ตอนที่ 584 แล้วเจ้าจะเสียใจ!
คดีนองเลือดเกิดจากที่เขี่ยบุหรี่หนึ่งชิ้น จากนั้นตำรวจก็ตามมา จวบจนผ่านพ้นค่อนคืนก็เงียบสงัดลง เมื่อดูการทะเลาะวิวาทเสร็จแล้ว โจวเจ๋อก็กลับไปนอนกกกอดอิงอิง แต่นอนได้ไม่นานนักก็ตื่นขึ้นมาตอนเจ็ดโมงเช้า มันทำให้โจวเจ๋อเองก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ประจวบเหมาะกับสวี่ชิงหล่างส่งข้อความในกลุ่มวีแชต ‘นักพรตเฒ่าคนเซ็กซี่แจกไพ่ออนไลน์’ ในเวลานี้พอดี
สวี่ชิงหล่าง: ‘ตื่นหรือยัง’
สาวน้อยโลลิ: ‘ตื่นแล้ว’
จางเยี่ยนเฟิง: ‘พวกคุณไปเที่ยวกันเถอะ ผมขอตัวกลับก่อน’
เด็กชาย: ‘ตื่นอยู่ตลอด’
เจ้าลิงน้อย: ‘เจี๊ยกๆๆ!’
นักพรตเฒ่า: ‘เปลี่ยนชื่อกลุ่มได้ไหม’
โจวเจ๋อยิ้มขำ เมื่อวานหลังจากพวกเยวี่ยหยาทั้งสามมาทักทายแล้วก็ออกไป แยกย้ายกันกลับที่พักของตนเอง ขณะเดียวกัน ตามคำสั่งของโจวเจ๋อ พวกเขาสองคนจะไปช่วยหลิวฉู่อวี่ยึดดินแดนที่ฉางโจวก่อน ยมทูตฉางโจวที่ ‘บำเพ็ญเซียน’ ไม่สนโลกทั้งสอง ภูมิหลังของพวกเขานั้นถูกอิ๋งโกวขุดรากถอนโคนตั้งแต่ในนรก ถึงอย่างไรก็เป็นคนของเขาเอง จึงให้พวกเขาทั้งสองออกหน้าช่วยหลิวฉู่อวี่สร้างอาณาเขตในฉางโจวเสียเลย ส่วนแบ่งแต้มคะแนนของสถานที่แห่งหนึ่งนั้นมากมาย ถ้าโจวเจ๋ออยากเลื่อนตำแหน่ง ลูกน้องก็ต้องเลื่อนตำแหน่งตามด้วย จำเป็นต้องขยายอาณาเขตให้ใหญ่ขึ้นสักหน่อย
โจวเจ๋อตอบกลับข้อความ: ‘ผมอาบน้ำแป๊บหนึ่ง’
หลังจากอาบน้ำเสร็จ พอเดินออกมาอิงอิงก็ช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อีกครั้ง เดิมทีอยากสวมเสื้อแขนสั้น เพราะว่าโจวเจ๋อไม่กลัวความหนาว แต่เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม ในเมื่ออยู่ข้างนอกสวมเสื้อแขนสั้นในฤดูหนาวจัด มันเรียกร้องความสนใจให้ความรู้สึกเหมือนสวมใส่ชุดชั้นในวิคตอเรียส์ ซีเคร็ตออกจากบ้านก็ไม่ปาน
เสื้อโค้ตบางๆ การเกงยีนส์สบายๆ อิงอิงช่วยจัดผมเผ้าให้โจวเจ๋ออีกครั้ง พร้อมกับโกนหนวดอีกสักหน่อย ตอนที่ออกไปกินข้าวเช้าพร้อมกับทุกคนก็เป็นเวลาเจ็ดโมงครึ่งแล้ว
“เข้าไปกินข้าวเช้าข้างในเถอะ” โจวเจ๋อเอ่ยแนะนำ เขากลัวว่าจะไม่ทัน ที่เซี่ยงไฮ้ดิสนีย์แลนด์จะต้องเผชิญกับนักท่องเที่ยวจำนวนมากทุกวัน
“ไม่เป็นไรน่า ผมซื้อบริการวีไอพีมาแล้ว”
ในเมื่อสวี่ชิงหล่างพูดอย่างนี้แล้ว ทุกคนจึงกินข้าวเช้าที่ร้านอาหารด้านล่าง ตอนที่นั่งรถแท็กซี่ไปดิสนีย์แลนด์ก็เกือบจะแปดโมงแล้ว ตรงบริเวณทางเข้านั้นต่อแถวกันยาวเหยียดเลยทีเดียว
