ตอนที่ 05 วางแผนการสำหรับลอบฆ่า
หลังจากปลิดชีพคนป่าเสร็จสิ้น
ชายหนุ่มก็ไม่ได้ออกล่าเพิ่มเติมแม้แต่น้อย เขาเพียงขยับออกเดินไปทั่วบริเวณหวังเปรียบเทียบระหว่างพื้นที่ความทรงจำกับสถานการณ์ตรงหน้า ซึ่งผลลัพธ์สุดท้ายที่ออกมา
ภูเขาลูกนี้ก็ยังเป็นภูเขาเดิมที่เขาใช้อาศัยนานหลายต่อหลายปี เหมือนว่าพื้นที่โรงเรียนทั้งหมดจะถูกโอนย้ายมายังต่างโลก มายังดินแดนโกลาหลทั้งหมด หากสมมติฐานเป็นจริง
แผนการต่อจากนี้ย่อมร่างเพิ่มเติมได้อย่างง่ายดาย หลังจากออกสำรวจยืนยันเสร็จสิ้นเรียบร้อย ชายหนุ่มไม่มีรอช้ารีบลากพาตัวเอง หวนคืนตำแหน่งบ้านกระท่อมของตนทันที
ใช้ระยะเวลาไม่เท่าไหร่เขาก็ถึงจุดหมายปลายทาง
“…”
เวียร์ทอดถอนหายใจ
ในที่สุดก็กลับมาถึงบ้านของตัวเองสักที แม้เมื่อครู่จะเป็นเพียงภารกิจออกไปสำรวจพื้นที่ ออกไปลาดตระเวนหาสอดส่องพื้นที่โดยรอบ แต่มันก็สร้างแรงกดดันให้เขาได้ไม่น้อยเลย
เป็นแรงกดดันที่เปี่ยมล้นไปด้วยความสุ่มเสี่ยงมากมายนับไม่ถ้วน เกิดผิดพลาดหรือเผลอทำอะไรดึงดูดสายตาใครคนอื่นเข้า บางทีโอกาสครั้งที่สองคงไม่พ้นต้องดับดิ้น
แต่แล้วสีหน้าของเวียร์ก็พลันแปรเปลี่ยน
“หืม?”
“…”
…‘มีหนูหลุดเข้ามา?’
สายตาจับจ้องมองบานประตูปิดแนบแน่น
เพียงแค่นิ่งเงียบไม่เปิดปากกล่าวพูดอะไรออกมา เพ่งสมาธิทั้งหมดทั้งมวลไปที่ประสาทสัมผัส ก็จะได้ยินสุ้มเสียงสายหนึ่งแทรกแซงเข้ามา เป็นสุ้มเสียงเจือปนมากไปด้วยอารมณ์
มากไปด้วยห้วงอารมณ์สิ้นหวังหวาดหวั่นหวาดกลัวขั้นสุด
“กะ กลัว”
“…”
…‘เสียงคนจริง ๆ ด้วย’
เป็นเสียงของใครคนอื่นจริง ๆ ไม่ได้หูฟาด
สีหน้าแววตาชายหนุ่มพลันแปรเปลี่ยนเปลี่ยนแปลงกลายเป็นดำมืด สถานที่แห่งนี้ล้วนเป็นสถานที่ยอดเยี่ยมที่เขาใช้หลบซ่อนจากความเป็นจริงอันโหดร้ายโหดเหี้ยม
การพานพบเจอใครคนอื่นเข้ามาเหยียบย่ำเข้ามาแทรกแซงเข้ามาอยู่อาศัยโดยไม่บอกกล่าว มันช่างเป็นอะไรที่ชวนให้รู้สึกเดือดดาลเหลือเกิน ขณะที่เขากำลังครุ่นคิด
สุ้มเสียงภายในก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นตามลำดับ
“มะ ไม่เอาแล้ว”
“…”
“ไม่เอาแล้ว” ยิ่งขยับเข้าใกล้เสียงยิ่งดังชัดเจน “ทะ ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้กับฉันด้วย ฉันไม่ได้ผิดสักหน่อย ชะ ใช่ ฉันไม่ได้ผิด คนที่ผิดคือพวกมันต่างหาก พวกมันทั้งหมด”
