ตอนที่ 01 รางวัลพิเศษแบบทางเลือก
[ รางวัลพิเศษ : สังหารสิ่งมีชีวิตต่างโลกเป็นคนแรก ]
“…”
“!!!”
…‘เมื่อกี้นี่มัน—’
ร่างเนื้อชายหนุ่มนาม ‘ทราเวียร์’ พลันสั่นสะท้านแข็งค้าง
ตลอดห้วงความคิดอ่านที่ไหลแล่นผ่านหัวสมองอย่างบ้าคลั่ง เป็นอันต้องหยุดชะงักคล้ายมีบางสิ่งอย่างเข้ามาหยุดยั้ง ไม่ต้องการให้เขาหวนคิดถึงโลกความเป็นจริงอีกฝากฝั่ง
บีบบังคับให้เขาจมจ่อมอยู่กับสถานการณ์ตรงหน้าเป็นหลัก บีบบังคับให้เขาบ่ายเบี่ยงจากความเป็นจริงอันโหดร้ายโหดเหี้ยมที่เผลอลงมือกับใครคนอื่นที่ไม่ใช่ ‘โอลิเวอร์’
ฝ่ามือกอบกุมขมับยังไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น
…‘นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกันแน่?!’
“…”
“ทะ ทำไมถึงไม่ใช่มัน!” เวียร์ขบริมฝีปาก “ทำไมต้องเป็นคนอื่นด้วย! ทั้งที่วางแผนเตรียมการมาขนาดนั้น ทำไม ทำไมถึงมีตัวแปรอื่นเข้ามายุ่งวุ่นวายกับแผนการของผม!”
“เพราะผมยิงโดยไม่มองก่อนเหรอ?!”
“…”
…‘แผนการมันถึงได้พังไม่เป็นท่า’
มันยากจะยอมรับความผิดพลาดที่เกิดขึ้น
ทั้งที่วางแผนมาเป็นอย่างดีกับผิดพลาดอย่างไม่น่าให้อภัย
คนที่ควรตกตาย โดนลูกธนูปักหน้าผากกับเป็นใครคนอื่นแทน เป็นใครคนอื่นที่ไม่ใช่ ‘โอลิเวอร์’ ซึ่งเป็นเป้าหมายหลักใหญ่ใจความสำคัญที่เขาเพ็งเล็งอยู่ ฝ่ามือที่กอบกุมขมับลดลง
ลดระดับลงหลายส่วนก่อนจะเงยหน้าเล็กน้อย
…‘ช่างเถอะ ครั้งต่อไปไม่มีพลาดแน่’
…‘ครั้งต่อไปจะต้องเอาให้แน่ใจ’
…‘จะได้ไม่ฆ่าผิดตัวเหมือนครั้งนี้อีก’
“…”
ถามว่าเสียใจไหมที่ฆ่าผิดคน
เขาเสียใจ เสียใจมากที่ฆ่าผิดตัว จนนำมาสู่สถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิดคาดฝัน แต่ถ้าถามว่าคิดจะหยุดยั้งไม่ลงมือต่อรึเปล่า ก็คงต้องบอกว่า ‘ไม่’ หนี้แค้นต้องชำระหยุดยั้งไม่ได้
เวียร์กะพริบตาพร้อมหรี่ตามองขณะกำลังทำความเข้าใจทุกสิ่งอย่าง
…‘ที่นี่มันที่ไหน?’
“…”
ห้องสี่เหลี่ยมสีขาวทุกด้าน
ไม่ว่าจะกวาดสายตามองไปทิศทางไหนก็ล้วนแล้วแต่เป็นสีขาวบริสุทธิ์ และที่สำคัญยิ่งกว่าก็คือข้อความตัวอักษรที่ล่องลอยอยู่กลางอากาศ ลอยอยู่เบื้องหน้าของเขา
[ รางวัลพิเศษ : สังหารสิ่งมีชีวิตต่างโลกเป็นคนแรก ]
“…”
“สังหารสิ่งมีชีวิตต่างโลกเป็นคนแรก?” เวียร์เลิกคิ้วขึ้นสูง “สิ่งมีชีวิตต่างโลก? สิ่งมีชีวิตต่างโลก?! จะบอกว่าลูกธนูที่ยิงไปในตอนแรก ลอยไปปักหัวสิ่งมีชีวิตต่างโลกเหรอ?”
