บทที่ 525 ขับไล่ภูตผีปีศาจ (2)
บนทุ่งกว้างที่แห้งแล้ง ชายหนุ่มสวมชุดคลุมสีเขียว มองไปทางน่าหลันเทียนลู่ด้วยความอบอุ่น กล่าว “วันนี้เจ้าจะต้องตายอย่างมิต้องสงสัย”
ตงฟางหว่านหรงพาลูกศิษย์ของตำหนักมังกรตงไห่ รวมทั้งภิกษุของสำนักพุทธ กรูเข้ามาอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นเช่นนี้ นางก็โล่งใจ พลางกล่าวราวกับยกภูเขาออกจากอก “พวกเจ้ารอข้าอยู่ที่นี่”
ตงฟางหว่านหรงเข้าใกล้น่าหลันเทียนลู่ที่สวมชุดคลุมพ่อมดตัวยาว ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด พร้อมกับพึมพำอยู่ในปาก หลังจากนั้นไม่นาน ร่างกายของน่าหลันเทียนลู่ก็สั่นสะท้าน ดวงตามองไปทางตงฟางหว่านหรงด้วยความว่างเปล่า
“เจ้า…”
“ท่านอาจารย์ ข้าเอง หรงเอ๋อร์”
น่าหลันเทียนลู่เงียบไปสักพัก พลางกล่าวอย่างละเมอก็มิปาน “เติบโต…ขนาดนี้เชียว…”
หลังจากได้ยิน ตงฟางหว่านหรงมีทั้งความสุขและความเศร้าปะปนกัน ช่วงเกิดยุทธการด่านซานไห่ นางเพิ่งอายุสิบสามปี เป็นช่วงวัยที่ไร้เดียงสา
“ท่านอาจารย์ หลังจากท่านเสียไป วิญญาณถูกกักอยู่ในเจดีย์ของสำนักพุทธ ตอนนี้ผ่านมายี่สิบปีแล้ว”
ตงฟางหว่านหรงกล่าวอย่างรวดเร็ว “ศิษย์มาช่วยท่านแล้ว…”
นางกล่าวถึง ‘ข้อตกลง’ ระหว่างสำนักพ่อมดและสำนักพุทธอีกรอบ กล่าว “ตอนนี้ท่านต้องให้พวกเราออกจากดินแดนแห่งความฝันของท่าน รอให้คนของสำนักพุทธไต่ขึ้นไปขั้นที่สาม สื่อสาร และเข้าควบคุมเจดีย์ชั่วคราว จึงจะสามารถปลดผนึกให้ท่านได้”
“ยี่สิบปีแล้ว…ตอนนี้ภายนอกเป็นเช่นไรบ้าง…เว่ยเยวียน เว่ยเยวียนเป็นเช่นไรบ้าง…”
น่าหลันเทียนลู่ถามอย่างละเมอก็มิปาน
เขาในตอนนี้ ออกจากสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น
เว่ยเยวียนเสียชีวิตแล้ว…ตงฟางหว่านหรงไม่กล้ากล่าวความจริงออกมา เกรงว่าจะกระตุ้นจนปลุกอาจารย์ให้ตื่น เมื่อเขาตื่นขึ้นมา ดินแดนแห่งความฝันก็จะแตกสลายอย่างแน่นอน
เช่นนั้น ชาวยุทธภพของเหลยโจวก็จะสามารถหลุดพ้นความลำบากได้
“เรื่องนี้กล่าวแล้วเรื่องมันยาว ท่านอาจารย์ รอให้ท่านหลุดพ้นความลำบาก ข้าค่อยบอกท่านอีกครั้ง…”
ตงฟางหว่านหรงยังไม่ทันได้กล่าวอะไร ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงกรีดร้อง
เมื่อหันกลับมาอย่างตะลึงงัน กลับเป็นลูกศิษย์ท่านหนึ่งของตำหนักมังกรตงไห่ แหงนคอสู่ฟ้ากู่ร้องเสียงยาวโดยไม่มีคำเตือน
ตงฟางหว่านชิงลงมืออย่างเด็ดขาด หยุดยั้งลูกศิษย์คนนั้นไว้ ด้วยท่าทางโกรธจนขมวดคิ้ว “เจ้ากำลังทำอะไร?”
