บทที่ 575 เรื่องประหลาด
เฉินชางเห็นว่าพรุ่งนี้ก็วันที่ห้าธันวาคมแล้ว หลายวันมานี้เขายิ่งตื่นเต้น เรนเนอร์สตาบอกเขาว่าแหวนจะส่งถึงในวันที่ห้าธันวาคม เพื่อกันไม่ให้แหวนมาไม่ทัน เฉินชางจึงซื้อแหวนเพชรปลอมราคาร้อยยี่สิบหยวนหยวนจากเถาเป่าวงหนึ่งไว้ก่อน อืม ใหญ่มาก แถมยังสวยมากด้วย
ทำให้เฉินชางรู้สึกว่าเพชรชมพูนั่นจะหมองไปหน่อยไหมนะ
แต่พอคิดขึ้นว่าได้ดีไซเนอร์ชั้นยอดของทิฟฟานี่มาออกแบบเอง นี่ก็เป็นเรื่องดียิ่ง เฉินชางจองร้านอาหารตะวันตกชั้นเลิศร้านหนึ่งไว้แล้ว ทั้งยังตั้งใจเลือกตำแหน่งริมหน้าต่าง มิหนำซ้ำถึงกับเชิญวงไวโอลินมืออาชีพมาเล่นดนตรีด้วย!
เขาวางแผนทุกอย่างไว้เต็มไปหมด!
เฉินชางตั้งหน้าตั้งตาคอยให้พรุ่งนี้มาถึงเป็นอย่างยิ่ง
จากการตั้งใจเรียนรู้ในช่วงนี้ เฉินชางพบว่าผู้หญิงก็คือสิ่งมีชีวิตที่ตื้นเขิน ต่อให้รู้ดีว่าแหวนเพชรสวยแต่ไร้ประโยชน์ก็ยังชื่นชอบ
สองวันนี้เฉินชางประนามความไร้ประโยชน์ของแหวนเพชรให้ฉินเยว่ฟังไม่หยุด! เช่นความจริงแล้วไม่ว่าแหวนเพชรวงไหนก็เป็นการสร้างกระแส หรูหราแต่ฉาบฉวย เพชรธรรมชาติอะไรนั่นก็เป็นเรื่องหลอกลวง จริงๆ แล้วเพชรสังเคราะห์ก็เยี่ยมยอดเหมือนกัน…
แต่พอฉินเยว่เห็นท่านประธานจอมเผด็จการสุดหล่อในละครโทรทัศน์คุกเข่าลงกับพื้นแล้วล้วงเอาไข่ห่านออกมาก็โดนดาเมจเข้าเต็มเปา!
ดังนั้นตอนนี้ในใจเฉินชางจึงเกิดตรรกะเช่นนี้ขึ้นมา
ผู้หญิงนั้นตื้นเขิน!
สิ่งสวยงามเท่ากับตื้นเขิน!
สิ่งที่มีประโยชน์สำคัญกว่าสิ่งสวยงาม!
ดังนั้นผู้หญิงจึงชอบสิ่งสวยงาม!
อืม เป็นตรรกะที่ไม่สมเหตุสมผลนัก!
แต่…ผู้หญิงมีเหตุผลกับนายหรือไง
ดังนั้นไม่ว่าอย่างไร ผู้หญิงก็ชอบสิ่งสวยงาม!
ส่วนตรรกะน่ะเหรอ
ถุย!
ตื่นเถอะไอ้หมาโสด
……
……
หายากนักที่จะมีวันที่เงียบสงบในแผนกฉุกเฉิน อาจเป็นเพราะวันนี้ทุกคนทำงานกันหมด ไม่มีเวลามาป่วย หรือไม่ก็อาจเป็นเพราะสิ้นปีแล้วต้องรีบทำผลงาน จึงไม่กล้าป่วย
ถึงอย่างไรวันนี้ที่แผนกก็คนเยอะเป็นพิเศษ
หลังจากจางซูลุกขึ้นมารับโทรศัพท์แล้วก็หัวเราะจนทำอย่างไรก็หยุดไม่ได้อยู่นาน! คนทั้งแผนกต่างจ้องมองจางซู สีหน้างุนงงไปหมด!