ไร้สาระเกินไปรึเปล่า
“…”
เวียร์พยายามอ่านตามตัวอักษรอีกครั้ง
แต่สิ่งที่เขาพานพบเห็นก็ยังเหมือนเดิมไม่มีแปรเปลี่ยนแม้แต่น้อย
ข้อความ [ รางวัลพิเศษ : สังหารสิ่งมีชีวิตต่างโลกเป็นคนแรก ] ก็ยังคงเหมือนเดิมไม่มีแปรเปลี่ยนยังคงล่องลอยอยู่กลางอากาศ เสมือนต้องการให้เขายินยอมน้อมรับความจริง
ฝ่ามือยื่นสัมผัสเข้าไปที่ข้อความกลางอากาศ
…‘ของจริงเหรอ?’
“…”
“!!!”
“…”
พริบตาเดียวเท่านั้นที่สัมผัส
ทันทีที่มือแตะสัมผัสข้อความ [ รางวัลพิเศษ : สังหารสิ่งมีชีวิตต่างโลกเป็นคนแรก ] ก็แตกสลายแปรเปลี่ยนกลายเป็นข้อความหนึ่งเข้ามาทดแทน ทั้งยังเป็นข้อความสำคัญ
ที่จะตอบข้อสงสัยของเขาอีกด้วย
[ ข้อความแนะนำเบื้องต้น : ตัวท่านในตอนนี้ได้หลุดเข้ามาอยู่ใน ‘ดินแดนโกลาหล’ เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไม่ว่าจะด้วยเหตุบังเอิญหรือว่าความตั้งใจของใครบางคน ท่านก็ไม่อาจหลีกหนีจากโชคชะตาตรงหน้าไปได้ จงแข็งแกร่งยิ่งขึ้นและเอาชีวิตรอดต่อไป แล้วความจริงทั้งหมดจะปรากฎ ห้องสีขาวที่เห็นอยู่เบื้องหน้าก็คือเครื่องมือช่วยชีวิตของท่าน และอย่าได้คิดว่าทุกสิ่งอย่างเป็นเพียงของปลอมแปลง ไม่งั้นท่านจะต้องจ่ายค่าตอบแทนในการหลบหนีความเป็นจริงด้วยความตายของท่าน ไม่ใช่จากมือของใครคนอื่น แต่มาจากความประมาทไม่เตรียมการของท่านเอง สุดท้ายขอให้ท่านอยู่รอดปลอดภัยและขอให้พระเจ้าโปรดคุ้มครอง ]
พออ่านมาถึงจุดสุดท้ายรอยยิ้มเย้ยหยันก็ปรากฎให้เห็น
“…”
…‘พระเจ้าโปรดคุ้มครอง?’
ช่างเป็นคำกล่าวที่ชวนให้หัวเราะเหลือเกิน
เพียงแต่ว่าสิ่งที่ชายหนุ่มให้ความสนใจมากที่สุดกับไม่ใช่บรรทัดสุดท้ายอยากจะเชื่อถือในพระผู้เป็นเจ้า แต่เป็นเรื่องที่เขาหลุดมายัง ‘ดินแดนโกลาหล’ ต่างหาก
ดินแดนโกลาหลกับสิ่งมีชีวิตต่างโลกและก็ห้องสีขาว
…‘ความเป็นจริงที่ยากจะปฏิเสธสินะ’
“…”
“หรือว่าจะเกี่ยวกับแผ่นดินไหวก่อนหน้า?” เวียร์หรี่ตามอง “แผ่นดินไหวที่มาพร้อมกับอาการคลื่นไส้อย่างรุนแรงย่อมไม่ใช่ปรากฎการณ์ที่มาพร้อมกันอย่างแน่นอน”
ความเป็นไปได้หนึ่งผุดเข้ามาในหัวสมอง
“แล้วถ้าไม่ใช่เหตุการณ์บังเอิญล่ะ”
“…”
…‘หลังจากแผ่นดินไหวเสร็จเราก็ได้ยินเสียงเดินมาทันที’
แล้วถ้าสมมติว่าทุกสิ่งอย่างเป็นเรื่องจริงที่หลุดเข้ามาในต่างโลก หลุดเข้ามาในดินแดนโกลาหล แล้วมันมีกี่คนกันที่หลุดเข้ามาด้วย มีแค่เขาหรือมีคนอื่นเข้ามาร่วมชะตากรรม
คงมีแต่ต้องเดินหน้าตามเกมเท่านั้นถึงจะได้คำตอบ
…‘หวังว่าจะได้คำตอบนะ’
“…”
นิ้วมือแตะข้อความยาวเหยียดอีกครั้ง
หน้าต่างข้อความกลางอากาศก็พลันแปรเปลี่ยน
[ รางวัลพิเศษแบบทางเลือก : ( 1 ). ได้รับแต้มสกิลเพิ่มเติมอีก 3 แต้ม + สุ่มสกิลเพิ่มเติมอีก 1 ครั้ง + แหวนมิติเก็บของ 1 วง / ( 2 ). คู่มือเอาตัวรอดในดินแดนโกลาหล 1 เล่ม + เงิน 5,000 ผลึกวิญญาณ + แหวนมิติเก็บของ 1 วง ]
เวียร์กะพริบตามองสงสัย
“…”
…‘ให้เลือกเหรอ?’
