บทที่ 232 สร้างปาฏิหาริย์ครั้งที่สองให้เธอ
บทที่ 232 สร้างปาฏิหาริย์ครั้งที่สองให้เธอ
เสิ่นอี้โจวหยุดทันพลัน แม้แต่เสิ่นอี้หลินและหลินตงซิ่วก็หยุดเช่นกัน
เซี่ยชิงหยวนยืนขึ้นและมองไปที่เสิ่นอี้โจว “มันสำคัญไหม?”
เสิ่นอี้โจวพยักหน้า “ใช่”
เซี่ยชิงหยวนถามต่อไป “มันเร่งด่วนรึเปล่า?”
เสิ่นอี้โจวยังคงพยักหน้า “เร่งด่วน”
เซี่ยชิงหยวนถอนหายใจ “ฉันจะโทรหาเสี่ยวหลิว คุณกินข้าวก่อนเถอะ”
เธอชี้ไปที่ชามข้าวบนที่นั่งของเสิ่นอี้โจวที่กินไปแค่สองคำ
เธอไม่เชื่อว่าระหว่างที่ตัวเองไม่อยู่ เขาคงไม่ได้กินเยอะ ถ้าเขากินเยอะก็คงไม่ผอมขนาดนี้
ตอนที่เธออยู่บนรถเมื่อครู่ เธอสังเกตว่าเขากุมท้องตัวเองเบา ๆ สองสามครั้ง
ถ้าไปตอนท้องว่าง ก็ไม่รู้จะได้กินอีกทีตอนไหน
เมื่อเห็นความกังวลในดวงตาของเสิ่นอี้โจว เธอกล่าวว่า “คุณอยากจะไปทำงานฉันยินดีที่จะสนับสนุน แต่ฉันเองก็ต้องดูแลร่างกายของคุณให้ดีที่สุดเช่นกัน ถ้าร่างกายของคุณไม่ดี แล้วจะไปทำงานอะไรต่อได้”
“คุณอยากไป ฉันไม่รั้ง แต่นี่คือเส้นแบ่งของฉันเช่นกัน และฉันจะไม่ยอมถอย”
เสิ่นอี้หลินและหลินตงซิ่วแลกเปลี่ยนสายตากัน แต่พวกเขาไม่ได้พูดด้วยความเข้าใจ
ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่เคยขอให้เสิ่นอี้โจวอยู่กินข้าวก่อน แต่ทุกครั้งเสิ่นอี้โจวก็พูดว่า ‘อยู่กินไม่ได้ งานเข้าด่วน’
ทว่าดูจากรูปลักษณ์ตอนนี้แล้ว เซี่ยชิงหยวนยังมีอิทธิพลมากกว่าพวกเขาเสียอีก
ความสิ้นหวังฉายแววในดวงตาของเสิ่นอี้โจว
เขาวางกระเป๋าเอกสารลง เดินกลับไปที่โต๊ะอาหาร จับมือเธอและรอยยิ้มปรากฏขึ้นที่ริมฝีปาก “แค่ผมกินก็พอใช่ไหม?”
เมื่อเห็นท่าทางของเซี่ยชิงหยวน ถ้าเขาไม่รับปาก เธออาจจะไปพบกับผู้นำของศาลากลางเพื่อพูดคุยก็เป็นได้
ทั้งหมดเป็นเพราะเธอเป็นห่วงตัวเขา เขาจะไม่รู้สึกได้ยังไง
เมื่อเห็นว่าเสิ่นอี้โจวตกลงที่จะกินก่อนจากไป จิตใจที่ตึงเครียดแต่เดิมของเซี่ยชิงหยวนก็ผ่อนคลาย
เธอเสริมว่า “ชามนี้คงใช้เวลากินไม่เกินสิบนาทีหรอก คุณไปทำงานทั้งที่หิวตลอดไม่ได้จริงไหม?”
