210 ความผิดปรกติแห่งป่าตอนที่ 1
–มุมมองเอเกอร์–
เมื่อในท้ายที่สุดตะวันขึ้นตอนเช้า เราแต่ละคนหยิบอาวุธและรวมกันนอกเมือง
ซีเลียและมิเรลเลือกตัวเลือกที่ปลอดภัยและนำดาบมือเดียวมา ระหว่างกิโด้และคริสตอฟนำดาบมาตรฐานที่ถูกมอบให้พวกเขาสำหรับการเป็นหนึ่งในหน่วยติดตามคุ้มกัน
กิโด้ก็นำธนูมาบนหลังของเขา
「เราอาจต้องสู้…… ดังนั้นมิเรล เธออยู่ในโรงแรมได้ถ้าเธออยากทำ」
มันจะรู้สึกกระอักกระอ่วนที่จะให้เธอสู้หลังจากที่ผมนำเธอมาที่นี่ในฐานะคนรักของผม
「อืม เราอุส่าห์ทำขนาดนี้แล้ว มันไม่ได้อยู่ในนิสัยของหนูที่จะนอนอยู่ในโรงแรมและปล่อยทุกอย่างไว้ให้พี่ด้วย หนูจะไม่สามารถสงบได้แบบนั้น」
มันเป็นสักพักแล้วตั้งแต่ผมสู้ด้วยกันกับมิเรล ดังนั้นจริงๆแล้วอาจสนุก
ในกรณีที่แย่ที่สุด คริสตอฟที่นี่กันได้อย่างน้อยหนึ่งการโจมตี
ผมเมินชายผู้ไม่พอใจและมองไปรอบๆผม
แม็กและครอลมีอาวุธอาวุธที่แปลก
ยักษ์กล้ามแม็กกำลังถือคทาสองมือซึ่งยาวประมาณหนึ่งเมตรและมีหัวเหล็ก
มันดูเหมือนอาวุธหยาบๆแต่ส่วนเหล็กเต็มไปด้วยเม็ดใหญ่และทั้งอันดูเหมือนหนักอย่างเหลือเชื่อ คนหนึ่งจะไม่เดินกลับสบายๆหลังจากโดนตีด้วยเจ้านี่
เมื่อถือโดยคนนี้คทาใหญ่ที่ก็ปรากฏว่าเป็นอาวุธมือเดียวด้วย
「ให้ฉันได้ลองถือมัน」
ผมลองถือออาวุธดูจากความสงสัยและมันหนักเหมือนที่เห็นมันจริง
ถ้าผมเหวี่ยงไปทั่วด้วยมือเดียว ผมน่าจะเสียสมดุล
「หนูจะลอง…… กิ่ย้าาา! ช-ช่วยด้วย!」
ซีเลียอยากลองมันด้วยเหมือนกัน แม้ว่าเธอถูกทับด้วยไม้เมื่อผมมอบมันให้เธอ
มิเรลและกิโด้พยายามยกคทาด้วยกัน
มันเป็นอาวุธที่เหมาะกับแม็กที่กล้ามโต
「ยังไงก็ตาม ครอล……」
「ผมขอโทษจริงๆ」
สำหรับการออกมาครั้งนี้ ครอลถูกปฏิบัติเป็นคนรับใช้ที่มาด้วยและไม่ได้นำอาวุธใดๆมา
อะไรที่เขาพามาคือไม้ที่ยืมมาจากโรงแรมและฝาหม้อ
อย่างน้อยเก็บดาบไว้กับเอว
「ผมไม่คิดว่าแม้แต่ผมก็จะต้องสู้- โอ้ยย」
「นายพึ่งพาผู้หญิง มันไม่ได้มีเหตุผลที่มิเรลสู้ระหว่างนายไม่ทำ」
ซีเลีย ดูถูกเขา
「……」
เมื่อการจ้องมองที่เย็นชาของซีเลยโดนครอล เขายอมแพ้และพร้อมไม้และฝาหม้อในมือเขา
นั่นดี
「ตอนนี้เมื่ออผมคิดเกี่ยวกับมันแล้ว เราเหมือนผู้กล้าในปาร์ตี้ผู้ปรากฏในเรื่องราวที่เราได้ยินตลอดเวลา」
ทุกคนหัวเราะกับคำพูดเบาใจของคริสตอฟ
