บทที่ 547 ติดตาม
บทที่ 547 ติดตาม
ชายชราเหลือบมองขึ้นไป แน่นอนว่าเขาไม่ยอมให้สิ่งใดตกไปอยู่ในมือของลู่หยวนได้ จากนั้นตนเองยกมือขวาขึ้นขณะกลิ่นอายแปลกประหลาดนับไม่ถ้วนซึ่งอยู่รอบข้างกลับมาอีกครั้ง ก่อนจะปกคลุมทั่วร่างกายของอีกฝ่าย!
วิ้ง!
ชั้นบางสิ่งประหนึ่งเยื่อห่อหุ้มลู่หยวนจากด้านข้าง!
ปราณวิญญาณจางหายอย่างรวดเร็วเมื่อผ่านเยื่อดังกล่าว!
พละกำลังที่ลู่หยวนเพิ่งรวบรวมในมือพังทลายในทันที!
แม้กระทั่งปราณวิญญาณที่สนับสนุนการทะยานของลู่หยวนก็หายไป
ในตอนนี้ ลู่หยวนไม่สามารถระดมปราณวิญญาณใดได้อีกต่อไป!
“เหอะ…”
ชายชราหัวเราะอย่างแผ่วเบา “ภายในแผ่นดินหยวนหงนี้ สุดท้ายพวกเราก็ต้องพึ่งปราณวิญญาณอยู่ดี หากมีปราณวิญญาณ เจ้าย่อมทรงพลังอย่างไม่ต้องสงสัย แต่หากไม่มีมัน เจ้าก็เป็นเพียงคนไร้ประโยชน์!”
ลู่หยวนผู้อยู่ในเยื่อพลันเก็บง้าวมังกรครามแปดแดนร้าง
ฉากนี้อยู่ในสายตาของชายชราผู้คิ้วขมวดเล็กน้อย “อะไร? ไม่สู้แล้วหรือ? เจ้าเลือกที่จะเก็บอาวุธเพื่อเตรียมร้องขอความเมตตาหรืออย่างไร? ยังเหลือพลังปรภพอีกไม่ใช่หรือไง? เหตุใดไม่ทำการประยุกต์เสียเล่า? ข้าอยากเห็นมันอีกครั้ง…”
ก่อนที่ชายชราจะเอ่ยคำจบ เขาก็พบว่ากลิ่นอายของลู่หยวนกำลังไหลย้อนกลับเข้าสู่ร่างกาย!
ในทะเลลมปราณดั้งเดิม ปราณวิญญาณย้อนกลับขณะปิดกั้นทุกสรรพสิ่งทั่วร่าง!
พลังมหาศาลพุ่งออกมาจากร่างของลู่หยวนอย่างต่อเนื่อง!
เมื่อเห็นเช่นนี้ ชายชราก็นึกถึงสหายเต๋าผู้หนึ่งที่ถูกทิ้งไว้ในแผ่นดินหยวนหงเหมือนกันกับเขา
นี่มันเคล็ดกายาไม่ใช่หรือ?!
“เหอะ…”
ลู่หยวนหัวเราะอย่างแผ่วเบา แล้วกลิ่นอายคลุ้มคลั่งก็กวาดผ่านมือออกไป! หมอกสีขาวก็เริ่มระเหยอย่างต่อเนื่อง!
“พลัง! สาม! สั่นสะเทือน!”
ลู่หยวนยกกำปั้นขวา จากนั้นพลันทิ้งลงมา
ปัง!
หมัดขวากระแทกเข้าใส่เยื่อ แล้วคลื่นอากาศก็ทำให้มันเกิดการสั่นสะเทือน
หนึ่งอึดใจ สองอึดใจ สามอึดใจ…
หลังจากเยื่อถูกกระแทกเข้าใส่ มันก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าความผันผวน
ความระแวดระวังของชายชราที่เพิ่งก่อตัวขึ้นก็หายไปในทันที “เหอะ เจ้าทำลายเยื่อนี้ยังไม่ได้ด้วยซ้ำ ข้าคิดว่าเจ้าจะมีความสามารถน่าทึ่งกว่านี้เสียอีก! น่าขันยิ่งนัก!”
“งั้นหรือ?”
แม้เสียงหัวเราะของลู่หยวนจะถูกเยื่อปิดกั้นเอาไว้ แต่มันก็ยังคงดังอย่างแผ่วเบา
วิ้ง!
เพียงพริบตา เสียงประหนึ่งระฆังขนาดใหญ่ก็ดังขึ้น ทำให้ทุกทิศทางเกิดการสั่นไหว!
