ตอนที่ 417 เยี่ยนหังกับอู๋ซวง
เดือนมีนาคมที่อากาศอบอุ่นดอกไม้ผลิบานได้ผ่านไป ย่างเข้าเดือนเมษายนที่งดงามที่สุด
ปีนี้ปริมาณฝนไม่ค่อยเยอะ ผลไม้ก็หวานกว่าปีที่แล้ว
ต้นเดือนเมษายนมีเทศกาลเชงเม้ง ปลายเดือนเป็นวันเกิดอายุครบเก้าสิบปีของหยวนเหยี่ย
มู่เถาเยากับพวกชาวบ้านจัดอย่างยิ่งใหญ่ ความครึกครื้นไม่แพ้งานแต่งเลยทีเดียว
เดือนพฤษภาคม นอกจากมีวันหยุดนักขัตฤกษ์แล้วก็ยังมีวันเกิดอายุครบเก้าสิบปีของซย่าโหวโซ่ว ครึกครื้นพอกับงานเลี้ยงฉลองของหยวนเหยี่ยเมื่อเดือนก่อน
ผ่านพ้นงานฉลองวันเกิด มู่เถาเยาก็ให้เหลียงจีไปส่งลู่จือฉิน หยวนเหยี่ย ซย่าโหวโซ่วกับภรรยา และปู่ทวดถังที่เผ่าก่อน
ตอนนี้เธอยุ่งเรื่องจบการศึกษา ยังปลีกตัวไปไหนไม่ได้
แต่มีอาจารย์ใหญ่กับอาจารย์สามอยู่ แถมยังมีตระกูลปา เธอไม่ต้องกังวลเรื่องความปลอดภัยของอา ก็แค่กลัวพลาดเห็นเด็กน้อยที่เพิ่งคลอด
เธออยากยืนยันให้แน่ใจว่าใช่เยี่ยนหังน้องชายของเธอหรือเปล่า
ถึงแม้จะร้อนใจ แต่ก็ต้องข่มใจทำเรื่องของตัวเองให้ดีก่อน
เรื่องอื่นขอให้อาจารย์อาเล็กช่วยทำแทนหมดแล้ว ยกเว้นบางเรื่องที่แทนกันไม่ได้ แบบนี้ก็เร็วขึ้นมาก
จนกระทั่งถึงวันศุกร์ที่สิบเก้ามิถุนายน
มู่เถาเยาพาพวกสาวๆ บินกลับเผ่าหมาป่าพระจันทร์ จากนั้นก็ถูกพี่ชายทั้งสองรับไปโรงพยาบาลตระกูลปา
เย่ว์เลี่ยงประคองท้องยิ้มพูด “เสี่ยวเยาเยา ทำไมถึงได้รีบแบบนี้ ดึกขนาดนี้แล้วมาพรุ่งนี้ก็ได้นี่นา!”
รู้ว่าเสี่ยวเยาเยาจะกลับมาเย็นนี้ เธอจึงไม่รีบนอน เพราะเธอรู้จักลูกสาวตัวเองในชาติที่แล้วดี
เป็นไปตามที่คิด พวกสาวๆ หอบหิ้วกันมาที่โรงพยาบาลก่อน
“พวกเราขอมาดูอาก่อนค่อยกลับไปพักผ่อนค่ะ” มู่เถาเยาจับชีพจรให้เย่ว์เลี่ยง
ลู่จือฉินยิ้มพูด “วางใจเถอะ ตอนดึกอาจารย์ก็อยู่ด้วย กลางวันมีอาจารย์ใหญ่ของเธออยู่ เย่ว์เลี่ยงไม่เป็นอะไรหรอก”
อันที่จริงเธอเองก็ตื่นเต้น เพราะว่านี่คือเยี่ยนหังเชียวนะ! กลุ่มของพวกเธอกำลังจะมาอยู่กันพร้อมหน้าแล้ว!
