บทที่ 203 เลื่อนขั้นอีกครั้ง
เวลาคล้อยเคลื่อน เพียงพริบตาก็ผ่านไปเจ็ดวัน
เด็กสาวชุดดำจากเกาะบูรพาสงัดถูกคุมขังอยู่ในหน่วยนิลกาฬ ต่อให้ทั้งร่างถูกเพิ่มอีกสิบห่วง นางก็ยังคงไม่ยอมจำนน คำสาปแช่งต่างๆ ล้วนก่นด่าสาปแช่งสวี่ชิงทั้งสิ้น เพียงแต่คุกที่นางอยู่เสียงลอดออกมาไม่ได้
แต่เห็นได้ชัดว่าพลังของนางเปี่ยมล้น ต่อให้ผ่านไปแล้วเจ็ดวัน นางพบว่าสำนักเจ็ดเนตรโลหิตไม่ปล่อยนางออกไปก็ยิ่งคลุ้มคลั่งกว่าเดิม
หลังจากสวี่ชิงรู้เรื่องนี้ก็สั่งการลงมา เพิ่มให้นางอีกสิบห่วง พลังผนึกมหาศาลทำให้เด็กสาวชุดดำยิ่งคลั่งแค้น แต่พลังไม่เหลือเท่าไรแล้ว ดังนั้นคำก่นด่าของทุกวันย่อมน้อยลงไปบ้าง
สวี่ชิงไม่ได้ไปดู แค่อ่านรายงานสภาพความเป็นอยู่ของอีกฝ่ายจากม้วนเอกสารเท่านั้น ก็ไม่ได้ไปสนใจอะไร
ส่วนจะปล่อยเด็กสาวคนนี้ไปเมื่อไร สวี่ชิงรู้สึกว่าไม่ต้องรีบร้อน อีกทั้งท่าทีของสำนักต่อเรื่องนี้ก็น่าสนใจนัก นอกจากวันนั้นแล้วก็ไม่ได้ถามไถ่อะไรอีก
เหมือนว่าทุกอย่างจะปล่อยให้เขารับผิดชอบจริงๆ ความรู้สึกอัศจรรย์เช่นนี้ สวี่ชิงเพิ่งเคยสัมผัสในสำนักเจ็ดเนตรโลหิตเป็นครั้งแรก
“เหตุจากรายชื่อจัดอันดับหรือ” สวี่ชิงคล้ายครุ่นคิด แต่ว่าเขาก็รู้จักประมาณตน ย่อมไม่ทำเรื่องโง่ๆ อย่างการฆ่าเด็กสาวชุดดำไปแบบนี้
หากจะฆ่า ก็ต้องรอหลังจากที่ปล่อยตัวไป สังหารในตอนที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว
ดังนั้นเขาก็รอสำนักประกาศแผนการที่จะตามมาของเรื่องนี้ และเรื่องนี้ก็เห็นได้ชัดว่าไม่มีทางเลิกราง่ายๆ แบบนั้น จะอย่างไรสำนักเจ็ดเนตรโลหิตก็เป็นฝ่ายมีความชอบธรรม ยิ่งต้องการศักดิ์ศรีหน้าตา
ต่อให้ตอนนี้เป็นช่วงสงคราม ศักดิ์ศรีก็ยังคงสำคัญอย่างมาก
สวี่ชิงรู้สึกว่าก็คงเป็นแบบนี้ ต้องรู้ว่าไม่แสดงทีท่า ความจริงแล้วก็คือการยอมรับกลายๆ
