บทที่ 809 อยากให้ข้าพระราชทานอะไรให้
บทที่ 809 อยากให้ข้าพระราชทานอะไรให้
“ท่านวางใจอะไร?”
“ข้าวางใจว่าชีวิตน้อย ๆ ของข้าจะยังครบถ้วนสมบูรณ์” ฉีเซียวขึ้นรถม้า “ตอนนี้เอวข้าไม่ค่อยดีนัก นั่งรถม้าไปจะดีกว่า!”
ลู่อี้ที่ขี่ม้าเอ่ยกับฉีเซียวที่อยู่ในรถม้า “อันที่จริงหากท่านไม่ต้องการกลับไป ข้าบอกฝ่าบาทให้ได้ อย่างไรเสียก็แค่แม่ทัพเอวไม่ดีผู้หนึ่ง ไม่จำเป็นต้องตื่นตระหนกอะไร”
“ไม่ต้องละ ข้ากลับไปเมืองหลวงจะดีกว่า! พวกท่านล้วนไปหมดแล้ว ข้าจะรั้งอยู่ทำอะไร? หรือจะให้วัน ๆ ข้าไปดูไร่ดูนามองพวกเขาเกี่ยวข้าวหรือ?”
“ได้ เช่นนั้นก็ไปเถอะ ร่วมทางไปพร้อมกัน”
ลู่จื่ออวิ๋นเติบโตเป็นหญิงสาวอายุสิบแปดปีแล้ว
บัดนี้รูปโฉมโนมพรรณของนางดูเป็นสาวขึ้นมาอีกเล็กน้อย เป็นวัยที่เสน่ห์สะพรั่งดั่งดอกไม้ที่สุด
ลู่จื่อชิงเกล้าผมเป็นซาลาเปาสองข้างเล็ก ๆ ดูน่ารัก นางพิงอยู่กับหน้าต่าง มองออกไปด้านนอกแล้วเอ่ยว่า “ห่านป่าตัวนั้นบินเร็วจริง ๆ”
ลู่จื่ออวิ๋นกำลังจะกล่าวบางอย่าง ครั้นนางหันหน้ามาก็เห็นลู่จื่อชิงกำลังเล็งธนูไปยังทิศทางของห่านป่าตัวนั้น
นางอดหัวเราะออกมาไม่ได้ “เจ้าเองก็บอกว่ามันบินเร็วมาก ยังคิดจะยิงมันร่วงอีกหรือ?”
ลู่จื่อชิงไม่ตอบ ในทางกลับกันนางง้างธนูในองศาที่พอเหมาะ เล็งตามทิศทางที่ห่านป่าตัวนั้นบินไป
ลูกธนูพุ่งออกไปในบัดดล
รอยยิ้มบนใบหน้าลู่จื่ออวิ๋นเลือนหายไป
ธนูดอกนี้ของลู่จื่อชิง เห็นได้ชัดว่านางรู้วิธียิงจริง ๆ ท่าทางการเล็งของนางถูกต้อง แสดงว่าได้รับคำชี้แนะมา
นางไม่ได้ไม่ต้องการให้ลู่จื่อชิงเรียนยิงธนู หากแต่ครอบครัวไม่รู้ว่าเจ้าตัวเล็กกำลังเรียนยิงธนูอยู่ เช่นนั้นนางเรียนมาจากผู้ใด?
ก่อนหน้านี้เคยได้ยินว่ามีบ่าวบางคนล่อลวงนายตนเอง เห็นว่านายตนเองเป็นพวกเขาโง่เขลา ใช้กลอุบายหลอกล่อให้นายตนทำในสิ่งที่ตนต้องการ นางกังวลว่าน้องสาวจะถูกหลอกจึงอยากตรวจสอบเรื่องนี้ให้กระจ่างเสียก่อน
ลู่จื่ออวิ๋นอยากถาม แต่เมื่อเห็นสีหน้าตื่นเต้นของลู่จื่อชิง นางจึงตัดสินใจว่าจะคอยสังเกตดู หากมีบ่าวรับใช้อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้จริง ๆ ก็อย่าได้หาว่านางไม่ปรานี
ตอนนี้อย่าเพิ่งไปขัดน้องสาวที่กำลังอารมณ์ดีเลย เพราะถึงอย่างไรประเดี๋ยวพวกเขาก็กลับถึงเมืองหลวง ถึงตอนนั้นนางคงพบ ‘ของเล่น’ ใหม่แล้ว
“คุณหนู นี่เป็นห่านป่าที่ท่านยิงหรือขอรับ?”