มู่เถาเยายิ้มพลางพยักหน้า “ค่ะ ตอนนี้ครบเดือนแล้ว อาอยากคลอดเองหรือผ่าคลอดคะ” ถึงแม้อาของเธอจะตั้งท้องตอนอายุเยอะ แต่ว่าร่างกายแข็งแรง คลอดเองไหว
“แล้วแต่พวกเธอเลย”
“งั้นก็เอาตามที่หมอสูติลงความเห็น ผ่าคลอดแล้วกันค่ะ”
“อืม ยังไงก็เตรียมพร้อมแล้วนี่นะ” ถ้าไม่ใช่เพราะรอเสี่ยวเยาเยา เธอก็อยากผ่าคลอดไปหลายวันแล้ว
อวิ๋นไป๋ตื่นเต้น มือที่จับเย่ว์เลี่ยงมีเหงื่อออกไม่หยุด
มู่เถาเยาย่อมมีความสุขที่อวิ๋นไป๋ตื่นเต้นและกังวลเรื่องเย่ว์เลี่ยง เธอจึงพูดปลอบ “อาเขยคะ ไม่ต้องกังวล หนูกับอาจารย์ไม่ปล่อยให้อากับเด็กเป็นอะไรแน่ค่ะ”
อวิ๋นไป๋รู้ แต่เขาก็ยังอดกังวลไม่ได้
“เสี่ยวเยาเยาไม่ต้องสนอาเขย เขาก็เป็นแบบนี้ทุกวันแหละ อาเหิง อากวง พวกเธอรีบไปส่งเสี่ยวเยาเยากับสาวๆ กลับไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ค่อยมาพร้อมทุกคน”
ตอนนี้ห้าทุ่มกว่าแล้ว คนในครอบครัวกลับไปกันนานแล้ว ช่วงหลายวันนี้อวิ๋นไป๋กับจือฉินเฝ้าเธอที่โรงพยาบาล
“งั้นพวกเรากลับแล้วนะคะ พรุ่งนี้จะมาพร้อมปู่ย่าค่ะ” ดึกมากแล้ว อา อาเขย อาจารย์สามก็ต้องการพักผ่อนให้เต็มอิ่มเช่นกัน
เย่ว์เลี่ยงพยักหน้าแล้วพูด “ไปเถอะ”
พวกมู่เถาเยากลับตำหนักพระจันทร์ จัดการหาห้องพักให้ปาอิน ลู่หันซู ถังถัง และตี้อู่หลันฉือเสร็จเธอก็ไปพักผ่อน
วันรุ่งขึ้น ฟ้าเพิ่งมีแสงรำไร คนส่วนใหญ่ก็ตื่นไปออกกำลังที่สนามหญ้ากันแล้ว
เมื่อฟ้าสว่างเต็มที่ก็กลับไปอาบน้ำมากินข้าวเช้า
จากนั้นก็พากันออกจากบ้านเป็นกลุ่มใหญ่
เมื่อไปถึงโรงพยาบาล ปู่ย่า พ่อแม่ พี่ชายของปาอิน และสูตินรีแพทย์ที่ประสบการณ์สูงที่สุดต่างก็อยู่กันหมด
เวลานี้ลู่จือฉินกำลังคุยกับพวกสูตินรีแพทย์ มู่เถาเยากับหยวนเหยี่ยเข้าไปคุยด้วย ยายหลาน ปาเฝ่ย และคนตระกูลปาร่วมฟัง
อันที่จริงการผ่าคลอดเป็นรูปแบบการคลอดที่ทำกันจนเป็นปกติแล้ว โอกาสเกิดปัญหามีน้อยมาก แต่เนื่องจากสตรีมีครรภ์ผู้นี้มีสถานะที่พิเศษ บรรดาสูตินรีแพทย์ที่มีชื่อเสียงของเผ่าจึงต้องหารือกันอยู่หลายรอบ
เมื่อคุยกันเสร็จก็พาเย่ว์เลี่ยงเข้าห้องผ่าตัด
มู่เถาเยากับลู่จือฉินฆ่าเชื้อพร้อมพวกหมอเสร็จก็เข้าไป
พวกเธอไม่ต้องลงมือเอง ดูหมอประสบการณ์สูงผ่า ที่เข้ามาด้วยเพราะกังวลกลัวเกิดเหตุไม่คาดคิดจะได้ช่วยเหลือทัน
ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแม่กับทารกทั้งสองก็ปลอดภัยทั้งหมด
มู่เถาเยายิ้มกว้าง มองเจ้าหน้าที่ช่วยทำความสะอาดแม่และเด็ก ใส่เสื้อผ้าให้ ใส่สายข้อมือ หัวใจของเธออ่อนยวบ
น้องชายกับน้องสาวของเธอสุขภาพแข็งแรงมาก
หลังจากได้อุ้มเด็กทั้งสองเล็กน้อยเธอก็ให้พยาบาลอุ้มพวกเขาออกจากห้องคลอด จากนั้นก็อยู่เฝ้าเย่ว์เลี่ยงพร้อมลู่จือฉินต่อ
พอเด็กออกไป อวิ๋นไป๋กับพวกคนแก่ก็เข้ามาดูเย่ว์เลี่ยง