ปฐพีซึ่งอยู่ไกลออกไปสั่นสะเทือนทุกหนแห่ง!
ชั้นปฐพีเคลื่อนตัวอย่างต่อเนื่องขณะธุลีอบอวลไปทั่ว ไม่ช้าก็เกิดพังทลายไปหลายพันลี้!
เทือกเขาทั้งลูกคือหนึ่งในนั้น!
“อะไรกัน?!”
ดวงตาของชายชราเต็มไปด้วยความตกตะลึง แม้ลู่หยวนจะต่อยเข้ามา แต่มันไม่ได้ทะลวงเยื่อ ถึงกระนั้นปฐพีกลับพังทลายงั้นหรือ?!
ขณะฟ้าดินสั่นสะเทือน ซ่งชิงก็รีบประคองร่างกายให้มั่นคง จากนั้นก็เก็บแหวนเก็บของ
แต่ทันใดนั้น ไอเย็นยะเยือกก็ปรากฏตรงหน้า แล้วเสียงอันคุ้นเคยก็ดังขึ้นอย่างเย็นชา “เจ้าเอาของสิ่งนี้ไปไม่ได้!”
นอกจากเสียงดังกล่าวแล้วยังมีปราณกระบี่ไร้เทียมทานตรงเข้ามาพร้อมกัน!
ปราณกระบี่กวาดเข้ามา แล้วซ่งชิงก็ทำการปัดป้องทันที! โล่ปรากฏขึ้นเพื่อขวางกั้นตรงหน้า!
แต่เมื่อปราณกระบี่พาดผ่านตรงหน้าซ่งชิง มันก็พลันหยุดนิ่ง แล้วกระบี่หักก็แทงเข้าใส่โล่อย่างรุนแรง
เคร้ง!
คลิ้ก!
สิ้นเสียงคำรามของกระบี่ โล่ก็ถูกทะลวงทันที!
เจตจำนงของกู้ชิงหรันไม่ได้เพ่งเล็งมาที่ชีวิตของซ่งชิง แต่เป็นแหวนเก็บของที่อยู่ในมือของเขา
หลังจากนั้น นางดึงกระบี่หักกลับมาพร้อมกับหยิบแหวนเก็บของ!
ในตอนนี้!
ดาบยาวพลันพุ่งเข้ามาหากู้ชิงหรัน!
นางเสียสมาธิขณะปราณกระบี่ทั่วทั้งร่างพุ่งออกไปประหนึ่งเทพกระบี่ แล้วกระบี่นับร้อยก็ทะยานออกไปพร้อมกันขณะแทงเข้าใส่ดาบยาวดังกล่าว!
ดาบเล่มนั้นฟาดฟันลงมาพร้อมกับเจตจำนงอันมุ่งร้าย!
ตู้ม!
ปราณกระบี่และปราณดาบฟาดฟันกันไปมาจนเกิดแสงวูบไหว แล้วคลื่นอากาศก็สั่นสะเทือนทุกทิศทางทำลายสรรพสิ่งรอบข้าง
ในตอนนี้ ผู้ติดตามของซ่งชิงนามจ้าวเยี่ยนถือดาบยาวเข้ามาเพื่อปะทะกับปราณกระบี่ของกู้ชิงหรัน!
จ้าวเยี่ยนพยายามฟาดฟันอย่างสุดความสามารถ เขาคิดว่าน่าจะสามารถประมือกับกู้ชิงหรันได้ แต่เมื่อเผชิญหน้ากันแล้ว ตนเองก็ตระหนักได้ว่าต่อให้ร่างกายกับดาบจะเป็นหนึ่งเดียวกันก็ไม่สามารถเทียบเคียงผู้อยู่ตรงหน้าได้แม้แต่น้อย!
“คุณชาย! ไป!”
จ้าวเยี่ยนตะโกนทันที
เขาไม่ได้เคลือบแคลงในความสามารถของซ่งชิง ต่อให้การต่อสู้เต็มรูปแบบจะอุบัติขึ้นในวันนี้ จ้าวเยี่ยนก็เชื่อว่าอีกฝ่ายย่อมสามารถหลบหนีได้อย่างไร้รอยขีดข่วน!
แต่ตอนนี้ สมบัติยิ่งใหญ่ที่สุดในซากปรักหักพังน่าจะเป็นแหวนเก็บของที่ได้รับมาจากชายชรา
ขอเพียงได้สิ่งนี้มา ซ่งชิงก็สามารถเก็บตัวอย่างวางใจเพื่อเพิ่มระดับการบ่มเพาะได้อีกครั้ง!