ลูกศิษย์ท่านนั้นมีสีหน้างงงวย
ฉานซือที่สงบนิ่งกล่าวเสียงเคร่งขรึม “เขาถูกกระทบจิตใจจากใครบางคน ตลอดเส้นทางเขาไม่มีปัญหาใดๆ แต่หลังจากที่พวกเราค้นพบจิตสำนึกของน่าหลันเทียนลู่ เขาก็เป่าปากส่งสัญญาณ แจ้งคนที่ควบคุมเขาให้ทราบทันที”
“ข้า ข้า…ไม่ทราบอะไรทั้งนั้น”
ลูกศิษย์ท่านนั้นทั้งตกใจทั้งโมโหทั้งรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรม
ตงฟางหว่านชิงขมวดคิ้วแน่น เมื่อมองเข้าไปในส่วนลึกของหมอกหนาทึบ ทันใดนั้นหมอกควันก็สั่นไหว มีเงาร่างหนึ่งบินออกมาอย่างรวดเร็ว ยิงธนูไปทางตงฟางหว่านชิง
ภายหลังสองแขนแนบเข้าหากัน ติดกับหน้าอก
‘ปัง!’
สองเท้าของตงฟางหว่านชิงไถลไปข้างหลัง
ฉานซือที่สงบนนิ่งสองมือประสานเข้าหากัน พลางท่องบทสวดมนต์ “หยุดการตัดชีวิต”
ร่างที่จู่โจมนั้นแข็งทื่อในทันที ไม่สามารถลงมือโจมตีตงฟางหว่านชิงได้ คนคนนี้ผิวคล้ำ หน้าตาดุร้าย เป็นแม่ทัพหลี่เส่าอวิ๋นอย่างแน่นอน
ในเวลานี้ จอมยุทธ์ภิกษุจิ้งหยวนก้าวเท้าออก ต่อยไปที่หน้าอกของหลี่เส่าอวิ๋น จนเขากระเด็นลอยออกไป
ด้านหลังทุกคน หมอกหนาสั่นไหวอีกครั้ง มีเงาอีกสองร่างพุ่งเข้ามา พร้อมกับเป้าหมายที่ชัดเจน ‘ตงฟางหว่านชิง’
ถังหยวนอู่ทั้งหลบหลีกทั้งพุ่งชน พยายามต้านทานลูกศิษย์ตำหนักมังกรตงไห่ที่กระจัดกระจาย เพื่อเคลียร์เส้นทางให้หยวนอี้
การจับตงฟางหว่านชิง เป็นแผนการของสวี่ชีอัน
ในโลกดินแดนแห่งความฝัน จอมยุทธ์เป็นฝ่ายถูกกระทำมากเกินไป หากต้องการควบคุมพ่อมดแห่งความฝันอย่างตงฟางหว่านหรงให้ได้ผล คือปลอยให้นางพาตนเองและคนอื่นๆ ออกจากดินแดนแห่งความฝัน วิธีที่ได้ผลที่สุดคือจับตงฟางหว่านชิงเป็นตัวประกัน
หลี่หลิงซู่เคยบอกว่า พี่น้องตระกูลตงฟางพึ่งพาอาศัยกันดำรงชีวิตตั้งแต่เด็ก มีความรู้สึกที่แน่นแฟ้น หากขู่เข็ญเอาชีวิตน้องสาว เกรงว่าตงฟางหว่านหรงคงไม่ยินยอม
เหิงอินอันดับหนึ่งสิบมือประสานกัน ใช้ศีลจำกัดความเคลื่อนไหวของหยวนอี้และถังหยวนอู่ ศีลเดิมของฉานซือพึ่งพาอาศัยการขยายของจิตเดิม มีความเกี่ยวข้องกับร่างกายไม่มากนัก
สวี่ชีอันฉวยโอกาสที่สำนักพุทธและลูกศิษย์ถูกหลี่เส่าอวิ๋นและอีกสามคนควบคุมไว้ พาหลิวอวิ๋นออกมาจากหมอกหนา และเข้าโจมตีตงฟางหว่านชิง
“หว่านชิง มานี่!”
