เมื่อพวกเราลงมาจากรถไฟแล้ว ซาเองุสะซังที่รู้ทางแถวนี้ดีกว่าผมก็กล่าวว่า “ทางนี้ๆ” ก่อนที่พวกเราจะเดินไปทางที่เต็มไปด้วยผู้คน
วันนี้ผมจะตามเธอไปทุกที่ๆเธอยากจะพาผมไปเลยล่ะ
ผมอยากรู้ชะมัดว่าเธอจะพาผมไปที่ไหนบ้าง
การทำเป็นไม่สนใจเรื่องนี้คงจะเป็นไปไม่ได้ ยิ่งอีกฝ่ายเป็นไอดอลที่ผมชื่นชอบด้วย
พวกเราเดินมาได้สักพักจนมาถึงร้านๆหนึ่งที่ตั้งอยู่ข้างถนน
“อิจิโจคุง พวกเราเข้าไปในร้านนี้ได้มั้ย?”
“หืม? อ่าหะ คุณไปไหนผมก็ไปด้วยแหละครับ”
ผมกล่าวตอบเธอไปอย่างสุภาพ แต่ก็ห้อยคำว่า “ชิจัง” ไปด้วยตอบพูดจบ
เป็นอีกครั้งที่ใบหน้าของซาเองุสะซังกลายเป็นสีแดงและกล่าวว่า “ข-ขอบคุณนะ” แล้วก็รีบวิ่งเข้าไปในร้านนั้นทันที
ขนาดในเมืองเธอก็ยังชอบทำตัวน่าสงสัยอยู่งั้นสินะเนี่ย
เห็นได้ชัดเลยว่าเธอไม่ชินกับการถูกเรียกว่าชิจังเลยสักนิด
แต่ผมจะไม่หยุดเรียกเธอแบบนี้หรอกนะ เพราะเวลาเธอทำหน้าอายแบบนั้นมันน่ารักมากๆยังไงล่ะ
แล้วก็เป็นการป้องกันไม่ให้ถูกจับได้ว่าเธอคือชิโอรินด้วยนะ!
ผมตามเธอเข้าในด้านในร้านที่ดูเหมือนร้านขายเสื้อผ้า
ชุดบางชุดในร้านก็มาจากต่างประเทศที่ผมเคยเห็นมาบ้าง ที่นี่ดูจะเป็นร้านที่มีคุณภาพนะเนี่ย
“อาระ? ชิออนงั้นเหรอจ๊ะ? ไม่จริงน่า!”
“ไม่เจอกันนายเลนนะคะ”
คนที่อยู่เคาน์เตอร์คิดเงินก็คือผู้ชาย……ไม่สิผู้หญิงต่างหาก…….เธอวิ่งเข้าปรี่เข้ามาจับมือของซาเองุสะซังอย่างดีใจ
เจ้าของร้านคือชายใจหญิงที่มีร่างกายที่ผอมและหน้าตาค่อนข้างดี สวมเสื้อผ้าที่ดูราคาแพง
“อาระ? หรือว่าพ่อหนุ่มน้อยคนนี้จะเป็น?”
“เข้าใจผิดแล้วค่ะ! นี่อิจิโจคุงเพื่อนร่วมชั้นของหนูค่ะ”
“อาระ อาระ หุๆ”
“หะ หา?”
“หน้าตาดีเหมือนนะเนี่ยพ่อหนุ่ม”
เจ้าของร้านเอามือมาเช็กแฮนด์กับผมก่อนจะแนะนำตัว “เจ๊ชื่อเคนจังนะจ๊ะ เป็นเจ้าของร้านนี้ ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะหนุ่มน้อย!”
ผมค่อนข้างตกใจกับนิสัยของเขาอยู่พอสมควร แต่ก็ตอบกลับไปว่า “ผมอิจิโจครับ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ”
“ที่ร้านเจ๊ก็มีเสื้อผ้าผู้ชายเหมือนกันนะ สนใจลองหน่อยมั้ย?”
เคนจังลากผมไปที่ส่วนเสื้อผ้าผู้ชาย
ก่อนที่เคนจังจะเริ่มหยิบเสื้อผ้าบนชั้นมาทีละชุด ทั้งๆที่ผมควรจะมาช่วยซาเองุสะซังซื้อของ แต่กลายเป็นว่าผมเป็นคนลองชุดเองซะงั้น
“ไปเปลี่ยนด้านในได้เลยจ๊ะ!”
เคนจังเอาชุดมาให้ผมชุดนึงแล้วผลักผมเข้าไปในห้องลองเสื้อ
ผมจึงเปลี่ยนชุดตามที่ถูกขอมา
“เสร็จรึยังเอ่ย?”
“อืม…..แปปนะครับ….”
จากนั้นผมก็ค่อยๆเดินออกมาจากห้องลองเสื้อ
“ว้ายตายแล้ว”
“อิจิโจคุง……!”
