ตอนที่ 358 ปิดกั้นเส้นทางของซ่งเยว่ปิน
ตอนที่ 358 ปิดกั้นเส้นทางของซ่งเยว่ปิน
เมื่อเวินม่านได้รับเชิญไปอาคารเถาหลี่ เธอก็ยังแอบเสียดายเล็กน้อยที่ต้องแยกกับเด็ก ๆ เหล่านี้
เมื่อลั่วเหยียนรู้ว่าเธอชอบเด็ก เขาก็ลูบมือเธอและพาเธอนั่งลง
ซูเถาไม่รีบร้อน และเธอก็ไม่ได้ริเริ่มที่จะกล่าวถึงหั่วเยี่ยน แต่เวินม่านไม่สามารถรอได้อีกต่อไป จึงเอ่ยออกมาอย่างตรงประเด็น “เถ้าแก่ซู หัวหน้าทีมซ่งน่าจะบอกคุณแล้วว่าเรามาที่นี่โดยมีจุดประสงค์เพื่อเสียวหั่วเยี่ยน และมารับเสบียงที่เราได้สั่งเอาไว้ ซึ่งเราได้นัดหมายกับผู้จัดการหลินของคุณแล้ว”
ซูเถาเลยตอบตามความจริง
“ฉันขอโทษนะคะ แต่หัวหน้าซ่งไม่ได้บอกเรื่องนี้กับฉันก่อน จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้วางแผนที่จะขายเสียวหั่วเยี่ยน แต่ซ่งเยว่ปินถือวิสาสะดำเนินการเรื่องนี้เอง เขาส่งรูปของหั่วเยี่ยนให้คุณโดยไม่บอกฉัน จนคุณตัดสินใจจะเดินทางมาที่เถาหยาง เขาเลยเพิ่งมาสารภาพกับฉัน”
เวินม่านตกตะลึง
ลั่วเหยียนหน้าเสีย ขาเขาอ่อนแรงจนเกือบทรุดลงกับพื้น “คนแซ่ซ่งบอกเราว่า คุณตั้งใจจะหาเจ้าของที่ดีให้ลูกแมว”
“ฉันไม่ได้คิดเรื่องนี้จริง ๆ ค่ะ อีกอย่างหั่วเยี่ยนเป็นลูกแมวที่ฉันและเพื่อนอีกคนช่วยชีวิตมาจากความตาย กว่าร่างกายของมันจะฟื้นตัวดีขึ้นก็ใช้เวลาไปสองถึงสามวัน ดังนั้นมันเป็นไปไม่ได้เลยที่ฉันจะทำเรื่องเหล่านี้และรีบยกมันให้คนอื่น” ซูเถาเน้นย้ำอีกครั้ง
“อีกทั้งในตอนนั้นแม่ของเสียวหั่วเยี่ยนได้ให้กำเนิดลูกแมวมา 3 ตัว และมีหั่วเยี่ยนเพียงตัวเดียวที่รอดชีวิต แม่แมวดูแลมันอย่างใกล้ชิด ถ้าฉันส่งมันไป แม่แมวคงตายเพราะโรคซึมเศร้า ได้โปรดเข้าใจด้วยนะคะ”
“คุณกำลังจะบอกว่าซ่งเยว่ปินโกหกพวกเราอย่างนั้นเหรอ?” ลั่วเหยียน
ซูเถามองเขาอย่างเงียบ ๆ และคำตอบนั้นก็ชัดเจนในตัวเอง
ลั่วเหยียน หยุดไปสองวินาทีจากนั้นก็หัวเราะอย่างโกรธเกรี้ยว
“ได้ ได้… ผมเข้าใจแล้ว คนแซ่ซ่งเอาลูกแมวมาหลอกภรรยาของผมเพื่อต้องการผลประโยชน์บางอย่าง เขาดึงภรรยาของผมเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย เขาคงรู้จักผมน้อยไปสินะ!”
