“กำหนดวันผ่าตัดแล้ว”
“ใบหน้าของคุณไหม้อย่างรุนแรง ไม่สามารถฟื้นตัวกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนได้ แต่กลับไปเป็นเหมือนคนธรรมดานั้นเป็นไปได้ แพทย์ทางเกาหลีใต้มีประสบการณ์ในการผ่าตัดในลักษณะนี้”
“ไม่ใช่การศัลยกรรม…”
“คุณน่าจะเข้าใจ ในฐานะไอดอลที่ใช้หน้าตาทำมาหากิน ถ้าใบหน้าเสียหายหมายความว่ายังไง ส่วนตัวฉันแนะนำให้หลังจากนี้คุณไปทำงานเบื้องหลัง”
“…”
ในห้องสตูดิโอในอพาร์ตเมนต์นั้นมืดสนิท ชายหนุ่มซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาในมุมมืด ในห้วงสำนึกเต็มไปด้วยคำพูดที่พูดจัดการส่วนตัวทิ้งไว้ลอยวนเวียนไปมา ให้ความรู้สึกคุ้นเคยแต่กลับแปลกประหลาด
พรึบ
ทันใดนั้นเขาก็หยัดกายลุกขึ้น ดึงม่านซึ่งเกือบจะปิดสนิท แสงอาทิตย์อันสดใสจากภายนอกก็ส่องลงบนใบหน้าของเขาในทันที
ใบหน้านั้น…
ปกคลุมไปด้วยรอยแผนขนาดใหญ่
ใบหน้าถูกทำลายจนเละเทะ
ขณะเดียวกัน
เขาเห็นนักข่าวจากด้านล่างรัวกดชัตเตอร์ด้วยสีหน้าตื่นเต้น
ทันใดนั้นความกลัวอันใหญ่หลวงก็ผุดขึ้นในใจของเขา เขาก็ยื่นมือออกไปโดยสัญชาตญาณเพื่อบังเลนส์กล้อง ในขณะที่อีกมือหนึ่งฉวยดึงกลับมาอีกครั้งอย่างฉับไว
โลกกลับมามืดมิดอีกครั้ง
ห้องนี้มืดเกินไป
เขาจึงเปิดไฟ นั่งอยู่บนโซฟาเพียงลำพังด้วยความงุนงง…
เขาชื่อว่าหลินเยวียน
กล่าวให้ชัดก็คือ หลินเยวียนคือชื่อของเขาในโลกเดิม
แต่ตอนนี้ เขาคล้ายกับจะมีชื่อใหม่
เขาแซ่ลั่ว
เขาชื่อลั่วเยวียน
และที่แห่งนี้ ไม่ใช่บลูสตาร์ที่หลินเยวียนคุ้นเคยอีกต่อไป
ที่นี่คือโลก
“ทะลุมิติหรือ?”
หลินเยวียนมีความเข้าใจเกี่ยวกับสถานที่ที่เขาอยู่พอประมาณ
หลินเยวียนจากบลูสตาร์ ทะลุมิติไปอยู่ในร่างของไอดอลซึ่งมีชื่อว่าลั่วเยวียน
แต่
ลั่วเยวียนซึ่งเป็นดาราไอดอล กลับประสบอุบัติเหตุระเบิดขณะถ่ายทำ
เพื่อปกป้องนักแสดงสาวซึ่งอยู่ด้านข้าง เขาเข้าไปกำบังอีกฝ่าย จนตนเองได้รับบาดเจ็บสาหัส
ความเสียหายทางร่างกายสามารถซ่อมแซมได้
ทว่าความเสียหายจากการเสียโฉม กลับกลายเป็นลั่วเยวียนบาดแผลสำหรับลั่วเยวียนไปชั่วนิรันดร์
ถึงอย่างไร…
สำหรับไอดอลซึ่งต้องอาศัยใบหน้าเพื่อหาเลี้ยงชีพ ไม่มีการลงโทษใดที่ร้ายแรงไปกว่าการเสียโฉม.
