รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人] – บทที่ 782 เจ้าเชื่อใจต้นหลิวได้เสมอ!

บทที่ 782 เจ้าเชื่อใจต้นหลิวได้เสมอ!

บท​ที่​ 782 เจ้าเชื่อใจ​ต้น​หลิว​ได้​เสมอ​!

แสงราตรี​เรียบ​นิ่ง​ดุจ​ผืนน้ำ​ พระจันทร์​สีเงินยวง​ลอย​เด่น​ ถนนหนทาง​เงียบสงัด​ คนใน​เมือง​หลับใหล​ไป​นาน​แล้ว​

พวก​ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​กลับ​ถึงเมือง​ชิงซาน​ท่ามกลาง​แสงจันทร์​ ห​ลิง​อิน​ เสี่ยว​ห​ยา​ และ​พี่ชาย​เสี่ยว​ห​ยา​กลับ​ไป​ยัง​บ้าน​ของ​ห​ลิง​อิน​ ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​และ​ลั่วสุ่ย​กลับ​ไป​ยัง​ลาน​เล็ก​

สุนัข​ดำ​และ​กิเลน​ไฟก็​อยู่​ด้วย​ ส่วน​ต้าเต๋อ​ อ้าย​ฉาน​กลับ​ไป​ยัง​ที่พำนัก​ของ​ตน​

“ต่อให้​ข้างนอก​นั่น​ยอดเยี่ยม​เพียงใด​ ก็ดี​มิสู้บ้าน​ของ​ตน​!”

ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​กลับ​ถึงลาน​เล็ก​ด้วย​ความ​สะท้อนใจ​เหลือคณา​

ออก​ไป​คราวนี้​นาน​เหลือเกิน​ หลัง​กลับ​มาถึงบ้าน​ เขา​รู้สึก​คุ้นเคย​คิดถึง​เป็น​หนักหนา​ ทุกอย่าง​ใน​บ้าน​ยัง​คงเดิม​ มิเปื้อน​ฝุ่น​แม้แต่น้อย​ ดูท่า​นางกำนัล​ของ​เซี่ยเหยียน​จะปฏิบัติหน้าที่​ได้​ดีเยี่ยม​ เข้ามา​ปัดกวาด​ทำความสะอาด​อยู่​บ่อย ๆ​

ชายหนุ่ม​เดิน​มาอยู่​ข้าง​บ่อน้ำ​ ปลา​ต่าง ๆ​ ใน​บ่อ​ต่าง​อยู่​ใน​สภาพ​ดี​ หลัง​ได้​เห็น​เขา​ ก็​พา​กัน​สะบัด​หาง​กระโจน​ตัว​ใส่เขา​อย่าง​พร้อมเพรียง​ ราวกับ​ต้อนรับ​การ​กลับมา​ของ​เขา​

‘สรรพสิ่ง​ล้วน​มีจิตวิญญาณ​ ไม่เสียแรง​ที่​ก่อนหน้านี้​ข้า​เลี้ยง​พวก​เจ้ามาตั้ง​นาน​’

เขา​หัวเราะ​พลาง​เอ่ย​ใน​ใจ

มัจฉาสัต​มายา​ก็​กลับมา​นาน​แล้ว​ ต้น​หลิว​เป็น​ผู้ส่งข่าว​ให้​เขา​ว่า​คุณชาย​กำลังจะ​กลับมา​ถึง ให้​เขา​รีบ​เดินทาง​กลับ​ อย่า​มัว​เที่ยวเล่น​อยู่​ข้างนอก​

ชางเหยา​อาลัยอาวรณ์​อยู่​นิดหน่อย​ ทว่า​เรื่อง​นี้​เกี่ยวพัน​ถึงคุณชาย​ นาง​ได้​แต่​ปล่อย​มัจฉาสัต​มายา​กลับมา​

เรื่อง​นี้​สร้าง​ความดีใจ​ให้​มัจฉาสัต​มายา​อย่างยิ่งยวด​ เขา​อยาก​หนี​จาก​ ‘เงื้อมมือ​ปีศาจ​’ ของ​ชางเห​ยามา​นาน​แล้ว​ ผู้ใด​ใช้ให้​ชางเหยา​ ‘โหดเหี้ยม​อำมหิต​’ ขึ้น​เรื่อย ๆ​ เล่า​ เขา​ทนไม่ไหว​แล้ว​จริง ๆ​

ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​นำ​ขวด​หยก​พิสุทธิ์​ออกมา​ แล้ว​ปล่อย​ปลาหมึก​ใน​นั้น​ลง​ใน​บ่อน้ำ​ เขา​บอก​กับ​ปลาหมึก​ “ว่านอนสอนง่าย​หน่อย​ล่ะ​ อย่า​ก่อเรื่อง​ เข้าใจ​หรือไม่​”

“เข้าใจ​ เข้าใจ​!”

