บทที่ 125 สิ่งของที่ใช้ในราชวงศ์
เสียงชายชราสูงใหญ่อย่างมาก พอพูดขึ้นเสียงก็ดังไปทั่วทั้งห้อง
คนที่กำลังระเบิดหัวเราะ รอยยิ้มค่อยๆ แข็งค้างอยู่บนหน้า มองไปที่ชายชราที่พูด สีหน้าท่าทางต่างเปลี่ยนเป็นไม่ปกติอยู่บ้าง
กู้ซิงเว๋ยมองชายชรา ไม่รู้ว่าควรหรือไม่ควรมอบหยกขาวแกะสลักลายมังกรในมือให้ชายชรา
“นี่คือหยกมังกร? ยังเป็นของในตำนานอีก? ท่านปู่ ท่านไม่ใช่มองผิดไปหรือ”
กู้ซิงเว๋ยไม่พอใจเล็กน้อยที่ชายชราพลันพูดขึ้น ดังนั้นจึงพูดจาไม่ค่อยเกรงใจ
“เหอะๆ นายรู้ว่าฉันเป็นใครไหม? ตั้งแต่ฉันเกิดมาจนถึงตอนนี้ มองสิ่งของไม่เคยมองพลาดมาก่อน”
ชายชราพยุงสองมือยืดหน้าอกขึ้น มีกลิ่นอายที่ค่อนข้างไม่ธรรมดา
“คุณสวี่ ของสิ่งนี้เป็นหยกมังกรจริงหรือ? ”
กู้เจี้ยนหมินเอ่ยอย่างประหลาดใจ
“แค่กๆ นั่นต้องดูให้ละเอียดถึงจะรู้”
ชายชราแสร้งทำเสียงสูงพูดมาประโยคหนึ่ง
“ซิงเว๋ย เอาของส่งมานี่ ท่านนี้คือสวี่ฝันเม่า หัวหน้าคณะกรรมการประเมินพิพิธภัณฑ์เมืองฮ่าน และก็เป็นเพื่อนเก่าแก่ของฉันมานานปี” กู้เจี้ยนหมินแนะนำขึ้น
หลายครั้งหลายครา ส่งของขวัญทางการค้า ล้วนต้องส่งของเก่าแก่สักหน่อย
เพื่อสิ่งของเก่าแก่เหล่านั้นเป็นจริงหรือปลอม กู้เจี้ยนหมินมักจะไปหาสวี่ฝันเม่าให้ชี้ขาด ไปมาก็หลายครั้งแล้ว จึงได้กลายเป็นเพื่อนสนิทสนมกับสวี่ฝันเม่า
กู้ซิงเว๋ยได้ยินสวี่ฝันเม่าสามคำนี้ก็ตะลึงไปเล็กน้อย จากนั้นในใจก็อุทานเสียงดัง “ท่านก็คืออาจารย์สวี่? เมื่อครู่ฉันปากไม่ดี ไม่มีมารยาทมากเกินไป ขอให้ท่านอภัยให้ด้วยเถอะ”
“ฉันอยู่ที่ตลาดที่ขายของโบราณมักจะได้ยินคนพูดถึงชื่อเสียงของอาจารย์สวี่ ท่านคือผู้เชี่ยวชาญการประเมินวัตถุโบราณอันดับหนึ่งของเมืองฮ่านเราเลยนะ”
กู้ซิงเว๋ยประจบจนสุดชีวิต
สวี่ฝันเม่าพลิกหน้าเล็กน้อย ไม่ได้สนใจกู้ซิงเว๋ยสักนิด
คนที่ตอนแรกเย่อหยิ่งแล้วค่อยมาเคารพทีหลังเช่นนี้ สวี่ฝันเม่านั้นเจอมาเยอะแล้ว สำหรับคนเช่นนี้นั้นไม่นิยมชมชอบ
ยิ่งไปกว่านั้นในใจของสวี่ฝันเม่า ถูกหยกมังกรตรงหน้าดึงดูดไปโดยสมบูรณ์ ก็ไม่ได้สนใจที่จะมองกู้ซิงเว๋ย
ไม่นาน พนักงานโรงแรมก็นำเอาอุปกรณ์ครบชุดเดินเข้ามา
สวี่ฝันเม่ารับผ่านมือ สวมถุงมือสีขาว หยิบไฟฉายส่องสว่างและแว่นขยายขึ้นมา สวี่ฝันเม่ามองหยกมังกรอย่างละเอียด
เพียงแค่มองท่าทางเป็นมืออาชีพของสวี่ฝันเม่า ทุกคนในที่นี้ต่างก็สูดหายใจเย็น
สิ่งของที่สามารถถูกผู้ประเมินวัตถุโบราณท่านนี้ให้ความสำคัญได้ แน่นอนว่าจะต้องมีคำพูดบางอย่าง
หรือว่า หลี่โม่นี่โชคดีเกินไปแล้ว จ่ายยี่สิบซื้อของจริงมาได้?