บ่าวรับใช้ผู้หนึ่งหิ้วห่านป่าตัวหนึ่งเดินมาหา
“ว้าว ข้ายิงถูกแล้วจริง ๆ” ลู่จื่อชิงปรบมือด้วยความดีใจ “บอกผู้ดูแลรับผิดชอบอาหารมื้อกลางวันนำมันไปย่าง ข้าจะให้ท่านพ่อท่านแม่กินเพื่อแสดงความกตัญญู”
“ขอรับ”
บ่าวรับใช้หิ้วห่านป่าเดินจากไป
ฉีเซียวนั่งอยู่ในรถม้า ในมือถือตัวหมากเอาไว้ ผู้ที่นั่งอยู่ตรงข้ามเป็นคนสนิทของเขา
เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมาจากรถม้าด้านหลัง มุมปากของฉีเซียวจึงหยักยกขึ้น
คนสนิทของเขาเอ่ยว่า “คุณหนูรองสกุลลู่ผู้นี้ไม่เหมือนคนสกุลลู่เลยนะขอรับ”
“ไม่เหมือนอย่างไร?” ฉีเซียวเอ่ยนิ่ง ๆ “นิสัยของนางเหมือนมารดามากกว่า เรียบง่ายไร้กังวล”
“คุณชายใหญ่สกุลลู่เป็นอัจฉริยะ คุณหนูใหญ่สกุลลู่เป็นหญิงสาวมากพรสวรรค์ชื่อเสียงโด่งดัง ตอนนี้ดีนัก คุณหนูรองสกุลลู่เพียงแค่อ่านบทกลอนก็ปวดหัวแล้ว ยามกวัดแกว่งดาบยิงธนูกลับดูเข้าที” คนสนิทของเขาเอ่ย “อัครมหาเสนาบดีลู่ยังไม่รู้ว่าท่านลอบสอนวรยุทธ์ให้นาง หากรู้เข้า เกรงว่าคงเกิดเรื่องยุ่งยาก ข้าน้อยไม่เข้าใจว่านายท่านกำลังคิดอะไร เหตุใดต้องหาเรื่องปวดหัวเพราะสาวน้อยผู้หนึ่ง?”
“คุณชายใหญ่เป็นอัจฉริยะ คุณหนูใหญ่เป็นสตรีมากพรสวรรค์ คุณหนูรองผู้นี้จำเป็นด้วยหรือที่ต้องอ่านตำราท่องกวี? ทุกคนล้วนมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ข้าคิดว่าคุณหนูรองผู้นี้น่ารักยิ่งกว่า” ฉีเซียวเอ่ย
“นายท่านชอบลูกสาวเพียงนี้ เหตุใดไม่รีบแต่งงานเล่าขอรับ ลูกสาวตนเองจะไม่ยิ่งน่ารักกว่าลูกสาวผู้อื่นหรือ?”
ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยรูปโฉมของนายท่าน ลูกสาวที่เขาเป็นผู้ให้กำเนิดจะไม่ยิ่งหน้าตางดงามกว่าลูกสาวสกุลลู่อีกรึ? ใต้หล้ารู้แค่เพียงว่าสกุลลู่มีลูกสาวหน้าตางดงาม หากนายท่านของพวกเขาแต่งงานมีลูก ลูกสาวจะต้องงดงามกว่าแน่นอน
น่าเสียดาย สกุลลู่คลอดบุตรออกมาคนแล้วคนเล่า นายท่านของพวกเขากลับยังไม่ตกหลุมรัก หากเป็นเช่นนี้ต่อไป อีกฝ่ายคงได้บวชเป็นพระกระมัง?
“ยุ่งยาก” ฉีเซียวเอ่ยนิ่ง ๆ “ลูกสาวผู้อื่นเพียงมองดูก็เติบใหญ่ หากให้ข้าแต่งงานมีลูกเอง นั่นไม่เลี้ยงดูยากมากหรือ น่ารำคาญเกินไป ไม่น่าสนใจสักนิด”
คนสนิท “…”
ฟังดูมีเหตุผลขึ้นมาบ้างแล้วจริง ๆไอรีนโนเวล
หากกลัวความยุ่งยากและไม่สนใจเพียงนั้น เมื่อครู่คุณหนูรองลู่ยิงธนูออกไปข้างนอกอย่างสะเปะสะปะ นายท่านก็อย่าช่วยทำให้ห่านป่าตัวนั้นหล่นลงมาสิ!
กับลูกผู้อื่นกลับมีความอดทนถึงเพียงนี้ หากเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของตนเอง เขาจะตามใจเพียงใดกัน?