เราคล้ายกลุ่มนั้นนิดหน่อย
「แม็กเป็นนักรบกล้ามโตผู้ภาคภูมิใจพละกำลังของเขา」
「……」
แม็กเบ่งกล้ามออกมาและโพสท่า
เขาอาจไม่พูดมาก แต่เขาเป็นชายพึ่งพาได้
ในฐานะกัปตันของเหล่าช่าง เขาเกี่ยวข้องกับการก่อสร้างแคมป์มากกว่าสู้ อย่างไรก็ตาม พละกำลังไม่ปรกติของเขาทำให้เขาขนสัมภาระของห้าคนได้ง่ายๆด้วยตัวเอง
เมื่อผมถามโสเภณีในราเฟน พวกเธอบอกผมว่าเอ็นของเขาระดับสัตว์ประหลาดด้วย
อย่างที่ผมคิด คนเหล่านั้นที่มีเจี๊ยวใหญ่แข็งแกร่ง
「กิโดดคือนักธนูผู้ไม่มีวันแพ้」
「ฮ่าฮ่า…… นายทำให้ฉันเขิน」
กิโด้ฝืนยิ้มบนหน้าของเขา
ทักษะธนูของเขาอยู่ในหมู่ระดับสูงของในหมู่ชาติภูเขาและพื้นฐานแล้วเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญเมื่อเทียบกับพวกเราที่เหลือ
ปีปี้น่าตจะยิงโดนเป้าดีกว่าแม้ว่าพละกำลังเมื่อเขาดึงสายธนูนั่นพอที่จะทำให้เขาเจาะเกราะส่วนใหญ่เมื่อราต้องสู้ระยะใกล้ วิชาดาบของเขาก็ชั้นสูงด้วย
เขาแค่ 16 เท่านั้น กระนั้นเขามีทักษะและพึ่งพาได้แล้ว บวกกับเขามีหัวดีบนไหล่ ซึ่งทำไมเขาถูกแต่งตั้งให้เป็นผู้นำทีมสำหรับหน่วยติดตามคุ้มกัน
เขาก็ค่อนข้างเป็นที่นิยมในหมู่สาวๆในเมืองเพราะนิสัยจริงจังของเขา
เห็นได้ชัดว่า พวกเธอได้หน้าหล่อๆซึ่งยังดูเด็กอยู่ไปเท่าไหรก็ไม่พอ
สาวๆหลายคนเสียใจหลังจากที่ได้ยินว่าเขาแต่งงานแล้ว แต่รู้ว่าเขาใช้ชีวิตพูดคุยเพื่อเพิ่มความเป็นที่นิยมขึ้นได่้
โดยบังเอิญ สาวๆที่ดูแลเรื่องการเตรียมอาหารสำหรับหน่วยติดตามคุ้มกันได้เข้าหากิโด้ บอกเขาว่าเธอไม่เป็นอะไรกับการมีเซ็กส์นอกใจ
「ซีเลียเป็นนักสู้กายกรรมผู้โดดเด่นในการโจมตีคล่องตัว」
「อย่ามองฉัน」
สีหน้าซีเลียไม่ได้เปลี่ยนไปสักนิด
ทักษะการเล็งใส่ข้อต่อและช่องเปิดในเกราะคือบางอย่างที่ทั้งแม็กและผมไม่มี มากกว่านั้นทักษะของเธอกับมีดบินก็ยอดเยี่ยมด้วยเหมือนกัน
การเคลื่อนไหวเธอคล่องงตัวสุดขีดและตีลังกาหน้าหรือหลังได้ในพริบตา
อิริจิน่าพยายามเลียนแบบเธอและสุดท้ายทำนนน่าโกรธเมื่อเครื่องเรือนถูกทำลาย แต่นั่นเป็นเรื่องราวสำหรับวันอื่น
เพิ่มเติม ความไวต่อสิ่งต่างๆเธคมมากและปรกติแล้วเธอเป็นคนแรกที่พบภัยใดๆ
ความไวต่อสิ่งต่างๆอาจเป็นเหตุผลว่าเธอมีอารมณ์ง่ายมากจากหัวนมและคลิตอริส
「มิเรลคือนักรบหญิง เรียกเธอว่าพี่สาว1」