มีตัวเลือกด้วยกันสองตัวเลือก
…‘หนึ่งหรือว่าสอง’
หากเขาเลือกอย่างแรกเขาก็จะได้แต้มสกิลถึงสามแต้ม บวกกับสุ่มสกิลเพิ่มเติมได้อีกหนึ่งครั้งพร้อมกับแหวนมิติอีกหนึ่งวง ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันทำอะไรได้บ้างดีมากแค่ไหน
หรือถ้าเขาเปลี่ยนหันไปเลือกข้อต่อมา
ได้รับคู่มือเอาตัวรอดในดินแดนโกลาหลพร้อมกับเงินห้าพันผลึกวิญญาณ และแหวนมิติหนึ่งวงเหมือนข้อเสนอแรก ซึ่งตัวเขาเองก็บอกไม่ได้ว่ามันดีแค่ไหน แตกต่างกันยังไง
สองตัวเลือกให้เลือก แต่กับไม่มีบอกกล่าวความสำคัญของข้อเสนอทั้งสองที่กล่าวออกมา ไม่มีบอกกล่าวอะไรทั้งนั้น แล้วแบบนี้เขาจะรู้ได้ยังไงว่าอย่างไหนจะดีกว่ากัน
หลังจากครุ่นคิดอยู่นานปลายนิ้วก็เลื่อนตัดสินใจได้ในที่สุด
…‘ข้อมูลสำคัญกว่า’
“…”
แม้แต้มสกิลกับสุ่มเพิ่มเติมจะล่อตาล่อใจยังไง
หากแต่สำหรับเขาในตอนนี้ ข้อมูลเกี่ยวกับดินแดนโกลาหลต่างหากคือสิ่งสำคัญที่สุด สำคัญยิ่งกว่าสิ่งใด ปราศจากข้อมูลทั้งยังเป็นของต่างโลกที่อยู่นอกเหนือสามัญสำนึกทั่วไป
การทำอะไรง่ายดายปราศจากหัวคิดอาจทำให้ตกตายโดยไม่รู้ตัว
…‘ฉะนั้นข้อมูลจึงเป็นสิ่งจำเป็นที่ขาดไม่ได้’
“…”
[ รางวัลพิเศษแบบทางเลือก : ท่านยืนยันเลือก ( 2 ). คู่มือเอาตัวรอดในดินแดนโกลาหล 1 เล่ม + เงิน 5,000 ผลึกวิญญาณ + แหวนมิติเก็บของ 1 วง ( ใช่ / ไม่ ) ]
เวียร์กดนิ้วลงไปบนหน้าจอโปร่งแสง [ ใช่ ]
“…”
“!!!”
“…”
ทันทีที่ปลายนิ้วแตะสัมผัส [ ใช่ ]
หน้าต่างข้อเสนอพิเศษที่โผล่หน้าออกมาจากไหนก็ไม่รู้
ก็พลันแตกสลายแปรเปลี่ยนกลายเป็นละอองแสงนับล้าน แตกกระจัดกระจายหลอมรวมเหนือฝ่ามือของชายหนุ่มทราเวียร์ ก่อนละอองแสงจะแปรเปลี่ยนกลายเป็นหนังสือเล่มใหญ่
เป็นหนังสือคู่มือที่ใหญ่จนชวนให้เตะสายตาขั้นสุด
…‘นี่มัน มันไม่ใหญ่ไปหน่อยเหรอ?’