ในขณะเดียวกัน ในเจ็ดวันนี้ สวี่ชิงในฐานะที่เป็นลูกศิษย์เชิดชูเกียรติสำนักก็ไปทำหน้าที่สองครั้ง ต้อนรับแขกต่างเผ่าภายนอกเข้าสำนัก และในเวลาที่เป็นลูกศิษย์เชิดชูเกียรติสำนักในช่วงนี้ ชื่อเสียงของเขาก็ผงาดขึ้นด้วยอีกวิธีหนึ่ง
กระทั่งว่าบางครั้งผู้หญิงต่างเผ่าที่มาจากภายนอกพวกนั้นยังกระตือรือร้นขอร้องนายกองว่าอยากพบสวี่ชิง ในช่วงนี้ผู้บำเพ็ญหญิงต่างเผ่าที่เคยเห็นสวี่ชิงส่วนมาแล้วตกตะลึงในความงามของเขามากทั้งนั้น
แม้จะต่างเผ่ากัน แต่เผ่ามนุษย์ในฐานะที่เป็นผู้ปกครองในอดีตของแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ ต่อให้ปัจจุบันตกต่ำ แต่การยอมรับและมาตรฐานความงามที่สลักในสายเลือดต่างเผ่าก็ยากจะลบเลือน
ดังนั้นของกำนัลที่สวี่ชิงได้รับก็เก็บจนเต็มถุงเก็บของทั้งใบ
นี่ทำให้ในขณะเดียวกับที่ติงเสวี่ยและกู้มู่ชิงต่างระมัดระวัง ความหงุดหงิดรำคาญที่แต่เดิมมีในใจของสวี่ชิงลดลงไปมา ถึงอย่างไรของกำนัลที่ได้รับมา มูลค่าล้วนใช้ได้เลย
แต่ว่าเรื่องดีแบบนี้ก็ดำรงอยู่ไม่นานเท่าไร อย่างไรเสียกระแสที่เกิดจากจมูกของบรรพชนศพเผ่าสิงซากสมุทร หลังจากที่เป็นที่สนใจจับตามองอยู่ช่วงหนึ่ง คนที่มาก็ค่อยๆ น้อยลง อีกทั้งส่วนมากก็จากไปแล้ว
มีเพียงพันธมิตรบางกลุ่มที่มีจำนวนไม่มากอย่างเผ่าดาราสมุทร พวกเขายังไม่จากไป หลักๆ แล้วจะจับจ่ายซื้อของมากมายในเมืองหลัก และเด็กสาวเผ่าดาราสมุทรคนนั้นก็เหมือนจะสนอกสนใจสวี่ชิงทางนี้มาก มาเยี่ยมเยียนหลายต่อหลายครั้ง
แต่นอกจากของกำนัลที่ให้ในตอนแรกที่พบหน้า การมาเยือนในภายหลังก็ไม่ได้มอบของกำนัลอะไรให้อีก กลับถามนู่นถามนี่ด้วยท่าทีสดใสไร้เดียงสา เหมือนว่าอยากรู้อยากเห็นในตัวสวี่ชิงนัก อยากเข้าใจเขาในทุกๆ ด้าน
ดังนั้นหลังจากที่สวี่ชิงตอบรับครั้งหนึ่ง การขอเยี่ยมเยียนภายหลังล้วนปฏิเสธสิ้นหลังจากนั้นการเลื่อนตำแหน่งของสวี่ชิงและนายกองก็มีคำสั่งลงมาจากคุณงามความชอบครั้งใหญ่ก่อนหน้านี้ ตำแหน่งของสวี่ชิงได้เลื่อนขั้น จากรองเจ้ากรมปราบพิฆาตเลื่อนขึ้นเป็นเจ้ากรม!