ตงฟางหว่านหรงตะโกนเรียก
“เจ้าสื่อสารกับเจ้าแห่งวัสสานน่าหลันต่อไป ข้ายังสกัดกั้นไหว” ตงฟางหว่านชิงกล่าวอย่างราบเรียบ
“ท่านอาจารย์ รีบพาพวกข้าออกไป” ตงฟางหว่านหรงกล่าวเร่งรีบ
นางคิดไม่ถึงเลยว่าจะต้องฆ่าชาวยุทธภพเหลยโจวในดินแดนแห่งความฝัน ยิ่งทางนี้มีความเคลื่อนไหวมากเท่าไร ก็จะยิ่งดึงดูดชาวยุทธภพเหลยโจวมากเท่านั้น
พลังแรงเกือบสองร้อยกว่าคน ไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเขาได้
“แต่ว่าข้า…ยังต่อสู้ชนะเว่ยเยวียนไม่ได้เลย…” น่าหลันเทียนลู่บ่นพึมพำ
…
หลิวอวิ๋นเหมือนกับมีดที่แหลมคม เจาะเข้าไปในกลุ่มภิกษุสำนักพุทธ สกัดกั้นกำลังเสริมระลอกแรกที่เข้ามาขัดขวางสวี่ชีอัน
ตบะขั้นห้าที่เปลี่ยนแปลงของนาง จิตเดิมแข็งแกร่ง การจัดการกับกลุ่มภิกษุที่หยาบคาย แม้จะกินแรง แต่ก็ต่อสู้กันไปมา
เนื่องจากสวี่ชีอันมีความสามารถที่พิเศษ จึงมีหน้าที่ต่อสู้กับจิตเดิมของตงฟางหว่านชิง
เขาไม่กล่าวใดๆ เมื่อเข้าใกล้ตงฟางหว่านชิง เขาก็ส่งเสียงร้องออกมา ใช้ความสามารถของซินกู่สั่นไหวจิตเดิมของตงฟางหว่านชิง ก่อให้เกิดอาการวิงเวียนศีรษะในระยะสั้น
ฝ่ามือตบไปยังกลางศีรษะของสาวงาม
ฝ่ามือนี้ตบลงไป เขาสามารถกลืนกินพลังวิญญาณของอีกฝ่ายอย่างน้อยได้สามสิบส่วน
พลังวิญญาณคล้ายกับพละกำลัง ตราบใดที่ไม่ถูกกลืนกินจนหมด จิตเดิมก็ไม่สามารถสร้างความเสียหายถึงแก่นแท้ได้ อย่างมากสุดจิตเดิมจะอ่อนล้า และการรักษาจำเป็นต้องใช้เวลานาน
“ฮึ!”
หลังจากตงฟางหว่านชิงหลุดพ้นจากอาการวิงเวียนศีรษะ ก็ตอบสนองด้วยกระบวนท่าที่สอดคล้องกับจอมยุทธ์ กำหมัด และต่อยไปทางฝ่ามือของสวี่ชีอัน
เมื่อกำปั้นชนกัน แต่ไม่เกิดเสียงดังออกมา ช่วงเวลาต่อมา ตงฟางหว่านชิงถูกครอบครองด้วยความเจ็บปวดราวกับวิญญาณฉีกขาด นางเดินเซไปข้างหลัง มองแขนของตนเองด้วยความไม่อยากเชื่อ
แขนเล็กทั้งท่อนหายไป ตั้งแต่ข้อศอกลงมาเหลือแต่ความว่างเปล่า
แต่สวี่ชีอันล้มจนกระเด็นออกไป ราวกับสายว่าวขาด
‘จิตเดิมไม่แข็งแกร่ง แม้จะอ่อนแอ แต่สามารถกลืนกินพลังวิญญาณได้’…ตงฟางหว่านชิงคาดการณ์ คิดว่าพลังวิญญาณของตนเองจะเสียหายอย่างมาก แต่ก่อนหน้านั้น สามารถเอาชนะผู้ชายที่มีจิตใจอ่อนแอคนนี้ให้ขวัญหนีดีฝ่อได้
นางแปลงกายเป็นลำแสงและตามออกไป
…
ตงฟางหว่านชิงสื่อสารกับน่าหลันเทียนลู่อย่างอดทน เสริมด้วยความสามารถของพ่อมดแห่งความฝัน สร้างการชี้นำทางที่แน่นอน
“ท่านอาจารย์ หลังยุทธการด่านซานไห่สิ้นสุดลง สำนักพ่อมดยังอยู่ นี่เป็นเพียงหนึ่งในสงครามที่ท่านเป็นผู้สั่งการ ภายภาคหน้ายังมีสงครามอีกมากมายรอท่านอยู่
“ยุทธการด่านซานไห่…แพ้แล้ว?”
