ผมชื่ออิจิโจ ทาคุยะครับ
เป็นเพียงเด็กม.ปลายธรรมดาๆที่เข้าเรียนในโรงเรียนทั่วๆไป
ผมไม่ได้เก่งด้านกีฬาหรือมีความสามารถพิเศษใดๆ ผมจึงอยู่ชมรมกลับบ้านและใช้ชีวิตในช่วงเวลานี้ให้คุ่มค่าที่สุด
เริ่มจากการทำงานในร้านสะดวกซื้อแถวๆสถานี เพราะผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเงิน
ร้านที่อยู่หน้าสถานีมักจะเต็มไปด้วยผู้คนและที่สำคัญคือนักเรียนในโรงเรียนผมชอบไปซื้อของที่นั่นอยู่เป็นประจำ เพื่อความสงบสุขในการทำงานผมจึงเลือกร้านที่อยู่ห่างจากสถานีอีกเล็กน้อย
ในสามหรือสี่วันต่อสัปดาห์ผมจะไปทำงานหลังเลิกเรียนจนถึงเวลาเที่ยงคืน
อย่างที่เห็นผมนั้นไม่ได้พิเศษอะไรเป็นแค่เด็กม.ปลายธรรมดาเท่านั้น
แต่ว่ามันก็มีสิ่งหนึ่งที่ไม่ปกติสุดๆในโรงเรียนของผม
ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นซาเองุสะ ชิออน
แม้ว่าเธอจะเป็นนักเรียนใหม่ แต่เธอก็เป็นที่นิยมที่สุด เนื่องจากมีหน้าตาที่ดี เรียนเก่งและความจริงที่เธอเป็นที่รู้จักทั่วทั้งญี่ปุ่น
สาเหตุก็คือเธอเคยเป็นเซ็นเตอร์ของวงไอดอลชื่อดังและเคยเป็นไอดอลที่ประสบความสำเร็จที่สุดด้วย
แม้แต่ผมยังรู้จักเธอเพราะว่าการประกาศออกจากวงของเธออย่างกะทันหันนั้นเป็นข่าวดังไปทั่วญี่ปุ่น แต่ผมไม่คิดเลยว่าจะได้มาอยู่ห้องเดียวโรงเรียนเดียวกับเธอคนนี้
เธอมีผมสั้นสีเดียวกับเกาลัด ตากลมโตสดใส ผิวขาวสว่างและขาที่เรียวยาว ใครที่ได้เห็นก็ต่างบอกว่าเธอนั้นสวยมากๆ
ด้วยเหตุนี้เธอจึงโด่งดังสุดๆและถูกห้อมล้อมโดยผู้คนตั้งแต่วันแรกที่เข้าเรียน มีข่าวลือด้วยว่าเธอถูกสารภาพรักหลายครั้งแม้ว่าการเรียนจะผ่านไปได้แค่สัปดาห์เดียวเท่านั้น
แต่ผมก็ไม่เคยได้ยินเรื่องเสียๆหายๆของเธอเลย เธอยังคงส่งรอยยิ้มให้กับทุกๆคนราวกับยังคงเป็นไอดอลอยู่เช่นเดิม
ในฐานะคนธรรมดา ผมจึงไม่ได้เข้าร่วมสนทนากับเธอเหมือนคนอื่นๆ
ผมไม่ได้อยากจะเข้าร่วมเลยด้วยซ้ำ พูดจริงๆนะ
ผมใช้ชีวิตง่ายกว่าถ้าผมไม่ต้องไปใส่ใจคนที่อยู่รอบข้างมากจนเกินควร
การได้ชื่นชมไอดอลจากนิตยสารและในทีวีก็เพียงพอแล้วสำหรับผม
นั่นคือสิ่งที่เด็กม.ปลายธรรมดาอย่างผมสามารถทำได้
การคาดหวังอะไรจากคนระดับนั้น เป็นเพียงการสิ้นเปลืองเวลาและพลังงานโดยใช่เหตุ
ทันทีที่เลิกเรียนผมก็ออกจากห้องเรียนและตรงไปที่ทำงานของผมตามปกติ
เสียงเพลงของประตูอัตโนมัติดังขึ้น
เมื่อผมได้ยินเสียงนั้นจึงกล่าวออกไปว่า “ยินดีต้อนรับครับ” อย่างที่ทำเป็นประจำและเงยหน้ามองลูกค้าที่เดินเข้ามา
เธอเป็นผู้หญิงที่แต่งตัวน่าสงสัยสุดๆ เธอสวมหน้ากาก แว่นกันแดดหนาและชุดคลุมยาว
ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้าไปในร้านอย่างรวดเร็ว โดยพยายามก้มหน้าเพื่อซ่อนใบหน้าของเธอ
เนื่องจากผมเป็นคนเดียวที่อยู่ในร้าน เนื่องจากผมไม่มีอะไรทำผมจึงเริ่มจับตาดูการเคลื่อนไหวของเธอ
เธอนำสลัดและกล่องอาหารใส่ในตะกร้าและเดินมาที่แคชเชียร์ที่ผมยืนอยู่
เธอใช้เวลาแค่ 30 วินาทีเองมั้งเนี่ย? มันเร็วมากจนผมอยากจะถามว่า “ซื้ออาหารไปทานเหรอครับ?”