ควบคุมกรมปราบพิฆาตของทั้งยอดเขาลำดับเจ็ด
ทางนายกองทางนั้น แต่เดิมต้องเลื่อนขั้นเป็นรองหัวหน้าศูนย์ที่ควบคุมดูแลกรมปราบพิฆาตของทั้งเจ็ดยอดเขาสำนักเจ็ดเนตรโลหิต แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาทำอย่างไร กลับไม่ได้ไปที่ศูนย์ แต่มาเป็นเจ้ากรมของกรมข่าวกรองของยอดเขาลำดับเจ็ด
กรมกับศูนย์มีความแตกต่างกันอย่างมาก อย่างเช่นกรมปราบพิฆาตยอดเขาทั้งเจ็ดล้วนมีกรมนี้ แต่เหนือพวกเขาคือศูนย์ปราบปรามอาชญากรรมของเจ็ดเนตรโลหิต หนึ่งศูนย์ควบคุมเจ็ดกรม
“คนโง่เท่านั้นถึงจะไปที่ศูนย์ กรมข่าวกรองดีจะตาย นั่นเป็นสถานที่ที่ข้าเฝ้าใฝ่ฝันถึงแม้ในฝัน ที่นี่จะไม่มีอะไรที่ข้าไม่รู้ ไม่ว่าจะเป็นสายลับที่ส่งไปแทรกซึมอยู่ข้างนอก หรือจะเป็นสืบหาหนอนบ่อนไส้ภายใน หรือจะสืบรายงานข่าวนอกเผ่า นี่ล้วนแต่เป็นเรื่องที่ข้าเชี่ยวชาญ ยิ่งสะดวกต่อการที่ข้าจะขุดวาสนาบางอย่าง!”
ในวันแรกที่เป็นเจ้ากรมข่าวกรอง นายกองก็เรียกจางซาน มาหาสวี่ชิงอย่างหน้าชื่นตาบาน ทั้งสามคนนั่งดื่มเหล้าด้วยกัน จางซานมองสวี่ชิงและนายกองต่างได้เลื่อนขั้น ในขณะที่ดีใจ ก็อิจฉาอยู่นิดๆ
“ครั้งหน้าตอนที่พวกเจ้าออกไประห่ำ ความจริงก็พิจารณาเรียกข้าไปด้วยได้ นายกองเจ้าว่าจริงหรือไม่ มีข้าอยู่ด้วย อย่างน้อยหลังจากที่เจ้าตัวหายไปครึ่งท่อนก็ยังมีคนแบกกลับมา นี่ไม่ดีหรือ” จางซานเอ่ยสะท้อนใจ
นายกองกินผิงกั่ว ยิ้มตาหยีพลางตบไหล่จางซาน
“น้องสามอย่างได้หึงไป อย่างไรพี่ชายก็รักเจ้า!”
พูดจบนายกองก็มองสวี่ชิง พบว่าสวี่ชิงนั่งเหม่ออยู่ตรงนั้น เหมือนกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่ ดังนั้นจึงนึกสงสัย
“น้องสอง เจ้ากำลังทำอะไร”
สวี่ชิงเงยหน้ามองนายกองแวบหนึ่ง แล้วมองไปทางจางซานที่สงสัยใคร่รู้เช่นกัน ก่อนจะเอ่ยอย่างสงบนิ่ง
“เอ้อร์หนิว ข้ากำลังคิดว่าจะปรับปรุงยาพิษอย่างไรดี ทำให้มันเป็นภัยคุกคามต่อผู้บำเพ็ญระดับแก่นลมปราณได้”
ปัญหานี้สวี่ชิงคิดมานานมากแล้ว ความจริงช่วงนี้เขาล้วนขบคิดอยู่ตลอด ส่วนทิศทางก็คือแมลงสีดำพวกนั้นที่เขาได้มา
แม้สู้กับเด็กสาวชุดดำจะใช้แมลงสีดำไปกว่าครึ่ง แต่ที่เหลือพวกนั้นหลังจากที่สวี่ชิงรวบรวมอีกครั้ง เขาก็พบว่าใช้แบบนี้พลังอ่อนด้อยเกินไป