ขณะที่เธอพูด หญิงสาวก็เติมชามซุปไก่ให้เขาแล้ววางตรงหน้าสามี “หลังจากกินข้าวเสร็จก็ดื่มซุปเสียหน่อย”
ซุปไก่แก่ตุ๋นนั้นมันมาก และมีชั้นของน้ำมันสีทองลอยอยู่บนพื้นผิว
เมื่อเซี่ยชิงหยวนเสิร์ฟซุป เธอจงใจใช้ทัพพีตักน้ำมันและฟองออก เมื่อเธอเทมันลงในชาม มันก็กลายเป็นซุปใสสีเหลืองอ่อนแล้ว
เธอหยิบผักขึ้นมาให้เขา
ผักบางชนิดรวมทั้งคีบปลาสองสามชิ้นที่กินได้เร็วและย่อยง่ายให้ด้วย
ต้องบอกว่าเซี่ยชิงหยวนใส่ใจมาก
เสิ่นอี้โจวดึงเธอ “คุณกินด้วยสิ”
เซี่ยชิงหยวนส่ายหัวอย่างหนักแน่น “ฉันจะไปโทรหายามให้คุณก่อน และขอให้เขาแจ้งให้เสี่ยวหลิวนำรถเข้ามา”บราวนี่ออนไลน์
ดูจากท่าทีของเสิ่นอี้โจวที่จะออกไปเมื่อกี้นี้ เห็นได้ชัดว่าเขาคิดจะนัดเสี่ยวหลิวให้ไปรอข้างนอกประตูใหญ่ แล้วตัวเขาค่อยไปขึ้นรถที่นั่น
เขาคิดจะประหยัดเวลาทุกเม็ดทุกหน่วยจริง ๆ
หลังจากเสิ่นอี้โจวทานอาหารเสร็จ ดื่มซุป และนั่งพักสักครู่ รถของเสี่ยวหลิวก็มา
เซี่ยชิงหยวนส่งเขาออกไป ความกังวลในดวงตาของเธอไม่สามารถปกปิดได้
เสิ่นอี้โจวกอดไหล่ของเธอ “ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวล ผมจะกลับมาทันทีที่เสร็จงาน”
โดยธรรมชาติแล้ว เซี่ยชิงหยวนไม่อาจแสร้งทำเป็นร้องไห้ได้ ไม่เพียงแต่จะไม่ช่วยเขาเท่านั้น แต่ยังเพิ่มปัญหาให้เขาอีก
เธอยกมุมปากของตัวเองและตอบว่า “อืม”
เสิ่นอี้โจวจากไปและไม่กลับมาจนกระทั่งดึกดื่น
เดิมทีเซี่ยชิงหยวนวางแผนที่จะรอเขากลับมาและพูดคุยดี ๆ กับเขา แต่เพราะสองสามวันมานี้เธอเหนื่อยมากจริง ๆ เมื่อกลับถึงบ้าน ร่างกายของเธอก็ผ่อนคลายเต็มที่ ขณะที่กำลังรอเขากลับมา เธอก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว
เมื่อเสิ่นอี้โจวกลับมา เขาก็หมดแรงเช่นกัน
พอเห็นว่าไฟในห้องยังเปิดอยู่ หัวใจของเขาก็อุ่นขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ คืนนี้ระหว่างการทำงานไม่เลวร้ายนักเพราะเขากินอาหารเย็นไป
อันที่จริง โรงอาหารของศาลากลางยังให้บริการอาหารเย็นและอาหารมื้อดึกด้วย แต่อาหารส่วนใหญ่มีแต่ปลาและเนื้อสัตว์ ซึ่งท้องของเขาตอนนี้รับไม่ค่อยไหว
เขาไม่ต้องการเป็นคนพิเศษด้วย ดังนั้นเขาจึงรบกวนพนักงานในการปรุงอาหารจานเล็ก ๆ สำหรับเขาคนเดียว และเขาก็กินไม่เยอะทุกครั้ง
ประกอบกับงานที่ใช้แรงมาก นาน ๆ ไปท้องจะทนไม่ไหว
เขาเลยผลักประตูเข้าไปและเห็นเซี่ยชิงหยวนนอนเอกเขนกอยู่บนโซฟาข้างเตียง ขาของเธองอขึ้นดูอึดอัด
เธอยังคงถือสมุดเล่มเล็ก ๆ อยู่ในมือ และเมื่อเดินเข้าไปดูมันคือสมุดบัญชีของเธอ
วันนี้เธอคงเหนื่อยมาก เมื่อตั้งใจฟังจะได้ยินเสียงกรนเล็กน้อย
เขาย่อตัวลง ค่อย ๆ ดึงสมุดเล่มเล็กออกจากมือเธอแล้ววางไว้ข้าง ๆ
จากนั้นเขายืนมองเธออย่างเงียบ ๆ
ในความเป็นจริง เซี่ยชิงหยวนก็น้ำหนักลดเช่นกันเมื่อเธอกลับมาครั้งนี้
คิ้วและดวงตาของเธอมีความหนักอึ้งจนมองไม่เห็น ราวกับว่าเธอมีบางอย่างอยู่ในใจ
เขาคิดว่าเธอคงจะกังวลมากเพราะเรื่องของเขาเองใช่ไหม?
