วินาทีที่เห็นหนานกงเยี่ย เฉินลู่เหยาโอบกอดหนานกงเยี่ยเอาไว้ ”คุณหนานกง ฉันคิดว่าตัวเองจะไม่ได้เจอคุณแล้ว!”
เฉินลู่เหยาใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นมาก ชุดนอนตัวบางเผยให้เห็นสัดส่วนของเธอ หัวไหล่ที่เรียบเนียนเผยออกมา กลิ่นหอมอ่อนๆ ของเธอเตะจมูกหนานกงเยี่ย
การโอบกอดที่ยวนเย้าแบบนี้ ทำให้หนานกงเยี่ยรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย แต่สุดท้ายเขาก็ตบหลังของเธอเบาๆ เป็นการปลอบโยน ”ครับ ไม่เป็นอะไรแล้วนะ”
เฉินลู่เหยาร้องไห้พักหนึ่ง คล้ายว่าเพิ่งรู้ตัวว่าตนเองเสียมารยาท เธอจึงรีบถอนกอดจากหนานกงเยี่ย พร้อมกับรีบหาเสื้อผ้ามาใส่ ”ขอโทษนะคะ คุณหนานกงเยี่ยที่ฉันเสียมารยาท”
หนานกงเยี่ยคลายยิ้มบางๆ ดวงตาเหยี่ยวมองแค่เพียงอากาศ ”ไม่เป็นไรครับ คุณเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย เดี๋ยวผมออกไปรอข้างนอก”
พูดจบ หนานกงเยี่ยหมุนตัวหันหลัง เดินออกไปจากห้อง อย่างรวดเร็ว เฉินลู่เหยาได้ยินเสียงเขาเดินลงไปชั้นล่าง เธอที่กำลังใส่เสื้อผ้าอยู่นั้นนิ่งค้าง แววตาเผยความผิดหวัง เธอตั้งใจแต่งตัวแบบนี้ ทั้งยังแสดงความสวยของหญิงสาวที่เปื้อนน้ำตา แต่เขากลับนิ่งเฉย แม้แต่ท่าทีที่ปลอบเธอก็ยังบริสุทธิ์ เธอไม่กล้าทำอะไรมากไปกว่านั้นแล้ว จึงทำได้เพียงแกล้งบอกว่าตนเสียมารยาท แล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า
เธอคิดว่า เหลิ่งรั่วปิงท้องไม่ถึงสามเดือน ทำเรื่องที่สามีภรรยาทำไม่ได้ หนานกงเยี่ยต้องอดทนต่อความยั่วยวนของเธอไม่ได้ ผู้หญิงที่สวยราวกับนางฟ้าเหมือนเธอ มีผู้ชายคนไหนบ้างที่จะอยู่นิ่งได้ แต่หนานกงเยี่ยกลับนิ่งเฉย
เฉินลู่เหยาเปลี่ยนเสื้อผ้า เดินลงไปชั้นล่าง เห็หนานกงเยี่ยนั่งอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขกแล้วโทรศัพท์ เขาบอกให้ก่วนอวี้ส่งบอดี้การ์ดมา
เธอแต่งตัวแตกต่างจากตอนที่เพิ่งกลับมาเมืองหลง เมื่อได้เจอกับเหลิ่งรั่วปิง เธอรู้ทันที เขายังคงชอบผู้หญิงที่เป็นธรรมชาติไม่มีการแต่งแต้มมากมาย ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะแต่งตัวเหมือนในอดีต เรียบง่าย สะอาดสะอ้าน เรียบร้อย
หลังจากสั่งงานเสร็จ หนานกงเยี่ยหันไปมองเฉินลู่เหยา ”ผมสั่งให้ก่วนอวี้ส่งบอดี้การ์ดมาแล้ว หลังจากนั้นจะมีคนดูแลความปลอดภัยของคุณยี่สิบสี่ชั่วโมง จะไม่มีเรื่องอย่างวันนี้เกิดขึ้นอีก”