กระทั่งรู้สึกเลาๆ ว่าตัวเองยังไม่ได้สำแดงศักยภาพของแมลงสีดำนี่โดยสมบูรณ์เลย อย่างไรเสีย…นี่เป็นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากการลงมือของผู้แข็งแกร่งระดับแก่นลมปราณ ไม่มีเหตุผลที่หลังจากที่ตนใช้อีกครั้งพลังจะลดลงไปไม่น้อย จนแม้แต่ผู้บำเพ็ญไฟชีวิตสามดวงยังไม่สามารถสะกดได้ในทันที
จางซานได้ยินก็สูดลมหายใจ เขารู้สึกว่าสวี่ชิงต่างไปจากเมื่อก่อนแล้ว ตอนนี้เรื่องที่ขบคิดคือจะจัดการกับผู้บำเพ็ญระดับแก่นลมปราณอย่างไร…และเมื่อคิดถึงพิษของสวี่ชิง เขาก็เขยิบไปข้างหลังโดยสัญชาตญาณ ให้ห่างไปจากสวี่ชิงเล็กน้อย
นายกองเบิกตากว้างเช่นกัน จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าประโยคนี้ของสวี่ชิงเท่มาก ในความสงบนิ่งก็สามารถทำให้เอกลักษณ์โดดเด่นออกมา ดังนั้นจึงแอบจดจำไว้ในใจ จากนั้นก็กระแอมขึ้นมาแล้วหยิบยาลูกกลอนออกมาเม็ดหนึ่ง ก่อนจะกลืนลงไปป้องกันก่อนที่เหตุร้ายจะเกิดขึ้น
“เรื่องนี้เจ้าต้องค่อยๆ ศึกษาค้นคว้าแล้ว ข้าพูดเรื่องสำคัญก่อน ครั้งนี้ข้าในฐานะที่เป็นเจ้ากรมข่าวกรอง สวี่ชิงในฐานะที่เป็นเจ้ากรมของกรมปราบพิฆาต ทั้งสองศูนย์นี้แต่ก่อนไม่ถูกกัน แต่ตอนนี้พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว”
“ข้ามีแผน ในเมื่อพวกเราดูแลทั้งสองกรมนี้ เช่นนั้นพวกเราก็ต้องทำผลงานออกมา พยายามก่อนที่สงครามจะจบลง อาศัยสองกรมนี้กุมอำนาจยอดเขาลำดับเจ็ดทั้งยอดเขา ลองเป็นเจ้ายอดเขาให้หนำใจสักหน!
“แบบนี้หลังสงครามต่อให้ตาแก่กับคนอื่นๆ กลับมาก็ทำอะไรไม่ได้ในทันที พวกเราสองคนก็จะกลายเป็นผู้บำเพ็ญที่กุมอำนาจแท้จริง แบบนี้สะดวกพวกเราทำการใหญ่ในวันหลังยิ่งขึ้น”
สวี่ชิงขมวดคิ้วเล็กน้อย
“นายกอง ช่วงนี้ข้าว่าจะปิดด่านสักหน่อย ตั้งใจศึกษาค้นคว้าพิษนี้”
“ศึกษาค้นคว้าพิษก็ต้องใช้เงินใช่หรือไม่” นายกองมองไปทางสวี่ชิง
“ตอนนี้ข้ายังมีพอ” สวี่ชิงส่ายหน้า
“ต้องการคนมาทดลองกระมัง เจ้าต้องหาใครมาลองพิษใช่หรือไม่” นายกองไม่ยอมแพ้ กินผิงกั่วพลางเอ่ยถาม
“ตอนนี้ก็ยังมีพอเหมือนกัน” สวี่ชิงส่ายหน้า
