สองพี่น้องเดินออกมาจากบ้านได้ซักพักระหว่างที่เดินอยู่ก็ไม่มีบทสนทนาใดๆ
มาโมรุที่ไม่รู้ว่าจะชวนคุยยูกิเรื่องอะไรดีและยูกิที่ไม่กกล้าคุยกับพี่ของเธอทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความอึดอัด ยูกิพยายามคิดหาวิธีที่จะคุยกับมาโมรุ แต่ถึงคิดออกไปเธอก็ไม่สามารถดึงความกล้ามาแบบเมื่อวานได้ ทำได้แค่เดินอยู่ข้างๆ
ทั้งสองเดินได้สักพักก็เห็นเด็กสาวคนหนึ่งใส่เครื่องแบบเดียวกับยูกิ
เธอทำท่ามองไปทางซ้ายขวาเหมือนยืนรอใครซักคนอยู่
เด็กคนนั้นได้หันหน้ามาทางยูกิและโบกมือเรียก
มาโมรุที่เห็นแบบนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นเพื่อนของยูกิแน่ๆ
เด็กคนนั้นวิ่งตรงมาที่ทั้งสองและโบกมือไปด้วย
“โฮ้ย ยูกิ ไปโรงเรียนกันเถอะ”
เด็กคนนั้นวิ่งตรงเข้ามาเกาะแขนยูกิและพยายามดึงเธอออกจากมาโมรุ
“เพื่อนของยูกิหรอ มาโมรุเอ่ยคำถามขึ้น”
โทโมะจังมองหน้ามาโมรุและเข้าไปกระซิบกับยูกิ
“นี่ เธอไม่ได้โดนคนตามตื้ออะไรแบบนั้นใช่มั้ย”
“เปล่านะนี่พี่ชั้นเอง”
“อ้าวหรอ เอ่ออ สวัสดีค่ะคุณพี่ของยูกิ หนูชื่อว่าโทโมะค่ะ เรียกว่าโมโมะเฉยๆได้เลยค่ะ”
“ยินที่ที่ได้รู้จักนะ โทโมะจังสินะ ยูกินี่มีเพื่อนดีจังเลยนะ”
“แหะๆ ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ “
“นี่ๆยูกิ ไม่เห็นรู้มาก่อนเลยนะว่ามีพี่ชายหน้าตาดีแบบนี้น่ะ “โทโมะจังกระซิบกับยูกิ
“ไม่มีทางๆ คนแบบนั้นน่ะ”
“หืมม….พี่ชายคะโสดอยู่รึเปล่าคะ”
“เอ่ออ คิดว่าน่าจะโสดนะ”
“หืม คิดว่าหรอ”
“ก็คนที่ทำงานบอกอยู่บ่อยๆว่าโสดแบบนี้ต่อไปจะไม่ดี แต่ก็ไม่เข้าใจว่าโสดนี่มันนี่หมายความว่ายังไงกันนะ”
“หืม งี้นี่เอง คุณพี่ชายไม่เคยมีความรักสินะ “
“ก็มีอยู่นะ”
“เหหห”
“ยูกิที่ได้ยินแบบนั้นก็เบิกตาหันควับไปที่มาโมรุ”
“คนนั้นคือใครหรอพี่” ยูกิถามด้วยความสงสัย
“ก็ยูกิไง”
“เอ๋ พูดอะไรของพี่เนี่ย”
“เหๆๆ”
“แล้วก็พ่อกับแม่”
“พี่เนี่ยเป็นคนแบบนี้เองสินะ”
“อะไรกันนึกว่าจะได้เห็นอะไรเจ๋งๆเข้าให้แล้ว”
ยูกิที่ได้ยินเพื่อนเธอพูดแบบนั้นเธอก็ตอบโทโมะจังพร้อมกับการเตะขาเบาๆ
“เงียบไปเลย”
“เจ็บนะ”
“นั่นแค่เบาๆเองนะ”
“ยูกิจังใจร้าย”
“ยูกิทำร้ายเพื่อนแบบนี้ไม่ดีเลยนะ”
“จริงค่ะ! ยูกิจัง ใจร้าย!”