ริมฝีปากบิดเบี้ยวกล่าวซ้ำ ๆ ไม่มีหยุด
“ฉันไม่ได้ผิด”
“ฉันไม่ได้ผิด”
“ฉันไม่ได้ผิด”
“…”
เวียร์นิ่งเงียบ
ฝ่ามือจับเข้าไปที่บานประตูก่อนจะค่อย ๆ ผลักเปิดออกเปิดเผยเข้าไปด้านใน ส่วนวิธีการจัดการอยากจะจัดการยังไง อันนี้ต้องดูตามสถานการณ์หากพูดคุยได้ก็ดีไป
แต่หากพูดคุยไม่รู้เรื่อง ยังไม่ยินยอมโอนอ่อนให้ ยังกระทำไร้ยางอายคิดอาศัยอยู่บ้านคนอื่นโดยไม่คิดรับฟังเขาที่เป็นเจ้าของ สุดท้ายปลายทางผลลัพธ์ย่อมไม่พ้นจบที่ลงมือ
ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปร่างในบ้านกระท่อมก็เหลือบมองหันใส่
“…”
“!!!”
“…”
ลองครุ่นคิดนึกตาม
ด้วยสภาพจิตใจที่กำลังตกอยู่ในสภาพหวาดหวั่นหวาดกลัวขั้นสุด ในช่วงระยะเวลาระหว่างกำลังเก็บตัวหลบซ่อนจากทุกสิ่งอย่าง หากมีใครคนอื่นเข้ามาพานพบเจอ
มันจะเกิดอะไรขึ้น แทบไม่ต้องครุ่นคิดจินตนาการเลยแม้แต่น้อย ชายหนุ่มที่หลบซ่อนอยู่ในกระท่อมพอเห็นผู้บุกรุกปริศนาเปิดประตูเข้ามาก็เริ่มแหกปากกรีดร้องใส่ทันที
สัญชาตญาณเอาตัวพลันทำงานเต็มขั้น
“แกเป็นใคร?!”
“…” เวียร์เพียงเหลือบมองด้วยสายตาราบเรียบ “บอกเอาไว้ก่อน ว่าสถานที่แห่งนี้เป็นกระท่อมที่ผมอยู่ ข้าวของทั้งหมดที่อยู่ที่นี่ ของที่คุณเห็นก็เป็นของผม”
มันเป็นคำถามของเขาต่างหากที่ควรถาม
“คุณต่างหากมาทำอะไรที่นี่”
“…”
“มาทำอะไรในที่ของผม?”
ชายหนุ่มเสียสติหาได้สนใจไม่
สิ่งที่มันรับรู้ในตอนนี้มีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น ไม่ว่าใครหน้าไหนก็อย่าได้เข้าใกล้เด็ดขาด ส่วนใครจะเป็นเจ้าของใครจะเป็นอะไร มันไม่สนอะไรทั้งนั้นตอนนี้มีเพียงสิ่งเดียวที่มันสนใจ
คือเอาตัวรอดจากสถานการณ์ตรงหน้าเป็นหลัก
“ออกไป!”
“…”
“ฉันเจอที่นี่ก่อน!” ชายหนุ่มกรีดร้องบ้าคลั่งไม่มีรับฟัง “ออกไปให้หมด! ที่นี่กลายเป็นของฉันแล้ว ฉันไม่ออกเด็ดขาด แกต่างหากที่มาทีหลัง ออกไปสิ ออกไป ไสหัวไปซะ ”
เวียร์ขมวดคิ้วเจือปนห้วงอารมณ์รำคาญขั้นสุด
“…”
…‘น่ารำคาญจริง’
ในเมื่อพูดคุยปรกติธรรมดา
แล้วมันพูดคุยไม่รู้เรื่อง ก็จำต้องปรับเปลี่ยนวิธีการปรับเปลี่ยนมาตรการในการรับมือ เมื่อตัดสินใจเสร็จสิ้นเรียบร้อยชายหนุ่มก็เริ่มก้าวเท้าขยับเข้าไปใกล้อีกฝ่าย
มันที่เห็นรีบกรีดร้องบอกให้หยุด
“ก็บอกอย่าเข้ามา!”