“นี่คงไม่มีทางเป็นของจริงหรอกนะ? เมื่อครู่ใครพูดว่าเป็นงานฝีมือกระจก ที่แท้พูดออกมาเชื่อถือได้หรือไม่? ”
“เหอะๆ นี่ไม่ต้องถามว่าเชื่อถือได้หรือไม่ ข้างทางตลาดที่ขายของโบราณของที่ขายคุณภาพอะไรล่ะ พวกเธอไม่รู้หรือ? ทั้งหมดล้วนเป็นงานฝีมือของปลอม”
“พวกคนที่ขายวัตถุโบราณถ้าติดขนเข้าไปก็เป็นลิงเจ้าเล่ห์ จะเอาของมีมาตรฐานมาขายถูกๆ ได้อย่างไร ปัจจุบันการเก็บได้ของล้ำค่ายากยิ่งกว่าปีนขึ้นฟ้า ไม่ต้องคิดมากแล้ว อีกอย่างคนจนนั่นก็ไม่มีโชคดีในการเก็บได้ของล้ำค่าหรอก”
ญาติพี่น้องกลุ่มหนึ่งแสดงความคิดเห็นกันเสียงต่ำ แต่ว่าในใจมีความกังวลเล็กน้อย
อย่างไรเสีย สวี่ฝันเม่าก็ยังไม่ได้ผลสรุปออกมา ทุกอย่างล้วนเป็นได้
กู้เจี้ยนกั๋วและกู้เจี้ยนเจียงสองพี่น้อง ต่างก็มองสบตากันและกัน ส่ายหัวเล็กน้อย
เดิมทีพวกเขาก็ไม่ได้อยากมาร่วมงานวันเกิดนี้ แต่เนื่องจากพวกเขาต่างเป็นลูกหลานตระกูลกู้ ทั้งยังเป็นพี่น้อง ไม่มีทางเลือก
ฮั่วเจี้ยนเฟิงสังเกตท่าทีของหลี่โม่มาโดยตลอด เพียงแต่ว่าของตกไปอยู่ในมือของสวี่ฝันเม่าแล้ว ท่าทีของหลี่โม่ล้วนไม่มีการเปลี่ยนแปลงสักเสี้ยวเดียว ราวกับว่าใบหน้าเป็นอัมพาตไปแล้วเช่นนั้น
หวังฟางจมูกไม่ใช่จมูก ดวงตาไม่ใช่ดวงตามองไปที่สวี่ฝันเม่า รู้สึกว่าสวี่ฝันเม่ากำลังก่อกวนสถานการณ์อันนี้ดีงามนี้
“เจี้ยนหมิน สวี่ฝันเม่าคนนี้เชื่อถือได้ไหม? ได้ยินว่าคนที่ทำงานประเมินมีผู้เชี่ยวชาญ มากมายที่ไม่มีความรู้ความสามารถ”
หวังฟางถามเสียงต่ำ
กู้เจี้ยนหมินถลึงตาใส่หวังฟางรอบหนึ่ง ถือท่าทางของหัวหน้าครอบครัวขึ้นมา