บางครั้งเขาก็คิดว่าบางอย่างในช่วงเวลาหนึ่งทำให้ชีวิตของเราแย่แล้ว แต่ความเป็นจริงมันก็แค่จะบอกคุณว่ายังจะมีสิ่งที่แย่กว่านั้นรออยู่
คุณต้องกัดฟันและรับมันต่อไป
พระเจ้าได้ประทานปาฏิหาริย์แก่เขา
ครั้งนี้สำหรับเธอ เขาจะสร้างปาฏิหาริย์ครั้งที่สอง
เขายกมือขึ้นจับปอยผมที่ยุ่งเหยิงตรงหน้าเซี่ยชิงหยวนด้วยนิ้วของเขา และทัดไว้ที่หลังหูของเธอ
พลางสอดมือไปใต้หลังของเธอด้วยมือข้างหนึ่ง และอีกข้างอยู่ใต้เข่าของเธอ จากนั้นก็อุ้มหญิงสาวขึ้นอย่างแรง
เธอผอมมาก ผอมจนกลายเป็นเหมือนลูกบอลเล็ก ๆ ในอ้อมแขนของเขา
เมื่อมองดูใบหน้าที่หลับใหลของเธอใกล้ ๆ หัวใจของเขาก็อ่อนลง
เขาก้มศีรษะลงและจูบริมฝีปากของเธอเบา ๆ ราวกับว่าแอบทำอะไรไม่ดี
เขาอุ้มเธอไปที่เตียงแล้ววางภรรยาลงอย่างแผ่วเบา
เมื่อดึงมือออก เซี่ยชิงหยวนก็ลืมตาขึ้น
ในตอนแรกเธอรู้สึกสับสนและหลังจากที่สายตาจับจ้องไปยังใบหน้าของเสิ่นอี้โจว เธอก็ตระหนักได้ว่าเขากลับมาแล้ว
เธอพยายามลุกขึ้น
แต่เสิ่นอี้โจวกดไหล่ของเธอและพูดเบา ๆ “นอนเถอะ ผมจะไปอาบน้ำ”
เซี่ยชิงหยวนขยี้ตาและพูดอย่างงัวเงีย “ไม่ ฉันจะไม่นอน ฉันมีเรื่องจะบอกคุณ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้เสิ่นอี้โจวก็ยิ้ม “คุณภรรยาครับ มันดึกมากแล้วนะ มีอะไรค่อยคุยพรุ่งนี้เช้าดีไหม?”
เซี่ยชิงหยวนมองไปที่นาฬิกาบนโต๊ะ และมันก็เลยเวลาตีหนึ่งไปแล้ว
เธอรู้สึกประหลาดใจ “มันดึกขนาดนี้แล้วเหรอ?”
คำขอโทษผุดขึ้นในใจของเธอ และพูดว่า “คุณไปอาบน้ำเร็ว ๆ เถอะ จะได้รีบพักผ่อน”
เสิ่นอี้โจวจูบหน้าผากของเธอเบา ๆ “ราตรีสวัสดิ์”
เช้าวันต่อมา แน่นอนตามที่เซี่ยชิงหยวนคาดไว้ เมื่อเธอตื่นขึ้นเสิ่นอี้โจวก็ออกไปแล้ว
เธอขยี้ผมของตัวเองด้วยความโกรธ
เธอคงบอกให้เสิ่นอี้โจวดูแลตัวเองได้เพียงแค่ตอนเธอไปส่งอาหารในตอนเที่ยงเท่านั้นสินะ
ในเวลานั้น เธอจะถามฉู่ซิงอวี่อีกครั้งเพื่อดูว่าที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้น
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เซี่ยชิงหยวนจะไปที่ศาลากลาง เธอได้พบคำตอบส่วนหนึ่งแล้วจากพืชข้างทางและผักที่มีราคาแพงกว่าเดิมในตลาด
ภัยแล้งเลวร้ายลง
เมืองเตียนเฉิงที่ตั้งอยู่ในมณฑลยูนนานอาจกล่าวได้ว่าเป็นเมืองที่มีอัตราพื้นที่ป่าสูง ทว่าตอนนี้มันกลับกลายเป็นแห้งแล้งขาดน้ำ ดังนั้นที่อื่นจะดีกว่าที่นี่ได้ยังไง?
การคาดเดาของเธอได้รับการยืนยันจากปากของอาเซียงเช่นกัน
