บทที่ 85 ในบัตรนี้มีอยู่หนึ่งหมื่นล้าน
กู้หยุนหลันสีหน้าเย็นชาขึ้นมา เมื่อได้ยินประโยคนั้น “แม่คะ ท่านพูดอะไรออกมา ทำไมท่านถึงได้อคติต่อหลี่โม่ขนาดนี้?”
เธอเอ่ย พลางถือของเข้ามา พลันส่งสายตาให้กับหลี่โม่ให้เขาอย่าโมโห
หวังฟางโกรธมาก โดยเฉพาะหลายวันมานี้ที่เธออยู่กับแก๊งเพื่อนสาว ถูกคนอื่นในวงหยิบยกหลี่โม่มาล้อเลียน จึงไม่รู้ไม่สบอารมณ์
เรื่องอะไรที่เธอจะต้องโดนเหยียดเพราะคนไม่เอาไหนอย่างหลี่โม่ด้วยเล่า!
เพราะงั้น เธอจึงไม่ไว้หน้าหลี่โม่ ใส่อารมณ์กับเขา ปริปากด่ากราด “แกดูมันสิ ทำหน้าบูดไปวันๆ เหมือนคนตายไม่มีผิด ฉันจะทนได้ยังไง?”
เธอกล่าวกับกู้หยุนหลัน “ลูกสาวแม่ อย่าหาว่าแม่บ่นเลยนะ ทำไมแกถึงไม่เชื่อฉันบ้าง? หลี่โม่เป็นคนยังไง ไม่ใช่ว่าแกไม่รู้สักหน่อย ทำไมแกต้องลำบากอยู่เฝ้าไอ้ไร้ประโยชน์นี่ไปทั้งชีวิตด้วย แกดูสิ แม่หาคู่ดูตัวให้แกเยอะแยะเลย พรุ่งนี้แกไปดูตัวกับฉัน หรือถ้าไม่ได้จริงๆ นายซู๋ไห่เทียนแม่ก็ว่าใช้ได้”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น หลี่โม่รู้สึกเจ็บปวดใจ หมัดถูกกำแน่น ใบหน้าเย็นชาขึ้นมาเล็กน้อย
หากแต่ หวังฟางไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย ยังคงบ่นอุบต่อเนื่อง “หยุนหลัน แกเชื่อฟังแม่หน่อยจะได้ไหม? เลิกรากับไอ้คนไม่เอาไหนนี่ซะ หย่าแต่โดยเร็ว แกจะได้แต่งงานกับเศรษฐี เราเองก็จะได้สุขสบายไปด้วย”
กู้หยุนหลันรู้สึกเบื่อหน่าย “แม่คะ เลิกพูดได้แล้ว หนูไม่มีทางหย่ากับหลี่โม่”
คราวนี้ หวังฟางโกรธจัดจนขนลุกชูชัน ชุดขึ้นยืนชี้หน้ากู้หยุนหลัน “กู้หยุนหลัน ในเมื่อแกพูดแบบนี้ ฉันก็ไม่มีอะไรที่จะพูดกับแกแล้ว ถ้าไม่หย่า ก็ตัดขาดกับพ่อและแม่ไปซะ สองทางนี้ แกเลือกเอาเอง!”
หวังฟางฉุนจัดอย่างไร้เหตุผล เธอเป็นแบบนี้เสมอ
กู้หยุนหลันทำอะไรไม่ได้ ยังไงซะก็เป็นพ่อแม่ที่เลี้ยงเธอโตมา เธอจะเอาความท่านได้อย่างไร
“แม่คะ ท่านจะใจเย็นๆ ฟังพวกเราหน่อยไม่ได้หรือไง?” กู้หยุนหลันยืนอยู่ข้างหลี่โม่ ด้วยสีหน้าลำบากใจ
เมื่อไหร่กันแน่ ที่มารดาของเธอก็นั่งคุยกับหลี่โม่ดีๆสักครั้ง คลายความบาดหมางที่มีในหลายปีมานี้
ต่อให้หลี่โม่ไม่มีเงินทองไม่มีตำแหน่ง ก็ไม่จำเป็นที่จะหาเรื่องเขาตลอดแบบนี้เลย ยังไงซะเขาก็เป็นลูกเขย
หวังฟางเบือนหน้าหนี แสดงอาการไม่ต้องการที่จะเจรจา พลันเอ่ยอย่างไม่พอใจ “มีอะไรที่จำเป็นจะต้องเจรจากับพวกแก ฉันกับพ่อของแกคุยกันแล้ว พวกแกต้องหย่ากัน ส่วนเด็กเราก็ไม่ต้องการ ก็ให้หลี่โม่ไป เราให้3ล้าน แกก็ตัดขาดกับหลี่โม่และซีซีซะ ทางที่ดีไม่ต้องเจอกันอีกเลยตลอดชีวิต!”
