บทที่ 850 คัดเลือกคู่ครอง
บทที่ 850 คัดเลือกคู่ครอง
“ฝ่าบาท น้องสาวคนเล็กของข้าอายุสิบหกปีแล้ว อยู่ในวัยชื่นชมวีรบุรุษ ครั้นได้ยินเรื่องราวของฝ่าบาท นางล้วนเปี่ยมไปด้วยความชื่นชม บิดาข้าจึงสั่งให้พานางมาเยือน ด้วยประสงค์ให้นางได้แต่งกับฝ่าบาท แน่นอนว่า ข้าได้ยินมาว่าฝ่าบาทมีฮองเฮาแล้ว พวกเราเองไม่กล้าฝันถึงตำแหน่งฮองเฮา หวังเพียงฝ่าบาทจะรับน้องสาวข้าไปไว้ในวังหลังเพื่อให้นางเป็นภรรยาอีกคน”
เผ่าคงเจินเป็นเผ่าที่ผู้ชายมีภรรยาหลายคน บุรุษหนึ่งคนแต่งกับสตรีหลายคน สตรีเหล่านั้นล้วนมีฐานะเป็นภรรยา เพียงแต่มีลำดับก่อนหลัง เขาถึงได้กล่าวว่าอยากให้แม่นางถัวน่าผู้นี้เป็นภรรยาอีกคนของเซี่ยเฉิงจิ่น
เซี่ยเฉิงจิ่นเหลือบมองลู่จื่ออวิ๋นแวบหนึ่ง
ลู่จื่ออวิ๋นกล่าวด้วยรอยยิ้ม “แม่นางถัวน่าหน้าตางดงามเช่นนี้ คงมีบุรุษเผ่าคงเจินชื่นชมนางไม่น้อยกระมัง?”
“ถัวน่าเป็นแม่นางที่งดงามที่สุดในเผ่าของเรา แน่นอนว่าแม่นางเช่นนี้ย่อมคู่ควรกับบุรุษที่ดีที่สุดในโลก ฝ่าบาทและฮองเฮาทรงวางพระทัย ถัวน่ายินดีแต่งออกมาไกลบ้าน ไม่ได้ฝืนใจใด ๆ ถัวน่า เจ้าชื่นชมฝ่าบาทไม่ใช่หรือ? เจ้าเอ่ยอะไรสักสองสามคำสิ”
เอวบาง ๆ ของถัวน่าทำลู่จื่ออวิ๋นอดที่จะมองมันอยู่หลายครั้งไม่ได้
นางลุกขึ้นมาค้อมคำนับทั้งสองคน แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงชัดเจนฉะฉาน “ข้าถัวน่า เป็นแม่นางที่สวยที่สุดในเผ่าคงเจิน หากต้องแต่งงานก็ต้องแต่งกับบุรุษที่ดีที่สุดในโลกหล้า ฝ่าบาททรงมีพระสิริโฉมงดงามเพียงนี้ อีกทั้งยังเป็นบุรุษที่สูงศักดิ์ที่สุดในใต้หล้า บุรุษเช่นท่านจึงจะคู่ควรกับข้า”
ลู่จื่ออวิ๋นหันไปมองเซี่ยเฉิงจิ่นพร้อมกับแย้มยิ้ม “แม่นางถัวน่าช่างสายตาดีนัก น่าเสียดายกลับช้าไปหนึ่งก้าว ข้าไม่มีนิสัยชอบปรนนิบัติสามีคนเดียวกันกับผู้อื่น”
“พระนางฮองเฮา ได้ยินว่าวังหลังอาณาจักรเฟิ่งหลินมีท่านเพียงผู้เดียว นับตั้งแต่โบราณมา ฮ่องเต้ของแผ่นดินมีสามพระมเหสีสี่พระสนม พระนางทำเช่นนี้ไม่เห็นแก่ตัวเกินไปหน่อยหรือ? แม้แต่ท่านพ่อข้าก็ยังมีภรรยาถึงแปดคน”