ระหว่างทาง ไม่ว่าสกุลลู่ไปที่ใด ขุนนางทุกหนทุกแห่งต่างมารุมล้อมประจบเอาใจพวกเขา
ลู่อี้ไม่ได้หลบหลีกความกระตือรือร้นต้อนรับของขุนนางเหล่านั้น ยังคงเดินทางตามเส้นทางหลักต่อไป ผ่านศาลาว่าการหลายแห่ง ขณะเดียวกันก็สอดส่องตรวจดูชื่อเสียงของขุนนางท้องที่เล่าลือในหมู่ชาวบ้าน
หลายเดือนให้หลัง ในที่สุดพวกเขาก็กลับมาถึงเมืองหลวง
“อัครมหาเสนาบดีลู่ ข้าเหนื่อยแล้ว ขอกลับบ้านไปพักผ่อนก่อน” ฉีเซียวในรถม้าเอ่ยกับลู่อี้ผู้ที่กำลังขี่ม้า “หากฝ่าบาทถามถึงก็บอกเพียงแค่ข้าขอพักผ่อนอยู่ที่บ้านสักสามถึงห้าวัน รอข้าพักผ่อนเต็มที่แล้วจะเข้าวังไปถวายบังคม”
“นี่ท่านคิดจะปลีกตัวแล้วหรือ” ลู่อี้เข้าใจแจ่มแจ้ง ฉีเซียวต้องการคืนอำนาจ ค่อย ๆ ถอนตัวออกจากศูนย์กลางอำนาจของฮ่องเต้
ฉีเซียวยิ้มอย่างเฉื่อยชาแล้วเอ่ยว่า “หลายปีมานี้อยู่เมืองถงหยางจนข้าเคยชินแล้ว จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าวันคืนที่สงบสุขเช่นนั้นค่อนข้างดีทีเดียว ข้าไม่อยากใช้ชีวิตอยู่บนคมดาบเหมือนเมื่อก่อนอีก”
ฉีเซียวไม่ได้เข้าวังไปถวายบังคม แต่ลู่อี้กลับต้องพาภรรยาและลูก ๆ ของเขาเข้าวังไปพบฟ่านหยวนซี
ชื่อเสียงของมู่ซืออวี่ในหมู่ราษฎรนับวันยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ในฐานะฮูหยินขุนนาง นางได้สัมผัสกับชีวิตที่บุรุษในใต้หล้าไม่อาจฝันถึง คว้าอำนาจแท้จริงที่ขุนนางไม่อาจควบคุมได้ บัดนี้เมื่อกลับมาแล้ว ย่อมต้องเข้าไปรายงานฟ่านหยวนซี บอกเล่าสถานการณ์ปัจจุบันในเมืองถงหยาง
ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในประตูวัง หวังกงกงก็รออยู่ที่นั่นแล้ว เมื่อเห็นคนทั้งสกุลลู่มาถึงก็รีบพาข้ารับใช้ในวังด้านหลังปรี่มาต้อนรับ
“ฝ่าบาทตรัสว่า อัครมหาเสนาบดีและฮูหยินคงเหนื่อยล้าหลังจากเดินทางมาตลอดทางนี้ วันนี้อนุญาตให้นั่งเกี้ยวเข้าวังได้”
“ขอบพระทัยฝ่าบาท” ลู่อี้ประกบมือคำนับ แล้วประคองมู่ซืออวี่ขึ้นเกี้ยว
ทุกคนในสกุลลู่มาถึงนอกพระตำหนักแล้ว
หวังกงกงเข้าไปรายงานก่อน ไม่นานหลังจากนั้นก็ออกมา เขาเปิดประตูพระตำหนัก เชิญทุกคนในสกุลลู่เข้าไป
“อัครมหาเสนาบดีลู่ ฮูหยินลู่ นั่งลงเถิด!” ฟ่านหยวนซีวางพู่กันในมือลง “ในที่สุดก็กลับมา นับแต่อัครมหาเสนาบดีลู่จากไป โต๊ะของข้าก็ไม่เคยว่างเปล่าอีกเลย เจ้ากลับมาแล้ว ข้าเองจะได้ผ่อนคลายเสียที ระยะนี้ฮองเฮาอุดอู้ยิ่งนัก ข้าไม่มีเวลาออกไปเดินเล่นนอกวังกับนางเลย”
“ฝ่าบาทนึกถึงกระหม่อมเช่นนี้ เป็นเกียรติยิ่งนัก” ลู่อี้เอ่ย “เพียงแต่ หากเพียงแค่คิดถึงกระหม่อม ไม่ใช่ว่าอยากให้กระหม่อมช่วยจัดการปัญหาเหล่านี้ให้พระองค์ นั่นคงดียิ่งพ่ะย่ะค่ะ”
“หากไม่ใช่ให้กลับมาช่วยข้าจัดการปัญหา ข้าจะอยากให้กลับมาทำอะไร? ไม่สู้ให้พวกเจ้าสองสามีภรรยารั้งอยู่ที่เมืองถงหยางดูแลจัดการที่นั่นให้รุ่งเรืองหรือ? เช่นนี้อย่างน้อยท้องพระคลังของข้าก็จะเต็ม ไม่ต้องกังวลเรื่องเบี้ยเลี้ยงทหาร เสบียงทหารอีกต่อไป” ฟ่านหยวนซีเอ่ย “กล่าวถึงท้องพระคลัง… ข้าต้องขอบใจฮูหยิน หากไม่ใช่เพราะความสามารถในการเปลี่ยนซากปรักหักพังเป็นของวิเศษของฮูหยิน เมืองถงหยางคงไม่ได้เป็นอย่างทุกวันนี้ ว่ามาเถอะ เจ้าอยากให้เราพระราชทานรางวัลอะไรให้?”
————————