ปลาหมึก​รีบ​ตอบ​ ต่อให้​มัน​อยาก​ก่อเรื่อง​ก็​มิกล้า​อยู่ดี​!

สิ่งที่อยู่​ใน​ลาน​เล็ก​แห่ง​นี้​น่า​ประหวั่นพรั่นพรึง​เกินไป​แล้ว​ แดน​บรรพ​โกลาหล​เทียบ​กับ​ลาน​เล็ก​แห่ง​นี้​ไม่ได้​เลย​แม้เพียง​เสี้ยว​มุม ห่าง​ชั้น​ตั้ง​ไม่รู้​เท่าใด​!

“เสี่ยว​เฮย​ ถ้ามัน​คิด​หนี​หรือ​ก่อความวุ่นวาย​ใน​ลาน​ เจ้ากิน​มัน​ได้​เลย​”

ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​ลูบ​หัว​สุนัข​ดำ​พร้อม​บอก​กับ​มัน​ให้​จับตาดู​ปลาหมึก​

“เข้าใจ​แล้ว​!”

สุนัข​ดำ​คลี่​ยิ้ม​กว้าง​ขณะ​ตอบ​ ตกลง​โดย​ไม่อิดออด​

มัน​ชำเลือง​มอง​ปลาหมึก​แวบ​หนึ่ง​ สายตา​ราวกับ​ต้องการ​บอ​กว่า​เจ้ารีบ​หนี​เถิด​ หรือไม่​เจ้าก็​รีบ​ก่อความวุ่นวาย​เข้า​เถิด​ ปลาหมึก​ตัว​นั้น​กลัว​จน​รีบ​เผ่น​ไป​ยัง​ส่วนลึก​ของ​บ่อน้ำ​

ปลาหมึก​ไฉน​เลย​จะไม่รู้​ว่า​สุนัข​ดำ​คิด​สิ่งใด​อยู่​ สุนัข​ดำ​คิด​อยาก​กิน​มัน​เข้าไป​!

ใช่แล้ว​ สุนัข​ดำ​มีความตั้งใจ​เช่นนั้น​จริง ๆ​

มัน​เคย​กิน​เนื้อ​ปลาหมึก​แล้ว​ รสชาติ​นั้น​วิเศษ​เป็น​ที่สุด​ มัน​อยาก​ให้​ปลาหมึก​ตัว​นั้น​หนี​ไป​หรือ​ก่อเรื่อง​แทบ​แย่​ เช่นนี้​มัน​จะได้​กิน​ปลาหมึก​เข้าไป​ทั้งตัว​

ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​เข้า​ไปดู​พวก​ลูก​วัว​ที่​ลาน​ด้าน​ข้าง​ บัดนี้​ พวก​ลูก​วัว​ก็​เติบโต​ขึ้น​เป็น​อย่าง​ดี​ แข็งแรง​กำยำ​ ลูก​วัว​น้อย​สูงขึ้น​ ตัว​ใหญ่​ขึ้น​

เขา​พึงพอใจ​มาก​ อุ้ม​จิ้งจอก​น้อย​สีแดง​เพลิง​กลับ​ไป​ที่​ห้อง​ตัวเอง​ ส่วน​จิ้งจอก​ขาว​เย็นชา​ เขา​ขอให้​ลั่วสุ่ย​ช่วย​จัด​ที่พำนัก​ให้​

อันที่จริง​ เขา​ช่วย​ให้​จิ้งจอก​น้อย​สีแดง​เพลิง​ก้าว​สู่เส้นทาง​ฝึก​ตน​ก็ได้​ เขา​แลก​ดิน​โกลาหล​จาก​บรรพ​จารย์ฝู​มา จึงปลูก​หญ้า​วิเศษ​และ​สมุนไพร​วิเศษ​ขึ้น​มาได้​คณานับ​