“ใช่ แพ้แล้ว”
“ต้าฟ่งชนะสงครามในครั้งนี้ เหมือนกับบรรยากาศที่รุนแรงยิ่งขึ้น สำนักพ่อมดไม่มีโอกาสอีกแล้ว..”
“ไม่ บัดนี้ต้าฟ่งกำลังอ่อนแอ ชีพจรมังกรกระเจิดกระเจิง เป็นช่วงเวลาที่เปราะบางที่สุด ท่านอาจารย์ สำนักพ่อมดต้องการท่าน”
“สำนักพ่อมดต้องการข้า? ใช่ สำนักพ่อมดต้องการข้า…”
ดวงตาที่ว่างเปล่าของน่าหลันเทียนลู่ ค่อยๆ กลับมามีจุดรวมแสง
ตงฟางหว่านชิงดีใจมาก กำลังจะกล่าว ก็ได้ยินคนตะโกน
“ตงฟางหว่านชิง หากไม่อยากให้น้องสาวเจ้าขวัญหนีดีฝ่อ ก็พาพวกข้าออกไปจากดินแดนแห่งความฝันเสีย”
เมื่อหันกลับมาก็ทั้งตกใจทั้งโกรธปะปนกันอย่างเหลือเชื่อ
จิตเดิมของน้องสาวตงฟางหว่านชิงถูกอีกฝ่ายหิ้วอยู่ในมือ เดิมร่างกายที่แข็งทื่อ ตอนนี้ปรากฏเป็นภาพลวงตา ราวกับเงาที่เมื่อลมพัดก็สลายหายไป
จิตเดิมที่อยู่จุดสูงสุดของขั้นสี่อย่างสง่างาม หายไปอย่างรวดเร็วเช่นนี้เลยหรือ
“เจ้า จิตเดิมของเจ้า…”
ตงฟางหว่านชิงดิ้นรน และกัดฟันด้วยความแค้นอย่างไม่เต็มใจ
นางคิดว่าตนเองจะสามารถเอาชนะจิตเดิมของอีกฝ่ายได้ คาดไม่ถึงเลยว่าคนคนนี้ที่มีจิตเดิมอ่อนแอ กลับเข้มแข็งอย่างไม่น่าเชื่อ จนไม่มีทางเอาชนะได้
จอมยุทธ์ที่อยู่ในเขตจิตเดิมจะไม่มีความสามารถพิเศษ หลังจากต่อสู้อยู่หลายครั้ง และเผชิญหน้ากับวิธีที่สามารถกลืนกินพลังวิญญาณอย่างจำใจ นางก็ลดระดับลงจนกลายเป็นปลาที่ถูกจับ
“จิตเดิมระดับขั้นสาม เจ้าจะสามารถชนะได้หรือ”
สวี่ชีอันหัวเราะ
สำเร็จแล้ว…หลี่เส่าอวิ๋นและคนอื่นๆ ดีใจเป็นอย่างมาก รีบถอยไปทางสวี่ชีอัน
หลิวอวิ๋นกำลังปลีกตัว พระภิกษุอันดับหนึ่งเหิงอินดวงตาเป็นประกาย สองมือประสานกันพลางกล่าว “กลับหลังมาคือฝั่ง!”
หลิวอวิ๋นร่างกายแข็งทื่อ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถก้าวไปไหนได้
‘ตึกๆๆ’…ภิกษุกลุ่มหนึ่งและฉานซือล้อมรอบนาง จิ้งซินและจิ้งหยวนก็รีบตามเข้ามา จับกุมหลิวอวิ๋นไว้
ฝ่ามือของฉานซือเหิงอินกดลงไปบนศีรษะของหลิวอวิ๋น กล่าว “ประสก ขอจงปล่อยรองผู้นำตงฟางเสียเถอะ”
สวี่ชีอันขมวดคิ้วแน่น “หากข้าไม่ยินยอมเล่า”
เหิงอินกล่าวราบเรียบ “อย่าตำหนิที่วันนี้อาตมาจะต้องฆ่าชีวิต”
“อยากจะฆ่าก็ฆ่า พูดจาเหลวไหลให้น้อยหน่อย” หลี่เส่าอวิ๋นกล่าวสบถ
“ฆ่าไม่ได้!”