แต่แม้ว่าเธอจะทำตัวน่าสงสัย แต่เธอก็เป็นผู้หญิงผมจึงห้ามตัวเองและไม่ได้ถามอะไรออกไป แล้วเริ่มทำหน้าที่ของผม
“เดี๋ยวอุ่นให้นะครับ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ”
ก่อนที่จะได้ทำอะไร เธอก็กล่าวหยุดด้วยเสียงที่ดูหิวโหย
ผมคิดว่าเธอกำลังรีบ ดังนั้นผมจึงคิดเงินด้วยความรวดเร็ว
“ทั้งหมด 738 เยนครับ”
“นี่ค่ะ!”
เธอหยิบแบงค์พันเยนออกมาจากกระเป๋าและยื่นให้กับผม ผมรับเงินมาก่อนที่จะยื่นเงินทอนให้
เมื่อผมยื่นมือไป เธอก็กุมมือผมเอาไว้และรับเงินไป ก่อนที่จะรีบหยิบของและเดินออกไปจากร้าน
—เธอหยุดอยู่ตรงหน้าประตูสักพัก ก่อนที่จะหันหลังกลับและเดินไปหยิบชาที่ชั้นเครื่องดื่ม แล้วก็เดินมาคิดเงินอีกครั้ง
ผมแปลกใจที่ได้เห็นท่าทางที่ดูตื่นเต้นของเธอ แต่ก็คงเพราะเธอลืมซื้อของล่ะนะ ดังนั้นผมจึงยืนรอให้เธอเดินมาหา
“128 ครับ รับถุงด้วยมั้ยครับ?”
“ไม่ค่ะ!”
เมื่อกล่าวจบเธอก็ยื่นแบงค์พันเยนอีกใบให้กับผม
….เธอมีเงินทอนจากเมื่อกี้อยู่ไม่ใช่เหรอ? แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้และรับมันมา
เมื่อผมยื่นเงินทอนให้ เธอก็กุมมือผมไว้อีกครั้งก่อนจะรับเงินไป จากนั้นเธอก็เดินจากไปพร้อมกับเหรียญเต็มกระเป๋า
“ถามจริงนะ ซาเองุสะซัง…..คุณทำอะไรของคุณครับเนี่ย?”
ผมพึมพำกับตัวเองขณะที่มองแผ่นหลังของเธอ
เธออาจจะคิดว่าเธอปลอมตัวดีแล้ว แต่พวกเราต้องหันหน้าเขาหากันตอนที่คิดเงิน ผมจึงมั่นใจสุดๆว่าเธอคือเพื่อนร่วมห้องของผมซาเองุสะ ชิออน
นั่นแหละผมถึงได้สงสัย
ว่าทำไมสาวไอดอลห้องเดียวกับผมถึงชอบทำตัวแปลกๆ
ลองแปลครั้งแรกครับฝากติชมด้วยครับ