“ข้าเห็นแก่ตัวหรือ?” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยถามเซี่ยเฉิงจิ่น
เซี่ยเฉิงจิ่นคว้ามือของนางมากุม แล้วหันไปมองพี่ชายน้องสาวเบื้องล่างอย่างเยือกเย็น “แม่นางถัวน่าต้องการแต่งงานกับอาณาจักรเฟิ่งหลินของข้า แน่นอนว่าข้าย่อมยินดี เอาเช่นนี้เถิด อาณาจักรเฟิ่งหลินของข้ามีบุรุษที่ดีไม่น้อย ถือโอกาสจัดงานประลองคัดเลือกคู่ครองให้เจ้าจะดีกว่า ข้าและฮองเฮาจะเลือกคู่ครองที่ดีที่สุดให้กับแม่นางถัวน่าอย่างแน่นอน”
องค์ชายอวิ๋นถ่ายังต้องการจะกล่าวบางอย่าง ทว่าถูกเซี่ยเฉิงจิ่นขัดขึ้นมาเสียก่อน
เซี่ยเฉิงจิ่นสะบัดมือ สีหน้าจริงจัง “ข้าไม่สนว่าฮ่องเต้พระองค์อื่นทำอย่างไร แต่ฮ่องเต้ผู้นี้จะมีเพียงภรรยาเดียว ไม่มีสนมอื่น ข้าและฮองเฮาจะเลือกชายหนุ่มมากพรสวรรค์จากอาณาจักรเฟิ่งหลินที่คู่ควรกับแม่นางถัวน่าให้ด้วยตนเองคนหนึ่ง หรือไม่แม่นางถัวน่าก็ติดตามพี่ชายกลับไปยังเผ่าคงเจิน หาบุรุษเผ่าคงเจินมาเคียงคู่ตุนาหงันเถิด”
องค์ชายอวิ๋นถ่าหันกลับไปมองถัวน่า
ถัวน่ามองลู่จื่ออวิ๋นอย่างไม่ยินยอม “ในเผ่าคงเจินเรา หากสตรีสองคนตกหลุมรักบุรุษหนึ่งคน หรือบุรุษสองคนตกหลุมรักสตรีหนึ่งคนจะต้องประลองกัน ผู้ชนะจึงจะได้ของรางวัลไป”
ลู่จื่ออวิ๋นกระแอมเล็กน้อยเพื่อปิดบังรอยยิ้มของนาง
เซี่ยเฉิงจิ่นเหลือบมองนางแวบหนึ่ง “ฮองเฮาดูเหมือนจะสำราญใจยิ่งนัก”
“มิได้ หม่อมฉันเพียงนึกไม่ถึงว่าจะมีคนทำให้ฝ่าบาทกลายเป็นของรางวัล” สิ้นคำ ลู่จื่ออวิ๋นก็หันไปเอ่ยกับถัวน่า “แม่นางถัวน่า ข้าอาจทำให้เจ้าผิดหวังแล้ว ในอาณาจักรเฟิ่งหลินของเรา ทั้งบุรุษและสตรีล้วนเป็นของตนเอง ไม่ใช่ของผู้อื่น เจ้าแสดงความรักต่อเขาได้ ข้าย่อมชื่นชมความกล้าที่จะรักและกล้าที่จะเกลียดของเจ้า เพียงแต่ หากเจ้าชอบคนผู้หนึ่งด้วยใจจริง จะปล่อยให้คนผู้นั้นกลายเป็นเบี้ยต่อรองของตนได้อย่างไร?”
“พระนางฮองเฮาไม่กล้ารับคำท้าหรือ?”
