บทที่ 339 ไม่น่ากินจริง ๆ
บทที่ 339 ไม่น่ากินจริง ๆ
ฉีจิ่นจือได้รับบาดเจ็บขณะพยายามช่วยเธอ ดังนั้นเธอควรไปเยี่ยมเขาไม่ว่าจะเป็นทั้งทางอารมณ์และทางเหตุผล
นอกจากนี้เธอยังต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อค้นหาว่าฉีจิ่นจือกำลังคิดอะไรอยู่
เซี่ยชิงหยวนเคยคิดว่าเขาต้องการทำร้ายเธอเพื่อปิดปาก แต่วันนี้เขากลับช่วยชีวิตเธอไว้
ถ้าเป็นพันธมิตรที่สามารถร่วมมือกันได้ งั้นทำไมไม่ดึงเข้ามาฝั่งของคุณเองล่ะ?
เสิ่นอี้โจวเดาความตั้งใจของเซี่ยชิงหยวนได้ทันที
เขาไม่ลังเลเลย พยักหน้าแล้วพูดว่า “ตกลง งั้นเช้าพรุ่งนี้เราไปที่นั่นกันเถอะ”
ฉีหยวนซานเป็นคนที่ฉลาดและชอบคิดคำนวณ การที่ฉีจิ่นจือแสดงความปรารถนาดีต่อครอบครัวของพวกเขาอาจเป็นความก้าวหน้าในการร่วมมือกันก็ได้
…
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เซี่ยชิงหยวนและเสิ่นอี้โจวนำของขวัญไปโรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมฉีจิ่นจือ
เมื่อวานนี้ฉีจิ่นจือเข้ารับการผ่าตัดและถูกเย็บแผล เขานอนอยู่บนเตียงอย่างเบื่อหน่าย
ฉีหยวนซานกำลังยุ่งอยู่กับหน้าที่ราชการ และเผ่ยอิ่งก็เกลียดฉีจิ่นจือมากจนไม่สามารถอยู่กับเขาได้ ดังนั้นฉีหยวนซานจึงจ้างพยาบาลมาดูแลลูกชายแทน
แต่คนที่ยุ่งอยู่ในห้องผู้ป่วยในตอนเช้าไม่ใช่พยาบาล กลับเป็นเซี่ยจื่ออี้
เซี่ยจื่ออี้กลัวฉีจิ่นจือและไม่กล้าเข้าใกล้เกินไป เธอแค่คอยช่วยเขาบริเวณรอบ ๆ เตียงเท่านั้น
ฉีจิ่นจือนอนอยู่บนเตียงมองเธออย่างเย็นชา และในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “คุณเซี่ยว่างนักเหรอ?”
เขาเพิ่งตื่นนอนตอนเช้า เสียงของเขาทุ้มลึกและแหบแห้ง ทั้งยังดูป่าเถื่อนเล็กน้อย เวลาพูดจะมีนิสัยชอบลงท้ายประโยคด้วยน้ำเสียงสูง ซึ่งทำให้ติดหูคนที่ได้ยินไม่น้อย
เซี่ยจื่ออี้ยิ้มตอบ “เช้านี้ฉันลาจากที่ทำงานเพื่อมาเยี่ยมคุณน่ะค่ะ”
ฉีจิ่นจือเหลือบมองเธอ ลดมุมปากลงแล้วพูดประชด “คุณเซี่ยและคุณฉินเป็นเหมือนพี่น้องกัน คุณไม่ขอลาไปเยี่ยมเธอ แต่กลับมาหาผมเนี่ยนะ?”
เขาหยุดชั่วคราว “เราสองคนมีความสัมพันธ์กันยังไง คุณเซี่ยคิดว่ามันไม่เหมาะสมเกินไปหน่อยหรือเปล่าครับ?”