「นั่นอะไรเถอะ?」
มิเรลถออนหายใจในความขยะแขยง
เธอดูเหมือนคุณนายนักรบทั่วไป
ในฐานะผู้หญิง เธอสูงกว่าและกล้ามเนื้อเยอะกว่าคนอื่นๆและเป็นทหารรับจ้างเก่า เธอแข็งแกร่งกว่าผู้ชายทั่วไป
ปรกติเธอไม่โดดเด่นเพราะอิริจิน่า แต่เธอนั้นสังเกตุเก่งและอย่างน้อยไม่ตื่นตกใจหรือทำอะไรอะไรสักอย่างโง่ๆ
น้ำเสียงห้วนๆของเธอตรงข้ามกับความสามารถดูแลคนอื่นและอุดมด้วยความรักของแม่ด้วย และนั่นทำให้เธอมีเสน่ห์ในแบบของตัวเง
เห็นว่า นนน่าและแคทเธอรีนพยายามอย่างสิ้นหวังที่จะรักษาน้ำเสียงห้วนของเธอ
「ครอลเป็น…… ผู้ฝึก ฉันว่า」
「พี่น่าจะพูดถูก…… สำหรับบางคนแบบผมผู้แข็งไม่ได้…… ผมแค่อะไรไม่ดีสักอย่าง」
ครอลคอตกอย่างสลดใจ
เขาได้ใช้แรงงานกายในฐานะคนรับใช้ดังนั้นเขามีกล้ามเนื้ออยู่บนร่างกายของเขา และเขาฝึกกับอิริจิน่าเป็นครั้งคราว แต่กระนั้น เขาถูกพิจารณาว่ามีทักษะไม่ได้เมื่อเทียบเขากับกิโด้และซีเลียผู้ฝึกทุกวัน
ผมถามโลล่าและมิร่า ผู้หญิงสองคนที่เขาทำเป็นคนรักของเขา และพวกเธอบอกผมว่าแม้ว่าเจี๊ยวเขาเล็ก การแท่งของเขาค่อนข้างแแรงไม่ตกสำหรับอายุของเขา
อย่างไรก็ตาม มีบางอย่างที่พวกเธอลังเลที่จะบอกผม ……บางอย่างที่เกิดขึ้นไม่นาน
ผมสงสัยว่านั่นเกี่ยวกับที่หลังๆเขานิสัยมืดมนและชอบทรมานตัวของเขา
「และมีฉัน! ฉัน, คริสตอฟ, เป็นผู้กล้าและคนที่จะช่วยโลก……」
「เดี๋ยวก่อนเลย」 「เดี๋ยวก่อนดิ! หลงตัวเองแม้ว่านายเป็นแค่คริสตตอฟ」
ผมและซีเลียกระโดดใส่ในเวลาเดียวกัน
「ไม่สำคัญว่านายดูมันยังไง เอเกอร์ซามะควรเป็นผู้กล้า! นายไม่สนนั่นแล้วแต่งตั้งตัวเองเป็นผู้กล้าได้ยังไง!?」
「ไม่ ไม่สำคัญว่าเธอดูมันยังไง แบกหอกใหญ่แบบนั้นทำให้เธอเป็นนักรบกล้ามหมายเลยสอง! ฉันจะบอกเธอ ในแง่ของหน้าตา ฉันควรเป็นผู้กล้า!」
คริสตอฟพองอก
นั้นอาจจริงถ้าพูดถึงเรื่องราวของผู้กล้า
เขาสูงเท่าๆผมและร่างกายเขาดูแข็งแรงและฝึกมาดี
แต่ในความเป็นจริง ทุกอย่างมันแค่หลอกกันและเขาเป็นชายที่อ่อนแอที่สุดในหน่วยติดตามคุ้มกันทั้งหมด
ในงัดช้อ เขาแพ้มิเรลและแขนหักกับอิริจิน่า
เขาเป็นสมาชิกที่รับใช้มานานที่สุดในกองทัพของผมและเป็นทหารผ่านศึกผู้รอดชีวิตศึกมากมาย กระนั้นเขายังไม่มีความสำเร็จถึงทุกวันนี้