“พี่ไม่เข้าข้างหนูเหมือนเมื่อก่อนแล้วหรอ”
“เสียใจด้วยนะยุกกี้! แต่พี่ของเธอน่ะชั้นขอน…โอ๊ย”
“ยูกิเตะไปที่ขาของโทโมะอีกรอบแต่รอบนี้เหมือนจะใส่แรงลงไปนิดหน่อย”
“ฮ่าๆ พี่ขอโทษนะเดี๋ยวพี่เลี้ยงไอติมเป็นการ ขอโทษดีมั้ย”
“กินไอติมแต่เช้าเลยหรอ…พี่”
“ไม่ได้หรอ ช่วงนี้หน้าร้อนไม่น่าจะมีปัญหานะ”
“งั้นก็ได้…”
โทโมะที่เห็นท่าทีของมาโมรุแบบนั้นก็คิดว่ามาโมรุไม่ได้เป็นคนไม่ดีอะไร เธอรู้สึกโล่งใจที่คนในครอบครัวของยูกิมีแต่คนดีทั้งนั้น
“คุณพี่ชายรู้ไหมว่ายูกิน่ะ…” โทโมะเปิดบทสนทนาที่ทำให้ยูกิสะดุ้งขึ้นมา
ยูกิที่ได้ยินคำพูดของโทโมะที่ราวกับว่าจะเอาความลับอะไรซักอย่างมาบอกกับมาโมรุ เธอก็อยู่เฉยไม่ได้และเอามือไปอุดปากโทโมะจัง
“นี่คิดจะทำอะไรน่ะ โทโมะ”
“อื้อ..”
“เดี๋ยวสิยูกิทำแบบนั้นมันออกจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ”
มาโมรุพูดพร้อมเดินเข้าไปใกล้ๆกับยูกิและจับไหล่ของเธอเบาๆ
“ไม่ได้ค่ะพี่ โทโมะต้องพูดอะไรไม่ดีออกมาแน่ๆค่ะหนูรู้สึกได้”
“อะไออัน อ๊อ อูอิ อ๊อบอี้ไอ่ไอ่อ๋อ”
“พูดอะไรไม่รู้เรื่อง”
“อ่อย อั้น ไออ่อนน”
(เอ่อ..คือว่าทั้งสองคนกำลังเล่นกันอยู่รึเปล่านะ หรือผมควรจะไปห้ามดี)
“อ่ะชั้นปล่อยให้แล้วทีหลังอย่าพูดอะไรไม่เข้าเรื่องหล่ะ”
“พี่ชายยย ยูกิเขาแกล้งหนูค่ะ”
“อย่ามาเรียกพี่คนอื่นว่าพี่ชายสิ”
“จู่โจม!” ในขณะที่ยูกิไม่ทันตั้งตัวโทโมะก็พุ่งเข้าไปกอดยูกิอย่างแรง
“ปล่อยเลยนะ” ยูกิพูดพร้อมเอามือดันแขนโทโมะจัง
(อ๋อ ทั้งสองคนกำลังเล่นกันอยู่สินะ)
“ทั้งสองคนเดี๋ยวพี่แยกไปอีกทางก่อนนะ”
“ไหนพี่บอกว่าจะไปส่งกันน่ะ”
“ไหนๆก็เจอเพื่อนแล้วก็ไปกับเพื่อนไปก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ส่งถึงโรงเรียนเลย”
“งั้นหรอ…เข้าใจแล้ว งั้นพี่ไปเลยก็ได้”
มาโมรุหลังจากที่ได้ยินคำตอบของยูกิก็ยื่นมือไปลูบหัวของเธอ
“อะ…อะไรของพี่เนี่ย”
“ไม่ได้ทำแบบนี้นานแล้วน่ะ พี่ขอทำไม่ได้หรอ”
“ก็ได้อยู่หรอก…แต่โทโมะยังอยู่อยู่เลยนะ”
“เดี๋ยวพี่ก็ไปแล้วนะ ขอลูบก่อนไปหน่อยสิ”
“ก็ได้” ยูกิก้มหน้าของเธอยอมให้มาโมรุลูบหัวโทโมะที่ดูอยู่ข้างๆก็เห็นหูของยูขิค่อยๆแดงขึ้นเรื่อยๆ
(พี่น้องคู่นี้นี่มันอะไรกัน) โทโมะคิด
หลังจากที่มาโมรุลูบเสร็จก็บอกลาทั้งสองเดินจากไปอีกทาง
ยูกิและโทโมะมองดูอยู่ได้สักพักโทโมะก็ได้เริ่มชวนยูกิ
“นี่..ตามคุณพี่ไปดีมั้ย”
“เอ๋ ทำไมหรอ ไม่เอาหรอก”
“บางทพี่เขาอาจจะไปหาสาวก็ได้นะ”
“ชั้นไม่สนหรอก”
“จริงรึเปล่าน้า ก่อนหน้านั้นก็ทำท่าสนใจอยู่เลยนะ”
“แค่สงสัย…”