“…”
“!!!”
ดวงตาเบิกกว้างตื่นตระหนกตกใจ
ตื่นตระหนกตกใจที่เห็นเวียร์พุ่งเข้ามาหารวดเร็ว ด้วยความตกใจบวกกับสัญชาตญาณเอาตัวรอดบอกให้กระทำ มันรีบหยิบมีดที่วางอยู่แถวนั้นขึ้นมา มั่นหมายจะแทงให้แตกดับ
น่าเสียดายที่ระดับขีดความสามารถระหว่างทั้งสองแตกต่างกันเกินไป
“…”
เวียร์จับกระชากแขนที่พุ่งเข้ามั่นหมายจะใช้มีดแทง
ก่อนจะดึงเข้าหาตัวด้วยเรี่ยวแรงที่มากเกินคำบรรยาย พร้อมใช้ท่วงท่าเชี่ยวชาญมากไปด้วยทักษะขยับย้ายไปด้านหลังชายหนุ่มเสียสติ ฝ่าเท้าเตะตัดขาทำให้เสียการทรงตัว
ปิดท้ายด้วยฝ่ามือกดคอหน้ากระแทกพื้น
“อ๊ากกกกกก!”
“…”
“ผมจะพูดอีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น”
“ออกไปจากที่ของผม” ฝ่ามือกดคออีกฝ่ายลงพื้นแนบแน่นกว่าเดิม “ครั้งนี้ถือว่าเมตตาไม่เอาความ แต่ถ้าคุณยังโวยวายไม่เลิกราแบบนี้ คงต้องเปลี่ยนวิธีการพูดคุย”
เรี่ยวแรงดิ้นยังไม่ยินยอมสยบให้
“บัดซบ!”
“…”
“คิดว่าตัวเองเป็นใคร?!” ชายหนุ่มกรีดร้องเปี่ยมไปด้วยโทสะ “แกรีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ รู้ไหมว่าพ่อแม่ของฉันเป็นใคร รู้ไหมว่าตระกูลของฉันยิ่งใหญ่ขนาดไหน ยังไม่รีบปล่อยอีก”
ในเมื่อตักเตือนแล้วไม่ยอมฟังก็ต้องจัดการเด็ดขาด
“…”
…‘น่ารำคาญ’
ฝ่ามือกดลำคอบีบแน่นยิ่งขึ้นหลายระดับ
ร่างชายหนุ่มเสียสติดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะหลุดจากพันธนาการ น่าเสียดายที่ความต้องการความพยายามของมันไม่เป็นผล มุมมองรอบตัวเริ่มมืด
ก่อนห้วงสติสัมปชัญญะทั้งหมดจะดับหาย
เวียร์เหลือบมองด้วยสายตาเย็นชาจับจิต
“เกลียดจริงไอ้พวกพูดคุยไม่รู้เรื่อง”
“…”
“มาครับ” เวียร์กระชากดึงคอเสื้อขึ้น “ในเมื่อพูดคุยปรกติธรรมดาพูดคุยไม่รู้เรื่อง ในเมื่อบอกให้ออกแล้วยังไม่ออก งั้นไปอยู่บ้านใหม่กันครับ ผมรับรองได้ว่าคุณจะต้องชอบแน่ ๆ”
ว่าแล้วเจ้าตัวก็เดินลากพาอีกฝ่ายหายไปในทันที
“…”
ไม่มีใครรับรู้ว่าเวียร์พาอีกฝ่ายไปไหน
หรือต่อให้มีใครคนอื่นรับรู้ นั้นก็ไม่ใช่สาระสำคัญอะไรที่ต้องเก็บมาใส่ใจ ผ่านพ้นไปเพียงไม่กี่นาที ชายหนุ่มร่างสูงก็กลับเข้ามาในกระท่อมอีกครั้ง เพียงแต่ไม่ได้กลับมากับอีกฝ่าย