จิ้งจอก​น้อย​สีแดง​เพลิง​ฉลาด​เช่นนี้​ หาก​ได้​กิน​หญ้า​วิเศษ​และ​สมุนไพร​วิเศษ​เหล่านี้​ ย่อม​เพิ่ม​โอกาส​ก้าว​สู่เส้นทาง​ฝึก​ตน​ได้​อีก​มาก​

ทว่า​เขา​มิได้​ทำ​เช่นนั้น​ อย่าง​น้อย​ตอนนี้​ก็​ยัง​ไม่ต้องการ​ทำ​เช่นนั้น​

เหตุผล​หลัก​คือ​เขา​กอด​จิ้งจอก​น้อย​สีแดง​เพลิง​และ​หลับ​ไป​จน​ชิน​แล้ว​ หาก​จิ้งจอก​น้อย​สีแดง​เพลิง​ก้าว​สู่เส้นทาง​ฝึก​ตน​ จำแลง​เป็น​ร่าง​มนุษย์​ เขา​ก็​ไม่สามารถ​กอด​จิ้งจอก​น้อย​สีแดง​เพลิง​ยาม​นอนหลับ​ได้​อีก​

เพราะ​อย่างนั้น​ เขา​จึงอยาก​รอ​ต่อไป​อีกหน่อย​

หลัง​กลับ​ไป​ที่​ห้อง​ เขา​ถอด​แหวน​บรรจุ​ที่​มือ​ออก​ แล้ว​ล้ม​ตัว​ลง​บน​เตียง​ อย่า​ให้​เอ่ย​เลย​ว่า​สบาย​เพียงใด​ เตียง​ที่​เขา​นอนมา​หลาย​ปี​ได้​อภิรมย์​ใน​การ​นอน​กว่า​จริง ๆ​

ในไม่ช้า​ เขา​ก็​กอด​จิ้งจอก​น้อย​สีแดง​เพลิง​จน​หลับ​ไป​

รัตติกาล​เงียบเชียบ​ ดวงดาว​ดารดาษ​ ภายใน​ลาน​เล็ก​คึกคัก​ขึ้น​มา

คุณชาย​พา​ก้อนหิน​กลับมา​ที่นี่​ด้วย​ มิได้​พา​ไป​ไว้​ที่​ริม​ลำธาร​ มัน​จึงเรียก​เหล่า​ยอด​ศาสตรา​ออกมา​ ชักชวน​ให้​ไป​กำราบ​ต้น​หลิว​ด้วยกัน​

หิน​ห้า​สี ต้น​วิเศษ​สัตตะ​ และ​ยอด​ศาสตรา​ชิ้น​อื่น​พา​กัน​เหิน​ออกจาก​แหวน​บรรจุ​ ขานรับ​เสียง​เรียก​จาก​ก้อนหิน​ เมื่อ​ครั้ง​อยู่​ข้างนอก​ พวก​มัน​ต่าง​สาน​ไมตรี​กับ​ก้อนหิน​อย่าง​แน่นแฟ้น​ พวก​มัน​ต้อง​ช่วย​เรื่อง​นี้​แน่​ และ​รับปาก​ไว้​นาน​แล้วด้วย​

“วางใจ​เถิด​ ข้า​จะเปิดฉาก​การต่อสู้​เอง​!”

สุนัข​ดำ​ตบ​หน้าอก​พลาง​กล่าว​ รัก​สหาย​เป็น​อย่างยิ่ง​ แสดงตน​ว่า​จะบุก​อยู่​แนวหน้า​สุด​

“พวก​เจ้าจะไป​ทำ​อะไร​หรือ​”

บรรดา​ของ​วิเศษ​ใน​ลาน​พา​กัน​เหิน​เข้ามา​ด้วย​ความแปลกใจ​ว่า​พวก​ก้อนหิน​คิด​จะไป​ทำการ​ใด​

“กำราบ​ต้น​หลิว​!”

ก้อนหิน​มิได้​ปิดบัง​ บัดนี้​มัน​มั่นใจ​เป็น​อย่างยิ่ง​ ไม่เหลือ​ข้อ​กังวล​แม้แต่น้อย​ ไม่ต้อง​กลัว​ว่า​ข่า​วจะ​รั่วไหล​

“กำราบ​ต้น​หลิว​หรือ​! ได้​ ๆ พา​เรา​ไป​ด้วย​!”

