จะทำลายอโตรัวให้สิ้นซาก นายกเทศมนตรี…… จะไม่ถูกจงใจฆ่า โดยเฉพาะถ้ามันเป็นผู้หญิง」
「อย่างนั้นหรือ!?」
อีกครั้งที่กิลเดรสแสดงให้ผมเห็นถึงรอยยิ้มมีความสุข
เมื่อเขาทำเช่นนั้น เจี๊ยวเปล่าเหวี่ยงเกือบมาโดนผม
「ถ้าเป็นอย่างนั้น ข้าจะมาช่วยเจ้าเมื่อไหร่ก็ตามที่เจ้าต้องการความช่วยเหลือ ข้าจะนำทหารของอเลสมากับข้าถ้าเป็นไปได้ และถ้าข้าไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ ข้าจะยังคงไปแม้ว่าถ้าข้านั้นต้องไปคนเดียว นี่คือสัญญาผู้ชาย」
ในฐานะสัญลักษณ์แห่งความเป็นมิตร เขากอดผมแน่น
และจากนั้นในที่สุด…… เจี๊ยวของเขาก็ดันใส่ต้นขาของผม นี่คือหนึ่งในความรู้สึกที่แย่ที่สุดในชีวิตผมเท่าที่ผ่านมา
「ดูสิ การกอดเปลือยกายของชายสองคน」
「มันจะรู้สึกดีเยี่ยงไรหนอถ้าเจ้าถูกขนาบในระหว่างสองชายนั้นและไม้พวกเขาแทงเจ้าจากทั้งสองฝั่ง……」
「หน้าและหลังเลย…… โฮ้ว」
「เอเกอร์ซามะถูกทำให้สกปรก……」
สาวๆพูดกันตามใจที่พวกเธออยากพูดขณะพวกเธอดูจากด้านข้าง
ซีเลีย……ใช่มือนุ่มๆของหนูเช็ดตัวให้พี่สะอาดที
「ตอนนี้ ไป ฮาร์ดเลตต์! เหล่าชายของอเลสจะไปส่งเจ้า!」
ผมจะไม่ได้มีความสุขขนาดนั้นกับการส่งนี้
ซีเลียและผมออกเดินทางจากอเลสและกลับมาสู่วงตีล้อมของอโตรัว
「เอเกอร์ซามะ ท่านน่ะมีกล้ามเนื้อและทั้งหมดนั่น…… แต่หนูก็รักฝั่งใจดีของท่านจริงๆ ดังนั้นได้โปรดอย่าเป็นอย่างนั้นนะ นะ」
「พี่รู้ ที่สำคัญกว่านั้นเช็ดตัวพี่ให้สะอาดได้มั้ย พี่ยังคงมีความรู้สึกตกค้างอยู่เลยเนี่ย」
「ด้วยคำสัญญาที่มั่นคงจากอเลส พวกเขาจะไม่ข้องเกี่ยว นั่นคือทั้งหมดสรุปแล้ว」
ทันทีเมื่อผมกลับสู่ฐาน ลีโอโพล์ต์พูดอย่างเรียบๆพร้อมสีหน้าไร้ความรู้สึก
「แต่มันไม่ได้ดูเหมือนการล้อมเมืองมันเดินหน้าไปนะ」
เมื่อมองดูสถานการณ์ ผมเห็นได้ว่าปืนใหญ่สร้างความเสียหายให้กับประตูและกำแพงปราสาท ทำให้ก้อนใหญ่แตกลงสู่พื้น
อย่างไรก็ตาม ทหารอโตรัวเติมเต็มช่องว่างนั้นโดยการตั้งแคมป์ล้อม เลี่ยงไม่ให้ทหารของเราก้าวเข้าไปในเนินหิน
แม้ด้วยการยิงปืนใหญ่เป็นช่วงๆและการยิงเครื่องดีดหินเป็นชุด การตั้งแคมป์ล้อมเน้นไปรอบเมืองใกล้กับกำแพงยังไม่ได้รับความเสียหาย
กำลังใจของศัตรูก็ไม่ได้ดูเหมือนจะต่ำเหมือนกันด้วย ในความเป็นจริงมันดูเหมือนพวกเขาค่อนข้างมั่นใจ
「นั่นก็เป็นส่วนหนึ่งของแผน」