เขากลับมาแค่คนเดียว งานเล็กน้อยจัดการเสร็จเรียบร้อย ก็ถึงเวลาต้องมาจัดการวางแผนเตรียมการสำหรับขั้นต่อไป ชายหนุ่มร่างสูงเดินขยับเข้าไปที่โต๊ะ
ก่อนจะเหลือบมองกวาดสายตาไปทั่วบริเวณ
…‘มาเริ่มงานต่อดีกว่า’
“…”
—
หัวคิ้วลอบขมวดเข้าหากัน
ขณะฝ่ามือทั้งสองข้างพยายามค้นหาสิ่งของบางสิ่งอย่าง เป็นสิ่งของยอดเยี่ยมที่ทำให้เขาต้องตัดสินใจออกไปเดินลาดตระเวน ออกไปเดินสำรวจทั้งที่มีอันตรายร้อยพันรออยู่
หัวสมองพยายามครุ่นคิดพยายามนึกให้ออก
“ถ้าจำไม่ผิดก็น่าจะอยู่ตรงนี้นะ?”
“…”
…‘เจอแล้ว’
เวียร์กะพริบตามอง
ในที่สุดหลังจากความพยายามตามหาอยู่นาน สิ่งของชิ้นดังกล่าวก็มาอยู่ในมือของเขา มันคือม้วนกระดาษแผ่นใหญ่ เวียร์วางมันลงบนโต๊ะก่อนจะกางออกเผยให้เห็นสิ่งด้านใน
มันก็คือแผนที่ของภูเขาเป็นแผนที่ที่เขาใช้เงินไม่น้อยกว่าจะได้มันมา ด้านในแผนที่มีตำแหน่งบอกเขียนเอาไว้ว่า [ พื้นที่เหมาะสำหรับวางกับดัก ] เวียร์ที่เห็นถึงกับหลุดยิ้มออกมา
ไม่คิดเลยว่าแผนการจัดการ ‘โอลิเวอร์’ จะถูกนำมาใช้กับคนอื่น
“…”
“เหมือนว่าแผนการมากมายที่ใช้เวลาว่างคิดขึ้นมาจะไม่เปล่าประโยชน์แล้ว” เวียร์นิ่งเงียบขณะจดจ้องมองแผนที่ “ต้องขึ้นเวล 2 ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้”
“…”
…‘ต่อให้จะต้องใช้วิธีสกปรกก็ตาม’
ลำพังอาศัยดาบอย่างเดียวมันยังไม่เพียงพอ
หรือต่อให้เพียงพอ เขาก็ไม่ต้องการปะทะกับคนป่าโดยตรงอยู่ดี เอาแค่ฝึกฝนเรียกร้องความรู้สึกเก่าก่อนกลับมาก็เพียงพอแล้ว อย่างน้อยที่สุดก็จนกว่าเขาจะแข็งแกร่งกว่านี้
ฉะนั้นแผนการส่วนเสริมเพิ่มเติมจึงเข้ามามีบทบาท ขอเพียงวางแผนการให้ดีเยี่ยม ความเสี่ยงมากมายในการฆ่าล้างพวกมันก็จะลดลงมหาศาล อีกทั้งยังช่วยลดภาระร่างกาย
เก็บเรี่ยวแรงเอาไว้สำหรับสถานการณ์จำเป็น
“…”
—
ผ่านไปหลายนาที
สายตาจับจ้องมอง
ชายหนุ่ม ‘เวียร์’ กำลังนั่งนิ่งเงียบกำลังหลบซ่อนจากสายตาใครคนอื่น จับจ้องมองคนป่ารายหนึ่งที่กำลังกวาดสายตากวาดมองไปทั่วบริเวณคล้ายต้องการตามหาบางสิ่งอย่าง
บางสิ่งอย่างที่ดึงดูดให้มันมีพฤติกรรมแบบนี้
…‘เหมือนจะอยู่คนเดียวนะ?’