แต่กลับ…
ยังมีนักข่าวด้านนอกที่รอแอบถ่ายรูปของลั่วเยวียนเพื่อนำไปประโคมข่าว
‘ลั่วเยวียนไอดอลดังเสียโฉม จนแฟนคลับหนีกระเจิง’
พาดหัวข่าวลักษณะนี้กลายเป็นประเด็นร้อนแรง
ลั่วเยวียน ร่วงหล่นลงสู่ขุมนรกอันมืดมิด[1]เช่นเดียวกับชื่อของเขา…
หลังจากนั้น หลินเยวียนซึ่งทะลุมิติมา จึงรู้สึกเจ็บปวดตามไปด้วย
กล่าวโดยหลักการแล้ว เดิมทีหลินเยวียนและลั่วเยวียนไม่ใช่คนคนเดียวกัน
แต่เมื่อหลินเยวียนทะลุมิติมาเป็นลั่วเยวียน หลินเยวียนพบว่าความทรงจำบนบลูสตาร์ของเขาก่อนหน้านี้นั้นพร่าเลือน
เขาในตอนนี้ ไม่ว่าจะเป็นร่างกาย ความรู้สึก หรือแม้แต่ความคิด ล้วนแต่สืบทอดมาจากลั่วเยวียน
ดังนั้น…
ตอนนี้เขามีชื่อว่าลั่วเยวียน
“ติ๊งต่อง”
ทันใดนั้นมีเสียงหนึ่งดังขึ้นในโสตประสาทของเขา
ลั่วเยวียนตกใจจนสะดุ้งโหยง คิดเสียอีกว่ามีคนกดกริ่งประตู
จนกระทั่ง…
“สวัสดีโฮสต์ ขอแสดงความยินดีที่คุณผูกกับระบบศิลปะเป็นที่เรียบร้อย ระบบจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยให้คุณกลายเป็นศิลปินบนโลก คุณสามารถสื่อสารกับระบบผ่านทางสมองของคุณได้!”
“ระบบ?”
“ถูกต้อง”
“ความทรงจำในโลกเดิมของฉันถูกปิดกั้นไปแล้ว?”
“เปล่าเลย คุณลืมหลายๆ เรื่องของตนเองในโลกเดิมระหว่างกระบวนการข้ามมิติ ถ้าคุณกล้าเผชิญหน้า คุณจะนึกเรื่องราวในโลกเดิมออก”
“โอ้”
ลั่วเยวียนเอ่ย “ฉันจำได้รางๆ ว่าในโลกเดิมเจ็บปวดมาก?”
ระบบ “มีทั้งความสุข และมีทั้งความเจ็บปวด แต่ช่วงเวลาส่วนมากมีแต่ความเจ็บปวด”
“อืม”
ลั่วเยวียน “แล้วนายทำหน้าที่อะไร”
ระบบ “ตรวจสอบพบว่าใบหน้าของโฮสต์ถูกทำลาย ขอให้โฮสต์ทำภารกิจเล็กๆ ให้สำเร็จ หลังจากภารกิจนี้สำเร็จ ใบหน้าเดิมของโฮสต์จะกลับมา…”
“ภารกิจอะไร?”
ลั่วเยวียนใจกระตุกวาบ
เขาหมดหวังในชีวิตนี้แล้ว นึกไม่ถึงว่าในเวลานี้กลับมีหวังที่ใบหน้าจะฟื้นตัวกลับมาได้!
“ปล่อยเพลงหนึ่งเพลง!”