หวังฟางวางแผนเอาไว้ให้กับกู้หยุนหลันเอาไว้เรียบร้อยแล้ว หลังจากที่ลูกสาวเธอหย่า แล้วจะมีเด็กที่ขวางทางติดมาด้วยไม่ได้
ลูกสาวเธอต้องแต่งงานกับเศรษฐี ต้องโดนดูถูกเพราะเด็กคนหนึ่งไม่ได้เป็นอันขาด
เพราะงั้น ไอ้เด็กเหลือขอคนนี้ ตระกูลกู้ไม่มีทางยอมรับ!
หรือจะให้ค่าใช้จ่ายกับหลี่โม่ก็ได้ ไม่มีปัญหาอะไร
ยังไงซะ คนจนตรอกไม่ไร้ตำแหน่งอย่างหลี่โม่ ต้องยอมนับข้อเสนอแน่
ยังไงซะตั้ง3ล้านเชียวนะ ไม่ได้น้อยเลย คนอย่างหลี่โม่ทั้งชีวิตนี้ก็ไม่มีทางได้เห็นเงินจำนวน3ล้านแน่นอน
กู้หยุนหลันและหลี่โม่เมื่อได้ยินประโยคของหวังฟาง หน้าเสียขึ้นมา
อึดอัด
หลี่โม่ถอนหายใจออกมาอย่างไร้หนทาง ไม่รอช้า เขาหยิบการ์ดใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋า วางลงกับโต๊ะเครื่องชา
การกระทำของเขา ทำให้หวังฟางตกอกตกใจ
บัตรธนาคาร?
คนไม่เอาถ่านอย่างหลี่โม่ หยิบบัตรธนาคารออกมาทำไมกัน
หรือว่า ในบัตรนี้จะมีเงิน?
“แม่ครับ ในนี้มีอยู่2แสนกว่า เป็นเงินที่ผมสะสมเอาไว้ ผมมอบให้กับแม่เพื่อเป็นการตอบแทน แม้ว่าจะไม่มาก แต่ก็เป็นน้ำใจของผม ท่านกับคุณพ่อเอาไปซื้อของที่อยากได้เถอะ” หลี่โม่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม
บัตรนี้เขาเตรียมเอาไว้ก่อนหน้านี้ไม่นาน ข้างในมีอยู่สองแสนกว่า เขาเตรียมเอาไว้เผื่อฉุกเฉิน
อันที่จริง เฉียนฝูให้บัตรม่วงทองหรูหราที่มีเงินเป็นหมิ่นล้านให้กับเขา
แต่ว่า หลี่โม่เกรงว่าจะเกิดปัญหาขึ้น จึงทำบัตรใบใหม่ ที่มีเงินอยู่สองแสนกว่า กับบัตรม่วงทอง ที่อยู่ในตัวของหลี่โม่เช่นเดียวกัน
เขากำลังรอโอกาสเหมาะ ที่จะมอบบัตรม่วงทองนี้ให้กับกู้หยุนหลัน
ยังไงซะ หลายปีมานี้ เขาติดค้างกู้หยุนหลันมากมายเหลือเกิน
เมื่อหวังฟางได้ยินประโยคของหลี่โม่ เธอเผยรอยยิ้มออกมาทันที “หลี่โม่ แกกำลังโกหกฉันใช่ไหม? อย่างแกจะมีเงินเก็บถึงสองแสนอย่างนั้นหรือ? แกมีเงิน แล้วยังจะออกไปยืมเงินข้างนอกทำไม? ขายขี้หน้าชะมัด”
กู้หยุนหลันช่วยหลี่โม่แก้ตัว “แม่คะ ทำไมถึงไม่เชื่อมั่นในตัวหลี่โม่บ้าง? บัตรนี่เป็นของหลี่โม่ เขาก็แค่ต้องการตอบแทนพ่อกับแม่เท่านั้น”
เธอเอ่ย พลางเลื่อนบัตรไปตรงหน้าหวังฟาง พร้อมเหลือบไปทางหลี่โม่
เขาเก็บสะสมสองแสนกว่าได้ตั้งแต่ตอนไหนกัน?
หวังฟางจับจ้องบัตรที่อยู่ตรงหน้า ด้วยความคันไม้คันมือ
ในนี้ มีอยู่สองแสนกว่าจริงหรือ?
เมื่อเป็นการตอบแทนของหลี่โม่ เธอก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่รับ
คิดได้อย่างนั้นเธอหยิบบัตรมาไว้ พร้อมเอ่ยอย่างหน้าไม่อาย “เงินที่แกต้องตอบแทนพ่อกับแม่อยู่แล้ว แกไม่คิดเลย ว่าสี่ปีมานี้หลี่โม่ได้ซื้ออะไรให้พ่อกับแม่แกบ้างไหม? ได้ให้อะไรบ้างไหม? หากในนี้มีอยู่สองแสนกว่าจริงๆ ก็ไม่พอหรอกนะที่จะชดใช้บุญคุณที่มันติดค้างพ่อกับแม่เอาไว้! ลูกเขยคนอื่น เขาให้เป็นบ้านหรูรถหรู!”