“เฮ้อ​ อย่า​ให้​ข้า​ต้อง​กล่าวถึง​เลย​ ต้น​หลิว​เหมือน​เป็น​พวก​โจร​ป่าเถื่อน​ ชอบ​มารังแก​เรา​ที่​ลาน​เล็ก​อยู่​บ่อย ๆ​ ชีวิต​ของ​พวกเรา​ขมขื่น​จน​มิอาจ​บรรยาย​!”

“พวกเรา​อยาก​จัดการ​ต้น​หลิว​มานาน​แล้ว​ อนิจจา​ พลัง​ของ​พวกเรา​ไม่ถึง มิใช่คู่มือ​ของ​มัน​ บัดนี้​มีพี่​ก้อนหิน​นำ​ทัพ​ต่อกร​กับ​มัน​ พวกเรา​มั่นใจ​ขึ้น​มาก​ ยินดี​ตาม​พี่​ก้อนหิน​ไป​จัดการ​ต้น​หลิว​!”

เหล่า​ของ​วิเศษ​ใน​ลาน​กล่าว​ วาจา​นั้น​อย่า​ให้​เอ่ย​เลย​ว่า​เคียดแค้น​ต้น​หลิว​เพียงใด​

“ต้น​หลิว​กำเริบ​สืบสาน​ถึงเพียงนั้น​เชียว​หรือ​!? บังอาจ​เข้ามา​ทำ​ตามอำเภอใจ​ใน​ลาน​เล็ก​ของ​คุณชาย​เลย​หรือ​!”

ก้อนหิน​ตวาด​ ฟังคำกล่าว​ของ​เหล่า​ของ​วิเศษ​แล้ว​เดือดดาล​เป็น​ที่สุด​

มัน​เอ่ย​ต่อ​ “ดี​ เช่นนั้น​ทุกคน​ร่วม​เดินทาง​ไป​ด้วยกัน​เถิด​ ถึงเวลา​นั้น​ ทุกคน​จะได้​สะสางความแค้น​ของ​ตน​!”

“ได้​เลย​!”

“ไป​กัน​เถิด​!”

เหล่า​ของ​วิเศษ​ขานรับ​ด้วย​ความตื่นเต้น​ จากนั้น​ ก้อนหิน​นำ​ทัพ​ทั้งหมด​ออกจาก​ลาน​เล็ก​ มุ่งหน้า​ไปหา​ต้น​หลิว​

ไม่นาน​นัก​ พวก​มัน​ก็​มาถึงที่ตั้ง​ของ​ต้น​หลิว​

ต้น​หลิว​ดู​จาก​ท่าที​ ไย​จะไม่รู้​ว่า​ก้อนหิน​ต้องการ​สิ่งใด​

มัน​เอ่ย​ยิ้ม​ ๆ “เจ้าก้อนหิน​เส็งเคร็ง​ คราวก่อน​เจ้ายัง​โดน​หวด​ไม่พอ​ใช่หรือไม่​ ยัง​กล้า​มาอีก​รึ​? ลืม​เรื่อง​คราวก่อน​แล้ว​หรือ​ไร​”

“พูด​อะไร​ของ​เจ้าน้อง​หลิว​!”

ก้อนหิน​เอ่ย​ด้วย​ท่าที​ลำพอง​ “น้อง​หลิว​ของ​ข้า​ วันนี้​ไม่เหมือน​เมื่อวาน​ เรื่อง​นี้​เจ้ายัง​ไม่เข้าใจ​อีก​หรือ​ ที่​ข้า​มาที่นี่​ก็​เพราะ​เรื่อง​คราวก่อน​! ข้า​ต้อง​การแก้แค้น​!”

มัน​กล่าว​ต่อ​ “ผู้​ตั้ง​ตน​อยู่​ใน​ธรรม​ย่อม​มีผู้​ให้การ​ช่วยเหลือ​ ผู้​ขาด​ธรรม​ย่อม​มีแต่​คน​ตีจาก​ ต้น​หลิว​ เจ้าดู​เอาเถิด​ว่า​ด้านหลัง​ข้า​มีผู้สนับสนุน​ตั้ง​เท่าไหร่​ เจ้าจะรู้​ว่า​ตัว​เจ้าน่า​ชิงชังปานใด​!”

