บทที่ 235 ดึงหูเสิ่นอี้โจว
บทที่ 235 ดึงหูเสิ่นอี้โจว
มีแค่เวลาเที่ยงวันเท่านั้น เซี่ยชิงหยวนลังเลใจที่จะเสียเวลา
เธอจึงโน้มตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขาและพูดว่า “รีบนอนเถอะ มีเวลาพักไม่เยอะนะ”
หลังจากนั้นเธอก็เอื้อมมือไปปิดตาของเขา “นอนเร็ว”
หญิงสาวรู้สึกได้ถึงขนตาของชายตรงหน้าจากฝ่ามือนั้น มันรู้สึกจั๊กจี้เล็กน้อย
เธอจ้องไปที่ดั้งจมูกโด่งและริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อของเขา…
แม้จะดูเหนื่อยล้า แต่เขาก็ยังดูดีมาก
เธอโน้มตัวไปข้างหน้าและจูบริมฝีปากของเขาเบา ๆ ราวกับว่าเธอได้ขโมยน้ำหวานที่หอมหวานที่สุด “ไปนอน…อืม…”
ก่อนที่เธอจะพูดจบ เสิ่นอี้โจวก็จูบเธอกลับแล้ว
เขากดเธอลง มือข้างหนึ่งโอบหลังศีรษะของเธอเอาไว้ ส่วนอีกข้างก็โอบจับเอว พลางจูบเธออย่างหนักหน่วงและรุนแรง
จูบของเขาช่างรุนแรงและดุดัน แตกต่างจากรูปร่างหน้าตาของเขาโดยสิ้นเชิง
เดิมทีเซี่ยชิงหยวนกังวลว่าจะมีใครมาเห็น แต่เมื่อคิดว่าทั้งสองคนไม่ได้เจอกันหลายวัน เธอจึงเลิกดิ้นรน
ลิ้นของเขาไล้ริมฝีปากของเธออย่างรวดเร็ว ทำให้หญิงสาวตกอยู่ในห้วงเวลาของอารมณ์ไปด้วยกัน
เมื่อเซี่ยชิงหยวนเกือบจะหมดลมหายใจ เธอก็ได้ยินเขาพูดว่า “ยังมีเวลาเหลืออีกยี่สิบนาที ผมจะงีบสักพักนะ”
หลังจากพูดจบ เขาก็ล้มทับร่างของเธอ
เซี่ยชิงหยวนต้องการจะผลักเขา แต่แล้วเธอก็ได้ยินเสียงหายใจเบา ๆ
เสิ่นอี้โจวหลับไปแล้ว
เธอยื่นมือไปผลักเขาออก และโอบรอบคอของเขาแทน
เธอหันไปด้านข้างและโอบเขาไว้ในอ้อมแขนของเธอ เหมือนกับที่เขาเคยกอดตัวเธอจนหลับไปนับครั้งไม่ถ้วนในอดีต
เขาหลับลึกด้วยหมอนบนแขนของเธอ
ดวงตาของเซี่ยชิงหยวนสบเข้ากับใบหน้าที่หล่อเหลา และเธอก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเบา ๆ
เขาต้องเหนื่อยแค่ไหนกันถึงหลับได้เร็วขนาดนี้
เซี่ยชิงหยวนบอกว่าจะปลุกเสิ่นอี้โจวเมื่อถึงเวลา ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าหลับลึกเกินไป
เธอวางคางของตัวเองบนหน้าผากของเขา และหลับตาลงอย่างอ่อนโยน
เมื่อเดาว่าได้เวลาแล้ว เซี่ยชิงหยวนก็ลืมตาขึ้น
เสิ่นอี้โจวที่ตื่นขึ้นพร้อมกันจ้องมองด้วยดวงตาโต