เฉินลู่เหยาเป็นผู้หญิงฉลาด รู้ว่าหนานกงเยี่ยไม่อยากอยู่เป็นเพื่อนเธอ ภายในใจของเธอรู้สึกเสียใจอยางมาก ”คุณหนานกง คุณรู้ไหมคะว่าใครต้องการทำร้ายฉัน”
หนานกงเยี่ยเงียบไปสองวินาที สีหน้าของเขามีความรู้สึกผิดเผยออกมา ”น่าจะเป็นคนของคุณพ่อ ผมเป็นคนทำให้คุณเดือดร้อน”
เฉินลู่เหยารีบเดินไปคว้ามือหนานกงเยี่ยเอาไว้ แววตาและสีหน้าของเธอแสดงความจริงใจ ”ไม่ค่ะ คุณหนานกงเยี่ย คุณอย่าพูดแบบนี้นะคะ ถ้าฉันต้องตายเพื่อคุณหนานกงเยี่ย ฉันยินดีค่ะ”
หนานกงเยี่ยตบมือของเฉินลู่เหยาเบาๆ เป็นการปลอบโยน พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ”หลังจากนี้ห้ามพูดคำว่าตายอีก ผมไม่มีวันปล่อยให้คุณต้องตกอยู่ในอันตรายอีก” ยกมือขึ้นดูนาฬิกาข้อมือ ”คุณพักผ่อนเถอะนะ ผมขอตัวก่อน”
เขาอยากจะรีบกลับวิลล่าหย่าเก๋อ ตอนที่เฉินลู่เหยาโทรมา เขารีบออกมาจากบ้าน ทิ้งให้เหลิ่งรั่วปิงอยู่คนเดียว ตอนนี้พอทุกอย่างเป็นปกติ เขารู้สึกละอายแก่ใจ ทั้งที่บอกแล้วว่าช่วงที่เธอท้องเขาจะอยู่กับเธอตลอดเวลา แต่กลับออกมาจากบ้านยามวิกาลเพราะผู้หญิงที่เธอไม่ชอบโทรมาขอความช่วยเหลือ เขากลัวว่าเธอจะโกรธจริงๆ
เฉินลู่เหยาทำตัวไม่ถูก อยากพูดแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา เธอเหมือนนกน้อยที่กำลังหวาดกลัว ”คุณหนานกงคะ ฉัน…ฉันกลัวมากเลยค่ะ คุณอยู่…เป็นเพื่อนฉันอีกสักพักได้ไหมคะ”
แววตาของเธอใสซื่อเหมือนเด็กน้อยที่กลัวแม่จะจากไป มองหนานกงเยี่ยด้วยความคาดหวัง ทำให้เขาอดสงสารไม่ได้
หนานกงเยี่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย สุดท้ายก็ไม่อาจปฏิเสธเธอได้ ”ถ้าอย่างนั้นเอาแบนี้ คุณไปพักที่วิลล่าหย่าเก๋อก่อน พรุ่งนี้ผมจะหาที่อยู่ใหม่ให้คุณ”
หนานกงเยี่ยขับรถด้วยตนเอง พาเฉินลู่เหยากลับวิลล่าหย่าเก๋อ มองดูวิลล่าหรูภายใต้แสงแดดยามเช้า เฉินลู่เหยายิ้มอย่างมีเลศนัย ขอแค่เธอเข้าไปอยู่ที่นี่ อยู่ใกล้ชิดกับเหลิ่งรั่วปิง เธอต้องกำจัดเด็กในท้องของเหลิ่งรั่วปิงได้อย่างแน่นอน
“ลงรถเถอะครับ” หนานกงเยี่ยบอกกับเฉินลู่เหยา แล้วรีบลงจากรถด้วยความร้อนใจ เขาวิ่งเข้าไปในวิลล่า แทบจะอดใจรอไม่ไหวที่จะได้เจอกับผู้หญิงที่เขาอยากเจอ
เมื่อเข้าถึงด้านใน พ่อบ้านเดินมาต้อนรับด้วยรอยยิ้ม ”คุณชายเยี่ย กลับมาแล้วเหรอครับ” หันไปมองเฉินลู่เหยาที่ยืนอยู่ข้างหนานกงเยี่ย พ่อบ้านแปลกใจเล็กน้อย ”เอ่อ…คุณชายเยี่ยครับ คุณผู้หญิงไม่ได้กลับมาพร้อมกับคุณเหรอครับ”