“ข้าย่อมไม่ปล่อยให้สามีของตนเองกลายเป็นเบี้ยต่อรอง นั่นเป็นการไม่เคารพเขาเกินไป ทั้งยังไม่เคารพต่อความรักของเรา แม่นางถัวน่า เจ้ายอดเยี่ยมยิ่ง เพียงแต่ข้าไม่คิดว่าเจ้ายอดเยี่ยมแล้วจะพาตัวสามีของข้าไปได้” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยด้วยท่าทีนิ่งสุขุม “ที่นี่ไม่ใช่เผ่าคงเจิน ดังนั้นย่อมไม่มีผู้ใดตอบรับกฎเกณฑ์นี้ของเจ้า”
องค์ชายอวิ๋นถ่าต้องการสมรสเชื่อมสัมพันธ์ ไม่ได้ต้องการสร้างศัตรู
เขานึกไม่ถึงว่าน้องสาวที่โดดเด่นเช่นนี้จะถูกปฏิเสธแล้ว นี่แตกต่างไปจากที่เขาคิดไว้
อย่างไรก็ตาม ในฐานะว่าที่ผู้นำของเผ่าคงเจิน เขาย่อมมีสมองเช่นกัน เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มโกรธขึ้นมาแล้ว หากยังพัวพันเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าแทนที่จะได้แต่งงานเชื่อมสัมพันธ์จะกลายเป็นศัตรูกันไปเสียก่อน
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เรื่องแต่งงานของน้องสาวข้าคงต้องรบกวนฝ่าบาทและพระนางฮองเฮาแล้ว”
“ท่านพี่…”
“ถัวน่า ฟังพี่” องค์ชายอวิ๋นถ่าส่งสัญญาณให้นาง
ถัวน่าหันไปมองเซี่ยเฉิงจิ่น สายตาไม่ยินยอมอยู่บ้าง
ตั้งแต่แรกพบ นางก็ตกหลุมรักเขาแล้ว
บุรุษที่หน้าตาหล่อเหลาเพียงนี้ ตัวตนของเขาสูงส่ง อีกฝ่ายเป็นบุรุษที่ถัวน่าต้องการแต่งงานด้วยจริง ๆ
บุรุษเผ่าคงเจินสามารถแต่งงานกับสตรีได้หลายคน ทว่าฮองเฮาแห่งอาณาจักรเฟิ่งหลินผู้นี้ช่างตระหนี่เสียจริง นางเก็บบุรุษที่ดีเพียงนี้ไว้เพียงผู้เดียว ทำให้สตรีทั่วทั้งใต้หล้าต้องโศกเศร้า
เซี่ยเฉิงจิ่นสนทนากับองค์ชายอวิ๋นถ่าอีกสองสามคำ บอกให้พวกเขาสองพี่น้องใช้ชีวิตในโรงเตี๊ยมให้สุขสบาย หลังจากตระเตรียมทางนี้แล้วจะเลือกคู่ครองที่โดดเด่นทั้งบุ๋นบู๊ให้ถัวน่าผู้หนึ่ง
หลังจากส่งพี่ชายน้องสาวคู่นั้นกลับไปแล้ว ลู่จื่ออวิ๋นก็ลุกขึ้นยืนขยับไม้ขยับมือ
ในวังมีเตาถ่าน ไม่ได้หนาวเย็นเพียงนั้น เพียงแต่เมื่ออยู่ในท่าเดิมนานเกินไป นางยังคงรู้สึกไม่สบายตัวเล็กน้อย
“แม่นางถัวน่าผู้นั้นงดงามจริง ๆ ดูจากรูปร่างของนางแล้ว คงร่ายรำได้ยอดเยี่ยมยิ่ง หม่อมฉันได้ยินว่าผู้คนบนทุ่งหญ้าเหล่านี้ทั้งบุรุษสตรีล้วนเต้นรำเก่ง” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย “ฝ่าบาทไม่อยากชมหน่อยหรือ?”
เซี่ยเฉิงจิ่นคว้านางเข้ามากอด “เหตุใดถึงได้เปรี้ยวเพียงนี้? เมื่อเช้าเสวยอะไรหรือ? เกี๊ยวกับน้ำส้มสายชูใช่หรือไม่?”