“อย่างนั้น​หรือ​”

ต้น​หลิว​ส่งเสียง​อีกครั้ง​ด้วย​รอยยิ้ม​อย่าง​ไม่คิด​ถือสา​ พวก​นั้น​สนับสนุน​ก้อนหิน​กัน​หมด​เลย​จริง ๆ​ หรือ​

“เจ้าคิดเห็น​ว่า​อย่างไรเล่า​! วันนี้​ ข้า​จะผดุง​คุณธรรม​แทน​สวรรค์​ กำราบ​ต้น​หลิว​เช่น​เจ้า เปลี่ยน​เจ้าเป็น​ลูกน้อง​ของ​ทุกคน​ ให้​เจ้าได้​ลิ้มรส​ความเจ็บปวด​ที่​เจ้าเคย​มอบให้​พวกเรา​!”

ก้อนหิน​ตวาด​ลั่น​

“ข้า​เอง​ โฮ่ง!”

สุนัข​ดำ​ตะโกน​ ลุย​เข้าไป​เป็นลำดับ​แรก​ ทว่า​ท้ายสุด​กลับ​ฟาด​ฝ่ามือ​ใส่ตัว​ก้อนหิน​!

“สหาย​ เจ้าทำ​อะไร​ ราตรี​มืดมน​เช่นนี้​ สหาย​มองเห็น​ไม่ชัด​หรือ​อย่างไร​”

ก้อนหิน​เอ่ย​ด้วย​น้ำเสียง​กระแนะกระแหน​

ก่อน​นี้​ตกลง​กัน​แล้ว​มิใช่หรือว่า​จะร่วม​ต่อกร​กับ​ต้น​หลิว​ โดย​มีสุนัข​ดำ​เป็น​ผู้​เปิดฉาก​ เหตุใด​สุนัข​ดำ​กลับ​ลงมือ​กับ​เขา​แทน​เล่า​!?

“พี่​หลิว​ดี​ขนาด​นั้น​ ข้า​จะจัดการ​พี่​หลิว​ได้​อย่างไร​! ที่​ข้า​เคย​บอก​ไว้​ก่อนหน้านี้​เพราะ​ข้า​ต้อง​อดกลั้น​เพื่อ​การ​ใหญ่​ หัวใจ​ของ​ข้า​อยู่​ข้างเดียว​กับ​พี่​หลิว​!”

สุนัข​ดำ​ตะโกน​บอก​

ก้อนหิน​โมโห​จน​แทบ​กระอัก​เลือด​ หมายความว่า​อย่างไร​ที่ว่า​พี่​หลิว​ดี​ขนาด​นั้น​

มัน​นึกในใจ​ไป​ว่า​ สุนัข​ดำ​ ก่อน​นี้​เจ้าเคย​ข้องแวะ​กับ​ต้น​หลิว​มาแล้ว​หรือ​ถึงกล้า​เอ่ย​วาจา​เช่นนี้​!

ใช่แล้ว​ ก่อนหน้านี้​สุนัข​ดำ​มิเคย​ข้องแวะ​กับ​ต้น​หลิว​มาก่อน​จริง ๆ​ ทว่า​มัน​นั้น​อยู่​ระดับ​ไหน​ ด้วย​กำลัง​ของ​สุนัข​เพียง​หนึ่ง​ตัว​ ซ้ำยัง​เป็น​สุนัข​พันธุ์​ทาง​ธรรมดา​ มัน​สามารถ​รุ่งโรจน์​ขึ้น​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​ทีละ​ก้าว​ จน​ท้ายที่สุด​กลายเป็น​ตัวตน​ระดับ​เคียงบ่าเคียงไหล่​กับ​จ้าว​แห่ง​ดินแดน​ต่าง ๆ​

ความสามารถ​ใน​การ​จับ​สีหน้าท่าทาง​ วิเคราะห์​สถานการณ์​ของ​มัน​โดดเด่น​อย่างยิ่งยวด​

มิฉะนั้น​ มัน​ไม่มีทาง​สร้าง​ชื่อ​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​ได้​เลย​

ก้อนหิน​ทรงพลัง​มาก​ก็​จริง​ มัน​เอง​ก็​ไม่รู้​ว่า​ต้น​หลิว​นั้น​มีพลัง​เพียงใด​ ทว่า​มัน​ไม่รู้​ แต่​พวก​ลั่วสุ่ย​รู้​

เมื่อคราว​ก้อนหิน​ผนวก​กำลัง​พวก​มัน​ บางที​ตัว​ก้อนหิน​เอง​อาจ​ไม่ทันสังเกต​ แต่​มัน​นั้น​สังเกตเห็น​ว่า​ พวก​ลั่วสุ่ย​ต่าง​กลั้น​ขำ​กัน​ถ้วนหน้า​

เรื่อง​นั้น​สะท้อน​ถึงสิ่งใด​? สะท้อน​ให้​เห็น​ว่า​ต้น​หลิว​นั้น​ไม่ธรรมดา​ หาก​ก้อนหิน​มุ่งหน้า​ไป​จัดการ​ต้น​หลิว​คง​ต้อง​เสียเปรียบ​ครั้ง​ใหญ่​!