ค่าใช้จ่ายยิ่งสูงก็มักจะนำมาสู่บริการที่ดีเยี่ยม ในหลายๆ อุตสาหกรรมก็เป็นเช่นนี้ สวี่ชิงหล่างหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรออก จากนั้นให้สัญญาณว่าคนนำทีมอยู่ข้างหน้าแล้ว
“พวกเราไม่จำเป็นต้องต่อแถว สามารถเข้าสวนสนุกได้เลย” สวี่ชิงหล่างลำพองใจเล็กน้อย
คนที่มารับเป็นคุณป้าสามคน ชุดที่สวมใส่ดูแล้วไม่เหมือนพนักงานของดิสนีย์แลนด์ หลังสวี่ชิงหล่างก้าวไปเจรจาข้างหน้า พวกเธอก็รีบพูดทันทีว่า “ตามพวกเราเข้าไปกันเลย” ขณะที่พูด คุณป้าทั้งสามแยกย้ายกันเดินเข้าไปในแถว เข้าคิวทั้งสามแถวตามลำดับ และเบียดเข้าไปด้านหน้าแถว ร่างสูงใหญ่กำยำแถมยังเป็นผู้หญิงอีก ทั้งยัด ทั้งเบียด ทั้งดัน ทั้งกระแทก แล้วก็แทรกเข้าไปทันที
คนด้านหลังที่ทนดูไม่ได้เริ่มด่าทอ “แซงคิวนี่นา มีมารยาทบ้างไหมเนี่ย!”
“ใช่ๆ พวกเราก็รอนานมากเหมือนกันนะ!”
เหล่าป้าๆ ทำไม่รู้ไม่ชี้ ตรงกันข้ามกลับเอียงคอและด่ากลับพวกคนข้างหลังที่ด่าทอเธอ ชั่วขณะหนึ่ง เป็นจุดเด่นไม่เป็นสองรองใคร ทักษะเหนือกว่ามีความได้เปรียบอย่างท่วมท้น! 艾琳小說
ป้าทั้งสามต่างคนต่างยืนอยู่ตรงนั้นและกวักมือเรียกโจวเจ๋อและคนอื่นๆ ให้เข้ามา พวกเธอแซงคิวให้แล้วที่เหลือก็รอให้พวกโจวเจ๋อเข้ามา
“…” สวี่ชิงหล่าง
“เหล่าสวี่เอ๋ย บริการวีไอพีของนายเนี่ย เก๋ไก๋มากทีเดียว” โจวเจ๋ออดไม่ได้ที่จะแซว
“มันต่างจากที่ผมจินตนาการเอาไว้จริงๆ ผมนึกว่า…” สวี่ชิงหล่างจนปัญญาเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น “จะเข้าหรือไม่เข้า”
โจวเจ๋อและไป๋อิงอิงเดินตรงไปหาป้าคนหนึ่งที่อยู่ด้านหน้าตรงนั้นทันที ป้ายกยืดสะโพกขึ้นและขยายพื้นที่ออกให้โจวเจ๋อและไป๋อิงอิงมายืนตรงหน้าเธอ เนื่องจากแซงคิว ไม่นานนักก็เข้าไปในสวนสนุกจนได้
หลังจากรอทุกคนมารวมตัวกันที่หน้าทางเข้าแล้ว โจวเจ๋อสังเกตเห็นสีหน้าลำบากใจของสวี่ชิงหล่างเล็กน้อย บางทีเขาคงคิดว่าบริการวีไอพีอย่างการแซงคิวแบบนี้มันช่างขายขี้หน้าจริงๆ ส่วนคนอื่นๆ รวมถึงนักพรตเฒ่านั้นกลับรู้สึกเฉยๆ เสียอย่างนั้น
แต่ทว่าต่อมาเรื่องราวกลับยุ่งยากขึ้นไปอีก เพราะคนเยอะมาก แต่ละรายการต้องต่อแถวนาน รายการยอดนิยมต้องต่อแถวถึงสองชั่วโมงถึงจะได้เล่นครั้งหนึ่ง สิ่งที่คนส่วนใหญ่มาเที่ยวดิสนีย์แลนด์แล้วจดจำขึ้นใจก็ยังคงเป็นการต่อแถว ต่อแถว และต่อแถว ราวกับว่าได้กลับไปสู่ยุควางแผนพัฒนาเศรษฐกิจอีกครั้ง ทุกคนต่อแถวอันยาวเหยียดถือตั๋วเงินซื้อของ