หวังเชียนถามอย่างอดไม่ได้ว่า “อาจารย์จาง เกิดอะไรขึ้นถึงได้ระรื่นขนาดนี้ เล่าให้ทุกคนฟังด้วยกันสิ! ให้ทุกคนร่วมยินดีด้วยหน่อย!”
จางซูหัวเราะอยู่นาน ในที่สุดจึงคลายหัวเราะ ลูบท้องไปมา “ฮ่าๆ…เดี๋ยวๆ รอฉันหยุดหัวเราะก่อน!”
จางซูหัวเราะอีกสองสามนาที! กระทั่งหัวเราะปวดแก้มจนทนไม่ไหวจึงลูบหน้าแล้วถอนหายใจนั่งลงบนเก้าอี้ พูดกลั้วหัวเราะว่า “ตายละ ไม่ไหวแล้ว ตลกเป็นบ้าเลย!”
หวังเชียนร้อนรนกระวนกระวายจนทนไม่ไหวอยู่ก่อนแล้ว พูดออกไปทันทีว่า “ถ้าอาจารย์จางไม่บอกอีกผมจะร้องไห้แล้วนะครับ!”
จางซูจึงยิ้มพลางเอ่ยว่า “หลายวันก่อนฉันรับคนไข้ที่ห้องฉุกเฉิน ปอดติดเชื้อชนิดหายากมาก ตรวจอยู่นานก็หาไม่เจอสักทีว่าเกิดจากอะไร เลยรีบส่งให้แผนกโรคปอด วันนี้หยางเสี่ยวหมิงพูดถึงคนไข้คนนี้กับฉัน ฮ่าๆ…พวกคุณรู้ไหมว่าเกิดจากอะไร!”
ทุกคนอดกลอกตาไม่ได้ “แค่นี้เองเหรอครับ อาจารย์จางทำพวกเราผิดหวังเกินไปแล้ว!”
จางซูหัวเราะจนน้ำตาเล็ด เอ่ยอย่างห้ามใจไม่ไหวว่า “คนไข้ปอดติดเชื้อรา แล้วพวกคุณรู้ไหมว่าที่มาของการติดเชื้อราคืออะไร”
“หัวหน้าแผนกหยางบอกฉันว่าคนไข้มีนิสัยอยู่อย่างหนึ่ง เขาชอบดมถุงเท้าเน่าของตัวเองทุกวัน พอดมเป็นประจำก็กลายเป็นเสพติดไปแล้ว เอาถุงเท้ามาดมตอนล้างเท้าก่อนนอนทุกคืน เหม็นชัดๆ ยังชอบดม บางครั้งดมยันรองเท้าของตัวเองด้วย!”
“ช่วงนี้รีบทำผลงานปลายปีของบริษัท เขาเอาแต่ทำงานล่วงเวลาทุกวัน อดหลับอดนอนทำโอทีเป็นประจำ ภูมิคุ้มกันในร่างกายตก ดังนั้นปอดเลยติดเชื้อราจากกลิ่นเท้า ทำให้ปอดอักเสบ!”
“ฉันเพิ่งได้ยินเคสแบบนี้เป็นครั้งแรก!”
“ควรเขียนผลตรวจว่าปอดอักเสบชนิดกลิ่นเท้าไหมนะ”
หลังจากพูดจบ จู่ๆ ทั้งแผนกก็อึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วทุกคนก็หัวเราะขึ้นมา!