แม็กเป็นกัปตันของเหล่าทหารช่าง 200 คน, กิโด้เป็นผู้นำหน่วยของผู้คุ้มกันประมาณสิบคนและคริสตอฟยังเป็นพลทหาร
ผมอยากเลื่อนตำแหน่งเขา แต่ไม่มีเหตุผลที่จะทำอย่างนั้นแม้ว่าผมมองเขาดีกว่าทั่วไป
อย่างไรก็ตาม เขามีนิสัยร่าเริงมาแต่กำเนิด เขาค่อนข้างถูกชอบโดยหน่วยของเขา และที่สำคัญมากกว่านั้นเขาถูกให้ค่าสูงโดยคนที่ชอบเรื่องโชคลาภสำหรับ ‘พรแห่งโชคลาภ’ เขาอวยพรพวกเขาทุกครั้งที่เขาจับหัวพวกเขาก่อนไปต่อสู้
「บางคนแบบนายมันแค่โล่เนืื้ัอ นายมันเป็นแค่อุปกรณ์」
「ช่างโหดร้าย!!」
คริสตอฟและซีเลียเอะอะใหญ่ระหว่าเราที่เหลือหัวเราะคำโตและเดินทางต่อไป
มันไม่ได้ใช้เวลานานที่จะไปถึงป่าที่สาวเมืองไปเพื่อเก็บผักป่า
เราไม่ได้พูดมากกับทหารของลิบาติสก่อนออกมาที่นี่ดังนั้นผมอยากกลับไปภายในวันหนึ่งถ้าเป็นไปได้
มาเริ่มดูรอบๆทันทีเถอะ
ซีเลียและกิโด้จริงจังทันทีที่เราเข้าป่า
「เธอพูดว่าป่ารอบนอกไม่ได้เป็นบริเวณอันตราย ถูกไหม? ลูกสาวควรเข้าไปลึกขึ้นในป่าก่อนหายตัวไป」
พวกเขาสองคนส่ายหัวระหว่างยังคงเงียบ
「ไม่…… ที่นี่ไม่ได้ปลอดภัย มันน่าจะอยู่ที่นี่」
「วิสัยทัศน์นั้นแย่ แต่มีการเคลื่อนไหวไม่ธรรมชาติในหญ้าที่นั่นตั้งแต่เรามาที่นี่ มันน่าจะซ่อนที่ไหนสักแห่งที่นี่」
ซีเลียรู้สึกถึงบางอย่างไม่สบายใจระหว่างกิโด้หรี่ตาและมองดูสภาพแวดล้อมของเขา
นี่ต่างจากที่ผู้หญิงคนนั้นบอกเรา ระวังไว้จะดีกว่า
ขณะเราเดินหน้าลึกขึ้นเข้าไปในป่า แม้แต่ผมก็ได้ยินเสียงหญ้าขยับ
「มันมาแล้ว……」 「ใช่ ฉันคิดว่ามันกำลังรอโอกาสที่ถูกต้อง」
มันเกิดขึ้นทันทีเมื่อบรรยากาศกลายเป็นตึงเครียดมากที่สุด
「อุว้าาาาาาา!!」
คริสตอฟสะดุดหินและล้มลง
เมื่อความสนใจทุกคนถูกส่งไปที่คริสตอฟร่างกายเงาดำบินออกมาพร้อมกันจากหญ้ารอบเรา
「มันอยู่ที่นี่!」
อะไรที่ปรากฏหน้าเราคือหมาป่าหลายตัว พวกมันพุ่งเข้ามาเป็นเส้นตรง
「กิโด้!」
「อื้ม!」
กิโด้รีบพร้อมธนู
โดยไม่ตื่นตกใจ เขาปล่อยสองลูกด้วยความเร็วที่ผมหวังว่านักธนูในกองทัพเรียนรู้ได้
ลูกธนูสองดอกไม่ออกจะเป้าหมายและฝังเข้าไประหว่างดวงตาของหมาป่า
หลังจากปล่อยเสียงแหลมดัง สัตว์สองตัวล้มไปที่พื้น
อีกตัวรีบมาข้างหน้าไหลผ่านมิตรที่ล้มสิ้น แแต่กิโด้ไม่ได้สะดุ้งสะเทือน
เขาเล็งออย่างมั่นคงและรอหมาป่ากระโดดก่อนปล่อยลูกธนูอีกดอกเข้าหลอดลมของมัน