ลีโอโพลต์ชี้ไปสู่ธงพิธีทหารดำสนิทซึ่งเป็นตัวแทนของกองทัพของผมและควรถูกยกไว้ตรงกลางของแคมป์ของเราจริงๆแล้วถูกลดลงเพื่อที่ศัตรูจะมองไม่เห็น
「เมื่อธงกลางแคมป์ของเราไม่ได้ยกขึ้น มันหมายถึงผู้บัญชาการไม่อยู่หรือไม่สามารถสั่งการได้ในตอนนี้」
「อาจเป็นอย่างนั้นในเวลาสันติ แต่……น่าจะไม่มีเจ้าบ้าคนให้ผู้จะจงใจบอกสถานการณ์พวกเขาให้ศัตรูฟังในระหว่างเวลาสงคราม」
เห็นว่า มันถูกทำเป็นพิธีแต่การหลอกมันเป็นเรื่องปรกติระหว่างสงคราม
「ธงพิธีทหารไม่ได้ยกขึ้นระหว่างการล้อมเมือง คิดว่าศัตรูจะตีความเรื่องนี้ยังไง?」
ซีเลียเอียงหัวเธอ
「อย่าบอกฉันนะว่านายพลไปเพื่อเจรจา…… ลีโอโพลต์ นาย-!」
「ใช่ ผู้บัญชาการของลอร์ดฮาร์ดเลตต์ได้รับบาดเจ็บ พวกเขาไม่เห็นคุณ – ผูชอบยืนอยู่ข้างหน้า – ระหว่างการโจมตีเมื่อกี้นี้ด้วยเหมือนกัน」
ศัตรูน่าจะคิดว่าผมป่วยไม่ก็ขยับไม่ได้
ซึ่งนั่นก็นำกำลังใจมาให้ผู้ป้องกัน
「แต่พวกเขาจะติดกับเล่ห์กลง่ายๆแบบนั้นมั้ย?」
「ปรกติแล้ว พวกเขาจะไม่ แต่เมื่อพวกเขาเห็นแสงความหวังสาดส่องเล็กน้อยกลางสถานการณ์สิ้นหวังเหมือนศึกล้อมเมืองนี้ พวกเขาอดใจไม่ได้แล้วต้องเชื่อ」
ลีโอโพลต์ชำเลืองมองทริสตันเร็วๆ ผู้ตอบระหว่างดื่มชาเขาบนสนามรบ
「แม้แต่ในสถานการณ์ที่แย่ คนกล้าจะพยายามเต็มที่เพื่อฝ่าฟันไป ด้วยกำลัง พวกเขาจะดิ้นรนสู่ความตาย คนนั้นอ่อนแอที่สุด…… เมื่อพวกเขาเชื่อว่าพวกเขาทำสำเร็จได้ในตอนแรก และถูกทำให้ผิดหวังทันทีหลังจากนั้น」
ช่างเป็นวิธีแสนเจตนาร้ายหนึ่งคนผู้คิดแผนนี้…… น่าจะลีโอโพลต์
「ยกธง นำอาวุธล้อมเมืองทั้งหมดไปข้างหน้าและทำการโจมตีเต็มรูปแบบ」
แทนเป็นการยิงเป็นช่วงๆก่อนหน้า อาวุธล้อมเมืองยิงเป็นชุดพร้อมๆกัน เมืองที่มีความเสียหายอยู่แล้วร่วงหล่นลงในบางที่
หินติดไฟและหม้อน้ำมันอันถูกยิงจากเครื่องดีดหินทำให้ส่วนที่ไม่ได้รับความเสียหายบนกำแพงติดไฟ
เพิ่มเติม การยิงลูกธนูพันๆดอกเป็นชุดตกลงจากข้างบนเป็นฝน เปลี่ยนแคมป์ศัตรูเป็นหมอนเสียบเข็ม
「ตอนนี้ โจมตี! บุก!」
ทหารม้าและทหารราบเล็งไปที่ช่องว่างของกำแพง วิ่งเข้าไปในเมืองทีละคนตามๆกัน
แม้ว่าจากระยะไกล เราบอกได้ว่าศัตรูอยู่ในความวุ่นวายไม่เป็นระเบียบ
พวกเขากำลังพูดบางอย่างเช่น “มันไม่ได้สมควรออกมาเป็นแบบนี้” และ “นายพลศัตรูไม่ควรจะสามารถเดินได้”
สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนเป็นหน้าตาเติมเต็มไปด้วยความสิ้นหวังในททันทีเมื่อพวกเขาเห็นการยกธงขึ้นและหน้าผมอยู่แนวหน้า
ทหารอโตรัวอาจไม่ได้เก่งเท่าทหารของอเลส แต่แน่นอนว่าพวกเขาไม่อ่อนแอและควรสู้เพื่อปกป้องเมือง กระนั้นพวกเขากำลังพากันพ่ายเหมือนเนยละลาย
「หยุดยิง! ทหารราบบุกรุกผ่านช่องว่างของแคมป์พวกเขาแล้วเปิดทางให้ทหารม้า!」
วงแคมป์ส่วนใหญ่พลังทลายลงด้วยแค่ทีเดียว
บางที่สามารถป้องกันได้อย่างดี แม้ว่าพวกเขาเทียบไม่ได้กับกองทัพผมผู้ – น่าจะเพราะพวกเขารู้สึกโมโหที่ทหารของอเลสเดินข้ามหัว – พากันเดินหน้าเข้าไปสู่แคมป์พร้อมด้วยรูปลักษณ์ที่ทำให้สยองขวัญและฟันทหารศัตรูตาย
พื้นที่รอบกำแพงถูกควบคุมโดยกองกำลังเราอย่างรวดเร็ว
「เส้นทางได้ถูกเก็บกวาดแล้ว ทหารม้าเริ่มบุก ฝ่าแนวป้องกันของศัตรูและไปข้างหน้าสู่ตรงกลาง」
เสียงของเกือกม้านับไม่ถ้วนวิ่งบนพื้นซึ่งตามมาด้วยฝูงของทหารม้า อาจไม่มีผลมากกับทหาร แต่มันใส่ความกลัวสุดหัวใจไปสู่หัวใจของพลเมือง
ศัตรูผู้ยังคงต่อต้านถูกเหยียบย่ำโดยทหารม้าอย่างรวดเร็วฝ่าผ่านพวกเขาอย่างสมบูรณ์ และจากนั้นเสียงเป่าเขาสามารถได้ยินดังมาจากหลากหลายพื้นที่ในเมืองที่พวกเขาบุกรุก
เมื่อนั่นเกิดขึ้น ทหารอโตรัวหยุดสู้พร้อมๆกันทั้งหมดและนั่งลงอยู่กับที่
「มันจบแล้ว」
เมื่อมองดูข้างในเมืองและคฤหาสน์ที่ยกสูงที่สุด มีธงขาวถูกชูขึ้นจากหอคอยสูงสุด
–มุมมองบุคคลที่สาม–
เรื่องราวข้างเคียง: อย่าไปยุ่งกับเธอ
ในเมืองราเฟน
「เฮ้เลติเซีย เธอรู้เกี่ยวกับมันมั้ย? ข่าวลือของทะเลสาบนั่น」
สองสาวผู้มาสู่ร้านอาหารของเลติเซียพูดอย่างตื่นเต้น
คุณนายเหล่านี้ในชีวิตอยู่แถวๆนั้น หนึ่งในพวกเธอมีสามีผู้เป็นพ่อค้าผู่มั่งคั่ง ระหว่างอีกคน – แม้ว่าโสด – มีพ่อแม่ผู้เป็นหัวหน้าเก่าของพ่อค้าเร่และพอมีพอกินอยู่
พวกเขามาสู่ร้านอาหารนี้ทุกวันเพื่อมีความสุขกับอาหารและคุยเกี่ยวกับหัวเรื่องอะไรก็ได้
「มันทำไมเหรอ」
เลติเซียเอียงหัวของเธออย่างสงสัย
เธอยุ่งพอแล้วจากการดูแลร้านดังนั้นเธอไม่คุ้นเคยกับอะไรที่เกิดขึ้นรอบๆเธอ
เธอเก็บเงินได้ถึงจำนวนที่มากพอแล้วแต่เธอรู้่สึกดีใจจากการให้คนอื่นได้กินอาหารของเธอดังนั้นเธอไม่เคยได้คิดจะพัก
「ข้างนอกราเฟน…… มีทะเลสาบที่สวยมากๆอยู่ตรงนั้น」