ในอนาคต ซ่งชิงจะต้องมุ่งหน้าสู่เกาะสังหารเซียน สถานที่แห่งนี้น่าจะเป็นสถานที่ลับในการเข้าสู่แดนเซียน
เป้าหมายของซ่งชิงในการมาที่ซากปรักหักพังแห่งนี้ค่อนข้างชัดเจน เขาต้องการสัมบัติเพื่อเพิ่มระดับการบ่มเพาะและเป็นการปูทางสู่เกาะสังหารเซียน!
ดังนั้น ซ่งชิงไม่จำเป็นต้องต่อสู้ในครั้งนี้!
การต่อสู้กับลู่หยวนในตอนนี้มีแต่จะเปลืองแรงอย่างไร้เหตุผล!
ซ่งชิงกุมแหวนเก็บของในมือเอาไว้ขณะสายตาสงบนิ่ง บางสิ่งคล้ายกับกำลังสั่นไหวอยู่ในใจ!
ดวงตาของเขากระจ่างชัดขณะความทรงจำในอดีตยังคงไหลหลั่งกลับมา
แต่ไม่ช้า เขาก็หักห้ามใจเอาไว้
ซ่งชิงขยับเพียงหนึ่งก้าวก็ทะยานออกไปไกล!
สายตาของเขากลอกไปมาโดยไม่พูดจา ราวกับกำลังประสบกับสิ่งที่ต่างออกไป!
“ซ่งชิง มาสู้กับข้าเดี๋ยวนี้!”
ลู่หยวนพลันตะโกน “พลังสามสั่นสะเทือน สั่นสะเทือน! ปฐพี!”
ลู่หยวนปล่อยหมัดอีกครั้ง!
ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!
ปฐพีและอากาศสั่นสะเทือนเลือนลั่น!
แต่ซ่งชิงควบคุมร่างกายอย่างมั่นคง ทันใดนั้น เขาก็ใช้งานค่ายกลในมือก่อนจะหายไปในพริบตา!
ลู่หยวนยิ้มหยัน “หนีหรือ?”
“ระบบ ติดตาม!”
[ระบบรับทราบ!]
ร่างของลู่หยวนหายไปในทันที!
ในตอนนี้ ร่างทั้งสองยังคงปรากฏและหายไปในซากปรักหักพังอย่างไม่มีสาเหตุ โดยคนหนึ่งไล่ตามอีกคนหนึ่ง
ร่างของทั้งสองปรากฏขึ้นและหายไปอย่างรวดเร็วราวกับประเดี๋ยวเกิดประเดี๋ยวดับ ซึ่งมันไม่ใช่แนวทางของโลกนี้แม้แต่น้อย!
ไม่ทราบว่าการไล่ล่ากินเวลานานเท่าไหร่ แต่เบื้องหน้าของร่างซ่งชิงก็ปรากฏดาบสามคมฉิวหลงขณะกวัดแกว่งมาหาเขา!
ซ่งชิงนิ่งสักพัก จากนั้นยกสองนิ้วข้างขวาขึ้นแล้วประสานเข้าหากันเพื่อรับมือดาบสามคมฉิวหลง ทำให้การโจมตีของมันถูกหยุดเอาไว้!
ร่างของลู่หยวนปรากฏข้างกายซ่งชิงเช่นกัน!
ลู่หยวนถือง้าวมังกรครามแปดแดนร้างไว้ในมือขณะจิตวิญญาณต่อสู้ปรากฏขึ้นในดวงตา
ดวงตาของซ่งชิงหมองหม่นซึ่งต่างจากเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง
เมื่อเห็นจิตวิญญาณต่อสู้ของลู่หยวน ซ่งชิงก็แย้มยิ้มแล้วเอ่ยคำ “อะไร? ใช้ระบบหรือ? เจ้ารีบร้อนขนาดนั้นเลยหรือไง?”
ลู่หยวนคิ้วขมวด เขาไม่คาดคิดว่าซ่งชิงจะกล่าวถึงระบบในตอนนี้
“อะไร เจ้าก็มีหรือ?”
ซ่งชิงยิ้มบางแล้วชี้ไปที่ท้องนภา “ลู่หยวน การต่อสู้ระหว่างเจ้ากับข้าคือการต่อสู้ของวิถีสวรรค์ เพียงครู่เดียวข้าก็ตระหนักได้ถึงเส้นด้ายที่เข้ามาควบคุม หากเจ้าต่อสู้กับข้าตอนนี้ เจ้าก็จะตกอยู่ภายใต้การควบคุมของวิถีสวรรค์เช่นกัน”