ถังหยวนอู่สีหน้าทะมึนทึง มองไปทางสวี่ชีอัน กล่าว “พี่สวี ได้โปรดออมมือ”
กลุ่มที่จัดตั้งขึ้นกลุ่มนี้ไม่ค่อยแข็งแกร่ง หลิวอวิ๋นเป็นลูกศิษย์ของเจ้าสำนักดาบคู่ที่โดดเด่นที่สุด แต่ก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคนอย่างสวีเชียน พวกเขาต้องยอมปล่อยตัวประกันเพื่อหลิวอวิ๋น
สายตาของทุกคน ตกไปอยู่บนตัวของสวี่ชีอันราวกับเป็นเรื่องปกติ
หลิวอวิ๋นเม้มริมฝีปากแน่น
“ได้!”
สวี่ชีอันคลายมือ ตงฟางหว่านชิงหันหน้ามาหาเขา หันหลังให้กับคนของตนเอง ก้าวถอยหลังไปทีละก้าว
เมื่อเห็นเช่นนี้ ฉานซือเหิงอินก็เก็บมือลงไป หลิวอวิ๋นเหลือบมองสวีเชียนอย่างลึกซึ้ง ก่อนจะถอนสายตากลับอย่างรวดเร็ว
ตงฟางหว่านหรงรู้สึกโล่งใจ พลางตะโกน “มานี่!”
ท่ามกลางเงาร่างของภิกษุสำนักพุทธ ศิษย์ตำหนักมังกรตงไห่และคนอื่นๆ ที่ระเห็จเข้ามา นางโพล่งขึ้น
“ท่านอาจารย์ รีบปล่อยพวกข้าออกไป”
สายตาของน่าหลันเทียนลู่ไม่ว่างเปล่าอีกต่อไป พยักหน้าที มองพินิจนางที พลางหัวเราะเสียงเบา “คิดไม่ถึงเลยว่าเราสองอาจารย์และศิษย์ยังได้พบกันอีกครั้ง”
วินาทีต่อมา ทุกคนก็หายไปจากในดินแดนแห่งความฝัน
“แย่แล้ว ตอนนี้ควรทำเช่นไรดี”
หลี่เส่าอวิ๋นเปิดปากดุด่า “พวกเราจะหลุดพ้นจากดินแดนแห่งความฝันของเจ้าแห่งวัสสานขั้นสองได้อย่างไร? มาเสียเปล่าล่ะไม่ว่า จะอยู่หรือตายยังอยู่ในกำมือของคนเขา ขั้นที่สองจะมีศีลที่ไม่ต้อง ‘ตัดชีวิต’ หรือไม่ก็ยังไม่ทราบ หากอนุญาตให้ตัดชีวิตได้ พวกเราก็แย่เสียแล้ว”
ช่วงที่เขากล่าว ดินแดนแห่งความฝันก็ฟื้นฟูกลับมาปกติอีกครั้ง น่าหลันเทียนลู่ถูกเว่ยเยวียนตัดศีรษะ จิตเดิมถูกพระอรหันต์ตู้เอ้อร์ใช้ขันทองคำนำไปด้วย
หยวนอี้ไม่ได้กล่าวใดๆ แต่ใบหน้ากลับเศร้าหมอง
สวี่ชีอันกล่าว “ไม่สามารถเป็นฝ่ายพ้นจากดินแดนแห่งความฝัน เช่นนั้นก็ให้คนอื่นช่วยเหลือ”
หมายความว่าอย่างไร?