「อ๊ะ…… เธอหมายถึงที่ผู้คนพูดว่าเห็นนางเงือกปรากฏขึ้นมาใช่มั้ย」
“ใช่ นั่น” – สาวๆเล่าเรื่องต่ออย่างมีความสุข
「เห็นว่า พวกเขาพูดกันว่าเธอปรากฏตัวขึ้นไม่นานมานี้ แต่มีหลายกรณีมากยิ่งกว่านั้นไม่นานมานี้ เรื่องที่บอกว่ามีคนเห็นคนนึงมันพากันมาเรื่อยๆ」
「เฮฮฮ๋~ แต่ถ้ามันแค่นางเงือก มันจะไม่อันตรายถ้ายกเว้นว่าเธอเข้าใกล้กับทะเลสาบมากไป มันดีกว่าบางอย่างเหมือนออร์คมาก ไม่ใช่เหรอ?」
「ทั้งหมดมันก็เริ่มอย่างนั้นมาก่อนแหละ เห็นมั้ย แฟนหนุ่มของเพื่อนฉันมีเวลาว่างเยอะและไปทะเลสาบเพื่อตกปลา」
「เลติเซียพยักหน้าและทำให้สาวพูดต่ออย่างเร็ว ระหว่างอีกคนกระเถิบเข้ามาฝังใกล้ๆด้วยเหมืออนกัน」
「และจากนั้นนะ นางเงือกน้อย…… ซึ่งดูเหมือนเด็กอายุน้อยๆเลย ถูกตกขึ้นมา เธอร้องไห้เกือบเหมือนลูกมนุษย์เลยล่ะ」
「เอออ๋! เขาตกเธอได้เหรอ!?」
「บางอย่างเหมือนเด็กสาวเหรอ? น่าสงสารอ่ะ……」
หนึ่งในพวกเธอตกใจระหว่างเลติเซียดูเศร้าใจ
「และจากนั้นเขาอยากเอาเด็กร้องไห้กลับไปและเอาไปให้ทุกคนดู」
「ฟุมุ ฟุมุ」
「จากนั้น…… เธอออกมา」
สาวหยุดครู่หนึ่งแล้วขึ้นเสียงเธอ ซึ่งทำให้เลติเซียตกใจและทำให้เธอกรี๊ดออกา
สาวอีกคนต้องชินกับเรื่องน่ากลัวเพราะเธอไม่ได้ดูเหมือนจะมีผล
「เธอออกมา…… ถ้าอย่างนั้นแม่ของนางเงือกปรากฏตัวและกินเขาเหรอ? ไม่ใช่นั่นมันเหตุการปรกติหรือไงเล่า?」
ฟุฟุฟุ – สาวหัวเราะ
「ยังไงซะ มันถูกเรียกว่านางเงือก…… แต่เห็นว่ามันมีขาน่ะ」
「อะไรกันเนี่ย มันไม่ใช่นางเงือกแล้วถ้ามันมีขาอ้ะ!」
「มันมีขา…… แต่เห็นเลยว่าท่อนบนมันเป็นปลา! มันเร็วสุดๆเลยนะและไล่ตามผู้ชายเมื่อเขาเริ่มวิ่งหนี!」
「ฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮิ๊!」
「อ่ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! อะไรกันวะ นั่นโคตรน่าแหยงเลย」
เลติเซียร้องเสียงแหลมแต่อีกคนหัวเราะออกมา
「และจากนั้น ผู้ชายสะดุดตอไม้ นางเงือกนั้นไล่ตามทันและจ้องเขาค้างด้วยดวงตาปลาใหญ่โต……และจากนั้นมันพูด “อย่าไปยุ่งกับเธอ~ อย่าไปยุ่งกับเธอ~” เขาถูกลืนไปโดยดวงตาเหล่านั้นและหมดสติ…… เมื่อเขาตื่นขึ้น เบ็ดตกปลาและถัง…… และแน่นอน เด็กสาวนางเงือกจิ๋วก็หายไปแล้วด้วย」
หลังจากเรื่องราวจบลง เลติเซียถอนหายใจโล่งใจ ระหว่างสาวอีกคนดูเหมือนผิดหวังเล็กน้อย