“…”
“หืม?”
ขอเพียงอยู่ตัวคนเดียวทุกสิ่งอย่างล้วนไม่มีปัญหา
ใช่ ขอแค่อยู่ตัวคนเดียว ก่อนที่เวียร์จะบุกเข้าหาอีกฝ่าย บุกเข้าไปจัดการฆ่าล้าง ร่างอีกสามก็โผล่หน้าเข้ามาทักทาย ทำเอาชายหนุ่มที่หาญกล้าอยากจะบุกเข้าไปถึงกับหน้าชา
ร่างเนื้อทั้งหมดหยุดนิ่งเงียบไม่มีขยับไปไหน ต้องบอกเลยว่าเมื่อกี้นี่เกือบไปแล้ว เกือบได้เอาตัวเองขึ้นเขียงส่งมอบให้กับอีกฝ่าย ดีที่รั้งตัวเองเอาไว้ทัน เวียร์ทอดถอนหายใจ
ก่อนจะนั่งนิ่งเฝ้ารอคอยโอกาสลงมือต่อ
“…”
“อุ มาาาา”
“…”
ทั้งสามตัวพูดคุยสนุกสนาน
เอาเข้าจริงจะสนุกสนานอย่างที่คิดรึเปล่า เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้เพียงแค่ว่าเมื่อไหร่ไอ้สามตัวมาใหม่จะไปสักที ขอเพียงพวกมันออกไปงานการต่อจากนี้ก็จะง่ายดายยิ่งขึ้น
สุดท้ายปลายทางก็ทำได้แค่รอคอยอย่างเดียว ไม่อาจกระทำเป็นอื่นได้เลย หลังจากที่พวกมันใช้ระยะเวลาหมดไปเกือบห้านาที ในที่สุดสิ่งที่เขารอคอยก็มาถึง
พวกมันกล่าวทิ้งท้ายให้กับสหายหนึ่ง
“เยยย มาาาา”
“อาาามิ”
“มาาาาาา”
ก่อนจะแยกทางเดิน
แยกออกไปจนหมดสิ้นหลงเหลือเพียงตัวเดียวไม่มีใครคนอื่น รอยยิ้มสายหนึ่งปรากฎบนใบหน้าชายหนุ่ม โอกาสลงมือย่อมไม่มีทางปล่อยให้หลุดมืออีกเป็นครั้งที่สอง
เวียร์คำนวณเส้นทางหลบหนี คำนวณกับดักที่เขาทำเตรียมรอเอาไว้ หลังจากคำนวณทุกสิ่งอย่างจนมั่นใจว่าไม่มีปัญหาตามมาภายหลังแน่นอน เขาก็เริ่มดำเนินแผนการของตน
เริ่มจากเปิดหน้าด้วยก้อนหินก่อน
“…”
“!!!”
“…”
ก้อนหินก้อนหนึ่งพุ่งแหวกอากาศ
พุ่งอัดกระแทกกดเข้าไปที่หน้าคนป่าอย่างแรง แรงมากพอจนเรียกเลือดอีกฝ่ายออกมาได้เลย คนป่าที่โดนปาหินใส่พลันมึนงงสับสนไปชั่วขณะ พอได้สติได้รับรู้ว่าเป็นฝีมือใคร
มันไม่มีรีรอกรีดร้องตะโกนพุ่งเข้าใส่ทันที
“อูบาาาาาา!”
“…”
“เข้ามาเลย”
เวียร์ยิ้มท้าทายและหันหลังวิ่งหนีทันที
…‘แบบนั้นแหละ ตามมา’
“…”