“ตามไปดูกันเถอะน่า จะได้คืนดีไงๆ”
“ไว้ค่อยคืนทีหลังก็ได้นี่…”
“หืม แต่คุณพี่ชายอาจจะติดสาวแล้วไม่ได้คุยกับยูกิเลยก็ได้นะ”
“นั่น ไม่…จริ”
“ไม่อะไรหรอ “
“ไม่เกี่ยวกันชั้นซักหน่อย”
หลังจากที่ยูกิพูดจบไปโทโมะก็คว้ามือของยูกิและพายูกิไปแอบสะกดรอยตามมาโมรุ
พวกเธอเดินไปเรื่อยๆแต่ว่าทางที่ไปกลับไม่ใช่อะไรที่พวกเธอคิดไว้ซักนิด
ไม่ใช่ร้านอาหาร ไม่ใช่ห้าง ไม่ใช่สวนสาธารณะ
แต่เป็นหลุมศพของใครซักคนสองหลุม
มาโมรุที่ยืนก้มอยู่ที่หลุมนั้น พูดคุยกับป้ายหลุม ใบหน้าของมาโมรุในมุมของยูกิมาโมรุดูปกติมาแต่บรรบากาศรอบตัวมาโมรุดูเศร้าแปลกๆ
ยูกิที่เห็นแบบนั้นก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เลยพยายามเข้าไปหามาโมรุ
แต่โทโมะก็ห้ามไว้
“ห้ามทำไมหล่ะพี่ชายดูน่าสงสารมากเลยนะ”
“ปล่อยให้พี่เขาอยู่คนเดียวซักพักก่อนสิ ตอนนี้เขาคงยังไม่อยากคุยกับใครอยู่แน่ๆ”
“แล้ว…จะทำไงให้พี่ชายรู้สึกดีขึ้นหรอ”
“ไม่รู้สิชั้นก็ปลอบคนไม่ค่อยเก่งด้วย”
“อะไรกันทั้งๆที่ทำให้บรรยากาศน่าอึดอัดคลายลงได้แท้ๆ”
“ยูกิคงต้องลองทำด้วยตัวเองแล้วแหละ ชั้นว่าคุณพี่ต้องดีใจแน่ๆ”
“งั้นหรอ…”
ระหว่างที่ทั้งสองคุยกันอยู่ จู่ๆก็มีเสียงพูดจากด้านหลังขึ้น
“นี่ทั้งสองคนยังไม่ไปโรงเรียนอีกหรอ?”
“พี่…เอ่อ..เยี่ยมหลุมเสร็จแล้วหรอ”
“อืม..พี่เยี่ยมเสร็จแล้ว”
“พี่ก้มลงหน่อยสิ”
“ทำไมหรอ”
“ทำเถอะน่า”
“เอ่ออ..ได้สิ”
มาโมรุก้มตัวลงตามที่ยูกิบอก แล้วก็ยูกิค่อยๆเอื้อมมือไปลูบหัวของมาโมรุ
“อะไรหรอยูกิ”
ยูกิยังคงลูบต่อและไม่ตอบคำถามของมาโมรุ
โทโมะที่ยืนดูอยู่ก็ตัดสินใจว่าจะให้พี่น้องใช้เวลาอยู่ด้วยกันซักพัก
“ยูกิเดี๋ยวสายเอานะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ก็พี่น่ะทำท่าดูไม่ดีเลยนะ”
“กะว่าจะมาคนเดียวไม่ให้ใครรู้แท้ๆ”
“พี่เนี่ยไม่เก่งเรื่องลับๆล่อๆหรอคะ”
“นั่นสินะ ฮ่าๆ”
“พี่ชาย…หนูขอโทษนะ ที่ทำตัวไม่ดีใส่”
“ไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่ได้โกรธยูกิเลยนะ”
“จริงหรอ…”
“งั้น..หนูขอไลน์ไอดีพี่ได้มั้ยคะ”
“ได้สิ แล้วก็อย่าลืมรีบไปโรงเรียนด้วยนะ”
“อื้ม” ยูกิยิ้มตอบมาโมรุ
“ไว้เย็นนี้มาคุยกันนะคะ”
หลังจากสองพี่น้องคุยกันเสร็จยูกิก็กลับมาหาโทโมะจัง
“นี่ยูกิ มีความสุขใหญ่เลยน้า”
“ลืมๆเรื่องนั้น แล้วรีบๆไปโรงเรียนกันได้แล้ว” ยูกิเบี่ยงประเด็นที่โทโมะจังพูด
“ค่าๆ”
ทั้งสองเดินไปโรงเรียนด้วยกัน มาโมรุที่ยืนดูทั้งสองเดินจากไปจากด้านหลัง มาโมรุยิ้มอ่อนๆด้วยความดีใจ และก้มไปมองไลน์ไอดีของยูกิ