“…”
เวียร์เลิกคิ้วมอง
นอกจากหนังสือคู่มือเล่มใหญ่มากเป็นพิเศษ
ยังมีของสองสิ่งอย่างที่โผล่หน้าออกมาจากความว่างเปล่า ซึ่งก็คือถุงผ้าที่บรรจุผลึกสีฟ้าอัดแน่นเต็มไปหมด และก็ของชิ้นอย่างสุดท้ายเป็นแหวนสีดำคงไม่พ้นเป็นแหวนมิติ
ดวงตาจับจ้องมองพลางใช้ความคิดไปด้วย
…‘อย่างกับเกมออนไลน์’
“…”
ดวงตากะพริบมองด้วยความสนใจใคร่รู้
พอฝ่ามือเปิดเข้าไปอ่านด้านในคู่มือเล่มใหญ่ สิ่งที่พานพบเจอกับมีเพียงหน้ากระดาษว่างเปล่ามากมายเต็มไปหมด หัวคิ้วทั้งสองลอบขมวดเข้าหากัน แต่พอเปิดหน้าแรกสุด
เขาก็เห็นว่ามันไม่ใช่หน้าว่างเปล่าเหมือนหน้าอื่น
“…”
[ หัวข้อ : เพิ่มเลเวลด้วยค่าประสบการณ์ ]
“หืม?” เวียร์กวาดสายตามอง “ไหน ๆ หัวข้อ ‘เพิ่มเลเวล’ การฆ่าสิ่งมีชีวิตในดินแดนโกลาหลล้วนแล้วแต่จะทำให้ได้มาซึ่งค่าประสบการณ์ และเมื่อค่าประสบการณ์ที่ได้รับไปถึงจุดหนึ่ง ก็จะทำให้ผู้ได้รับแข็งแกร่งมากขึ้นผ่านการอัพเลเวล”
“โดยการอัพเลเวลแต่ละครั้ง” สายตามองไล่ตามตัวอักษร “ตัวท่านจะได้รับแต้มสกิลหนึ่งแต้ม เอาไว้สำหรับอัพเลเวลสกิลของท่าน ยิ่งอัพมากก็ยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้นมีประโยชน์มากขึ้น แต่ว่าในการอัพแต่ละครั้ง จำต้องอาศัยเงื่อนไขประกอบร่วมด้วยไม่อาจอัพทันทีได้เลย”
ก็เหมือนกับเกมออนไลน์ทั่วไป
“…”’
ฆ่ามอนสเตอร์อัพเลเวลเสริมเพิ่มเติมความแข็งแกร่งให้กับตัวเอง
เพียงแต่ว่าตายจริงเจ็บจริงหรือบางทีจุดจบสุดท้ายปลายอาจไม่ใช่เพียงแค่ความตายง่ายดาย อาจจะพบจุดจบที่ตายเสียดีกว่าอยู่ อยู่อย่างทุกข์ทรมาน อยู่อย่างตายทั้งเป็น
แม้ไม่อยากจะยอมรับ แต่ตัวของเขาคงไม่พ้นได้มาอยู่ที่ต่างโลกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ถามว่าตกใจไหมกับความจริงตรงหน้า เขาก็บอกกล่าวตามตรงว่าตกใจ ถามว่าอยากจะกลับไหม
เขาก็บอกไม่ได้เหมือนกัน แต่ถ้าเปลี่ยนคำถามว่าเขาตื่นเต้นไหมตอนนี้ เขาบอกกล่าวได้เลยว่าตื่นเต้นเป็นที่สุด ไม่ใช่ตื่นเต้นเพราะเป็นต่างโลก แต่เป็นเพราะโอกาสยอดเยี่ยมตรงหน้า
มันคือโอกาสหวนคืนกลับมาอีกครั้งของเขา
…‘จะปล่อยผ่านไม่ได้เด็ดขาด!’
“…”
“ก็ได้แต่หวังนะ” รอยยิ้มปรากฏขึ้น “ก็ได้แต่หวังเป็นอย่างยิ่งว่าแกจะถูกโยนมาที่โลกใบนี้ด้วย หากแกโชคดีถูกโยนมาที่นี่จริง ถูกโยนมาพร้อมกับไอ้พวกเศษเดนเศษขยะพวกนั้น”
“ไม่ต้องรอให้ใครคนอื่นฆ่าหรอก”
“…”
“ฉันจะตามไปฆ่ามันเอง”
…‘ขอให้เจอเถอะ’
เวียร์ยิ้มแต่อดเสียดายไม่ได้
น่าเสียดายที่ในคู่มือมีเพียงหัวข้อเดียว จากเท่าที่ดูเท่าที่คาดการณ์เป็นไปได้ว่าเขาต้องปลดล็อคเงื่อนไขอย่างใดอย่างหนึ่งก่อน ไม่งั้นในหนังสือคู่มือเอาตัวรอดคงไม่มีอะไรขึ้น
กว่าคู่มือเอาตัวรอดจะมีประโยชน์คงต้องรอคอยไปอีกหน่อย
…‘คงต้องรีบหาเงื่อนไขเพิ่มเติมมาปลดล็อคแล้วล่ะ’
“…”