กิโด้ใช้ธนูประกอบทรงพลังไว้สำหรับกองทัพและเป็นลูกธนูหัวเหล็กกล้าซึ่งแม้แต้เจาะทะลุผ่านเกราะได้
การยิงระยะใกล้เช่นนี้ทำให้แม้แต่ขนนกของลูกธนูฝังอยู่ในสัตว์ ฆ่าเจ้าตัวน่าสงสารในทันทีและไร้เสียง
「พวกมันจะมาจากทั้งหมดรอบๆเรา」
หมาป่าสามตัวแรกสิ้นไป แต่การรุกโจมตียังไม่จบสิ้นไป
「หมาป่าพวกนี้!」
ซีเลียพุ่งออกไปและวิ่งผ่านหมาป่าระหว่างฟันคอมันอย่างเชี่ยวชาญ
เธองอตัวไปข้างหลังและหลบเขี้ยวของหมาป่าที่รีบเข้ามาอีกตัวและฟันบริเวณท้องนุ่มๆก่อนเตะมันไปข้างๆ
「โดว่า!」
หมาป่าพุ่งเข้าจู่โจมใส่ผมจากด้านข้างระหว่างผมกำลังดูซีเลียสู้
ผมกำลังจะโจมตีสวนแต่มันถูกขยี้ไปแล้ว
「……ขอโทษ」
แม็กลดหัวเล็กน้อยก่อนเหวี่ยงคทาและส่งหมาป่าอีกตัวบินไป
เข้าใจแล้ว เขาเป็นคนผู้ตีพวกมันทั้งหมดกระเด็นกระดอน
ครอลกำลังจะเจอกับการปะทะในศึกแห่งความตายกับหนึ่งในหมาป่า
「รับนั่น! และนั่น!」
เขาพยายามสุดตัวเพื่ออส่งการโจมตีด้วยฝาหม้อระหว่างเหวี่ยงไม้ แต่เพราะอาวุธมันแค่ไม้ มันไม่พอที่จะกำจัดหมาป่า
การต่อสู้คือการต่อสู้ที่ไม่ได้แค่แสดงให้เห็นชัดเจนว่าทักษะสำคัญมากเพียงไร แต่ก็ให้เห็นว่าวุธคุณภาพดีๆมีค่ามากเพียงไรด้วยเหมือนกัน
「พวกเขาแข็งแกร่ง…… หมาป่าเหล่านี้ไม่ได้อะไรพิเศษ」
มิเรลและผมไม่ได้ต้องสู้ด้วยซ้ำ
เรารีบไปช่วยคนเหล่านั้นที่อยู่ในอันตรายเผื่อไว้แต่มันดูเหมือนการต่อสู้จะจบโดยเราไม่ต้องแสดงตัว
「เพราะทั้งหมดพวกเขาชินกับการต่อสู้」
เทียบกับกองทัพทหารราบหนักบุก หมาป่าเหล่านี้ดูน่ารัก
「จริง ทุกอย่างค่อนข้างเปลี่ยนไปหลังจากหนูเจอพวกเขาครั้งแรก……」
มิเรลสังเกตบางอย่างกลางประโยคและตะโกนดัง
「ทุกคน ระวัง! หมาป่าพวกนี้ปลอกคอรอบคอ พวกมันมีเจ้าของ!」
「อะไร!?」
ตอนนี้ที่ผมดูพวกมันอีกครั้งผมเห็นปลอกคอและเชือกโทรมๆติดกับคอของพวกมัน
มันไม่น่าคิดได้สำหรับมนุษย์ปรกติที่จะเลี้ยงหมาป่าเป็นสัตว์เลี้ยง ซึ่งหมายถึง……
「บนต้นไม้ ก็อบลิน!」
เมื่อรับรู้ว่าเราเห็นตัวตนของพวกมันแล้ว เหล่าก็อบลินทำเสียงแหลมน่าเกลียด
ณ เวลาเดียวกัน หินและหอกหยาบๆโยนมาใส่เรา
เข้าใจแล้ว พวกมันวางแผนโจมตีเป็นหนึ่งเดียวกันหลังจากหมาป่าก่อความสับสนและวุ่นวายในหมู่พวกเรา
อย่างไรก็ตาม พวกมันสายเกินไป หมาป่าถูกกวาดล้างไปแล้ว