สองชั่วโมงต่อมาเย่ว์เลี่ยงก็ออกจากห้องคลอด
มู่เถาเยา ลู่จือฉิน และเย่ว์เลี่ยงต่างมองหน้ากัน มุมปากยกขึ้นอย่างรู้กัน
เมื่อครู่เธอสำรวจดูทารกชายแล้ว แตกต่างจากทารกหญิงและทารกคนอื่นๆ สรุปว่า…น่าจะเป็นเยี่ยนหังไม่ผิดแน่แล้ว
อวิ๋นไป๋จูบหน้าผากเย่ว์เลี่ยงต่อหน้าทุกคนแล้วถาม “เสี่ยวเยาเยา อาของหลานจะออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไรเหรอ”
“ดูการพักฟื้นร่างกายก่อนค่ะ อย่างเร็วก็สามวัน อย่างช้าก็ห้าถึงเจ็ดวัน”
“งั้นพวกเราอยู่ครบเจ็ดวันค่อยกลับ”
มู่เถาเยายิ้มพูด “อาเขยคะ ไม่ใช่ว่ายิ่งอยู่นานยิ่งดีนะคะ โรงพยาบาลเชื้อโรคเยอะ ออกเร็วได้ยิ่งดีค่ะ พักฟื้นที่บ้านจะดีต่ออาและเด็กมากกว่านะคะ”
“งั้นก็เอาตามหนูว่า”
เย่ว์เลี่ยงพูดกับสามีที่เกาะติดหนึบ “อวิ๋นไป๋ คุณไปดูลูกเถอะ”
ในห้องพักผู้ป่วยจุคนได้ไม่เยอะ คนส่วนใหญ่จึงอยู่ด้านนอก เด็กก็ถูกคนข้างนอกอุ้มอยู่
“ลูกมีคนดูเยอะแล้ว ผมอยู่กับคุณที่นี่แหละ”
พวกปู่อวิ๋นย่าอวิ๋นต่างพยักหน้า
มู่เถาเยายิ้ม “เที่ยงแล้ว ทุกคนกลับไปกินข้าวเถอะค่ะ ตอนบ่ายก็ไม่ต้องมากันเยอะแล้ว อากับลูกต้องพักผ่อนค่ะ”
ย่าเย่ว์ยิ้มพลางพยักหน้า “พวกเราแบ่งกลุ่มมาได้”
ทุกคนต่างไม่ขัดข้อง
ทิ้งมู่เถาเยา อวิ๋นไป๋ อวิ๋นเหอ เป่ยซี และเย่ว์จือกวงไว้ดูแลหญิงแรกคลอดกับลูก คนอื่นๆ กลับไปก่อน
ตอนบ่ายสลับคนมา
ตอนเย็นก็ยังคงเป็นอวิ๋นไป๋ที่เฝ้าเย่ว์เลี่ยงทั้งคืน
เช้าวันรุ่งขึ้น เด็กทั้งสองอึพร้อมกัน มีพยาบาลเฉพาะทางพาพวกเขาไปอาบน้ำ
อวิ๋นไป๋เห็นมู่เถาเยาอุ้มเยี่ยนหังไม่ยอมวางมือจึงถาม “เสี่ยวเยาเยาชอบเด็กผู้ชายเป็นพิเศษเหรอ”
“ไม่ใช่นะคะ หนูก็ชอบอู๋ซวงเหมือนกัน”
เธอไม่ได้ลำเอียง ก็แค่คนในห้องนี้ชอบอู๋ซวงกันมากกว่า เธอเลยอุ้มเยี่ยนหังมากหน่อย
ไม่ต้องพูดถึงตระกูลเย่ว์ เอาแค่ทั่วทั้งเผ่าหมาป่าพระจันทร์ผู้หญิงก็น้อยกว่าผู้ชายอยู่แล้ว ปกติผู้หญิงจึงไม่ไปแต่งงานนอกเผ่า ส่วนใหญ่จะแต่งผู้ชายเข้ามาอยู่
การเกิดของเด็กผู้หญิงจึงสร้างความตื่นเต้นดีใจได้มากกว่า
ทุกคนต่างรู้ว่าก่อนเด็กเกิดจะอยู่ในถุงน้ำคร่ำ เด็กส่วนใหญ่ที่เกิดมาจึงมีผิวที่ยับยู่ยี่ ไม่น่ามองจนคุณแม่มือใหม่หลายคนสงสัยว่านี่ใช่ลูกที่ตัวเองคลอดมาหรือเปล่า
แต่เยี่ยนหังกับอู๋ซวงกลับผิวขาวเนียนละเอียดตั้งแต่แรกเกิด ทั้งยังยิ้มให้คนเป็น แม้แต่สูตินรีแพทย์หลายคนยังบอกว่าพวกเธอทำคลอดเด็กมาตั้งมากมายแทบจะไม่เคยเจอเด็กคนไหนที่ดูดีตั้งแต่แรกเกิดแบบนี้!
อันที่จริง ‘วิวัฒนาการ’ ภายนอกของเด็กแรกเกิดสามารถสร้างได้โดยการปรับเปลี่ยนพฤติกรรม เช่น การนอนพักผ่อนของคนท้อง การบำรุง ออกกำลังกาย สภาพจิตใจและอื่นๆ ทั้งหมดนี้สามารถพัฒนารูปร่างหน้าตาของเด็กแรกเกิดได้
—————————————————-