เสิ่นอี้โจวมองไปยังท่าทีที่พวกเขาสองคนเป็นอยู่ในขณะนี้ และตาของเขาก็กระตุก
เซี่ยชิงหยวนยิ้มหยอกล้อ กอดเขาแน่นขึ้นและตบหลังเขา “ไม่เป็นไร ฉันยินดีที่จะกอดคุณแบบนี้บ้างเป็นครั้งคราวนะ”
ต้องบอกว่าตอนที่เธออยู่บ้านแม่ หลานชายและหลานสาวหลายคนของเธอชอบให้กอดแบบนี้มาก การกอดแบบนี้มันสบายมากจริง ๆ
อาจกล่าวได้ว่าเสิ่นอี้โจวอยู่ในอ้อมแขนของเซี่ยชิงหยวนเป็นครั้งแรก
หลังจากความรู้สึกไม่สบาย เขาก็สงบลง
จากท่ามุมของเขาตอนนี้ ตำแหน่งของริมฝีปากของเขาอยู่บริเวณหน้าอกของเธอที่นูนพอดี ขณะที่เธอกอดเขาแน่นขึ้น แก้มและริมฝีปากของเขาจะสัมผัสมันอย่างเลี่ยงไม่ได้
เป็นกลิ่นหอมจาง ๆ สัมผัสนุ่ม ๆ ของเธอ
แต่เซี่ยชิงหยวนไม่ได้สังเกตเลย และตบหลังเขาราวกำลังกล่อมเด็ก
ดวงตาของเสิ่นอี้โจวมืดลง เขาอ้าปากและขบมัน
เขาออกแรงไม่มาก แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้เซี่ยชิงหยวนร้องอุทานออกมาได้
หญิงสาวสะดุ้งตกใจ
เธอมองลงไปที่คนร้ายที่กำลังเลิกคิ้ว และสายตานั้นไม่ยอมมองมาที่เธอ
เซี่ยชิงหยวนต่อต้านความไม่ชอบมาพากล และยื่นมือของเธอไปผลักเขา “ปล่อยเร็ว ๆ เลยนะ”
มือข้างหนึ่งของเธอถูกเขานอนหนุนอยู่ เธอจะผลักเขาออกไปด้วยมือเพียงข้างเดียวได้อย่างไร?
เสิ่นอี้โจวยื่นมือออกและดึงเธอเข้ามาใกล้ตนมากขึ้น แต่เขาก็รู้สึกว่ามันอึดอัดที่ถูกขวางกั้นโดยชั้นของฟองน้ำในเสื้อชั้นในแบบนี้
ดังนั้นเขาจึงรีบเลิกเสื้อชั้นในขึ้นแล้วขบมันอีกครั้ง
ครั้งนี้เซี่ยชิงหยวนรู้สึกหวาดกลัวจนหลังเท้าของเธอเหยียดเกร็ง
ไม่ใช่ว่าคุณบอกว่าจะงีบสักพักกับฉันเหรอ? ทำไมถึงเป็นแบบนี้เสียแล้ว?
เซี่ยชิงหยวนเม้มริมฝีปากของเธอ “เดี๋ยวก็มีใครเข้ามาเห็นเข้าหรอก!”
เสิ่นอี้โจวไม่เงยหน้าขึ้น “ไม่มีใครกล้าเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาตจากผมหรอก”
ช่วงนี้นอกจากติดตามสถานการณ์ภัยพิบัติแล้ว มีใครบ้างที่ไม่พักกลางวัน?
แต่ตอนนี้เซี่ยชิงหยวนได้ยินเสียงเบา ๆ ของใครบางคนที่พูดอยู่ข้างนอก
เป็นพวกคนที่ไปที่โรงอาหารแล้วกำลังกลับมา!
เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเอื้อมมือไปดึงหูของเสิ่นอี้โจว
ใบหน้าของเธอตื่นตระหนกด้วยความอับอาย และมันแดงมากจนเหมือนเลือดจะออก “คุณอายุเท่าไหร่แล้วฮะ!”