เคนจังพยักหน้าอย่างพึงพอใจ ส่วนซาเองุสะซังเอามือป้องปากของเธอ
“…….ม-มันดูแปลกเหรอ?”
ผมรู้สึกกังวลกับท่าทางของพวกเขา จึงอดไม่ได้ที่จะถาม
“พูดอะไรของเธอน่ะ? เธอน่ะดูดีสุดๆ ชิออนก็แค่แปลกใจเท่านั้นเอง”
จริงเหรอเนี่ย?
ถ้างั้นก็ค่อยยังชั่วหน่อย…..
ชุดที่ผมใส่คือเสื้อเชิ้ตคอวีสีขาว สวมทับด้วยเสื้อเชิ้ตทำมือของฝั่งตะวันตก ส่วนกางเกงก็เป็นกางเกงขายาวสีดำ
แถมรองเท้าผ้าใบสีขาวที่เคนจังให้มาลองก็ทำให้ดูดียิ่งขึ้นไปอีก
แถมตอนใส่ผมก็ไม่ได้รู้สึกว่าใส่แล้วจะไม่สบายตัวเลย กางเกงตัวนี้ขามันลีบกว่ากางเกงยีนที่ผมเคยใส่ทำให้ผมดูผอมยิ่งขึ้น
ผมมองดูตัวเองในกระจก ผมถึงได้รู้ว่าการได้แต่งตัวดีๆแบบนี้มันรู้สึกดีมากๆ แต่ผมก็ไม่อย่างจะเชื่ออยู่ดีว่าไอ้หนุ่มหน้าตาดีในกระจกมันคือผมน่ะ…..
“ชิออนไม่พูดอะไรหน่อยเหรอจ๊ะ?”
“โอ๊ะ……อิจิโจคุงนายดูดีมากเลย…….”
เคนจังกล่าวแหย่ผมอยู่ด้านหลัง ส่วนซาเองุสะซังก็กำลังเขินอายกับชุดใหม่ของผมอยู่
ผมไม่คิดเลยว่าจะได้มาถูกเธอชมแบบนี้น่ะ
ผมรู้สึกดีใจและเขินในเวลาเดียวกัน ผมจึงกล่าวบอกกับเคนจังว่า “งั้นผมซื้อชุดนี้เลยก็แล้วกันครับ!”
เคนจังยิ้มออกมาและกล่าวว่า “อาระเอางั้นเลยเหรอ? ขอบคุณนะจ๊ะ! ในฐานะที่เธอเป็นเพื่อนของขิออน เจ๊จะลดราคาให้เป็นพิเศษก็แล้วกันนะจ๊ะ” แล้วเขาก็กลับไปคิดเงิน
มันแพงกว่าชุุดที่ผมใส่ปกติ แต่ก็เป็นราคาที่สามารถซื้อได้อย่างไม่ยากเย็น แถมผมยังได้มาในราคาถูกขึ้นด้วย
แถมผมจะได้ใช้เวลาทั้งวันกับเสื้อผ้าที่ผมซื้อมาด้วย
“ฮ่าๆๆ ขอโทษด้วยนะครับ มันควรจะเป็นการชอปปิ้งของคุณแท้ๆเลย”
“ไม่ๆ ไม่เป็นไร! แล้วชุดนั้นมันก็ดูดีมากด้วย!”
ได้ยินเธอพูดแบบนั้นผมก็ดีใจ
“ชิจังงั้นเหรอ?”
เคนจังที่ได้ยินผมเรียกเธอแบบนั้นก็ส่งรอยยิ้มกรุ่มกริ่มออกมา
“งั้นฉันลองชุดนี้ละกัน!”
ซาเองุสะหยิบเดรสสีขาวลายดอกไม้ขึ้นมาก่อนจะเดินไปที่ห้องลองเสื้อ
หลังจากนั้นไม่นานซาเองุสะก็เดินออกมา
“ป-เป็นไงบ้าง……?”
ซาเองุสะซังภามบมด้วยใบหน้าเขินๆ
เป็นไงบ้างเหรอ…..?
“สวยที่สุดในโลกเลยครับ!”
ผมยกนิ้วให้กับเธอพร้อมกับยิ้มออกมา
ถึงมันจะเป็นชุดเดรส แต่เมื่อคนที่ใส่คือซาเองุสะ มันกลายเป็นคนละเรื่องไปเลย
เธอดูราวกับเจ้าหญิงมี่เคยเห็นในทีวีเลยล่ะ
เคนจังเองก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ พร้อมกับเอามือลูบคาง
“งั้นหนูเอาชุดนี้ค่ะ”
ซาเองุสะซังกล่าวออกมาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
ขนาดตอนที่ซาเองุสะซังหมุนตัวมองตัวเองในกระจกก็ยังคงน่ารักสุดๆ