นายกองค่อนข้างห่อเหี่ยว จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าสวี่ชิงหลอกยาก ไม่เหมือนตอนที่เพิ่งมาสำนักใหม่ๆ ตัวเองอยากจะหลอกอย่างไรก็หลอกอย่างนั้น แค่กระดิกนิ้ว สวี่ชิงไปทำตามแล้ว
ดังนั้นในใจจึงมีความคิดมากมายผุดขึ้นมา ในตอนที่ขบคิดว่าจะดึงสวี่ชิงมาอย่างไร จู่ๆ สวี่ชิงก็ตาวาววาบ เขานึกถึงประเด็นสำคัญที่จะหลอมแมลงสีดำได้ ดังนั้นจึงผุดลุกขึ้นทันที
“นายกอง ศิษย์พี่จางซาน ข้าขอตัวไปก่อน วันหน้ามีเวลาค่อยมาเจอกัน”
สวี่ชิงพูดพลางประสานหมัด ร่างเพียงไหววูบก็ทะยานตรงไปที่เรือใหญ่เวทของตัวเอง หลังจากเข้าไปในห้องโดยสารเรือก็เปิดเกราะป้องกันทันที จากนั้นก็นั่งขัดสมาธิ หยิบสมุนไพรจำนวนมหาศาลออกมา หยิบเอาขวดที่บรรจุแมลงสีดำ เริ่มปรุงยาตามความคิดของตัวเอง
ในขณะเดียวกัน จางซานและนายกองที่อยู่นอกเรือใหญ่เวทก็มองหน้ากัน
“นายกอง พวกเราไปจากที่นี่กันเถิด ข้ารู้สึกว่าที่นี่ไม่ค่อยปลอดภัย…” จางซานลังเล
“กลัวอะไร ข้า…” นายกองพูดถึงตรงนี้ ทันใดนั้น ในเรือใหญ่เวทสวี่ชิงก็พลันมีเสียงบึ้มดังมา หมอกพิษกลุ่มหนึ่งลอยแผ่ออกมาจากข้างใน ดีที่มีเกราะป้องกันสกัดกั้นเอาไว้ ถึงไม่ได้กระจายออกมา
นายกองเงียบนิ่งไปสามสี่อึดใจ ผุดลุกขึ้น หัวเราะฮ่าๆ
“จางซาน ไปๆๆ ไม่ได้ไปกรมขนส่งของเจ้ามานานแล้ว พวกเราไปดื่มที่นั่นกันต่อ”
จางซานก็ลุกขึ้นทันทีเช่นกัน ทั้งสองคนไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว
หลังจากที่พวกเขาจากไปไม่ไกล ในห้องโดยสารเรือสวี่ชิงก็มีเสียงระเบิดดังอีกครั้ง
สวี่ชิงกำลังศึกษาค้นคว้าการเลี้ยงแมลงสีดำจริงๆ นี่คือวัตถุพลังแก่นลมปราณเพียงหนึ่งเดียวในตัวเขา เดิมคิดจะเอามาใช้เป็นไพ่ตาย แต่ครั้งเด็กสาวชุดดำก่อนหน้านี้ครั้งนั้นทำให้เขาผิดหวังเล็กน้อย
ตอนนี้เวลาหนึ่งคืนผ่านไปแล้ว ทั้งคืนเขาล้วนทดลองอยู่ตลอด ใช้ยาสมุนไพรต่างๆ และยาพิษ ลองกระตุ้นแมลงสีดำพวกนี้ดึงศักยภาพออกมา
แต่ก็ล้มเหลวหมด มีเพียงเนื้อของหมึกระดับแก่นลมปราณที่พอจะมีผลอยู่บ้าง ทำให้จำนวนของแมลงสีดำเพิ่มขึ้นไม่น้อย
