เริ่มทำพาร์ทไทม์เป็นพ่อบ้านได้ไม่ทันไร ดูเหมือนครอบครัวของสาวงามอันดับหนึ่งของโรงเรียนจะถูกใจผมเข้าซะแล้ว – ตอนที่ 4 น้องชายของไอดอลประจำโรงเรียน

เด็กชายกรีดร้องพร้อมสับส้นเท้าวิ่งหนีไปยังโถงทางเดินอย่างไม่คิดชีวิต。

「หัวขโมย！　พี่สาว！　หัวขโมย！」

「ไม่ใช่！　เดี๋ยว！　ฉันไม่ใช่ขโมย！！」

　ฮารุโตะ รีบสับส้นเท้าวิ่งตามหลังเด็กชายไปพลางแก้ต่างอย่างไม่คิดชีวิต。

　แต่ ดูเหมือนจะส่งไปไม่ถึงหูของเด็กชายแม้แต่น้อย เขาตะโกน「หัวขโมย！」พร้อมวิ่งขึ้นบันได。

「เรียวตะ มีอะไรเอะอะเสียงดังเชียว？」

ขณะที่เด็กชายกำลังก้าวขึ้นบันไดขั้นแรก โทโจผู้ออกจากห้องเพราะได้ยินเสียง ก็ปรากฏตัวณ หัวบันได。

「พี่สาว！　แย่แล้วล่ะ！　มีหัวขโมยอยู่ในบ้านล่ะฮะ！！」

「ฮ่า、ฮ่า、ขอโทษคุณโทโจ ดูเหมือนเด็กคนนี้จะคิดว่าฉันเป็นขโมยน่ะ……」

　ฮารุโตะชี้นิ้วไปยังเด็กชายที่ตนวิ่งตามมาพร้อมแสดงเจตจำนงต่อโทโจ。

　ตรงข้ามกับฮารุโตะผู้หายใจหืดขึ้นคออธิบายสถาณการณ์หลังจากสับตีนแตกฝ่าวิกฤตเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากการเป็นผู้ต้องสงสัย。

「บุฟุ」

　สภาพของทั้งสองที่เป็นเช่นนั้นสำหรับโทโจคงเห็นเป็นแค่เรื่องสนุกกระมัง。

　เธอรีบเอามือปิดปากและถอนหายใจออกมาเล็กน้อย。

「พี่สาว？」

เด็กชายเอียงคอให้กับท่าทางของพี่สาว。

โทโจเดินลงบันไดและเอามือแตะที่ไหล่ของเด็กชายเบาๆ。

「เรียวตะ คนคนนี้ไม่ใช่ขโมยหรอก」

「เอ๊ะ？　ไม่ใช่หัวขโมย？　แล้วเป็นใครล่ะฮะ？　แฟนของพี่สาว？」

「ฟุฟู่」

　ความคิดเห็นของเด็กชาย ทำให้ฮารุโตะเผลอพ่นลมออกจากปาก。

　ตรงข้ามกับเขาที่เป็นเช่นนั้น โทโจแก้ไขความเข้าใจผิดของผู้เป็นน้องชายอย่างใจเย็น。

「ไม่ใช่แฟนด้วย คนคนนี้น่ะนะ เป็นคนของบริการรับทำงานบ้านแทนน่ะ」

「รับทำงานบ้านแทน……？」

　เด็กชายเอียงคอฉงนให้คำอธิบายของพี่สาว。

「คือคนที่จะมาทำงานบ้านกับทำอาหารแทนพวกเรายังไงล่ะ เข้าใจยัง？」

　เด็กชายพยักหน้าให้คำอธิบายของโทโจ。

「โทษทีนะ โอสึกิคุง เด็กคนนี้คือน้องชายของฉันชื่อเรียวตะ」

「อ๊ะ ไม่ครับ ถ้าแก้เรื่องเข้าใจผิดได้แล้วสำหรับผมก็ไม่มีปัญหาอะไรครับ」

ฮารุโตะตอบเช่นนั้นกับโทโจผู้ก้มหัวให้ จากนั้นก็นั่งย่อลงตรงหน้าสบตากับเรียวตะผู้เป็นน้องชายของโทโจ。