มัน​จับ​สังเกต​เหตุการณ์​เหล่านี้​ได้​ เพราะเหตุนี้​ มัน​จึงไม่คิด​อยู่​ฝ่าย​เดียว​กับ​ก้อนหิน​เลย​สักนิด​

ตู้​ม! ตู้​ม! ตู้​ม!

เสียง​ระเบิด​ดัง​ขึ้น​ไม่หยุด​ สุนัข​ดำ​มิใช่ตน​เดียว​ที่​ลงมือ​กับ​ก้อนหิน​ หาก​แต่​เป็น​ตน​แรก​เท่านั้น​ ตามหลัง​มัน​ยังมี​เหล่า​ของ​วิเศษ​ใน​ลาน​ที่​เคลื่อนไหว​กัน​ถ้วนหน้า​ จู่โจมก้อนหิน​อย่าง​พร้อมเพรียง​!

เหล่า​ของ​วิเศษ​เคารพนับถือ​ต้น​หลิว​เป็น​ที่สุด​ ไฉน​เลย​จะร่วมมือ​กับ​ก้อนหิน​ต่อกร​กับ​ต้น​หลิว​ เรื่อง​นั้น​เป็นไปไม่ได้​เลย​!

“พวก​เจ้าก็​หลอก​ข้า​เหมือนกัน​หรือ​!”

ก้อนหิน​ตะโกน​ด้วย​ความ​เดือดดาล​ เจ้าพวก​นี้​ไย​ถึงหลอก​มัน​กัน​หมด​

“พวกเรา​มิได้​หลอก​เจ้า พวกเรา​อยู่​ฝ่าย​เดียว​กับ​เจ้าเสมอ​!”

“ใช่แล้ว​!”

ยอด​ศาสตรา​อย่าง​พวก​หิน​ห้า​สีลงมือ​โจมตี​ เข้า​ต่อสู้​กับ​เหล่า​ของ​วิเศษ​ใน​ลาน​ พวก​มัน​มิเคย​ข้องแวะ​กับ​ต้น​หลิว​มาก่อน​ อยู่​ร่วมกับ​ก้อนหิน​มาตลอด​ จึงไม่มีทาง​เป็น​ฝ่าย​เดียว​กับ​ต้น​หลิว​

“ข้า​ขอ​ติดตาม​ราชัน​สุนัข​!”

กิเลน​ไฟเคลื่อนไหว​เช่นกัน​ มัน​เลือก​อยู่​ฝ่าย​เดียว​กับ​สุนัข​ดำ​ สำหรับ​มัน​ สุนัข​ดำ​คือ​ต้นแบบ​ที่​มัน​นับถือ​ตลอดไป​!

“พวก​เจ้าต้อง​เสียใจ​!”

ก้อนหิน​ร้อง​ลั่น​ อารมณ์​หม่นหมอง​อย่างยิ่งยวด​ นี่​ยัง​ไม่ทัน​เริ่ม​ มัน​ก็​ต้อง​พบ​เจอ​กับ​การ​ทรยศ​ตั้ง​มากมาย​ เหตุใด​ชีวิต​ของ​มัน​ถึงรันทด​เช่นนี้​!