“ความคิดอ่านผู้หญิงช่างสามัญ คุณสวี่นั่นเป็นผู้มีชื่อเสียงโด่งดังในการประเมินวัตถุ เคยเข้าร่วมการจำแนกระดับขั้นของระบบโบราณวัตถุ รับผิดชอบการประเมินสมบัติทางวัฒนธรรมระดับชาติ ผู้คนในแวดวงสะสมล้วนรับรู้ผลการชี้ขาดของคุณสวี่”
หวังฟางฟังแล้วในใจก็ลอบตกใจ คิดไม่ถึงว่าสวี่ฝันเม่ามองแล้วไม่รื่นตาคนนี้ ถึงกับมีระดับถึงขั้นนี้
กู้หยุนหลันก็ตกใจเล็กน้อย การเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่องนี้ ทำให้ในใจของกู้หยุนหลันเกิดคลื่นลูกใหญ่ขึ้น คิดถึงคำพูดเมื่อครู่ของหลี่โม่ที่บอกว่าจะพิสูจน์ตัวเอง หรือว่านี่คือการพิสูจน์ของเขา?
เธอหันหน้าไปมองหลี่โม่เล็กน้อย หลี่โม่เห็นกู้หยุนหลันมองที่ตนเอง ก็เผยรอยยิ้มน้อยๆ ทันที สายตาสื่อความหมายว่าเธอวางใจได้ไปให้กู้หยุนหลัน
กู้หยุนหลันเพียงมองรอบเดียว ก็หันหน้ากลับอย่างรวดเร็ว บนใบหน้าปรากฏให้เห็นสีหน้าที่วิตกกังวลมากขึ้น
สวี่ฝันเม่าวางแว่นขยายลง ประคองหยกมังกรที่ชอบจนไม่อยากจะปล่อยมือวางไว้ที่ด้านหน้าแล้วมองดู
เพียงแค่มองท่าทางของสวี่ฝันเม่า ทุกคนต่างเดาออกบางส่วนแล้ว
“นี่คือหยกมังกร หยกมังกรที่แท้จริง! ”
สวี่ฝันเม่าพูดด้วยเสียงอันดัง
“โอ้โห! ”
ร่างของกู้ชิงหลินเอนไปด้านข้าง คาดไม่ถึงว่ารองเท้าส้นสูงพลันพลิกหัก พาให้กู้ชิงหลินเอวเคล็ดไป
กู้ชิงหลินที่ถูกพี่สาวน้องสาวประคองให้ยืนอย่างทุลักทุเล พูดเสียงแหลมว่า “นี่มันจะเป็นของจริงได้ยังไง หลี่โม่คนจนนั่นจะสามารถซื้อของจริงมาได้ยังไง! ”
ทุกคนต่างสงสัยยากจะคาดเดา ล้วนคิดว่ากู้ชิงหลินพูดได้ถูกต้อง!