「เรียวตะคุง ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ ฉันโอสึกิ ฮารุโตะ ฝากตัวด้วยนะ」

ฮารุโตะผุดยิ้มพร้อมยื่นมือออกไป เรียวตะคลายความระแวงและจับมือของเขากลับ。

「ขอโทษที่เมื่อกี้เรียกพี่ชายว่าหัวขโมยครับ」

ฮารุโตะประหลาดใจเล็กน้อย ที่เรียวตะก้มหัวให้。

「เรียวตะคุงเป็นเด็กดีจังนะ」

　ฮารุโตะกล่าวกับโทโจที่ยืนอยู่ข้างๆ。

ตระหนักถึงข้อผิดพลาดของตัวเองด้วยอายุเท่านี้ และกล่าวขอโทษก่อนที่คนอื่นจะบอกให้พูด ใช่ว่าเป็นเรื่องที่จะทำกันได้ง่ายๆ。

　หลังจากฮารุโตะกล่าวชม สีหน้าของโทโจก็คลายลงเล็กน้อยและทำหน้าราวกับเก็บซ่อนความลำบากใจ。

「แต่ว่า เอาแต่ใจมากเลยนะ แถมชอบทิ้งของเล่นเกลื่อนกลาดอีก」

「แค่ร่าเริงก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอครับ」

　โทโจผุดยิ้มพลางลูบหัวน้องชาย。

　พอได้เห็นว่าเป็นพี่น้องที่สนิทกันดี ฮารุโตะก็คลายแก้มลง。

　ลูกคนเดียวอย่างเขา ถวิลหาสิ่งที่เรียกว่าพี่น้องอยู่เล็กน้อย。

「อ๊ะ แล้วก็ พอดีทำความสะอาดเสร็จแล้ว เลยอยากให้ไปตรวจดูสักรอบได้รึเปล่าครับ？」

การปรากฏตัวของเรียวตะผู้เป็นน้องชาย ทำให้ฮารุโตะนึกถึงงานที่เกือบลืมไปแล้วขึ้นได้　。

「เสร็จแล้วเหรอ เร็วจังนะ」

　โทโจกล่าวเช่นนั้นพร้อมมุ่งหน้าไปยังห้องนั่งเล่น。

　และก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อได้เห็นห้องที่ถูกทำความสะอาด。

「เอ๊ะ？　สุดยอด……แวววับล่ะ」

ห้องนั่งเล่นซึ่งปราศจากฝุ่น รวมไปถึงซิงค์น้ำกับโต๊ะที่สะอาดหมดจด ราวกับเคลือบผิวกระจกอยู่อย่างไรอย่างนั้น。

　ห้องนั่งเล่น+ห้องรับทานอาหารที่ราวกับอยู่ในบ้านสไตล์โมเดิร์น ทำให้โทโจประทับใจจนอ้าปากค้าง。

「หากมีจุดไหนที่ไม่พอใจหรืออยากร้องขออะไรเกี่ยวกับการทำความสะอาด รบกวนแจ้งให้ทราบด้วยนะครับ」

　ฮารุโตะพูดตามคำแนะนำในคู่มือพร้อมผุดยิ้มมุมปากอย่างภูมิใจ โทโจส่ายหน้าพร้อมตอบ。

「ไม่ล่ะ สมบูรณ์แบบซะขนาดนี้ จุดที่ไม่พอใจอะไรนั่นไม่มีแม้แต่น้อย」

　โทโจลูบไล่นิ้วไปตามโต๊ะ เก้าอี้ ที่เหล่านั้นไม่มีร่องรอยของฝุ่นแม้แต่น้อย。

「ว้า、โอสึกิคุงเนี่ยถนัดการทำความสะอาดเนอะ」

「ครับ、ก็นะ。ถ้าไม่เป็นแบบนั้นก็คงไม่เลือกพาร์ทไทม์นี้หรอกครับ」

「อ๊ะ งี้เอง、นั่นสินะ」

「สุดยอ〜ด！　ห้องวิ้งวับล่ะพี่สาว！」

　เรียวตะเครื่องติดเพราะได้เห็นห้องนั่งเล่นที่สะอาดหมดจด ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวและวิ่งไปรอบห้อง。

　เรียวตะผู้เคลื่อนไหวเช่นนั้น ทำให้ฮารุโตะคิด  『พึ่งทำความสะอาดไปหยกๆเดี๋ยวฝุ่นก็กลับมาฟุ้งหรอก ……』พลางยิ้มเต็มหน้ามองดูการกระทำของเด็กผู้ไร้เดียงสาโดยไม่กล้าเข้าไปห้าม ทำได้เพียงผุดยิ้มและจ้องมองเท่านั้น。

「เดี๋ยวเถอะเรียวตะ。โอสึกิคุงพึ่งทำความสาดให้แท้ๆเดี๋ยวฝุ่นก็กลับมาฟุ้งหรอก」

แต่ โทโจก็ทำหน้าที่พี่สาวอย่างแข็งขันโดยการช่วยตำหนิน้องชายผู้เคลื่อนไหวอย่างสนุกสนาน  。

　เรียวตะผู้ถูกตำหนิก็ขานรับ「คร้าーบ」และหยุดวิ่งอย่างว่าง่าย。

　ฮารุโตะที่ได้เห็นทิวทัศน์เช่นนั้น เผลอหลุดถ้อยคำเหนือความคาดหมายออกมา。

「คุณโทโจเป็นพี่สาวที่ดีจังนะ」

「เอ๊ะ？　……เป็นงั้นรึเปล่านะ？」

「อื้ม、คิดว่าเป็นงั้นนะ」

「ระ、เหรอ？　ขอบคุณ……」

　เป็นเรื่องที่ไม่ถึงกับต้องชมหรือไร ท่าทีของโทโจผู้กล่าวขอบคุณและเงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อยนั้น ทำให้ฮารุโตะสัมผัสได้ถึงหัวใจของตนที่เต้นเร็วขึ้นเล็กน้อย。

「พี่สาวน่ะนะ เป็นพี่สาวที่สุดยอดมากเลยล่ะฮะ！！」

เรียวตะวิ่งมาหาฮารุโตะผู้ถูกความน่ารักของโทโจเข้าโจมตีจนความคิดหยุดชะงักไปชั่วขณะ และกล่าวชมพร้อมรอยยิ้มเต็มวงหน้า。

「นั่นสินะ พี่สาวของเรียวตะคุงเป็นพี่สาวที่ทั้งเก่งแล้วก็สุดยอดไปเลยเนอะ แต่ว่าเรียวตะคุงเองก็เป็นน้องชายที่ดีเหมือนกันนะ」

　ฮารุโตะนั่งย่อลงสบตา กล่าวเช่นนั้นพลางลูบหัวเรียวตะ。

「จริงเหรอฮะ？　ผมเป็นน้องชายที่ดี？」

「อื้ม เรียวตะคุงเชื่อฟังที่พี่สาวพูดเพราะงั้นถึงเป็นน้องชายที่ดียังไงล่ะ」

　ถ้อยคำนั้นของฮารุโตะ ทำให้เรียวตะผุดสีหน้าเป็นประกายพร้อมยิ้มแป้น。

「พี่สาว！　พี่ชายบอกว่าผมเป็นเด็กดีด้วยล่ะ！！」

「นั่นสินะ เพราะเรียวตะเป็นเด็กดียังไงล่ะ」

「เอะเฮะๆ」

　คำชมจากทั้งสอง ทำให้เรียวตะผุดยิ้มเหยาะๆอย่างมีความสุข。

　พอได้เห็นเช่นนั้นฮารุโตะกับโทโจก็ยิ้มออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ。

「โอ๊ะ、จริงสิ ท่านโทโจ เรื่องเมนูอาหารเย็นน่ะครับ อยากให้ทำอาหารสี่ที่จากของที่มีอยู่ในตู้เย็นใช่ไหมครับ」

ฮารุโตะผู้ได้รับการเยียวยาจากน้องชายของโทโจผู้เปรียบดั่งเทพธิดา ดึงสติของตัวเองกลับมาพร้อมเข้าสู่โหมดทำงาน。

「ขออนุญาตตรวจสอบด้านในของตู้เย็นสักครั้งได้หรือไม่ครับ？」

　ฮารุโตะผู้ได้รับการฝึกปรือจากยายนั้น สามารถปรุงอาหารได้ทุกประเภทไม่ว่าจะเป็น อาหารตะวันออกไปจนถึงอาหารตะวันตกหรือแม้กระทั้งอาหารจีนก็ทำได้。

　แต่ หากไม่มีวัตถุดิบก็ทำอะไรไม่ได้ กรณีที่วัตถุดิบไม่เพียงพอ ก็จำเป็นต้องออกไปซื้อ เพราะนี่ก็เป็นส่วนหนึ่งของงานบริการรับทำงานบ้านแทนด้วยนั่นเอง。

「อ๊ะ คือว่า ถึงจะรกไปหน่อยก็เถอะแต่ เชิญเลย」

「เช่นนั้น ขออนุญาตดูด้านในนะครับ」

โทโจผู้ยินยอมอย่างเขินอาย ทำให้ฮารุโตะรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่ก็เปิดตู้เย็นพลางคิดว่านี่คืองาน。

「อืーม ไข่กับนมวัว หัวหอม แครอท แล้วก็กะหล่ำปลี……โอ๊ะ  มีเนื้อบดด้วยสินะครับ เนื้อบดผสมเหรอ……」

　ฮารุโตะตรวจสอบด้านในตู้เย็นพลางใช้สมองคิดหาเมนูอาหารที่จะทำด้วยวัตถุดิบที่เจอ。

「ขออภัยครับ ขออนุญาตตรวจสอบเครื่องปรุงกับเครื่องเทศหน่อยได้รึเปล่าครับ？」

「อื้ม อยู่ในลิ้นชักตรงนี้น่ะ」

　โทโจผู้กล่าวเช่นนั้น เปิดลิ้นชักใต้โต๊ะทำอาหาร。

「โอ้！　ความหรูหรานี่มัน！」

　ในลิ้นชักนั้น มีเครื่องปรุงและเครื่องเทศมากกว่าที่ฮารุโตะจินตนาการไว้ ใส่อยู่。

「พริกไทยป่น พริกไทยเม็ด โป๊ยกั๊ก กระวานตากแห้ง โอ้ ใบกระวานก็มี แถมยังผงขิงกับแท่งอบเชย！　นี่มันลูกจันน์เทศเหรอ……」

　ฮารุโตะผู้ครั่งไคล้ในการทำอาหาร รู้สึกตื่นเต้นกับการได้เห็นเครื่องเทศอันครบครันขนาดนี้กองอยู่ตรงหน้า。

　ตัวเขาที่เป็นเช่นนั้น นึกเมนูอาหารขึ้นได้หนึ่งอย่างด้วยเครื่องปรุงที่ตรวจสอบอยู่ตอนนี้กับของที่เจอในตู้เย็น。

「เรื่องเมนูอาหารเย็นน่ะครับ แฮมเบิร์ก คิดว่ายังไงครับ？」

「อึก！！　อยากกินแฮมเบิร์กฮะ！！！」

เรียวตะผู้เป็นน้องชายตอบสนองต่อข้อเสนอของฮารุโตะเร็วกว่าโทโจ。

「พี่สาว ข้าวเย็นวันนี้เป็นแฮมเบิร์กเหรอฮะ！？」

　น้องชายผู้มีสีหน้าเต็มเปี่ยมด้วยความคาดหวังหันมามอง ทำให้โทโจผุดยิ้มเฝื่อนพร้อมกล่าวกับฮารุโตะ。

「ข้าวเย็นวันนี้ขอเป็นแฮมเบิร์กก็แล้วกันค่ะ」

「รับทราบครับ」

　ถ้อยคำของโทโจ ทำให้ฮารุโตะโค้งคำนับอย่างเกินจริงเล็กน้อย เรียวตะที่เห็นเช่นนั้นชูมือทั้งสองข้างขึ้นฟ้าและตะโกนอย่างเปี่ยมสุข。

「เย้ーー！！　แฮมเบิร์ก！！」

　ยิ้มตอบกลับหน้าบานนั้นของเรียวตะ ทำให้ฮารุโตะเริ่มลงมือทำอาหารเย็นทันที。

　แฮมเบิร์กที่พึ่งทำกับยายไปวันก่อน สำหรับฮารุโตะแล้วก็คือหนึ่งในเมนูโปรดของตนเช่นกัน。

　เพราะฉะนั้น นี่คือหนึ่งในเมนูที่ตัวเขามีความมั่นใจเพราะฝึกมาตั้งแต่เยาว์วัย เพื่อให้แม้แต่ตัวเองก็สามารถทำแฮมเบิร์กขั้นเทพเหมือนดั่งผู้เป็นยายได้。

　ฮารุโตะเริ่มลงมือทำแฮมเบิร์กด้วยมือที่ฝึกปรือมา。

　ท่าทีของเขาที่เริ่มทำอาหารด้วยการเคลื่อนไหวโดยไม่เสียเปล่า ทำให้พี่น้องโทโจนั่งลงตรงโต๊ะรับทานอาหารพร้อมเฝ้าสังเกต。

　ฮารุโตะที่คิด『คุณโทโจ ครั้งนี้ไม่กลับห้องตัวเองสินะ』พร้อมทำอาหาร โดยเริ่มจากการ ใช้มีดสับหัวหอมอย่างปรานีต ตอนนั้นเอง ฮารุโตะก็รู้สึกได้ถึงสายตาซึ่งจับจ้องมาที่ตน พอเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเรียวตะกำลังจ้องมาทางนี้อย่างสนใจโดยไม่พูดอะไร。

　ฮารุโตะผุดยิ้มมุมปาก หลังจากนั้นก็เริ่มควงมีดและโชว์การสับหัวหอมด้วยความเร็วอันไม่ธรรมดา。

ขณะนั้นก็ได้ยินเสียงร้อง「ว้าว〜！」ด้วยความตื่นเต้นจากเรียวตะ。

「โอสึกิคุงเนี่ยอย่างกับพ่อบ้านแน่ะ」(พ่อของลูกด้วยป่าวคุณนาย)

　ข้างๆน้องชายที่ตาเป็นประกาย โทโจเองก็กล่าวอย่างประทับใจ。

「ทำความสะอาดก็ไร้ที่ติ แถมทำอาหารก็เป็น โอสึกิคุง สกิลแม่ศรีเรือนสูงเกินไปแล้ว  」

「ผมคิดว่าสมัยนี้ผู้ชายที่ไม่ยืนอยู่ในครัวแบบนี้มีน้อยกว่าอีกนะครับ？」

「ใช่รึเปล่านะ？　ถึงจะเป็นงั้นก็เถอะ ยังไงก็คิดว่าสกิลของโอสึกิคุงสูงเกินไปอยู่ดี」

「รู้สึกเป็นเกียรติที่ได้รับคำชมครับ」

　ไม่เพียงน้องชาย โทโจเองก็จับจ้องที่มือของฮารุโตะด้วยความสนใจเช่นกัน。

　ฮารุโตะผู้สัมผัสได้ถึงสายตาของลูกค้าทั้งสอง ลงมือทำแฮมเบิร์กต่อไป。

　ในที่สุดก็มาถึงตรงกระบวนการนวดวัตถุดับ ฮารุโตะเอาน้ำแข็งใส่ลงกะละมัง และสอดมือทั้งสองลงไป。

「？？　พี่ชายทำอะไรเหรอฮะ？」

　เรียวตะเอียงคอให้การกระทำปริศนาของฮารุโตะ。

「เพื่อไม่ให้ไขมันในเนื้อละลายเพราะอุณหภูมิร่างกายยังไงล่ะ」

「ไขมันเนี่ยละลายได้ด้วยเหรอฮะ？」

「ใช่แล้วล่ะ ถ้าไขมันเกิดละลาย ก็จะทำแฮมเบิร์กแสนอร่อยไม่ได้ยังไงล่ะ」

　เรียวตะผู้ไม่เข้าใจคำอธิบายของฮารุโตะก็เอียงคอต่อไป。

　กลับกัน โทโจพยักหน้าเล็กน้อยพลางพูด「เห〜」。

　ฮารุโตะดึงมือออกจากน้ำแข็งและเช็ดน้ำออกจากมือ จากนั้นก็เริ่มนวดวัตถุดับอย่างรวดเร็ว。

　ผลจากการเอามือไปแช่ในน้ำแข็งที่เย็นเจี๊ยบเมื่อครู่ ทำให้มือของเขากลายเป็นสีแดง。

「พี่ชาย มือ ไม่เจ็บเหรอฮะ？」

　เรียวตะส่งเสียงอย่างเป็นห่วงให้ฮารุโตะผู้เป็นเช่นนั้น。

「ขอบคุณนะรียวตะคุง พี่ไม่เป็นไรหรอก เพราะอยากให้เรียวตะคุงได้กินแฮมเบิร์กแสนอร่อยยังไงล่ะ」

　ฮารุโตะได้รับการเยียวยาจากความมีน้ำใจของเรียวตะ พลางนวดก้อนแฮมเบิร์กต่อไปและพอรู้สึกว่าเริ่มเหนียว เขาก็แบ่งออกเป็นสี่ก้อน และคลี่พวกมันออกเป็นลักษณะคล้ายวงรี。

　ที่เหลือก็แค่เอาไปย่าง ฮารุโตะจึงกล่าวถามโทโจ。

「คือว่า ย่างแฮมเบิร์กทั้งสี่ชิ้นเลยไหมครับ？หรือว่าย่างแค่สองชิ้นก่อนครับ？」

　คำขอจากโทโจคืออาหารเย็นสี่ที่。

　แต่ ตอนนี้มีเพียงพี่น้องสองคน。

　เกรงว่าอีกสองคนที่เหลือก็คงเป็นพ่อแม่ แต่ยังไม่มีวี่แววว่าทั้งสองจะกลับมา。

　สำหรับผู้ทำหรือก็คือฮารุโตะ รสชาติตอนย่างเสร็จใหม่ๆนั้นอร่อยที่สุด จึงอยากให้พ่อแม่ของโทโจรับทานตอนพึ่งย่างเสร็จนั่นเอง。

「อาー、นั่นสินะ เอาเป็นย่างสองชิ้นก่อนก็แล้วกัน แต่ว่า……」

　โทโจกล่าวเช่นนั้นพลางแสดงสีหน้าไม่สบายใจเล็กน้อย。

　เธอหันไปมองนาฬิกาตรงผนังห้องนั่งเล่น。

　ขณะนี้เวลา17.30 น。

　สัญญาของฮารุโตะจะสิ้นสุดลงที่เวลา18.00 น. เช่นนั้น ณ ตอนนี้ที่พ่อแม่ยังไม่กลับมา การจะย่างอีกสองชิ้นที่เหลือ กลายเป็นว่า ณ ตอนนั้นฮารุโตะก็ไม่อยู่แล้วนั่นเอง。

「ผมจะเขียนวิธีย่างไว้ให้ครับ ดังนั้น เพียงแค่ย่างตามวิธีที่เขียนให้ก็จะได้รสชาติออกมาแบบเดียวกันครับ」

　โทโจพยักหน้าให้ถ้อยคำที่ฮารุโตะพูดราวกับปลดเปลี้ยงความไม่สบายใจ。

「จริงเหรอ？　ถ้างั้นรบกวนย่างส่วนของพวกเราให้หน่อยค่ะ」

「รับทราบครับ」

　ฮารุโตะใส่แฮมเบิร์กทั้งสองชิ้นลงในกระทะและเริ่มย่าง。

　ระหว่างรอให้สุก ฮารุโตะก็นำซุปครีมและผักมาจัดเรียงลงบนจาน。

　และหลังจากแฮมเบิร์กสุกแล้ว ฮารุโตะก็ตักข้าวใส่ชามและจัดเรียงอาหารทั้งหมดลงบนโต๊ะรับทานอาหาร ตอนนั้นเอง เวลาสิ้นสุดสัญญา ณ 18.00 น. ก็มาถึงพอดี。

「เช่นนั้น ถึงเวลาสิ้นสุดสัญญาแล้วดังนั้น กระผมขอตัวเพียงเท่านี้」

　ฮารุโตะกล่าวหลังจากล้างกระทะรวมไปถึงเก็บกวดหลังทำอาหารเสร็จแล้ว。

　ในขณะเดียวกัน สีหน้าเปล่งประกายของเรียวตะผู้ได้เห็นแฮมเบิร์กที่พึ่งทำเสร็จอยู่ตรงหน้า ก็มืดลงทันที。

「พี่ชายจะกลับแล้วเหรอ？　ไม่กินด้วยกันเหรอฮะ？」

「ขอโทษนะเรียวตะคุง แฮมเบิร์กที่ทำมีแค่ส่วนของเรียวตะคุงกับพี่สาวเท่านั้นน่ะ」

ฮารุโตะกล่าวพร้อมสบตากับเรียวตะ ทำให้เรียวตะกล่าวราวกับตัดสินใจอะไรบางอย่างได้。

「ถ้างั้น ผมจะแบ่งส่วนของตัวเองให้พี่ชาย」

　เรียวตะชวนให้มากินด้วยกันถึงขั้นยอมแบ่งแฮมเบิร์กสุดโปรดให้ ทำให้ฮารุโตะผุดยิ้มเฝื่อนพลางครุ่นคิดว่าจะปฏิเสธอย่างไร  ตอนนั้นเองโทโจก็ยื่นมือเข้ามาช่วย。

「ไม่ได้นะเรียวตะ โอสึกิคุงก็มีบ้านที่ต้องกลับและครอบครัวที่ต้องกินข้าวด้วยเหมือนกัน เพราะงั้นอย่าพูดอะไรเอาแต่ใจ เข้าใจนะ？」

「…………เข้าใจแล้ว」

　เรียวตะผู้มีท่าทีจ๋อยพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ ทำให้ฮารุโตะกล่าวขอโทษพร้อมลูบหัวเรียวตะโดยไม่รู้ตัว。

「ขอโทษนะเรียวตะคุง」

「อือ-อื้ม ครั้งหน้ามากินด้วยกันนะครับ」

「เอ๊ะ อ๊ะ อื้ม นั่นสินะ ……ไว้ ครั้งหน้า ……เนอะ」

　เรียวตะผู้ไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดครั้งนี้ฮารุโตะถึงได้มาทำอาหารเย็นให้ครอบครัวโทโจ กล่าวด้วยใบหน้าไร้เดียงสา。

　ฮารุโตะลังเลเล็กน้อยพร้อมตอบกลับถ้อยคำนั้นของเขา。

「โอสึกิคุง ฉันไปส่งที่หน้าประตูนะ」

「อ๊ะ อื้ม ขอบคุณ」

　ฮารุโตะผู้ทนกับความรู้สึกอันไร้เดียงสาของเรียวตะไม่ไหว ยอมรับข้อเสนอของโทโจอย่างซาบซึ้ง。

「พี่ชายบ๊ายบาย！ไว้เจอกันฮะ　！」

「บะ、บ๊ายบาย」

　แม้จะคิดว่าครั้งต่อไปที่จะได้เจอกันคงไม่มีวันมาถึง แต่ฮารุโตะก็ไม่สามารถเพิกเฉยเรียวตะผู้โบกมือให้ได้ จึงผุดยิ้มอย่างคลุมเครือพร้อมโบกมือกลับไป。

「ขอโทษนะ น้องชายดันสร้างความลำบากให้ซะได้」

　พอมาถึงประตูหน้าบ้าน โทโจก็ก้มหัวให้ฮารุโตะ。

「ไม่หรอก เรียวตะคุงทั้งน่ารักแล้วก็เป็นเด็กดีสุดๆเลยล่ะ อ๊ะ จริงสิ」

ฮารุโตะหยิบใบปลิวออกจากประเป๋าสัมภาระและยื่นให้โทโจ。

「วันนี้ต้องขอขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่งที่ใช้บริการรับทำงานบ้านแทนครับ หากครั้งต่อไปประสงฆ์ที่จะเรียกใช้บริการอีกละก็ มีสิ่งที่เรียกว่าสัญญารายงวดอยู่ครับ」

　ฮารุโตะชี้นิ้วไปยังใบปลิวที่มอบให้โทโจพร้อมอธิบาย。

「กรณีประสงฆ์จะใช้บริการแบบสัญญารายงวดตรงส่วนนี้ ค่าใช้จ่ายจะถูกกว่าสัญญาต่อหน่วยเช่นครั้งนี้ ดังนั้น โปรดพิจารณาตรงส่วนนี้ก่อนจะเรียกใช้บริการครั้งต่อไปนะครับ」

　ฮารุโตะผู้ทำธุรกิจตามคู่มือ ทำให้โทโจหลุดขำ「อุฟ」และยิ้มให้。

「จะว่ายังไงดีล่ะ โอสึกิคุง เหมือนพวกขายตรงเลย」

「ก็นะ เพราะนี่ก็เป็นงานเหมือนกันน่ะครับ」

「เพื่อนร่วมห้องกันแท้ๆ แต่กลับใช้ภาษาสุภาพอย่างกับพวกพนักงานบริษัทแน่ะ รู้สึกแปลกยังไงก็ไม่รู้ คุยกันแบบปกติไม่ได้เหรอ？」

「ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้หรอกครับ แต่เพราะท่านโทโจเป็นลูกค้า」

　ฮารุโตะตอบกลับเช่นนั้น ทำให้โทโจผุดยิ้มเฝื่อน。

「งั้นเหรอ……ลูกค้า……เหรอ」

「ครับ อ๊ะ ถ้าไม่รีบกลับไปเดี๋ยวแฮมเบิร์กจะเย็นเอานะครับ？」

「อ๊ะ จริงด้วย ถ้างั้น วันนี้ขอบคุณนะโอสึกิคุง」

「ครับ หวังว่าจะเรียกใช้บริการจากทางเราอีกนะครับ」

ฮารุโตะโค้งคำนับเป็นครั้งสุดท้ายและเดินออกจากบ้านโทโจ。

จังหวะที่เงยหน้าขึ้น ก็แว๊บไปเห็นสีหน้าของโทโจ สีหน้าของเธอที่ได้เห็นนั้นราวกับเสียดาย แต่เกรงว่าตัวเองคงมองผิดไปเองกระมัง เมื่อพูดเช่นนั้น ฮารุโตะก็เดินทางกลับบ้าน。