พวกมันเสียโอกาสโจมตีในเวลาเดียวกัน
「แม็กและมิเรลจะรับมือกับศัตรูบนพื้น ซีเลียและกิโด้ ถอยมาและเน้นการรับมือกับก็อบลินบนต้นไม้ ครอลและคริสตอฟจะปกป้องซีเลียและกิโด้」
「「ครับ!」」
ทุกคนเคลื่อนไหวตามคำสั่งของผม
ซีเลียเก็บดาบและโยนมีดบินระหว่างกิโด้ยิงก็อบลินร่วงทีละตัวด้วยธนู
หอกไม้บินมาใส่เราเป็นรูปแบบของการโจมตีสวน แต่พวกมันส่วนใหญ่หลบเลี่ยงได้ง่ายดาย
แม็กและมิเรลกำจัดหมาป่าบนพื้นและแม้แต่ก็อบลินที่ปล่อยพวกมันมาใส่เรา
「อุ่กโกกกกกกกก้!!」
แม็กมีชีวิตชีวาเป็นพิเศษ ใช้คทาของเขาเพื่อขยี้ก็อบลิ้นแบบจริงๆ
เพราะทั้งหมด อาวุธของเขาเป็นขนาดเดียวกันกับพวกแมลงเม่าเหล่านั้นดังนั้นการป้องกันของพวกมันไร้ค่ากับเขา
「ฉันก็แพ้ไม่ได้」
ผมก้าวไปข้างหน้าพร้อมหอกของผม
อย่างแรก ผมเตะหมาป่ากระเด็นและฆ่าหมาป่าที่สู้กับครอลในศึกแห่งความตาย จากนั้นพุ่งเข้าตีสู่ข้างหน้า
「โซร่า!」
ผมสับขาหน้าของหมาป่า ณ ข้อต่อ
ต่อไป ผมตัดหัวก็อบลินผู้หันมาเผชิญหน้าผม และจากนั้นแทงท้องตัวที่เหลือก่อนโยนร่างไปใส่ต้นไม้
「โว่ว นั่นเกือบไป」
ผมจับหินขนาดเท่าหมัดซึ่งโยนมาใส่ผมโดยก็อบลินตัวอื่นและโยนมันกลับไปในต้นไม้ด้วยกำลังทั้งหมด โดนก็อบลินอีกตัวอย่างแม่นยำและทำครึ่งหัวของมันหายไป
「กกกกกกกกี้!」
ก็อบลินสองตัวที่ถือไม้กระโดดใส่ผมจากทางซ้ายและขวา
เข้ามาใส่ผมจากสองข้างคือความคิดที่ดี แต่ระยะของอาวุธของเราต่างกัน ดังนั้นมันจะไม่ได้ผลยกเว้นว่าตัวหนึ่งเข้าหาตรงๆจากด้านข้าง
ผมง้างแขนกลับไปและหมุนตัวครบรอบด้วยหอกของผมเพื่อส่งสองหัวบิน
เลือดฉีดมาใส่ผม
เลือดพวกมันเหม็น
「อย่าพูดบางอย่างไร้สาระเมื่อนายตัดหัวไปทั่ว……」
คริสตอฟออกความคิดเห็นขณะเขาเผชิญหน้าก็อบลินพร้อมดาบในมืออย่างมั่นใจ
สิ่งมีชีวิตสูงหนึ่งเมตรคร่าวๆนั้นสั่นในความกลัวแล้วก่อนสู้กับคริสตอฟหุ่นดี
「ฟุฟุฟุ สาปแช่งโชคห่วยๆของแกที่นำแกมาอยู่ต่อหน้าฉัน!」
ขณะคริสตอฟฟันสัตว์ประหลาด ก็อบลินกันการโจมตีของเขาได้ด้วยไม้ได้อย่างไรก็ไม่รู้และโดนบังคับให้ก้าวถอยหลัง
「ฮ่าฮ่าฮ่า แกชนะไม่ได้ถ้าแกป้องกันตลอดเวลา! แม้ว่ามันเป็นไปไม่ได้สำหรับแกที่จะชนะฉันตั้งแต่แรก!」
คริสตอฟกดดันสัตว์ประหลาดด้วยยิ้มที่ภาคภูมใจบนหน้าของเขา
กระนั้น ทำไมนายมาสู้กับก็อบลินยากขนาดนั้น?