หลี่โม่จะซื้อของจริงมาได้อย่างไร โดยเฉพาะที่พูดว่าใช้เงินยี่สิบซื้อหยกมังกรมา ยิ่งทำให้ทุกคนต่างไม่อาจรับได้
“มีอะไรเป็นไปไม่ได้กัน ในแวดวงของโบราณวัตถุของพวกเรา เรื่องการเก็บได้ของล้ำค่าถึงแม้จะมีน้อย แต่ก็ยังคงมีอยู่ อีกทั้งยังมีอยู่ทุกปี พวกเธออย่าได้อิจฉาริษยาน้องชายท่านนี้ เขาสามารถใช้เงินยี่สิบซื้อของสิ่งนี้มาได้ แปลว่าเขามีสายตาที่เฉียบแหลมไงล่ะ! ”
สวี่ฝันเม่ามองหลี่โม่ด้วยสายตาชมเชย พูดเสียงสูงว่า “น้องชาย นายลองพูดสิว่าซื้อหยกมังกรมาได้อย่างไร? ”
“ฉันเห็นมันที่แผงขายริมถนน ตอนความรู้สึกแรก ก็รู้สึกว่านี่คือของเก่าแก่ หลังจากนั้นฉันก็ดูอย่างละเอียด เห็นว่าเนื้อผิวเป็นหยกเหอเถียนจริง อีกทั้งยังนุ่มนวลเกลี้ยงเกลา ตอนนั้นจึงมั่นใจว่าเป็นของจริงแล้ว”
“จากนั้นฉันยังดูงานแกะสลักอีก และรูปร่างมังกร แน่ใจว่านี่คือของในราชวงศ์ฮั่น เข้าใจว่าในสถานการณ์เห็นการล่าสัตว์จิตใจเบิกบาน ก็ต่อราคากับเจ้าของแผง ในที่สุดซื้อมาได้ในราคายี่สิบ เดิมทีฉันอยากจะเก็บสะสมไว้ นี่ไม่ใช่ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของพ่อตาหรือ ฉันเลยหยิบออกมาเป็นของขวัญมอบให้พ่อตาเสียเลย”
หลี่โม่เล่าอย่างสงบนิ่ง เหมือนกับกำลังเล่าเรื่องเล็กน้อยจนไม่มีค่าพอต่อการเอ่ยถึง
กู้หยุนหลันที่ด้านข้างดวงตาเผยแววตกตะลึง รู้สึกว่าหลี่โม่ในตอนนี้ ราวกับมีบางอย่างไม่เหมือนเดิมแล้ว จนกระทั่งหลี่โม่กำลังเล่าอะไร ล้วนฟังไม่ค่อยเข้าใจ
“ดี! ช่างเป็นคนที่มองได้เฉียบขาดจริงๆ มีคนหนุ่มที่ช่างสังเกตเช่นนายมีไม่ค่อยมากแล้ว นี่เป็นของในราชวงศ์ฮั่นจริง อีกทั้งยังเป็นจักรพรรดิที่มีชื่อเสียงของราชวงศ์ฮั่น สิ่งของที่พระเจ้าฮั่นอู่ตี้ทรงใช้! ”
คำพูดของสวี่ฝันเม่า ก้อนหินกระทบน้ำและทำให้เกิดคลื่นนับพัน ทำให้ทุกคนที่อยู่ที่นี่ต่างรู้สึกว่าจิตใจได้รับการโจมตีอย่างรุนแรง
สิ่งของที่พระเจ้าฮั่นอู่ตี้ทรงใช้ เช่นนั้นสำหรับทุกคนที่อยู่ที่นี่ เป็นสิ่งของที่อยู่ไกลจนเอื้อมไม่ถึง!
นี่มันคือสิ่งของที่ราชวงศ์ที่ยิ่งใหญ่ทรงใช้ คิดไม่ถึงว่าจะวางอยู่ต่อหน้าทุกคน!
ความรู้สึกเช่นนี้ ทำให้ทุกคนราวกับว่าอยู่ในฝันเช่นนั้น ลวงตาขนาดนั้น ไม่เป็นจริงขนาดนั้น
“ในเมื่อเป็นสิ่งของที่ราชวงศ์ทรงใช้ นี่ก็ไม่สามารถจะจินตนาการได้เกินไปแล้ว”
กู้ซิงเว๋ยพึมพำประโยคหนึ่ง ต่อจากนั้นถามเสียงอ่อนว่า “นี่เป็นสิ่งของของพระเจ้าฮั่นอู่ตี้จริงหรือ? เช่นนั้นมีมูลค่าเท่าไหร่? “