เมื่อพูดถึงประโยคครึ่งสุดท้าย น้ำเสียงของเขาก็เย็นลงทันที จากนั้นเขาก็เรียกผู้ช่วยของเขาให้เดินมา “ซ่งเยว่ปินต้องการเส้นทางขนส่งทางเหนือใช่ไหม นายไปจัดการใส่ชื่อของเขาในบัญชีดำของเส้นทางทางเหนือ แล้วก็ไปติดต่อสายสัมพันธ์ทางใต้เพื่อปิดกั้นเส้นทางเขาให้ได้มากที่สุด เขาคิดผิดแล้วที่มาล้อเล่นกับฉัน”
เวินม่านไม่สนใจเรื่องเหล่านี้ เธอแค่มองไปที่ซูเถาอย่างว่างเปล่าแล้วถามว่า “ไม่ได้จริง ๆ เหรอคะ”
“ฉันขอโทษค่ะ แต่ฉันไม่ต้องการเปลี่ยนเจ้าของในตอนนี้จริง ๆ มันเพิ่งปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ได้ และร่างกายของมันก็ยังอ่อนแอ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือฉันกลัวว่าแม่ของมันจะตรอมใจ” ซูเถาส่ายหัว
“ฉันยินดีซื้อแม่แมวไปด้วย คุณต้องการราคาเท่าไหร่เรียกมาได้เลยนะคะ หรือคุณอยากได้อะไรแลกเปลี่ยน เราสามารถพูดคุยกันได้…” ใบหน้าของเวินม่านซีดลงเล็กน้อย
“ตามฉันมาค่ะ ฉันจะพาคุณไปหาแม่แมว หลังจากที่คุณเห็นแล้ว คุณจะไม่พูดแบบนี้” ซูเถาถอนหายใจ
เวินม่านเดินตามซูเถาไปโดยไม่พูดอะไร
ลั่วเหยียนไม่สามารถขัดใจเธอได้ ทำได้เพียงเป็นผู้ติดตามเท่านั้น
ซูเถาพาพวกเขาไปที่ห้องของเธอ ก่อนที่จะเดินไปที่ประตูก็ขอให้พวกเขาหยุดรอ เธอจะเข้าไปข้างในก่อนเพื่อขังล่าเจียวและหั่วเยี่ยนไว้ในห้องแมวบนชั้นสอง
ห้องแมวนี้แยกออกจากห้องทำงานบนชั้นสอง
เธอทำฉากกั้นครึ่งหนึ่งที่ระเบียงเพื่อป้องกันไป๋จือหม่า
เนื่องจากห้องแมวทั้งสองห้องอยู่ใกล้กัน จึงสร้างเงื่อนไขให้ล่าเจียวกับไป๋จือหม่าเขม่นกันได้ลำบากมากยิ่งขึ้น
“เรียบร้อยแล้ว เข้ามาได้เลยค่ะ ที่บ้านมีหมากับนกด้วยค่ะ แต่ไม่ต้องห่วง พวกมันค่อนข้างเชื่อง”บราวนี่ออนไลน์
เมื่อเวินม่านได้ยิน เธอก็ชะโงกหน้าเข้าไปมองในห้องก่อนที่จะก้าวเท้าเข้าไป
“สวย สวย!” หลิงอวี่ยืนอยู่ที่ขอบหน้าต่างก็ส่งเสียงร้องเมื่อเห็นเวินม่าน
ลั่วเหยียนแสดงความขุ่นเคืองออกมาทางสีหน้า ภรรยาของเขาถูกนกตัวสีดำนี้พูดจาลวนลาม
“นกของคุณพูดภาษามนุษย์ได้ด้วย น่าทึ่งไปเลย” เวินม่านอ้าปากค้าง
เสวี่ยเตาที่หลับอยู่ก็ลุกขึ้นและดมกลิ่นรอบ ๆ เวินม่าน
ลั่วเหยียนรู้สึกราวกับกำลังเผชิญหน้ากับศัตรู เขาพยายามปกป้องภรรยาของตนเอง
เขากลัวว่าสุนัขตัวใหญ่นี้จะกัดภรรยาของเขา
เสวี่ยเตาดมกลิ่นฟึดฟัด และรู้สึกว่าไม่มีอันตรายใด ๆ มันจึงละทิ้งความสนใจและสะบัดหางออกไป
“เสวี่ยเตา ไปที่ระเบียงแล้วเอารองเท้าแตะสะอาด ๆ มาให้ฉันสองคู่” ซูเถาพูดกับมัน
เสวี่ยเตาสะบัดหางอย่างร่าเริงทันที และในไม่ช้าก็คาบเอารองเท้าแตะสองคู่ที่ประตูมาวางไว้ให้ จากนั้นก็แลบลิ้นและรอคำชมจากซูเถา
ซูเถาโยนไข่แดงอบแห้งให้มันกินสองสามชิ้นพร้อมกับพูดชมเชยมัน
“เก่งมาก ไปนอนต่อเถอะ”
ดวงตาของเวินม่านจับจ้องไปที่เสวี่ยเตา จากนั้นเธอก็มองไปที่ซูเถาอีกครั้ง
“มันได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีเลย คุณน่าทึ่งมาก”