“แต่หากทำได้แค่ใช้เนื้อระดับแก่นลมปราณเลี้ยง เช่นนั้นแมลงพิษพวกนี้ก็ไม่มีคุณค่า ตอนนี้มันสู้ระดับแก่นลมปราณไม่ได้ ทำได้แค่เพียงกลืนกินเนื้อที่ไม่อาจโจมตีกลับได้ สำหรับข้าจะโยนทิ้งก็เสียดาย ในเมื่อข้าจะใช้มันเป็นไพ่ตายในการสร้างภัยคุกคามต่อผู้บำเพ็ญระดับแก่นลมปราณ แต่ข้ารู้สึกว่า…น่าจะเพราะข้ายังหาวิธีที่ถูกต้องไม่เจอ”
สวี่ชิงพึมพำ หยิบตำราสมุนไพรเล่มหนาจากข้างๆ มาเล่มหนึ่ง ตำราสมุนไพรเล่มนี้ก็คือตำราที่ปรมาจารย์ไป่มอบให้เขาก่อนจากไป
สวี่ชิงทะนุถนอมมาโดยตลอด เปิดอ่านไม่รู้ต่อกี่รอบ แผ่นกระดาษทุกหน้าในนั้นเปิดอ่านจนแทบจะยุ่ยแล้ว ดังนั้นในยามเปิดอ่านล้วนระมัดระวัง กลัวจะเสียหาย
เพราะนี่คือของกำนัลที่ปรมาจารย์ทิ้งไว้ให้เขา และอัดแน่นไปด้วยความซาบซึ้งที่สวี่ชิงมีต่อปรมาจารย์ไป่
สามารถพูดได้ว่าปรมาจารย์ไป่ถึงจะเป็นอาจารย์คนแรกของเขาตามความหมายที่แท้จริง มีความสำคัญมากๆ ทั้งการเปิดวิถีสมุนไพรและบุกเบิกวิถีพิษในภายหลังให้เขาอย่างมหาศาล
ไม่มีปรมาจารย์ไป่ สวี่ชิงจะไม่มีความรู้เรื่องสมุนไพรเลย วิถีพิษก็ไม่มีทางกลายเป็นวิธีสำคัญของเขา
‘ไม่รู้ว่าปรมาจารย์ไป่เป็นอย่างไรบ้าง’ สวี่ชิงสูดลมหายใจลึก ความจริงหลังจากเป็นระดับสร้างฐานแล้ว เขาก็เคยสืบร่องรอยของปรมาจารย์ไป่ แต่อีกฝ่ายพเนจรไปทั่ว เวลาที่กลับผืนอินทนิลล้วนสั้นมาก
สวี่ชิงดึงจิตใจกลับมา เปิดตำรายาเงียบๆ หาเบาะแสที่จะสามารถกระตุ้นความคิดของตัวเอง
“ปรมาจารย์ไป่เคยบอกว่า วิถีแมลงกับวิถียาดูเหมือนแตกต่าง แต่เนื้อแท้แล้วคล้ายๆ กัน สามารถส่งเสริมซึ่งกันและกัน…” สวี่ชิงพึมพำ สุดท้ายสายตาก็จับจ้องไปที่คำบรรยายสมุนไพรต้นหนึ่งบนตำรายา
“กล้วยไม้ยามสี่หรือ” ดวงตาสวี่ชิงฉายแววครุ่นคิด นี่คือสมุนไพรที่สัตว์ร้ายชอบมากชนิดหนึ่ง ไม่มีประโยชน์กับผู้บำเพ็ญ แต่สัตว์ร้ายที่ไม่มีสติปัญญากินมัน จะเพิ่มสติปัญญาให้ได้ เป็นหนึ่งในสมุนไพรพื้นฐานของลูกกลอนแปลงกาย
“ลองดูได้!” สวี่ชิงลุกขึ้น ออกจากเรือใหญ่เวทไปยังร้านยาที่ท่าเรือหนึ่งร้อยเจ็ดสิบหก การมาถึงของเขาสร้างความสนใจอย่างมากให้กับร้านยาทันที เถ้าแก่ในร้านหลังจากฟังความต้องการของสวี่ชิงอย่างเคารพนอบน้อม ก็รีบไปจัดเตรียมให้เขาทันที
ไม่นานนัก สวี่ชิงก็ถือถุงเก็บของใบหนึ่งจากไป ในดวงตามีแววปวดหัวใจฉายวูบ
‘เจ้านี่ทำไมถึงแพงขนาดนี้!’