เซี่ยจื่ออี้ทำเป็นเหมือนไม่เข้าใจการเสียดสีของเขา และยังคงยิ้ม “ฉันไปหาซูอวี้มาแล้วเมื่อวานนี้ค่ะ”
แต่ฉินซูอวี้อยู่แต่ในห้อง และไม่เต็มใจที่จะลงมาชั้นล่างเพื่อพบเธอ
หญิงสาวกล่าวต่อว่า “คุณพ่อของฉันได้ยินเรื่องที่คุณทำแล้ว และท่านก็กังวลมากจึงขอให้ฉันมาเยี่ยมน่ะค่ะ”
เธอใช้นิ้วก้อยทัดเส้นผมไปตรงขมับ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ว่าครอบครัวของเราทั้งสองจะได้เกี่ยวกันผ่านการแต่งงานกันหรือไม่ ฉันก็แค่ทำแบบนี้จากใจของฉันเท่านั้นเอง”
เธอมองเขาด้วยดวงตาที่อ่อนโยน แต่จริงจังและมุ่งมั่น “ฉันไม่เคยคิดที่จะขอให้คุณให้สิ่งใดตอบแทนเลย ดังนั้นคุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกเป็นภาระหรอกค่ะ”
เวลาที่เซี่ยจื่ออี้เป็นแบบนี้ ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นคงจะกอดเธอไว้ในอ้อมแขนไปแล้วและแทบจะยอมตายแทนเธอได้
น่าเสียดายที่ฉีจิ่นจือไม่กระพริบตาเลย
มีการเยาะเย้ยปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา “งั้นก็ตามใจคุณ”
พูดจบ เขาก็นอนหันหลังให้แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเอง
เมื่อเห็นว่าฉีจิ่นจือเป็นแบบนี้ เซี่ยจื่ออี้จับขวดน้ำร้อนในมือแน่นขึ้นและไม่ยอมปล่อยเป็นเวลานาน
บนใบหน้าของเธอมีร่องรอยของความบิดเบี้ยวอย่างไม่พอใจเล็กน้อย
หญิงสาวสูดหายใจเข้าลึกและรอยยิ้มตามมาตรฐานของเธอก็ปรากฏบนใบหน้าอีกครั้ง
เธอมองไปยังแผ่นหลังของฉีจิ่นจือแล้วพูดว่า “น้ำร้อนหมดแล้ว งั้นฉันจะไปเอาน้ำร้อนแล้วกลับมานะคะ”
ภายในห้องมีแต่ความเงียบที่ตอบต่อเธอเท่านั้น
เมื่อเสียงปิดประตูดังขึ้น ฉีจิ่นจือก็ลืมตา
ดวงตาสีพีชของเขายังคงแวววาว พร้อมร่องรอยของความเบื่อหน่ายในรูม่านตา
ความเบื่อหน่ายในดวงตาของฉีจิ่นจือล้นออกมาทันที
เขาหันกลับไปและพูดด้วยเสียงต่ำไปทางประตู “ช่วยกลับไปสักทีได้ไหม?”
มีความเงียบชั่วครู่อยู่นอกประตู จากนั้นเสียงของเซี่ยชิงหยวนก็ดังขึ้น
“คุณฉี ถ้ามันไม่สะดวกสำหรับคุณ ให้ฉันมาเยี่ยมคุณพรุ่งนี้แทนไหมคะ?”
เซี่ยชิงหยวนพูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจและระมัดระวัง
แต่คนที่ตกใจมากกว่าเซี่ยชิงหยวนคือฉีจิ่นจือ
ถ้าไม่ใช่เพราะอาการบาดเจ็บที่หน้าท้อง เขาคงแทบจะลุกจากเตียงแล้ว
เขากำหมัดแน่นเพื่อสงบอารมณ์ก่อนจะตะโกนว่า “เข้ามาได้”
ขณะที่เขาพูดจบ ประตูก็ถูกผลักให้เปิดออก
เซี่ยชิงหยวนเดินเข้ามา
และที่ติดตามเธอคือเสิ่นอี้โจว
มุมปากของฉีจิ่นจือกระชับขึ้นในวินาทีที่เขาเห็นเสิ่นอี้โจวอย่างรวดเร็ว
เซี่ยชิงหยวนกับเสิ่นอี้โจวยืนอยู่ด้วยกัน พร้อมในมือถือดอกไม้และของขวัญเพื่อบำรุงร่างกายไว้ และยิ้มให้ “นายน้อยฉี”
ฉีจิ่นจือพยักหน้าและพูดเบา ๆ “เลขาธิการเสิ่นกับคุณนายเสิ่นไม่จำเป็นต้องสุภาพขนาดนี้กับผมหรอก เรียกผมว่าจิ่นจือเฉย ๆ ก็ได้”
เกี่ยวกับคำพูดของฉีจิ่นจือ เซี่ยชิงหยวนและเสิ่นอี้โจวมองหน้ากัน ดูเหมือนกำลังรวบรวมข้อมูลบางส่วนที่พวกเขาต้องการรู้