ตั้งแต่แรกเสิ่นอี้โจววางแผนที่จะแกล้งเธอเท่านั้น ดังนั้นเขาจึงยอมถอยไปตามแรงดึงหูของเธอ
เขายิ้มให้เธออย่างสดใส “ปีนี้ผมอายุยี่สิบห้าปี แต่ในจินตนาการของผมอายุยี่สิบหกปีนะ”
เซี่ยชิงหยวนสำลัก “คุณ…คุณ…ฉันไม่อยากคุยกับคุณอีกแล้ว!”
ขณะที่พูด เธอก็ผลักเขาออกไปและลงจากเตียง
เธอยืนขึ้นมองดูคราบน้ำลายเล็ก ๆ บนเสื้อผ้าของตัวเอง ทำให้เธอไม่กล้าออกไปไหน!
จากนั้นเสิ่นอี้โจวก็ลุกขึ้น หยิบกระดาษทิชชูมาแล้วเช็ดหน้าอกให้เธอทั้งสองข้าง
เสื้อผ้าของเซี่ยชิงหยวนวันนี้เป็นสีอ่อน ดังนั้นจึงเห็นได้ไม่ชัดเจนนัก
แต่ถ้ามองดี ๆ…ก็ยังเห็นได้อยู่
เขาแตะจมูกด้วยความรู้สึกผิด “เราสามารถใช้ตะกร้ากล่องอาหารกลางวันเพื่อปกปิดมันได้อยู่นะ”
เซี่ยชิงหยวนมองลงไปที่เสื้อผ้าของเธอ และรู้สึกรำคาญอย่างมากกับเสิ่นอี้โจว
เธอถลึงตาใส่เขา “ไอ้คนบ้า!”
ขณะที่เธอพูด หญิงสาวก็จัดเสื้อผ้าให้ตรง พร้อมหันหลังกลับและจากไป
มือของเซี่ยชิงหยวนอยู่ที่ลูกบิดประตูแล้ว เสิ่นอี้โจวไม่สามารถรั้งเธอไว้ได้อีกต่อไป
การนอนหลับเมื่อกี้นี้ เขานอนหลับสบายมากราวกับว่าเขาตกอยู่ในเมฆที่อ่อนนุ่ม
เมื่อเขาตื่นขึ้น เขาก็รู้ว่าเป็นเซี่ยชิงหยวนที่โอบกอดเขาเหมือนที่แม่ของเขาเคยทำเมื่อตอนที่เขายังเด็ก
ความเหนื่อยล้าของเขาลดลง และแทนที่ด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก เขาเอ่ยเตือน “ขี่รถระวังด้วยนะ”
เมื่อได้ยินแบบนี้ เซี่ยชิงหยวนก็หันมามองเขาและจ้องมองอีกครั้ง
หญิงสาวเปิดประตูและจากไป
แน่นอนว่าเมื่อเธอจากไป เธอกอดตะกร้าที่ใส่กล่องอาหารกลางวันไว้บนหน้าอกของเธอ
หวังว่าจะไม่มีใครสังเกตเห็นพฤติกรรมของเธอที่ใกล้เคียงกับการหลอกลวงนี้หรอกนะ
เมื่อเธอออกจากสำนักงาน เธอพบว่าฉู่ซิงอวี่และเลขาตัวน้อยไม่อยู่ที่นั่น ดังนั้นเธอจึงรู้สึกโล่งใจ
ทว่าไม่คาดคิด ทันทีที่หญิงสาวลงไปที่ล็อบบี้ก็พบกับเติ้งซูอี้ ซึ่งเธอไม่ได้เจออีกฝ่ายมานานแล้ว
วันนี้เติ้งซูอี้สวมเครื่องแบบเจ้าหน้าที่ทำความสะอาด และกวาดพื้นด้วยไม้กวาดอันใหญ่ในมือ
เซี่ยชิงหยวนงงงวย ทำไมเติ้งซูอี้อยู่ที่นี่เพื่อกวาดพื้นล่ะ?
ขณะที่เซี่ยชิงหยวนกำลังสงสัย เติ้งซูอี้ก็มองกลับมาเช่นกัน
สายตาของทั้งสองสบกันและทั้งคู่ต่างไม่ได้พูดอะไร
———————