หัวใจของหนานกงเยี่ยหนักอึ้ง ตกลงไปในเหวลึก ”พ่อบ้านหมายความว่ายังไง”
พ่อบ้านมองหนานกงเยี่ยด้วยความกระอักกระอ่วน มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเกิดขึ้น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยเริ่มสั่นเทา ”คุณผู้หญิงออกไปตามลำพังครับ เธอบอกว่าจะไปหาคุณชาย จนตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา”
หนานกงเยี่ยแทบจะเป็นบ้า ”เหลิ่งรั่วปิงออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมพวกบอดี้การ์ดถึงไม่ออกไปด้วย”
พ่อบ้านเป็นกังวล เสียงสั่นเทาอย่างมาก ”หลังจากที่คุณชายออกไปไม่นาน คุณผู้หญิงก็ตามออกไปครับ ตอนแรกบอดี้การ์ดจะตามไปด้วย แต่คุณผู้หญิงไม่ยอมให้ตามไปครับ”
หัวหน้าบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ด้านหลังพ่อบ้านตระหนักได้ทันทีว่าเรื่องนี้ร้ายแรงแค่ไหน ภายใต้สายตาเหี้ยมโหดของหนานกงเยี่ย ทุกคนต่างเงียบและก้มหน้าลง
เหมือนพบเจอกับภัยอันตรายครั้งใหญ่ หนานกงเยี่ยหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดโทรหาเหลิ่งรั่วปิงด้วยความร้อนใจ แต่ไม่ว่าจะโทรไปกี่ครั้ง ก็ได้ยินเพียงเสียงที่เย็นชา ’หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ’
ความรู้สึกหวาดกลัวแผ่ซ่านไปทั้งตัว หนานกงเยี่ยเครียดจนเส้นเลือดบนใบหน้าปูดนูนขึ้นมา สิ่งที่เขากลัวที่สุดคือการที่เหลิ่งรั่วปิงปิดเครื่อง เพราะภายในใจของเขามีความหวาดกลัว ทุกครั้งที่เธอปิดเครื่อง เขาอาจจะสูญเสียเธอไป ทุกครั้งที่ปิดเครื่องมันทำให้เขาทุกข์ทรมาน
เหลิ่งรั่วปิงแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเธอไม่ชอบข่าวฉาวระหว่างเขากับเฉินลู่เหยา เป็นเพราะเขาออกไปช่วยเฉินลู่เหยากลางดึก ทำให้เธอโมโห ดังนั้นเหลิ่งรั่่วปิงจึงไปจากเขา?
ความเป็นไปได้และเป็นไปไม่ได้ทุกอย่าง หนานกงเยี่ยคิดวนหนึ่งรอบ ถ้าเธอจากไปเพราะความโกรธเคือง เขายังสบายใจเล็กน้อย เพราะเขาทำทุกอย่างเพื่อให้เธอกลับมาได้ แต่สิ่งที่เขากลัวที่สุดคือกลัวเธอตกอยู่ในอันตราย เพราะหนานกงจวิ้นคิดจะเอาชีวิตเหลิ่งรั่วปิงตลอดเวลา
สิบวินาทีหลังจากนั้น หนานกงเยี่ยเตะหัวหน้าบอดี้การ์ดด้วยความโมโห ”ฉันจ้างพวกนายมาทำไม ทำไมถึงไม่ตามไปดูแลความปลอดภัยของคุณผู้หญิง!”