“หยุด​สร้าง​ปัญหา​เสียที​ก้อนหิน​ เจ้าสู้ไม่ไหว​หรอก​”

ต้น​หลิว​เคลื่อนไหว​ ก้าน​หลิว​ก้าน​หนึ่ง​พุ่ง​ออก​ไป​หวด​ก้อนหิน​ทันควัน​

ก้อนหิน​เปล่งแสง​เจิดจ้า​ทั่ว​ตัว​ พลัง​ปราณ​สยดสยอง​โถมทับ​ออก​ไป​สู่ฟ้าดิน​ มัน​บุก​ทะลวง​ไป​ข้างหน้า​ ดุดัน​เหลือคณา​ ด้วย​พลัง​ของ​มัน​ ต่อให้​เป็น​สิ่งมีชีวิต​ขอบเขต​ผู้บงการ​ตอนปลาย​ก็​สู้มิได้​ ต้อง​ถูก​มัน​สังหาร​ลง​ใน​บัดดล​

ทว่า​เมื่อ​อยู่​ต่อหน้า​ต้น​หลิว​ มัน​ยัง​ห่าง​ชั้น​อีก​ไกล​ ก้าน​หลิว​ก้าน​หนึ่ง​ของ​ต้น​หลิว​พุ่ง​ออก​ไป​ ลบล้าง​พลัง​ทั้งหมด​ของ​ก้อนหิน​ได้​ทันที​ ทั้ง​ยัง​จับ​ก้อนหิน​ห้อย​หัว​

“อะไร​กัน​!?”

ก้อนหิน​ไม่อาจ​ทำใจ​เชื่อได้​เลย​ ต้น​หลิว​ฝืน​วิถี​สวรรค์​ได้​จริง​หรือ​ เหตุใด​ถึงกล้าแกร่ง​ได้​ถึงปานนี้​!

“ข้า​ยกระดับ​พลัง​ได้​ไม่ช้าไป​กว่า​เจ้า…”

ต้น​หลิว​กล่าว​ “หลาย​วัน​มานี้​ ข้า​ต่อสู้​ห้ำหั่น​โดย​มีชีวิต​เป็น​เดิมพัน​ทุกคืน​วัน​ มิเคย​ผ่อนคลาย​ลง​แม้เสี้ยว​ลมหายใจ​!”

สิ่งที่​มัน​กล่าว​มาล้วน​เป็น​ความจริง​

ช่วง​ที่ผ่านมา​ มัน​ต่อสู้​อยู่​ทุก​ลมหายใจ​ ซ้ำยัง​เป็นการ​ห้ำหั่น​แบบ​เอาชีวิต​ นอกจาก​แดน​แกนกลาง​แห่ง​เทวโลก​ เบื้องบน​เทวโลก​ และ​เทวโลก​ชั้น​เก้า​ ชั้น​ที่​เหลือ​ถูก​มัน​ทะลวง​ได้​หมด​ ยาม​สิ่งมีชีวิต​ใน​นั้น​ได้ยิน​เสียง​ของ​มัน​ต่าง​อกสั่นขวัญแขวน​ หวาดกลัว​ถึงขีดสุด​

การ​ห้ำหั่น​แบบ​เอาชีวิต​เช่นนี้​มีส่วนช่วย​ให้​พลัง​ยกระดับ​ขึ้น​มาก​นัก​ ประกอบ​กับ​ตัว​มัน​นั้น​ไม่ธรรมดา​อยู่แล้ว​ มีความเข้าใจ​ใน​วิชา​และ​หลัก​เต๋า​ของ​คุณชาย​อย่าง​ลึกซึ้ง​

ใน​สถานการณ์​เช่นนี้​ มัน​นั้น​ไม่เหมือนกับ​ใน​อดีต​ ก้าว​สู่ขอบเขต​ที่สูง​กว่า​นั้น​มาก​

หาก​มัน​ได้​พบ​ดาบ​ใหญ่​สีเลือด​ซึ่งถือกำเนิด​ขึ้น​จาก​ความ​มืดมิด​อีกครั้ง​ มัน​ย่อม​มีกำลัง​พอให้​ต่อกร​ ไม่มีทาง​หมด​เรี่ยวแรง​ต่อสู้​อย่าง​ก่อน​

อันที่จริง​ มัน​ในเวลานี้​สามารถ​บุก​ขึ้นไป​ถึงเทวโลก​ชั้น​เก้า​ได้​แน่นอน​ เพียงแต่​มัน​บุก​ไม่ทัน​เท่านั้น​ มัน​เพิ่ง​ขึ้นไป​ถึงเทวโลก​ชั้น​เก้า​ พอได้​รับรู้​ข้อมูล​ของ​เทวโลก​ชั้น​เก้า​มาบ้าง​ คุณชาย​ก็​กลับมา​แล้ว​

