อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว [ 坑爹儿子鬼医娘亲 ] – ตอนพิเศษ 211 เจ้าบ้าหรือเปล่า

ตอนพิเศษ 211 เจ้าบ้าหรือเปล่า

ตอนพิเศษ 211 เจ้าบ้าหรือเปล่า

ให้ตายเถอะ ชายผู้นี้สมองผิดปกติหรือไม่?

บอกไปแล้วว่าไม่อยากประลองด้วย เขาไม่เข้าใจภาษาคนหรือ?

เนี่ยนเนี่ยนถอยหลังไปสองสามก้าว แล้วยกมือขึ้นปิดกั้นการโจมตีของเขาอย่างรวดเร็ว

รอยยิ้มปรากฏที่มุมปากของเจี่ยงโม่เซิง ขณะเท้าขวาของเขากวาดเข้ามาแล้ว เนี่ยนเนี่ยนขมวดคิ้ว เพลิงในใจนางค่อย ๆ ปะทุขึ้น

เดิมทีนางอารมณ์ไม่ดีเพราะถูกหลอก แต่หลังจากนั้นไม่นานโทสะของนางก็บรรเทาลง ทว่าเจี่ยงโม่เซิงคนนี้ก็มาสร้างปัญหาให้นางอีกครั้ง

ดีมาก นางกำลังต้องการระบายอยู่พอดี ก่อนหน้านางไม่ได้ลงมือกับอาเวินให้หนักๆ แล้วเจี่ยงโม่เซิงก็เข้ามาหาเรื่องเอง

เนี่ยนเนี่ยนคิดได้ดังนั้น หางตาของนางก็พลันเหลือบไปเห็นไม้ขนไก่ปัดฝุ่น นางจึงกระโดดข้ามไปหยิบมันมา แล้วทุบมันลงบนศีรษะและใบหน้าของเจี่ยงโม่เซิง

เจี่ยงโม่เซิงตกตะลึงขณะมองเนี่ยนเนี่ยนด้วยความไม่เชื่อสายตาตัวเอง นางโจมตีอย่างแรงทว่าไร้ระเบียบ เขาเหม่อลอยอยู่พักหนึ่งจึงถูกตีสองครั้งที่แขน

“เฮ้ แม่นาง… แม่นาง…” เขามาเพื่อประลองวิทยายุทธ ไม่ใช่มา… เพื่อต่อสู้

คาดไม่ถึงเลยว่าเนี่ยนเนี่ยนไม่ได้ใช้วิทยายุทธเลย และนางไม่ได้ตั้งรับด้วยซ้ำ ทำเพียงฟาดไม้ขนไก่ไปทางซ้ายและขวา ขึ้นและลง หากพบเจอช่องโหว่เมื่อใดก็โจมตีโดยไม่ลังเล

มุมปากของเจี่ยงโม่เซิงกระตุก ในที่สุดหลังจากถูกตีไม่กี่ครั้ง เขาก็ขมวดคิ้ว แล้วเอื้อมมือไปปัดไม้ขนไก่ออกจากมือของเนี่ยนเนี่ยนทันที

เนี่ยนเนี่ยนตกตะลึงไปครู่หนึ่ง เมื่อเห็นเจี่ยงโม่เซิงกำลังจะโจมตีอีกครั้ง สีหน้าของนางก็มืดมน เขาไม่คิดจะเปลี่ยนใจจริง ๆ

หากไม่มีอาวุธอยู่ในมือ เนี่ยนเนี่ยนก็ทำได้เพียงป้องกันตัวเองด้วยมือเปล่า

ขณะนี้ ในที่สุดนางก็เป็นฝ่ายตั้งรับ นางรับการโจมตีได้ครั้งหรือสองครั้ง แต่การเคลื่อนไหวของนางไม่เป็นระเบียบท่วงท่าเลย

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เนี่ยนเนี่ยนก็รู้สึกทนไม่ไหวและหายใจหอบ “ช้าก่อน ข้าขอพักหายใจก่อน แล้วจะต่อสู้กับเจ้าอีก”

เจี่ยงโม่เซิงหยุด เขาขมวดคิ้วมองเนี่ยนเนี่ยน

หายใจไม่ทันหรือ? นี่ไม่อ่อนแอเกินไปหรือ?