จอมยุทธ์ขั้นสี่ทั้งสามงงงวย
ภายในดวงตาของหลิวอวิ๋นเต็มไปด้วยความคาดหวัง
…
ตงฟางหว่านหรงลืมตาก่อนเป็นอันดับแรก เมื่อมองไปรอบ ๆ ค้นพบว่าตนเองอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เหมือนคุกใต้ดิน
เมื่อแสงสลัว พื้นดินและผนังก่อด้วยหินผาสีดำ สีและความแวววาวปรากฏเป็นสีเทาเข้ม
พื้นที่บนชั้นสองมีขนาดไม่ใหญ่นัก มีรูปปั้นเพชรที่หน้าตาดุร้ายยืนอยู่ บางคนรำดาบ บ้างก็ถือไม้เท้า บ้างก็ถือดาบ…
สายตาของนางสอดส่องไปทั่ว เห็นอาจารย์น่าหลันเทียนลู่ของตนเอง เขานั่งขัดสมาธิอยู่ระหว่างคิงคองทั้งสอง คิงคองด้านซ้ายถือดาบ ปลายดาบชี้ไปทางน่าหลันเทียนลู่ และทำท่าจะแทงเขา
คิงคองด้านขวาถือค้อนหิน ยกขึ้นสูง ราวกับพร้อมทุ่มลงมาได้ทุกเมื่อ
จิตเดิมของน่าหลันเทียนลู่ไม่ค่อยสมจริง ปรากฏเป็นกึ่งภาพลวงตา
ตงฟางหว่านหรงชักสายตากลับ และมองไปยังทางเดินยาวเหยียดด้านหลัง ที่ทางเดินมีชาวยุทธภพเหลยโจวยืนอยู่เกือบสองร้อยคน
พวกเขาหลับตา ราวกับรูปปั้น สีหน้ามีทั้งสุขเศร้า ทั้งวิตกกังวล ทั้งเขินอายเปลี่ยนแปลงไม่หยุด แต่ต่างก็ไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้
เหล่าตำหนักมังกรตงไห่และภิกษุสำนักพุทธลืมตา
พวกเขามองไปรอบๆ อย่างอยากรู้อยากเห็น เหมือนกับตงฟางหว่านหรง
“ออกมาแล้ว…ที่นี่ก็คือชั้นสอง..”
ลูกศิษย์ของตำหนักมังกรตงไห่กล่าวอย่างดีใจ
ตงฟางหว่านชิงก้าวไปข้างหน้าหลายก้าว มองไปยังจิตเดิมของน่าหลันเทียนลู่ พยายามเดินไปสองสามก้าว จากนั้นก็หยุด พลางกล่าว
“สัญชาตญาณของชาวยุทธจักรบอกข้า หากก้าวไปข้างหน้าอีกอาจเป็นอันตรายได้”
ตงฟางหว่านหรงกล่าวอย่างรีบร้อน “รีบถอยกลับมา อย่างทำให้อาจารย์ตกใจตื่น มิฉะนั้นดินแดนแห่งความฝันจะแตกสลาย”
เวลานี้ นางเห็นพระเถระชั้นผู้ใหญ่เหิงอิน หยิบพีระมิดเพชรสามเหลี่ยมออกมาจากแขนเสื้อ แทงเข้าที่หน้าอกของชาวยุทธภพเหลยโจว
เลือดสดกระเซ็นในทันใด นักพรตบัณฑิตชาวยุทธภพที่อยู่ในดินแดนแห่งความฝันท่านนั้นถูกพรากชีวิตไปแล้ว
“ศิษย์พี่เหิงอิน…”
ภิกษุจิ้งซินขมวดคิ้ว
ฉานซือเหิงอินสีหน้าไร้การเปลี่ยนแปลง “ข้ากำลังขับไล่ภูตผีปีศาจ”
เขากวาดสายตา และจับจ้องไปยังผู้สวมชุดดำ กล่าว
“โดยเฉพาะบุคคลผู้นี้ ผู้ซึ่งล่วงเกินและเป็นศัตรูกับสำนักพุทธซ้ำแล้วซ้ำเล่า อีกทั้งยังเกือบฆ่าศิษย์น้องอิ้นซุ่น”
เขาถือเพชรทรงกรวยเดินไปทางสวี่ชีอัน
ตงฟางหว่านหรงมองไปทางภิกษุจิ้งซิน กล่าว “คนคนนี้สามารถควบคุมจิตใจของคนอื่น เพื่อป้องกันไม่ให้ใครบางคนถูกเขาควบคุมอย่างลับๆ ไต้ซือควรใช้ศีลคัดกรองจึงจะดีที่สุด”
ระหว่างที่กล่าว นางก็ใช้วิชาของพ่อมดแห่งความฝัน คัดกรองลูกศิษย์ของตำหนักมังกรตงไห่ไปด้วย
……………………………………………….