“เพลงอะไร”
ก่อนหน้านี้ลั่วเยวียนเคยคิดว่าจะปล่อยเพลงในบลูสตาร์ แต่ความทรงจำเหล่านั้นในชีวิตเดิมของเขาคล้ายกับหายไปแล้ว
บทเพลงที่คุ้นเคยมากมาย เขาล้วนนึกไม่ออก
ระบบกล่าว “การปิดกั้นความทรงจำคือการอุดช่องโหว่ทางเทคนิคซึ่งดำเนินการโดยกฎแห่งพื้นที่และเวลาเพื่อแก้ไขความสับสนวุ่นวายที่เกิดจากการข้ามจุดเริ่มต้น ไม่ใช่สิ่งที่ระบบสามารถควบคุมได้ แต่ระบบสามารถช่วยโฮสต์เรียกคืนผลงานในโลกเดิมได้ ก่อน อื่นขอให้โฮสต์รับชุดของขวัญสำหรับมือใหม่ก่อน…”
“รับ!”
ลั่วเยวียนเอ่ย
ชั่วขณะนั้น เพลงสามเพลงก็ปรากฏแก่สายตา!
เพลงแรก ‘ชาด’ โดยเจิ้งจิง
เพลงที่สอง ‘ไม่ยอม’ โดยอิ่นตง
เพลงที่สาม ‘ลาจาก’ โดยหยางจงหมิง
สีหน้าของลั่วเยวียนตะลึงงัน
มาถึงก็เตรียมผลงานของพ่อเพลงทั้งสามคนไว้ให้ตนเลยหรือ?
เจิ้งจิง เพลงชาด ผู้ขับร้อง คือราชาเพลง
อิ่นตง เพลงไม่ยอม ผู้ขับร้อง คือราชาเพลงเช่นกัน
หยางจงหมิง เพลงจากไป ผู้ขับร้องก็คือราชาเพลงเช่นกัน!
หนึ่งในนั้น เขามีภาพจำต่อเพลงที่สามลึกซึ้งที่สุด เขาจำได้ว่าราชาเพลงที่ขับร้องเพลงนี้ คล้ายกับจะเป็นเฟ่ยหยาง?
ไม่ใช่เพียงเพราะหยางจงหมิงคือพ่อเพลงในโลกเดิม
แต่ยังเป็นเพราะหลินเยวียนในโลกเดิมเชี่ยวชาญเพลงนี้มาก
หลินเยวียนในโลกเดิม ใฝ่ฝันอยากเป็นนักร้อง!
แต่ว่า เป็นเพราะเหตุผลบางประการ ความฝันของเขาจึงพังทลายลง!
เหตุผลคืออะไรน่ะหรือ?
ลั่วเยวียนจำไม่ได้แล้ว
ทว่าเรื่องนั้นไม่สำคัญ
เมื่อนึกได้ว่าตนร้องเพลงได้ ลั่วเยวียนพลันรู้สึกดีใจขึ้นมาอย่างอดไม่ได้
ดังนั้น ต่อจากนี้ ขอเพียงปล่อยออกไปเพลงเดียวก็พอแล้ว?
เมื่อปล่อยเพลงจบ รูปโฉมของเขาก็จะกลับคืนมา
เมื่อปล่อยเพลงสำเร็จ
เขาจะได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง…
และในครั้งนี้ ในกระเป๋าเดินทางของตน จะเป็นผลงานจากทั้งบลูสตาร์!
[1] ร่วงหล่นลงสู่ขุมนรกอันมืดมิด เป็นการเล่นคำจากชื่อของลั่วเยวียน แซ่ลั่ว พ้องเสียงกับคำว่า ‘ลั่ว’ ซึ่งหมายถึงร่วงหล่น และชื่อว่าเยวียนนั้นใช้ตัวอักษรเดียวกับ ‘เยวียน’ ในคำว่า ‘เซินเยวียน’ ซึ่งหมายถึงขุมนรกหรือห้วงเหว
พระเอกทะลุมิติไปโลกอื่นอีกแล้ว โลกเดิมจบแบบไหนตอนไหนคะ
Omg ไปกันคนละโลก