อย่างไรก็ตาม นอกจากบริการวีไอพีแซงคิวสุดแสนเหลือเชื่อของสวี่ชิงหล่างในตอนแรกแล้ว บริการไกด์นำเที่ยวสุดพิเศษที่จองไว้ในภายหลังนั้นเป็นของจริง ทุกคนเล่นสนุกกันตลอดช่วงเช้าจนถึงเวลากินข้าวกลางวัน ได้เล่นเครื่องเล่นยอดนิยมหลายรายการไปรอบหนึ่งแล้ว
นักพรตเฒ่าเล่นสนุกสนานอย่างเต็มที่ ส่วนเจ้าลิงก็ซ่อนอยู่ในเสื้อขนเป็ดของเขา มันก็เล่นอย่างสนุกสนานมาก ตรงกันข้ามกับเด็กน้อยสองคนที่อยู่ข้างๆ เด็กชายและสาวน้อยโลลิดูเบื่อเอามากๆ ก็ใช่น่ะสิ ล้วนไม่ใช่เด็กๆ กันแล้ว ยุคหนึ่งน่ากลัวยิ่งกว่าอีกยุคหนึ่ง อยากให้พวกเขากระโดดโลดเต้นอย่างสนุกสนาน ก็ลำบากใจเปล่าๆ
หลังจากกินมื้อกลางวันแพงหูฉี่และไม่อร่อยนัก ทุกคนก็แยกย้ายกันไป แม้แต่อิงอิงโจวเจ๋อยังให้เธอไปเดินเล่นกับพวกสาวน้อยโลลิและเด็กชายกันเองด้วยซ้ำ ส่วนโจวเจ๋อนั้นไปที่พื้นที่สูบบุหรี่และจุดบุหรี่
“เถ้าแก่ วันนี้อากาศดีทีเดียว คืนนี้น่าจะมีการแสดงดอกไม้ไฟด้วย” คิดไม่ถึงว่านักพรตเฒ่าจะตามมาด้วย เขาที่เดิมหน้าอกปูดโปนก่อนหน้านี้ ตอนนี้ได้แบนราบแล้ว น่าจะปล่อยให้เจ้าลิงน้อยออกไปเล่นสนุกแล้ว
ทั้งสองนั่งอยู่บนม้านั่งยาว หนึ่งคนต่อบุหรี่หนึ่งมวน
เมื่อคืนอิงอิงบอกโจวเจ๋อว่าเทศกาลเสื้อกันหนาวผ่านไปแล้ว โจวเจ๋อยังนึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ทว่าก็โล่งใจทันที ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะ เขาไม่ได้ทำตามคำสั่งของแม่นางไป๋ที่ให้เผาอิงอิงด้วยไม้ไผ่ จะเป็นไปได้ไหมว่าแม่นางไป๋จะโผล่พรวดออกจากนรกมาคิดบัญชีกับเขา หรือไม่ก็ลงมือทำด้วยตัวเอง
เหอะๆ ไม่แน่ว่าตอนที่เจ้าโง่ใช้พระจันทร์กวาดล้างกองทัพนับพัน แม่นางไป๋อาจจะจบชีวิตลงอย่างงุนงงไปแล้วก็ได้ แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ที่โจวเจ๋อจะพูดคำเหล่านี้กับอิงอิง แม้ว่าแม่นางไป๋อยากจะเผาเธอ แต่ความรู้สึกที่อิงอิงมีต่อแม่นางไป๋นั้นจริงใจ ความรู้สึกเหมือนพี่สาว เหมือนแม่ อย่างไรเสียแม่นางไป๋ก็อยู่เคียงข้างเธอตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่พอมาดูตอนนี้ แม่นางไป๋เป็นเพียงเทพเจ้าประจำศาลเจ้า อีกทั้งศาลเจ้าถูกทำลายสิ้นซากไปนานแล้ว ต่อหน้าโจวเจ๋อในตอนแรกเธอถือเป็นผู้ยิ่งใหญ่ แต่ตอนนี้แม้ว่าเจ้าโง่จะไม่อยู่ โจวเจ๋อก็ไม่เกรงกลัวเธอเลยด้วยซ้ำ