คู่ต่อสู่เหล่านี้ควรเป็นคู่ต่อสู้ที่คนหนึ่งปิดฉากได้ง่ายๆด้วยการโจมตีทีเดียวถ้านายติดอาวุธอย่างสมบูรณ์
「ฉันน่าจะควรจบนี่เร็วๆนี้! ไอ้เวรตะไลตัวน้อยนี่!」
คริสตอฟเตะก็อบลินไปบนพื้นและเข้าไปเพื่อโจมตีปิดฉาก
อย่างไรก็ตาม เขาใช้เวลานานเกินไปและสิ่งมีชีวิตสามารถร้องขอความช่วยเหลือ
ก็อบลินเหมือนกันสามตัวรวมตัวกันข้างหน้าเขา
「อะ-อะไร-!?」
ตอนนี้ที่ศัตรูเพิ่มจำนวนสู่ก็อบลินสี่ตัว กระดานพลิก คริสตอฟหนีไม่ได้
เขาพยายามป้องกันแต่ถูกทำให้ดาบหลุดออกจากมืออย่างรวดเร็วโดยไม้ของก็อบลิน
「ช่วยฉันด้วยได้โปรดดดดดดดด!!」
「ทำอะไรวะ ไอเจ้าบ้า!」
กิโด้เปลี่ยนการเล็งหลังจากได้ยินการร้องที่น่าสมเพชและยิงก็อบลินสองตัวหน้าคริสตอฟ อย่างไรก็ตามก็อบลินที่เหลือสองตัวประชิดระยะและจะปิดฉากชายที่อ่อนแอที่สุดด้วยไม้ยกขึ้นเหนือหัว
「ให้ตายเถอะน่า」
ผมก้าวไปข้างหน้าและปัดไม้ด้วยหอกของผมระหว่างกันอีกตัวด้วยเกราะหมัด
อะไรน่ากลัวหนักหนาเกี่ยวกับก็อบลินอ่อนแอถือไม้เหล่านี้?
「ฮึ่มมม!」
ผมต่อยหน้าของก็อบลินด้วยหมัดซ้ายและขยี้หัวของมัน ทำให้มั่นใจว่าผมไม่เปื้อนเลือดครั้งนี้ ผมเตะอีกตัวลงและกระทืบหัวมัน
「ฟฟฟู่…… นั่นเป็นการต่อสู้อันตราย」
「นายทำอะไรกับแค่ก็อบลิน แค่ไปนอนข้างหลังหรือบางอย่างเหอะ……」
ขณะผมส่ายหัวในความผิดหวังผมรู้สึกถึงบางอย่างโดนหลังหัวของผม
「กุ่!」
ผมเห็นไปและเห็นก็อบลินซ่อนอยู่ในยอดต้นไม้ใกล้ๆ
ผมเดาว่ามันโยนหินใส่ผม
หินไม่ได้ใหญ่และมันไม่เจ็บมาก แต่การโดนโจมตีหลังจากบอกคริสตอฟในท่าทางที่ผมทำไม่ได้ทำให้ผมดูดี
มันทำให้ผมยิ้มนิดหน่อย
เหตุผลของผมบินหายลับวับหายไปจากความโมโหและรู้สึกว่าไม่เท่
แน่นอนที่สุดว่าผมไม่ได้ระบายความโมโหกับพวกมันสักนิด
「…….แกกล้าดียังไงที่ทำบางอย่างแบบนั้น」
มันทั้งหมดเป็นความผิดแก
ผมจ้องก็อบลินที่อยู่ขึ้นไปบนต้นไม้
สัตว์ประหลาดผู้โห่ร้องยินดีหลังจากโจมตีโดนเต็มๆเริ่มกลัว แต่ผมไม่แสดงความปรานี
「ฉันจะฆ่าพวกแกทุกตัว…… ลงมานี่เลย」