หัวหน้าบอดี้การ์ดรู้ว่าตนทำความผิด ถ้ารู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ถึงแม้จะต้องขัดคำสั่งคุณผู้หญิงเขาก็จะติดตามเธอไปอย่างแน่นอน ”คุณชายเยี่ยครับ เรื่องทั้งหมดคือความผิดของผม แต่ตอนนี้คุณชายอย่าเพิ่งลงโทษผมเลยนะครับ ให้ผมตามคุณผู้หญิงกลับมาก่อน แล้วผมจะมารับการลงโทษครับ”
หนานกงเยี่ยกัดฟันแน่น ”ยืนบื้ออยู่ทำไม รีบไปตามหาเหลิ่งรั่วปิงเดี๋ยวนี้!”
หัวหน้าบอดี้การ์ดรีบลุกขึ้นมา แล้วพาบอดี้การ์ดออกไปตามหา หนานกงเยี่ยกลัวจนทำตัวไม่ถูก เตะแจกันราคาแพงที่อยู่ข้างๆ ทิ้ง
นัยน์ตาเฉินลู่เหยาฉายแสงเหี้ยมโหดแวววับ ตามด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ”คุณหนานกง คุณอย่าเพิ่งเป็นกังวลเลยนะคะ บางทีมือถือของคุณเหลิ่งรั่วปิงอาจจะแบตหมดก็ได้ เดี๋ยวเธอก็กลับมา”
หนานกงเยี่ยไม่ได้ตอบ หันไปโทรหาก่วนอวี้ ”ก่วนอวี้ สั่งคนของเราทั้งหมด ตามหาเหลิ่งรั่วปิงทั่วทั้งเมืองหลง”
ก่วนอวี้ในเวลานี้ เพิ่งส่งบอดี้การ์ดไปวิลล่าของเฉินลู่เหยา จากนั้นหนานกงเยี่ยก็โทรมา บอกให้เขาตามหาเหลิ่งรั่วปิง เขาตัวแข็งทื่อทันที ”คุณผู้หญิงหายไปเหรอครับ”
หนานกงเยี่ยหลับตาลงด้วยความเสียใจ ”ใช่ รีบไปตามหาเธอเดี๋ยวนี้” ความอดทนของเขาถึงขีดจำกัดแล้ว ความเสียใจเอ่อล้นไปทั้งใจ ถ้ารู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เขาไม่มีวันห่างจากเธอ
“ครับ ผมเข้าใจแล้วครับ” ก่วนอวี้รู้ดีว่าเรื่องนี้ร้ายแรงแค่ไหน เขารีบกดโทรออก สั่งบอดี้การ์ดทุกคนตามหาเหลิ่งรั่วปิง
หลังจากโทรหาหัวหน้าบอดี้การ์ดทุกคนนับสิบกว่าสาย เขาคว้าเสื้อขึ้นมาแล้วเดินออกไป ไม่กล้าที่จะละเลยเรื่องนี้ เพราะเรื่องทุกอย่างที่เกี่ยวกับเหลิ่งรั่วปิงล้วนเป็นเรื่องใหญ่ ถ้าเหลิ่งรั่วปิงเป็นอะไรขึ้นมา สำหรับหนานกงเยี่ยมันไม่แตกต่างจากการที่ฟ้าถล่มลงมา
อวี้หลานซีเดินตามไปที่หน้าประตูด้วยความเป็นห่วง ”ก่วนอวี้ เกิดเรื่องอะไรขึ้น”
ก่วนอวี้หันไปมองอวี้หลานซี ”คุณผู้หญิงหายตัวไปครับ”
“อะไรนะ” อวี้หลานซีคว้าข้อมือของก่วนอวี้ด้วยความกังวล ”รั่วปิงหายตัวไปได้ยังไง เยี่ยตัวติดกับเธอตลอดเวลาไม่ใช่เหรอ”
ก่วนอวี้ถอนหายใจ ”กลางดึกที่ผ่านมา เฉินลู่เหยาถูกลอบฆ่า คุณชายเยี่ยไปช่วเธอ พอกลับมาคุณผู้หญิงก็หายไปแล้ว”
อวี้หลานซีขมวดคิ้วเป็นปม ดวงตากลมโตฉายความหลักแหลม ”ระบบรักษาความปลอดภัยของวิลล่าหย่าเก๋อหนาแน่นมาก คนนอกเข้าไปไม่ได้ ความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวคือรั่วปิงออกไปเอง ฉันบอกตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม เยี่ยสนิทสนมกับเฉินลู่เหยามากเกินไป ข่าวฉาวสะพัดไปทั่ว แล้วยังออกไปหาเฉินลู่เหยากลางดึกแบบนี้อีก รั่วปิงต้องไม่พอใจอย่างแน่นอน”