นั่นน่ะชัดเจนเลยว่าโกหกเพราะเขาจะดูไม่เท่ถ้าเขากลับมาหลังจากไม่สามารถจับปลาได้ ฉันจะไม่พูดว่านางเงือกไม่มีตัวตน…… แต่พวกมันไม่ได้หาเจอง่ายเหมือนก็อบลินและจะไม่แค่โผล่มาบ่อยครั้งเหมือนเกิดขึ้นทุกวี่ทุกวัน
「อืม เธอน่าจะพูดถูก– มันไม่เหมือนว่าพวกเธอคลอดลูกเป็นร้อยๆที่เวลาเดียวกันเหมือนปลาธรรมดา」
คนผู้เล่าเรื่องไม่ได้ปรากฏว่าเชื่อข่าวลือด้วยเหมือนกัน ขณะเธอกอดอกและขออาหารจากเลติเซียจานที่สอง
「พูดถึงแล้ว อะไรเกิดขึ้นกับชารอน? มันค่อนข้างเงียบตอนนี้ ดังนั้นเขาไปนอนตอนบ่ายเหรอ?」
「ชารอนน่ะ เอิ่ม……」
ชารอนกลายเป็นยิ่งทั้งรักทั้งหลงลอร์ดศักดินาตั้งแต่เมื่อเขาถูกโอบกอดโดยลอร์ดศักดินา
เขาจะเอาเสื้อที่มีกลิ่นชายคนนั้น…… ที่ทิ้งไว้ข้างหลังเมื่อหลังจากครั้งแรกของเขา…… และดมมันระหว่างช่วยตัวเองในความเศร้าอย่างบ้าคลั่ง
「เขาควรรู้ว่าถ้าเขาทำมันมากไป แท่งน้อยของเขาอาจใหญ่ขึ้น……」
「อะไรที่กำลังพูดถึงกันน่ะ? แต่ชารอนดูค่อนข้างน่ารักนะกับหน้าที่ดูสองเพศของเขาน่ะ ถ้าเธอเก็บมันไว้เป็นความลับกับสามีฉัน ฉันจะไม่ถือในการช่วยให้เขาจบจากการเป็นหนุ่มซิงนะ รู้มั้ย?」
「ใช่– ฉันก็กำลังเล็งความซิงของชารอนด้วย ฉันคิดว่าเขาจะครางน่ารักๆออกมาจากริมฝีปากเหล่านั้นของเขา」
「เอิ่ม นั่น…… ฉันไม่คิดว่ามันเป็นไปได้……」
หลังจากเลติเซียปฏิเสธสองสาว เธอไม่ได้รู้สึกคิดค้างเกี่ยวกับมันมากและกลับไปที่มีความสุขกับมืออาหารของพวกเธอ
「เขาดูเหมือนเป็นประเภทที่พี่สาวก็ไม่เป็นไร แต่มันไม่เหมือนว่าเราจะแนะนำนั่นได้ถูกกมะ?」
「ไม่ใช่มันไม่เป็ไรเหรอถ้าเลติเซียทำให้เขาเสียซิงเขา? ไม่มีปัญหาตราบใดที่เธอใช้ยาคุม」
ไม่มีทางที่เลติเซียจะบอกพวกเธอได้ว่าชารอนไม่ได้สนใจในสาวๆอย่างแน่นอนที่สุด
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูร้อน
สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ
พลเมือง: 159,000 เมืองหลัก – ราเฟน: 23,000 ลินต์บลูม: 4000
กองทัพส่วนตัว: 10,900 คน
ทหารราบ: 5400, ทหารม้า: 800, พลธนู 750, ทหารม้าธนู: 3950
ปืนใหญ่: 12 (3 ได้รับความเสียหาย)
สินทรัพย์: 300 ทอง
คู่นอน: 205, เด็กผู้เกิดแล้ว: 46
แปลโดย: wayuwayu
tipme : tipme.in.th/wayuwayutl
โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: http://linktr.ee/wayuwayu