สูบบุหรี่เสร็จแล้ว โจวเจ๋อและนักพรตเฒ่าก็เดินเล่นไปเรื่อยเปื่อย และทันเวลาชมขบวนพาเหรดพอดี ทั้งสองยืนมองดูอยู่ด้านข้าง นักพรตเฒ่าปรบมือไม่หยุด อินกับมันมาก ส่วนโจวเจ๋อรู้สึกเฉยๆ ไม่หวือหวา อีกทั้งไม่มีอิงอิงอยู่ข้างๆ แม้แต่เขาจะเก็กท่ายังขี้เกียจเลย
ขบวนพาเหรดตรงหน้านี้ยังห่างชั้นจากขบวนแห่ร่างธรรมของพญายมในนรกอีกเยอะ นั่นน่ะถึงจะเรียกว่าน่าสนใจและน่าตกตะลึงจริงๆ น่าเสียดายที่แม้ว่าพวกพญายมจะถูกเจ้าโง่รังแกจนอเนจอนาถมาก แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยให้พวกเขาถ่อมารับบทตัวประกอบประเภทนี้ถึงโลกมนุษย์
ทั้งสองเดินไปถึงข้างๆ สวนดอกไม้แล้วหยุดยืนอยู่ใกล้ๆ โจวเจ๋อล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาและเห็นว่ามีข้อความที่ยังไม่ได้อ่านของทนายอันในวีแชตถึง 99+ เห็นได้ชัดว่าทนายอันรีบร้อนอยากจะรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับนรกมากๆ แต่โจวเจ๋อแค่อยากจะกลับไปก่อนแล้วค่อยพูด ขี้เกียจสาธยายไร้สาระในเวลานี้
นักพรตเฒ่านั่งลงบนริมขอบแปลงดอกไม้ ผ่านไปพักหนึ่งก็กระโจนวิ่งออกไป วิ่งออกไปข้างหน้าเพื่อซื้อไอศกรีมสองโคนกลับมา
โจวเจ๋อยื่นมือไปรับไอศกรีมโคนพร้อมกับพูดว่า “ก้นคุณเปื้อนแล้ว”
“เปื้อนหรือ” นักพรตเฒ่ายื่นมือออกไปปัดๆ ตบๆ ก้น และพบว่ามีชั้นสีขาวอมเทาอยู่บนมือ
“นี่มันอะไรเนี่ย” นักพรตเฒ่าสะบัดมือ รู้สึกฉงนเล็กน้อย
ฝุ่นละอองฟุ้งกระจายขึ้นมา โจวเจ๋อมองไอศกรีมโคนในมือตัวเองที่ยังไม่ได้กินแม้แต่คำเดียว ก่อนจะโยนมันทิ้งลงถังขยะข้างๆ อย่างช่วยไม่ได้
“เอ่อ เถ้าแก่ เจ้าไม่ได้พกน้ำดอกพลับพลึงมาด้วยหรือ”
โจวเจ๋อส่ายหน้า
นักพรตเฒ่าเลียไอศกรีมโคนที่บางส่วนละลายหยดลงบนมือ แถมเขายังเลียนิ้วมือของตัวเองอีกต่างหาก
“สกปรกแล้ว”
“สกปรกหรือ” นักพรตเฒ่ารู้สึกฉงนเล็กน้อย จากนั้นนักพรตเฒ่าหยุดเคลื่อนไหวโดยสัญชาตญาณ ราวกับถูกเล่นงานจนสั่งสมประสบการณ์มามากแล้ว นักพรตเฒ่ารีบชี้ไอศกรีมโคนในมือแล้วถามขึ้น “อันนี้มันสกปรกหรือ”
โจวเจ๋อส่ายหน้า “มือคุณเปื้อนน่ะ”
“มือข้าเปื้อนแล้ว มันก็แค่ฝุ่นนิดหน่อยไม่ใช่หรือ”
“ไม่ใช่ฝุ่น”
“เอ่อ…”
“มันเป็นอัฐิ”
“…” นักพรตเฒ่า
นักพรตเฒ่ามองนิ้วมือที่ตัวเองเพิ่งเลียไป และพูดด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย “เถ้าแก่ เจ้าไม่ได้ล้อเล่นหรอกใช่ไหม”
“ผมอ่อนไหวต่ออัฐิมากนะ” โจวเจ๋อตอบ