“ข้าไม่ได้มีเวลามากเพียงนั้น” ลู่จื่ออวิ๋นซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนเขา “ท่านจะเลือกคู่ครองเช่นใดให้นางหรือ? หม่อมฉันว่าสายตานางเฉียบแหลมยิ่งนัก นอกจากท่านแล้ว คงไม่ชมชอบผู้อื่น”
“นางมีรสนิยมสูงส่ง ทว่าโชคของนางไม่ได้ดีเพียงนั้น ในใจของข้ามีเพียงฮองเฮาผู้เดียว ไม่เห็นสตรีอื่นใดอยู่ในสายตา” เซี่ยเฉิงจิ่นเอ่ย “ส่วนเรื่องคัดเลือกคู่ครอง ทั้งเมืองหลวงมีบุรุษมากมายเพียงนี้ ย่อมมีผู้ที่เก่งทั้งบุ๋นบู๊อีกทั้งยังมีหน้าตาไม่เลว ข้าจะจัดการประลองคัดเลือกคู่ครองให้นางตามที่ได้รับปากไว้ ส่วนท้ายที่สุดแล้วนางจะยินดีแต่งคนผู้นั้นด้วยหรือไม่ นั่นไม่ใช่เรื่องที่เราต้องกังวล”
องค์ชายอวิ๋นถ่าและถัวน่าออกมาจากวังหลวงแล้ว
คนต่างแดนสองคนปรากฏตัวขึ้นบนถนนอาณาจักรเฟิ่งหลิน ย่อมกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของผู้คนมากมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งการแต่งกายของถัวน่านั้นถือว่าใจกล้าเป็นพิเศษ ทำให้บุรุษหลายคนถึงกับเลือดกำเดาไหล บุรุษที่แต่งงานแล้วบางคนถูกภรรยาดึงกลับบ้าน ไม่อนุญาตให้พวกเขาหันไปมองอีกครั้ง
“ท่านพี่ ข้าอยากแต่งกับฝ่าบาทเท่านั้น”
“ถัวน่า เจ้าก็เห็นแล้ว ฮ่องเต้อาณาจักรเฟิ่งหลินมีฮองเฮาผู้มีความงามที่ไม่อาจมีผู้ใดเทียบเทียมได้อยู่”
“ข้าไม่ได้ด้อยไปกว่านาง”
“ฝ่าบาทไม่ได้สนใจในตัวเจ้า แม้นเจ้าจะเข้าวังหลังไปก็ไม่ได้รับความโปรดปราน ในความคิดของข้า พวกเราหาเป้าหมายอื่นจะดีกว่า อาณาจักรเฟิ่งหลินไม่ได้มีบุรุษหล่อเหลาเพียงคนเดียว ถึงตอนนั้นค่อยหาผู้ที่น่ามองหน่อยเป็นอันใช้ได้แล้ว”
บ่าวรับใช้ผู้หนึ่งปรากฏตัวต่อหน้าองค์ชายอวิ๋นถ่าและถัวน่า
“ทั้งสองท่านเป็นแขกคนสำคัญจากเผ่าคงเจินกระมัง?” บ่าวรับใช้ผู้นั้นเอ่ย “เจ้านายข้าเชิญทั้งสองท่านไปดื่มที่ภัตตาคารสักเล็กน้อย”
อวิ๋นถ่ามองตามสายตาของบ่าวรับใช้ จากนั้นก็เห็นบุรุษหน้าตาหล่อเหลาในอาภรณ์ขาวผู้หนึ่งยืนอยู่บนระเบียงชั้นสองของภัตตาคาร
“ท่านพี่ ท่านกล่าวได้ถูกต้อง ใต้หล้าไม่ได้มีบุรุษหน้าตาดีอย่างฝ่าบาทเพียงผู้เดียว” สีหน้าของถัวน่าดูลุ่มหลง “เขาช่างหล่อเหลาจริง ๆ”