เนี่ยนเนี่ยนสูดหายใจเข้าลึก ๆ สองครั้ง จากนั้นหันไปหาไม้ขนไก่ข้างนาง

แต่เจี่ยงโม่เซิงไม่เปิดโอกาสให้นางเลย เขาโจมตีเข้าที่ใบหน้าของนาง เนี่ยนเนี่ยนรีบเอนตัวไปด้านหลังเพื่อหลบเลี่ยง

สีหน้าของเจี่ยงโม่เซิงกลายเป็นจริงจัง การเคลื่อนไหวของเขาเริ่มปราดเปรียวขึ้น เขาสังหรณ์ใจว่าวรยุทธ์ของเนี่ยนเนี่ยนนั้นทรงพลังมาก และการที่นางไม่เปลี่ยนแปลงสีหน้าในครั้งก่อน ก็ดูเหมือนจะไม่มีทางแสดงออกมาโดยคนที่อ่อนแอเช่นนี้

เนี่ยนเนี่ยนเริ่มถอยหลัง นางหายใจแรงขึ้น

สายตาของเจี่ยงโม่เซิงเฉียบคม ทันใดนั้นเขาก็ใช้ฝ่ามือซัดนาง เนี่ยนเนี่ยนไม่อาจหลบได้จึงกระเด็นออกไป

เมื่อเห็นว่านางกำลังจะชนหน้าต่างและลอยออกไป หัวใจของเจี่ยงโม่เซิงก็สั่นกระตุก และรีบกระโจนไปดึงนางกลับมา

‘อึ่ก’ เนี่ยนเนี่ยนกระอักเลือดออกมา

สีหน้าของเจี่ยงโม่เซิงเปลี่ยนไปสุดขั้ว “แม่นาง…”

เนี่ยนเนี่ยนเริ่มหายใจหอบอย่างหนัก สีหน้าเดือดดาล นางจ้องมองเจี่ยงโม่เซิง แล้วเอื้อมมือออกไปข่วนใบหน้าของเขาอย่างแรง เมื่อเห็นรอยเลือดบนใบหน้าของเขา นางก็ยืนขึ้น “เจ้าบ้าหรือเปล่า หากเจ้าไม่พอใจที่จะให้ข้าพักอยู่ในโรงเตี๊ยมเส็งเคร็งของเจ้าก็บอกข้ามาตามตรงสิ จำเป็นต้องใช้วิธีเช่นนี้หรือไม่ แค่ก… แค่กๆ…”

เนี่ยนเนี่ยนกุมหน้าอกตัวเองด้วยความเจ็บปวด แล้วเดินโซเซไปทางประตู

เจี่ยงโม่เซิงไม่สนใจความเจ็บปวดจากรอยข่วนบนใบหน้า เขายืนขึ้นด้วยสีหน้าสำนึกผิด แล้วรีบเข้าไปพยุงเนี่ยนเนี่ยน “แม่นาง ข้า ข้าไม่รู้ว่าทักษะของเจ้านั้น…”

“ไม่รู้อะไรกัน? ข้าบอกเจ้าตั้งนานแล้วว่าข้าไม่มีวิทยายุทธ เจ้าต้องเชื่อข้าสิ แล้วเจ้าทำอะไร? คิดหรือว่าเดินออกไปต่อหน้าพวกเจ้าสามสี่คนได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บ จะต้องเป็นผู้ที่มีวรยุทธ์ล้ำเลิศเสมอไป? ตรรกะอะไรของเจ้าเนี่ย? เจ้าเสียสติไปแล้ว ออกไปให้พ้น”

เนี่ยนเนี่ยนผลักเขาออกไป ก่อนจะหันหลังเตรียมเดินจากไป

เจี่ยงโม่เซิงรีบขวางนางไว้ “มันเป็นความผิดของข้าเอง แม่นาง ตอนนี้เจ้าได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นอย่าขยับ ข้าจะไปตามหมอมาให้เจ้าเดี๋ยวนี้”

“ไม่ต้อง ข้าทนไม่ได้แล้ว ข้าแค่อยู่ในโรงเตี๊ยมของเจ้า ก็ถูกเจ้าทำร้าย หากเจ้าไปตามหมอมาให้ข้าอีก ข้าไม่ต้องถูกถลกหนังหรือ?”

ใบหน้าของเจี่ยงโม่เซิงเต็มไปด้วยความลำบากใจ “แม่นาง ข้าทำพลาดไปแล้ว ข้าขอโทษจริง ๆ เจ้า เหตุใดเจ้าไม่นั่งลงก่อน…ไม่เช่นนั้นอาการบาดเจ็บจะรุนแรงกว่านี้ ข้าสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายเจ้าอีก ข้าแค่หลงใหลวิทยายุทธจนไม่ได้สติไปชั่วขณะเท่านั้น”

เนี่ยนเนี่ยนค่อนข้างรู้สึกอึดอัดใจจริง ๆ และนางก็ไม่คิดที่จะไปพักในโรงเตี๊ยมอื่น นางจึงยอมนั่งลงตามคำพูดของเขา

เจี่ยงโม่เซิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ข้าจะส่งคนไปตามหมอมาให้”

“ไม่ต้องหรอก ข้ารักษาเองได้”

“แต่ แต่ว่า…” เจี่ยงโม่เซิงขมวดคิ้ว แล้วมองนางด้วยความสงสัย

เนี่ยนเนี่ยนหรี่ตามองเขา ก่อนจะเดินไปหยิบพู่กัน หมึก กระดาษและหินบดหมึกด้านข้าง มาเขียนเครื่องยาที่จำเป็นลงไป แล้วมอบให้เจี่ยงโม่เซิง

เจี่ยงโม่เซิงลองอ่านดู เขารู้จักเครื่องยาพื้นฐานบางอย่าง ที่มีสรรพคุณรักษาอาการบาดเจ็บภายใน เมื่อเห็นว่าสิ่งที่เขียนบนนั้นเป็นสิ่งที่จำเป็นจริง ๆ เขาจึงเชื่อในทักษะทางการแพทย์ของเนี่ยนเนี่ยน เขาพยักหน้าแล้วส่งมันให้เสี่ยวเอ้อร์ด้านนอก

จากนั้นก็เดินเข้ามามองเนี่ยนเนี่ยนด้วยรอยยิ้มเจื่อน “แม่นาง ข้าไม่นึกเลยว่าฝีมือของเจ้าจะ… ถึงเพียงนี้ หากเจ้าต้องการสิ่งชดเชยใด ก็ขอเพียงบอกมาเท่านั้น”

“งั้นก็ให้ที่พักและอาหารข้าเป็นการชดเชย” เนี่ยนเนี่ยนเอ่ยอย่างไม่เกรงใจ

มุมปากของเจี่ยงโม่เซิงกระตุก เขาจำได้ว่าตอนที่พบกันครั้งแรก นางยังขอให้พวกเขาชดใช้ความเสียหายทางจิตใจให้กับสาวใช้ของนางด้วย

เขาแอบถอนหายใจ แล้วพยักหน้า “ย่อมได้”

เนี่ยนเนี่ยนโบกมือ “เช่นนั้นข้าขอพักได้หรือไม่? คุณชายเจี่ยงโปรดกลับไปก่อน”

“โอ้.” เจี่ยงโม่เซิงรู้สึกเสียใจเล็กน้อย เมื่อเห็นท่าทางกระวนกระวายของนาง ในที่สุดเขาก็ยอมจากไป

เมื่อเดินไปถึงประตู เขาก็ไม่เต็มจะจากไปเลยสักนิด เขาหันไปถามนางว่า “แม่นาง แล้วเหตุใดเจ้าถึงเดินผ่านพวกเราทั้งสี่ไปได้ โดยไม่เปลี่ยนสีหน้าเลยเล่า?”

เนี่ยนเนี่ยนยอมแพ้เขาแล้ว เขาหมกมุ่นอยู่กับปัญหานี้จริง ๆ หากไม่ถึงที่สุดเขาก็จะไม่ยอมแพ้ ราวกับว่าเขาจะนอนไม่หลับจนกว่าเขาจะรู้คำตอบ ช่างน่าเหนื่อยใจเสียจริง

นางเดาถูกแล้ว เจี่ยงโม่เซิงเป็นคนที่มีใจจดจ่อมุ่งมั่นเกินคนจริง ๆ โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับวิทยายุทธเช่นนี้

เนี่ยนเนี่ยนหันไปมองเขา “ง่ายมาก ก็เพราะข้าเคยชินกับการเดินผ่านคนที่มีวรยุทธ์กล้าแกร่ง มีกำลังภายในอันทรงพลังบ่อยแล้วอย่างไรเล่า”

เจี่ยงโม่เซิงผงะ เคยชินงั้นหรือ?

เขาครุ่นคิดเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง โดยไม่ถามคำถามใดเพิ่มเติม ในที่สุดก็หัวเราะออกมา ราวกับว่าได้ปลดเปลื้องภาระอันหนักอึ้งแล้ว “ข้าเข้าใจแล้ว แม่นางควรรีบพักผ่อนก่อน แล้วพรุ่งนี้ข้าจะมาหาเจ้า”

“พรุ่งนี้ไม่ต้อง…” มา

เนี่ยนเนี่ยนมองเขาปิดประตู เสียงฝีเท้าของเขาค่อย ๆ หายไป นางพูดไม่ออกอยู่นาน

คนผู้นี้…ช่างเหนื่อยใจเสียจริง

นางเงี่ยหูฟังอย่างระมัดระวัง รอจนกระทั่งเสียงฝีเท้าของเจี่ยงโม่เซิงห่างออกไปเรื่อย ๆ จากนั้นนางก็เม้มปาก หยิบเม็ดยาออกจากแขนเสื้อ แล้วกลืนลงไป

ทันใดนั้นนางก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงทันที การเคลื่อนไหวของนางว่องไวปราดเปรียว ราวกับไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย

……………………………………………………………………………………………………………..

สารจากผู้แปล

เดี๋ยวตีมือหักเลยนี่ บังอาจทำร้ายจวิ้นจู่น้อยแห่งอาณาจักรเฟิงชางเหรอ ไม่โดนเนี่ยนเนี่ยนวางยาพิษใส่ก็บุญแล้ว

ไหหม่า(海馬)