มัน​จึงถอนตัว​จาก​เทวโลก​ชั้น​เก้า​

ส่วน​แดน​แกนกลาง​เทวโลก​ และ​เบื้องบน​เทวโลก​นั้น​ มัน​ก็​มีความมั่นใจ​เช่นกัน​

ก้อนหิน​คิด​จะล้างแค้น​กับ​มัน​ นับว่า​หาเรื่อง​ลำบาก​ใส่ตนเอง​แท้ ๆ​

หลัง​หิน​ห้า​สีและ​ยอด​ศาสตรา​ชิ้น​อื่น​เห็น​ก้อนหิน​ถูก​ต้น​หลิว​จับ​ห้อย​หัว​และ​หวด​ ก็​แปร​ทัพ​ทันที​

“ก้อนหิน​ เจ้าทำ​เช่นนี้​ได้​อย่างไร​!? พี่​ต้น​หลิว​ต้อง​ลำบาก​ปก​ปักษ์​รักษา​ที่นี่​ เพื่อ​รับรอง​ความปลอดภัย​ของ​ที่​ประทับ​คุณชาย​ เหตุใด​เจ้าถึงยัง​คิด​ต่อกร​กับ​พี่​ต้น​หลิว​อีก​!?”

“ข้า​รังเกียจ​พฤติกรรม​เช่นนี้​ของ​เจ้ามาก​! เจ้ายัง​ไม่รีบ​กล่าว​ขอโทษ​พี่​ต้น​หลิว​อีก​!”

หิน​ห้า​สีและ​ยอด​ศาสตรา​ชิ้น​อื่น​พา​กัน​ตำหนิ​ก้อนหิน​

“เจ้าพวก​ไร้​ศักดิ์ศรี​!”

ก้อนหิน​ร่ำไห้​ มิมีผู้ใด​พึ่งพา​ได้​เลย​สัก​ตน​

ทว่า​หลัง​ผ่าน​เหตุการณ์​คราวนี้​ มัน​ไม่มีความคิด​อยาก​เป็น​พี่ใหญ่​อีก​ ต้น​หลิว​พิสดาร​เกิน​ผู้ใด​จริง ๆ​!

ขณะเดียวกัน​ ภายใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​เกิด​ความวุ่นวาย​ครั้ง​ใหญ่​

“พวกเรา​จะกลับกัน​แล้ว​หรือ​!?”

“พลัง​ผนึก​หย่อน​ลง​ พวกเรา​ได้​หวนคืน​สู่อาณาจักร​ดั้งเดิม​ของ​เรา​จริง ๆ​ แล้ว​!”

สิ่งมีชีวิต​ใน​ดินแดน​ชายขอบ​มากมาย​พา​กัน​ตื่นเต้น​ดีใจ​ แม้ว่า​แดน​บรรพ​โกลาหล​นั้น​ยอดเยี่ยม​ กระนั้น​ก็​มิใช่มาตุภูมิ​ของ​พวกเขา​

พวกเขา​ต่าง​คิดถึง​บ้านเกิดเมืองนอน​ของ​ตน​ อยาก​กลับ​ไป​ที่นั่น​

ใน​สถานการณ์​อย่าง​เวลานี้​ พวกเขา​จะได้​กลับ​ไป​จริง ๆ​ แล้ว​!

รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]

รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]

Status: Ongoing

‘หลี่จิ่วเต้า’ ชายหนุ่มผู้ถูกส่งตรงจากดาวเคราะห์สีฟ้ามายังโลกแห่งการฝึกตน ทว่ากลับไร้ซึ่งคุณสมบัติใด ๆ ในการเข้าสู่วิถีผู้ฝึกตน เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหันมาตกปลา วาดภาพและเขียนกลอนขาย

อันที่จริงหลี่จิ่วเต้ารู้เพียงเล็กน้อยว่า เจ้าแมวน้อยที่มาหาตนเป็นครั้งเป็นคราวเพื่อขอปลากินนั้น แท้จริงแล้วคือพยัคฆ์ขาว ส่วนชายผมขาวที่แข่งเขียนพู่กันกับเขาเป็นตัวตนระดับบรรพกาล และที่จะลืมไปไม่ได้ สตรีผู้งดงามที่มาร้องขอให้เขาช่วยวาดรูปอยู่ทุกวัน นางถึงกับเป็นเซียนในตำนาน!

ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง “เอาล่ะ…เช่นนั้น ข้าเป็นใครกัน?”

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท