ตอนที่ 418 ผีทารก ข้าอนาถแท้!
เติ้งฟู่ไฉพยุงแขนภรรยาของตน ทั้งสองเห็นตุ๊กตาดินเผาตัวเล็กๆ ในมือฉินหลิวซีแล้วต่างก็หน้าซีดไปด้วยความตกใจ
“นี่มันอะไรหรือ เหตุใดจึงมีของเช่นนี้ได้?” ทั้งสองแทบจะตัวติดกัน กลืนน้ำลายอย่างเอาเป็นเอาตาย
นี่มันดูน่ากลัวมากจริงๆ ตุ๊กตาดินเผาขนาดเท่าฝ่ามือสวมผ้าคาดอกสีแดง[1] ศีรษะล้าน มีอวัยวะทั้งห้าบนใบหน้าครบถ้วน แต่สิ่งที่แปลกประหลาดอยู่ที่ดวงตาคู่นั้นซึ่งถูกแต้มไว้ด้วยชาด มุมปากเอียงลาด ดูแปลกเป็นพิเศษ
แม้แต่ตาเนื้อของคนธรรมดาอย่างพวกเขาเห็นตุ๊กตาดินเผาอย่างนี้เข้าก็ยังรู้สึกว่ามันเป็นของชั่วร้ายเลย
แต่ในสายตาของฉินหลิวซีมันกลับเป็นของที่โดนไอชั่วร้ายเข้าครอบงำ นางหรี่ตาลง ยกมือขึ้น ขณะที่ยังไม่ทันได้ลงมือ เสียงกรีดร้องด้วยความไม่พอใจก็ดังออกมาจากตุ๊กตาดินเผา ก่อนจะพุ่งตรงไปยังเถิงเจาที่อยู่ข้างๆ ฉินหลิวซี
“กล้าดียังไง!” ฉินหลิวซีตะโกนเกรี้ยวกราด นางหยิบยันต์ออกมาจากอกเสื้อแล้วสะบัดไปทางไอชั่วร้ายโดยไม่ต้องคิด
นางรวดเร็ว ไอชั่วร้ายนั้นยิ่งเร็วกว่า มันเข้าโจมตีเถิงเจาแล้ว ทันทีที่มันเข้ามาใกล้ เสียงกรีดร้องโหยหวนก็ดังขึ้นมาอีกครั้งโดยไม่คาดคิด และตรงหน้าอกเถิงเจาก็มีแสงสีทองส่องประกายออกมา
ยันต์ไล่ไอชั่วร้ายของฉินหลิวซีติดตามมา กักมันเอาไว้ ปากนางก็ท่องคาถากำจัด ขณะที่หยิบเหรียญจักรพรรดิที่ร้อยไว้เป็นแถวด้วยกิ่งต้นหลิวโจมตีออกไป
“โอ๊ยยย ฮือออ” ไอชั่วร้ายที่ถูกยันต์กักไว้นั้นถูกโจมตี กรีดร้องออกมาอย่างน่าสังเวช จากนั้นจึงแตกซ่าน ค่อยๆ เผยรูปร่างของมันออกมา ทำเอาเติงฟู่ไฉและภรรยาที่อยู่ตรงนั้นด้วยหวาดกลัวตั่วสั่นจนต้องเข้าไปหลบซ่อนอยู่ที่มุมเตียง
ดุ ดุมาก!
ไม่รู้ว่าเขาหมายถึงวิญญาณแค้นนั่นหรือฉินหลิวซีกันแน่
“เจ้ากล้าทำร้ายศิษย์ข้า” ฉินหลิวซีโจมตีอีกครั้ง
สิ่งนั้นก็กรีดร้องโหยหวนอีกครั้งและปรากฏร่างเต็มออกมาในที่สุด มันคือผีทารกหญิงตัวน้อยที่ขณะนี้กำลังร้องไห้ขอความเมตตาอย่างน่าสงสาร
ฉินหลิวซีกลับไม่ได้รู้สึกอะไร กล้าสูบแก่นปราณของมนุษย์ ต่อให้เป็นทารกก็ไม่ใช่คนดีอะไร
นางโจมตีอีกสองสามครั้งจนผีทารกนั้นเกือบจะแตกสลายจึงได้รามือ
“บอกมา เจ้าเป็นตัวอะไร ทำไมถึงมาสิงในตุ๊กตาดินเผา แล้วทำร้ายคนได้อย่างไร” ฉินหลิวซีถามด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด
ผีทารกร้องไห้จ้า เมื่อเห็นฉินหลิวซียกเหรียญจักรพรรดิขึ้นมาอีกครั้ง นางก็ไม่กล้าร้องไห้อีก และสื่อสารผ่านจิตบอกที่มาของตนด้วย ‘ภาษาของทารก’
“…ปรมาจารย์สวรรค์ ข้าไม่ได้รับความเป็นธรรม ข้าแค่คับข้องใจ ข้าไม่อยากทำร้ายใคร ข้าเป็นแค่ทารกคนหนึ่ง” ผีทารกร้องไห้น่าสงสาร
“เลิกพูดจาเหลวไหลได้แล้ว”
ผีทารกขดตัว เอ่ยว่า “ข้าเป็นเหยื่อจริงๆ ตุ๊กตาดินเผานี้เป็นของที่ผู้วิเศษสือเจินแห่งวัดหนี่ว์วาปั้นขึ้นและวางบูชาไว้ใต้รูปปั้นของเจ้าแม่หวี่ว์วา”
“วัดหนี่ว์วา?” ฉินหลิวซีหันไปมองเติ้งฟู่ไฉ “ที่นี่มีวัดหนี่ว์วาหรือ?”
ชั่วครู่นั้นเติ้งฟู่ไฉนึกไม่ออก แต่เติ้งเฉิงซื่อกลับรู้เรื่องนี้จึงเอ่ยว่า “มี อยู่ที่อำเภอหลิง ใกล้กับสำนักสืออานมีวัดหนึ่งชื่อว่าวัดหวี่ว์วา ข้าได้ยินมาว่าที่นั่นศักดิ์สิทธิ์มาก ผู้ให้พรที่วัดนั้นมีฉายาทางเต๋าว่าผู้วิเศษสือเจิน เรียกกันว่าเป็นเจ้าแม่ประทานบุตร คนที่ต้องการขอลูกต่างก็เดินทางไปที่นั่นกันเป็นจำนวนมาก”
“แล้วท่านรู้หรือไม่ว่า ตุ๊กตาดินเผาตัวนี้ตั้งอยู่ในวัดหนี่ว์วาด้วยหรือไม่” ฉินหลิวซียกมือขึ้นเผยให้เห็นตุ๊กตาดินเผาในมือ “ตุ๊กตาดินเผาแต้มดวงตาไว้ และมีวิญญาณเข้าสิงสู่ จึงกลายเป็นของชั่วร้าย หากพวกมันจิตใจสงบก็ไม่เป็นไร หากไม่สงบก็จะดูดซับแก่นปราณของมนุษย์ เหมือนทารกน้อยผู้นี้”
เติ้งเฉิงซื่อหน้าซีด จากนั้นจึงเอ่ย “ข้า ข้าไม่เคยไปวัดนั้นมาก่อน ข้าเคยได้ยินมาว่ามีคนไปทำบุญที่วัดมากมาย ล้วนแต่เป็นฮูหยินที่พากันไปขอลูก หากเช่าของวิเศษกลับไปบูชาก็จะมีลูกได้ หรือของวิเศษที่ว่านั้นจะเป็นตุ๊กตาดินเผานี่?”
ฉินหลิวซีนิ่วหน้า รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ
รูปปั้นดินเผานี้มีลักษณะเหมือนตุ๊กตากระดาษ แต้มดวงตาเติมจิตวิญญาณ หากมีวิญญาณเข้าสิงสู่ ของชั่วร้ายนั้นก็จะมีชีวิตขึ้นมา ถ้านำกลับไปบูชาแล้วมีวิญญาณคนตายอื่นไปเกิดใหม่ มันจะเป็นอย่างไรกันแน่?
ฉินหลิวซีมองผีทารก “มันจะเป็นอย่างไร หากตุ๊กตาดินเผาถูกคนนำไปบูชาแล้ว เจ้าที่สิงอยู่ก่อนแล้วจะไปสิงที่อื่นหรืออย่างไร”
ผีทารกนึกถึงสิ่งที่ตนเองประสบมาแล้วไอแค้นก็รุนแรงขึ้นไปอีก ไอชั่วร้ายก่อตัวเป็นวังน้ำวนขนาดเล็กอีกครั้ง ฉินหลิวซีสีหน้าเข้มขึ้น และยกขึ้นเหรียญจักรพรรดิขึ้นอีกครั้ง
ผีทารกเห็นเช่นนั้นแล้วก็พยายามควบคุมตัวเองอีกครั้ง
“ปรมาจารย์สวรรค์ ข้าเองก็ไม่ต้องการที่จะดูดซับแก่นปราณของมนุษย์ ไม่อยากถูกทุบตีจนตายอีกแล้ว” ผีทารกร่ำไห้
ผีร่ำไห้เดิมทีก็น่ากล้วอยู่แล้ว พอผีทารกร้องไห้ขึ้นมายิ่งเสียดแทงหูเข้าไปอีก พวกเติ้งฟู่ไฉทั้งสองต่างก็เอามือปิดหูไว้ ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า
ฉินหลิวซีจำต้องโยนเครื่องรางคุ้มกายสองชิ้นไปให้พวกเขา ทั้งสองกำมันไว้แน่นราวคว้าเชือกช่วยชีวิต
ผีทารกเอ่ย “ในวัดหนี่ว์วา ตุ๊กตาดินเผาทุกตัวที่แต้มดวงตาไว้จะมีวิญญาณเด็กทารกอยู่ ข้าถูกสะใภ้รองของตระกูลหยวนครอบครัวหนึ่งในหมู่บ้านเจ่าจือนำกลับไปบูชาทั้งวันและคืน พอได้โอกาส สะใภ้รองตระกูลหยวนก็ตั้งครรภ์ ทีแรกข้าก็คิดว่าตนเองจะไปเกิดเป็นคนแล้ว แต่เมื่อถึงตอนนางตั้งครรภ์ได้หกเดือน สะใภ้รองตระกูลหยวนกลับไปที่วัดเพื่อแก้บน พอนางรู้จากปากของผู้วิเศษสือเจินว่าข้าเป็นเด็กผู้หญิง ก็กลับมาใช้ยาเพื่อให้ข้าแท้ง”