ฉีจิ่นจือดันตัวลุกขึ้นจากเตียงแล้วพิงหมอน “พวกคุณสองคน ช่วยตัวเองกันนะ”
เสิ่นอี้โจวเห็นการกระทำของฉีจิ่นจือแล้วกำลังจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยเขา
ฉีจิ่นจือยกมือขึ้นเพื่อหยุดทันที “ขอบคุณ ไม่เป็นไรครับ”
เขามีสมรรถภาพทางกายที่ดี เคยผ่านคมมีดและทะเลเพลิงมาแล้ว ดังนั้นอาการบาดเจ็บแค่นี้จึงไม่นับเป็นอะไรเลยสำหรับเขาเลย
เสิ่นอี้โจวกล่าวว่า “ขอบคุณนายน้อยฉีที่ช่วยเราไว้เมื่อวานนี้นะครับ ถ้าไม่ได้คุณ ภรรยาและน้องชายของผมคงไม่ปลอดภัย ผมมาที่นี่วันนี้เพื่อขอบคุณนายน้อยฉีโดยเฉพาะครับ”
ฉีจิ่นจือเหลือบมองใบหน้าของพวกเขาสองคนและพูดว่า “มันก็แค่เรื่องเล็กน้อยน่ะ ถ้าเป็นคนอื่น ผมเชื่อว่าพวกเขาก็คงทำแบบเดียวกัน”
เซี่ยชิงหยวนส่ายหัว “ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันก็ยังอยากจะขอบคุณคุณฉีอยู่ดีค่ะ”
เมื่อได้ยินเธอพูดแบบนี้ และได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าที่ไร้วี่แววของความหน้าซื่อใจคด โดยเฉพาะในดวงตาคู่นั้นที่ชัดเจนของหญิงสาว ฉีจิ่นจือก็มึนงงอยู่ครู่หนึ่ง
เขาเบือนหน้าหนีอย่างไม่สบายใจและกระแอมในลำคอ “ไม่เป็นไรครับ”
เสิ่นอี้โจวสังเกตเห็นบางสิ่งแปลก ๆ เกี่ยวกับฉีจิ่นจือ แต่เนื่องจากอารมณ์ของอีกฝ่ายสงบลงอย่างรวดเร็ว เสิ่นอี้โจวจึงรู้สึกได้ถึงความแปลกประหลาดเท่านั้น
เขาพูดว่า “อีกเรื่องหนึ่งที่เรามาที่นี่ เพราะมีบางอย่างที่เราอยากถามความคิดเห็นของนายน้อยฉีครับ”
ฉีจิ่นจือเลิกคิ้วขึ้นแล้วมองดูเสิ่นอี้โจว “เรื่องอะไรเหรอครับ?”
เสิ่นอี้โจวพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ นายน้อยฉีมีความคิดเห็นยังไงบ้างครับ? คุณคิดว่ามันเป็นอุบัติเหตุเท่านั้นหรือเปล่า?”
ดวงตาของฉีจิ่นจือแข็งกร้าวทันที และน้ำเสียงของเขาก็จริงจัง “คุณสงสัยว่ามีคนจัดฉากอยู่เบื้องหลัง?”
เสิ่นอี้โจวไม่ได้ปิดบังอะไร “ใช่ครับ”
ฉีจิ่นจือไม่แปลกใจเลย
เขากล่าวว่า “เรื่องนี้ต่อให้เป็นฝีมือของมนุษย์จริง ๆ เราก็ทำได้เพียงแค่ลืมมันไปเท่านั้น”
เขานึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานแล้วพูดว่า “เมื่อวานเราไม่ได้สำรวจสถานที่เกิดเหตุเลย และเราปล่อยที่เกิดเหตุทิ้งไว้อย่างนั้น ดังนั้นต่อให้เรากลับไปสอบสวนในภายหลัง หลักฐานที่หลงเหลือก็อาจถูกแก้ต่างได้ว่ามันไม่สอดคล้องกัน”
เขาหยุดชั่วคราวและชี้ให้เห็นโดยตรง “นอกจากนี้ พ่อของผมก็ไม่มีเจตนาที่จะทะเลาะกับตระกูลเซี่ยด้วย”
ตามรูปแบบการทำสิ่งต่าง ๆ ของฉีหยวนซาน ในที่เกิดเหตุไม่น่าจะมีอะไรเหลืออยู่แล้ว…
เขาเข้าใจมากเกี่ยวกับเรื่องนี้
เมื่อเผชิญกับเรื่องของผลประโยชน์ ลูกชายอย่างเขาไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น
หลังจากฟังคำพูดของฉีจิ่นจือแล้ว เสิ่นอี้โจวและเซี่ยชิงหยวนก็ยิ่งรู้สึกมั่นใจ
ฉีจิ่นจือและฉีหยวนซานไม่ใช่คนที่มีความคิดเหมือนกัน
เสิ่นอี้โจวพยักหน้าและพูดว่า “เราเข้าใจสิ่งที่นายน้อยฉีกำลังสื่อแล้วครับ”