เธอจริงใจและเชื่อว่าซูเถาน่าทึ่งจริง ๆ
เธอเคยเลี้ยงลูกสุนัขมาก่อน และคิดว่าการฝึกนั้นยากเกินไป เธอไม่ได้มีความอดทนขนาดนั้น เธอแค่ปฏิบัติต่อลูกสุนัขอย่างเงอะงะ ให้อาหารและเครื่องดื่มที่ดีแก่มันเท่านั้น
โลกของเธอเรียบง่ายมาก เหมือนกับเธอพูดได้คำเดียวว่าน่าทึ่งซ้ำแล้วซ้ำเล่า และไม่สามารถนึกถึงคำศัพท์อื่น ๆ ได้อีก
ซูเถายิ้มและส่ายหัว “เด็ก ๆ ในครอบครัวของฉันล้วนได้รับการฝึกฝนจากคนอื่น พวกมันมีความพร้อมมาประมาณหนึ่งแล้ว ฉันยังไม่ได้สอนอะไรมาก มาค่ะ ขึ้นไปข้างบนกัน”
เวินม่านถกกระโปรงขึ้นบันไดตามซูเถาไป แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น ก็เห็นแมวดำตัวหนึ่งจ้องมองตนเองด้วยดวงตาที่เหมือนเมล็ดถั่วดำ
“หืม” เวินม่านกล่าวว่า
เฮยจือหม่าเดินไปมาแถวราวบันได และมองไปที่เวินม่าน จากนั้นก็มองไปที่ลั่วเหยียน
สุดท้ายลั่วเหยียนก็กลายเป็นผู้ถูกเลือก
ทันใดนั้นมันก็กระโดดไปที่หัวของลั่วเหยียน และถีบเขาให้ไถลออกไป
ลั่วเหยียนเดินโซเซจนเกือบล้มลงกับพื้น
“ฉันต้องขอโทษด้วยค่ะ มันซนเกินไป มันแค่เล่นกับคุณ ไม่ได้หมายความว่าจะไม่เป็นมิตร ฉันจะกดหัวมันเพื่อเป็นการแสดงการขอโทษนะคะ” ซูเถาขอโทษอย่างรวดเร็ว
เฮยจือหม่าดูเหมือนจะเข้าใจ จึงรีบวิ่งหนีออกไปทางหน้าต่างโดยตรง
เวินม่านหัวเราะคิกคักด้วยความสดใส “ดูคุณสิ คุณดูน่ารังแกมาก แมวนี้น่ารักจริง ๆ”
เมื่อเห็นภรรยาของเขายิ้มอย่างมีความสุข ลั่วเหยียนก็ทิ้งอารมณ์ไม่ดีไว้ข้างหลัง
“ไม่เป็นไร ๆ เราขึ้นไปข้างบนกันเถอะ”
เมื่อเวินม่านผู้เต็มไปด้วยความสดใสเหมือนดอกไม้บานสะพรั่งเมื่อเห็นล่าเจียวในห้องแมว กลีบดอกไม้ที่บานสะพรั่งก็ต้องร่วงหล่นด้วยความตกใจ
เมื่อล่าเจียวเห็นคนแปลกหน้าก็ส่งเสียงร้องสุดเสียง
เห็นได้ชัดว่าเวินม่านไม่ได้เข้าใกล้มันและยังอยู่ห่างจากหน้าต่างกระจกอีกสองก้าว ล่าเจียววิ่งไปรอบ ๆ อย่างบ้าคลั่งโดยคาบหั่วเยี่ยนไว้ในปาก
ลั่วเหยียนพยายามเข้าใกล้หน้าต่างกระจกหนึ่งก้าว และทันใดนั้นล่าเจียวก็ทิ้งหั่วเยี่ยนพร้อมกับพุ่งเข้าหากระจก เผยให้เห็นเขี้ยวที่แสดงท่าทางดุร้ายของมัน
หากไม่มีกระจกกั้นเขา ลั่วเหยียนคงถูกล่าเจียวเล่นงาน
“เกิดอะไรขึ้นกับมัน” เวินม่านตกตะลึง
ซูเถาให้พวกเขาออกไปก่อน
เวินม่านมองไปที่หั่วเยี่ยนที่หลบอยู่ตรงมุมห้องอย่างไม่อยากเดินจากไป
ลูกแมวตัวนี้ดูดีกว่าในรูปภาพ หูและหางของหั่วเยี่ยนนั้นพิเศษมาก ปลายจมูกของมันมีสีทองอ่อน ๆ ซึ่งดูเหมือนถูกแต่งแต้มเอาไว้อย่างประณีต
มันตัวเล็กมากจนทำให้เธอนึกถึงลูกที่เธอเสียไปและเลี้ยงไว้ไม่ได้…
“แม่แมวเคยถูกทารุณกรรมมาก่อน มันเลยไม่เชื่อใจคน และมันก้าวร้าวต่อผู้คนมาก มันจะข่วนและกัดทุกคนที่มันเห็น และมันเป็นพวกย้ำคิดย้ำทำ ด้วยเหตุนี้ มันจึงถูกทอดทิ้งหลายครั้งแล้ว แบบนี้แล้วคุณยังจะยอมพาแม่แมวไปด้วยไหม” ซูเถาอธิบาย