ในใจฉินหลิวซีสั่นสะท้านขึ้นมาทันที
จากคำสาปเลือดของซือเหลิ่งเย่ว์ ทารกในครรภ์ผู้นั้นก็ทำให้สามารถเห็นได้ว่าทารกอายุห้าเดือนที่ถูกทำให้แท้งจะมีไอแค้นมากเพียงใด
“หลังจากที่ทุบตีจนข้าหลุดออกมาแล้ว วิญญาณของข้าก็ราวกับถูกฉุดกระชาก กลับมาอยู่ในตุ๊กตาดินเผาอีกครั้ง สะใภ้รองตระกูลหยวนยังคงบูชาต่อไป สองเดือนต่อมา นางก็ตั้งครรภ์อีกครั้ง ข้าก็กลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง แต่คราวนี้นางคลอดก่อนกำหนดตอนอายุครรภ์เจ็ดเดือน ข้าคลอดออกมา แต่แม่สามีของนางด่าทอสะใภ้รองไปพลางขณะที่กดข้าลงในถังฉี่จนข้าจมน้ำตาย ส่วนข้าก็กลับไปที่ตุ๊กตาดินเผาอีกครั้ง
ผีทารกยิ่งพูด ไอแค้นก็ยิ่งรุนแรงทำให้ในห้องรู้สึกหนาวมาก
ฉินหลิวซีพยายามข่มโทสะ ร่ายคาถาส่งตราประทับออกไป
ผีทารกบ่น “ข้ารู้ว่า หากนางยังบูชาต่อไป ข้าก็จะกลับไปเกิดในท้องของนางอีก จากนั้นก็จะถูกทำให้แท้งอีก ข้าไม่อยากให้มันเป็นเช่นนี้ต่อไป ข้าหลอกให้สะใภ้รองตระกูลหยวนโยนข้าทิ้งไปแล้ว นางก็จะได้มีลูกชาย แล้วนางก็ทำจริงๆ บังเอิญเด็กน้อยผู้นี้ผ่านมา ข้าก็หลอกให้นางเอาข้ากลับไปด้วย เดิมทีอิฐบนกำแพงนั้นก็หลวมอยู่แล้ว ข้าพูดเพียงเล็กน้อย แล้วนางก็ขุดมันออกเอง และวางข้าไว้ข้างใน”
“เด็กน้อยเป็นเด็กดีมาก เดิมทีข้าไม่ได้อยากจะดูดซับแก่นปราณของนาง แต่ข้าได้กลิ่นธูปจนชิน ข้าหิวมาก แล้วนางก็หอมมากด้วย” ผีทารกรู้สึกผิดเล็กน้อย “ข้าแค่คิดว่า แค่ดูดมานิดเดียว แต่พอดูดไปเรื่อยๆ ข้าก็ทนไม่ไหว”
หอม?
ฉินหลิวซีเหล่มองเติ้งสุ่ยหลาน นางกลับมาเกิดใหม่ในครอบครัวของผู้สะสมบุญ ชาติก่อนนางก็มีบุญมาบ้างเล็กน้อย ส่วนตระกูลเติ้งก็มีบุญ เมื่อมาเกิดในตระกูลเติ้ง จึงมีกลิ่น ‘หอม’ อย่างที่ว่า
ขึ้นชื่อว่าบุญ ไม่ว่าผีหรือเทพต่างก็โหยหากันทั้งนั้น
ผีทารกสามารถค่อยๆ ดูดซับแก่นปราณของเด็กน้อยได้ แต่ไม่สามารถทนต่อความล่อใจนั้นได้ เพราะเมื่อมันดูดเข้าไปแล้ว วิญญาณจะแข็งแรงขึ้น และพลังผีก็จะแข็งแกร่งขึ้นด้วย
“ต่อมา บิดาของนางได้นำยันต์กลับมาให้นางพกไว้กับตัว ข้าก็ไม่กล้าดูดซับอีก จนกระทั่งท่านมา” ผีทารกเอ่ยอย่างอ่อนแรง
นางเป็นเพียงผีทารก และไม่สามารถจากตุ๊กตาดินเผาไปไหนไกลได้ แม้ว่านางจะดูดซับแก่นปราณของเด็กน้อย นางก็แค่มีพลังผีมากขึ้น และมีไอแค้นจากที่กลับชาติมาเกิดหลายครั้งแต่ก็ยังไม่ได้โตสักทีเพิ่มขึ้น แต่นางจะสู้ฉินหลิวซีผู้ดุร้ายคนนี้ได้อย่างไร
นี่นางก็ถูกจัดการแล้วใช่หรือไม่ ช่างน่าอนาถแท้!
[1] ผ้าคาดอกของทารกสมัยโบราณ หรือ ตู้โต้ว