มีเรื่องประหลาดทุกวัน คนประเภทไหนก็มีทั้งนั้นจริงๆ
กลิ่นเท้าทำให้ปอดอักเสบได้ด้วยหรือ
ตอนนี้เอง เฉินปิ่งเซิงพลันหัวเราะพลางส่ายหัว “สองวันก่อนผมรับคนไข้มาคนหนึ่ง เป็นเด็กผู้หญิงอายุแปดขวบ ปวดท้องมานานมากแล้ว แต่ที่บ้านก็ไม่ได้ใส่ใจเลย จนจู่ๆ คืนหนึ่งอาการก็กำเริบรุนแรงจึงรีบมาส่งแผนกผู้ป่วยนอก ตอนแรกผมก็ไม่รู้สึกว่าผิดปกติอะไร ถึงยังไงก็เป็นเด็กคนหนึ่ง จะมีอะไรได้! แต่ตรวจอยู่นานก็หาปัญหาไม่เจอ ผมเลยให้ไปกลืนแป้งเอกซเรย์ดู ผลออกมาทำเอาผมทึ่งไปเลย พวกคุณทายสิว่าทำไม”
สือน่าพูดขึ้นทันที “อย่าอุบไว้สิ บอกผลมาเลย!”
เหล่าเฉินถอนหายใจ “ผลการกลืนแป้งเอกซเรย์ชี้ชัดว่าในกระเพาะมีสิ่งแปลกปลอมก้อนใหญ่ก้อนหนึ่ง ผมรีบพาเข้าห้องส่องกล้องไปส่องกระเพาะ พวกคุณทายสิว่านั่นคืออะไร”
“นั่นคือเส้นผมยาวก้อนโต!”
พอพูดเช่นนี้ออกไป ผู้คนที่อยู่รอบๆ ก็อึ้งไปทันที!
“หมายความว่าไงเหล่าเฉิน” สือน่าถาม ตาเบิกกว้าง
พยาบาลฉางลี่น่าถลึงตายกใหญ่ “อาจารย์เฉิน รายการตลกดีๆ ถูกคุณทำให้อึมครึมลงเสียแล้ว ไหงในท้องมีผมงอกมาได้ล่ะ”
เฉินปิ่งเซิงส่ายหัว “ผมงอกอะไรกัน! เส้นผมหลุดจากรูขุมขนก็ยาวต่อไม่ได้อยู่แล้ว ในกระเพาะยิ่งยาวต่อไม่ได้ใหญ่!”
“เด็กผู้หญิงคนนี้เป็นโรคการกินผิดปกติทั่วไป! แค่ชอบกินเส้นผม แอบกินมาสองปีแล้ว คนในบ้านไม่รู้สักนิด อาจเป็นเพราะขาดสารอาหารรองเป็นเวลานาน ไม่ก็เกิดจากความผิดปกติของการสังเคราะห์ต่อมรับรสที่มีสาเหตุอะไรสักอย่าง!”
ฉางลี่น่าได้ยินแล้วก็ศีรษะชาหนึบ “แล้วจากนั้นเป็นอย่างไร”
เฉินปิ่งเซิงเอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้ “เส้นผมแบบนี้ย่อยในกระเพาะไม่ได้อยู่แล้ว มิหนำซ้ำยังจะไปขวางการย่อยอาหารด้วย ระยะยาวถ้ายังเป็นอยู่ต่อไป จะถึงขั้นกลายเป็นโครงเสริมใยเหล็กให้นิ่วในกระเพาะ!”
“เส้นผมแบบนี้ยุ่งเหยิงเกินไป ส่องกล้องไม่มีทางดึงออกมาได้เลย คีมคีบสิ่งแปลกปลอมเล็กๆ เอาเส้นผมที่แข็งกว่านิ่วออกมาไม่ได้อยู่แล้ว”
“ดังนั้นรีบผ่าเปิดท้องจึงเป็นวิธีเดียว หลังจากผ่าเปิดท้องตอนนั้น ผมออกจะตกใจจริงๆ เส้นผมก้อนโตเลย!”
หลังจากทุกคนได้ยิน ก็ต่างถอนใจอย่างห้ามไม่ได้
คนแบบไหนก็มีจริงๆ!
คนกินเส้นผม คนดมกลิ่นเท้า…
ใต้หล้ากว้างใหญ่ มีสิ้นทุกสิ่งอัศจรรย์ พออยู่ในห้องฉุกเฉินนานๆ ไป ไม่ว่าจะเป็นโรคหรือคนประหลาดแบบไหนก็ได้เห็นหมดจริงๆ!