ก่วนอวี้เป็นกังวล ”ครับ ผมรีบไปตามหาคุณผู้หญิงก่อน ไว้กลับมาค่อยคุยกับคุณ”
หลังจากก่วนอวี้ไป อวี้หลานซีไม่คิดจะนอนหลับแล้ว เธอเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วไปยังวิลล่าหย่าเก๋อ
วิลล่าลี่จิ้งของก่วนอวี้ อยู่ใกล้กับวิลล่าหย่าเก๋อมาก อวี้หลานซีเดินเพียงเพียงไม่กี่นาทีก็ถึง เมื่อไปถึงเธอเห็นหนานกงเยี่ยร้อนใจจนดวงตาแดงก่ำ นั่งอยู่บนโซฟาด้วยความเคร่งเครียดพร้อมกับใช้ความคิด เฉินลู่เหยากำลังถือแก้วไว้ในมือ เดินไปข้างๆ เขา ”คุณหนานกงคะ ดื่มน้ำก่อนนะคะ”
หนานกงเยี่ยกำลังพยายามใช้ความคิด ไม่ได้ยินเสียงของเฉินลู่เหยา เขากำลังคิดว่าเหลิ่งรั่วปิงจะไปที่ไหน ถ้าเหลิ่งรั่วปิงคิดจะซ่อนตัวและไม่ต้องการเจอเขา เขาไม่รู้ว่าเธอจะไปที่ไหน แต่ถ้าหนานกงจวิ้นจับตัวเธอไป เขาจะพาเธอไปไว้ที่ไหน
อวี้หลานซีขมวดคิ้วเล็กน้อย เดินไปด้านหน้าสองสามก้าว ”เยี่ย?”
หนานกงเยี่ยเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นอวี้หลานซี เขาหลุบตาลงอีกครั้งเก็บซ่อนความกังวลและหวาดกลัวที่ฉายออกมาจากดวงตา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต้องทรมานกับการรอฟังความคืบหน้าในการตามหาเหลิ่งรั่วปิง ทุกครั้งที่เธอหายไปเขาทรมานมากขึ้นทุกครั้ง
อวี้หลานซีมองหนานกงเยี่ยด้วยความปวดใจอยู่หลายวินาที จากนั้นหันไปมองเฉินลู่เหยา ”คุณเฉินมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ”
อวี้หลานซีรู้จักเฉินลู่เหยา ในฐานะคนรักของหนานกงเยี่ย ตอนนั้นเฉินลู่เหยาและหนานกงเยี่ยมีข่าวฉาวด้วยกัน จนรู้ไปทั่วทั้งเมือง อวี้หลานซีในฐานะคู่หมั้นของหนานกงเยี่ย เห็นเฉินลู่เหยาเป็นแค่ผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของหนานกงเยี่ยเท่านั้น อวี้หลานซีในตอนนั้นเป็นผู้หญิงที่เปิดใจกว้างให้ผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาในชีวิตของหนานกงเยี่ย ดังนั้นจึงไม่เคยทำอะไรเฉินลู่เหยามาก่อน
สำหรับเรื่องความสัมพันธ์ของหนานกงเยี่ยและเฉินลู่เหยา เธอไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาไปถึงขั้นไหน รู้แค่ว่าหนานกงเยี่ยหลงเฉินลู่เหยามาก และเขาก็ดีกับเฉินลู่เหยามากเช่นเดียวกัน ดังนั้นเธอจึงมั่นใจว่าเฉินลู่เหยาเคยเป็นคนรักของหนานกงเยี่ยมาก่อน