เมื่อหยิบบัตรมาไว้ หวังฟางทำเหมือนกับว่าเป็นของตนเอง
แต่อย่างน้อย หากหวังฟางยังด่าต่อไปคงไม่ดีนัก เพราะงั้น เธอจึงเลือกที่จะไม่แยแสหลี่โม่
บรรยากาศในห้องรับแขกค่อนข้างประหม่า
หลี่โม่กวาดสายตามอง ก่อนกล่าวขึ้น “ผมจะไปทำอาหารเที่ยง”
หวังฟางทำตาขวางใส่เขา เห็นว่าไม่มีอะไรทำ เธอไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะหยิบกระเป๋าขึ้น เพื่อที่จะไปเช็กบัตรเอทีเอ็มของหลี่โม่เสียหน่อย ว่ามีถึงสองแสนจริงหรือไม่
หากกล้าโกหก กลับมาเธอจะไล่เขาออกไปซะ!
หากหลี่โม่ที่ทำอาหารเที่ยงรู้ขึ้นมา คงจะนึกขำอยู่ไม่น้อย
มีแม่ยายที่หน้าใจเสือแบบนี้ คงเป็นบาปกรรมของเขาแปดชาติภพจริงๆ!
เมื่อถึงธนาคาร
หวังฟางหยิบบัตรเอทีเอ็มออกมาเสียงไปที่ช่องถอนเงิน เมื่อนึกขึ้นได้ ว่าไม่รู้รหัส
เธอจึงต่อสายหากู้หยุนหลันทันที “หยุนหลัน รหัสบัตรเอทีเอ็มของหลี่โม่คืออะไร?”
ไม่ความยางอายเลยแม้แต่น้อย แถมยังรู้สึกว่าเป็นเรื่องที่ถูกต้องเสียอีก
กู้หยุนหลันที่กำลังคุยกับหลี่โม่ เธอหันไปถามหลี่โม่ก่อนที่จะตอบกลับ “วันเกิดหนูเอง”
เปี๊ยะ!
สายถูกตัดทิ้ง
กู้หยุนหลันเต็มไปด้วยความสงสัย ก่อนที่จะหันไปยักไหล่กับหลี่โม่อย่างไร้หนทาง “แม่จองฉันคงจะไปเช็กจำนวนเงินในบัตรเอทีเอ็ม คุณมีสองแสนจริงหรือ?”
“วางใจเถอะ หลายปีมานี้ผมเก็บสะสมเอาไว้ไม่น้อย” หลี่โม่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม
กู้หยุนหลันเอียงศีรษะด้วยความสงสัย แขนทั้งสองข้างกอดอก จับจ้องหลี่โม่ด้วยความประหลาดใจ “หลี่โม่ คุณมีเรื่องอะไรปิดบังฉันใช่ไหม? คุณว่ามา คุณแอบเก็บเงินเอาไว้เท่าไหร่กันแน่?”
หลี่โม่ระเบิดหัวเราะออกมา ก่อนที่จะหยิบบัตรอีกใบออกมาจากกระเป๋า ยื่นให้กับกู้หยุนหลัน “ที่เหลืออยู่ในนี้ เป็นเงินที่ได้มาจากค่าชดใช้การรื้อถอน ก่อนที่ผมจะมาที่เมืองฮ่าน ไม่ได้เอาให้คุณ กลัวว่าคุณจะ…..”
ทันใดนั้น!
สายตาของหลี่โม่ตกไปอยู่ที่บัตรในมือ รูม่านตาขยายกว้างทันที “บัดซบ หยิบผิด!”
จบเห่แน่
คราวนี้เล่นใหญ่ไปแล้ว!
หลี่โม่ให้บัตรผิดไป
บัตรเอทีเอ็มในมือของเขาในตอนนี้ ถึงบัตรเอทีเอ็มที่มีอยู่สองแสน ที่จะมอบให้แก่หวังฟาง ส่วนที่อยู่กับแม่ของเขาคือหมื่นล้าน!
เป็นบัตรม่วงทองที่เฉียนฝูให้ตนเองเอาไว้เมื่อคราวก่อน!
“จบแน่!”
หลี่โม่ไม่สนใจอาหารเที่ยง ลากกู้หยุนหลันวิ่งออกไปทันที “จะเกิดเรื่องแล้ว ไปหาคุณแม่ของคุณเร็วเข้า!”
ในเวลาเดียวกัน หวังฟางเองก็กดรหัสเข้าไปอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่จะเช็กจำนวนเงินที่อยู่ด้านใน
“ว้าว นายหลี่โม่มีเงินจริงๆ ด้วย มีเท่าไหร่กันนะ”
“หน่วย สิบ ร้อย พัน หมื่น แสน ล้าน?!”
หวังฟางขมวดคิ้วแน่น คิดว่าเธอคงจะสายตาฝ้าฟาง ทำไมถึงได้มีศูนย์ห้อยท้ายเยอะแยะขนาดนี้!
“นี่ นี่มันหนึ่งหมื่น…..ล้าน?