แท้จริงแล้วของอย่างเช่นอัฐิน่ะ คนที่ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญในด้านนี้จะไม่ค่อยได้สัมผัสกับมันเท่าไรนัก แต่เถ้าแก่โจวกลับคุ้นเคยกับมันดี เพราะเขาเคยถูกเผามาแล้ว และขณะเดียวกันก็ยังเกือบจะถูกเผาอีกหลายๆ ครั้งด้วย
“ทำไมที่นี่ถึงมีอัฐิได้นะ” นักพรตเฒ่าจะร้องไห้อยู่รอมร่อ
“เด็กบางคนที่เสียชีวิตตั้งแต่ยังเล็ก ผู้ปกครองไม่อยากให้พวกเขาโดดเดี่ยวน่ะสิ ก็เลยนำอัฐิเข้ามาโปรยไว้ที่นี่ หวังว่าลูกของตัวเองจะมีคนมาเล่นกับพวกเขาและมีความสุขตลอดไป” จริงๆ แล้ว การโปรยอัฐิในดิสนีย์แลนด์ไม่นับว่าเป็นข่าวใหม่อะไรแล้ว
“แหวะ!” นักพรตเฒ่ารีบวิ่งไปข้างๆ ถังขยะและเริ่มอาเจียนออกมา
ในเวลานี้เอง สาวน้อยที่สวมใส่ชุดการ์ตูนเจ้าหญิงสโนว์ไวต์คนหนึ่งเดินเข้ามา และลูบหลังให้นักพรตเฒ่าด้วยความเป็นห่วงเป็นใย อย่างไรเสียก็เป็นผู้สูงวัยแล้ว พนักงานข้างในก็กังวลว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น โจวเจ๋อไม่ได้คิดอย่างนั้น ถึงอย่างไรมีของอะไรบ้างที่นักพรตเฒ่าไม่เคยกินน่ะ
ไม่เป็นไรหรอกน่า
แต่ไม่นานนัก สายตาของโจวเจ๋อก็ย้ายไปอีกครั้ง ไม่ได้มองนักพรตเฒ่าแต่มองไปที่เจ้าหญิงสโนว์ไวต์ที่ลูบหลังให้นักพรตเฒ่าคนนั้นต่างหาก
โจวเจ๋อรีบก้าวไปข้างหน้า เอื้อมมือไปจับฮู้ดของอีกฝ่ายและเริ่มออกแรงกระชาก
“นี่! คุณทำฉันเจ็บแล้ว ที่นี่ไม่อนุญาตให้ทำอย่างนี้ ไม่อนุญาต!”
นักพรตเฒ่าเพิ่งอาเจียนเสร็จไปรอบหนึ่งเงยหน้ามองเถ้าแก่ของเขาที่กำลังแข่งพละกำลังอยู่กับเจ้าหญิงสโนว์ไวต์พลางนึกสงสัยเล็กน้อย แต่ทว่านักพรตเฒ่าเข้าใจสิ่งหนึ่งโดยอัตโนมัติ นั่นคือเถ้าแก่ของเขาไม่ได้เบื่อถึงขนาดนั้น ดังนั้นนักพรตเฒ่าจึงรีบล้วงมือเข้าเป้ากางเกงและหยิบเอายันต์ออกมาแผ่นหนึ่งพลางโน้มตัวแปะยันต์บนตัวเจ้าหญิงสโนว์ไวต์ทันที โดยที่แม้แต่เศษอ้วกตรงมุมปากก็ยังไม่ทันได้เช็ด
‘วืด!’
มือของโจวเจ๋อถูกดีดออกจนรู้สึกชาเล็กน้อย นักพรตเฒ่าก็ล้มลงกับพื้นไปทั้งตัวและกลิ้งไปหลายตลบ ส่วนเจ้าหญิงสโนว์ไวต์เซถอยหลังไปหลายก้าวและเอ่ยช้าๆ “ข้าสั่งให้เจ้าเผา เจ้ากลับไม่เผา เจ้าจะต้องเสียใจ พ่อยมทูตน้อยผู้ยิ่งใหญ่ของข้า”
“แม่นางไป๋เหรอ”
โจวเจ๋อจ้องเขม็งและก้าวไปข้างหน้าอีกครั้ง เล็บงอกยาวออกมาเล็กน้อย คราวนี้เมื่อคว้าฮู้ดของอีกฝ่ายได้ ก็กระชากลงมาทันที แต่หลังจากกระชากฮู้ดออกแล้ว เจ้าหญิงสโนว์ไวต์ก็ร่วงลงมากองกับพื้น ด้านในไม่มีคนอยู่ด้วยซ้ำ!
โจวเจ๋อหันกลับมาและตะโกนถามนักพรตเฒ่าที่อยู่ข้างๆ “พวกอิงอิงไปเล่นกันอยู่ที่ไหน”
……………………………………………………