จากนั้นเสิ่นอี้โจวยืนขึ้นและยื่นมือออกไป “ความขุ่นเคืองในอดีตของเราถือว่าเลิกรากัน ตระกูลเสิ่นของผมเป็นหนี้นายน้อยฉี และเสิ่นรักษาคำพูดของตัวเองเสมอครับ”
คิ้วของเขาของเสิ่นอี้โจวอ่อนโยน แต่คำพูดของเขาล้วนจริงจัง
ฉีจิ่นจือไม่แปลกใจเลย
ตามความสัมพันธ์ระหว่างเซี่ยชิงหยวนและเสิ่นอี้โจว มันจะไม่มีความลับระหว่างพวกเขา
เขาจับมือของเสิ่นอี้โจว “ในอดีตผมไม่เคยมีความขุ่นเคืองกับครอบครัวของเลขาธิการเสิ่นอยู่แล้ว และไม่เป็นไรหากในอนาคตเราจะเข้ากันได้ดีครับ”
สายตาของพวกเขาทั้งสองสบกันในอากาศและพวกเขาก็ตกลงกัน
หลังจากนั้นไม่นานก็มีคนเคาะประตู และก่อนที่ฉีจิ่นจือจะตอบกลับประตูก็เปิดออกแล้ว
เซี่ยจื่ออี้ถือขวดน้ำร้อนและกล่องอาหารกลางวันอยู่ในมือ เมื่อเธอเห็นเสิ่นอี้โจวกับเซี่ยชิงหยวน เธอก็สะดุ้งอยู่ครู่หนึ่งแล้วหัวเราะ “เลขาธิการเสิ่น คุณนายเสิ่นมาเยี่ยมนี่เอง”
ทัศนคติของเธอยังคงเหมือนเดิมราวกับไม่ได้ทำสิ่งนั้นเมื่อวานนี้
เสิ่นอี้โจวพยักหน้าให้เบา ๆ แต่เซี่ยชิงหยวนไม่กระตือรือร้นนัก และเพียงแค่ส่งเสียงฮึ่มอย่างเย็นชาและไม่สนใจอีกฝ่าย
สิ่งต่าง ๆ มาถึงจุดนี้แล้ว และเธอไม่ต้องการที่จะรักษาภาพความเป็นมิตรที่ลวงตาไว้กับเซี่ยจื่ออี้อีกต่อไป
เซี่ยจื่ออี้ไม่สนใจ เธอปิดประตูโดยใช้หลังมือ วางขวดน้ำร้อน แล้ววางกล่องอาหารกลางวันไว้บนโต๊ะเล็กข้างเตียง จากนั้นพูดกับฉีจิ่นจือ “ฉันซื้ออาหารเช้าให้คุณจากโรงอาหาร คุณลองดูนะคะว่ารสชาติถูกปากหรือเปล่า?”
เธอเปิดกล่องอาหารกลางวันทันที ซึ่งข้างในนั้นมีโจ๊กผัก
ฉีจิ่นจือไม่ได้มองมันเลย “มันไม่ถูกปากผม”
เซี่ยจื่ออี้ “…”
เซี่ยชิงหยวนซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ แทบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่
มีความอับอายปรากฏบนใบหน้าของเซี่ยจื่ออี้ แต่เธอยังคงพูดด้วยทัศนคติที่ดี “คุณได้รับบาดเจ็บและร่างกายต้องการสารอาหารในการฟื้นตัวนะคะ ดังนั้นคุณควรกินบ้างสิ”
ฉีจิ่นจือไม่แยแส “ผมมีคนคอยดูแลแล้ว แค่ปล่อยให้ผู้ดูแลทำเรื่องนี้ให้ผมก็พอ”
เซี่ยชิงหยวนพูดเสียงเบาจากด้านข้าง “ตอนแรกฉันได้ยินมาว่านายน้อยฉีจ้างพยาบาลไว้ ฉันก็หลงคิดไปว่าคุณเซี่ยเข้ามาแทนที่พยาบาลและมาดูแลแทนไปแล้วนะคะเนี่ย”
เธอยืนขึ้นและมองดูกล่องอาหารกลางวัน พลางมองไปที่เซี่ยจื่ออี้อย่างขบขัน “มันดูไม่น่ากินจริง ๆ นั่นแหละ”
ฉีจิ่นจือมองดูเซี่ยชิงหยวนพร้อมกับยกมุมปากขึ้น “ผมได้ยินมาว่าคุณนายเสิ่นเป็นแม่ครัวที่เก่งมาก ผมสงสัยจังว่าตัวเองจะโชคดีพอไหม ในระหว่างที่ผมรักษาตัวในโรงพยาบาล ผมอยากลองชิมฝีมือของคุณนายเสิ่นจริง ๆ นะครับ”
แววตาของเขาดูมีความหวังเหมือนสุนัขตัวใหญ่สีเหลืองมองเจ้าของ
“สุดท้ายแล้ว พ่อของผมก็ไม่ได้เป็นห่วงและแม่ก็ไม่รักผมเช่นกัน ดังนั้นผมคนนี้จึงน่าสงสารจริง ๆ ที่ต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลเพียงลำพัง”
เซี่ยชิงหยวน “?”
เสิ่นอี้โจว “…”
เซี่ยจื่ออี้ “!”