สิ่งที่อยู่ในถุงเก็บของใบนี้ไม่ได้มีเพียงแค่กล้วยไม้ยามสี่เท่านั้น แต่ยังมีสมุนไพรทุกชนิดที่เกี่ยวกับการเลี้ยงสัตว์ที่สามารถหาซื้อได้ในตลาด และมีสมุนไพรพิษอีกมากมาย
บางอย่างถูก บางอย่างแพงมาก
แต่สวี่ชิงตอนนี้ไม่ไปคิดเล็ดคิดน้อยเรื่องพวกนี้ เขารู้สึกว่าตัวเองจะต้องมีวิธีที่สร้างภัยคุกคามต่อผู้บำเพ็ญระดับลมแก่นลมปราณ ดังนั้นหลังจากที่กลับมาถึงเรือใหญ่เวท ก็ศึกษาค้นคว้าและทดลองอีกครั้ง
ผ่านไปเช่นนี้อีกเจ็ดวัน
ในเจ็ดวันนี้ ทั้งยอดเขาลำดับเจ็ดของสำนักเจ็ดเนตรโลหิต ทุกกรมต่างจิตใจหวาดหวั่น หลังจากที่เฉินเอ้อร์หนิวเจ้ากรมคนใหม่ของกรมข่าวกรองรับตำแหน่ง เรื่องแรกที่เขาทำก็คือประกาศว่าจะจับหนอนบ่อนไส้
และหลังจากนั้นจากการจับมือให้ความร่วมมือของกรมลาดตระเวน ทำให้ทุกกรมล้วนอยู่ในขอบเขตของการตรวจสอบ กระทั่งว่าผู้บำเพ็ญระดับสร้างฐานบางคนก็ถูกตรวจสอบด้วยเช่นกัน
ทางนายกองทางนั้นจึงเหมือนกับหมาบ้าในสายตาของลูกศิษย์ยอดเขาลำดับเจ็ดไปในทันที แต่เขาก็ดันมีตำแหน่งที่สูงเหลือเกิน คนอื่นๆ จึงทำได้เพียงแค่ก้มหน้า ปล่อยให้เขาตรวจสอบไปตามสบาย
และทางสวี่ชิง ในเจ็ดวันนี้ก็ซื้อสมุนไพรจำนวนนับไม่ถ้วนมาทดลองอีก ในที่สุดเขาก็หาสมุนไพรที่สามารถกระตุ้นแมลงสีดำให้เห็นได้อย่างชัดเจนเจ็ดชนิด
แต่ลำพังเพียงแค่นี้ยังไม่พอ สวี่ชิงมองออกแล้วว่า…หากอยากเลี้ยงแมลงสีดำพวกนี้จริงๆ อีกทั้งยังให้มันตัวใหญ่อยู่เรื่อยๆ ก็ต้องใช้เนื้อเลี้ยงถึงจะได้!
‘แต่ว่าใช้ร่วมกับสมุนไพรก็นับว่าไม่จำเป็นต้องเลี้ยงด้วยเนื้อระดับแก่นลมปราณแล้ว…’ ดวงตาสวี่ชิงฉายประกายเย็นเยียบ ไปคุกใต้ดินหน่วยปราบนิลกาฬของกรมปราบพิฆาตในเวลาพลบค่ำของวันนี้!
วันนั้นที่นายกองบอกกับเขาว่าหลอมยาพิษต้องใช้คนทดลองพิษสวี่ชิงเคยบอกว่ามีพอ ในตอนนั้นเป้าหมายของเขาก็คือคุกของกรมปราบพิฆาต
นักโทษที่ถูกคุมขังทุกคนแทบจะเป็นนักโทษประกาศจับที่ทำเรื่องชั่วช้ามากมาย นกเขาราตรีก็อยู่ในนี้ ในคุกกระทั่งว่าคุมขังผู้บำเพ็ญระดับสร้างฐานเอาไว้ไม่น้อย ในนั้นเผ่ามนุษย์น้อยมาก แทบจะเป็นต่างเผ่าเสียหมด
“น่าเสียดาย ตั้งแต่กรมปราบพิฆาตก่อตั้งขึ้นมาก็ไม่เคยมีคุมขังผู้บำเพ็ญระดับแก่นลมปราณเลย หากวันหน้ามีโอกาส มีพลังจับเป็นมาได้สักจำนวนหนึ่งก็ดีเลย”
ในใจของสวี่ชิงมีความคิดหาญกล้าเป็นอย่างยิ่งผุดขึ้น จิตใจหวั่นไหวนัก