ผมพุ่งใส่พวกมันพร้อมหอกของผม ซึ่งก็อบลินรีบกระโดดจากกิ่งไม้สู่กิ่งไม้เพื่อหนี
「อย่าวิ่ง สู้ฉัน!」
ผมไล่ตามและวิ่งเร็วขึ้น ในที่สุดก็เข้าระยะพวกมันตัวหนึ่งบนทางสู่อีกกิ่ง
「แกอยู่ที่นี่เอง」
ผมสับก็อบลินขาดครึ่งระหว่างยังอยู่กลางอากาศ
ผมถูกปกคลุมด้วยเลือดเหม็นๆอีกครั้งแต่ผมไม่สนใจ
「ฉั้นจะทำอย่างเดียวกันกับพวกแกที่เหลือ พวกแกทั้งหมดตาย」
ผมแยกก็อบลินออกจากกันแต่ละตัวไม่เป็น
ดังนั้นผมจะฆ่าพวกมันทั้งหมด
มันลำบากมากเกินไปที่จะล่าพวกมันทั้งหมด
ผมจะตัดต้นไม้ทั้งหมดที่นี่
โชคดี ต้นไม้ในบริเวณรอบๆของป่าไม่ได้ใหญ่เกินไป
ถ้าผมตัดพวกมันทั้งหมดลง พวกมันจะไม่มีทางเลือกนอกจากอยู่บนพื้น
ก็อบลินสามตัวสามารถหนีสู่ยอดต้นไม้ค่อนข้างใหญ่…… อย่าดูถูกฉัน
「ฟุ่ฮึ่ม!」
ผมเหวี่ยงหอกใส่มันด้วยกำลังทั้งหมดและต้นไม้ล้มลงตามด้วยเสียงแตก ก็อบลินร้องขณะพวกมันถูกนำลงมากับต้นไม้
ตัวหนึ่งหล่นไปที่พื้นและตายหลังจากคอหัก ระหว่างอีกตัวขาหักและไม่สามารถขยับได่
ขณะผมต่อยหน้าของสิ่งมีชีวิตผู้ดิ้นในความเจ็บปวด ตัวสุดท้ายผู้ยังเคลื่อนไหวได้วิ่งหนี
「ฉันจะไม่ให้แกวิ่ง」
ผมวิ่งตามมัน
ก็อบลินไม่ได้เร็วเป็นพิเศษและผมไม่ได้ช้าเป็นพิเศษ
เมื่อผมอยู่ในระยะ ผมแทงสัตว์ประหลาดที่อยู่ข้างหลัง จากนั้นคำรามดัง
「ใครต่อ!?」
ทันใดนั้น ก็อบลินผู้เผชิญหน้ากับแม็กและมิเรลกระจายในทุกทิศทาง
「เดี๋ยว อย่าวิ่ง!」
ผมตะโกนระหว่างไล่ตามและขยี้สัตว์ประหลาดที่หนี
รอเดี๋ยว ทำไมผมโมโหขนาดนี้กับบางอย่างไร้ค่ามากเหมือนก็อบลิน?
ผมมารับรู้ว่าผมทำนี่โดยไม่มีเหตุผล แต่มันจะดูไม่เท่ถ้าผมวางหอกหลังจากตะโกนแบบนั้น
เข้าใจแล้ว ผมจะฆ่ามากเท่าที่ผมเอื้อมถึงสำหรับตอนนี้
ต้นไม้ล้มและก็อบลินถูกขยี้
「อุ่กก๊าาาาาาาาา!!」
「……ใครเป็นสัตว์ประหลาดตัวจริงล่ะนี่?」
「หินถูกโยนจากข้างบน อย่างนั้นเหรอ……」
ผมได้ยินคริสตอฟพูด
หุบปากเลย มันทั้งหมดคือความผิดนาย
แปลโดย: wayuwayu
tipme : tipme.in.th/wayuwayutl
ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: http://linktr.ee/wayuwayu
